zaterdag 31 december 2022

Dankbaar dankwoord

Het besef dat mijn laatste interview in 2022 het eerste artikel vormt in 2023 vind ik grappig. Het doet me denken aan vele laatsten die de eerste zijn...
    Nou burgemeester, na u. Jij en ik offerden onze vrije dag op voor werk. Wij zijn de toppers voor het goede doel; HoutensNieuws.nl. Of zijn we vooral workaholics? Ik ben er nog niet uit. Jij?

Intensief
Dit interview was overigens mijn laatste in een reeks van zes ‘Beste Wensen...’ die komende week online komen. Ik noem het interview met de burgervader zonder schaamte een gezellig onderonsje, want het ging om meer dan alleen wat de krant wilde weten. Had ik die man eens voor mezelf, zullen we het gezellig hebben ook, zeg maar.
    Eerlijk is eerlijk, met het afsluiten van dit item, klonk een grote opluchting. De laatste twee weken vóór mijn vakantie werden door omstandigheden een krachtmeting van dertien items, verdeeld over twaalf dagen. Dit is wellicht normale kost voor de echte journalist, maar niet voor mij. Wel was het superleuk en eindigde ik iedere ontmoeting met:
    ,,Weer een leuk mens ontmoet!”

Bevlogen

De burgemeester toonde een lijst van activiteiten en initiatieven die hij in 2022 bezocht. Ik vergezelde hem bij verschillende huwelijken van 60 of 65 jaar. Een van 70 jaar mistte ik, wellicht omdat het paar niet in de krant wilde of het was op mijn vrije zaterdag. In navolging van hem, tel ik 145 afspraken voor de krant. Daarbij ontmoette ik meestal nieuwe gezichten op soms heel bijzondere plekken.
    Wat denk je van de catacomben van de Readschop op Castellum (de ruimte achter de winkel waar personeel wel en klanten niet komen). Of een privérondleiding van ruim twee uur op Fort Honswijk en een bezoek aan Museum Dijkmagazijn de Heul. Die is niet groot, maar wat mij betreft groots door de zorg van bevlogen vrijwilligers. Zonder vrijwilligers zou Houten sowieso heel wat minder levendig zijn. Zij werken zonder eigen belang (als je voldoening niet meetelt) of winstoogmerk, maar puur uit het hart.

Deadlines
Uiteraard vloog ik wel eens uit de bocht. Hoe kon ik de naam van Rob in de titel van het artikel zo fout schrijven? Waar was ik met mijn kop? Ik schaam me nog altijd diep. Ergens anders schreef ik ‘audiovisuele beperking’ in plaats van ‘auditieve visuele beperking’. Oei!
    Gelukkig waren het vaker verkeerde feitjes of omgedraaide cijfers. Mogelijk iets dyscaculitisch of dyslectisch? Wie zal het zeggen? Hoe dan ook is het mijn kunstje om iemands verhaal in een tekst te vangen en daar zit soms een kronkel in.
    Daarbij helpt inzage, al kan ik niet uitleggen hoe spannend ik dat altijd vind. Die ‘verzendknop’ indrukken is echt een zware taak, naast de deadlines die ik in het oog moet houden. Al zijn die stiekem het beste dat bestaat. Geef je me werk? Doe er alsjeblieft die dodelijke lijn bij, anders stel ik werk uit. Niet handig, maar waar.
    En het potje dat ik brak tijdens mijn laatste interview? Hoewel ik het weer lijmde, overleefde ik mijn schaamrood ternauwernood. Die grap herhaal ik hier niet. Nope, ik ben bang dat een ander me er sowieso aan blijft herinneren. Is al erg genoeg.

Persoonlijk

In mijn interviews, hoor ik meer dan men leest. Dan zegt iemand:
    ,,Dit mag niet in het artikel, maar wil ik toch met je delen.” Als bewijs van vertrouwen leg ik dan mijn pen neer of hou ik mijn handen in de lucht. Dat vertrouwen is me veel waard en een bijzonder gegeven in mijn werk. Mensen laten me echt dichtbij komen tijdens vaak gezellige gesprekken. Ik vind ieders verhaal dan ook enorm interessant. Echt iedereen heeft een verhaal. Waarop altijd het pijnlijke schaven en schrappen volgt. Dat doet pijn. Steeds weer, 145 keer dit jaar! Mag ik een pleister, nee doe maar een drukverband.
    Ook om die mensen die me niet willen spreken, want ja, ik sta voor de krant en niet iedereen wil daarin. Hoewel ik nog wel één plek op mijn bucketlist hou, een kasteel. Dromen mag toch?

Incalculeren
Zo was 2022 een komen en gaan van mensen, gesprekken en locaties. Bedankt aan iedereen die mij vertrouwde en voor de gedeelde verhalen en wijsheden. Wat een heerlijke ontmoetingen bezorgden jullie mij.
    Ik was een jaar onderweg en kom weer meer mensen tegen. Mijn kinderen gaan nog zelden mee naar het centrum, want het duurt zo lang met al die praatjes met anderen. Nog even en ik wil zelf niet meer mee.
    Nee, gein. Waar het kan, leef, lach, huil, ren, schreeuw en huppel ik mee. Niet altijd zo letterlijk, maar toch, je snapt me. Het gaat om meeleven. Dat gaat door in 2023, waarbij ik onherroepelijk weer fouten maak, potjes breek, me excuseer, hard lach en geniet van ieder leven dat de mijne raakt.
    Dat maakt 2023 nu al onbeschrijfelijk. Zo’n jaar gun ik jou ook.
    Op 2023 lieve mensen!

Liefs,


zondag 25 december 2022

Recept Walnotencake

Het was weer feest in het Taalhuis. Hang de slingers op, blaas ballonnen op en dans! Oh wacht, zo’n feest was het niet. Het was meer een gevalletje: mijn-groepje-stond-weer-op-de-kop. Tranen gelachen…

Walnotencake
Daar kwam ze aan, een van mijn taaldeelnemers. Ik noem haar Imane, want je weet wel AVG en privacy. Imane liep de bovenverdieping van de bibliotheek op met in haar hand een plastic tas.
    ,,Oeh, je hebt iets lekkers gemaakt voor het Taalhuis.”
    ,,Ja, voor iedereen, want het is de laatste keer dit jaar.” Eenmaal uit de tas en het aluminiumfolie verwijderd toverde Imane overheerlijke stukjes Walnotencake tevoorschijn. Haar vriendin Karima, ook een taaldeelnemer van mijn groepje, toonde even eerder een schaal met hartige hapjes. Al willen zij het Nederlands beter leren kennen, de taal van lekkere hapjes spreken zij vloeiend. Zij maakten de laatste Taalinloop van 2022 een ovenheerlijke (ja, is bewust met een 'n').

Gooien
Proefde jij al eens Walnotencake? Echt oelalala! Zo luchtig als deze cake van Imane at ik het nooit eerder. Mijn gewone cake neemt een enkeltje prullenbak in die wedstrijd.
    ,,Heb je het recept hiervan?”
    ,,Ja hoor: ik gooi eieren in de schaal.”
    ,,Gooi je die?”
    ,,Ja! En daarna gooi ik meel en suiker en olie in de schaal.”
    ,,Dus je gooit alles in de schaal? Ook de olie?”
    ,,Ja, je weet wel, gooien!” Waarna ze met grote handbewegingen een soort van handbalwedstrijd nabootste. Ik zag helemaal voor me hoe ze van de ene kant van de keuken alle ingrediënten in een schaal mikt om vervolgens alles te mengen. Terwijl ze vertelde keek ik naar haar heerlijk guitige gezicht. Ze kan lekker deugnieterig kijken.
    ,,Dat gooien maakt alles natuurlijk zo luchtig.” Ik lachte ondertussen zo hard dat de tranen bijna de Libelle-in-eenvoudige-taal bevochtigden.
    ,,En dan gooi ik alles in een vorm en gooi het in de oven. Als laatste schop ik de ovendeur dicht.” We bescheurden het ondertussen alle drie.

