zaterdag 28 mei 2022

Frituurpan

Dat was een tegenvaller zeg of eigenlijk was ik de tegenvaller. Madam blijkt niet zo gezond als kipboer René dacht. Boem! Daar ging zijn respect voor mij, de vriezer in naast de kipnuggets.
    Maar vriendjes, ik kom toch niet over als mevrouw super-healthy? Ja, ik verafschuw roken to the max. Dat het nog niet verboden is! Daarnaast ben ik nooit onder invloed van alcohol en dus 100% toerekeningsvatbaar bij alles wat ik doe, zeg en schrijf.
    Tref je me toch ontoerekeningsvatbaar aan, dan verwijs ik je zonder tussenstop door naar de hormonen. Die zijn verantwoordelijk voor mijn onverwacht nutteloze neigingen om iedereen in elkaar te willen slaan of zonder reden van me af snauwen. Wellicht dat ik onder invloed van alcohol minder gevaarlijk ben, al durf ik dat niet te testen. Het enige waarvan ik onder invloed kan zijn is een overdosis takkenthee (iets met verse munt) of mijn bakkie cappuccino. Ooit waren dat er twee of drie per dag, nu meestal één eenzaam bakkie.

Salades

Dat René mij ziet als gezondheidsfreak, zit 'm in de lunch, salades dus, die ik wel eens bij hem verorber. Celine vertelde hem al eens dat ik alles met liefde deel, maar never touch my salad.
    Bedenk ik ineens dat ik nog altijd droom van een Salad & Soupbar. Als ik die zou openen, stond er iedere week één uniek ingrediënt op het menu: een nieuw bemoedigend gedichtje op de placemats. Ik krijg er al helemaal zin in... In die gedichtjes.

Kipnuggets
Terug naar René die me laatst vroeg:
    ,,Hou jij van kipnuggets?”
    ,,Niet echt, maar de enige die ik ooit at waren die van McDonald's. Daar werd ik niet gelukkig van. Van zijn salades overigens ook niet. Wat een bedrag voor zes blaadjes sla, drie tomaatjes en vijf maiskorrels. Weg ermee, ik maak die salade thuis wel en much bigger!”
    ,,Wil je onze kipnuggets eens proeven?”
    ,,Natuurlijk. Maak ik er gelijk een foto van voor een Social Media update.”
    ,,Wacht, jullie hebben geen airfryer.”
    ,,Tja, ze kunnen natuurlijk niet in de oven. Kan ik ze niet in de pan bakken?”
    ,,Jawel, maar dan wel in een diepe laag olie.”
    ,,Dat klinkt meer als een frituurpan.”
    ,,Maar die heb jij toch niet?"
    ,,Tuurlijk wel!”

Geschokt
Daarop greep René zich vast aan zijn vriezer en keek alsof ik terplekke kippenvleugels kreeg. Ik wacht al een eeuwigheid op vleugels, maar nee, ik kreeg dijen! Daar kun je pas vette soep van koken! Oh ja, daarom denkt meneer René dat ik gezond ben: ik wandel zoveel. Tja, ik moet die dijen toch een beetje in bedwang houden? Dat wandelen vergat ik in mijn rijtje gezondheidsgewoontes.
    Terug naar René die ik nog net niet hoefde te beademen. Gelukkig maar want ik moet nog op herhalingscursus. Zijn ogen nog groot als kipburgers zei ik:
    „Iedereen heeft toch een frituurpan of airfryer?"
    ,,Ja maar jij?"
    ,,Ja zelfs ik! Het was waarschijnlijk een van de eerste aankopen toen Marcel en ik trouwden. Waar denk je anders dat we onze patat in bakten?''
    ,,Bij de Kwalitaria, daar zitten jullie tenslotte elke zondag.”
    ,,Herstel: bijna elke zondag, komende zondag niet. Maar vriend, we maakten vroeger zelf onze patat en iedereen heeft toch wel eens zin in een broodje kroket?”
    ,,Maar jij als mevrouw granaatappelpitjes en salades…”

