Fietshelm

Dat was schrikken! Een man viel out-of-almost-nothing op de grond. Hij schoof over zijn gezicht en vooral zijn neus over het fietspad. Het bloedde behoorlijk. Ik toverde een doek uit mijn fietstas. En vraag me terugdenkend af waarom hij die e-biker van rechts niet registreerde.
    Ze belde. Ze riep. Hij anticipeerde er totaal niet op. Dat bleek dan ook toen hij op het allerlaatst wel remde en even later met een bebloed gezicht weer opstond. Eigenlijk bevestigde hij wat ik al langer denk, maar dat later. Misschien genoot hij zo van de stralen van de zon, de warmte op zijn gezicht. De hele wereld lichtte er van op, van die zon. Tot, bam, de grond erg dichtbij was.

Samenloop
Onwillekeurig denk ik, wat als ik iets eerder was? Ik wil als ik te laat ben wel eens zeggen: ‘Ik ben een kilometer later’. Hier had ik een paar meter vroeger moeten zijn. Dan was dit ongeluk waarschijnlijk nooit gebeurd. Omdat ik in tegengestelde richting van die man fietste, had de vrouw die voor hem van rechts kwam, maar voor mij van links, moeten stoppen voor mij.
    Zo kan je invloed werken. Best heftig, dat besef. Al weet je niet dat je zoiets in de hand hebt.

    Wel heb ik in de hand of ik rechts voorrang geef, wanneer dat moet. Het links-rechts-links kijken stampte ik er bij onze kinderen in. Je kunt maar zo iets over het stuur zien. Bij rijles leerde ik dat al heb je voorrang, je neemt het pas als je het krijgt. Kijk of de ander je ziet.
    In dat geval, bedenk ik dat die vrouw doorhad dat die man niet anticipeerde. Ze riep namelijk erbij. Ze nam haar voorrang, waardoor de man op het laatst schrok en viel. Had ze geremd, dan…

    Laat maar. We kunnen allemaal wel eens wat. Nu krijgen jullie mijn blog. Die zat al in mijn zadel, ik zocht alleen nog de aanleiding. En bam, daar lag die.

Kwartiertje

Onwillekeurig bedenk ik dat iemand ooit opmerkte:
    ,,Jij hebt toch ook een e-bike?” Nee dus. Ik trappel me te pletter op een ouderwetse stadsfiets. Zie me mijzelf in het zweet fietsen. Met flinke tegenwind en regen de brug naar Schalkwijk trotserend voor een interview. Sta ik daar bezweet en buiten adem voor de deur en bel aan.
    Nee hoor, dat was ooit. Nu vertrek ik een kwartier vroeger. Daarmee kan ik de laatste vijftien minuten lopend afleggen en kom fris, fruitig en uitgewasemd aan. Dat is better, much better.

E-bikes
Een e-bike? Die komt er voor nu, bij mij niet in. In de verste kilometer niet. Ik zat een keer op die van mijn vader en schrok me een luide fietsbel. Met één trap op het pedaal, schoot ik meters vooruit. Ineens snapte ik waarom het zo mis kan gaan bij een valpartij. En dat die val harder raakt met meer vaart. Zie ze zoeven.
    Vaak als e-bikers me tijdens mijn gezwoeg inhalen, zitten ze prins(es) heerlijk. Rechtop en kin omhoog op de fiets. Het ziet er zo relaxed en volautomatisch uit dat e-fietsen. Ik mis eigenlijk het kopje thee en een koekje op het stuur. Maar opletten? Ik betwijfel dat.

    Zie mij daarnaast. Voorover gebogen, met mijn benen en bips in volle actie. En mijn rug hupst wat heen en weer in het ritme van mijn benen. Niet alleen zit er meer beweging in mij, het maakt me denk ik ook alerter. Ik heb daar een theorie bij, een Typisch Ireenorietje: Mensen die zich inspannen zetten daarmee tegelijkertijd hun hersenen aan. Daarmee zit er meer energie en alertheid tussen de oren, dan wanneer het gemakkelijk gaat.

Helm
Mijn gelijk hierin, maakt me eigenlijk niet uit. Ik voel me sowieso al niet meer zo veilig. Zelfs niet op de fietspaden van Houten, meervoudig Fietsstad van Nederland. Met name elektrisch vervoer gebruikers op die fietspaden lijken te denken dat ze door sneller te zijn, voorrang hebben. Het glipt er vaak nog net even tussendoor.

    ,,Gek hè, dat het vaker mis gaat,” verzucht ik klagend bij Marcel. Hij is zo’n heerlijke klaagmuur.
    ,,Dan doe je alles toch lopend?”, reageert hij doodleuk.
    ,,Naar Schalkwijk?”
    ,,Oh ja, da’s wel ver.”
    ,,Dus… Jij bent mijn probleemoplosser. Kom maar door.”
    ,,Tja, ik weet het ook eigenlijk niet. Offe, maar dat wil je niet horen.”
    ,,Ik weet het, een fietshelm.” Marcel knikt.
    ,,Maar ja, je krullen hè?” Waarop ik knikkend snif.
    ,,Ik mag mijn krullen niet belangrijker vinden dan mijn veiligheid. Daarom bedacht ik al: als ik overweeg met een helm voor gek te fietsen, dan moet het goed. Goed gek. Ik moet alleen nog wennen aan dat idee. Geef me even. Ik ben wat kilometers later.”
    Ondertussen laat ik Marcel zien welke helmen ik vond.
    Hij kan niet kiezen, jij wel?

Routepaaltjes

Beste kabouter van Utrechts Landschap,

Nou niet meteen boos worden. Laat me uitleggen waarom ik je ‘kabouter’ noem.
    Weet je trouwens dat mijn zoon vroeger ‘pabouter’ zei? Geen idee waarom hij de ‘k’ niet hoorde, al is er wel meer dat hij (nog steeds) niet wil horen. Voor de rest is deze 23-jarige een heerlijke pabout… zoon. Ik hou van ‘m. Ben trots op ‘m. Maar dat terzijde.
    Waarom ik jou kabouter noem? Nou, ik zie jou en je collega’s nooit in het bos, zoals ik daar ook nooit kabouters aantref. Laat staan bij ons thuis. Omdat ik jullie en kabouters nooit ontmoet, kan het niet anders dan dat jullie één en hetzelfde zijn: Utrechtse Kabouters.

    Zo niet, mijn oprechte excuses. Dan klinkt het vervolgens zo in deze blief*:

Beste meneer/mevrouw, 
    Zie je dat? Ik kan het wel. Grappig, ik zeg altijd dat Nederlands nooit mijn favoriete vak was, maar nu ik dit zo schrijf, herinner ik me ineens dat ik het heerlijk vond als we een opstel, verslag, werkstuk of brief moesten schrijven. Ik verheugde me er altijd op en knutselde de prachtigste verslagen. Terwijl ik het Nederlands als taal intens moeilijk vond en nog vind. Daarom maak zelfs ik die zich ‘tekstschrijver’ mag noemen nog altijd hier en daar een voutje. Hoor me zingen met Rag'n'Bone Man: I’m only human after all.

    Oké ter zake, maan ik mezelf. Ik drijf alweer veel te ver af. Dan nu de echte blief, hou je vast. Ik word serieus. Dat is vies, maar nodig.

Serieus
Beste meneer/mevrouw van Utrechts Landschap,
    Er moet me iets van mijn hart. Hoewel ik vandaag enorm genoot van onze wandeling rondom Landgoed Stameren en het lichte hoogteverschil in de benen voelde, schrok ik van de afwezigheid van de gele streepjes op verschillende routepaaltjes.
    Sowieso kreeg ik het idee dat jullie met verschillende maten, nee, met verschillende palen wijzen. De ene paal stond er groengeel gecoat bij, met daarop de routestreepjes in verschillende kleuren, andere paaltjes straalden deels wit af met en/of zonder routestreepjes. Trouwens, ook jullie prachtige logo, met dat hert, mistte hier en daar of toonde zich zwaar gehavend.
    Wij zagen trouwens meerdere herten. Zo leuk! Een paar staken het wandelpad over en een andere hupste langs de bosrand en heide weg. We herkenden hem aan zijn witte achterste(tje). Ik wenste dat ik ook zo’n...
    Ho! Denk je dat het mij gaat om zo’n wit achterste? Zeer zeker niet!

    Ik wenste dat ik zo'n heerlijk zwierig hupsje en lenigheid in mijn achterste had. Dat zit er bij mij echter niet in. Maar oké, ik geef toe: ik heb een wit achterste. ’s Zomers wil ik heus wel eens zonnebaden, maar hé, nooit in mijn blote b*ps. Bewijsmateriaal heb ik echter niet. Ik zeg altijd maar zo: foto’s die je niet maakt, zijn het veiligst.