Jaloers?

Het lachen werd versterkt door Rayan (ook een bedenkselnaam). Hij verzorgt ieders natje en droogje tijdens de Taalinloop en is daarin heel serieus en vooral vriendelijk. Mijn groep en ik zitten iedere week vol in zijn blikveld. Daarmee is hij getuige van ons plezier. Zo ook deze keer als ik bijna van mijn stoel val van het lachen. Zijn blik vroeg vooral: Mis ik iets?
    Dat deed hij zeker: Hoe heerlijk is het om jezelf te verliezen in een buikpijn-gevende-lachstuip? Heerlijk dus, zeker in deze drukke kersttijd. Inmiddels legde Karima alles aan Rayan uit, in het Arabisch dus. 
    ,,Hallo? Waar is het Nederlands ineens gebleven?” Greep ik in. Denk je dat ze van taal switchten? Nope! Dat stel praatte gewoon in het Arabisch verder. Het toonde pure lak aan de ‘juf’. Ach ja, dat hadden we vroeger allemaal wel eens. Sorry, we? Jullie, ik durfde geen lak aan de juf te hebben. Dat is dus een oersaai verhaal.

Bekende
Nog maar net bekomen en de tranen van de wangen geveegd hoorde ik een wel heel bekende stem achter me zeggen:
    ,,Jij bent echt overal hè?”
    ,,Net als jij, maar wat brengt jou naar de Taalinloop? Word je taalvrijwilliger?”
    ,,Nee, ik ben onderweg naar de studio van Omroep Houten, die is hier boven."
    ,,Ah een interview, leuk, succes!” We praatten nog kort tot meneer zei:
    ,,Ik ga snel verder, maar succes dames.” Waarna hij afzwaaide.

Schrijfoefening
Vroegen Imane en Karima in koor:
    ,,Wie was dat?”
    ,,Die man? Echt dames, weten jullie dat niet?”
    ,, Nee, geen idee.”
    ,,Dan lezen jullie mijn artikelen, nee, dan lezen jullie de hele krant niet. Schaam jullie diep! Ga in de hoek!”
    ,,Nee, die lees ik niet,” erkende Karima eerlijk. De ander bleef opvallend stil, doodsbang voor de hoek natuurlijk.
    ,,Heel stout!” lachte ik.
    ,,Ja, maar wie was dat nou?”, vroeg Karima nog eens.
    ,,Dames, pak pen en papier en schrijf op: burgemeester.” Nooit eerder zag ik twee monden zo wijd open vallen. Ze geloofden me niet eens.
    ,,Was dat echt de burgemeester? Wij hebben hem nooit gezien."
    ,,Dan weet ik nu zeker dat jullie onder allerlei lekkers leven. Waar hij zei dat ik echt overal ben, kan ik zeggen dat hij overaler is, maar dat is geen echt Nederlands hoor. Mag je lekker vergeten. Ik zeg: doe me nog een stuk Walnotencake en dan schop ik jullie de Taalinloop uit."
    Al sluit ik liever af met onze kersternieuwjaarswens (door mij geschreven):



zaterdag 10 december 2022

Gezichtsbedrog in negen seconden

Zo leuk! De reacties op mij blog 'Piercings', het ging gewoon over oorbellen. Niets geks, zoveel mensen hebben gaatjes in hun oren; anderen in hun tanden. Maar laat die vooral vullen, want daarmee doorlopen is niet zo wijs. Waar ik echter anderen verraste met mijn 'piercings', werd ik op diezelfde dag zelf enorm verrast. Ik reisde natuurlijk niet alleen voor een piercing-check met de trein naar Apeldoorn. Dat is me iets te veel van het goede. Er moest meer in zitten.

Treinreizen

Treinreizen is trouwens mijn favoriete reiswijze. Het geeft me zoveel meer rust. Het gaat voorbij aan de stress op de snelweg, waar Audi’s (sorry Benjamin met je TT), Mercedessen, Tesla’s en andere dikke waggies mijn gevoel van veiligheid doen wankelen. Door het gedrag van verschillende regelovertreders, ben ik mijn volledige vertrouwen op een veilige thuiskomst kwijtgeraakt. Waarom denken sommigen dat de regels voor iedereen gelden behalve voor hen? Oh ja, ze denken dat ze met hun vele kilometers op de teller de hele weg beheren. Bah!
    Ik bid steeds harder om een veilige reis, maar ik weet beter: die verantwoording hebben we zelf in handen. Snap dat nou!

Stiltecoupé
Als ik dan toch bid voor de reis, dan mag dat ook voor een rustige treinreis. Daar is ook al niet over naar huis, of beter de NS, te schrijven. De treincoupes zitten voller en zijn luidruchtiger dan voor corona. Ik weet dat personeelstekorten en andere crises meespelen, ik snap het zelfs. Maar dat reizigers juist dan blijven bellen, alsof ze alleen op de wereld zijn...?
    Nog erger is die vrouw die onafgebroken drie mensen belde in een stiltecoupé. Vanaf het moment dat ik instapte tot ik de trein een half uur later verliet zat madam te bellen. En ik? Madam 'watje' die wilde studeren, durfde die vrouw niet op de signs van de stiltecoupé te wijzen. Wie weet wordt ze agressief. Wat een wereld.
    Vertelde ik al over die Engelstalige vrouw die worstelde met haar twee grote koffers? Twee andere taarten wilden aan haar voorbij, maar dat moest vooral snel. Daarbij duwden ze alles gewoon opzij. Het is dat de treindeuren dicht waren, anders hadden ze zonder pardon een koffer buiten de trein geduwd. Why?
    Uit plaatsvervangende schaamte bood ik mijn excuses aan voor hun gedrag en gaf haar mijn plek. Ze was duidelijk vermoeid. Haar dank en glimlach waren mijn cadeaus. Mijn vraag blijft: waarom gunnen we elkaar niet gewoon wat ruimte en tijd. Daarmee blijft alles veel vriendelijker en leuker.

CODA
Afijn, ik voel mijn frustratie stijgen; ander onderwerp voordat ik mijn toetsenbord van het bureau ratel. Die kan er ook niets aan doen.
    Kom, mee naar Apeldoorn, waar ik als Museumkaarthouder besloot een museum te bezoeken en zeg je Apeldoorn, dan zeg je?
    CODA, inderdaad. Een heel andere museum dan de mij zo bekende Rijksmuseum, Van Gogh museum, Spoorwegmuseaum en Catharijne Convent. Het was moderne kunst dat zich hier toonde. Niet alles waardeerde ik en dat mag gelukkig. Daarom sloeg ik één tentoonstelling over en liep de ‘Mirage’ in van Lieven Hendriks.
    Het bleek een verbluffend verrassende ontmoeting tussen mij en zijn werken. Het startte met de uitleg dat mensen meestal niet langer dan negen seconden naar een kunstwerk kijken. Daarbij klonk de belofte dat Lieven me langer dan die negen seconden zou vasthouden. Ik betwijfelde het, als ik zo even snel rondkeek, maar goed, ik bekeek het eerste kunstwerk.

Irritant
Het licht dat er op scheen stoorde me enorm. Hoe konden ze dat licht er nou zo op laten schijnen. Ik bewoog wat heen en waar om het licht te laten verplaatsen, maar het bleef staan. Daarop stapte ik dichter naar het werk: het licht was geschilderd! Zie je me staan? Langer dan negen seconden.
Goeie! You got me, Lieven!
    Vervolgens naderde ik wolken en sterren en vroeg me af: Leuk die uitgeknipte figuren, maar meer dan acht seconden kijken vind ik niet nodig. Tot ik bij de skyline van een dorp stond. Was het snijwerk nou echt zo slecht? Ik stapte dichterbij en stond perplex. Stomverbaasd keek ik naar het hele werk, ver voorbij de negen seconden. Ik wandelde terug naar de volgens mij uitgeknipte sterren en wolken.
    Eigenlijk tot op de dag van vandaag ben ik beduusd en beschaamd. Het was geen knip- of snijwerk, dat Lieven toonde. Het was puur en alleen schilderwerk! Verbluffend! Gaaf werk, dat van Lieven.
    Wil jij het zelf zien? Dan moet je heel snel zijn, want ik zie net dat deze tentoonstelling tot 15 januari in CODA te zien is.



zaterdag 3 december 2022

Mijn geheim is veilig

Pap, mam, deze is voor jullie!
(en geheimpje: stiekem ook voor de rest, 
maar dat zeggen we lekker niet, goed?)

