zondag 25 december 2011

Kippig geruzie



We zitten weer gezellig met elkaar aan tafel.
   Onze opstelling is als volgt: Ons kleine jongske zit naast mij, tegenover Celine die naast Marcel zit, tegenover mij. Deze opstelling is erg belangrijk voor de rest van dit verhaal. Not, maar het kan ook geen kwaad.

We eten aardappelen met groente, een flinke bak salade en kipkluifjes. Jammie, op dat laatste zijn we hier alle vier helemaal gek!!! Zó lekker!!! Ik noem het dan ook: verslavend lekker, waar Marcel komt met: crimineel lekker. Celine vervolgt met: kiplekker en Benjamin sluit af met: voortreffelijk! En dat terwijl ik nog zo geprobeerd heb er een autobandensmaak aan te geven, want ik wil natuurlijk wel een Michelinster winnen. Maar nee, hier is sprake van de fijngevoelige smaak van een Meester-Kok M/V. Ik dus. Dat ik kan koken blijkt wel eens door de dingen die ik in mijn keuken tover. Soms met hulp van mijn geliefde Albert. Dan weer vooral eigen inbreng, echter nu was het met een beetje hulp van de poelier. Grazie!

Als we de kluifjes eerlijk hebben verdeeld, blijft er één over. Wie krijgt die?
   “Schatje, ik gun ‘m jou!” Ik kijk Marcel aan.
   “Nee, ik gun ‘m jou!”
   “Nee, ik vind jou zó lief, neem jij ‘m. Jij moet er nog van groeien.” Maar niet heus, een betere smoes weet ik echter niet. Hij blik of bloost in geen velden: 
   “Nee, ik vind jou liever, jij mag ‘m.”
   Naast ons beginnen twee kinderen te zuchten…

Ik aanschouw mijn manneke wat intenser: 
   “JIJ, EET DAT KLUIFJE NU OP!” Klink ik niet onvermurwbaar?
   “IK wil dat jij JIJ ‘m opeet,” respondeert hij.
   Naast ons klinkt nu zwaar gekreun…

Met zijn donkere stem klinkt Marcel dwingender, maar wat in mijn kop zit, zit niet in mijn kont. Ik frons mijn wenkbrauwen: 
   “Als jij ‘m nou niet pakt, prop ik ‘m in je strotje. Ik gun ‘m jou, jij eet ‘m op.”
   “Maar jij verdient ‘m want jij hebt gekookt!”, zegt meneer beheerst kalm en kijkt er indringend bij.
   De kids rollen met hun ogen en kermen luid.
   Ik ga zo slaan!

Marcel en ik hebben nóóit ruzie. Doch je merkt al dat we hier op het punt staan elkaar in de haren te gaan vliegen. Althans ik in die van Marcel, ware het dat hij weinig haar heeft om in te vliegen. Andersom zou beter werken, maar ik ben hier de felste.
   Wat nou ons grootste probleem is? We gunnen de ander meer dan onszelf. Hoe debiel kan je zijn? Of nee, lief natuurlijk!
   De uitzondering is salade: Daar ga ik helemaal voor en delen?! No way! Ik maak gewoon zoveel dat er heel veel overblijft voor moi!

However, je wil niet weten hoe vermoeiend het is dat je de ander niet gewoon iets kunt gunnen zonder dat die het jou weer terug gunt. Het is ten hemel schreiend.

Terwijl Marcel en ik elkaar nog steeds dat kipkluifje door de maag proberen te splitsen, blijkt Celine er helemaal klaar mee en zegt: 
   “Ik heb een getal onder de tien in mijn hoofd; wie het raadt, krijgt het kluifje.” Eindelijk iemand hier die haar kop gebruikt. Goed plan!!!
    “5,” is mijn eerste poging.
    “4,” vervolgt Marcel.
    “3,” zeg ik.
    “2,” noemt Marcel. Waarop Celine opgelucht uitroept.
    “Ja, papa heeft gewonnen!” Mijn manneke straalt en pakt triomfantelijk het laatste kipkluifje uit de pan. Steekt ‘m vervolgens uitdagend in zijn mond!