Routepaaltjes

Even terug dwalen naar de routepaaltjes: Dat het verschillende soorten zijn, komt onlogisch over. Meer nog, door verschillen in materiaal blijven de routestreepjes wel of niet zitten. Het is dat we de route, voor ons de gele, ook online konden volgen, anders moesten we hier en daar de route gokken of terug lopen. Beide opties dragen uiteraard niet bij aan wandelplezier. Eerder aan afhaken.
    Afijn, waar ik naartoe wil? Ik weet iemand die kan zorgen voor unanimiteit in de plaatjes en de opdrukken. Of in ieder geval iemand met grote kennis over belettering die blijft zitten. En weet je waar die zit? In dezelfde stad als waar jullie landschap naar verwijst: Utrecht. Statsie woar. Lekker dichtbij de Heuvelrug. Hij kan zorgen voor folie met een stevigere of betere lijmlaag die niet loslaat op gecoate ondergrond, ongeacht het weer. Dat bedrijf is RitsRatsReklame en staat al ruim 25 jaar voor kwaliteit. Ze zeggen daar niet voor niets:

    'Routepaaltjes? Op RitsRats kun je Rekenen.'
    Ga naar www.ritsratsreklame.nl. Geen zorgen, ik hoor vanzelf wel of jullie er zaken mee doen. Manlief vraagt bij het aannemen van de klus, mij om mee te gaan, want een wandelende klus? Dat is dus echt helemaal mijn ding.

Mooi weekend verder en tot de volgende blief.
Met giechelende groet,
Irene, die van Typisch Irene.
Logisch toch?

* combinatie van blog en brief = blief.

Pic de Gleize, Gap

Wat schrijf ik
als woorden schieten
maar tekort
Als zinnen zeggen
maar te weinig
Als beelden beschrijven
maar ontoereikend
De indruk zwaar
eronder
ik

… lees je op Instagram bij foto’s van onze bergwandeling van Col naar Pic de Gleize in Gap. Voor de niet Frans sprekenden: ‘pic’ is bergtop , ‘col’ is het hoogste punt tussen twee bergen. Als ik dat fout heb, do't shoot, zo leerde ik van manlief. Mijn Frans reikt niet verder dan ‘une baguette et s’il vous plait’ en waarschijnlijk schrijf ik dat zelfs verkeerd. Wat telt is dat je me begrijpt, want een check doe ik niet. Ik wil zonder verdere afleiding door, wat al geen koud kunstje is, want mijn gedachten vliegen alweer alle kanten op.

Plattelandswandelaars
Ik pak er even mijn vakantieschrijfsels bij, want wat schreef ik over deze wandeling? Ah kijk:
    Zei ik pauze-dag? Wat is dat? Komt Marcel aan:

    ,,Zullen we deze beklimming naar Pic de Gleize doen? Het moet prachtig en ‘moyen’ zijn.”

Ik herinner me dat ik dacht: ‘Moyen’ (gemiddeld)? Kunnen wij dat aan als korte afstandswandelaars op super vlak land en vergezichten die reiken tot het volgende bos, de snelweg en windturbines in de verte? Ik hou van ons egale landje en het einder dat houvast biedt. Of de kilometers die we in het Hollandse in onze benen propten voldoende zijn voor deze ‘moyen’ bergwandeling in La France, betwijfel ik daarom zeer. Het gaat volgens het boekje om zes kilometer in tweeënhalf uur met een stijging we 443 meter tot de top op 2161 meter.
    ,,We gaan gewoon en ontdekken al doende of we moyenwandelaars zijn,” klonk ik stoer en bond mijn schoenen onder.

Geklingel
De autoroute naar Col de Gleize kwam als boven moyen uit mijn test. Onze camping lag op 800 meter hoogte en de Col op 1691. Per 100 meter stijging toonde de weg zich smaller en haarspelderiger dan mij lief is. Als ik het stuur in handen had, draaide die rechtsomkeert. Gelukkig beheerde manlief het stuur en reed met een zelfverzekerdheid die als het ware de auto deed opbollen hoger en hoger tot de Col waar we onze rugzakken opbonden en go!
    Amper 50 meter op weg, ontdekten we een vrouw die met verf en kwast de omgeving vastlegde. Ik legde haar weer vast op mijn manier. Het zag er zo sereen uit, een gevoel dat de bergen sowieso in me opriepen.
    Per stijgende decameter steeg onze verbazing en verwondering over deze wandeling en op zo’n twee kilometer kwamen we overeen: dit is onze mooiste wandeling ooit. De vergezichten reikten met elke stijging verder en dieper. Het boslandschap maakte ruimte voor ruigere grond en grasland. Gedurende de hele route vergezelde geklingel ons; dan weer dichterbij dan weer verder weg. Tot een kudde runderen met hun logge lijven ons de weg ontnam. Vijf van hen droegen een bel.

Gemis

Op datzelfde moment klonk geknor in mijn buik.
    ,,Lunchtijd!", riep moi.

    We vonden een plek onder een boom met uitzicht op de kudde. Achter ons de helling naar de top, voor ons het dal en in onze handen une baguette. Al gauw vervolgden we met nieuwe energie onze route. Met steilere paden en alleen nog losliggende stenen onder ons, steeg onze concentratie en het gehijg. Dit was dus moyen… en het uitzicht? Fenomenaal!
    Op de foto’s mis je de wind die met je krullen speelt, het temperatuurverschil en de vesten. Die vesten misten wij ook. Dat besefte ik toen mensen met vesten aan ons in omgekeerde richting tegemoet wandelden. Natuurlijk, boven is het kouder. Oeps, vergeten. Dan de kou maar omarmen in de wetenschap dat het op campingniveau ruim 31 graden is.

    Ook mis je op de foto’s de grootsheid en diepte van het uitzicht en de minuscule auto’s in het dal. Eens kijken of ik het in elf woorden weet te vatten:

Bergen
maken stil
ik nietig wezentje
wat dacht ik eigenlijk?
grootheidswaanzinnigheidsverlies

Die is leuk voor ‘hangmannetje’.

    We mogen best vaker op een berg staan, omlaag kijken en bedenken waar we nou toch allemaal mee bezig zijn. Ach nee, ik wil pessimisme over de wereld, mijn uitzicht hier niet laten bederven. En door, want daar…

    Ja, we zijn er, op de pic!
    Stilte

    Allesoverheersende stilte.

Pauzedag
Ik legde een steen. We overwogen door te gaan en er acht kilometer van maken. Maar nee, dit was onze grens, we deden hier al tweeënhalf uur over en moesten nog terug. Bovendien: de route door, droeg het predicaat ‘facile’ (moeilijk). Toch maar niet.
    In mijn vakantieschrijfsels staat:

 

Mooiste

Beklimming ooit

Bijzonderste wandeling gelopen

Uitzicht wonderlijk, stilstaan op

Top

Dan morgen maar pauzedag.

En ik lach, dat is waar ook. Voordat we naar Frankrijk vertrokken, spraken we af, regelmatig een pauzedag in te lassen. Een rustig-aan-dag, want wij neigen naar onszelf uitputten. Gewoon omdat we alles willen zien, de hele omgeving willen kennen, doorpakken. Om vermoeider dan we gingen thuis te komen. Maar vertel eens, hoe blijf je hangen op de camping als de omgeving zo mooi is? Wij kunnen het niet…

    Wij willen alles, nou ja alles?

    Het moyenne.

ps. meer foto's en later vandaag de laatste foto's van deze wandeling.

Binnencamping

   ,Is dit serieus?, vraag ik verbaasd terwijl Marcel en ik naar het NOS journaal kijken. ,Het is dat het augustus is, dan kan het onmogelijk een 1-aprilgrap zijn. Maar echt, Marcel, dit menen ze toch niet? Een binnencamping?’

   ,Hahaha, wat een nepcamping,' lacht hij hard.

   Natuurlijk snap ik het ontstaan ervan wel. Kampeerders zijn de afhankelijkheid van het Nederlandse weer zat. Sterker nog, ik sta vooraan in dit begrijpen.

Modderpoel
Dit jaar met Pinksteren kampeerden wij in de meest modderige omstandigheden ooit. De koeienvlaaien dreven nog net niet door de tent, maar dat we bij de boer kampeerden roken we eens zo duidelijk. In de tent, ja!

   Voor mij was de maat toen vol. Mogelijk eindigde daarmee definitief ons kamperen in Nederland. Hallo, Zuid Frankrijk met je hittezekerheid en weinig regen. Dat kamperen blijft nog wel (even).

Buitenleven

Kamperen, het leven in de buitenlucht op een paar vierkante pixels en dealen met wat je krijgt, blijft voor ons zijn charme houden. Ja, het kan tegenvallen, dan nemen we ons verlies. Of het is fantatisch, dan genieten we van het beetje buitenruimte dat we innemen.

   Staat dat eigenlijk niet voor hoe het leven is? Dealen met wat je krijgt en daar iets van maken?!
   Wel bedacht ik al dat als wij klaar zijn met dat pixel-leven en rondlopen met toiletrollen onder de oksel, er nog altijd stacaravans, blokhutten, appartementen en/of hotels bestaan. Ik krijg er al bijna zin in.