Bezoek
Ik stapte de huiskamer van mijn ouders in en gaf papa een dikke knuffel. Hem amper losgelaten, hield hij me nog even vast aan mijn bovenarmen en keek me bedenkelijk aan. Ik dacht: nou zul je ‘m hebben. Hij heeft weer zitten broeden op iets en wil dat kwijt:
    ,,Irene, weet jij dat je iedere maand naar ons toe komt?”
    ,,Ja papa, dat weet ik.”
    ,,Is dat bewust?”
    ,,Ja, maar of jij de reden wilt weten, weet ik niet.”
    ,,Wa zedde gij?” Dat is Brabants voor ‘wat zeg je’? Papa is Brabander én behoorlijk doof, een heerlijke combi. Hij draagt de helft van de tijd geen gehoorapparaten, want hij vindt het ondingen. In die wetenschap articuleerde ik mijn antwoord beter. Daarop gaf hij aan dat hij toch vooral wilde weten waarom ik heel bewust iedere maand kom.
    ,,Nou, jullie ouwegies, zijn statistisch gezien mensen van de dag. Ik geef veel om jullie en zie jullie graag. Toch weet ik dat op een dag dat belletje komt met de boodschap dat een van jullie er niet meer is.” Ik slikte even. ,,Till death do us part, zeg maar, kom ik iedere maand op bezoek. Daarmee kan ik mezelf zonder schuldgevoel in de spiegel aankijken, want ik deed mijn best jullie regelmatig te zien.”
    ,,Oh, juist ja.” Hij liet me los en nam plaats in zijn stoel.
    ,,Als je maar weet dat ik liever iedere week een bakkie doe, maar jullie weten dat daarvoor de afstand te groot is.”
    Mijn moeder wachtte al die tijd op haar knuffel.
    ,,Kom hier mama, nu knuffeltijd met jou. Je blijdschap is steeds weer hartverwarmend. Ik ben ook blij jou te zien.”

Vergeten
Even eerder kwam ik achterom de tuin in en klopte op het raam. Op het moment dat mijn moeder opkeek en mij zag, straalde ze van oor tot oor alsof ik de verrassing van 2022 was. (Eigenlijk ben ik de verrassing van haar leven, maar dat is een ander verhaal.)
    Mama was dus vergeten dat ik kwam. Die vergeetachtigheid is het verdrietige gevolg van vasculaire dementie waar ze aan lijdt sinds een beroerte in 2013. Gelukkig is ze happy en lief, dat maakt dit gemakkelijker.

Aankondiging    
Denk ik even terug aan mijn telefoontje een dag eerder. Die waarin ik mijn komst aankondigde:
    ,,Och Irene, wat leuk.” De blijdschap in haar stem was zo lief en de warmte in haar woorden fijn; mama ziet me graag.
    Vervolgens belde ik de ochtend voordat ik vertrok:
    ,,Mama, ik kom vandaag dus ik hou het kort. Ik ben over twee uur bij jullie.”
    ,,Oh echt, wat leuk! Dus jij komt vandaag?” Ik vroeg naar papa, zodat ik ook hem kon zeggen dat ik kwam. Iets met twee weten meer dan één en de zekerheid dat ik niet voor een dichte deur sta. Al moest ik hem twee keer zeggen dat ik kom, want ja, hij hoorde me niet.
    Twee uur later knuffelde ik mama die opnieuw verrast was met mijn komst:
    ,,Irene, ik ben zo blij je te zien!” Dat is drie keer een super blije moeder, omdat ik één keer kwam.

Frustratie
De dag verliep heerlijk gezellig. Al frustreerde papa en zijn gedrag met zijn gehoorapparaten me. En ja, ik heb met één gehoorapparaat half recht van spreken. Ik weet hoe vervelend dat hulpmiddel is, maar ook hoe belangrijk het is ‘m in te doen en houden. Je gehoor (eigenlijk hersenen) moeten wennen aan alle omgevingsgeluiden. Daarbij krijg ik het die man maar niet aan zijn verstand dat hij moet kiezen voor betere apparaten dan die waar hij recht op heeft vanuit de zorgverzekering. Dat zijn dingen waar je niets mee kunt. Maar nee, meneer wil zuinig doen. Voor wie weet ik niet, want zijn drie dochters hebben het volgens mij alle drie best goed. Och ja, mijn vader is eigenwijs, dat kan ik gerust zeggen, hij lacht bij het lezen hiervan het hardst.

Ingeving
Tot ik ineens zo hard moest lachen dat mijn ouders ervan schrokken.
    ,,Jullie zijn ook eigenlijk gewoon geweldig,” zei ik.
    ,,Oh ja? Waarom?”, vroeg mama.
    ,,Wa zedde gij?”, zei papa.
    ,,Ik besef ineens dat jullie de meest betrouwbare mensen zijn die ik ken. Nog betrouwbaarder dan Marcel zelfs, kun je nagaan.”
    ,,Wa?” Herhaalde papa. Het is dat mama brandde van nieuwsgierigheid. Daarom legde ik het eerst aan haar uit, voordat ik het voor papa herhaalde:
    ,,Niet boos worden mama, maar jij vergeet mijn geheim voordat ik hier weg ben en papa? Die hoort ‘m niet eens.” Waarop mijn moeder keihard in de lach schoot. Vergeetachtig of niet, deze snapte ze.
    ,,Hè? Herhaal dat nog eens?”, zei papa.
    ,,Precies dat!”

Blogfan
Vertelde ik later dit alles aan Marcel.
    ,,Oh, Irene, ik heb een geweldige uitsmijter.”
    ,,Nou vertel?”
    ,,Op die manier is je moeder jouw grootste blogfan, want voor haar heb jij iedere dag een nieuwe blog!"


Pap, mam, I love you!
En geen zorgen: ik herhaal die woorden zoveel als nodig voor jullie allebei.
Maar blijf nog even alsjeblieft!

zaterdag 26 november 2022

Piercings

Wil jij geloven dat ik twee piercings rijker ben? Eigenlijk al drie maanden, want zo lang geleden liet ik ze zetten. Ik slinger dit pas nu op dit wereldomvattende wonderlijke web, want ik moest zelf aan het idee wennen. Piercings et moi, is als Marcel die een tattoo neemt. Niks voor ons, toch?
    
Parlour
Fout! Ik koos voor twee piercings.
    Daarin moedigde Laura me vooral aan. Celine’s vriendin wees ons vanwege haar goede ervaringen met piercings op Black Sword Tattoo Parlour in Apeldoorn.
    Dat stukje 'Parlour' zocht ik op. Het is Engels voor salon. Het voelde direct goed, daarom maakte ik online een afspraak, waarbij Laura en Celine beloofden mee te gaan om mijn handen vast te houden.

Onheilspellend
Eenmaal bij de salon verraste de open uitstraling me. Het zag er vriendelijker uit dan de herinneringen van mijn netvlies en de vooroordelen in mijn kop. Mijn netvliezen verwachten zwart geblindeerde ramen, zoals bij de tattooshop aan de Amsterdamsestraatweg in Utrecht (zo’n dertig jaar geleden). Daar fietste ik als gezinsverzorgende vaak aan voorbij. Madam angsthazige ik, vond het onheilspellend.
    Al vind ik honden ook huiveringwekkend en in de avond vind ik het donker sinister. De laatste paar meters voordat ik thuis ben, zijn spookachtig. De brandgang lijkt in het donker een angstaanjagend zwarte gat. Brrrrr...