Pitten
Ah! De granaatappelpitjes. Die vind ik zo heerlijk lekker en René staat er dan huiverend bij, alsof ik een dikke vette kippendrol eet. Vorige week zei hij dat ik maar een rare muppet ben.
    ,,Mee eens!", riep ik en at lekker door.
    ,,Het is raar dat je de pitten eet en niet de vrucht.” Net op dat moment kwam een klant binnen. ,,Goedemiddag,” zei hij allervriendelijkst.
    ,,Zal ik dan maar een granaatappel kopen, terwijl jij de klant helpt? Krijg ik de pitten eet jij de rest.” Dat wilde ik zien.
    "Oh, maar die pitjes zijn zo gezond,” zei de klant. Ze zouden bomvol vitaminen zitten.
    ,,Kijk, nu hoor je het eens van een ander,” zei ik en keek de klant dankbaar aan. Ze vertrok al snel met haar kipdijen.
    ,,Maar dat jij een frituurpan hebt, echt, daar kan ik gewoon niet bij,” zei René nog steeds verbouwereerd.
    ,,En daar kan ik weer niet bij.”

Optelsom
Hij vroeg echter niet hoe vaak ik ‘m gebruik. Even tellen: voor oliebollen met Oud&Nieuw, voor één of twee keer in het jaar kroketten en om de kipnuggets van de kipboer te proeven. Tada, hooguit vier keer. Poehpoeh, wat ongezond!
    Oh help! In alle consternatie vergat ik een foto te maken van de gebakken kipnuggets. Moet ik toch nog een keer, voor de vijfde keer dit jaar de frituurpan aanzetten. Oei oei, waar zal dat vet nu weer gaan zitten?
    Ik merk het vanzelf wel weer. Nu geniet ik eerst nog even van deze zak M&M’s.

Smakelijke week lieverdjes,





woensdag 25 mei 2022

Regenboogweek

Daar klonk een 'pling' vanuit mijn phone: collega Frank Magdelyns liet van zich lezen. Nee, erger, hij liet mij zien:
    ‘Gespot,’ schreef hij en ik schrok me bleek. Wat een on-florissante vet ver ingezoomde foto en omdat ik deze als eerste in mijn blog plaats (expres klein), wordt het de thumbnail in mijn facebookpost.
    Thanks Frank!

Herkenbaar
Dit kan twee kanten op gaan: jij als lezer schrikt er zo van en leest nooit meer een blog of jij als lezer wordt heel nieuwsgierig en weet niet hoe snel je verder moet lezen om mij in mijn werkkleding aan het werk te zien.
    Wat je niet ziet is dat voorop de trui ter hoogte van mijn t**t en achterop mijn rug de naam en het logo van ’t Groentje prijken. Door die trui accepteren mensen dat ik soms op plaatsen sta waar een ander niet durft te staan. Door die trui verstomt gemopper als:
    ,,Wat doet dát mens daar ineens?” en kijkt niemand me boos aan. Heel veilig.
    Al ben ik daar aan het werk, ik zie nu hoe vreselijk het eruit ziet dat ik mijn regenjas om mijn middel draag. Géén gezicht! Deze foto roept heel hard:
    ,,Journalisten willen en horen never nooit niet op de foto.” Wie het lef dan toch had om mij al fotograferend op de foto te graveren?

Fotohaat
Dat zoek ik zo uit, dacht ik. Eerst Frank antwoorden:
    "Oh wauw, zucht. Zeker een foto van René?" Frank deelde de facebooklink van de Inwonerspartij Toekomst Houten (ITH) waar hij die foto vond en schreef:
    ,,Ik haat het ook om op foto’s te staan.” Dat wist ik, want ik vereeuwigde hem eens voor de krant. Men plantte een boom voor hem en de krant was erbij. Jippie! Hij was blij geschrokken. Vond de boom leuk, dat ik een foto maakte niet. We leefden gelukkig op goede voet verder. Thanks Frank.
    En bijna vergeten: ik maakte laatst ook nog een foto van hem en een mede-vrijwilliger. Hij went er al aan, klaagde toen niet.