Binnenleven
Maar binnen kamperen? Dat is beslist out of any question. Kijk zelf eens naar dit NOS nieuwsitem over een binnencamping. Keer op keer vullen verbazing en ongeloof mijn hersenen. Kijk naar het nep licht en die pixels. Die zijn wel heel klein. Het lijkt op eten bij je buren op schoot. Met al dat nep, vraag ik me onwillekeurig af of de buren wel echt zijn?

   Dus... al komt er zon binnen, het licht klopt niet, het gras is nep, de bomen zijn... Wacht, staat daar nou een kunstkerstboom zonder versiering? Hoe nep!  Maar hé, als je dan toch gek doet, doe het dan goed: versier die boom! Dat is dan weer echt!

Nep sterren

Ook aan het klimaat is gedacht, want er is airco. Dat maakt zelfs de temperatuur nep. Per seconde dat ik kijk, kan ik er met mijn hoofd minder bij: zoveel nep kan het niet aan.

   Dan vraagt Marcel zich ineens af:

   ,Wie doet 's avonds het licht uit? En hoe laat dan? Gaat daar automatisch een nepzon onder en komt er een nepmaan op?' Na een korte stilte vervolgt hij: ,Oh, dan komen er vast ook nepsterren bij en laten ze er een paar vallen, dan kunnen ze er een nepwens bij doen.'

Commerciële leed

   ,De commercie zal zeker niet blij zijn met die binnenzooi,' vul ik aan.

   ,Hoezo? Hier wordt een camping-eigenaar heus rijk van,' merkt Marcel op.

   ,Ja, maar de Kruidvat, Etos en allerlei anderen verkopen geen zonnebrand producten meer. De petten, zonnehoeden en parasollen worden net zo nutteloos. Terwijl ze zo onlosmakelijk bij de echte summervibes horen,' opper ik terwijl ik mijn armen voor de tweede keer insmeer met zonnebrandfactor 30 en mijn zonnehoed steviger op mijn krullen druk.

Insecten

Tot ineens een vlieg om mijn hoofd kringelt en maar blijft klieren. Ik word er bijna agressief van.

   ,Rotbeest verdwijn!', roep ik uit en val bijna met kampingstoel en al om. ,Marcel, in die binnencamping zijn natuurlijk geen insecten of alleen neppe.'

   ,Dat zal wel ja.'

   ,Oké, inpakken, dat overtuigt me toch wel...'

Agressie

Niet! Zelfs mijn afgrijzen voor vliegen, wespen en spinnen en de agressie die ik soms voel bij kamperen, maken buiten kamperen juist af. De agressie verwaait buiten snel. Op een binnencamping blijft dat vast alleen maar hangen. Er komt geen lucht bij.

   Dat is foute boel, daar is niks nep aan!

Sexy topje

Daar gaat mijn vinger in de richting van haar buik en blijft tien centimeter ervoor steken. Ze schrikt en trekt haar buik in.
    ,Mama, ga weg!’, klinkt Celine verbouwereerd en fronst haar wenkbrauwen. Daarbij kijkt ze haar vader aan. Die zit tegenover haar. ,Papa, mama doet dit vaker. Zomaar ineens in mijn buik prikken.’ Ze steekt daarbij haar vinger over de tafel in mijn richting. Tot haar spijt, reageer ik totaal niet. Ik schrik niet, ik trek mijn buik niet in, ik kijk haar alleen aan met een blik van ‘you dare?’ Dat is de mama-blik die altijd maakte dat de kinderen stopten met dat wat ik niet wilde. Zo heerlijk, die blik, hij werkt nog steeds.

Bloot

Celine kijkt me eens zo boos aan en zoekt opnieuw steun bij haar papa.
    ,Maar mama deed toch niets? Haar vinger ging alleen maar richting jouw buik,’ antwoordt hij. ,Dat was niet tegen of in je buik.’

    Zo heerlijk; ik voel zijn steun van mijn kronkeligste grijze haar tot het puntje van mijn kleinste jubelteen. He really got my bips!
    ,Jouw blote buik roept dat gewoon bij me op. Kijk dan, super schattig dat korte shirtje, maar je blote buik piept er onderuit. Best uitdagend dus, zo aan mijn eettafel,’ zeg ik en kijk mijn meisje aan met een grote nep lach. ,Oké, ik ben ook gewoon jaloers op dat prachtige plattere buikje. Kijk mijn bolle, opgeblazen…’
    ,Mama, stop, jij bent helemaal oké,’ zegt Celine, terwijl ik in mijn dikkere buik knijp. Ze snoert me de mond, want ze haat het als ik lelijk praat over mijn body shames. Ik mag van haar niet bodyshamen, terwijl mijn body mij wel shamet. Hoe oneerlijk.

    ,Dus omdat jij jaloers bent, vind je dat je aan mijn buik moet zitten?’, pakt Celine het gesprek weer op. Ik zie wel dat haar mondhoek omhoog wil en dat ze geniet van het gegeven compliment, maar onze ruzietjes zijn gewoonweg hilarisch. Ze wil die even vasthouden.

    ,Nogmaals, ik zat niet aan jouw buik. Papa is mijn getuige. Ik ging in de richting van… Big difference.’
    ,Ja, maar andere keren prikte je er wel in.’
    ,Je zegt zelf, dat waren andere keren. Die tellen nu niet. Ik leef in het nu,' zeg ik en sluit mijn ogen.

24/7

Al die tijd blijft manlief stil.
    ,Papa, even dat je weet dat mama andere keren wel in mijn buik prikt. Ze stapte laatst mijn kamer in, liep op me af, prikte en liep weer weg. Zonder een woord.’
    ,Ja, dat doe ik soms gewoon?’
    ,Doe je dit ook op straat bij mensen met een kort shirtje of tijdens een interview, huh?’, vraagt dochterlief uitdagend.
    ,Hahaha, ik zie al voor me dat ik iemand een vraag stel en terwijl die vertelt, prik ik die in de buik. Dan ben ik niet langer de journalist, maar de prikkerlist. Nee, natuurlijk niet. Maar even één ding: zij zijn mijn dochter niet. En dan nog wat, heb jij werkelijk nooit gezien dat ik papa zes keer per dag in zijn buik prik?’ Waarop ik hem prompt buik-prik en hij met zijn mond vol spaghetti bevestigend knikt. Hij vertrekt geen spier. ,Zo dus…’
    Celine kijkt me aan met zulke hoog opgetrokken wenkbrauwen dat ik bang ben dat ze elk moment het plafond raken. Vervolgens kijkt ze Marcel diep in de ogen om te zien of ik lieg en hij meedoet. Ze vraagt zich tegelijkertijd vast af hoe het mogelijk is dat dit buikprikken aan haar voorbij gaat. Ze ziet zowat alles wat hier in huis gebeurd.'

    ,Celine, je hoeft niet zo bedenkelijk te kijken. Jij bent toch niet 24/7 bij ons, of wel? Er gebeuren dingen die jij niet ziet, zoals...’
    ,Ja, mam, laat maar.'

Voorbeeld
Tijdens het afruimen van de tafel, laat het buik-prikken Celine niet los.
    ,Dus ik zie echt niet alles wat jullie doen?’
    ,Natuurlijk niet. Wil je overal bij zijn dan?’, vraag ik haar.
    ,No way, maar jij prikt papa zes keer per dan in de buik. Hoe kan ik dat niet zien?’
    ,Tja, het is nog wel onze liefdestaal. Ik weet het ook niet.’
    ,Ahw,’ klinkt Celine ineens heel lieflijk. ,Eigenlijk is dat heel lief. Ik wil dat ook, zes keer per dag iemand buikprikken, als ik iemand heb,’ zegt Celine op weg naar de trap.
    ,Nu snel die iemand vinden dan,’ merk ik op voordat ze boven is.

Vertrouwen
Weg is ze en ik sluit de huiskamerdeur. Ik draai me om naar Marcel.
    ,Ik moet dit straks wel rechtzetten, want ze gelooft me. Het wordt kwalijk als ze ontdekt dat hier niets van waar is. Ik wil dat ze weet dat ik betrouwbaar ben. Al vind ik jou zes keer per dag buik-prikken wel een heel leuk idee. Als ik daar vandaag nou eens mee begin, heb ik niet gelogen toch?’
    ,Als je dat maar laat.’
    Prik!

Vissen II

    ,,Eigenlijk is vissen echt iets voor jou. Ik zie jou hier wel zitten,” zei Marcel terwijl hij samen met mij genoot van een prachtig nabijgezicht. Een vergezicht konden we het niet noemen, want aan de overkant van de fortgracht van Fort Vechten ontnamen een wal en bomen ons dat zicht.

    Jaren geleden stonden we op hetzelfde plateau dat boven het water hangt en onderdeel is van het Klompenpad – Slagmaatpad. Wat ons betreft een aanrader, die wandeling. De plek trouwens ook.

Clou

Voor de rest dreef Marcels eerste opmerking nog op het water.

