zondag 28 oktober 2012

Flapoor



Tjonge, jonge. Wat een week!
Ik moet eerlijk zeggen dat de gekte van de laatste weken toch wel zorgt voor een schrijversblok. Ik bedoel maar. Eerst mijn badkamer in puin, nu ikzelf. Ik loop niet met mijn ziel, maar met mij helemaal onder de arm.

Ik heb afgelopen week een wandeldate afgezegd en daarmee waarschijnlijk ook inspiratie voor een blog. Dit wandelmaatje zorgde eerder voor schrijfvoer. Ik heb een ouderavond gemist, ben niet naar de kerk geweest. De jeugdgroep ging op stap zonder mij, de jeugdleider. Een vergadering afgeblazen. What’s next?

Hier in huis lopen ze allemaal tegen me te schreeuwen! Het ergste: Ik ben nog ‘doof’ ook!  Ik heb even geen oor naar wat er klinkt omdat mijn gehoor het laat afweten. Zo zit ik in een mini-crisis, want ik wil wel een blog!

Ikzelf vermoedde een oorontsteking, doch een blik van mijn huisarts liet een ingetrokken trommelvlies zien. Is dat alles? Door zo’n klein vliesje loop ik zó slechthorend rond. Laat nu ook mijn enige goede en daarom kostbare oor me ook in de steek?

De insider weet dat ik aan één oor zeer slechthorend ben. Niets meer aan te doen.
Oorzaak: de ziekte van Ménière. Prachtige naam voor een rotziekte.  Zit in het binnenoor en gaat gepaard met duizelingen, ruis en gehoorverlies. Vertel mij wat!
De duizelingen zijn door mijn  Utermöhlen prismabril en medicijnen behoorlijk onder controle, doch mijn gehoor niet. Bij de laatste gehoortest (zo’n 2 of 3 jaar geleden) zei mijn KNO-arts: “Dat oor kunnen we als verloren beschouwen.” Tabeeee! Wat rest? Een oorschelp; alleen nog voor de sier. Is het eigenlijk mijn flapoor?

Jaha, ik heb één flapperiger oor dan het andere. Het is heus. Is het je nooit opgevallen?
Da’s logisch, ik verstop ‘m meestal onder mijn krullenbos. Kijk maar eens. Niet te opvallend graag, dan wordt ik verlegen. Gewoon van achter de krant of zo, valt het mij niet op. Ja zo!

Nu je weet waarom één oor me heel dierbaar is, snap je vast mijn frustratie dat juist die me in de steek laat. De hele week klinkt: “Wat zeg je?” of “Huh?” Zelfs op facebook gaan ze schreeuwen. Grappenmakers! Al schrijvend contact houden is sowieso wat ik graag doe, geen probleem met schrijven, tot ik tegen Marcel zeg: “Chat maar, dan versta ik je beter!” Hij zit op één meter van me af!

Al goed, na de drukke vakantieweek, waar ik me flink doorheen heb geslagen, “flexibel als een loden deur” (quote ik mijn nicht) dacht ik deze week gewoon weer alles op orde te krijgen. Mijn huis weer fris en fruitig, te gaan voor Rust Reinheid en Regelmaat. Daar ging ik voor tot…. Ik ziek werd van mijn oor! Ik wil niet ziek zijn. Daar doe ik niet aan.

Mijn lijf dacht er anders over. Donderdag het dieptepunt: Ik had ons jongske naar school gebracht, de wandeldate afgezegd en dacht even nieuws te gaan kijken. Niet eens puf om koffie te maken, plofte op de bank. Voor ik het wist lag ik languit, oogjes gesloten en hoorden de muren me snurken. Ja joh, ik moet hebben gesnurkt, want dat doe ik als ik verkouden ben…Ik ben niet de enige snurker in huis, maar Marcel zegt dat hij zwaar ademt.
Hij snurkt dus. Heb ik toch één voordeel met één slecht oor: als ik op de goede ga liggen is elk geluid uit! Zo zet ik elke avond Marcel uit!

Zo zie je, met één doof oor is te leven. Ik vind mijn weg wel. Twee dove oren is echter niet fijn. Ik heb respect voor mensen die doof zijn en toch wat van hun leven maken. Mij is het deze afgelopen week niet gelukt, maar volgende week? Dan ga ik er voor als een bezige bij. Ik wil niet weer zo snel als een slak op een teerton zijn. Nee, dat moet over zijn. 

Weg met deze Klaagmuur, ik ga komende week mijn zegeningen tellen!

zondag 21 oktober 2012

Troep²



Soms wil ik keihard gillen. Oké, meer dan soms, deze week nog wel vaker. Het was één van die weken... Het was vakantie, maar ook zó helemaal niet. Alles liep anders.