Onderzoeksjournalistiek
Terug naar de foto waarop ik sta tijdens de opening van de Regenboogweek. Ik schreef aan Frank:
    ,,Er waren wel heel veel camera’s bij het hijsen van de Regenboogvlag." Daarbij hield ik René, een van de altijd aanwezige fotografen, in de gaten, maar al die anderen niet en ‘klik’. Ik wilde weten wie de foto maakte en bekeek daarvoor de foto die ik andersom maakte. Ik ontdekte twee mensen. Een van hen kende ik niet en stuurde daarom een vet ingezoomd deel uit mijn foto naar Frank. Zij bleek een D66 lid en zou toch geen foto delen bij de ITH? Een andere man, kende ik van de LHBTQIA+-klankbordgroep en is CDA-er.
    ,,Recherchebureau Frank en Irene bv.,” bedacht Frank tussendoor en onderzocht samen met mij de foto. Tada, als de echte prof zag Frank waar ik overheen keek: ,,Ik zie een derde fotograaf, Ab, die ken ik. Zal ik hem vragen om de officiële foto?”
    ,,Ja, leuk, dan kan ik die uitvergroot boven mijn bed hangen. Maar niet doorvertellen dat ik Ab in elkaar sla, omdat hij mij op de foto knikkerde.”
,,Ik vertel nooit iets door.” Waarna Frank een screenshot deelde:


    ,,Je hebt het echt gevraagd?", lachte ik hard.
    ,,Maar verder niet op enter gedrukt.”
    ,,Doen! Enne, waar woont die Ab?”
    ,,Ik ga stoppen.” Ja, lekker dan, stoppen toen het spannend werd. Het adres bleef uit;  Ab blij, al weet hij dat niet.

Incognito
Dat stoppen duurde echter één dag. Daar kwam weer een foto binnen. Eentje waarbij ik beter nog iets verder achter de burgervader had kunnen kruipen.
    "Waar vond je die nu weer?"
    ,,Bij de VVD. Zal ik je taggen?," vroeg Frank.
    "Tuurlijk, doen met de boodschap: daar is Irene weer!” Die tag kwam gelukkig niet. Wel bedacht ik dat ik incognito naar de volgende activiteit voor de krant ging. Aangepast aan de locatie dan wel.

Scheepsrecht?
Als een echte stalker, ik bedoel rechercheur, vond Frank op de donderdag een derde foto waarop ik stond. Deze keer als schrijver at work. Hèhè, eindelijk leek het alsof ik iets uitvoerde deze week. Frank vond deze foto op de facebookpagina van Houten Anders.
    En nee, ik zei niet:
    ,,Drie keer is scheepsrecht." Wat een flutspreuk. Ik dacht: Ik denk dat ik maar eens heel politiek Houten in elkaar sla.
    ,,Aan de kant Frank!"

***

De Regenboogweek
Tot zover mijn blog.
    Nog even over de Regenboogweek: Ik mocht er in dubbelfunctie aan bijdragen: ik schreef een artikel ter voorbereiding op die week, lees hier de verhalen van vier mensen. Daarnaast mocht ik als TypischIrene meewerken aan vier posters waarop we vier LHBTQIA+ers portreteerden met een persoonlijke quote. Waar een fotograaf de foto's maakte, mocht ik de vier mensen spreken en de posters ontwerpen. Ik deel ze onder deze blog.
    Ik kan iedereen aanraden eens eerlijk en open met LHBTQIA+-ers in gesprek te gaan. Ze zetten mij aan het denken, ze begrepen mijn onbegrip (waar ik die voelde), ze stelden me daarin gerust, ze deelden heel open hun verhaal en kregen daarmee ieder op zich een plek in mijn hart. Deze mensen zouden weleens de liefste mensen kunnen zijn die ik ooit ontmoette, want vanuit hun eigen vraag om acceptatie, accepteren zij anderen. Hallo! Ik vier sabbat, hoe raar is dat als niet-Jood? Zo kwetsbaar als zij zijn, zo geven zij ieder ander de ruimte zichzelf te zijn. Nergens zie ik dat meer dan bij hen. Zij weten dit: om te krijgen wat ik wil, moet ik geven wat ik wil: acceptatie.