Ik vlieg op. Nu ben ik pas boos.
   “Wil jij ‘m dan toch?”, klinkt Marcel geschrokken.
   “Nee, ik wilde winnen!”

zondag 18 december 2011

Merry X-mas

It’s that time of year again.
De tijd dat ik bedenk dat mijn bolide wat extra’s nodig heeft. Je kan al niet om ‘m heen. Hoewel klein is ie vol karakter. Ook nog eens rood en met reclame op de behuizing schreeuwt het karretje “www.ritsratsreklame.nl”. Het geeft ‘m meer body hoor!

Maar er moet even meer op. Zo kijk ik Marcel smekend, met mijn aller schattigste look en hartoogjes aan. Hij denkt vast: wat wil ze nou weer?!

Wat ik wil? Nóg méér tekst op mijn voituurtje. Nóg méér opvallen.

Ik vertel hem mijn wens, en ja, een dag later komt mijn schatteke met de teksten thuis. Hij zegt dat ik het zelf wel op de auto kan plakken en is weg; zijn werk roept. Nu ben ik geen meester-beletteraarster; zeg maar gerust het gaat mij iets moeilijker af, maar als meneer RitsRats zegt dat ik het kan, kan ik het. Basta!
Een raampje van matfolie voorzien is een makkie. Bel gerust even. Ik kom langs en zorg voor minder inkijk. Eén ding heb ik vóór op de baas: ik ben goedkoper!

Nu ja, na het schoonmaken van de ramen plak ik de teksten op de zijruiten. Maar wat is dat? Een paar hoekjes willen niet vast blijven zitten. Ik bedenk een meesterlijke oplossing en na een uurtje lijkt het wèl vast te zitten. Zo staat er “Merry X-mas” op de zijramen! Leuk toch!?
Ik stap vervolgens vrolijk in, ben helemaal blij en ga op weg.

Tot ik plots een zacht getik tegen het achterraampje hoor. Wak?! Wat is dat? Er raakt een letter los! Nu ja, ik kijk er zodadelijk in de parkeergarage wel even naar. Tot ik ineens niets meer hoor en zie dat de ‘m’ weg is. Foetsie, hopelijk niet op de voorruit van mijn achtervolger. “Zou hij (of zij) met zo’n ‘m’ op de voorruit niet gelijk zin krijgen in een Big Mac?” vraagt Marcel later. Nou, ik wel!

Alle gekheid op een stokje. Ik rijd al balend door en bedenk: Help!!! Nu staat er “Merry X-as” op mijn auto. Ik schaam me dood. ‘As(s)’ is toch niet zo’n net Amerikaans woord voor ‘achterwerk’? Ik hoop stilletjes dat niemand het opmerkt, want je hebt van die programma’s waar de grappige dingen breeduit worden uitgemeten, bijvoorbeeld bij DWDD. Marcel wil mij als blogger in dat programma, niet als iemand die zijn zaak onderuithaalt?!

Ik pulk in de garage alle overgebleven letters van het raam, dan maar géén tekst, en stuur een berichtje naar Marcel dat ik toch niet zo’n goede beletteraar ben. Zijn verklaring luid: het gebruikte schoonmaakmiddel laat een vettig laagje achter en zo blijft de tekst niet goed plakken. Poeh, gelukkig ligt het niet aan mij, ik kan het wél. Yes! “Maar meneer de big boss: Dat kon ik ook niet weten! Ik run hier geen zaak!”

Hoe dan ook regelde Marcel een nieuwe tekst en heeft het ook nog zelf op mijn rode monster geplakt. De schat! Dan weet ik nu zeker dat het goed zit.

Later vraagt Benjamin mij wat “Merry X-mas”  betekent en waarom ‘as’ zo erg is. Ik leg het uit en ook dat ‘X’ ook wel kan staan voor ‘groot’, begint het kleine kereltje te lachen!!!
“Dus eigenlijk wenste je iedereen een vrolijke dikke kont!”
“Ja, Benjamin fijn dat jij het snapt en voor je ziet.”
Wat jij als lezer voor je ziet, wil ik niet weten. Als het mijn zitwerk maar niet is!

Afijn, mijn auto scheurt, eh schreeuwt: “Merry X-mas”!
Dat is dan nu mijn wens voor jou.
 Fijne kerstvoorbereidingen & tot volgende week!