    ,,Hoe kom je erbij dat vissen iets voor mij is? Jij las mijn boek 'Vanuit mijn eierdopje’ en weet dat ik daarin beschreef dat de enige vis die ik al vissend op wil vissen de maquereaux au vin blanc is. Oké, de filet de maquereaux sauce tomate et basilic mag er ook zijn."

    Deze vorm van vissen heet in de volksmond overigens 'boodschappen doen'. En ja, hiermee geef ik een clou van een van de 26 blogs uit mijn boek weg, maar geef jij maar gewoon toe dat je toch niet van plan was mijn boek te kopen. Dat is dan 1-1. Wil je 'm toch kopen, dan hoor ik dat graag.

Mijmeren

Marcels opmerking zette me onverwacht aan het denken. Ik snapte hem wel. Hij weet dat ik van me-time hou en dat ik daar de laatste tijd meer behoefte aan heb. Hij gunt het me en zoekt naar manieren waarop ik lekker op mezelf ben. Daarin is dat vissen een geweldig idee.

    Ik zie mezelf wel zitten hoor, turend over het water, mijmerend over het leven, misschien zelfs nieuwe blogs schrijvend en luisteren naar het hoogste lied van de vogels in de bomen boven mij of hopend op de Kolibrie die hier zijn thuis heeft.

    Hoe lang zou het duren voor een vis bijt?

Deuren

Ik zag evengoed voor me dat ik morgen mijn boeltje inpak om zijn idee uit te voeren. Het lonkt. Dan ga ik eerst naar grote vriend Appie. Nee, niet voor zo’n blikje makreel, maar voor een Cesar Salade en een fles verse sap. Nee, een smoothie, die met ananas, banaan en kokos? Die is echt hemels!

    Oh wacht, terug, ik wil ook een bakje pijnboompitten. Ach wat zeg ik nou, dat doe ik nou altijd en hoor in gedachten mijn kinderen lachen. Ik bedoel granaatappelpitjes. Ik verheug me op al dit lekkers.

    Weer thuis, haal ik de koeltas van zolder. Die ligt voor het grijpen op de vriezer, waar ik meteen een paar ijsblokken uit gris. Hup in de tas, dan blijft al dat lekkers heerlijk koel.
    Even later dribbel ik de trap weer af en zoek in de keukenla naar bestek. Vervolgens stap ik via de serre de tuin in op weg naar de schuur waar ik…

    Wat wilde ik ook alweer pakken? Mijn zus zei eens daarover dat je dingen kunt vergeten als je door een deur stapt. Ik zocht meteen even op waar ze die onzin vandaan haalde en geloof het of niet; er is onderzoek naar gedaan, deuren doen ons werkelijk dingen vergeten. Zie mij: ik draai me om en weet dat als ik de koelkast zie, dat ik...

    Zie je? Ik weet het weer. Ik wilde het picknickkleed pakken.

Bivakkeren

Zoekend naar dat kleed, stuit ik op de tent van Celine. Beter! Vissers zetten tentjes op, dat kan ik ook. Misschien blijf ik dan wel slapen. Daarmee sleep ik meteen een slaapzak, de luchtpomp en een luchtbed mee. Al met al is het een hele lading spullen, waarmee ik meer en meer vis-zin vang. De fietstassen zijn al snel gevuld en ik zwaai Marcel gedag. Doei!

    Tien minuten later ben ik op bestemming plateau en zucht van opluchting. De plek is vrij. Ik zet het tentje op, geef alles een plekje, groet een enkele voorbijganger en een visser die teleurgesteld doorloopt. Hij wilde zeker ook hier zitten. Tja...

Gemist

Na een flinke gat in de dag. Alle eten op, de flessen leeg, de zon bijna onder, ruim ik mijn boeltje op. Het wordt wel erg koud en ik vergat een extra deken. Hier slapen is geen goed plan. Het geeft niet, ik genoot van relaxte me-time. Ik fietst terug naar huis, waar ik flink geknuffeld word.

    ,,Gelukkig je bent er weer. Heb je nog wat gevangen?”, vraagt Marcel nieuwsgierig en kijkt in de koeltas.

    ,,Nee, natuurlijk niet. Zag jij mij een hengel in pakken?”

Toiletbelevenis

Wacht even, dit geloof je toch niet? Lees ik dit goed? Toiletteren als een rustgevend concept? Ja, ik lees het goed, kijk zelf maar naar dit artikel over de toiletten in Hoog Catharijne. 

Ear blowing
Hoe kan iets als poe…, ik bedoel drukken en pies…, plassen dus, rustgevend zijn? Die twee activiteiten zie ik bovenal als het legen van de dikke darm of de blaas, nadat die aangeven vol te zitten. Als dat gewoon smooth verloopt, durf ik het rustgevend te noemen. Voor de rest klinken klaterende urine en plonzende… je weet wellesen voor mij vooral niet als rustgevend.

    Oh wacht, daarom is die mind boosting muziek, bedoelen ze niet een ear boosting volume om het geklater en geplons te overstemmen? Of zijn de deuren zo goed geïsoleerd dat er geen geluid van andere toiletten te horen is?

    En dan dat well-being momentje’. Op het toilet? Seriously? Ik stel me zo’n welzijnsmomentje toch echt heel anders voor. Meer iets van mijn lijf in een luie ligstoel, met een glas muntthee op het tafeltje naast me, de laatste EVA in mijn hand en de zon. Ja die, ken je die nog? Mind blowing eigenlijk dit idee.

Oost west...
Anyway, hoe rustgevend, mind boosting, opgeruimd en ogenschijnlijk schoon de toiletten in Hoog Catharijne ook mogen zijn, ik kan er geen enkel gevoel van rust bij bedenken. Ze zullen voor mijn gevoel nooit schoon genoeg zijn om er zonder stress mijn billen op te laten rusten.
    Zelfs de toiletten waar ik wel zonder zorgen mijn achterste op leg, de twee toiletten thuis, geven mij niet dat gevoel van rust en mind boostingness. Al meen ik iedere letter van de woorden ‘Oost west, thuis poept ’t best’ als ik thuiskom na een kampeerweekend of -vakantie.
    Het blijven namelijk gewoon toiletten en hoe je ze ook inricht of van geluid voorziet, ze bestaan alleen om iets achter te laten en zo snel mogelijk te verwijderen. En hup, weer tot de orde van de dag.

Doorspoelen

Deze toiletten op Hoog Catharijne lijken al bijna meer op een mini beautycentrum of een zeer geschikte plek voor een toiletmeditatie. Zie je het al voor je? Zit je lekker met je blote bips op de bril. Is die voorverwarmd, trouwens?

    Hoor je ineens een mind boosting stemmetje zeggen:
    ,,Zet je voeten plat op de grond, maakt contact met de grond. Verplaats je aandacht…” Ik sla even de onderbenen, knieën en bovenbenen over, dan kom je uit bij: ,,... naar je billen. Voel hoe ze contact maken met de toiletzitting. Adem drie keer diep in en adem uit door je mond. Voel je kringspier…”
    Nee stop! Ik wil dit niet voor me zien, laat staan er aan denken. Voor wie toch gelooft in deze toiletmeditatie à la moi, mag het laten weten. Ik spreek wel wat in. Voor de rest zeg ik: doorspoelen!

Doei!

Alhoewel! Ik pak mijn tas, prop er een koek in, schuif een flesje ice tea (met bubbels) tussen mijn portemonnee en tut-tasje, check of ik mijn sleutels bij me heb, trek mijn regenjas aan en open de voordeur om te vertrekken.
    ,,Waar ga jij heen?”, vraagt Marcel onverwacht. Hij komt net thuis.
    ,,Ik ga naar de toiletten van Hoog Catharijne. Ik moet…”
    ,,Duh, waarom helemaal daar? Je kunt toch ook gewoon hier thuis?”
    ,,Ja, nee, maar het is niet voor een nummertje 1 of 2.”
    ,,Waarom dan?”
    ,,Ik kom maar niet toe aan het schrijven van dat artikel dat morgen af moet. Als ik het mag geloven is de sfeer in die toiletten zo goed, dat al laat ik er geen boodschap achter, de boodschap in het artikel misschien mind blowing wordt door de mind boosting muziek en rustgevende sfeer. Later!”

Wie ben jij?

Waarschuwing vooraf:

voor, tijdens en na het lezen van deze blog mag je op geen enkele manier of weg contact zoeken met Benjamin over wat hier te lezen is. Ik mocht dit delen, maar hij wil er verder geen gevolgen aan ondervinden. Ik vraag je uitdrukkelijk dat te respecteren.

🙏

Ik vroeg hem gisteren opnieuw:
    ,,Maar wie ben jij en waar is Benjamin? Je lijkt op hem, maar je gedrag is niet Benjamin-like.” Tranen branden in mijn ogen: ,,Ik kan hem niet missen.” Hij kijkt me schattig glimlachend, maar gelaten aan.
    Even daarvoor vroeg hij Celine:
    ,,Zullen we een spelletje doen?” Dit gebeurde de afgelopen weken vaker en opnieuw grijp ik me stomverbaasd vast aan het aanrecht. Het is ongekend dat Benjamin dit initiatief neemt.
    ,,Wie ben jij?”, vraag ik opnieuw. ,,Door wie ben jij bezeten?”