Artikelen
Wat betreft de regenboogweek zelf, schreef ik een artikel over het hijsen van de Regenboogvlag; ik bezocht de bijzondere koffieochtend in het Haltna Huis; ik werd opgenomen in het Queerhouse en hoopte op de ontmoeting met ouders van LHBTQIA+jongeren. Daar bleef het stil.
    Ik kon helaas niet alle activiteiten bezoeken, maar genoot daar waar ik was. Ik mocht optrekken met zoveel verschillende mensen en meewerken aan deze week. Wat een zegen, wat een eer. Volgende keer ben ik er hopelijk weer bij. Ik doe het uit liefde voor onder andere deze mensen:








zondag 15 mei 2022

Kindwassen

    ,,Ik zag leuke gordijnen!”, riep Lara uit nadat ze met Benjamin een bezoekje bracht aan de IKEA. De laatste maanden hield het bezoeken van winkels met meubels, accessoires, keukengerei en apparaten hen nogal bezig.
    ,,Vertel, wat voor gordijnen?”
    ,,Frozen-gordijnen met Anna, Elsa en Olaf,” zei ze breed lachend.
    ,,Die kocht je zeker voor jullie slaapkamer”, lachte ik.
    ,,Wat denk jij zelf mama?”, reageerde Benjamin.
    ,,Nou, ik denk aan vorige week.”

Filmserie
Lara zat in de hoek van onze bank - ze kent het relaxte plekje in huis – en straalde van oor tot oor. Ik stond in de keuken met een brommende waterkoker, blazende heteluchtoven en gepruttel en gespetter in de pannen in de keuken. Al die geluiden maakten het volgen van de gesprekken op de bank behoorlijk moeilijk. Wat ik meekreeg was dit:
    ,,Yes!” Lara zat ineens rechtop: ,,Iemand verkoopt een collectie Barbiefilms op Marktplaats.” Benjamin keek of Lara hun huis Barbie-roze schilderde en de Frozen gordijnen ophing. Die gaan inderdaad niet samen. Al vind ik dat ze best los mag als fan. Ik bedoel maar: een Mercedes-fan wil een kamer vol Mercedes spul, een postzegelverzamelaar wil boeken vol zegels, een crea-bea trekt het liefst in bij Pipoos en Lara is gek van Barbiefilms.
    Wel lachen dat Lara een heel bericht stuurde waarin ze vertelde waarom ze zo blij was die films te vinden en dat ze al lang Barbie fan is. Het antwoord was: 'Leuk, wanneer kun je ze komen halen?'

Koffie

Dat gemis aan inleving maakte Lara niet uit.
    ,,Ik heb alle Barbiefilms tot 2014. Tot dan duurde mijn jeugd en alles daarna is in een andere animatiestijl. Die vind ik niet leuk.”
    ,,Aha. Hoeveel films staan straks in jouw kast?”
   ,,28. Maar kijk wat ik vandaag vond?” Ze hield een beker omhoog en haalde het rietje eruit. ,,Dit is een glazen rietje.” Vervolgens sloot ze met een klepje het gat voor het rietje en opende een ander klepje:     ,,Nu is het een koffie-to-go-beker. Leuk hè?”
    ,,Zeker! Vooral omdat jij geen koffie drinkt.” Ze vertelt altijd zo enthousiast en blij over dit soort dingen. Ik ga haar enthousiasme en mooie glimlach nog missen als ze niet meer drie keer per maand hier een weekend logeert. Ze hoeft echt niet weg hoor.
    Angelien, ik ben gek op jouw meisje.

Bouwen
Dus Lara heeft haar gedroomde Barbie-serie en Benjamin wandelde de laatste jaren regelmatig, zeg maar tot vandaag aan toe, met LEGO sets binnen. Hij maakt zijn verzameling LEGO Star Wars pakketten compleet. Door gebrek aan ruimte zette hij lang niet al die pakketten in elkaar. Hij bewoont dan ook de een na kleinste kamer in ons huis. Gelukkig niet de kleinste.
    Ik denk ondertussen terug aan de keren dat ik met Benjamin op de grond zat om te helpen met het bouwen van een LEGO pakket. Ik mocht soms meebouwen, maar vaker zocht of sorteerde ik de blokjes. Ik deed het met alle plezier van de wereld, want stiekem bouwde ik aan iets anders – the ultimate mum-sun-qualitytime.
    Al zal ik nooit meer meebouwen, binnenkort bekijk ik Benjamins favoriete LEGO Star Wars Millenium Falcon (volgens mij) in zijn salontafel. Die tafel laten ze speciaal maken, zo gaaf. Stiekem verheug ik me meer op de Bosche Bol die ik boven die spaceship eet. Jarenlang wachtte ik met smart op zo’n bol, echter zonder eetbaar resultaat. Wel kreeg ik een gezondere, calorieloze en langer houdbare variant: een Bosche kerstbolbal.