Huiselijk
Deze Parlour verraste me met het licht en de ruimte die je van buiten binnen zag. Snap je? De ongedwongen en gezellige sfeer binnen was zo fijn dat ik bijna mijn schoenen uit wilde doen en mijn huispak aan wilde trekken. Zo jammer dat ik die niet bij me had.
    Yara ontving ons vriendelijk en nam ons mee naar zijn stoel, waar een foto met zijn kinderen mijn blik ving. Yara is papa, wat leuk! Het vormde gelijk een leuk gespreksonderwerp.
    ,,Je mag in de stoel plaatsnemen, Irene.” Waarna een ongedwongen gesprek volgde en Yara alles klaarlegde voor de piercings.
    ,,Mama, moeten wij je hand vasthouden?”, vroeg Celine nog snel.
    ,,Nee hoor, I’m a big girl.”
    ,,Weet je zeker dat je deze piercings wilt?”, zei Yara.
    ,,Ja.” Wat het startsein voor Yara was en waarna hij alles wat hij deed uitlegde. 
    Toen de eerste piercing zat, vroeg hij:
    ,,Gaat het Irene?”
    ,,Ja, zeker.”
    ,,Dan ga ik door met de andere.”

Toekijken
En zo zaten een poosje later twee piercings in dit lijf. Ik vond de zorgzaamheid hartverwarmend. Dat ervoer Celine ook, want zij besloot terplekke dat zij ook een piercing wilde. Yara bood haar aan te gaan zitten, tenslotte waren we er nu toch. Zo wisselden we van plek en kon ik zien hoe het allemaal werkte. Interessant maar niet geschikt voor woorden hier. Iemand zou er maar zo onpasselijk van worden.
    To much details zeg maar.

Herhaling
Afgelopen week herhaalde ik mijn tocht naar de Parlour, want na twee maanden – het werden er drie – moest ik de piercings laten checken.
    ,,Dat ziet er goed uit,” zei de vrouw.
    ,,Dat wist ik."
    Bij thuiskomst klonk:
    ,,Marcel, kom maar op met die vlinderoorbellen, ik heb gaatjes! En voor de rest zoek ik zelf nog een paar leuke piercings. Die zitten gewoon lekkerder."



zaterdag 19 november 2022

Palm free wel zo goed?

Kijkend in de schappen zag ik opnieuw deze margarine: Eat Plants Free of Palm. Het pakje valt op in al zijn zwartheid en vooral om de bloemetje en bijtjes. Al zie ik die laatste niet, jij? Ik denk ze er dus bij.

Boodschappenlijst
Ik deed jarenlang boodschappen voor iemand. Ze stuurde me dan ter inspiratie een screenshot van haar Jumbo boodschappenlijstje. Een van die keren trof ik een onscherp plaatje met Eat Plants Free of Palm op het lijstje en kon het totaal niet thuisbrengen. Waar zocht ik naar? Met de foto zo onduidelijk, stuurde ik een appje: Wat is Eat Plants Free of Palm?
Antwoordde ze: boter.
Ik: Ohhhhhh. 
   Zo gemakkelijk kan het zijn. Het was een van de vele voedingsmiddelen die ik leerde kennen door boodschappen te doen voor een ander. Van sommige dingen wist ik niet dat het bestond.

Geschreeuw
Pas een week of drie geleden kocht ik deze margarine voor onszelf. De tekst schreeuwde namelijk hard. Niet de tekst op het pakje hoor; het kaartje dat erbij hing riep '1+1 gratis'. Hoewel ik niet zo hard luister naar de hardste schreeuwers, die zijn meestal compleet doorgeslagen, liet ik me deze keer verleiden.
    En natuurlijk door die bloemetjes, weet je nog? Tel bij dit alles op dat ik ooit hoorde dat we moeten stoppen met het gebruik van palmolie en tada… ik doe iets goeds voor de wereld en haar problemen.
    Ik erken er maar meteen bij dat ik niet weet hoe het echt zit met die palmolie. Ik hou eigenlijk niet alles bij wat ik moet doen. Ik ben van stap na stap. Alles tegelijk lijkt me ondoenlijk en voor de rest sluit ik mijn ogen, want wat we allemaal moeten overweldigd soms.

Wel vet!
Mijn ogen kan ik dan wel sluiten, mijn mond niet. Mijn nieuwsgierigheid naar deze nieuwe margarine was groot. Niet het gras, maar de boter van de buren kan wel eens lekkerder zijn. Jaha, zo heb je het nog niet geproefd hè?
    Zie me een sneetje Petit Cereales besmeren met margarine en bestrooien met hagelslag: hmmmmmm. Lekker! De structuur bleek gladder en glimmerigger, zoals wij dat zeggen, dan de Blue Band die we kennen. Ik ontdekte dat die glans en smoothness zitten in de hoeveelheid vet - meer dus. Oei, ik lust die extra calorieën nou precies niet. Je weet nu toch onderhand wel waar ik die niet terug wil vinden?

Trouw
Die palm free margarine bleef toch onderdeel van onze gedekte tafel. We sticked to it. Het is gewoon lekker en blijkbaar beter voor… Tja, voor wie?
    Daarvoor checkte ik de verpakking. Lees je mee?

 
    Ter info: Ik duik niet verder in dit thema, dan wat daar staat. Alles wat ik hierna zeg, is gebaseerd op mijn gedachten, gektes, kronkels en huis-tuin-en-keuken wetenschap. Don’t shoot the messenger met de volgende gedachtenspinsels. Het gaat om een lach en niet om de ernst.

Wereldverbetering
Na het lezen van de zijkanten zei ik:
    ,,Met deze boter beschermen we het regenwoud. Goed hè?”
    ,,Ja, heel goed,” beaamde manlief.
    ,,Maar over 50 jaar blijkt dat we de savannes verknalden.”
    ,,Hoezo?”, zei manlief en stak een lepel muesli in zijn mond.
    ,,Nou, voor de Sheaboter in deze margarine, killen we de vruchten van de Sheabomen. Haal de vruchten uit de boom en er komen vanzelf geen nieuwe bomen bij. De savanne is toch al niet zo dik begroeid, kijk maar naar de Lion King, dus met nog minder bomen is over 50 jaar die savanne kaler dan jouw hoofd.” Dat bedoel ik dus met huis-tuin-en-keuken wetenschap. Ik gebruik graag voorbeelden uit de praktijk.
    ,,Tja, daar zeg je wat.”
    ,,Zal ik nog eens wat zeggen?”
    ,,Ik weet niet of ik nog iets wil horen,” zei Marcel wrijvend over zijn hoofd.
    ,,Ik zegt het toch. Mijn idee is dat bij iedere nieuwe en goede ontdekking we een nieuw wereldprobleem ontketenen. Wat nu goed lijkt, blijkt later op een of andere manier slecht.”
    ,,Kom met een voorbeeld.”
    ,,Oké, we rijden straks allemaal in elektrische auto’s. Maar van allemaal gaat een keer de batterij kapot. Daar blijft een berg onverwerkbaar afval bij over, lekker hoor die meuk. Waar laten we dat nou weer achter? Nou? Hè? Kom maar met een antwoord meneer-ik-weet-op-alles-raad.”
    ,,Dat laten we in die kale savanne waar jij het net over had. Is die toch ergens goed voor."

zondag 6 november 2022

Bestemming onbekend

Dit wil ik vaker: meegevoerd worden naar…
    Tja dat wist ik dus niet. In die ongewissigheid startte ons weekendje weg. Weken geleden begon het me-verheugen:
    ,,Ik heb zin de boel-de-boel te laten met een weekendje weg.”
    ,,Bedoel je alleen je eigen boel of ook die van papa?,” vroeg Celine.
    ,,Stiekem, het eerste, maar papa mag mee,” zei ik waar manlief bij zat. Hij kent me.
    ,,Oh, heerlijk! Dan heb ik het huis voor mij alleen,” juichte Celine en hing nog net niet de slingers op.
    ,,Dat is mijn tekst! Maar ja, om dus een huis voor mij alleen te hebben, moet ik het huis uit, want een ander gaat niet” lachte ik.
    