 

Pantoffels
Ga er maar even bij zitten, dit is nog maar het begin.
    Voor wie hem niet kent: zoonlief is een thuiswerker en zit als content creater dagenlang achter zijn computer. De enige wandelingen die hij tot een paar maanden geleden ondernam, waren die naar het toilet, zijn keuken en de supermarkt (een paar deuren verder). Natuurlijk vroeg ik hem wel eens een ommetje met me te lopen. Daarop keek hij me steevast aan alsof ik hem opgebakken pantoffels voorschotelde. Voor hem was er niets nuttelozer dan wandelen zonder doel.

    De kans dat hij ooit wandelschoenen koopt acht ik kleiner dan dat ik hem werkelijk die pantoffels voorzet. Zijn wandelweerzin nam echter een loopje met hem, want laatst zei meneer na het avondeten:
    ,,Mama, jammer dat jij straks bezet bent, want ik wil wel een rondje wandelen.”
    ,,Ga dan met papa.”
    ,,Dan missen we jou,” klonk in koor, waarna ik Benjamins voorhoofd even voelde. Mijn hand bleek warmer, wat eerder dit jaar beduidend anders was. Net als zijn bleke witheid en ingevallen ogen is de koorts verdwenen.
    ,,Wie ben jij?”, stel ik toch weer even.

Regen
Drie weken geleden wilde hij ook wandelen.
    ,,We worden onherroepelijk ingehaald,” opperde ik toen.
    ,,Door wie?”
    ,,Een regenbui.”
    ,,We zijn toch geen suikerklontjes?” Daarmee trotseerden we regen en wind. Van zijn kant klonk geen piep of kreun. Weer thuis verstopten we onze benen onder een deken, waarbij vooral de mannen in huize Typisch Irene genoten van ‘Lang leven de liefde’. Ik geniet altijd het meest van hun gesproken ondertiteling.

Buiten adem

Iets anders: de lift en roltrappen zijn geen bedenksels uit mijn bovenkamer. Als madam Benenwagen verkies ik altijd de trap. Alhoewel, tegenwoordig? Hoor mij piepen op de vijfde verdieping in de parkeergarage bij het Jeroen Bosch Ziekenhuis:
    ,,We nemen toch wel de lift?”
    ,,Ben jij gek, we nemen de trap!”, protesteerde zoonlief en trok me richting de trap.
    ,,Naar beneden gaat ook wel.”
    ,,Mama, we nemen straks gewoon de trap naar boven,” besliste hij. Zo gezegd, zo gehijgd. Weer boven hapte ik naar adem, terwijl Benjamin of de alien die bezit van hem nam, fluitend naar zijn TT liep.

Culinair

Laten we het over zijn voedsel hebben. Dat was voor meneer een overlevingsmiddel, tenzij het een favoriet gerecht was, zoals ‘Spaghetti di omi’. Ontbijt kende hij niet, of noem jij een cappuccino ontbijt? De andere maaltijden kwamen niet in de buurt van de schijf van vijf of vier of hoeveel schijven dan ook.
    Het maakt niet meer uit, want kijk, daar verschijnt weer een foto van zijn kant waardoor bij mij het water uit de mond loopt. Hij verstouwt hoeveelheden eten die ik bij mijn neef verwacht, maar niet bij hem.

    Eerder genoemde televisieprogramma werkt tegenwoordig trouwens ook inspirerend: Hij zag laatst een koppel gebakken ei eten.
    ,,Mama heb je eieren?”
    ,,Ja, zal ik er eentje voor je bakken?”
    ,,Nee, twee en papa wil ook.” Waarna naar voorbeeld van de koppels in het programma: augurken, kaasblokjes en stroopwafels verorberd werden alsof ze hier nooit te eten krijgen.

Klap

En uitslapen? Dat doet deze vreemde ook niet meer. Zijn wekker gaat vroeg, waarop ontbijt volgt, ja echt en daarna bezoekt hij the gym. Of all places. Ben ik nog steeds de enige die zich afvraagt wie deze jongeman is? Jarenlange beweeghaat veranderde in dagelijkse workouts.
    Zijn gewicht groeit daarbij mee. Waar hij eerder dit jaar zes kilo afviel, telt hij er weer acht bij. Hij hoopt door te groeien tot waarden die hij voor onmogelijk hield. Het zou mooi zijn, want zijn lengte kan het hebben. Maar ja, met de bouw van zijn paps, is alles boven de 62 kilo enorme winst.

Crohn

Natuurlijk kwam dit alles niet uit de lucht vallen. Eerder dit jaar kreeg zoonlief een klap in de vorm van de ziekte van Crohn. Hij belandde verzwakt in het ziekenhuis, kreeg zware medicatie en duidelijke waarschuwingen van de arts. Vreemde ogen zetten zoonlief aan tot een andere mindset. En eerlijk? Ik zie een betere versie van Benjamin. Daarmee blijft nog maar een vraag overeind:
    ,,Mag ik je houden?”

Gotham City versus Bloemenpracht met hekwerk

     ,,Mama, dit is een rip-off!”
    ,,Dat weet iedereen,” antwoord ik mijn snuggere dochter. Het ‘ladies & gentleman’ waarmee ik start, is zó Benny Productions en de rest van de video verwijst naar ‘Brick Built Benny’, de YouTube kanalen van zoonlief, Benjamin.

LEGO set
Hij keek enorm uit naar 1 april. Jaja, mijn verjaardag. Al ging hij daar compleet aan voorbij. Hij keek namelijk uit naar het uitkomen van de nieuwste LEGO set: ‘Batman: De animatieserie Gotham City’. Het was geen grap. Hij wilde die set voorafgaand aan mijn verjaardagsfeestje ophalen in de LEGO store in Hoog Catharijne en dan mij feliciteren.
    Hij verheugde zich er wéken op om die set te halen, te bouwen en te reviewen. Hij was zo heerlijk en geweldig enthousiast. Je begrijpt dan ook zijn teleurstelling toen ziekte en koorts die plannen volledig dwarsboomden.

Achteroverdrukken

Uiteraard wist hij Marcel en mij voor zijn LEGO karretje te spannen. Zie ons op 1 april tegen twaalven de trein instappen, op Utrecht Centraal uitstappen, Hoog Catharijne in lopen en even over twaalf met een flinke LEGO doos de winkel weer uit wandelen om op huis aan te gaan. Later in de week leverden we het pakket af bij zoonlief die ietwat opgeknapt aan het werk ging.

    Wat je vast niet weet, is dat bij dure LEGO sets altijd een cadeau pakketje zit. Deze keer was dat ‘Bloemenpracht met hekwerk’. Ik dacht: fan-tas-tisch! Die confisqueer ik stiekem. Wat zoonlief niet weet, deert zoonlief niet.
    ,,Nee!", zei mijn geweten. Dit achteroverdrukken lukte me gewoonweg niet. Wel richtte ik bij het afleveren van het grote pakket de aandacht op het kleine setje en hield daarbij mijn kin wat lager en keek Benjamin met smekende en knipperende oogjes aan. Ik opende mijn mond, maar voordat er ook maar een geluid uit kwam, klonk:
    ,,Ja, mama, die mag jij hebben.”
    ,,Cool, dan bouw ik dit setje tijdens ons weekendje weg. Ik stuur je wel een fotootje als het klaar is.”

Slapen
Zie mij een paar dagen later in onze vakantiebungalow zitten. Lekker bij de openhaard en het pakketje openen.

    ,,Marcel, zullen we er een LEGO video van maken?", opperde ik, waarop manlief van enthousiasme zowat van de bank stuiterde. Dat doet hij ook als ik... Nee! Niet alles wat in huize Van Valen gebeurt, is geschikt voor het wilde waanzinnige web. Hoe dan ook glunderde manlief van plezier bij het ontgrendelen van zijn telefoon en het vereeuwigen van mijn bouwkunsten.
    ,,Je hoeft niet alles op te nemen, dat doet Benjamin volgens mij ook niet."
    ,,Dat is waar," zei manlief, nam een stukje op en plofte terug op de bank. Hij opende zijn boek in de telefoon en vertrok naar leesland. Niet doorvertellen hoor, maar het werd al snel dromenland, want niemand kan met gesloten ogen een boek lezen op een zwart scherm. Hij sliep dus gewoon zijn boek terwijl ik me zomaar afvroeg of hij wel echt drie boeken in een weekend leest. Daarbij zijn ze nog saai ook, want altijd klinkt aan het eind:

    ,,Allemaal dood!”
    Zo ver weg was meneer echter niet, want ineens klonk:

    ,,Oh wacht, ik moet je weer filmen. Bijna vergeten.”
    ,,Nee, bijna verslapen,” herstelde ik hem.

