Dramatisch afscheid

Bij een afscheid zei mijn vader altijd:
    ,,Er is een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is nu gekomen." Tot nu wist ik niet waar het vandaan kwam, maar blijkbaar zit ene P.A. de Genestet achter de spreuk. Hoe dan ook is het een waarheid als een koe. Wat op zich alweer een rare uitdrukking is, maar ik ben hier vandaag niet om te filosoferen of door te draven over het een of ander. Ik wil ook niet afdwalen of me laten afleiden, waar ik letterlijk en figuurlijk zo goed in ben. Nee, ik kom to the point.

Krachtig

Daarmee bewijs ik voor eens en altijd: ook dat kan ik. Lekker kort en krachtig zijn.

    Ik grijp wel even mijn waarheid-als-een-koe bij de hoorns en zeg:

    ,,Zoals vrienden op huis aan gaan na een heerlijk avondje genieten van lekkere hapjes, verfrissende drankjes, gezellige praatjes, een paar traantjes, hard gelach en stiekem geroddel, zet ik een punt. Een dikke vette punt achter 639 blogs. Daarmee haal ik net niet de 12,5 jaar. Toch jammer.

    Maar geen afscheid zonder een beetje drama, dus zakdoekjes erbij. Daar komt ie:

(tekst gaat door onder de foto)

Het was leuk!

•

Snertwatch

Het is noooooooooooit goed! En dat noooooooooooit ook niet goed is, weet ik. Al die ooooooooooo’s mag niet in schrijversland. Maar hé, dit is míjn blog en in míjn blog schrijf ik lekker wat ík wil om het vervolgens op het WildeWarrigeWeb te knallen. Bam!

    Daarbij hanteer ik een regel die mijn corrector me leerde bij het schrijven van ‘Vanuit mijn Eierdopje’. Ze zei:
    ,,Ik weet dat je met de Engelse woorden knipoogt naar je Nieuw Zeelandse roots, maar…,” altijd die maars, ,,eigenlijk mag je geen Engels in Nederlandse teksten gebruiken. Als je dat toch wilt, zet ze dan italic. Daarmee toon je dat je weet dat je afwijkt van de regel.”

    Ik wijk zo graag af van de regels...

Smartwatch

Ondertussen startte ik mijn blog met: Het is noooooooooooit goed. Dat gaat over mijn smartwatch en de bijbehorende activity apps. Ze zijn leuk en aardig en zetten aan tot meer bewegen, maar ondertussen ervaar ik ze als dwingende doorgedraaide bitches. Kun je nagaan, dat zeg ik die jarenlang oplette of ik de 10.000 stappen per dag wel haalde en zo nodig nog een ommetje maakte om tegen middernacht het getal in ieder geval rond te maken. Ik geef nu toe, dat was gestoord. Al zullen sommigen zeggen:
    ,,Dat ben je nog steeds.” En ik die dan uitroept:
    ,,Yes!”
    Het maakt me verder niet uit. Ik haal nog bijna dagelijks ruim 10.000 stappen. Niet omdat ik dat wil vanuit enige opgelegde dwangmatigheid, het gebeurt gewoon. Ten eerste omdat ik zoveel mogelijk lopend doe of omdat ik zo actief ben dat ik het magische getal gewoonweg ongezien bereik. Ik vind dat ik eigenlijk toch gewoon goed bezig ben. Ja, ik ben trots op mij.

    Super! Ik blijf actief.

Vervanger
Bij mijn vroegere Fitbit toonde het scherm onder hard gebuzzz aan mijn pols een digitaal beeldvullend vuurwerkshowtje met ballonnen, confetti en een voorbijvliegende vogel bij het cijfer 10.000. Dat was voordat ie op zwart ging

    Zoekend naar een nieuwe polsband ontdekte Marcel de (toen) beste uit de test en gaf me die cadeau op 1 april; mijn verjaardag voor wie dat maar niet onthoudt. Nu ruim twee maanden later ben ik nog steeds wel blij met de 'Samsung Galaxy Watch4', maar…. Ja hoor, weer een maar.
    De batterij is... Hoe zal ik het zeggen. Niet top. Eigenlijk vind ik 'm slecht. Met dat wat het ding doet, trekt ie het nog maar net tot ik ga slapen en dan vertelt dat ding mij of ik wel of niet actief genoeg ben? Joh, ik ga soms nog door als dat ding al op de lader ligt. Waarmee?