Al snel zat manlief achter de computer. Hij zette er vaart achter met net zoveel zin in een weekendje knussige nikserigheid als ik. Onze eisen: een knus huisje met een openhaard (verplicht) en een sauna (graag).
    ,,Verras me maar eens, ik wil niet weten waar we heen gaan.”
    ,,Oh, oké, al is dat niet handig want ik log in met jouw account. Mag ik je telefoon?” Ik gaf manlief mijn phone en beloofde eventueel voorbij vliegende mails ongezien door te sturen.
    ,,Als ik je een keer smeek te zeggen waar we heen gaan, hou jij je mond stijf dicht. Beloofd?”
    ,,Deal.” Sindsdien geen woord meer gehoord.

Verrassing
De weken verstreken en soms prikte ik toch. Dan noemde ik een plaats- of parknaam.
    ,,We gaan naar een onbekend park,” zei hij: ,,En ik heb een extra verrassing voor je.”
    ,,Echt!?” Dat vergrootte de glans en nieuwsgierigheid. Tot hij vorige week vertelde dat die verrassing niet doorging. ,,Wat was het dan?”
    ,,Een massage in de beautysalon op het park. Het was volgeboekt.”
    ,,Potjandosie, maar zó lief.”

Ontknoping
Afgelopen vrijdag vertrokken we... 
    Omdat ik behoorlijk topografisch aangelegd ben, wist ik als snel dat we op de A12 richting Arnhem reden. Bij het verlaten van de A12 in noordelijke richting en gezien de reistijd bedacht ik:
    ,,We gaan richting Apeldoorn,” Marcel lachte. En even later: ,,Oh, de Veluwe by fall! Gaaf!” Ik riep plaatsnamen als Ugchelen en Otterloo?”
    ,,Je let niet op de borden hè? Anders wist je het.”
    ,,Nee, ik let op alles behalve borden, kijk wat een leuk kunstwerk in de tuin.” Buiten de borden om zag ik zoveel meer. Tot we Hoederloo in reden met vakantiepark Miggelenberg als eindpunt.

Niksen?
Het niksen begon. Oh  nee, nog even niet. We wandelden na aankomst en vlak voor zonsondergang een route van 3,8 kilometer, om te checken of dat een leuke ochtendwandeling voor mij was. Best wel, al zat ik de volgende ochtend liever bij de haard met mijn creatieve stuff.
    Na het ontbijt en verleidt door de zon met minder mooi weer op de planning, besloten we meteen op weg te gaan naar het Deelerwoud. We strikten onze schoenen aan, vulden de flesje, haalden de externe batterij van de lader en stapten de auto in voor een wandeling van ruim acht kilometer. 
    Bij de beschrijving beloofde Natuurmonumenten een mooie tocht langs heide en bosrand, met vergezichten, de zekerheid op runderen en de mogelijkheid om reeën en herten te spotten.
    Laat daar een teleurstellinkje opspelen. We telden twee runderen en geen ander wild. Al zaten we nog wel een tijdje op een punt waar ze volgens de app echt zichtbaar zouden zijn.
    Dan denk ik weleens: die beesten zijn niet gek. Zij kennen deze plek en dit uitzichtpunt. Waar wij in stilte de ene kant op keken, liepen zij stilletjes achter ons langs, rijen dik! En maar lachen. Zou ik een selfie maken, dan zie je ze achter me voorbij gaan.
(blog gaat verder onder de foto's)



Stilte?
Zei ik stilletjes? Dat is wat gelogen, vanaf de start tot zo’n kilometer verderop hoorden we hard geluidsgeweld van helikopters. Tot we vier Chinook-transporthelicopters voorbij zagen vliegen. Ineens snapten we de vogelspotters langs de weg hiernaartoe. Het waren vliegtuigspotters bij Vliegbasis Deelen. Van wandelen leer je veel joh!

Wild
Terug bij het huisje en de lunch op, wilden we alvast een plek reserveren voor ons diner in het parkrestaurant. Dat bleek een slecht plan: het was volgeboekt en zelfs voor het hele weekend. Sterker nog, na anderhalf uur zoeken, bleken alle restaurants waar wij naar smaakten volgeboekt.
    ,,Hoezo een weekend niksen? Het wordt supermarkt, denk ik.”
    ,,Nee, we kunnen altijd naar de snackbar of pizza afhalen, kom we gaan naar het wildscherm. Het is schemertijd, als we een hert willen zien, dan toch nu.”
    ,,Ik denk dat ik nog eerder een hert op mijn bord zie. Maar oké Natuurmonumenten biedt opnieuw hoop."
    En natuurlijk de grond in geboord. Geen hert gezien.

Maaltijd
We liepen terug met de klok op half zes.
    ,,Marcel, eigenlijk heb ik helemaal niet zoveel trek na onze lunch van 14.30 uur. Wat denk je van toastjes, smeersels, fruitsalade en eventueel een snack uit de winkel?”
    ,,Je hebt een punt. Al moeten we dan hard lopen voor die snack, want naar ons huisje is 22 minuten en de winkel is verder. Die sluit om zes uur."
    Nooit eerder liep ik zo snel voor een banaan en kipsaté. De rest hadden we al in huis. Met nog vijf minuten te gaan, liepen we de half donkere winkel in, zochten de voedingsmiddelen en betaalden die.
    ,,Nu kunnen jullie sluiten, fijne avond” zwaaide ik naar de winkelmedewerkers. In het huisje maakten we het voortreffelijke maaltje voor onze kleine trek.
    Terugkijkend was het nikserig à la wij. Ben ik vooral benieuwd hoe het niksen morgen vorm krijgt.

zaterdag 29 oktober 2022

Gevallen vrouw

Tjonge, je zou maar op je be., sorry, op je mond vallen. Ik deed het en vertelde het verder niemand. Iedereen zou me uitlachen. Echter bij gebrek aan een beter verhaal, ontboezem ik deze maar.

Tussendoortje
Maar eerst dit tussendoortje: ik draag deze blog op en wel aan:
Sylvia
Zo! Een bosje vlinders en bloemen voor jou, want jij verdient ze. Jij bent de enige die me afgelopen week aansprak en zei:
    ,,Was jij vorige week op vakantie?"
    ,,Nee, was dat maar waar. Hoezo?"
    ,,Ik miste je blog." Tada! Toch iemand die het opviel.
    ,,Tja, ik zat inspiratieloos te wachten op de bank. De blog kwam maar niet." Ik zei er niet bij dat ik er huilend bij zat. Die drama hou ik liever voor mezelf.
    ,,Ah, vandaar." Hoe dan ook kwam ze bij me binnen. Sylvia is een van de drie mensen die bij mijn weten mijn blog lezen na het intypen van www.ireneblogt.nl. Dat zijn de echte, ik benoem haar tot: Topfan!
    Daarmee is deze blunder, ik bedoel deze blog, voor jou. Komt ie:
 
Wandelzin
Ik fladderde dinsdag de deur uit. Ik genoot, want ik liep lekker vroeg buiten op weg naar een interview. Ik stapte fluitend mijn wijk uit, de volgende in. Tot ik aan het eind van de straat een vrouw zag die afval in een afvalcontainer gooide. Niets bijzonders, zou je zeggen. We gooien toch allemaal ons afval in de container? Soms zelfs, net als deze vrouw, in de container die aan de straatkant staat te wachten op de vuilniswagen. Gewoon omdat het kan.
    Wat me opviel is hoe fris, fruitig en kleurig de vrouw er zo vroeg in de ochtend uit zag. Ik zeg: een leuk geklede mooie vrouw. Kijkend naar haar, liep ik de straat over. Het lag vol bladeren, misschien was dat het wel. Ze matchte met de herfstkleuren.
Ondertussen kijkend naar die vrouw stapte ik de stoep op. Oh nee, ik stapte tegen de stoep en boem!
Voor ik het zelf doorhad, lag ik languit op de stoep. Gestruikeld – een letterlijk gevallen vrouw.