LEGO master

Waar Benjamin met zekerheid úren aan zijn Gotham City bouwde, was ik met zo'n uurtje klaar.
    ,,Tadaa!” Die herhaalde ik voor de opname en plofte op de bank. Daarmee gaf ik de beurt aan Marcel die de opnames editte. Verschil moet er zijn: waar Benjamin het zelf doet, heb ik er personeel voor.
    Terwijl manlief zijn edit-skills inzette, bekeek ik Benjamins review van Gotham City en groeide mijn schaamte met de seconde. The Master himself geeft zoveel info over zijn stad, daar bouwde ik compleet aan voorbij. Ik bedoel maar: geen idee hoeveel blokjes dit setje telt. Dat mag jij lekker zelf doen aan de hand van deze foto, want ik breek het setje dus niet af om het te tellen. Ik ben gek, maar niet zo gestoord. 

    Ook vergat ik de pros en cons. Waarbij ik snap dat 'pros' staat voor de voordelen, maar opende het werkelijk wijsneuzerige web om 'cons' op te zoeken. Die staan voor contra's, tegens. Natuurlijk, dat wist ik wel. Omdat ik die vergat in de video, bouw ik ze er even hier in:

    Pros: Kijk hoe leuk al die bloemen en kleuren, dat is altijd pro!
    Cons: Pijnlijke vingertoppen, van het bouwen. Hoeveel eelt heeft Benjamin eigenlijk op zijn vingers?
    ,,Klaar!”, klonk Marcel ineens en toonde mij het resultaat van zijn video.
    ,,Dat mag er wel… Nee! Dat mag er helemaal niet zijn! En dan gaat het niet om mijn slechte werk in vergelijking met Meester Brick Built Benny. Ik moet vliegensvlug naar die andere Meester. Kijk dat haar!

    ,,Meester Maik, pak je scharen erbij, ik kom er aan!”

En voor wie het zien wil: de review van 'Batman: De animatieserie Gotham City' van de master himself.

Onzichtbaar

Vliegen of onzichtbaar zijn? Die vraag klonk afgelopen week tijdens het programma ‘Lang leve de liefde’. Ik kijk niet vaak mee, maar deze keer zat ik naast Benjamin op de bank en riep spontaan:
    ,,Vliegen! See you in New Zealand.” Voordat zoonlief iets zei, stond ik op om mijn vleugels te spreiden.
    ,,Dat is veel te ver vliegen, mama.”
    ,,Wat denk jij nou? Ik maak sowieso tussenstops in Griekenland, India en Australië, landen waar ik al zo lang wil koekeloeren. Maar jij dan, vliegen of onzichtbaar zijn?”
    ,,Onzichtbaar! Dat zou jij ook moeten willen en dan onzichtbaar meevliegen in het vliegtuig naar New Zealand.”
    ,,Nee, nee, nee, dan vlieg ik nog altijd in een vliegtuig en ik ben niet vóór vliegen. Dat is mijn duurzame bijdrage aan deze wereld. Ik hoorde afgelopen week dat de impact van vliegen zwaarder weegt dan de invloed van vleeseten. Dus, doe mij een stoofpotje en houd de vliegtuigen aan de grond. Maar goed, jij wilt onzichtbaar zijn en dan?”
    ,,Dan gooi ik een baksteen op Poetin.”

    ,,Ik begrijp die gedachte wel."

Omvallen

Met het benoemen van deze eerste optie, duikelt het ene na het andere idee op in Mister Invisible’s brein. Het ene nog agressiever dan het andere. Misschien stop je nu liever met lezen…
    Zoonlief, alhoewel, lief? Zoon zou kinderen op straat omduwen. Al heel jong toonde hij zich geen kindervriend, maar ze omduwen gaat zelfs hem te ver. Pfoe, gelukkig. Wel huiver ik bij het idee van Benjamins invisibility en de dag dat hij kinderen doet omvallen, zoals ik out-of-nothing vroeger omviel bij een Ménière aanval. Ik ken het gevoel van onverwacht op de grond vallen, als uit het niets of door een wel erg onwaarschijnlijk harde plaatselijke… Ja, wat, een windvlaag?
    ,,Zo zielig, zo’n kind kan er ook niets aan doen dat die bestaat. Je moet de ouders hebben.”
    ,,Oh ja, van hen trek ik dan de broeken omlaag.”
    ,,Dus alle vrouwen moeten aan de jurk. Op naar blote-benen-dag!”

Aanrijding

    ,,Zie me zitten in mijn auto, of eigenlijk niet, want ik ben onzichtbaar en veroorzaak een aanrijding. Kijken ze in mijn auto, zit daar niemand.”
    ,,Rij je jouw eigen TT ervoor in de kreukels? Die zie ik niet, nee."
    ,,Oh ja…, nee, ik ook niet.”
    ,,Bovendien zie ik jou niet graag in de kreukels, zelfs niet als het onzichtbaar is.”
    ,,Een onzichtbaar iemand kan gewoon iets stelen,” hinkelt Benjamin weer naar een ander idee.
    ,,Tjonge, wat crimineel. Wat zou jij stelen?”
    ,,Mama, ik kan veel bedenken, maar zie je mij stelen? Alleen als je me met een mes op de keel vraagt wat ik zou stelen, dan toch de LEGO Ultimate collector's edition Millennium Falcon.”
    ,,Het zou eens geen LEGO zijn. Ik zie de doos al door de winkel vliegen. En je denkt dat ze die gelaten door de deur naar buiten laten zoeven?”
    ,,Jazeker, want de verbazing is zo groot, dat de verkopers vergeten de deuren te sluiten. Daarmee lijkt het pakket vogelvrij in mijn handen.”

Goor
Het lijkt wel of zoonlief hier al eerder over nadacht, want snel daarop volgen reëlere ideeën als: mensen achter het oor of op de schouders tikken en met het laatste vechtpartijen veroorzaken. Hij zou tijdens een bordspel alle pionnen verplaatsen of het licht aan en uit drukken op de meest random momenten. Blijkbaar voelt hij veel voor hard schreeuwen in een winkel of mensen er de stuipen op het lijf jagen en wat te denken van een natte vinger in iemands oor steken? Of al net zo goor: een scheet in iemands gezicht laten? Het idee van gewoonweg de bril van iemands neus halen, vind ik dan weer grappig bedacht. Ik hou er mijn bril bij vast.

Nakie
    ,,Het lastige is wel dat je het koud krijgt als onzichtbare.”
    ,,Ook als moeder van de onzichtbare hoor. Ik krijg het vreselijk koud van al jouw ideeën. Wat een agressie en pesterijen spoken er door jouw kop.”
    ,,Ach, het zijn maar ideeën, daar krijg je het toch niet koud van? Wel van in je nakie lopen, want al ben ik dan onzichtbaar, mijn kleding is dat niet.”
    Daar dacht ik nooit eerder over na. Ineens dringt zich het beeld van 'die vrouw met de krullen en die rode jas' zich aan me op. Stel dat ik onzichtbaar word, dan blijft alleen 'die rode jas’ over. Dat is wel erg saai natuurlijk.

    Ik kies dus opnieuw de ruime lucht.

    Laat mij lekker vliegen.

Naakte chocolade

Ziedaar, de bewijzen van een heftige avond.

    Ik bedoel de bewijzen van een flinke zaterdagavondse-schranspartij. Bedenk even dat het een en ander ondertussen een plekje op het aanrecht vond, want iedere keer dat ik iets uit de koel- of troepkast opsnor, dump ik iets vies op het aanrecht of in de prullenbak. Het is pure ruilhandel: hier laat ik wat, daar neem ik wat.

    Zo laat ik de foto van het aanrecht onzichtbaar.

Kabouter
Bij het zien hiervan, hoor ik opnieuw het gesprek van gisteravond. Manlief en ik stonden op van de bank om de dag achter ons te laten:
    ,,Toch jammer dat deze rommel zichzelf nooit opruimt,” verzuchte ik.
    ,,Daar heb ik geen last van.”
    ,,Hoe bedoel je?”
    ,,Nou, als ik morgen beneden kom, is het weg.”
    ,,Jij gelooft dus in kabouters?”
    ,,Zeker weten.”
    ,,Dat wist ik niet.”
    ,,Jij vroeg er nooit naar.”
    ,,Nee, duh!”
    ,,Wat duh?”
    ,,Ik ben die kabouter.”
    ,,Echt niet, jij draagt geen puntmuts,” lacht hij en beklimt de trap naar boven.

Troep
Je snapt ‘m. Meestal als Marcel de herinneringen van de dag van zijn lijf wast, ruim ik nog even de rotzooi van de dag op. Daarmee ligt de kamer er netjes bij. Dat slaapt heerlijk lekkerder. Nu was ik echter zo moe, dat ik dacht: Morgen weer een dag.
    En warempel de volgende ochtend kroop ik van onder mijn dekbed vandaan, spiekte langs het rolgordijn naar buiten en ja hoor, daar lag een nieuwe dag. Ik trappelde in relax-outfit de slaapkamer uit, trippelde de trap af en BAM, de troep viel me zowat aan.

