zaterdag 24 september 2022

Hij gleed uit

Hij is het huis uit, als in vertrokken, de boel gepakt en een lege kamer achtergelaten. Oh, nee, bijna leeg. Ik bleef zitten met de troep. Dat terzijde.

Manupilatie
Een paar jaar geleden zei ik tegen een andere moeder:
    ,,Ik denk dat ik wel een paar traantjes laat als mijn kinderen het huis uit gaan.”
    Een zeer on-empatische reactie volgde:
    ,,Dat is belachelijk en zelfs manipulatief.”
    Wat ik in eerste instantie dacht herhaal ik vooral niet. Wel erken ik dat ik zwaar gepikeerd was. Zij mag het belachelijk vinden, het is haar mening en niet meer of minder dan dat. Maar manipulatief? Hoezo dan? Blijkbaar moest ik slingers ophangen en ballonnen opblazen. Dat doet zij maar. Ik zeg:
    ,,Toedeledoki!"

Afsluiting
Ik bleef erbij: als ik huil bij het afscheid van mijn zoon, dan is dat zo. Het vertrek van mijn kind is het definitieve einde van mijn werk als thuisblijfmoeder. Eigenlijk ben ik dat natuurlijk al jaren niet meer, maar toch... Ik vind het een hele stap dat mijn kind het veilige nest verlaat en met een volgende stap een nieuw leven in loopt. Feit blijft dat hij zijn eerste stap in dit huis zette. Dat hou ik vast.
    Hij mag uitvliegen en als ik daarbij huil zal hij denken: daar gaat ze weer. Hij kent me. Knuffelt me gedag, zwaait en loopt naar zijn auto. Ik schaam me zeer zeker niet.

Afscheid
Uiteindelijk is hij echt vertrokken.  Dat proces verliep heel geleidelijk. 
    Benjamin en Lara kochten hun huis in mei, waarna zij rustig aan klusten en heel geleidelijk aan verplaatsten zich spullen van hier naar daar. Haast was er niet bij; niemand zat op de schopstoel.
    Eigenlijk verwachte ik dat de zomervakantie de deadline zou zijn voor het stel. Dat dan hun huis klaar zou zijn en Benjamin zijn ieniemienie slaapkamer zou inruilen voor dat huis.
    Dat liep anders.

Loskoppelen
We gingen met ons allen op vakantie en kwamen terug, waarna Benjamin nog eens thuis sliep en ik wist: zo lang zijn computer en beeldschermen hier staan, is hij niet definitief het huis uit. Ik koesterde de tijd dat het duurde. Hij was steeds vaker en langer weg, vooral omdat hun huis zich vulde met meubels, spullen en huiselijkheid. Ik genoot ervan om te zien hoe hun huis iedere week weer een andere look toonde.
    Tot Benjamin eind augustus de computers loskoppelde, de kamer uitsjouwde, in de auto zette en ze meenam. Weg waren de computers en toebehoren. Alleen zijn bed, werktafel en een heleboel rommel mocht ik houden.
    Weg was ook hij. Een lege kamer staarde me aan, herinneringen lagen op de vloer en mijn hart vulde zich met trots in het besef dat die jongen heel wat bereikt heeft.
    Ik sloot de deur.
    Of ik huilde?
    Mag ik even bedenken of ik dat wel wil bekennen? Dan bekijk jij ondertussen maar deze video van Benjamins nieuwe studio...

Onthulling
Nee, ik huilde niet (eens). Waarschijnlijk omdat Benjamin vanaf mei tot half augustus heel langzaam het huis uit gleed. Als in een hele lange heerlijke slide… 
    En daar komen Lara en hij weer; ze komen eten!

