zaterdag 29 april 2023

Het gezonde spelen

Speel jij ook zo graag? Ik wel en dan het hele jaar rond. Nu in de lente eens te meer.
    De winterbleus en -dips voelden deze afgelopen winter dieper dan ooit. Mijn theorie is dat de kou in huis bijdroeg aan die bluesdips. Niet alleen buiten was extra bekleding nodig, ook binnen speelden dekens en dikke vesten de hoofdrol. Ik was bijna blij met de regelmatige vliegoppers, want dan kreeg ik het tenminste even warm, maar eerlijk? Die hitte is echt to much. Weg ermee… plies?
    Dips en bleus weerhielden me echter niet van buitenspelen. Mijn telefoon staat vol met foto’s van stadswandelingen, boswandelingen en rondjes-er-omheen. Buitenspelen tilde en tilt me steeds boven mentale dalletjes uit – het is mijn redding, naast thermokleding, een dikke das, handschoenen en geen muts. Ja, geen muts. Die verpest alle curlpower. Een muts komt pas tevoorschijn als de ijsberen aanbellen met de vraag om chocolademelk.

Speelgoed
Nu de lente na de magnolia’s en de kersenbloesem ruimte geeft aan de appelbloesem, is het buitenspelen nog leuker. Zie me genieten aan Werk aan de Groene Weg. Die gele zee vormt een prachtige speeltuin. Laat me lopen, laat me lezen.
    En een poosje geleden wandelde ik met een vriendin een rondje om de Reeuwijkse Plassen. Onderweg vond ik een oud stukje hout met daaraan een oud scharnier.
    ,,Dat vind ik nou mooi speelgoed. Doe die even in mijn rugzak.”
    ,,Dat verrotte hout?”
    ,,Nee, die verroeste scharnier. Kijk hoe mooi.”
    ,,Ben jij gek?”
    ,,Ja! Dat weet je toch? In de herfst geboren en in de lente jarig maakt je uiteraard gek. Maar je wist niet dat ik van oud en versleten hou, hè?”

 

Bejaard
Versletenheid is iets waar ik mezelf steeds meer mee vereenzelvig. Zelfs Celine beaamde het afgelopen vrijdag:
    ,,Ik word 25. Zo oud!”
    ,,Dat vind jij oud? Dat maakt mij hoogbejaard.”
    Benjamin zag het gelukkig heel anders. Hij vroeg laatst:
    ,,Mama, kom je volgende week jouw LEGO-bouwwerk maken?” Wel een creatieve uitnodiging hè?
    ,,Of ik kom spelen? Natuurlijk!” De laatste klus-dag met zijn vader mocht ik een LEGO bouwwerk bouwen tot ik zag dat ik in plaats van bouwen beter kon sjouwen. Dat bouwwerk maakte Benjamin zelf maar, dacht ik. Al weet hij hoe leuk ik het vind. Ik reageerde superblij dat hij me alsnog hiervoor vroeg. LEGO bouwen is net als puzzelen. Heerlijk. Zo schoof ik een week later aan bij Benjamin. Hij bouwde een ander pakket.

Bagger

Way back, met little Benjamin mocht ik altijd helpen; blokjes uitzoeken uit een berg LEGO en meneer bouwde. Dan zaten we op de grond bij een deken vol LEGO. Het was us-time ten top, dat zich nu aan zijn eettafel herhaalde. Met dit verschil: ik mocht iets bouwen. Helemaal zelf.
    Het startte met het openscheuren van de zakjes, de blokjes er uit schudden en…
    ,,Oh, gooi jij de zakjes gewoon over je schouder? Dan kan deze er wel bij.” Hup. Mijn zakje kwam echter niet verder dan de andere kant van de tafel. Bij een volgende worp viel het op Benjamins werkplek. Via hem kwam het evengoed op de grond.
    Tijdens het bouwen keek Benjamin af en toe even op en bemerkte dat ik waarschijnlijk de leukste van de twee pakketjes had. Wat hij bouwde noemde hij ‘bagger’, wat ik bouwde noemde ik ‘pure industrie’. Al herstelde zoonlief me
    ,,Jij bouwt de Death Star Trench Run.”
    ,,Die dus. Al weet ik wat de Death Star is, ik denk dat ik niet verder kom dan een 1 bij een StarWarstoets” Al zegt een LEGO blokje dat ik meer in mezelf mag geloven. Kijk maar, het zegt: The Force is strong with this one.


