Complottheorieën

Wat volgt is ook maar een theorie: Volgens mij gaat het met mensen die conspiracy theories aanhangen zo dat ze het fout aanpakken. Ten eerste: zij vertrouwen de profs, deskundigen en hoge dokters niet. Dan denk ik: waarom geloof je hen niet, maar jezelf wel? Hoezo zouden zij niet weten wat zij doen? Zij hebben ervoor gestudeerd! Jij ook? Dat wantrouwen vind ik vreselijk. Bovendien, als ik hen al niet kan vertrouwen, wie dan wel? Jou? Let op: ik spreek a la Typisch Irene’s, als een ik-heb-niet-gestudeerd-theorioloog.

Horen zeggen

Over wetenschappers gesproken: Marcel vertelde me laatst dat wetenschappelijke theorieën niet zomaar doorgang vinden als direct waar. Marcel (ik vertrouw hem wel) zegt te hebben gehoord dat wetenschappelijke theorieën voordat ze aangenomen of gepubliceerd worden van alle kanten worden bekeken, omgekeerd, onderzocht, onderuitgehaald en getest door andere wetenschappers. Als zij geen tegenbewijzen hebben, wordt het goedgekeurd en mag het de wereld in. Let nog eens op: ik heb het van horen zeggen. Dit hoeft niet waar te zijn. Hoewel ik het een heerlijke theorie vind.

    Alle kennis die ik hoor van horen zeggen, maakt steeds minder indruk op me. Wie het vertelt is wel bepalend, ik bedoel maar, als Marcel iets zegt. Oh boy, I better believe him, want als ik hem niet geloof en hij ontdekt dat, dan heb ik een probleem: ik woon in zijn huis, met hem, naast hem en bij hem. Als ik hem niet geloof word samenleven heel lastig.

Bedenksels

Even terug naar theories en die van de conspiracy. Ik zei al eens eerder dat als ik het wil, ik op internet kan vinden dat magnetronstraling gevaarlijk is. Zo "zoeken" mensen natuurlijk op internet bevestiging van hun mening. Dat is dan weer bedacht door andere mensen.

    Ja, hallo, hoe wetenschappelijk is dat? Ik ben benieuwd of ik een link kan vinden tussen corona en aliens. Wat mij vooral tegenhoudt om daar in te duiken is tijd; eigenlijk geen tijd om er zin aan te besteden. Als ik er dan toch tijd aan wil besteden is het om samen met Celine die theorie te bedenken en op het wauwelige wakkige web te knallen. Een goed verhaal schrijf je niet zomaar, hoewel ik zeker weet dat we mensen vinden die er op door conspiracy-en. Dat noem ik nou huis-tuin-en-keuken-wetenschap.

Switch

Lekker complimenteus dit alles hè? Ik maak vijanden vandaag.

    Over complimenten gesproken: Marcel en ik hadden het over kritiek en complimenten en hoe je die brengt. Het begon met:

    ‘Die tafel kon je wel beter afvegen hè? Maar ik hou van je hoor.’

    ‘Wacht! Dat moet toch andersom? Eerst een compliment en dan kritiek?’

    ‘Ja, dat wordt gezegd, maar ik weet het niet hoor. Ik hoor mijn vader bij iedere tekening van mij zeggen: dat heb je mooi gedaan, maar… Altijd kwam er iets achteraan dat niet goed was. Het maakte perfectionisme tot mijn hoogste goed. Bedankt pa, alles is jouw schuld.’

    ‘Maar hoe moet het dan?’

    ‘Als je wat feedback wilt geven, kom je er gewoon mee. Pak het niet eerst in met een compliment. Want dat compliment veeg je uit met kritiek die volgt. Ooit hoorde ik van Celine dat je bij één punt van kritiek drie complimenten moet krijgen. Kun je nagaan hoe hard kritiek binnenkomt. Hoe dan ook ben ik klaar met: eerst een compliment en dan de rest.’

    ‘Ik voel je aan, want jij hoort bij een compliment de "maar" al komen.’

    'Precies, dat! Maar weet je wat? Ik ga een experiment doen.’

    ‘Wat voor onderzoek?’

    ‘Die van complimenten en kritiek.’

Appjes

Daar gaat een appje naar Celine. Ze reageert bijna direct:

Tada, deel ik een flinke dosis complimenten en wat ziet ze vooral? Het woord "intensief".