Rijbewijs
Ik snap het wel. Anderhalf jaar lang liep Lara op weg naar de trein langs Banketbakkerij Jan de Groot, waar altijd een rij staat. Ze wilde natuurlijk veel liever en snel naar Benjamin. Bovendien wilde ik niet dat ze voor mij in de rij stond.
    Met het behalen van haar rijbewijs, schreef ik die hele bol onder mijn autobanden. Trouwens even applaus hè: alle Van Valen dames haalden hun rijbewijs in één keer. Ja, ik tel Lara blind mee, ze is met een Van Valen ‘verbonden’. Het is pure C(g)urlpower, dat van onze rijbewijzen.
    Nu rijdt Lara rondt in haar Audi A… Tja, welke A? Volgens mij weet Marcel dat ook niet. Auto’s boeien hem nog minder dan ze mij boeien. Voor hem moet ie rijden en handig zijn voor zijn werk en een Volkswagen kamer hoeft ie niet. Wel komt binnenkort een kamer vrij. Rara, wie pikt die in?
    En die Audi? Dat is een A1, maar wat telt? Hij is rood en staat binnenkort bij een huis in Bosche Bol, ik bedoel ’s Hertogenbosch!

Verhuizen
Daar gaan Benjamin en Lara met Barbie en LEGO in de dozen. Ik laat ze; de kinderen die een volwassen stap zetten. Ik ben sowieso trots op wie ze zijn, geloof in wie ze worden en hoop dat ze kind blijven - niet vol, maar kindwassen. Naar goed voorbeeld…
Ik!



zaterdag 7 mei 2022

Conditietraining

Ieder jaar weer
sta ik in de Buurtoren
en zie de Dom
Ieder jaar weer
kijk ik verlangend
want daar wil ik vlaggen
daar wil ik staan
wat doe ik nog hier?
Oh ja, de vlag moet uit
Marcel rent vooruit
de vlag hangt alweer

Conditie
Zo begint deze blog met een pruts-gedichtje à la moi en al klinkt het poëtisch, jij zou daar eens moeten staan. Eens zien wat jij denkt, nadat je bijgekomen bent van de eerste klim in de Buurtoren. De poëzie, dichterij of proza vergaat je dan wel. Twee keer twee torens op en neer is genoeg sport op een dag. Het is een keiharde inspanning en al mijn gewandel ten spijt, blijk ik totaal geen conditie te hebben. En dan wil ik de Dom op? Vlieg op! De Dom op.

Coaches
Hoor ik daar ‘Energiebalans Houten’ roepen:
    ,,Jij wilt conditie? Sluit je aan bij Briskwandelen.” Leuk zullen we het hebben, want bij een eerder gesprek klonk een klik.
    Of hoor ik ‘Fit met Beeweet’ harder roepen?
    ,,Die conditie vind je bij mij.” De klik met haar zou zekerste weten zitten in gedeelde Curlpower. Denk jij dat ik een kop vol krullen heb? Dan moet je haar zien. Zij heeft een kop met krullen waar zelfs ik bij weg zwijmel. Al goed, natuurlijk zijn er conditieversterkende sporten. Ik ben alleen bang dat hun manier van bewegen iets te veel is voor mijn fibromyalgie lijf.

Tellen
Zoals ik stiekem weet dat het vlaggen in de Buur- en Jacobitoren niet goed zijn voor mijn lijf, maar oh zo bijzonder. En ja, ik bekoop het met spierpijn. Ieder jaar weer.
    Weet je wat ik ook iedere keer doe? De treden tellen vanaf het moment dat we de torens beklimmen. Ken je dat? Het is net als de trap thuis. Je weet toch allang dat het dertien treden telt tot de eerste verdieping? En toch tel je steeds weer.
    Wat betreft de torens weet ik het nog steeds niet. Vol goede moed, meer volautomatisch gaat dat van één, twee, drie, vier… tot ergens in de 50 en klinkt:
    ,,Het licht doet het hier niet.” Of een vriend die mee gaat voor de belevenis, roept van alles. Ben ik maar zo weer uitgeteld. Letterlijk en even later figuurlijk. Mooi niet dat ik opnieuw begin.