    Al snel bekeken een paar rommeldingen de binnenkant van de prullenbak en andere viezigheden vonden een plekje naast bekruimelde borden, hingen over een rijtje kommetjes of stonden op de kop te druppelen naast lotgenoten. Alles was al snel simsalabim POEF. Weg!

    Je weet: een opgeruimde kamer is een opgeruimd hoofd. Daarom vermijd ik vandaag de zolder. Daar wacht een andere berg me op. Dat is de enige berg waarvan ik zeker weet dat ik bergen kan verzetten, maar even niet vandaag.

    Komt Marcel met nog wat vochtig haar en een frisse geur de kamer in:

    ,,Zie je? Er bestaan kabouters.”

Chocoladewikkel

Over rommel gesproken. Ik was vorige week bij mijn ouders en kwam daarbij iets eerder aan dan mijn moeder.
    ,,Alsjeblieft papa, hier is een overlevingspakket voor de oude dag.”

    ,,Oh, een dienblaadje vol lekkerig- en nuttigheden." Achter ons klonk de deurbel. ,,Daar zal je jouw moeder hebben.” Ik draaide me om en opende de voordeur.

    ,,Wat leuk, dat jij hier bent, Heidi,” zei mama met een stralende glimlach op haar gezicht.
    ,,Ja, mama, maar mag het iets meer Irene zijn?”, lachte ik haar toe.
    ,,Och ja, natuurlijk.”

    ,,Geeft niks mama, kom lekker binnen. Hoe was het op de dagopvang?” In het gesprek dat volgde, wist mama niet meer te vertellen wat ze vandaag ondernam. Wel haalde ze een nieuw knutselwerkje uit haar rollator. Vervolgens ontdekte ze het overlevingspakketje voor mijn vader en bewonderde het met veel plezier. Ik liet haar even achter om papa extra handjes te bieden in de keuken, waarna we met thee en lekkers de huiskamer instapten.

    Ik ontdekte een naakte reep chocolade op papa's overlevingspakket. Mama zat nietsvermoedend in de stoel.
    ,,Mama, weet jij waar het papiertje van de chocolade reep is?”
    ,,Huh? Papier? Chocolade reep?”
    ,,Ja, kijk, deze chocoladereep ligt er nogal bloot bij.”
    ,,Nee, ik weet van niks.” Waarop papa en ik alle prullenbakken, kastladen en -deurtjes checkten. Hoe kon mama de verpakking zo goed verduisteren?

Verstoppertje

    ,,Papa, waarom zou mama het papier verstoppen en niet de chocolade? En mama, weet jij echt niet waar het papier van de chocolade is?” Na een schaapachtige glimlach, grijpt ze met haar hand in de hoek van de stoel. Ze lijkt iets te willen pakken, maar het lukt niet. Daarom help ik haar.
    Met het weghalen van een deken, duikelt een in elkaar gepropte chocoladewikkel op.
    ,,Mama, wilde jij de chocolade daar stiekem verstoppen?”
    Ze houdt haar gezicht omlaag en kijkt van onder haar wimpers naar mij op. Ze knikt een miniem klein knikje.
    ,,Ik ben wel een beetje in de war hè?” Ik buk voorover om haar een dikke knuffel te geven en lach hard.

    ,,Mams, later we er vooral om lachen. Ik hou van jou. Je brengt me namelijk op een idee."

    ,,Oh ja?"

    ,,Ja, als ik thuis weer eens een berg rommel te verwerken krijg, prop ik het in de hoek van de bank, daar waar Marcel zit. Dan ben ik ervan af. Eens zien of hij dan nog in kabouters gelooft of er spontaan zelf een wordt."

Bemoeial

Nietsvermoedend steek ik mijn sleutel in het sleutelgat en duw de deur open. Huh? Hij loopt vast. Wat is dit? Ik stap naar binnen, zet de volle boodschappentassen op de drempel naar de huiskamer en kijk achter de deur. Ah, een pakje. Die is natuurlijk voor Celine, want ik heb geen lopende bestelgeschiedenis.
    Wacht, het is aan mij gericht. Hang de slingers op, iemand dacht aan mij! Ik vind cadeautjes krijgen zó leuk, net als complimenten.

Thijs
Met het pakje in mijn hand, stap ik over de boodschappentassen de huiskamer in, pak een mesje om de zijkanten van het pakje open te snijden en ontdek al snel een fluffy pompom hartje. Met hartoogjes plopt in me op dat Marcel me liefde per post stuurde. So sweet!    

    Tot ik het kaartje lees dat vanonder de pluizenbol opduikelt. Huh? Thijs is blij met mij? Who the flups is Thijs? Ik ken er een, maar die zou dit niet doen, tenzij de organisatie waarbij hij betrokken is een Valentijnsactie opzette om anderen te verrassen. Goed idee eigenlijk, hier pak aan, Thijs.
    Ik check voor de zekerheid mijn adresboek en ontdek nog een (onbekende) Thijs, waarschijnlijk is hij het gevolg van een cc-plek in de mail. Dan vind je een plek in mijn adresboek onder het mom van: tada, weer een netwerkmuppet erbij. Voor de rest piept de naam Thijs vooral op als onderdeel van een achternaam en bij drie MatTHIJSsen, of is het meervoud Mathijzen?

Werkdag
Ondertussen weet ik zeker: dit hartje komt van meneer RitsRats.
    Die benaming blijft hilarisch en ontstond in de beginperiode van zijn zaak. Een vrouw belde toen en vroeg naar meneer RitsRats. Tja, als je niet weet dat hij Marcel heet, maar zijn zaak wel RitsRatsReklame, dan kun je bedenken dat hij niet Reklame heet. Sindsdien noem ik mijn lief nog regelmatig meneer RitsRats.
    Oh, kijk, daar komt hij net aangelopen. Ik huppel naar de voordeur, blij dat hij weer thuis is. Eigenlijk ben ik iedere ochtend net zo blij als hij vertrekt; hello me-time! Tot hij na acht uur afwezigheid weer thuiskomt. Dat is precies de tijd dat ik hem begin te missen.

Bemoeial
Terwijl manlief binnenstapt, houd ik het pluchen hartje bungelend in de lucht.
    ,,Oh, mijn pakje in aangekomen,” zegt hij, waarna ik hem de mond snoer met een kus plat op zijn be., uhm mond.
    ,,Dus toch van jou.”
    ,,Natuurlijk, van wie anders?”
    ,,Van Thijs.”
    ,,Thijs?”
    ,,Ja, kijk naar dit kaartje.” Marcel bekijkt het kaartje en kijkt me verbaasd aan, waarop ik mijn uitgedachte theorie uit het doosje doe: ,,Ik denk dat Thijs als inpakker zijn dank uitspreekt voor de bestelling bij Happy Happenings.”
    ,,Het zal wel”, zegt Marcel en valt stil. Ineens doorbreekt hij diezelfde stilte met:

    ,,Waar bemoeit Thijs zich eigenlijk mee?”
    ,,Met het inpakken dus.”
    ,,Door hem is mijn romantische idee om jou te verrassen gewoon verpest, want hij veroorzaakte verwarring. Al kon je weten dat ik iets zou sturen, want je zei maandag iets over een cadeautje en ik vroeg toen: ‘Mag het een dag later?” BAM, daar kreeg mijn lief een volgende smakkerd.

    Maar niet alleen Thijs blijkt een bemoeial, want kijkend naar de pakbon en bestelbevestiging ontdekt Marcel dat het fluffy hartje dat hij bestelde bij BOL.com, blijkbaar van Bananago.nl is. Daarbij staat Dockler als afzender op de pakbon, maar pakte Thijs het in namens Happy Happenings.”
    ,,Zoveel handen, het duizelt me," piep ik en ga erbij zitten, waarop Celine ineens opspringt en vraagt:
    ,,Is Thijs vrijgezel?”
    ,,Daar komen we maar op één manier achter."

    ,,Hoe dan?"

    ,,Met een #HappyHappenings. Nu moet ik alleen de blog schrijven."

    Bij deze.

Ben jij nou helemaal besnuffeld?

Vorige week, in de trein naar Utrecht, dacht ik even: Wat zij we toch een stelletje mafketels. Amper een zitplaats gevonden, zitten we nog sneller dan de trein het perron verlaat in onze eigen beeldschermwereldjes. Dit beeld kwam zo bij me binnen dat ik mijn telefoon in mijn jaszak liet glijden en voor me uit keek. Daarmee kruiste mijn blik die van een ander. Zijn ogen verkleinden zich en zijn mond verstrakte. Alle non-verbale grommunicatie aan hem zei: ‘wat moet je van me?’ Ik schrok er zo van, dat ik bijna mijn excuses aanbood voor het feit dat ik sowieso besta.

Herkenbaar?

Herken jij jezelf erin, dat het onvriendelijke gedrag van anderen, jou onvriendelijker maakt? Ik soms wel, tot mijn grote schaamte. Ik ga even in de hoek tot ik niet meer bloos...

    Ben ik weer!