    Blijkt ze het tot een compliment om te turnen. Dat was niet de bedoeling, maar gelukkig. Ik wilde ook niet schrijven: vermoeiend of zo. Dat is ze soms wel, maar ik wilde haar niet al te erg van streek maken met dit appje. Ze zag het ene woord dat niet positief bedoeld was. Wel tof trouwens dat zij er iets goeds van maakte. Topgriet!

    Vervolgens stuur ik eenzelfde appje naar Benjamin. Wel een klein beetje aangepast. Antwoord zal wel even duren.

Bij Marcel ben ik meteen wat duidelijker met dat ene kritieke woord. Als ik dan toch los ga, dan goed. Kijk zijn reactie:

Experiment geslaagd, mensen horen bij zoveel complimenten alleen de kritiek. 

    Blijft daar Benjamin, ik wacht nog op zijn antwoord. Kan ik ondertussen even wijzen naar Arjen Lubach die mij overtuigde met zijn ideeën over complottheorieën in deze aflevering:  Zo sterk!

    Daarnaast legt hij Deepfake ook uit. 

    Laten we eerlijk zijn, er wordt veel gelogen op internet. Nog even en ik geloof niets meer, zelfs mijn eigen blogs niet.

Verlanglijst

    ‘Piepels! Kijk! Het speelgoedblad is weer uit.’ Ik smijt het blad op tafel. Direct bladert Celine er in en krijgt natuurlijk last van, nee geen last, ze geniet van kindersentiment. Dat had ze eerder deze week al. Ze zocht Netflix af naar iets leuks en viel prompt in My Little Pony.
    ‘Oh mama, nu kan ik serie één kijken. Toen ik klein was viel ik er later in.’ Ze pakte de afstandsbedieningen en zette het geluids- en kijksysteem aan. Al snel zat ze te kijkbuizen, met in haar ene hand de afstandsbediening en in de andere een coldpack tegen haar wang. 

    Benjamin wandelde binnen, keek naar het scherm en kreeg ogen als mandarijntjes. Als het kon zouden ze als partjes uit zijn oogkassen vallen.
    ‘Celine, echt? Kijk jij dit?’
    ‘Ja, leuk, dit keek ik vroeger altijd.’ Die twee begrijpen elkaar wel vaker niet, hoewel soms een dosis broer-zus-liefde over tafel vliegt, waarvan ik een brok in de keel krijg.
    ‘Benjamin, bedenk even,’ stelde ik tussendoor, ‘ze zit onder de pijnstilling, want heeft net een kaakchirurgische behandeling ondergaan. Wie weet, ga jij Brandweerman Sam kijken als ze bij jou de boel eruit slopen.’ Benjamin kan niet tegen verhalen van operaties, bloed en pijn. Daarom schoten zijn handen naar zijn gezicht, als moest hij zijn hoofd vasthouden om niet flauw te vallen.
    ‘Mama, ik word slap.’ Dat wilde ik, afleiding bieden, zodat hij weer even bedacht waarvoor hij beneden kwam: om drinken te pakken. Hij liet Celine voor wat ze was; zielig en even een klein meisje.

Stickers
Dat wil ik ook af en toe. Gewoon even niet volwassen, want dat stinkt. De tijd voor pubertijd 1.0 herbeleven. Springen in de bladeren, dansen in de regen, huilen als het pijn doet en een pleister van mama. Ik wil gewoon stickertjes plakken.
    ‘Oh mama, stickertjes!’, roept Celine.
    ‘Stickertjes? Die zijn voor mij!’
    ‘Ben jij daar niet te oud voor?’
    ‘Ja, maar daarom kan het nog wel leuk zijn?’ Vind me maar gek, maf en compleet gestoord. I can handle it! Puur omdat ik besluit mezelf te zijn en blij te zijn met mij. Dus, lach me uit, ik draai me om.
    ‘Je mag ze hebben, ze zijn stom.’ Ze scheurt de pagina uit en smijt het naar mij.
    ‘Oh kijk, een zonnetje en Nijntje,’ ik zwijmel.

Verlanglijst
    ‘Dit is beter mama, een verlanglijst.’
    ‘Die komt van pas. We moeten nadenken over kerstcadeaus.’ Niet veel later hangt de posterverlanglijst aan de deur en staan Celine's wensen er op. 
    ‘Wow! We hebben het duidelijk nog niet over bedragen gehad.’
    ‘Daarom ga ik maar gelijk voor mijn grootste wensen.’
    ‘Een paard, een eenhoorn en een leuke perfecte boyfriend.’
    ‘Ik weet ook iets voor jou.’ Ik schrijf het erbij.
    ‘Mama, onderbroeken?’
    ‘Ja, laat het eens nuttig zijn.’