Klepel
Het is echt geen snoepreisje naar boven. De vlaggen moeten op tijd buiten hangen en ’s avonds weer op tijd naar binnen. Oh wee als dat niet op tijd gebeurt. Dus hup door, de trappen op van de 54 meter hoge Buurtoren, zoals de site Erfgoed Utrecht zegt. Zij moeten even discuzeuren met Wikipedia, want die zegt 56 meter. Is iemand afgeleid bij het tellen of vergeten de windvaan mee te tellen?
     Wat maakt de hoogte ook uit? 
De belevenis begint pas echt als ik mijn kop door het luik naar buiten steek en onder het koepeltje op gelijke hoogte met een klok sta. Ik hoop altijd dat die weet waar, meer nog, wie de klepel is. Want de klok zou maar zo mijn hoofd als klepel kunnen gebruiken.
    Het zal dan zeker lieflijker klinken dan die klepel die tegen de klok slaat. Nog zekerder is het feit dat ik niet hoog van de toren luid. Al hoor ik Ton al:
    ,,Jij lieflijk? Een torenklok houdt tenminste na een paar keer slaan op, jij blijft maar doorratelen.”
    ,,Ton, vroeg ik jou iets? Hou je mond!”

Hoogteverschil

Nu we denken te weten dat de Buurtoren 56 meter is, wil ik de hoogte van de Jacobitoren natuurlijk ook weten. Wikipedia zegt 63 meter en volgens de Gemeente erfgoed site is die 43 meter. Wacht, daar mist iets. Ah ja, de spits, die is 27 meter. Dat maakt de Jacobitoren 70 meter hoog, al zegt het Klokkenluidersgilde dat de windvaan drie meter hoog is. Houden we die toren op 73 meter. Geloof me, dat hoogteverschil voel je in de benen, al ervaar ik de Buurtoren als zwaarder, want daarin ligt de eerste rondgang een stuk hoger dan in de Jacobitoren. Dat is de langste klim aan een stuk. Pfoe, pfoe, zucht, zucht.

Warming-up
Dat is waar ik dit jaar meer last van mijn conditie had dan van mijn benen. Ik moest onderweg stoppen om adem happend weer tot mezelf te komen met een hartslag die bijna de klokken van de hele stad ontregelde. Mijn benen leken deze keer sterker dan mijn conditie. Sterker nog, ik besef nu ineens dat ik geen spierpijn heb. Dat zat vast in de goede warming-up.
    Doe even mee: Marcel parkeert de auto, springt er uit en loopt met grote passen richting de Buurtoren. Zie mij daar met mijn korte beentjes achteraan hollen. Hup de toren in, de trappen op, de vlag uithangen, de trappen af, de toren uit, lopend naar de Jacobitoren en alles nog eens.
    Om de laatste trappen af te sukkelen.
    Heerlijk dat de vlaggen hangen!

 

 


zondag 1 mei 2022

Diamant

Bij gebrek aan inspiratie smeekte ik Laura, een van Celine’s vriendinnen:
    ,,Geef me alsjeblieft tien woorden.” Ze zat tegenover me en keek me aan alsof ik konijnenvoer at.
    ,,Hoezo wil jij tien woorden?”
    ,,Ik heb inspiratie als een gedoofd olielampje. Als jij me nou eens tien woorden geeft, zet je vast en zeker mijn lampje in vuur en vlam en schrijf ik een goed verhaal. Al moet ik het woord ‘goed’ eerst waarmaken.”
    ,,Heb jij niet altijd een goed verhaal dan?”
    ,,Denk jij dat ik een vulkaan van verhalen in me draag dat bij het aanraken van mijn toetsenbord als een stroom magma op het beeldscherm verschijnt?”
    ,,Eigenlijk wel. Jij hebt toch altijd wel iets te schrijven?”
    ,,Tuurlijk, maar niet alles is geschikt voor een blog.” Eigenlijk lijk ik daarin heel veel op een plant. Verwen die af en toe met plantenvoedsel en het zal op wonderbaarlijke wijze beter, sneller en mooier groeien. Boost mij met een leuke gebeurtenis of met woorden en jij krijgt een verhaal.

