Verlanglijst

    ‘Piepels! Kijk! Het speelgoedblad is weer uit.’ Ik smijt het blad op tafel. Direct bladert Celine er in en krijgt natuurlijk last van, nee geen last, ze geniet van kindersentiment. Dat had ze eerder deze week al. Ze zocht Netflix af naar iets leuks en viel prompt in My Little Pony.
    ‘Oh mama, nu kan ik serie één kijken. Toen ik klein was viel ik er later in.’ Ze pakte de afstandsbedieningen en zette het geluids- en kijksysteem aan. Al snel zat ze te kijkbuizen, met in haar ene hand de afstandsbediening en in de andere een coldpack tegen haar wang. 

    Benjamin wandelde binnen, keek naar het scherm en kreeg ogen als mandarijntjes. Als het kon zouden ze als partjes uit zijn oogkassen vallen.
    ‘Celine, echt? Kijk jij dit?’
    ‘Ja, leuk, dit keek ik vroeger altijd.’ Die twee begrijpen elkaar wel vaker niet, hoewel soms een dosis broer-zus-liefde over tafel vliegt, waarvan ik een brok in de keel krijg.
    ‘Benjamin, bedenk even,’ stelde ik tussendoor, ‘ze zit onder de pijnstilling, want heeft net een kaakchirurgische behandeling ondergaan. Wie weet, ga jij Brandweerman Sam kijken als ze bij jou de boel eruit slopen.’ Benjamin kan niet tegen verhalen van operaties, bloed en pijn. Daarom schoten zijn handen naar zijn gezicht, als moest hij zijn hoofd vasthouden om niet flauw te vallen.
    ‘Mama, ik word slap.’ Dat wilde ik, afleiding bieden, zodat hij weer even bedacht waarvoor hij beneden kwam: om drinken te pakken. Hij liet Celine voor wat ze was; zielig en even een klein meisje.

Stickers
Dat wil ik ook af en toe. Gewoon even niet volwassen, want dat stinkt. De tijd voor pubertijd 1.0 herbeleven. Springen in de bladeren, dansen in de regen, huilen als het pijn doet en een pleister van mama. Ik wil gewoon stickertjes plakken.
    ‘Oh mama, stickertjes!’, roept Celine.
    ‘Stickertjes? Die zijn voor mij!’
    ‘Ben jij daar niet te oud voor?’
    ‘Ja, maar daarom kan het nog wel leuk zijn?’ Vind me maar gek, maf en compleet gestoord. I can handle it! Puur omdat ik besluit mezelf te zijn en blij te zijn met mij. Dus, lach me uit, ik draai me om.
    ‘Je mag ze hebben, ze zijn stom.’ Ze scheurt de pagina uit en smijt het naar mij.
    ‘Oh kijk, een zonnetje en Nijntje,’ ik zwijmel.

Verlanglijst
    ‘Dit is beter mama, een verlanglijst.’
    ‘Die komt van pas. We moeten nadenken over kerstcadeaus.’ Niet veel later hangt de posterverlanglijst aan de deur en staan Celine's wensen er op. 
    ‘Wow! We hebben het duidelijk nog niet over bedragen gehad.’
    ‘Daarom ga ik maar gelijk voor mijn grootste wensen.’
    ‘Een paard, een eenhoorn en een leuke perfecte boyfriend.’
    ‘Ik weet ook iets voor jou.’ Ik schrijf het erbij.
    ‘Mama, onderbroeken?’
    ‘Ja, laat het eens nuttig zijn.’

Wensen
Celine bracht me op het idee om evengoed mijn grootste wensen te notuleren. Wat is nou eigenlijk 

duurder: een paard, eenhoorn en perfecte vriendje of een Fiat 500?’ Daarover gesproken, Marcel gaf laatste een bedrag uit dat in de buurt kwam van een Fiatje. Zou hij dan toch???
    Strikje erom, mama is blij! Komt Benjamin weer de kamer binnen, nu voor zijn portie pepernoten.
    ‘Oh, een verlanglijstje.’ Hij kijkt ernaar: ‘Is het te besteden bedrag ongelimiteerd?’
    ‘Blijkbaar.’
    ‘Cool! Dan weet ik ook iets.’ Hij noteert zijn iets.
    ‘Het enige dat ik begrijp is Boba Fett en helm.’
    ‘Wel snel zijn, want ze kunnen uitverkocht zijn.’
    ‘Voor het eerst sinds jij weet wat wensen zijn, ben jij het goedkoopst. Wauw jongen, ik word ieder jaar trotser op jou.’
    ‘Mama, wat is the Starry Night?’
    ‘Benjamin, werkelijk? Jij kent dat schilderwerk van Van Gogh niet?’
    ‘Oh, maar is die niet heel duur?’
    ‘Schatje, onbetaalbaar, daarom neem ik genoegen met een puzzel ervan.’

Overtuigend
Zelfs Marcel vulde zijn duurste wens in en Lara moest overtuigd worden mee te doen. Ze is wat… Hoe zal ik het zeggen, afwachtend? Verlegen om iets te vragen? Bang te duur te doen als zij haar hart volgt Laat ik het zo zeggen: wat er op staat, hebben we er uit weten te trekken. Dit weet ik: een van haar wensen wordt vervuld, want die is betaalbaar. Zij is de wijste, mag daarom blijven! Dankzij haar ligt er straks tenminste iets onder de boom. De rest verwijs ik naar de kerstman, hij mag onze kerst redden.

Kerstboom
Oh wacht, kerst; de kerstboom!
    ‘Marcel haal jij die even van zolder?’ Komt ineens Benjamins wens uit. Hij smeekt wekenlang of ik die wil opzetten. Ik zei steeds dat ik niet gek ben en 29 november vroeg zat is.’ Hoe hij het voor elkaar kerstbalde dat ik nu toch zo gek ben?
    Vriendjes van me hebben ‘m ook al staan. Zij zijn dan toch het meest gek? Nu durf ik ook.

    Alhoewel, zij plakken natuurlijk weer geen stickertjes.