Wensen
Celine bracht me op het idee om evengoed mijn grootste wensen te notuleren. Wat is nou eigenlijk 

duurder: een paard, eenhoorn en perfecte vriendje of een Fiat 500?’ Daarover gesproken, Marcel gaf laatste een bedrag uit dat in de buurt kwam van een Fiatje. Zou hij dan toch???
    Strikje erom, mama is blij! Komt Benjamin weer de kamer binnen, nu voor zijn portie pepernoten.
    ‘Oh, een verlanglijstje.’ Hij kijkt ernaar: ‘Is het te besteden bedrag ongelimiteerd?’
    ‘Blijkbaar.’
    ‘Cool! Dan weet ik ook iets.’ Hij noteert zijn iets.
    ‘Het enige dat ik begrijp is Boba Fett en helm.’
    ‘Wel snel zijn, want ze kunnen uitverkocht zijn.’
    ‘Voor het eerst sinds jij weet wat wensen zijn, ben jij het goedkoopst. Wauw jongen, ik word ieder jaar trotser op jou.’
    ‘Mama, wat is the Starry Night?’
    ‘Benjamin, werkelijk? Jij kent dat schilderwerk van Van Gogh niet?’
    ‘Oh, maar is die niet heel duur?’
    ‘Schatje, onbetaalbaar, daarom neem ik genoegen met een puzzel ervan.’

Overtuigend
Zelfs Marcel vulde zijn duurste wens in en Lara moest overtuigd worden mee te doen. Ze is wat… Hoe zal ik het zeggen, afwachtend? Verlegen om iets te vragen? Bang te duur te doen als zij haar hart volgt Laat ik het zo zeggen: wat er op staat, hebben we er uit weten te trekken. Dit weet ik: een van haar wensen wordt vervuld, want die is betaalbaar. Zij is de wijste, mag daarom blijven! Dankzij haar ligt er straks tenminste iets onder de boom. De rest verwijs ik naar de kerstman, hij mag onze kerst redden.

Kerstboom
Oh wacht, kerst; de kerstboom!
    ‘Marcel haal jij die even van zolder?’ Komt ineens Benjamins wens uit. Hij smeekt wekenlang of ik die wil opzetten. Ik zei steeds dat ik niet gek ben en 29 november vroeg zat is.’ Hoe hij het voor elkaar kerstbalde dat ik nu toch zo gek ben?
    Vriendjes van me hebben ‘m ook al staan. Zij zijn dan toch het meest gek? Nu durf ik ook.

    Alhoewel, zij plakken natuurlijk weer geen stickertjes.

Gerommel

Zitten we aan de ontbijttafel, begint mijn buik te rommelen! Het klonk al eerder vandaag, zelfs de afgelopen week tijdens een interview. De hele verdieping moet het hebben gehoord. De vrouw tegenover me lachte er hartelijk om. Sterker nog, het is vast te beluisteren op de geluidsopname. 

    En ja hoor daar borrelt en bromt het weer van onder mijn middenrif. De dag begint net, dat belooft wat.
    ‘Volgt er straks zeker een harde win…,’ zegt Celine. Dit gesprek gaat de verkeerde kant op.
    ‘Nee! Er volgt niets. Dit gepruttel zit zo hoog in mijn buik, dit komt niet eens in de buurt van waar jij denkt.’
    ‘En zo wel, dan hou ik me vast aan tafel!’ Waarop madam doet alsof ze door een windvlaag van tafel wordt geveegd, maar zich toch zittende weet te houden door zich vast te houden aan de tafelrand.
    ‘Alsof er dan een storm los komt?’
    ‘Nou mam, als het daarbinnen zo hard borrelt, wat denk je dan dat er gebeurt als..’
    ‘Nu is het genoeg. De hele week heb ik daar geen enkel probleem mee gehad. Daarbij kennen wij in huize Typisch Irene maar één windkampioen en dat ben ik niet.’ Ik laat verder in het midden wie het wel is. De insiders hebben aan deze boodschap voldoende om met een grote glimlach verder te lezen. Enjoy!