zaterdag 17 september 2022

Method zeep

    ,,Momma, ik vind het zeeppompje in de badkamer maar raar.”
    ,,Raar? Ik vind 'm juist leuk! Daarbij ruikt de zeep super lekker.”
    ,,Heb je wel eens naar de afbeelding gekeken?”
    ,,Ja, natuurlijk. Het is pure kunst. Kijk wat achterop staat: Let’s hear it for the girls. Celebrate empowerment.”
    ,,Eigenlijk wel schattig ja. Maar momma, kijk eens goed.”
    ,,Oké, weet je wat ik zie? Ik zie mini-me, nee, ik zie jou dansend tussen papa en mij. Een heerlijk beeld als je het mij vraagt."
    ,,Momma, je ziet het totally wrong.”
    ,,Echt niet. Ik zie het super scherp.” Ik draaide het flesje een paar keer rond in mijn handen: ,,Wat zie jij dan?”
    ,,Wil je het echt weten?"
    ,,Waarschijnlijk niet als jij het zo obvious vraagt, maar kom maar op.”
    ,,Ik zie mensen die hun lichaam vol verf tegen het raam schmutschen." Ze wees het een en ander aan: ,,Dat zijn blote tieten, dat is een buik, dat zij benen en kijk dat is een ass.”
    ,,Ik blijf bij mijn beeld van een dansend kind tussen volwassenen,” zei ik balend dat ze mijn lieflijke beeld zo verpeste.


Geschmutscht
Celine liet het er niet bij.
    ,,Momma, stel je hier een raam voor,” zei Celine en wees in de lucht van haar kamer een raam aan. ,,Zo staan die mensen geschmutscht,” vervolgde madammeke en stond zoals de mensen op het flesje: de kont naar achteren en de borst naar voren. Alles in een zeer overdreven ongezonde houding. Ik kreeg het er benauwd van.
    ,,Wat een ongemakkelijk en vreemd standje. Dit kun je ook wel even voordoen tegen het serreraam.” Waarna Celine haar aangeklede lichaam tegen het raam schmutschte
    ,,Dit is echt een prachtige profielfoto meid.” Al schmutschte ik voor deze blog haar gezicht, want dit plaatje kan maar zo een eigen leven leiden op het woelig weidse web. Haar niet gezien!

Besmeurd
Met dit gesprek hielp madam ondertussen mijn heerlijke herinneringen rondom de Method zeep behoorlijk om zeep. Die herinneringen gaan over Marcel en mij en een eerste weekendje weg. Met het idee: als de kinderen het huis niet uit gaan, gaan wij het huis uit, besloten wij twee jaar geleden er weer eens op uit te gaan.
    Deze toen nog onbekende zeep, kreeg een plek in de bagage. Ik vond vooral de kunstzinnigheid op de fles er heel vrolijk uitzien en zag het wel op het aanrecht staan. Bij het eerste gebruik ontdekten we de heerlijk zoet-frisse geur. Het maakte me zo enthousiast dat ik mijn handen extra vaak waste en voor het toilet en de badkamer thuis dezelfde flesjes kocht.

Meegenieter
Ik vergat het zeepgesprek met Celine, tot Lara en Benjamin afgelopen donderdag kwamen eten. Vlak voordat zij weer naar hun huis gingen (er is er dus één het huis uit) zei Lara:
    ,,Irene, welk merk scheermes gebruikt Benjamin. Hij vindt die zo fijn. Maar ik weet niet welk merk het is." Bij gebrek aan een reserve exemplaar wist ik het antwoord niet zeker.
    ,,Het moet van Gillette of Wilkinson zijn, want ik ga altijd voor kwaliteit.” Een dag later ontdekte ik echter tot mijn enorme plezier, dat het messen zijn van het huismerk CARE, van AlbertHeijn.
    ,,Benjamin weet ook niet welk tandpasta jullie hebben.” 
    ,,Hier neem een tube mee, dan heeft hij vast iets voor vanavond en weet jij wat hij vanaf nu gebruikt."
    ,,Oh ja, en waar koop jij je handzeep?”
    ,,Bedoel je die in het toilet en de badkamer?”
    ,,Ja, mam,” mengde Benjamin zich in het gesprek. ,,Die zeep met geverfde lichamen.”
    ,,Zeg jij dat nu ook al?”
    ,,Ja, dat is een of andere kunstvorm. Als je kunt schilderen met een kwast, hand, vinger of voet, waarom dan niet met je hele lijf?”
    ,,Dat moet ik dan misschien ook maar eens doen op een volgend doek,” zei ik.
    ,,Mannen schilderen dus ook met hun mannelijke lichaamsdeel, Irene,” stelde Marcel ineens.
    ,,Met hun kwast!”, vulde Benjamin aan. Waarop Celine het uitschaterde en ik vol verbazing niet meer wist waar te kijken. ,,Dat heet dus kwasten”, benadrukte Benjamin nog even extra.
    ,,Vrouwen kunnen natuurlijk ook met hun lijf schilderen. Hup door de verf,” vervolgde Marcel, ,,en een vlindertje of zo schilderen.”
    ,,Ga nog even door mensen en ik durf binnenkort niet eens meer een kwast in mijn hand te nemen. Komt mijn schilderwerk nooit meer af.”
    ,,Zielige papa!”, reageerde Benjamin.