Verrukkelijk
Waar ik als buitenspeler helemaal blij van word, zijn bloemetjes en kleurtjes. Vraag Marcel maar. Stel je dus voor hoe happy ik reageerde bij het zien van kleurige blokjes tussen alle grijs. Iets met blij en kinderlijk. Een ander zou zeggen: gestoord, maar daar sluit ik mijn oren voor. Ik weet in al mijn gestoordnessheid wie toch van me houden en dat telt.
    Tegen lunchtijd plaatste Benjamin zijn laatste steen.
    ,,Klaar. Ik ga lunch maken.”
    ,,Oh lekker dat jij eens voor lunch zorgt.”
    ,,Zie je mij al jouw lunch maken?”
    ,,Ja, je weet wel, brood, boter, kaas, Marmite, hagelslag.”
    ,,Ik heb geen kaas.”
    ,,Da’s pech, kaas weg. Dan maar pindakaas en hagelslag.”
    ,,Als ik nou teveel boter of te weinig pindakaas doe? Niets is zo persoonlijk als beleg.”
    ,,Schatje, zolang ik mag blijven spelen, boeit het me niet hoeveel van wat op mijn boterhammen zit, al doe je er niets op. Het idee dat jij voor mijn zorgt is gewoonweg verrukkelijk.”
    Ik bouwde verder aan mijn bouwsel, terwijl Benjamin in de keuken rommelde. Ineens zette hij een bord met twee onbelegde boterhammen onder mijn neus:
    ,,Eet smakelijk dan maar.”






zaterdag 15 april 2023

Kunstenaar Maik

De wind waaide ineens vanuit een andere hoek en nam mijn wilde haren mee. Al waai ik nooit zomaar met alle winden mee, nu liet ik me meevoeren. Tegenwindsheid komt wel weer.

Windrichting
De wind voerde me na ongeveer 22 jaar weg van mijn favoriete kapsalon Hizi Hair.
    Sorry meiden, een onverwachte rukwind dreef me noordwaarts. Indirect veroorzaakte mijn lieverd, Marcel, die switch. Als signmaker maakt hij onder andere naam in Utrecht. Kijk gerust eens naar zijn werk op facebook. In een van die posts vind je MUS conceptstore, een klant dus. Die store wordt geleid door een heerlijke krullenbol. Hoe grappig dat ik als andere krullenbol jaloers kan zijn op de krullen van een ander, vooral als die krullen zo goed lijken te zitten. Ik schreef haar een privébericht:
    ,,Jouw krullen zitten altijd zo fan-tas-tisch. Zit ik hier met mijn hormonaal-gestuurde-pluis-krullen-crisis – iets met overgang. Wat voor producten gebruik jij voor je heerlijke krullen?”
    ,,Haha, dat vragen meer mensen. Ik ga naar krullenkapper Yord. Hij is fantastisch!!” Kijk die uitroeptekens. Ik ben niet de enige die er graag mee rondstrooit, al leerde ik het een beetje af. Valt dat op? Ze vervolgde:
    ,,Ik gebruik ook zijn producten, waarvan hij zegt hoe ik ze moet gebruiken en dat doe ik netjes. De kapper heet Maik. Hij zit op de Voorstraat.”