    Lezen natuurlijk, wat denk jij nou?

Volhouder
Iet anders; als ik een wandeling van tien kilometer wil opnemen, redt dat apparaat het zeker niet langer dan die wandeling. Dat is jammer, want hoewel ik alles niet perse op de minuut nauwkeurig wil bijhouden, voor sommige wandelingen vind ik de kaart die er dan bij komt wel leuk. Zeker als ik die wandeling voor een blog wil gebruiken. Maar nee, als ik een wandeling opneem, is dat ding dood aan het eind van de wandeling. Jammer… en vooral maf dat een apparaat dat ruim 50 jaar jonger is dan ik ben, het minder lang volhoudt dan ik. Het maakt mij eens zo fit.

    Super! Ik ben actief, zelfs actiever dan mijn tracker.

Overspannen

Feit blijft dat ik de tracker een dwangmatige overprikkelende bitch vind.
    Stel, ik wandel in de ochtend anderhalf uur door het bos, daarna zet ik het op een housekeepen waar de stofpollen bij vluchten, ik vul mijn koelkast en fruitschaal met vers gekochte boodschappen en wurm een kliko vol onkruid en snoeisel de tuin uit. Als ik daarna, in de avond op de bank plok, zegt die trut na 50 minuten:

    ,,Blijf in beweging." Moet je mij eens horen:
    ,,Hou jij je freeking bzzzz, jij perfectionistische dwangbuis. Ik ben kapot! Gevloerd! Over en uit! Leer jij dit eens zeggen: Wauw! Jij was lekker bezig zeg. Neem je rust, dat verdien je. Dat gedram, bah! Of zeg even: Goed bezig meid. Je let op jezelf, dat doordraven is niet goed voor je. Neem deze pauze, adem even in-2-3-4 en uit-2-3-4-5-6.” Maar nee, dat is niet ingeprogrammeerd. Al lieg ik wel een beetje, want weet je wat op het scherm van mijn watch verschijnt als ik zo dadelijk na het uploaden van deze blog opsta en amper drie stappen zet?

 Mooi! Kan ik direct weer gaan zitten!

Pitzooi

Mijn geloof in de pit is ernstig beschadigd. Wat een pitzooi!

    Het was in mijn kop klaar als een appelpitje: eerst was er de boom, die geeft vruchten, met daarin pitten en stop je die in de grond, dan krijg je een…? Boom, precies!

Pitoyabel*
Of niet! Wikifarmer vertelde me zomaar ineens dat de zaad van een appelboom voorlopig en mogelijk zelfs helemaal never nooit niet vrucht geeft. Nou bewees ik jaren geleden al het tegendeel met het zaaien van Elstarpitten. Kijk mijn boompje eens staan.
    Destijds las en schreef ik dat een Elstarpit, niet per definitie ook Elstarappeltjes belooft of dat zelfs tien pitten van verschillende Elstars mogelijk tien verschillende appels voorbrengen. Waarom nou geen peer?

Proeverij
Het idee van tien appels klinkt overigens top als ik er maar naamtags bij krijg. Dan organiseer ik een tien-smakentest om te ontdekken welke appel de beste concurrent is van de verdwenen Breaburn. Sinds die verdween, loop ik huilend** over de groenteafdeling, want alle andere geproefde appelen ten spijt, ze komen qua stevige bite en zoetzure smaak niet in de buurt van mijn favoriet.