 

zondag 11 december 2011

Eierdopje

Vanaf 2 mei 2014 is mijn boek ‘Vanuit mijn eierdopje’ te koop.

Deze blog, waarin een vriendin me wijst op hoe klein mijn wereldje eigenlijk is en daarmee een behoorlijke aandeel kreeg in de titel van mijn boek, is daarin te lezen. Je vindt 'm naast 25 andere grappige blogs.
Ik garandeer je een lach, bij het lezen ervan. Eigenlijk vooral een nog grotere lach bij het lezen van mijn boek. Daar zijn mijn beste blogs te vinden.

Wil je mijn boek bestellen? Stuur me dan via het contactformulier een mail.

Enne, een echte fan bestelt mijn boek uiteraard!

zondag 4 december 2011

Albert Heijn kan beter!



Mijn grote vriend Albert Heijn sloot tijdelijk zijn deuren. Ik had mooi het nakijken. En waarom? Het moest moderner. Niet dat ik daarom heb gevraagd, maar goed.

Wat ik me wel afvraag is, waarom er niet meer rekening met mij wordt gehouden. Ik ben grootverbruiker bij Albert! Hoeveel guldens en euro’s ik niet alleen al in bovengenoemde zaak heb gepompt? Laat Marcel het maar niet horen. Ik doe zo mijn best jouw en mijn  economie te redden, maar een beetje hulp van anderen zou zeker helpen.

In afwachting van de vernieuwde winkel, werd ik heel benieuwd naar wat komen zou. Zelfscan kassa’s? Denken ze nou werkelijk dat ik daar warm voor loop? Dat ik het praatje bij de kassa opgeef voor zo’n onpersoonlijke manier van shoppen? Echt niet! Ik koos altijd met de grootste zorg mijn kassa uit: Marga here I come. Ze werkt zo lekker rustig; jaagt me niet op. Net als twee van haar collega’s.

Hoe wist Albert trouwens dat ik drie dagen nodig had om dat knopje in mijn kopje om te zetten. Toen ik éindelijk weer (juich, jippie, hoera!!!) mijn eigen winkel betrad liet ik me meetronen door een van de vriendelijke medewerkers. Ze legde me het hoe en wat uit over de zelfscan, we hadden zelfs nog een persoonlijker gesprekje dan ooit en voor ik het wist liep ik de winkel door als zelfscanner. Ik bedacht al snel dat de kinderen dit wel heel erg leuk zouden vinden: boodschap in ontvangst nemen, met dat apparaatje ervoor, druk op de knop en ‘bliep’ weer een boodschap gescand, in de tas doen en huppeldepup naar de volgende boodschap.
   Ga ik als thuis-blijf-moeder met mijn tijd mee of niet?

Een paar dagen later ging Benjamin met me mee. We liepen bij Albert binnen en ja hoor, het jochie had er binnen no-time plezier in! De ‘bliepjes’ waren niet van de lucht. ‘Bliep’, ‘bliep’, ‘bliep’ klonk steeds sneller. Het is dat ik de portemonnee beheer en zo beslis wat er in het karretje kwam, anders had ik natuurlijk nooit genoeg aan één bankpasje, eh karretje. Hij zou als ik hem erop los liet, zeker de economie redden en mij straatarm maken.

Bij de betaalautomaat zegt één van mijn favoriete caissières geshockeerd: 
   “Nou ja! Daar gaat ons gezellig praat je bij de kassa.” 
   “Hoezo? We raken NU toch ook te klets of niet?!” Dat gaat helemaal geen gemis te worden!
   “Maar”, vroeg ze, al kijkend in mijn karretje, “waarom heb je de boodschappen niet gelijk in de tassen gedaan?”
   “Ik ben op de fiets en er is nog geen zelf-fietstassen-vullende-machine bedacht.” Anyway, die machine zou het toch niet goed doen in mijn ogen. De bananen onderop en daar bovenop de pakken melk. Nee, “zelf doen” is mijn motto!

