zondag 25 december 2011

Kippig geruzie



We zitten weer gezellig met elkaar aan tafel.
   Onze opstelling is als volgt: Ons kleine jongske zit naast mij, tegenover Celine die naast Marcel zit, tegenover mij. Deze opstelling is erg belangrijk voor de rest van dit verhaal. Not, maar het kan ook geen kwaad.

We eten aardappelen met groente, een flinke bak salade en kipkluifjes. Jammie, op dat laatste zijn we hier alle vier helemaal gek!!! Zó lekker!!! Ik noem het dan ook: verslavend lekker, waar Marcel komt met: crimineel lekker. Celine vervolgt met: kiplekker en Benjamin sluit af met: voortreffelijk! En dat terwijl ik nog zo geprobeerd heb er een autobandensmaak aan te geven, want ik wil natuurlijk wel een Michelinster winnen. Maar nee, hier is sprake van de fijngevoelige smaak van een Meester-Kok M/V. Ik dus. Dat ik kan koken blijkt wel eens door de dingen die ik in mijn keuken tover. Soms met hulp van mijn geliefde Albert. Dan weer vooral eigen inbreng, echter nu was het met een beetje hulp van de poelier. Grazie!

Als we de kluifjes eerlijk hebben verdeeld, blijft er één over. Wie krijgt die?
   “Schatje, ik gun ‘m jou!” Ik kijk Marcel aan.
   “Nee, ik gun ‘m jou!”
   “Nee, ik vind jou zó lief, neem jij ‘m. Jij moet er nog van groeien.” Maar niet heus, een betere smoes weet ik echter niet. Hij blik of bloost in geen velden: 
   “Nee, ik vind jou liever, jij mag ‘m.”
   Naast ons beginnen twee kinderen te zuchten…

Ik aanschouw mijn manneke wat intenser: 
   “JIJ, EET DAT KLUIFJE NU OP!” Klink ik niet onvermurwbaar?
   “IK wil dat jij JIJ ‘m opeet,” respondeert hij.
   Naast ons klinkt nu zwaar gekreun…

Met zijn donkere stem klinkt Marcel dwingender, maar wat in mijn kop zit, zit niet in mijn kont. Ik frons mijn wenkbrauwen: 
   “Als jij ‘m nou niet pakt, prop ik ‘m in je strotje. Ik gun ‘m jou, jij eet ