Ideale zondagochtend

Dit is mijn favoriete ochtend. Lekker lui en sloom de dag beginnen en tot het middaguur rondlopen in huispak. Dat is mijn feestje. Niks haasten, niks stress…

Nou ja, niks stress?

   Toch eigenlijk wel een beetje. Ik heb mezelf de verplichting opgelegd om elke zondag een nieuwe blog te plaatsen. Waarom ik mezelf dat aan doe!? Perfectionisme? Of is het omdat ik aan de statistieken kan zien dat mijn kijkcijfers op zondag écht hoger zijn, zelfs nog vóór het plaatsen van een blog?

Ik kan niet zien wie er kijkt, maar wel hoeveel pageviews er zijn. Dat aantal gaat in slaktempo omhoog.

   Zou het mogelijk zijn om dat sneller omhoog te krijgen? Hoe dan? Een beetje meer reclame voor mijn blog? Vergeet daarbij niet dat Marcel ervan droomt om mij bij De Wereld Draait Door aan tafel te krijgen. Of ik dat wil?

Nu draait mijn wereld door en moet ik in de aanloop naar de zondagochtend werken aan een verhaal uit het leven van moi. Ik vind dat de laatste weken even wat minder makkelijk. Zo lijkt: zonnetje weg – inspiratie weg! Vorige week was het toch best een bevalling en vielen twee concept blogs af, afgekeurd door mijn editor en mezelf.

   Nu ja, de boog kan niet altijd gespannen zijn.

Misschien snap je mijn blijdschap en het wegvallen van stres als ik op zondagochtend direct na het opstaan de computer aan zet en een verhaal te uploaden heb! Vervolgens plaats ik een www op hyves en bewerk mijn status op facebook om iedereen te herinneren aan mijn nieuwste blog. Je wordt toch nog niet gek van me!?

Nu deze zondagochtend. Ik werd later wakker dan gebruikelijk, wilde graag veel langer slapen, want ik voel me gemangeld na gisteren, Maar nee, wakker is wakker, d’r uit met deze meid. Benjamin speelt al volop met zijn lego en Celine zit in haar slaapkamer huiswerk te maken. Met zekerheid rolt Marcel hier als laatste zijn bed uit. Dat is altijd zo. Prima hoor!

Na het werk op de computer klinkt al snel: 

   “Mama, mogen we een film kijken?” Opgevolgd door: 

   “Mama, krijgen wij een lekker bordje?”

Wat een “lekker bordje” is? Da’s een ontbijt naar wens van de kinderen. Er moet fruit bij, maar verder mogen zij kiezen wat en hoe. Celine wil deze keer twee matzes met suiker, een rijstwafel, appel en thee. Benjamin wil twee rijstwafels, appel en ook thee. Daarnaast iets lekkers uit de voor-mij-verboden snoepplank en zo peuzelen twee donderschatjes tijdens de film hun lekkers op. Eén van de weinige keren dat ze bij de tv mogen eten, trouwens. De rest van de week, eten we elke maaltijd gezamenlijk aan tafel. Wel zó gezellig!

Als de kinders hun ‘lekkere bordjes’ hebben, maak ik mijn eigen ontbijt: twee geroosterde boterhammen en een kop thee. Cést tout, eenvoudig toch?

Ineens vraag ik me af, waarom ik geen verse sap meer pers en dat gekookte eitje van het menu heb geschrapt. Dat was altijd zó lekker. Zo verschijnt ook het beeld van een yoghurtje met fruit in mijn geestesoog. Dat is pas een ontbijt!

Of nee, ik moet toch nog één ding doen: ik sprint de trap op. Schop Marcel het bed uit en duik er zelf weer in. Al dit lekkers op een dienblaadje wil ik natuurlijk als ontbijt op bed!!! Dat is pas een ONTBIJT! 

   De ideale start van mijn zondagochtend.

Vrouwelijke apps

We zitten weer aan tafel. Serieus deze keer.

   Ons gesprek gaat over borstkanker en dat het zoveel voorkomt. Ik besef dat ik mezelf écht vaker aan een borstzelfonderzoek moet onderwerpen en daarin een voorbeeld ben voor Celine.