Al lerende heb ik een paar tips voor Albert:
  1. Als iemand, net als ik het boodschappenlijstje van de app ‘Appie’ gebruikt, heb je in de ene hand natuurlijk je Galaxy en in de andere dat zelfscangeval. Handen vol! Hoe pak je nu de boodschappen uit de schap? Kom maar op met dat houdertje op het karretje voor de smartphone.
  2. Beter nog: synchroniseer  ‘Appie’ met dat zelfscan-ding. Twee apparaten gekoppeld  et voilà; één vrije hand.
Help mij ook nog denken aan het milieu, als ik nu ook nog met de fiets door de winkel mag. Maak mij de eerste zelf-scannende-fietstassen-vullende-superblije-trouwe Albert Heijn klant die zo de winkel uit fietst na de laatste ‘bliep’!

zondag 27 november 2011

Ideale zondagochtend



Dit is mijn favoriete ochtend. Lekker lui en sloom de dag beginnen en tot het middaguur rondlopen in huispak. Dat is mijn feestje. Niks haasten, niks stress…

Nou ja, niks stress?
   Toch eigenlijk wel een beetje. Ik heb mezelf de verplichting opgelegd om elke zondag een nieuwe blog te plaatsen. Waarom ik mezelf dat aan doe!? Perfectionisme? Of is het omdat ik aan de statistieken kan zien dat mijn kijkcijfers op zondag écht hoger zijn, zelfs nog vóór het plaatsen van een blog?

Ik kan niet zien wie er kijkt, maar wel hoeveel pageviews er zijn. Dat aantal gaat in slaktempo omhoog.
   Zou het mogelijk zijn om dat sneller omhoog te krijgen? Hoe dan? Een beetje meer reclame voor mijn blog? Vergeet daarbij niet dat Marcel ervan droomt om mij bij De Wereld Draait Door aan tafel te krijgen. Of ik dat wil?

Nu draait mijn wereld door en moet ik in de aanloop naar de zondagochtend werken aan een verhaal uit het leven van moi. Ik vind dat de laatste weken even wat minder makkelijk. Zo lijkt: zonnetje weg – inspiratie weg! Vorige week was het toch best een bevalling en vielen twee concept blogs af, afgekeurd door mijn editor en mezelf.
   Nu ja, de boog kan niet altijd gespannen zijn.

Misschien snap je mijn blijdschap en het wegvallen van stres als ik op zondagochtend direct na het opstaan de computer aan zet en een verhaal te uploaden heb! Vervolgens plaats ik een www op hyves en bewerk mijn status op facebook om iedereen te herinneren aan mijn nieuwste blog. Je wordt toch nog niet gek van me!?

Nu deze zondagochtend. Ik werd later wakker dan gebruikelijk, wilde graag veel langer slapen, want ik voel me gemangeld na gisteren, Maar nee, wakker is wakker, d’r uit met deze meid. Benjamin speelt al volop met zijn lego en Celine zit in haar slaapkamer huiswerk te maken. Met zekerheid rolt Marcel hier als laatste zijn bed uit. Dat is altijd zo. Prima hoor!

Na het werk op de computer klinkt al snel: 
   “Mama, mogen we een film kijken?” Opgevolgd door: 
   “Mama, krijgen wij een lekker bordje?”

Wat een “lekker bordje” is? Da’s een ontbijt naar wens van de kinderen. Er moet fruit bij, maar verder mogen zij kiezen wat en hoe. Celine wil deze keer twee matzes met suiker, een rijstwafel, appel en thee. Benjamin wil twee rijstwafels, appel en ook thee. Daarnaast iets lekkers uit de voor-mij-verboden snoepplank en zo peuzelen twee donderschatjes tijdens de film hun lekkers op. Eén van de weinige keren dat ze bij de tv mogen eten, trouwens. De rest van de week, eten we elke maaltijd gezamenlijk aan tafel. Wel zó gezellig!

Als de kinders hun ‘lekkere bordjes’ hebben, maak ik mijn eigen ontbijt: twee geroosterde boterhammen en een kop thee. Cést tout, eenvoudig toch?

Ineens vraag ik me af, waarom ik geen verse sap meer pers en dat gekookte eitje van het menu heb geschrapt. Dat was altijd zó lekker. Zo verschijnt ook het beeld van een yoghurtje met fruit in mijn geestesoog. Dat is pas een ontbijt!