Gevallen

De andere vrouw snelde in mijn richting. Al voordat ze bij me was stond ik op eigen benen.
    ,,Gaat het goed mevrouw? Ik schrok.”
    ,,Het gaat zeker goed, ik schrok ook.”
    ,,Wat gebeurde er?”
    ,,Goede vraag, ik denk dat ik dacht al op de stoep te zijn, maar ik stapte er tegen en ja, dan struikel je.”
    ,,Vervelend, maar hoe kan dat nou?”
    ,,Nou, eigenlijk zag ik een leuke vrouw”, lachte ik. ,,Ik vind je er leuk uit zien en dus keek ik naar jou terwijl ik op de stoep dacht te stappen. Misschien vergistte ik me in de stoep door de bladeren.” Door alles heen eindigde de vrouw gevleid. Heerlijk dat zij dat de dag mee in kom nemen. Complimenten doen mensen stralen - deel ze.

Geheimhouding
Onze wegen scheidden en verderop schopte ik een keer in de bladeren.
    ,,Stomme bladeren. Ik viel door jullie.”
    Verderlopend bedacht ik ineens: Wauw, ik viel voor een vrouw.
    Ik heb thuis wat uit te leggen.

zaterdag 15 oktober 2022

Privacywet

Zo heerlijk een schoon huis! Echt genieten. Oh wacht, wat hoor ik daar? Nee hè… daar gaat ze weer… Naar het toilet. Tjonge jonge, de dweil ligt nog niet bij de wasmachine of madam zit al op de wcbril.
    ,,Hoe durf je!”, roep ik van boven naar beneden.
    ,,Wat durf ik?”
    ,,Mijn toilet zo snel weer te bevuilen. Afknijpen en wegwezen daar!”
    ,,No way, het is heerlijk p****en op de schone pot.” Die ****-tjes, hou ik er in, want wat madam op het toilet deed of eventueel bijkomende geuren omschrijf ik lekker niet. Hier ligt mijn grens van het prijsgeven van mijn privacy.
    Niet tevreden? Kom dan maar een poosje logeren in Huize Typisch van Valen en doorleef de volle laag. Wel met deze afspraak: achteraf niet klagen hè en alles wat hier gebeurt blijft binnen of in mijn blog, maar niet daarbuiten!

Opluchting

Ondertussen riep ik nog wat dingen naar beneden die mijn onrechtvaardigheidsgevoel verwoorden. Iets van hoe ondankbaar mijn werk als huisvrouw is. Dat ik ga staken en ze het allemaal zelf mag doen om te voelen hoe schoonmaakmisbruik voelt.
    Celine deelde vooral mee dat ze gewoon lekker genoot. Genieten op een toilet? Ach ja, het kan opluchten in dat hokje. Zeker op een schoon toilet. Het idee dat ie nu alweer vies wordt. Bah!

Bezoek
In dit alles vertelde ik niet dat Johan, een vriend van Celine, in een deuk lag in Celine's kamer. Mijn gefrustreerde gemopper en Celine’s bijdehante reacties bij haar nummer 1 of 2 brachten hem in tranen. Hij was getuige van ons op ons puurst en ervoer het schaamteloze what you see is what you get gevoel.
    Ik zou ook dubbel hebben gelegen bij ons geratel, vooral als je bedenkt dat ik in het halletje bij de trap stond. Hoe? Nou, op mijn blote voeten onder omhoog gerolde broekspijpen en een sopdoek in de hand. Er paste met gemak een schort en hoofdband bij het geschreeuw over een schoon toilet.
    ,,Binnenkort stel ik een nieuwe regel in.”
    ,,Welke dan?”, riep Celine van beneden.
    ,,Dat je binnen een half uur na het schoonmaken niet naar het toilet mag.”
    ,,Nee, mama, dat kan je niet maken."
    ,,Echt wel. Sterker nog, dan maak ik snel achter elkaar het toilet beneden en de badkamer boven schoon. Alles in de wetenschap dat alles een half uur schoon blijft. Nee, wacht, men mag een uur na schoonmaken niet naar het toilet. Wat een genot! Weg met de oneerlijke behandeling van de poets.” Waarop Johan bevestigend knikte. Zou ik ook hebben gedaan. Hij snapt het, je moet mij wel te vriend houden, want het vliegt zo op en dan mag je het toilet zelf schoonmaken.

Privacy
Bij het avondeten vroeg ik:
    ,,Johan? Celine vertelde jou toch wel dat je bij het betreden van ons huis al je rechten verspeelt?”
    ,,Welke rechte?” zei hij op zijn Afrikaans.
    ,,Je recht op privacy. Alles wat je hier doet, kan tegen je gebruikt worden.” Omdat hij stil bleef, vulde ik aan: ,,in een blog.”
    ,,Oh dat mag hoor.”
    ,,Ja, dat klopt, want je gaf die rechten al op. Ik verduidelijk dat alleen maar even. En zo niet, dan kun je nu nog heel snel de deur uit rennen.” Bij dit alles bedacht ik: we hebben een nieuwe tekst nodig op de deur. Eentje die duidelijk maakt dat men ieders recht op privacy verspeelt met een druk op de bel. Wil je dat niet, bel dan niet en moven! Blijf vooral niet dralen in de voortuin, dat is ook mijn grond. Die tekst moet dus eigenlijk op een bord in de tuin. Mooie bijvangst wordt uiteraard dat aanbellende verkopers niet meer aan durven bellen. En durven ze het toch? Dan vraag ik allereerst hun naam, die deel ik met liefde in een volgende blog. Nu eerst die tekst:

Met een druk op onze bel
Zeg je dag tegen je rechten
Privacy bestaat hier niet
Die kun je niet bevechten
Ga je gang, voel je vrij
Betreed ons grondgebied
Alleen voor jou de beste plek
In een volgende blog of lied

zaterdag 8 oktober 2022

Brok ellende

    ,,Kijk haar zitten: één brok hormonen!”, smeet Marcel vanuit zijn love-seat richting de mijne. We zitten er nooit meer samen in (daarover later meer). Ik snauwde terug:
    ,,Je mag die hormonen wel een weekje hebben hoor. Eens zien hoe jij jezelf erdoorheen zou slaan." Hij bleef stil. Lekker, rust.

Ton
Marcels opmerking herinnerde me aan mijn vrijdagochtendgesprek met grote vriend Ton, ja die van de appie. Met groot bedoel ik vooral zijn formaat. Vertelde ik ooit hoe intimiderend zijn lengte is? En dan het rollen met zijn ogen als hij mij binnen ziet wandelen. Boeie die ogen. Ik begroette hem in al mijn inieminieness en vervolgde:
    ,,Weet je wat voor dag het is?"
    ,,Vrijdag."
    ,,Fout! Het is zo'n dag van vlieg allemaal even lekker op.”
    ,,Doe het even lekker zelf!”, zei een buurtvrouw vlak achter me. Ik schrok me het winkelkarretje rond.
    ,,Inderdaad, wat doe je hier, daar is de uitgang!", vervolgde Ton. Er komt een dag, dan grijpt hij me echt in de kraag en zet me eigenhandig buiten. Afijn, het eindigde met hard lachen. Heerlijk, de dag werd lichter, even...

Geruststelling
Want zelfs een wandeling haalde mij niet uit mijn mineur. Dan weet ik dat de rondwalsende hormonen er even met verbluffende kracht in kicken en ik het gevecht ertegen verlies. Het ergste vind ik dan dat het voelt of mijn chagrijn ook het leven van Marcel en Celine ellendig en miserabel maakt. Maar opnieuw is het Marcel die me op mijn plek zet:
    ,,Jouw ontoerekeningsvatbaarheid zit ‘m meer in jezelf dan wat wij ervan merken. Ik zie dat je ertegen vecht en hoe moeilijk het is." Daar gaan weer wat traantjes over mijn wang, hij komt binnen. Hij is zo lief.
    ,,Dat zeg jij wel, maar Celine dan? Die is de laatste tijd verbazend veel boven. Ze vlucht voor me." Omdat ze net de kamer in stapte, hoorde ze me.
    ,,Nee momma, ik bel met vriendinnen, ik studeer, ik teken. Ik ben gewoon graag op mezelf."
    ,,En ik maar denken dat je mij ontwijkt." Dit bordje (op de foto links) versterkt dat idee: NIET STOREN met als ondertekst: tenzij het huis affikt.
    Ik krijg altijd de neiging om "Brand!" te roepen, maar dat zijn geen geintjes.