Dat is dan het tweede wat sinds kort in gevoerd gaat worden. Laatst bij de tandarts kreeg ik de opdracht vaker te flossen. Niks voor mij. Dat gepier in mijn bekkie, dat touwtje dat blijft steken. Ik heb er écht een hekel aan. Maar oké, ik ga er voor.

Zo komt er steeds meer bij van wat ik er ‘even’ bij doe: even bij de infraroodlamp, even nek-oefeningen, even mijn droge huid insmeren, even brood klaarmaken voor man en kinderen (die tegen de tijd dat ik uitgesmeerd ben, al klaar zijn met ontbijten, waar ik mijn eerste hap neem), even een ochtendgebedje en nu ook even flossen. Al die eventjesjes maken dat ik ondertussen een uur eerder op moet staan om het allemaal gedaan te krijgen.

   Dat terwijl ik geen ochtendmens ben. Geeuw!

Evengoed kan niet flossen je leven drie jaar verkorten, zei meneer de tandarts en pakte er een ‘prachtige’ illustratie bij. Een of ander ziekmakend gedrochtje dat tussen je tanden zit en niet met de borstel weg te halen is, kan via ontstoken tandvlees in de bloedbaan komen en zo een ontsteking aan je hart veroorzaken. Oef!

Marcel waarschuwde me vervolgens: “Als je volgend jaar weer niet voldoende flost, krijg je een enger filmpje…” Nou, dat filmpje hoeft niet hoor; drie van ons gaan dagelijks flossen. Marcel houdt ik verantwoordelijk voor zichzelf. Ik hoef zijn handje daar toch zeker niet bij vast te houden?!

Terug naar dat borstzelfonderzoek…

   Ik ken mij. Hoe krijg ik dit één keer per maand in mijn systeem? Marcel ziet de smartphone als prima hulpmiddel. Die blijkt heel goed in het onthouden van dingen die ik niet mag vergeten. Zodoende wil ik een herinnering invoeren voor eens in de vier weken.

   Is dat niet mogelijk! Lekker zo’n Galaxy. Weg ermee! Wat heb ik daar nou aan? Afspraken zijn in te stellen op dagelijks, om de week, een vaste dag in de maand en ga zo maar door tot het jaar tweeduizend-weet-ik-wanneer, maar 1x per vier weken? Noppes, dat kent ie niet.

   Vanzelfsprekend oppert Marcel het idee om te kijken of er een borstzelfonderzoekschema app is. Hij met zijn apps!

 Ik zoek op ‘borstonderzoek’ en kom bij apps die ik hier maar niet benoem. Hoewel die over een borstvergroting… 

   “Zal ik wat aan die app hebben?”

   “Ja”, zegt Marcel, “waarschijnlijk is het een vergrootglas.”

   Ik gniffel al bij het idee dat ik de hele dag met twee smartphones voor mijn borst rondloop. Borstvergroting zonder extra risico’s, daar ga ik voor!

Aansluitend vind ik apps over alle vrouwelijke ongemakken, zwanger worden en zwangerschappen. Kijk ik Marcel aan: “Er bestaat vast een app om zwanger te worden, of om te testen of je zwanger bent!” Marcel ziet al voor zich, dat ik over de smartphone moet plassen en even later weet we of we zwanger zijn (“ringtone”) of niet (stilte). Gaat ie af…  Kijken we ongelovig naar het schermpje, oh mijn schoonmoeder belt.

Nu ja, denkend aan apps wacht ik nog altijd op die ene!

   Ik zie zoveel mensen, constant met de smartphone in de hand, we krijgen er sms-nekken van. Wat zou het bij een regenbui toch geweldig zijn als we zo konden blijven rondlopen. Een druk op die ene app en tadaaaa: daar is je plu. Leve de smartphones ook als het regent, je hebt ‘m gewoon nog in je hand!

   I’m smsing in the rain!

Droomhuisje

We gaan niet verhuizen & niet verbouwen!

Dat je het maar weet!

Wie hierover begon? Ik niet. Marcel wel.

