zondag 12 februari 2017

Wordle

Oh men, wat een ontdekking! Je kent het wel, dat je zomaar ineens met je neus op de feiten wordt gedrukt en beseft: doe mij een uurtje lachtherapie.
   Het lijkt me heerlijk om mezelf eens lekker te verliezen in een lachstuip die reikt van hier tot New Zealand en zie al helemaal voor me hoe mijn lach dan werkelijk de koffer pakt en met de eerste de beste utralangeafstandsvlucht naar Downer dan Under vertrekt. Geweldige supercalifragilisticexpialidasties bijkomstigheid is dat ik gratis mee mag, want die lach staat als een heerijke Irenitis aanval op mijn face geforced!

Laat daar nou een klein probleempje om de hoek kruipen. Ik ben eigenlijk niet zo van de durf en bang dat ik een beetje last heb van vliegangst. Ik heb nooit getest hoe erg en of het echt is, want ik heb mezelf nooit teruggevonden in een vliegtuig. Zo ver weg is Frankrijk niet.
   Stel nou dat ik toch een keer over de drempel van de douane een vliegtuig in stap, dan groeit ten eerste mijn angst dat mijn muffintop me in de weg zal zitten. Heeft iemand ervaring met zijn of haar muffintop in het vliegtuig? Of is mijn bangheid voor een breedbekmens die in al zijn breedte zijn stoel vult een grotere zorg?
   Oh help! Daar heb je het al, de vrije val. Ineens zijn eerder genoemde vragen niet meer zo belangrijk, want nu klinkt de vraag wat erger is: een eind aan zijn breedbek of aan mijn muffintop.
   Het antwoord blijft uit, want ondertussen schampen we met vliegtuig en al een kerktoren en vinden onszelf bungelend op een punthek terug. Alles in a blink of my fantasy.

Wat blijft?  De hoop op de fel blauwe zwaailichten en schelle sirenes van een ambulance. Ik hoop werkelijk dat die zonder enig oponthoud kan deurdonderen om mij en mijn medereizigers te redden. Kom maar op met die arts.
   Voor de duidelijkheid: ik zie vele malen liever een knappe arts aan mijn lijf dan een theoloog aan mijn bed. Ik zit namelijk met het vreselijke idee dat een theoloog aan je bed, niet veel goeds betekent. Waarmee ik niet onder stoelen, banken of vanaf een punthek ontken dat ik weleens samenwerk met een predikant. Dat maakt me toch niet ineens een Bibleholic? Een stempel die ik liever aan anderen geef.

Alhoewel ik absoluut niet van stempels hou. Ze zijn suf! Voor de duidelijkheid, ik bedoel die stempels waarmee we mensen in hokjes stampen of labels op hun buik plakken. Wat mij betreft passen zulke stempels beter in een rariteitenkabinet en stappen over naar stempels waarmee we kaarten of brieven opleuken. Daar onze passie van maken, maakt de wereld zoveel vrolijker.
   Eigenlijk wacht ik op de uitvinder van reuzestempels waarmee we met elkaar de wereld om ons heen kunnen opleuken tot we ervan blauwbekken.

Waardoor we met ons alleen een enorme gastroenteritis riskeren. Of zijn we dat punt al lange tijd voorbij? Heel wat mensen bevuilen momenteel de aarde met hun griep bacillen. Maar zeg nou zelf, het idee van griep is toch niet zo erg vergeleken met een plane-crash en terecht komen op een punthek.

Of is dit het beste idee: vandaag te benoemen tot Supertijnsdag, want er is geen vliegtuig neergestort en ik ben niet ziek. Eerder voel ik me gedreven door een knap stukje postmodernisme. Want met een overdaad aan belachelijke woorden heb ik in mijn ogen het postmodernisme weten vast te leggen in deze blog.
    Je hoeft het hier totaal niet mee eens te zijn, maar dan voel ik me vrij je tot crouton te slaan en beland je vanzelf op de andijvieschotel die ik van plan ben komende week te gaan maken. Krijg je daar nou ook ineens zin in? Kijk hier voor het recept en laten we afspreken dat we het gezellig allemaal maandag op tafel zetten.
   Zet daarom vooral net als ik direct alle ingrediënten op je boodschappenlijstje. Ik sla de croutons over, die heb ik tenslotte net geslagen.

Met de groeten van deze krullenbol!
Ja ik,
 





Ps. Mocht ik nu weer eens verlegen zitten om inspiratie dan kom ik bij jullie en vraag om woorden. Bedankt Bas, Ingrid, Evert, Celine, Wim, Margreet, Belinda, Leontine, Theo, Aniana, Judith, Wendy, Evelyne, Bert, Otto, Patrick, Hanneke, Heidi (ik kon niet kiezen en gebruikte ze allebei), Benjamin, Marit, Matthias en Ellen die het laatste woord had.
Missen jullie nou ook het beste paard van mijn stal? Ja, werkelijk, hij die met dit blog-idee kwam, gaf me geen woord. Wat een bokjong!