Pit
Tot ik een paar weken geleden mijn tanden zette in een Sprank. De eerste hap fleurde mijn dag op van de winkelkar tot mijn fruitschaal. Ik vond een goede concurrent van de Breaburn, peuzelde die op tot zeven pitjes overbleven.
    Benieuwd naar meer roddels van Wikifarmer las ik: bomen die uit pitten groeien, zijn vatbaarder voor ziekten dan de geënte soorten bij de professionele appelkwekers. Met een schok dacht ik: heeft de pit nog enig bestaansrecht? To pit or not to pit? Blijkbaar not, want pitten blijven werkloos achter. Hoe kon dit gebeuren? Wat hebben we gedaan? Wat een verdriet.

Bonk
Ik droogde mijn tranen snel, want ik las ook: het is wel leuk om een appelboom uit zaad te kweken. 

    Klopt! Dat leerde ik met die eerder getoonde appelboom. Die pit had zin en daarom geloof ik ook in de Sprankpitjes. Hup de grond in op 29 mei. Ook al mag ik geen vruchtjes verwachten; ik weet dat de Elstarpitboom ze wel voortbrengt en ze komen er weer aan. De appeltjes worden ieder jaar iets groter. Vorig jaar zo groot als een bonk (je weet wel, zo’n grote knikker) en ze zijn heerl… 'Heerlijk' zou leuk staan, maar eerlijk? Ze zijn weeïg, melig en na een sprankeltje zoet toch echt zuur. De vogels genieten er eens te meer van, want ze hoeven niet te delen. Ziedaar het doel van de pit!

Spruiten
Al goed, de Sprankpitten zitten in de aarde, een papiertje aan een saté prikker verraadt de plantdatum en ik wacht. Oh, daarmee heb ik tijd om Wikifarmer te raadplegen over het vervolgproces.

    Oef, heb ik het zaaiproces blijkbaar totaal verkeerd aangepakt. De farmer zegt dat ik drie dozijn appelzaden moest verzamelen, want er komen er maar een tot vier tot groei. Ik zaaide er vijf en had die blijkbaar moeten drogen. Vervolgens moest ik ze twee tot drie maanden op vochtige bodem in de koelkast leggen met regelmatige controles van de vochtigheid. Kan ik hier betaald voor krijgen? Wat een klus.
    Na die paar maanden moet ik de beste spruitjes… Huh? Zei ik eerder voor de grap iets over peren, worden het spruiten! Dat is pure magie - de pitten vergroenterden van fruit naar groente.

Ingewikkeld

Nog verder lezend ontdek ik dat de zaadjes rivierzand blieven. Ik zie me al fietsen naar de Lek, waar ik direct weet waar ik even een bakkie en kokoskoekje doe. Eenmaal de zaadjes in die duurgezochte grond en wat compost, moet de pot bij kamertemperatuur en vochtig bij het raam neergezet worden. Pfoe, heb ik dat tenminste goed gedaan.

    Als de spruitjes 50 centimeter zijn, passen ze niet meer in de pan. Dan maar in de tuin. Hoera!
    Maar ja, ik moet dat laatste nog zien. Ik deed alles verkeerd door de pitjes simpelweg in een potje potgrond te zetten. Maar kijk hieronder: van pitjes groeiden ze tot spruitjes en inmiddels heb ik vier spruitjes in aparte potjes. Wie weet welke de sterkste wordt? Hoe dan ook lijkt het allemaal niet zo verkeerd, toch? Voor zolang het duurt hou ik ze in de pitten, ik bedoel in de gaten, volg je mee?

* Pitoyabel = jammerlijk. Leuk woord dat met ‘pit’ begint, geinig toch?

** Niet checken bij de prutser die daar werkt, ik mag zijn naam niet meer noemen, maar je weet wel. Die ene lange man. Als je bij hem checkt, zal hij zeggen dat ik helemaal niet jankend rondloop. Hij zal me eerder beschuldigen van in de weg lopen of teveel kletsen, zoals donderdag. Niet met hem overigens. Oh wacht, dat is het. Hij was jaloers…