Allegaartje
Laura pakte haar telefoon erbij, ging ervoor zitten op een eetkamerstoel en steunde daarbij met haar ellenbogen op tafel. Je dacht toch niet dat ze op een barkrukje zat? We hebben niet eens een bar, laat staan een barkrukje. Ze zat er klaar voor om mij met tien woorden te bestoken. Ik verheugde me op de escape die zij me bood, want door die tien woorden kon ik me houden aan de wekelijkse belofte -  #vasteprikopzondag - die ik wekelijks op mijn socials plaats.
    ,,Wel fatsoenlijke woorden,” benadrukte ik nog even.
    ,,Nu breng je me op een ander spoor," antwoordde ze.
    ,,Pas op jij."
    Ik vertelde erbij dat het niet de eerste keer is dat ik woorden van anderen kreeg om te verwerken in een daardoor zot verhaal. Het liep ook nog, lees maar hier. Een andere keer gebruikte ik de eerste 100 blogtitels om te vieren dat ik zo’n mooi aantal blogs schreef. Het werd een allegaartje dat je hier leest. Trouwens, ik nader een nieuw rond getal. Iemand een leuk idee voor mijn 600ste blog?

Scrunchie

Ineens klonk een ‘pling’ uit mijn phone en ontdekte ik Laura’s appje met tien woorden: knoflooksaus, hersenfuncties, plantenvoedsel, olielampje, barkrukje, scrunchie, poepluiers, magma, Tindler swindler, konijnenvoer. Grappig hè, nu begrijp je waarom ik ineens over een barkurkje begon.
    ,,Laura, hoe bedenk je dit zooitje bij elkaar? Dit rijtje tast bijna mijn hersenfuncties aan, zoals poeplucht de neusfuncties aantast. Zit ik hier met de uitdaging om van deze scrunchie aan woorden een blog te vormen. Bedankt hè?”
    Hoor ik je roepen:
    ,,Dat mag niet! Je mag geen woorden anders gebruiken dan in hun eigen betekenis.”
    ,,Waar staat die regel?”, vraag ik terug. Op mijn blog bepaal ik mijn regels. Hoera voor mijn vrijheid als schrijver van mijn eigen verhaal. Ik weet heus wel wat een scrunchie is, nadat ik Laura vroeg wat het was. Duh! Ik gebruikte zelf jaren lang scrunchies, alleen noemde ik ze frutsels. Kijkend naar het woord en luisterend naar de klank, vindt ik scrunchie een perfecte woord of associatie voor chaos of chaotisch. Dus een 'scrunchie aan woorden' klopt voor mijn gehoor en gevoel gewoon. Ik schrijf en hou ‘m er in.

Beeldvanger
Ondertussen maakte ik een foto van Laura, gewoon omdat het kan. Daarbij draag ik deze blog aan haar op. Ze hoort er gewoon in, want ze hielp me met dit verhaal. Die woorden kwamen er overigens uit als poepte ze als een baby met diarree een paar poepluiers vol. En die stank! Geen Tindler Swindler die met die lucht ooit een cent van je aanneemt. Laat staan naar je omkijkt. Lekker dumpen die oplichter.
    Om de foto wat te verfraaien, haalde ik een fles knoflooksaus tussen haar en mij weg. Het stoorde in het beeld. Celine dacht er anders over, pakte de fles terug en zette het nog prominenter in beeld met een blik van:
    ,,You touch my knofloosaus, I touch your picture." Prima, nu staat ze er gezellig bij op, omringd door food, maar ja, ze is dan ook een lekkere eter.

Titel
Blijft er nog één vraag. Weet je welke?
    Als ik je op de titel wijs, dan denk je toch: Waarom de titel ‘Diamant’?
    Nou gewoon omdat Lara eigenlijk elf woorden noemde voordat ze me tien appte. Ze verwijderde de laatste, de diamant dus.
    ,,Dan wordt Diamant de titel," zei ik, want de hele blog makes no sense, dan hoeft de titel ook nergens op te slaan.