‘Mama, dit is echt te groot, wat een zwabber!’
‘Misschien zijn er mannen met zo’n grote…’
‘Zwabber, mama, zeg maar zwabber.’
‘Zw… zw… zwab… tralalalalalaaaaaa.’ Zing ik. Het lukt me niet om zwabber te zeggen. Grappig, dat ik het zonder schaamte schrijvend op het scherm duw. Dan durf ik wel! Best eng dat ik schrijvend meer durf te zeggen dan in gesproken woorden.
‘Die slurf is inderdaad erg groot,’ mengt Celine zich in het gesprek. Ik bekijk haar werk van alle kanten en kan alleen maar goedkeurend hummen.
‘Misschien is ie niet zo zeer te lang, maar wel te breed,’ reageert Benjamin. Hij houdt even stil en vervolgt: 'Alhoewel er bevolkingsgroepen zijn…’ Benjamin trekt nog eens aan de slurf. Waarop Celine ingrijpt en uitroept:
‘Ik heb er genoeg van. Mam stop in je tasje, weg ermee.’
‘Goed plan, ik vraag me alleen af of ik wel moet doen wat ik wil doen. Het is echt belachelijk. Waar ben ik aan begonnen en dat allemaal naar een idee van papa.’
Vergeten
Over ideeën gesproken. Manlief had meer daarvan.
De blog van vorige week is een van de weinige die hij niet vóór plaatsen checkte. Daarom las ik ‘m later in de week voor. Eenmaal uitgelezen zei hij:
‘Je bent aan het eind vergeten te vragen welke twee dingen niet waar zijn in jouw blog.’
‘Oeps dat is waar. Moet ik daar nog een prijsvraag aan wijden en wat valt er dan te winnen? Een meet en greet? Wie wil dat nou?’
Nu ja, wie het leuk vind om mijn vorige blog te analyseren, mag me via social media toefluisteren wat in zijn of haar ogen niet waar is. Eens zien wie in mijn leugens gelooft en de waarheid verdraait.
Ik ga ondertussen even naar Peter.
Tasje
‘Celine ga je mee?’
‘Waarheen?’
‘Naar Peter.’
‘Waarom?’
‘Om jouw maaksel te geven.’
‘Wat? Mama! Maakte ik het voor Peter?’
‘Ja, heb jij dat gemist? Ach het maakt niet uit, kom we gaan.’
‘Nu ja, ik wil zijn reactie wel zien.’ Onderweg vraagt Celine nog even hoe het ook alweer zat en ik vertel haar het verhaal dat een week geleden speelde.
Nieuwsgierig
Ik wandelde naar Peter met in mijn hand een Hunkemöllertasje. Als je daarmee over straat loopt, voel je dat iedereen zich een beeld vormt van wat daar in zit. Eenmaal bij Peter kon ik wachten op een reactie.
‘Zo, wat voor spannends heb jij in dat tasje?’
‘Ja, dat is voor mij een weet, voor jou een vraag.’
‘Was het tijd voor een nieuwe bh?’
‘Nee, zeker niet.’
‘Oh, een slipje?’
‘Nope!’
‘Natuurlijk, het is een dildo!’
‘Wat kan het dan nog zijn?’
‘Gewoon nachtkleding.’
‘Is dat alles?’
‘Het is in ieder geval niets spannends, maar om het hier voor je neus omhoog te houden? Dat gaat me iets te ver. Iedereen kijkt mee, vind ik niet echt nodig.’ Hij knikte instemmend. Na nog wat gebabbel en geklets, vertrok ik naar huis.
Ondergoed
Nu loop ik nu met Celine naar Peter, met hetzelfde tasje in de hand. We hebben al zoveel lol, iets met voorpret en een berg verwachtingen. Tien minuten later lopen we de passage in en zien Peter met zijn beschermkap op hard werken.
‘Hey Peter!’ Hij kijkt op.
‘Hey Irene.’ Dan ziet hij Celine naast me staan. Hij begroet haar verrast. Logisch, want zo vaak kom ik niet meer met ons twee de zaak binnen. Wel vraagt hij regelmatig hoe het met haar is.
‘Weet je nog dat ik met dit tasje binnenwandelde en jij liep te dollen?’
‘Lopen wij niet altijd te dollen dan?’
‘Jaja, maar Peter, ik zei dat er nachtkleding in zat, maar het was iets voor Marcel, alleen past het hem niet. Toen we het zo bekeken dacht hij dat het jou wel zou passen.’
‘Oh,’ zegt hij en stapt achter de snijtafel vandaan.
‘Zet die stomme kap ook maar even af.’ Peter doet wat ik zeg en neemt het tasje aan. Natuurlijk kijkt hij behoedzaam in het tasje en ziet twee ogen naar hem op kijken. Na even opkijken naar ons, steekt hij zijn handen in het tasje, pakt eruit wat er in zit, vouwt het open en begint te lachen!
Ach weet je wat? Kijk dit filmpje maar en zie wat hij kreeg.