Deurbord
Ik bump te vaak naar mijn zin tegen dat bordje. Dan sluip ik zo stilletjes mogelijk en met tranen in mijn ogen weer weg. Een andere keer zucht ik hard. En soms roep ik:
    ,,Sjips.”
    ,,Oh momma, je mag wel binnen hoor,” klinkt dan vanuit haar kamer.
    ,,Nee, want het bordje zegt van niet.”
    ,,Die vergat ik weg te halen.” Voor ze goed en wel uitgepraat is, sta ik in haar kamer. 
    Eigenlijk wil ik ook zo'n bord - bij de voordeur. Hoor ik Marcel al zeggen:
    ,,No way! Dan kom ik er nooit meer in.”
    Het zusje van dat bordje is de veel vriendelijkere versie die je rechts ziet. Beter, ik ren naar binnen. 

Ruimte
Ik ben dus eigenlijk gewoon één brok hormonen. Laat me maar even luchten. Ik kan geen land met mezelf bezeilen en vlieg op voor ik er erg in heb. Letterlijk door die eeuwige vlieg-oppers en voor de rest door lichtontvlambaarheid.
    ,,Hoe zou je deze brok homonen vereeuwigen?", vroeg ik manlief.
    ,,Daar heeft Snapchat vast een goede filter voor,” antwoordde hij gniffelend. Al snel zaten we tegenover elkaar en deelden voorbeelden van chagrijn en andere gektes. De foto bovenaan leek mij het duidelijkst. Voor de rest werd het een hilarische deelsessie en ontdekte ik dat ik helemaal niet zo duivels ben, kijk mijn score op de foto hiernaast maar. Ik ben een engeltje en Snapchat natuurlijk de meest betrouwbare raadgever.
    Verder spelend met Snapchat, ontdekte ik dat mijn struggle met krullen ook die van Snapchat is. Waar ik mijn handen vol heb om ze te temmen, krijgt Snapchat ze niet uit beeld, welke coup het me ook geeft.

Conclusie
Daaruit volgt deze conclusie: krullen zijn niet te temmen en conclusie 2: roze haar staat me best leuk eigenlijk! En de hormonen? Die ziet Snapchat niet, daarmee vergat ik ze ook. En ach, morgen weer een nieuwe dag en anders overmorgen. En als zelfs dat niet voldoende is? Er komt een dag...
    Dan vind ik de toerekeningsvatbaarheid wel weer. Tot die tijd snauw ik er af en toe flink op los bij die mensen waarvan ik weet dat ze toch wel van me houden. En hé, het is wel lekker om na een halve eeuw lief-zijn eens van me af te bijten, met de beste smoes die er is. Iedereen trapt er in.
    Blijf één ding om op te helderen, die zin: '...we zitten nooit meer samen in die love-seat...' Klopt! Maar dat is al vanaf dag één, kijk zelf maar waarom:


zaterdag 1 oktober 2022

Babyvoetjes

    ,,Nu ben ik dus echt jaloers,” doorbreek ik de stilte tijdens onze wandeling naar huis.
    ,,Hoezo?”, vraagt Marcel.
    ,,Zag je die babyvoetjes?”
    ,,Welke babyvoetjes?”
    ,,Die in de kinderwagen die net voorbij kwam. Ze staken zo leuk boven het dekentje uit. Eigenlijk zag je alleen de voetjes. Misschien zat er wel geen kindje aan.”
    ,,Hoezo ben je dan jaloers? Wil jij babypootjes?”
    ,,Nee, natuurlijk niet. Ik ben veel te gelukkig met mijn Griekse pootjes.”
    ,,Waar ben je dan jaloers op?”
    ,,Op het baby'tje dat wel aan die pootjes zat en heerlijk lui onder een dekentje in de wagen lag. Dat wil ik ook. Die zorgeloosheid roept me.” Ik gaap er overdreven groots bij. ,,Ik ben moe, ik wil ook mijn pootjes buitenboord gooien terwijl ik me verstop onder een deken.” Ik weet dat manlief mij heel goed begrijpt. Hij is beter dan ik in luiïge nikserigheid.
    ,,Dus jij wilt ingestopt in een deken in een wagen met je pootjes buitenboord ?”
    ,,Klinkt ingewikkeld, maar ja! En nee, ik bedoel niet jouw auto als ik het heb over een wagen.”
    ,,Ik ook niet, ik bedoel een kruiwagen.”

Maaltijdtips
    ,,Ah, een kruiwagen. Neemt die de zorgen om de energierekening weg zodra ik me daarin onder een deken verstop en mijn voeten buitenboord steek?”
    ,,Je houdt het in ieder geval warm.”
    ,, En eten? Een baby maakt zich geen zorgen over het eten op tafel.”
    ,,Ik ook niet,” klinkt meneer. Hij heeft nog gelijk ook. Met moi als chefkok in huize Typisch van Valen weet hij nooit wat we eten, maar vertrouwt er blind op dat iedere avond eten op tafel staat.
    Dat herinnert me aan de nieuwe week. Wat gaan we nu weer eten? Iemand tips? Kom maar door.

Televisiekijken
Eenmaal thuis, luistert Celine naar wat wij bespreken over het zorgeloze geluk dat baby’s kennen.
    ,,Echt hè,” mengt ze zich: ,,Baby’s maken zich geen zorgen om pukkels.” Het kan maar actueel zijn.
    ,,En niet om wat we vanavond gaan kijken,” zeg ik. ,,Ik heb zin om iets leuks te kijken.”
    ,,Daar maak ik me sowieso geen zorgen om. Ik weet wel waar ik naar kijk,” lacht Marcel, kijkt me aan en trekt een paar keer zijn wenkbrauwen op.
    ,,Naar wat dan?”
    ,,Naar jou.” De schat!
    ,,Ja ja, tot de televisie echt aan staat. Maar even geen NOS nieuws graag, dan gaat het weer over de oorlog die zo dichtbij woedt en andere ellende in de wereld. Ik sluit graag even mijn oren voor het joelen op de koning en het gezeur in, op en over de politiek. Ik sluit graag mijn ogen voor de mensen die zich gedragen alsof zij weten hoe het wel moet. Het is makkelijk klagen als je niet zelf op de stoel van de regering zit. Ga er maar aan staan: dit landje te besturen, met de ene crisis na de andere. Hoe dan? Voor mijzelf weet ik dit: ik zou het niet kunnen. Ik sluit liever mijn ogen in het vertrouwen dat alles goed komt. Dekentje er over, voetjes buiten boord en duim in de mond."
    He bah, duim in de mond? Daar ben ik dus echt te oud voor.

zaterdag 24 september 2022

Hij gleed uit

Hij is het huis uit, als in vertrokken, de boel gepakt en een lege kamer achtergelaten. Oh, nee, bijna leeg. Ik bleef zitten met de troep. Dat terzijde.

Manupilatie
Een paar jaar geleden zei ik tegen een andere moeder:
    ,,Ik denk dat ik wel een paar traantjes laat als mijn kinderen het huis uit gaan.”
    Een zeer on-empatische reactie volgde:
    ,,Dat is belachelijk en zelfs manipulatief.”
    Wat ik in eerste instantie dacht herhaal ik vooral niet. Wel erken ik dat ik zwaar gepikeerd was. Zij mag het belachelijk vinden, het is haar mening en niet meer of minder dan dat. Maar manipulatief? Hoezo dan? Blijkbaar moest ik slingers ophangen en ballonnen opblazen. Dat doet zij maar. Ik zeg:
    ,,Toedeledoki!"