    Een voorbeeld: Naarmate ik merk dat mensen niet opzij willen als ik aan kom lopen, ga ik ook minder opzij voor hen. Maar zo wil ik niet zijn! Ik wil mensen blijven benaderen met vriendelijkheid in een gemeende glimlach, met een verrassende compliment en/of een hartelijke groet. Kijk eens hoe mensen opleven als je zegt dat ze er leuk uit zien. Die vertellen het 's avonds met trots na.

Reminder

Maar goed, ik zat in de trein, omringd door 98% beeldschermkijkers en een negatieve connectie. Ineens besefte ik: zoveel beter ben jij niet tutta.

    Afgelopen week riep iemand me op straat toe, terwijl ik werkte als een wandelend kantoor. Ik liep na een interview weer naar huis en antwoordde ondertussen verschillende mails, appjes en telefoontjes die best konden wachten.

    Typisch, met die roep op straat, besefte ik opnieuw waarom ik wandel: voor mijn rust en ruimte. Het is mijn therapie. Ik moet dan alleen bereikbaar zijn voor de drie belangrijkste mensen in mijn leven. Prompt gleed mijn telefoon in mijn jaszak en zag ik wie mij passeerde. Dat elkaar zien en begroeten voelde zoveel fijner, dan wegduiken in mijn beeldscherm. Echt, het maakt de wereld leuker, probeer maar, je bent dan namelijk geen lucht meer. Je wordt gezien of herkend.

Jump!
Heb jij dat ook? Dat je jezelf lucht voelt als iemand je nadert en op het laatst diens hoofd van je wegdraait? Dan ben je uit beeld, lucht. Ik vind dat vreselijk. Je kunt alles zeggen van mensen, maar lucht zijn we niet. We zijn one-of-a-kind.

    Als mensen mij als lucht behandelen, dan moet ik de neiging onderdrukken om niet juist midden in het blikveld van die ander te springen. Wees niet bang, zo lenig en snel ben ik niet (meer). Wel ontstaat hier een nieuw voornemen: ik loop vanaf nu weer met meer aandacht in mijn wereldje. En passeer je mij, dan krijg je een glimlach en zeg ik ‘hallo’. Schrikt dat je af? Jammer dan, of neem een omweg, die extra stappen zijn voor jou. Ik wil hoe dan ook vriendelijkheid laten zegevieren boven onvriendelijkheid. Het maakt het zoveel leuker op straat, probeer maar. Let friendliness win!

Blaffen

Daarmee ben ik ineens drie stations verder en stap uit in Utrecht Centraal. Na een singelwandeling van een half uur, stap ik de kapsalon van Maik binnen, waar we al snel aan de praat raken.
    Blijkbaar deelt hij dezelfde frustratie, want hij verbaasde zich erover dat een buurvrouw laatst zo schrok toen hij haar begroette. Notabene een buur! Hoe dan? Waarom zou je schrikken als iemand 'hallo' zegt?
    ,,Weet je dat we kunnen leren van honden?”, zegt Maik vervolgens.
    ,,Hoezo dat?”
    ,,Als die elkaar tegenkomen besnuffelen ze elkaar.”
    ,,Wow, wacht! Je zegt toch niet dat mensen elkaar moeten gaan besnuffelen?” Daarbij zag ik ineens voor me hoe ik bepaalde mensen (die ik regelmatig tegenkom) besnuffel. No thanks! Slecht plan.
    ,,Wat ik wil zeggen is dat honden elkaar niet negeren, zoals mensen doen.”
    ,,Daar zeg je wat, het gaat er om dat je elkaar ziet.”
    ,,Precies, en weet je wat honden doen als ze merken dat de ander hen negeert?”
    ,,Je bedoelt dat honden het besnuffel soms negeren? Zijn honden dan niet net mensen?”
    ,,Nee, want ze blijven aandacht vragen door te gaan blaffen.”
    ,,Oh, maar dat kan ik ook. Ik kan blaffen. Je moet eens horen hoe ik Marcel afblaf.”

Live-blog huwelijk Max en Nina

We schrijven 9 september 2023 - live-blog bruiloft Max en Nina*

   ,,Dus ik mag 'even' een live-blog schrijven en opdragen tijdens jullie trouwdienst. Was dit jullie eigen idee, Max en Nina?", vraag ik. (Ze knikken) ,,Normaal ben ik zeker drie uur bezig met het schrijven, schaven en schrappen tot een leesbaar verhaal. Dat is zeg maar mijn ding. Nu sta ik hier, super zenuwachtig te zijn, want alles moest in een uur. Maar oké, ik voel me tegelijkertijd vereerd, jullie geloven in me. Zie dit als mijn cadeau voor jullie.”

Tweedaagse
Wat een tof idee, jullie trouwdag te verdelen over twee dagen. Daarmee krijgen jouw prachtige prinsenpak en jouw schitterende prinsessenjurk een tweede ronde. Al zie ik dat jij vandaag een andere jurk draagt dan afgelopen donderdag, toch Nina? (Ze knikt)

    Terugkijkend op mijn huwelijk met Marcel, 30 jaar geleden, had ik dat ook best gewild. Lekker twee dagen in mijn trouwjurk rondbanjeren. Nou niet zeggen: ‘Dan doe je dat toch alsnog.’ Die jurk pas ik namelijk niet meer.

    Zei ik al dat jullie er fantastisch uitzien? Niet?

Nou, bij deze: Jullie zien er fantastisch uit!

Hemels
Ik spotte afgelopen donderdag de trouwfoto’s van jullie bezoek aan het gemeentehuis op social media. Die dag staat daarmee genoteerd als onvergetelijk, wat een van jullie moeders beaamde. Daar tellen we vandaag bij op. Vandaag startte voor ons gisteren met het versieren van de zaal en het repeteren van de muzikanten.
Het komt vandaag allemaal op jullie af. Geniet ervan. Het is alles bedoeld om van jullie huwelijksinzegening een hemels succes te maken. Lukt dat so far? (Ze knikken trots)

Reünie
Kijk ik even voor jullie terug op vandaag - toen jullie er nog niet bij waren. Om 09.30 uur stapten de muzikanten binnen, waarna al snel muziek en zang deze zaal vulden. In de hal klonk het geluid van waterkokers, glasgerinkel en gekwebbel. Een uur later begroetten familieleden, vrienden, bekenden en onbekenden elkaar. Zij zitten in al hun kleurrijkheid achter jullie. Draai je eens om en kijk hoe mooi. Ik spreek dan vast ook namens iedereen als ik zeg: Dank voor deze reünie.

Terugblik

Dan het moment dat jullie binnenkwamen.

    Stilte vulde de ruimte. Oh nee, jullie opa speelde op de piano. Wat een mooie start van de ochtend. Terwijl achterin de kerk een kind zijn druiven liet vallen. Het ging aan jullie voorbij; letterlijk achter jullie rug om. Onze predikant nam het woord en las uit de Bijbel. Vrij vertaald zei ze: geniet van elkaar, geniet dagelijks, het gaat namelijk snel.

    Dat is echt zo. Kijk maar naar je ouders. Zij dobberen nog steeds, na een start als deze, in hun huwelijksbootje. Daarin ken ik gedeelde herinneringen. Max, jouw ouders kwamen eens bij ons op bezoek. Wij waren nog maar net getrouwd, jouw ouders al wat langer. Aan tafel flapte ik er iets uit van:

    ,,Wil je er een augurk bij? Al moet je uitkijken met je antwoord, want nog maar pas getrouwd, wacht iedereen op het bericht dat jullie een kind verwachten."

    "Ik ben zwanger," zei je moeder vervolgens. Jij was onderweg, Max. 

Kleinkind

En jouw ouders, Nina. Tja, toen jij ontstond kende ik hen niet. Wel weet ik dat je ouders een feestelijk jaar achter de rug hebben met het huwelijk van je broer en zijn vrouw en het kind dat zij kregen. Het maakte je ouders ineens opa en oma. Voor de dienst fluisterde iemand me toe (ik wist niet of ik dit mocht zeggen, maar ze zei het zelf in haar toespraak, dan mag ik ook):

    ,,Er mag best een kleinkind komen."

    We leggen er geen druk op hoor. Nee, we leven bij de dag. Bij vandaag, daar staan jullie. Een hond blafte instemmend vanuit de zaal. Hoorde je het tijdens de dienst?

Afsluiter

Zoals onze predikant afsloot met 'amen', sluit ook ik bijna af. Maar eerst nog even dit:

    Lieve Max en Nina, dit is de start van jullie leven als meneer en mevrouw. Zo noemde onze predikant jullie al, maar klopt het? Neem jij zijn naam aan, Nina? Neem jij haar naam aan, Max? Of nemen jullie beide namen aan en in welke volgorde dan? Er is zoveel mogelijk.

    Ach, het maakt het niet uit voor mijn wens voor jullie: Ik wens jullie God dichtbij - samen met Hem lukt het, dat geloof ik. Enne, iemand zei al eerder iets met 'hangry'.

    Ja, dat!

    Kom, hup door met de dienst en dan...

    Eten! Ja, zin in.

* Max en Nina zijn pseudoniemen, wel heb ik toestemming tot plaatsing.