Oh men, wat een
ontdekking! Je kent het wel, dat je zomaar ineens met je neus op de feiten
wordt gedrukt en beseft: doe mij een uurtje lachtherapie.
Het lijkt me heerlijk om mezelf eens lekker te verliezen in een
lachstuip die reikt van hier tot New Zealand
en zie al helemaal voor me hoe mijn lach dan werkelijk de koffer pakt en met de
eerste de beste utralangeafstandsvlucht naar Downer dan
Under vertrekt. Geweldige supercalifragilisticexpialidasties bijkomstigheid is dat ik gratis mee mag, want die lach
staat als een heerijke Irenitis
aanval op mijn face geforced!
Laat daar nou een klein probleempje om de hoek kruipen. Ik ben eigenlijk niet zo van de durf en bang dat ik een beetje last heb
van vliegangst. Ik heb nooit getest hoe erg en of het echt is, want ik heb
mezelf nooit teruggevonden in een vliegtuig. Zo ver weg is Frankrijk niet.
Stel nou dat ik toch een keer over de drempel van de douane een
vliegtuig in stap, dan groeit ten eerste mijn angst dat mijn muffintop me in de weg zal zitten. Heeft
iemand ervaring met zijn of haar muffintop in het vliegtuig? Of is mijn
bangheid voor een breedbekmens die
in al zijn breedte zijn stoel vult een grotere zorg?
Oh help! Daar heb je het al, de
vrije val. Ineens zijn eerder genoemde vragen niet meer zo belangrijk, want nu
klinkt de vraag wat erger is: een eind aan zijn breedbek of aan mijn muffintop.
Het antwoord blijft uit, want
ondertussen schampen we met vliegtuig en al een kerktoren en vinden onszelf
bungelend op een punthek terug.
Alles in a blink of my fantasy.
Wat blijft? De hoop op de fel
blauwe zwaailichten en schelle sirenes van een ambulance. Ik hoop werkelijk dat
die zonder enig oponthoud kan deurdonderen
om mij en mijn medereizigers te redden. Kom maar op met die arts.
Voor de duidelijkheid: ik zie
vele malen liever een knappe arts aan mijn lijf dan een theoloog aan mijn bed. Ik zit namelijk met het vreselijke idee dat
een theoloog aan je bed, niet veel goeds betekent. Waarmee ik niet onder
stoelen, banken of vanaf een punthek ontken dat ik weleens samenwerk met een
predikant. Dat maakt me toch niet ineens een Bibleholic? Een stempel die ik liever aan anderen geef.
Alhoewel ik absoluut niet van stempels hou. Ze zijn suf! Voor de duidelijkheid, ik bedoel die stempels waarmee we
mensen in hokjes stampen of labels op hun buik plakken. Wat mij betreft passen
zulke stempels beter in een rariteitenkabinet en stappen over naar stempels waarmee we kaarten of brieven opleuken.
Daar onze passie van
maken, maakt de wereld zoveel vrolijker.
Eigenlijk wacht ik op de uitvinder van reuzestempels waarmee we
met elkaar de wereld om ons heen kunnen opleuken tot we ervan blauwbekken.
Waardoor we met ons alleen een enorme gastroenteritis riskeren. Of zijn we dat punt al
lange tijd voorbij? Heel wat mensen bevuilen momenteel de aarde met hun griep
bacillen. Maar zeg nou zelf, het idee van griep is toch niet zo erg vergeleken met
een plane-crash en terecht komen op
een punthek.
Of is dit het beste idee:
vandaag te benoemen tot Supertijnsdag, want er is geen vliegtuig
neergestort en ik ben niet ziek. Eerder voel ik me gedreven door een knap
stukje postmodernisme. Want met een overdaad aan belachelijke woorden heb ik in mijn ogen het
postmodernisme weten vast te leggen in deze blog.
Je hoeft het hier totaal
niet mee eens te zijn, maar dan voel ik me vrij je tot crouton te slaan en beland je vanzelf op de andijvieschotel die ik
van plan ben komende week te gaan maken. Krijg je daar nou ook ineens zin in?
Kijk hier voor het recept en laten we afspreken dat we het gezellig allemaal
maandag op tafel zetten.
Zet daarom vooral net als ik direct alle ingrediënten op je boodschappenlijstje. Ik sla de croutons over, die heb ik tenslotte net geslagen.
Met de groeten van deze krullenbol!
Ja ik,
Ps. Mocht ik nu weer eens verlegen zitten om inspiratie dan kom ik bij
jullie en vraag om woorden. Bedankt Bas, Ingrid, Evert, Celine, Wim, Margreet,
Belinda, Leontine, Theo, Aniana, Judith, Wendy, Evelyne, Bert, Otto, Patrick,
Hanneke, Heidi (ik kon niet kiezen en gebruikte ze allebei), Benjamin, Marit,
Matthias en Ellen die het laatste woord had.
Missen jullie nou ook het beste paard van mijn stal? Ja, werkelijk, hij die
met dit blog-idee kwam, gaf me geen woord. Wat een bokjong!