Cursus
Eigenlijk zit Yord in de Biltstraat, waardoor mijn wandeling vanaf centraal station Utrecht wat langer werd (met mooie plekjes onderweg). Het hield mij niet tegen om bij Maik binnen te wandelen.
    Sami, zijn collega, ving me op en gaf een cursus krulverzorging waar ik u tegen zei. Dacht ik goed bezig te zijn? Nope, of eigenlijk een beetje! Onder het genot van een flinke beker thee, echt een lekker grote beker, vertelde Sami me feiten die me vreemd in de oren klonken.
    Ze zei bijvoorbeeld dat ik direct moest stoppen met het gebruik van oliehoudende producten. Het haar pluist er alleen maar erger door. Slik, daar gaat de voorraad in mijn kast. Dat ik mijn haar niet vaker dan eens in de week moet wassen, wist ik. Haarwassen maakt het haar er niet beter op. Maar dat ik mijn haar vooral niet moet wassen na een duik in het zwembad of in zee, verbaasde me de krullen stijl. Sami legde uit:
    ,,Chloor en zoutwater zijn reinigende producten, het haar wordt er schoner van.”
    ,,Wat doe ik dan met die chloorlucht?”
    ,,Gebruik een masker, spoel die de volgende dag uit en je haar zit fantastisch en ruikt fris.” Dat testte ik tijdens een weekendje weg met de kinderen. Na twee dagen in de wildwaterbaan en glijbanen van het Meerdal, waste ik mijn haar niet, maar gebruikte een masker. Geloof het of niet, Sami had gelijk, mijn haar zat top!

Kunstenaar

Na nog wat tips, droeg Sami me over aan Maik. Hij maakte de belevenis bijna onwerkelijk. Voelde ik me bij Sami al op mijn gemak, hij maakte dat ik me helemaal thuis voelde met zijn enthousiasme. Hij behandelde me als was ik een goede vriendin:
    ,,Meid! Wat leuk je te zien. Alles goed?”, klonk zijn welkom. Dat ‘meid’. Ik smolt! Zie me zitten, al 13 jaar 38 en dan ‘meid’ horen zeggen. Na nog wat gezellige talk, vroeg Maik:
    ,,Ben je er klaar voor om hier weg te lopen als Tina Turner?”
    ,,Zoals zij zingt ‘In your wildest dreams’, geloof ik niet dat het kan, maar hoe wilder hoe beter. Ga los.” Waarop Maik een schaar tevoorschijn toverde en de ene na de andere pluk door de lucht deed vliegen.
    Wacht, zei ik ‘een schaar’? Het waren er drie die hij op den duur tegelijk en vanuit één hand door mijn haar haalde en een flinke dot pluis verwijderde. Even dacht ik: wat doe je nu?! Per knip benieuwde de uitkomst me meer.

Verbluffend
Na het knippen vroeg Maik me voorover te hangen in de stoel, waarna hij mijn haar föhnde en er lekker doorheen wroette. Heerlijk! Tenslotte zei hij:
    ,,Voordat je omhoog komt, moet je even met je hoofd schudden. En schrik daarna niet van je spiegelbeeld.” Dat deed ik wel.
    ,,Is dat echt mijn haar?”, vroeg ik hoogst verbaasd. Het zat heerlijk wild en leek voller dan ooit. ,,Verbluffend.”
    Maik trok nog even zijn handen door mijn haar, waarbij wat eigenwijze plukken tevoorschijn piepten. Die knipte hij zonder pardon weg. Dat zou je bij iemand met stijl haar nooit mogen doen, maar met krullen? Kom maar door, doe gek, want krullen zijn gek!
    Tenslotte zei Maik:
    ,,Wen vooral aan je nieuwe coup en als het bevalt, gebruik ik de volgende keer vijf scharen!”
    ,,Vijf scharen? Ik zeg nu al: deal!”
    Tot die tijd blijf ik lekker wind vangen, want hoe harder die waait, hoe beter. En wind mee of tegen? Het maakt niet uit, ik kom toch weer uit bij Maik. Tot ziens in mei.

zaterdag 8 april 2023

Onzichtbaar

    ,,Bestemming bereikt," zeg ik tegen mezelf na een half uur fietsen. Ik stap af langs de kant van de weg, laat een bestelbusje langs gaan en adem de lucht van het Eiland van Schalkwijk diep in. Ik word altijd gelukkig als ik hier ben. De rust en ruimte doen me goed. (Al lieg ik een beetje, maar dat in een andere blog.)
    ,,Geen tijd om langer te treuzelen madam, je hebt werk te doen," zeg ik hardop. Daarmee haal ik mezelf terug naar het nu, steek de weg over en loop het erf op.