Mijn perfecte vakantiedagen verlopen als volgt:
Lekker opstaan met Marcel en vervolgens RUSTIG AAN doen tot een uur of tien (soms langer). Vervolgens volgt een plan de campagne: belangrijke huishoudelijke klussen worden gedaan en/of iets leuks met de kids. Hier een uitje, daar even shoppen, doch vooral leuk samen zijn. Eén keertje uitslapen en tadaaaa, daar is het ultieme vakantiegevoel!

Dat werd ‘m niet. Ochtendmens als ik NIET ben, MOEST ik elke dag vroeg op en direct aankleden, omdat in alle vroegte een aannemer meewerkte om ons lekkende bubbelbad weer lekvrij te krijgen. Elke ochtend moest er wel iets gebeuren van de douchecabine er uit halen om ook het bad van zijn plek te lichten, tot de boel repareren en alles weer terugplaatsen, betegelen, voegen en kitten. Elke dag wel iets… Vaak was de aannemer niet lang bezig, maar het leed werd wel degelijk geleden: mijn ultieme vakantiegevoel compleet gemist. Aan het eind van zo’n scene ben ik op te vegen. Het voelt of de rotzooi om me heen ook in mijn kop zit! Opruiming is nodig!

Zo liep ik met een kop vol van alle rotzooi ons halletje in en struikel haast over een spijkerjackje, regenjas, stokpaard, boeken en wat al niet meer daaronder op de grond ligt. Het lijkt wel of hier een bom is ontploft en welhaast ontplof ik ook.

Ik durf niet eens eronder te kijken, ongetwijfeld ligt er wat onder wat ik niet wil weten. Nee, vast niet de spin van een paar weken terug; die is met de Noorderzon verdwenen. Hij heeft vast mijn blog gelezen en dacht: wegwezen hier!

Nu ja, of er nu wel of niet wat onder ligt: IK WIL DIE STAPEL NIET! Weg met die bende! Uiterst gefrustreerd klinkt uit mijn mond: “Ruim je zooi eens op!” in de wetenschap dat het persoontje dat hier meer van weet, weet wie ik bedoel.  We zijn namelijk maar met z’n twee thuis! Als ik het zelf op moest ruimen, zou ik heus niet zo hard hoeven roepen.

Zie daar, er komt iemand kreunend van de bank. Zo zou ik ook van de bank komen; al steunend en kreunend, doodmoe geworden van zo’n zeurmoeder. Wat kan die zaniken zeg!
Oh wacht, ik leef me even te veel in in de ander. Dat moet ik natuurlijk niet doen.

Er wordt nog net niet gevraagd welke puinhoop, zo overduidelijk is het. Het allegaartje wordt uitgezocht, deels opgepakt en weggebracht naar de kamer. Opruimen mag ik het niet noemen, hoewel de kinders me dat wel willen doen geloven, het is echter meer verplaatsen. Van mijn ruimte naar hun ruimte. Handig hoor, ieder een eigen kamer.

Helaas, is het kind nog niet klaar. Dat dacht ze wel... heeft ze er flink naast gedacht! Er ligt nog iets. Bij het binnenstappen kijkt de spruit me aan, ziet hoe mijn ogen van haar naar de regenjas flitsen en terug en begrijpt me direct. Lachwekkend eigenlijk.  Het wicht loopt mopperend weg als ik nog naroep: “Let op mijn ogen als je terugkomt uit de schuur. Het gaat in de herhaling!” waarna ik bedenk dat het steeds voelt alsof hier een film wordt herhaald. Alsof het kind mijn gedachten kan lezen, klinkt bij het terugkomen: “Mama, we zouden een film moeten gaan maken van ons leven.”

Hoezo een film maken? Ik leef deze film al. Dit ook nog verfilmen is nergens goed voor.
Of is ‘t toch wel goed plan? Dan kan ik dingen skippen, doorspoelen, herhalen, stopzetten, kopiëren en delen. Nu ja, dan zou ik ook heel vaak weer horen: “Ruim je zooi eens op!” Wat een flop, die film!