Kamer
Na opnieuw een harde buikbulder, merkt Celine op:
    ‘Mam, we noemen hem Dino.’ 
    ‘Wie?’, vraag ik verrast.
    ‘De baby in je buik.’
    ‘Nu je het zegt, ik ben overtijd.’
    ‘Dus ik krijg een broertje of zusje?’
    ‘Dit weet ik: ik hoef niet meer te vragen of je een broertje of zusje wilt. Je wilt een broertje, want dan houdt jij je kamer voor jezelf.’ Met een broertje moet Benjamin zijn kamer delen. Zeker is dat het broertje niet bij mij in de kamer komt. Ik heb mijn handen al vol aan mijn kamergenoot. Benjamin is per direct doodongelukkig, want hij weet dat hij dan zijn kamer moet delen. We spraken hier al eens eerder over, toen was ik nog niet bekend met Pubertijd 2.0. Nu weet ik beter.

Genderneutraal
Wat ik dan zeker weet is dat Benjamin sneller dan gedacht het huis uit gaat. Hij heeft het niet op baby's en maakt wel even een paar financiële klappers met zijn YouTube kanaal. Het is een absurde inkomstenbron met zijn bijna 1.000.000 abonnees.
    Met een grom uit mijn buik, ben ik weer aan het ontbijt.
    ‘Ik snap ineens waarom jij zegt dat we hem Dino noemen. Dit gegrom kan een kindje niet produceren. Help! Er zit een dino in mijn buik.’
    ‘En de naam Dino past bij een jongen of een meisje.’
    ‘Gaan we genderneutraal doen?’ Ik zucht even. Ik ben totaal niet van het genderneutraal. Ik snap best dat mensen ervan af willen dat je geslacht je kansen wel of niet vergroot. Het klopt voor geen meter dat voor hetzelfde werk een man meer verdient dan een vrouw en het is akelig dat vrouwen moeilijker in de top komen dan mannen. Het kijken naar iemands geslacht moet stoppen en wel meteen! Daar waar het om sollicitaties en dergelijke gaat, ben ik groot voorstander van naam- en genderneutraliteit. Voor de rest ben ik op en top vrouw, geniet van mijn rondingen en draag graag vrouwelijke kleding. Ik ben trots op mij als vrouw. Ik kan niet genderneutraal naar mezelf kijken en wil dat ook niet.

Tweeling
Vertelde Marcel dat iemand zich om had laten bouwen en juist baalt van die gender neutrale toiletten. Was hij of zij eindelijk wat hij of zij wilde zijn, zijn de toiletten genderneutraal. Dat snap ik wel, kan je eindelijk naar het toilet van het andere geslacht omdat jij het nu ook bent, maakt het niet meer uit.
    ‘Ik zou gillen!’, zeg ik en drink van mijn koffie. ‘Heel hard!’ Waarop mijn buik buldert met geborrel dat de gemoederen doet opschrikken. Ik vraag me werkelijk af wat daar binnenin nou werkelijk aan de hand is. ‘Ik ben toch niet zwanger van een tweeling dino? Soms klinkt het gebrom bijna tweestemmig.’
    ‘Mama, twee broertjes? Nee!’, gilt Celine het bijna uit.
    ‘Dan een broertje en een zusje. Van beide één, net als nu. In dat geval hebben jullie beide een groot probleem: ieder kind moet de kamer delen.’
    ‘No way mama, dan ga ik het huis uit.’
    ‘Lekker dan, zijn jullie eindelijk het huis uit, zit ik met twee dino’s.’ 

Dildo

‘Mam, nooit eerder heb ik zo snel aan een knutselwerk gewerkt. Ik wilde alleen maar klaar zijn. Wat een rotklus! Vraag me nooit meer zoiets te maken.’ Ze gooit haar creatie voor me op tafel. Ik schrik ervan, want twee grote ogen kijken me aan. Prompt begin ik te lachen, waar zelfs Benjamin van opkijkt. Hij pakt het knutselwerk, kijkt ernaar en trekt aan de slurf.
    ‘Mama, dit is echt te groot, wat een zwabber!’
    ‘Misschien zijn er mannen met zo’n grote…’
    ‘Zwabber, mama, zeg maar zwabber.’
    ‘Zw… zw… zwab… tralalalalalaaaaaa.’ Zing ik. Het lukt me niet om zwabber te zeggen. Grappig, dat ik het zonder schaamte schrijvend op het scherm duw. Dan durf ik wel! Best eng dat ik schrijvend meer durf te zeggen dan in gesproken woorden.
    ‘Die slurf is inderdaad erg groot,’ mengt Celine zich in het gesprek. Ik bekijk haar werk van alle kanten en kan alleen maar goedkeurend hummen.
    ‘Misschien is ie niet zo zeer te lang, maar wel te breed,’ reageert Benjamin. Hij houdt even stil en vervolgt: 'Alhoewel er bevolkingsgroepen zijn…’ Benjamin trekt nog eens aan de slurf. Waarop Celine ingrijpt en uitroept:
    ‘Ik heb er genoeg van. Mam stop in je tasje, weg ermee.’
    ‘Goed plan, ik vraag me alleen af of ik wel moet doen wat ik wil doen. Het is echt belachelijk. Waar ben ik aan begonnen en dat allemaal naar een idee van papa.’