Hond
Het erf afzoekend naar de beste plek voor mijn fiets, schrik ik me een hondendrol! Daar, op een meter of vijftien van me af, staat een hond en niet zomaar één. Het is in mijn ogen de meest angstaanjagende hond onder de honden - een herdershond. Het is dat ik een afspraak heb met een van de bewoners op het erf, anders maakte ik nog voor mijn volgende inademing rechtsomkeert:
    ,,Dag hond tot nooit meer ziens!”
    Mijn agenda en de deadline van HoutensNieuws dwingen me echter door te zetten. Ik stap het erf op en denk: Oké curl, ik bedoel, girl! You can do this, het is een hond en ja, jij bent bang. Maar dat hoeft de hond niet te weten! Show some curlpower, hup, kin omhoog, borst naar voren, rug recht en nee, niet de hond aankijken.
    Ik zeg niet kijken! Nooit niet! Als je dat doet ben je verloren, dan ontketen je een machtspelletje en dan wint de hond. Eindig jij op je rug met een hijgende hond boven op je.
    Ik kan wel iets fijners bedenken.

Paniek? Nee, natúúrlijk niet!
Afijn, de paniek is behoorlijk hevig, maar ik spreek mezelf in gedachten toe. Ik bedoel maar, ik praat niet altijd hardop tegen mezelf hoor:
    ,,Irene, niet kijken! Niet naar die hond kijken.”
    ,,Ik ben niet bang!”
    ,,Niet kijken!”
    ,,Nee, ik ben echt totaal niet bang! Waar blijft die voordeur nou?” Ik loop richting de deur met mijn fiets tussen de hond en mij in. Als die hond iets pakt, dan toch eerst mijn fiets.
    ,,Nee, ik ben echt niet bang hoor," gaat dat stemmetje in mij door.    
    ,,Niet kijken!”, klinkt een laatste keer binnenin mij. Ik loop verder het erf op en zie in mijn ooghoek…
    Wat? Nog een hond? Geen idee wat voor hond, want ik kijk niet hè en mijn ooghoek herkent geen honden.
    ,,Nu zeker niet meer kijken!”, zegt een onhoorbaar trillende stem.
    ,,Ik ben echt totaal en helemaal niet bang!”, lijkt zelf in mijn hoofd meer op een muizenpiepje dan de taal van een powergirl En zie je die spreuk over iets met zeven kleuren? Dat speelt zich hier bijna af.

Trots
Eindelijk, daar is de voordeur. Ik zet mijn fiets op slot en druk op de bel. Toch vooral met wat trots nu ik de honden niet meer zie, ze bleven namelijk wel al die tijd op afstand staan. Ze zagen me heus wel, want ik zag hun blikken iedere stap die ik zette volgen. Dat zag mijn ooghoek dan weer wel.
    Terwijl ik wacht tot iemand de deur opent, wil ik een overwinningsrondedansje doen, een ballon opblazen en een confettibom af te laten knallen. Ik bedoel maar, ik was knetterbang, maar blijkbaar kwam het niet over bij de honden. Kijk ze staan!
    Ik deed iets waardoor ze mij niet interessant genoeg vonden. Niet kijken werkt echt! Ik voel trots van mijn meest grijze krul tot mijn kleinste teennagel: I won! Ik overwon het laten merken van mijn angst. Yeah! Ik ben goed!

Voordeur
De deur zwaait open en zonder dat ik me eerst even voorstel zeg ik vol opluchting:
    ,,Poeh, hé, ben ik even trots op mij.”
    ,,Oh ja? Hoezo?”
    ,,Nou, ik kwam het erf op…”, ik vertel haar alles van hierboven en haal opgelucht adem. ,,Ik vind mezelf eigenlijk gewoon best wel stoer, met mijn hondenangst.”
    ,,Nou ja, zo stoer is het niet. Die honden voelen jouw angst heus wel aan, maar ze konden niet dichterbij komen door de onzichtbare omheining op ons erf.”
    En daar verdween alle stoerness.
    ,,Een onzichtbare...? Oh...," klink ik best teleurgesteld. Mijn trots was leuk, tot zo ver.



Ps. met dank aan Trixi, staat ze niet mooi op de foto?
De geïnterviewde vindt het vast goed dat ik het artikel over haar hier deel, ze heeft er voordeel bij.