We hebben genoeg van onze keuken. Hier en daar zijn dingen kapot, wankel of gewoon aan het lekken; drup, drup, drup hoor ik de hele dag. Mijn inwonende Meesterschilder (jammer genoeg is hij geen fysiotherapeut, maar oké, hij is super lief!) heeft ‘m meerdere malen van nieuwe kleurtjes voorzien en met z’n glazen deuren en speciale handvaten is het een Bruynzeel keuken incognito. Nu (na 12 ½  jaar) is ie klaar voor vervanging.

We bladeren keukenmagazines door, bezoeken keukenzaken en vinden onze droomkeuken. Ik laat het bezinken, waar Marcel gaat broeden. Hij komt tot de beste ideeën nadat hij zich heeft kunnen beraden op extra wensen en mogelijkheden.

Niet veel later, kijkt hij me doodernstige, bijna bang makend doordringend aan en zegt: “Denk even serieus na over het volgende: Denk je dat we hier nog wonen over zeg, een jaar of vijf, tien?” Ik ben verwonderd? Verhuizen? Hoe bedenkt die man het! Dit broeden heeft een averechts effect gehad.

Dan legt hij het uit: “Waarom een nieuwe keuken overwegen, als we hier niet lang blijven wonen?” Ah, ik begrijp zijn gedachtekronkel en denk serieus na. Dat kan ik hoor! Ik zet de denker in mij aan het werk...

Al rap antwoord ik: “Nee, wij gaan niet verhuizen binnen nu en tien jaar. Ik moet er niet aan denken, ik zit hier goed.”

“Wil je dan niet een kamer extra?” is zijn vervolg vraag.

“Ja, dat wel”, repliceer ik. 

Je moet weten dat ik een plek had op zolder. Die is inmiddels ingepikt door een djembé, keyboard, extra gitaar en nu ook drumstel. Het is een heuse muziekstudio geworden, echt leuk! Vindt niet iedereen.

Voor mijn eigen kamertje wacht ik wel tot één van de kids het huis uit gaat. Oké, dat kan nog even duren, want ze willen hier blijven wonen. Jaja, met partners, kinderen en waarschijnlijk ook nog mijn kleinkinderen. HELP!!!

Next question: “Denk je dat we snel zullen uitbouwen?”

Ik kijk peinzend naar onze pui en denk hardop: “Weet ik niet, maar als we dat doen, wordt het een verlenging van de huiskamer en niet als kamer voor mij” Daarmee is direct besloten dat we voorlopig ook niet gaan uitbouwen.

En zo is de keuken een feit en alles in kannen en kruiken. In januari komt ie!

Marcel blijft zijn ideeën spiegelen en bedenkt: Het tuinhuisje in de achtertuin kan plaats maken voor een grote schuur. Een deel van die schuur wordt ter vervanging van het tuinhuisje en het andere deel mijn eigen kamer. Voel je ‘m? Het is niet zomaar een kamer waar we over praten, nee…

Het gaat om mijn atelier(tje)!

In menig film zie je kunstenaars zich terugtrekken in hun schuur verbouwd tot atelier. Prachtig! Nu ik meer weet van de plannen, richt ik ‘m al in: aan één kant ramen en bovenin een lichtkoepel, een potkacheltje verwarmd de ruimte en twee daglichtlampen geven het juiste licht. Al verder dromend, zie ik de schildersezel staan, een erfstuk van mijn opa. Ik zie de kast met alle benodigdheden, doeken – al dan niet af. In de hoek een luie stoel en een klein tafeltje. Bij de buitendeur een mooi uithangbordje. Ja, dit is helemaal mijn plekje om me te verliezen in schilderen. Ik krijg er zin in!!!

Of mijn droomtuinhuisje er komt? Natuurlijk!

Eens even googlen wat zo iets nou kost…

…………………………………………………………………

…………………………………………………………………

O…

Eerst zien dat ik grip krijg op de greeploze keuken van Siematic en daarna op mijn bankrekening!

MRI

Toen was het zo ver.

   Ik moest voor een MRI scan naar het ziekenhuis op 21 oktober jl. De avond ervoor lees ik  nog eens de folder.