Vergeten
Over ideeën gesproken. Manlief had meer daarvan.
    De blog van vorige week is een van de weinige die hij niet vóór plaatsen checkte. Daarom las ik ‘m later in de week voor. Eenmaal uitgelezen zei hij:
    ‘Je bent aan het eind vergeten te vragen welke twee dingen niet waar zijn in jouw blog.’
    ‘Oeps dat is waar. Moet ik daar nog een prijsvraag aan wijden en wat valt er dan te winnen? Een meet en greet? Wie wil dat nou?’
    Nu ja, wie het leuk vind om mijn vorige blog te analyseren, mag me via social media toefluisteren wat in zijn of haar ogen niet waar is. Eens zien wie in mijn leugens gelooft en de waarheid verdraait.
    Ik ga ondertussen even naar Peter.

Tasje
    ‘Celine ga je mee?’
    ‘Waarheen?’
    ‘Naar Peter.’
    ‘Waarom?’
    ‘Om jouw maaksel te geven.’
    ‘Wat? Mama! Maakte ik het voor Peter?’
    ‘Ja, heb jij dat gemist? Ach het maakt niet uit, kom we gaan.’
    ‘Nu ja, ik wil zijn reactie wel zien.’ Onderweg vraagt Celine nog even hoe het ook alweer zat en ik vertel haar het verhaal dat een week geleden speelde.

Nieuwsgierig 
Ik wandelde naar Peter met in mijn hand een Hunkemöllertasje. Als je daarmee over straat loopt, voel je dat iedereen zich een beeld vormt van wat daar in zit. Eenmaal bij Peter kon ik wachten op een reactie.
    ‘Zo, wat voor spannends heb jij in dat tasje?’
    ‘Ja, dat is voor mij een weet, voor jou een vraag.’
    ‘Was het tijd voor een nieuwe bh?’
    ‘Nee, zeker niet.’
    ‘Oh, een slipje?’
    ‘Nope!’
    ‘Natuurlijk, het is een dildo!’

    ‘Wow, Peter, dat woord zou ik nooit over mijn lippen krijgen. Laat staan dat ik er een koop en jouw daarvan vertel.’
    ‘Wat kan het dan nog zijn?’
    ‘Gewoon nachtkleding.’
    ‘Is dat alles?’
    ‘Het is in ieder geval niets spannends, maar om het hier voor je neus omhoog te houden? Dat gaat me iets te ver. Iedereen kijkt mee, vind ik niet echt nodig.’ Hij knikte instemmend. Na nog wat gebabbel en geklets, vertrok ik naar huis.

Ondergoed
Nu loop ik nu met Celine naar Peter, met hetzelfde tasje in de hand. We hebben al zoveel lol, iets met voorpret en een berg verwachtingen. Tien minuten later lopen we de passage in en zien Peter met zijn beschermkap op hard werken.
    ‘Hey Peter!’ Hij kijkt op.
    ‘Hey Irene.’ Dan ziet hij Celine naast me staan. Hij begroet haar verrast. Logisch, want zo vaak kom ik niet meer met ons twee de zaak binnen. Wel vraagt hij regelmatig hoe het met haar is.
    ‘Weet je nog dat ik met dit tasje binnenwandelde en jij liep te dollen?’
    ‘Lopen wij niet altijd te dollen dan?’
    ‘Jaja, maar Peter, ik zei dat er nachtkleding in zat, maar het was iets voor Marcel, alleen past het hem niet. Toen we het zo bekeken dacht hij dat het jou wel zou passen.’
    ‘Oh,’ zegt hij en stapt achter de snijtafel vandaan.
    ‘Zet die stomme kap ook maar even af.’ Peter doet wat ik zeg en neemt het tasje aan. Natuurlijk kijkt hij behoedzaam in het tasje en ziet twee ogen naar hem op kijken. Na even opkijken naar ons, steekt hij zijn handen in het tasje, pakt eruit wat er in zit, vouwt het open en begint te lachen!
    Ach weet je wat? Kijk dit filmpje maar en zie wat hij kreeg.