Afsluiting
Ik bleef erbij: als ik huil bij het afscheid van mijn zoon, dan is dat zo. Het vertrek van mijn kind is het definitieve einde van mijn werk als thuisblijfmoeder. Eigenlijk ben ik dat natuurlijk al jaren niet meer, maar toch... Ik vind het een hele stap dat mijn kind het veilige nest verlaat en met een volgende stap een nieuw leven in loopt. Feit blijft dat hij zijn eerste stap in dit huis zette. Dat hou ik vast.
    Hij mag uitvliegen en als ik daarbij huil zal hij denken: daar gaat ze weer. Hij kent me. Knuffelt me gedag, zwaait en loopt naar zijn auto. Ik schaam me zeer zeker niet.

Afscheid
Uiteindelijk is hij echt vertrokken.  Dat proces verliep heel geleidelijk. 
    Benjamin en Lara kochten hun huis in mei, waarna zij rustig aan klusten en heel geleidelijk aan verplaatsten zich spullen van hier naar daar. Haast was er niet bij; niemand zat op de schopstoel.
    Eigenlijk verwachte ik dat de zomervakantie de deadline zou zijn voor het stel. Dat dan hun huis klaar zou zijn en Benjamin zijn ieniemienie slaapkamer zou inruilen voor dat huis.
    Dat liep anders.

Loskoppelen
We gingen met ons allen op vakantie en kwamen terug, waarna Benjamin nog eens thuis sliep en ik wist: zo lang zijn computer en beeldschermen hier staan, is hij niet definitief het huis uit. Ik koesterde de tijd dat het duurde. Hij was steeds vaker en langer weg, vooral omdat hun huis zich vulde met meubels, spullen en huiselijkheid. Ik genoot ervan om te zien hoe hun huis iedere week weer een andere look toonde.
    Tot Benjamin eind augustus de computers loskoppelde, de kamer uitsjouwde, in de auto zette en ze meenam. Weg waren de computers en toebehoren. Alleen zijn bed, werktafel en een heleboel rommel mocht ik houden.
    Weg was ook hij. Een lege kamer staarde me aan, herinneringen lagen op de vloer en mijn hart vulde zich met trots in het besef dat die jongen heel wat bereikt heeft.
    Ik sloot de deur.
    Of ik huilde?
    Mag ik even bedenken of ik dat wel wil bekennen? Dan bekijk jij ondertussen maar deze video van Benjamins nieuwe studio...

Onthulling
Nee, ik huilde niet (eens). Waarschijnlijk omdat Benjamin vanaf mei tot half augustus heel langzaam het huis uit gleed. Als in een hele lange heerlijke slide… 
    En daar komen Lara en hij weer; ze komen eten!

zaterdag 17 september 2022

Method zeep

    ,,Momma, ik vind het zeeppompje in de badkamer maar raar.”
    ,,Raar? Ik vind 'm juist leuk! Daarbij ruikt de zeep super lekker.”
    ,,Heb je wel eens naar de afbeelding gekeken?”
    ,,Ja, natuurlijk. Het is pure kunst. Kijk wat achterop staat: Let’s hear it for the girls. Celebrate empowerment.”
    ,,Eigenlijk wel schattig ja. Maar momma, kijk eens goed.”
    ,,Oké, weet je wat ik zie? Ik zie mini-me, nee, ik zie jou dansend tussen papa en mij. Een heerlijk beeld als je het mij vraagt."
    ,,Momma, je ziet het totally wrong.”
    ,,Echt niet. Ik zie het super scherp.” Ik draaide het flesje een paar keer rond in mijn handen: ,,Wat zie jij dan?”
    ,,Wil je het echt weten?"
    ,,Waarschijnlijk niet als jij het zo obvious vraagt, maar kom maar op.”
    ,,Ik zie mensen die hun lichaam vol verf tegen het raam schmutschen." Ze wees het een en ander aan: ,,Dat zijn blote tieten, dat is een buik, dat zij benen en kijk dat is een ass.”
    ,,Ik blijf bij mijn beeld van een dansend kind tussen volwassenen,” zei ik balend dat ze mijn lieflijke beeld zo verpeste.


Geschmutscht
Celine liet het er niet bij.
    ,,Momma, stel je hier een raam voor,” zei Celine en wees in de lucht van haar kamer een raam aan. ,,Zo staan die mensen geschmutscht,” vervolgde madammeke en stond zoals de mensen op het flesje: de kont naar achteren en de borst naar voren. Alles in een zeer overdreven ongezonde houding. Ik kreeg het er benauwd van.
    ,,Wat een ongemakkelijk en vreemd standje. Dit kun je ook wel even voordoen tegen het serreraam.” Waarna Celine haar aangeklede lichaam tegen het raam schmutschte
    ,,Dit is echt een prachtige profielfoto meid.” Al schmutschte ik voor deze blog haar gezicht, want dit plaatje kan maar zo een eigen leven leiden op het woelig weidse web. Haar niet gezien!

Besmeurd
Met dit gesprek hielp madam ondertussen mijn heerlijke herinneringen rondom de Method zeep behoorlijk om zeep. Die herinneringen gaan over Marcel en mij en een eerste weekendje weg. Met het idee: als de kinderen het huis niet uit gaan, gaan wij het huis uit, besloten wij twee jaar geleden er weer eens op uit te gaan.
    Deze toen nog onbekende zeep, kreeg een plek in de bagage. Ik vond vooral de kunstzinnigheid op de fles er heel vrolijk uitzien en zag het wel op het aanrecht staan. Bij het eerste gebruik ontdekten we de heerlijk zoet-frisse geur. Het maakte me zo enthousiast dat ik mijn handen extra vaak waste en voor het toilet en de badkamer thuis dezelfde flesjes kocht.

Meegenieter
Ik vergat het zeepgesprek met Celine, tot Lara en Benjamin afgelopen donderdag kwamen eten. Vlak voordat zij weer naar hun huis gingen (er is er dus één het huis uit) zei Lara:
    ,,Irene, welk merk scheermes gebruikt Benjamin. Hij vindt die zo fijn. Maar ik weet niet welk merk het is." Bij gebrek aan een reserve exemplaar wist ik het antwoord niet zeker.
    ,,Het moet van Gillette of Wilkinson zijn, want ik ga altijd voor kwaliteit.” Een dag later ontdekte ik echter tot mijn enorme plezier, dat het messen zijn van het huismerk CARE, van AlbertHeijn.
    ,,Benjamin weet ook niet welk tandpasta jullie hebben.” 
    ,,Hier neem een tube mee, dan heeft hij vast iets voor vanavond en weet jij wat hij vanaf nu gebruikt."
    ,,Oh ja, en waar koop jij je handzeep?”
    ,,Bedoel je die in het toilet en de badkamer?”
    ,,Ja, mam,” mengde Benjamin zich in het gesprek. ,,Die zeep met geverfde lichamen.”
    ,,Zeg jij dat nu ook al?”
    ,,Ja, dat is een of andere kunstvorm. Als je kunt schilderen met een kwast, hand, vinger of voet, waarom dan niet met je hele lijf?”
    ,,Dat moet ik dan misschien ook maar eens doen op een volgend doek,” zei ik.
    ,,Mannen schilderen dus ook met hun mannelijke lichaamsdeel, Irene,” stelde Marcel ineens.
    ,,Met hun kwast!”, vulde Benjamin aan. Waarop Celine het uitschaterde en ik vol verbazing niet meer wist waar te kijken. ,,Dat heet dus kwasten”, benadrukte Benjamin nog even extra.
    ,,Vrouwen kunnen natuurlijk ook met hun lijf schilderen. Hup door de verf,” vervolgde Marcel, ,,en een vlindertje of zo schilderen.”
    ,,Ga nog even door mensen en ik durf binnenkort niet eens meer een kwast in mijn hand te nemen. Komt mijn schilderwerk nooit meer af.”
    ,,Zielige papa!”, reageerde Benjamin.