Eerst staat daar de vraag: of ik metalen voorwerpen in mijn lichaam heb. 

   Ik dacht het niet, toch? Ik mag toch hopen dat er bij de operatie van vorig jaar niets is blijven zitten? Dan is deze MRI nog niet eens zo gek, weten we dat ook gelijk. *

Er volgt een hele lijst met zaken die niet mee mogen of afgeraden worden:

Giropasjes - die kunnen door het magnetisch veld beschadigd raken. Okidoki, die blijven thuis. Geen denken aan dat ik straks niet kan pinnen?!

Sieraden - heb ik zelden om, behalve de trouwring, die altijd! Nu maar achtergelaten in het kleedhokje.

Piercings - heb ik maar gelijk even uit mijn navel, tong en neus gehaald.

Horloge - die heb ik weken geleden aan Celine gegeven en zij is ‘m nu kwijt.

Gehoorapparaten - hoe weten zij nou dat ik slechthorend ben? Niet dat het uitmaakt, ik heb helemaal géén gehoorapparaat.

Bril - helaas, die draag ik wel. Ik wilde over op lenzen, maar dat was geen succes.

Aansteker - wat een domme opmerking. Ik rook niet, maar ze denken toch niet werkelijk dat ik in die tunnel mijn eerste sigaret ga proberen? Ik ga mezelf niet vergassen zeg!

Sleutels - oké die leg ik bij mijn pasjes. Of nee, hoe kom ik anders in mijn auto?

Dan lees ik dit: Gebruik op de dag van het onderzoek geen oog-make-up of haarlak (hier zitten kleine metaaldeeltjes in) en draag comfortabele kleding zonder metalen knopen of ritsen. 

   Bestaat het dan, kleding zonder knopen of ritsen? Ik werp een blik in mijn kast.Jaaaaa! Ik heb kleding zonder knopen en ritsen: een legging, een shirt en daaroverheen een jurk en géén bh, vanwege de beugels.

Maar eh, zonder make-up de deur uit? Wie bedacht dat er ook metaaldelen in moeten? Moet ik op pad met van die slome oogjes; erger nog: geen haarlak! Eén van mijn lijfspreuken is: ALS JE HAAR MAAR GOED ZIT! Zonder kokosnootolie of andere duurdere goedjes én veel haarlak de deur uit? No way! Maar nu? 

Dan zet ik maar een zonnebril op, want ik wil toch echt niet zo bloot gezien worden.

Irene incognito, dat wordt het!

Terwijl ik de folder zo verder lees en loop te dollen met Marcel, valt mijn oog op de QR-code stickers waarmee Marcel eerder thuis kwam. Ze zijn voor op mijn auto, mijn agenda, mijn smartphone, mijn… bedenk een leuke plek, ik heb er de stickers voor.

   Marcel ziet me er naar kijken en zegt:

   “Je moet zo’n QR-code op je huid plakken.”

   “Die zien ze toch niet, want ik mag mijn kleren aanhouden.”

    “Maar zij hoeven ‘m ook niet te zien, als die MRI ‘m maar ziet…

We zien al voor ons dat het apparaat bij de plek komt waar ik die code heb opgeplakt en steeds stopt. Komt na zoveel pogingen om verder te gaan met scannen, die vriendelijke radioloog naar me toe en zegt dat er iets vreemds aan de hand is. Ik nietsvermoedend:

   “Wat dan? Is er iets ernstigs aan de hand?”

   “Nee,” zegt hij, “maar steeds als we op dat stuk van uw (yak, “uw” - zeg maar “je”) lichaam komen, verschijnt er een melding en gaan we direct naar www.irenevanvalen.nl."  

   “Oh ja? Leuke blogs hè? Zegt het voort!”, klink ik triomfantelijk!

   Op naar hogere kijkcijfers, is mijn idee.

(p.s. Over de uitslag wordt niet gecommuniceerd.

Alleen dit: bij het horen van de uitslag, blijkt er drommels écht een metaalsplinter in mijn lijf te zitten. Wat een leuk aandenken aan een operatie vorig jaar. Moet ik hier blij mee zijn? Moet die er niet uit?)