Film of niet, één ding gaat in de herhaling: Let maar op, volgende week is er weer een blog.

zondag 14 oktober 2012

Cookiewet





Benjamin is gek op Country Cookies. Ken je die? Het is een luxe en vooral lekkere granen koek met grove stukken chocolade er in. Die liefde voor deze Cookies heb ik overgenomen tijdens de zomervakantie. Door de hitte in die regionen kon de chocolade nog wel eens smelten, wat het alleen maar lekker smeuïger maakte. Ik vergeet even het geknoei!
Ik at ze om twee redenen:
De eerste reden: Naast de heerlijk dagelijkse baguettes zijn de vezels uit deze cookies wel een aangename afwisseling voor mijn darmen. Geen stoelgangprobleem te bekennen deze vakantie en…
Reden nummer twee: Ze zijn gewoon zo ontzettend verrassend lekker! Niks aan af te doen of toe te voegen. Ik neem er gelijk nog een.

Tot ik van de week ineens de volgende nieuwsvraag hoorde: 'Is het verstandig klakkeloos cookies te accepteren?' Mijn cookie valt pardoes uit mijn mond. Wat? Gaan we ons nu ineens afvragen of cookies accepteren wel verstandig is?

Natuurlijk niet, je kan er super dik van worden. Je moet niet klakkeloos maar eten wat je voorgehouden wordt. Dan zijn Country Cookies niet eens het ergste, denk ik. Kokosmakronen, dat is heftig spul. De calorieën vliegen je om de oren. Of strijkwafels, sorry ik bedoel stoopwafels, maar wij noemen ze strijkwafels door een splaakgeblek van één van onze kinderen, ooit járen gelden. Hoeveel calorieën die bevat weet ik niet. De eierkoek is natuurlijk super Sonja proof, maar die mag weer alleen wanneer zij het zegt en zo zijn er veel meer cookies die ik wel lust, maar toch maar niet klakkeloos accepteer.

Ik zie een blik in mijn richting gaan als ik klakkeloos een cookie wil accepteren die afzakt naar mijn heupen en billen. Het voelt als word ik getaxeerd. Er klinkt nog net niet: “Zou je dat wel doen?” Nog even en Marcel pakt zijn rolmaat erbij om mijn heupwijdte op te meten en te checken of een cookies meer of minder verschil zal maken.

Leest hij mijn blogs wel goed? Hij moet toch als geen ander weten dat ik sinds kort weer sport. Aquarobic is het niet geworden, wel fitness. Zie mij weer twee keer per week in de sportschool zweten, ploeteren en werken om mijn lijf weer sterker te krijgen. Ik ga namelijk niet voor strakker, maar sterker! Daarnaast nog 1x per week beulen op de crosstrainer thuis en over een paar maandjes mag ik een cookie extra. Hoor ik daar applaus?
Dank je!

Waarom voel ik me bij de bovenstaande vraag dan toch zó aangesproken? Is het omdat het voelt als inbreuk op mijn privacy? Waar bemoeien ze zich mee zeg, stelletje radiodraaiers. Ik zet de radio dan ook gelijk uit. Ik hoef me toch niet te laten bestoken door de media? En dan nog wat: Waar moet het heen met het nieuws als cookies er zo toe doen? Dat is toch belachelijk!?

Niet veel later vertelt Marcel: “Ik heb je cookies weggegooid.”
“Hoezo heb jij mijn  cookies weggegooid? Alsof ik het enige koekiemonster ben in dit huis en waren ze dan over datum?”
Hij kijkt me lacherig aan en verteld over kleine bestandjes die door een website op de computer worden achtergelaten: cookies heten ze. Er zijn ook trackingcookies, wat voor mij meer klinkt als: trek in cookies.
Snap jij het? Ben ik de enige nerd in deze?

Als Marcel dan ook nog verteld over een cookiewet en dat het vandaag ook in het nieuws was, gaat bij mij een lichtje branden. Heb ik me toch op zitten te winden over cookies die me helemaal niets zeggen en zag de media als een stelletje bemoeials? Het ging helemaal niet om eetbare- maar computer-cookies. Ingewikkeld dus. Alhoewel...

Als Marcel maar zo wat cookies kan deleten uit mijn computer, moet hij datzelfde kunnen doen met  overtollige calorieën aan mijn lijf. Deleten die hap!

zondag 7 oktober 2012

Onbereikbare liefde


Vanaf 2 mei, zo is de planning, verschijnt mijn boek ‘Vanuit mijn eierdopje’.

Omdat Boekscout.nl het publicatierecht van deze blog heeft overgenomen is deze verwijderd. In mijn boek zal deze blog terug te vinden zijn met elf andere verwijderde blogs en twaalf helemaal nieuw  geschreven blogs.

Als je al geniet van deze blogs, kan ik je verzekeren, wordt mijn boek het bestellen meer dan waard. Dat kan na 2 mei op deze plek. Ik zal zorgen voor een button waarmee je direct doorgelinkt wordt naar de bestelpagina.

Geniet tot die tijd van de blogs die hier nog te lezen zijn.