zaterdag 10 september 2022

Palais et Jardin de Paris

Bonjour Irene,
Paris, 2 août 2022
Wat merveilleux dat je mij bezocht buiten de gebruikelijke bezienswaardigheden om. Het werd tijd dat je het eens anders deed na al die keren in mijn binnenste. Lekker hè, zonder kinderen je eigen weg volgen. Laat mij je nog dieper meevoeren mijn straten op en parken in. Ik bedoel maar, waar jij tijdens de vakantie nog overwoog definitief te stoppen met bloggen, kwam daar deze reactie van Joni van Bruinessen: IK ZOU EEN DEEL TWEE HEEL LEUK VINDEN. Hup! Meer heb jij niet nodig. Draag deze blog op aan haar. Zij gaf een boost, gebruik die.
    ,,Merci Joni!”

Behekt

 En jij Irene, go! Stap uit waar je alle voorgaande jaren het-Parijs-avontuur startte. Je weet wel bij de Arc de Triomphe op Place Charles de Gaulle. Bekijk het maar gerust van een afstandje. Er onder, in of op hoeft niet. Dat doe je maar een andere keer, als je niet liever Avenue des Champs-Élysées af loopt. Sorry voor al die ingewikkelde strepen in die naam. Die irriteren je vast net zo erg als de dranghekken over de hele route naar je bestemming: Petit Palais. Het komt alles bij elkaar nogal behekt over hè? Nee, niet behekst, nee zeg, behekt! Jij bedenkt er graag woorden bij, daar heb je er een.
    Vergeet je werkelijk dat de Tour de France nog maar een paar dagen eerder afgesloten werd op deze prachtige laan? Oh Irene, je valt door het hek als non-tour-fan.
    Ja, negeer die opmerking maar en duik een Franprix in voor je lunch. Denk er om dat je bij het naar buiten stappen niet naar de overkijkt kijkt. Ik zeg: niet kijken! Luisteren is moeilijk hè?
    Ja, daar is de Disneywinkel en ja Marcel probeert je af te leiden, zodat je niet die Minnie Mouse oren koopt. Laat ze maar lekker op je bucketlist staan.
    Voel vooral even dat je aan deze kant van de avenue lekker in de schaduw loopt. Beter hè, dan de andere kant bij 33°C. Geen zorgen, met al dat water dat Marcel draagt overleef je ook vandaag wel weer.



Bucketitem
Oh, natuurlijk! Neem je tijd met al je fotomakerij. We komen vanzelf uit bij Petit Palais. Er is ook zoveel moois te zien in mij. Te veel, ik weet het. Kijk bijvoorbeeld even naar de grote zus tegenover Petit Palais: Grand Palais. Zo logisch, die naam. En ja, ze verstopten haar achter bouwhekken. Het is de zoveelste plek waar je tegen werkzaamheden aanloopt. Het is dit jaar erg, ik geef het toe.
    Snel omdraaien en het kleine paleis in. Die rij is stukken beter (korter) dan de rij wachtenden bij concurrent Musée du Louvre. Hou die wel op je lijst van je bucket, want het MonaLisaatje moet je echt eens zien. Nu mag jij je verwonderen over verschillende kunstwerken en -hoeken, mozaïekvloeren, plafondschilderingen, trappen, hekwerken, deuren en ramen. Mooi hè?
    Vergeet vooral de tuin niet. Weet je gezien door engelen en ontdek hoe de tuin jou laat fladderen.