Of nee, ik moet toch nog één ding doen: ik sprint de trap op. Schop Marcel het bed uit en duik er zelf weer in. Al dit lekkers op een dienblaadje wil ik natuurlijk als ontbijt op bed!!! Dat is pas een ONTBIJT! 
   De ideale start van mijn zondagochtend.


zondag 20 november 2011

Vrouwelijke apps



We zitten weer aan tafel. Serieus deze keer.
   Ons gesprek gaat over borstkanker en dat het zoveel voorkomt. Ik besef dat ik mezelf écht vaker aan een borstzelfonderzoek moet onderwerpen en daarin een voorbeeld ben voor Celine.

Dat is dan het tweede wat sinds kort in gevoerd gaat worden. Laatst bij de tandarts kreeg ik de opdracht vaker te flossen. Niks voor mij. Dat gepier in mijn bekkie, dat touwtje dat blijft steken. Ik heb er écht een hekel aan. Maar oké, ik ga er voor.

Zo komt er steeds meer bij van wat ik er ‘even’ bij doe: even bij de infraroodlamp, even nek-oefeningen, even mijn droge huid insmeren, even brood klaarmaken voor man en kinderen (die tegen de tijd dat ik uitgesmeerd ben, al klaar zijn met ontbijten, waar ik mijn eerste hap neem), even een ochtendgebedje en nu ook even flossen. Al die eventjesjes maken dat ik ondertussen een uur eerder op moet staan om het allemaal gedaan te krijgen.
   Dat terwijl ik geen ochtendmens ben. Geeuw!

Evengoed kan niet flossen je leven drie jaar verkorten, zei meneer de tandarts en pakte er een ‘prachtige’ illustratie bij. Een of ander ziekmakend gedrochtje dat tussen je tanden zit en niet met de borstel weg te halen is, kan via ontstoken tandvlees in de bloedbaan komen en zo een ontsteking aan je hart veroorzaken. Oef!

Marcel waarschuwde me vervolgens: “Als je volgend jaar weer niet voldoende flost, krijg je een enger filmpje…” Nou, dat filmpje hoeft niet hoor; drie van ons gaan dagelijks flossen. Marcel houdt ik verantwoordelijk voor zichzelf. Ik hoef zijn handje daar toch zeker niet bij vast te houden?!

Terug naar dat borstzelfonderzoek…
   Ik ken mij. Hoe krijg ik dit één keer per maand in mijn systeem? Marcel ziet de smartphone als prima hulpmiddel. Die blijkt heel goed in het onthouden van dingen die ik niet mag vergeten. Zodoende wil ik een herinnering invoeren voor eens in de vier weken.
   Is dat niet mogelijk! Lekker zo’n Galaxy. Weg ermee! Wat heb ik daar nou aan? Afspraken zijn in te stellen op dagelijks, om de week, een vaste dag in de maand en ga zo maar door tot het jaar tweeduizend-weet-ik-wanneer, maar 1x per vier weken? Noppes, dat kent ie niet.
   Vanzelfsprekend oppert Marcel het idee om te kijken of er een borstzelfonderzoekschema app is. Hij met zijn apps!

 Ik zoek op ‘borstonderzoek’ en kom bij apps die ik hier maar niet benoem. Hoewel die over een borstvergroting… 
   “Zal ik wat aan die app hebben?”
   “Ja”, zegt Marcel, “waarschijnlijk is het een vergrootglas.”
   Ik gniffel al bij het idee dat ik de hele dag met twee smartphones voor mijn borst rondloop. Borstvergroting zonder extra risico’s, daar ga ik voor!

Aansluitend vind ik apps over alle vrouwelijke ongemakken, zwanger worden en zwangerschappen. Kijk ik Marcel aan: “Er bestaat vast een app om zwanger te worden, of om te testen of je zwanger bent!” Marcel ziet al voor zich, dat ik over de smartphone moet plassen en even later weet we of we zwanger zijn (“ringtone”) of niet (stilte). Gaat ie af…  Kijken we ongelovig naar het schermpje, oh mijn schoonmoeder belt.

Nu ja, denkend aan apps wacht ik nog altijd op die ene!
   Ik zie zoveel mensen, constant met de smartphone in de hand, we krijgen er sms-nekken van. Wat zou het bij een regenbui toch geweldig zijn als we zo konden blijven rondlopen. Een druk op die ene app en tadaaaa: daar is je plu. Leve de smartphones ook als het regent, je hebt ‘m gewoon nog in je hand!
   I’m smsing in the rain!