 


 
Siësta
Gezien? Loop dan als je buiten bent links om Grand Palais tot je aan je rechterhand Jardin de la Nouvelle France ontdekt. Let op, je loopt er zo voorbij en wellicht oogt het als een privé tuin, de werkelijkheid is verrassender. Die tuin is magnifique in al zijn pixels. Een perfecte plek voor je lunch en om bij te komen van de warmte. Zie je die werklui slapen in het gras? Zij werken aan het Grand Palais, dat niet meer is dan een beurshal. De naam klinkt duurder dan het is. Niet doorvertellen dat ik er zo denigrerend over praat hoor. Kijk die ene werklied draagt zijn helm nog en die andere heeft zijn werkbroek uit getrokken. Hoeveel siësta wil je hebben? Geniet zelf ook van jouw pauze en dan van de leuke paadjes, trappetjes en watervalletjes. Mooi plekje verstopte ik in mijn stad hè? Je haalt met dit tuintje nooit je 10.000 stappen, maar de schoonheid maakt alles goed.



Museumterrein
Zo dicht bij de Seine, zou ik zeggen: geniet even van mijn Pont des Invalides. Je denkt dat het mijn negende is, Pont Neuf, maar die ligt verderop. Kijk vooral ook onder de brug. Het spijt me dat wandelen langs het water met deze hitte geen optie is en je verder moet wandelen langs de grote weg. Toch geeft dat een mooi beeld over mijn rivier en vergezichten met mijn favoriete ijzeren toren. Hier boven loop je wel weer in de schaduw van mijn bomen. Steek verderop de weg over naar de Tuilerieën en geniet van de rustigere rand van de tuinen op Terrasse du Bord de l'Eau. Het is hier goed pauzeren en opladen voordat je het terrein van Musée du Louvre dieper ontdekt dan anders. Neem dat poortje achterin en zie wat ik achter de ingang van het museum verstop aan gebouwen.




 
Filmset
Ik weet dat je een wandelroute uit een informatieboekje op het oog hebt en daarom via Cathédrale Notre-Dame de Paris, ook weer omgeven door bouwhekken en stijgers, op weg bent naar Place Dauphine. Het spijt me dat iemand je daar zegt niet verder te lopen. Het is niks persoonlijks, je loopt alleen bijna een filmset op. Ze spelen een jaren '50 film. Let maar op de kleding en kinderwagen. Als je verder gaat zul je zien dat een paar volgende gebouwen ook in de steigers staan.
Aanpassingen
Daarbij zie ik dat je het heet hebt. Toe aan afkoeling? Ga naar Centre Georges Pompidou. Onderweg vereeuwig je maar weer het een en ander en eenmaal daar ontdek je tot mijn spijt een leeg en droogstaand Fontaine Stravinsky. Andere jaren draaiden kunstwerken rond. Daarbij spoten ze water in alle richtingen. Ze zijn verwijderd met een lege saaie vijver als restverschijnsel. Ik zie je verbazing en voel je teleurstelling.


Crunchy
Niet alleen vind je troost, maar ook afkoeling in een verfrissende granité (slushpuppy). Kijk op Google Maps, want hier vlakbij ligt Jardin Anne-Frank. Al zijn de beelden best heftig, het is een prima tuintje. Een goede plek om je tijd uit te zitten tot je pizza eet bij Cinquecento!
    Het spijt me trouwens dat jullie je daar niet zo welkom voelen en ze jullie keer op keer laten wachten. Gelukkig smaken de pizza’s voortreffelijk. Laat dat landen als een goede start van de avond; een rondvaart over mijn rivier; startend bij Pont Neuf, zie je die toch nog. Wat een goede afsluiter.
    Ik zeg gedag! Enne, vertel je me nog hoe je de dag van morgen met 36°C overleeft? Oh ja, doe Joni en haar gezin de groeten.

Liefs,
van/uit Paris!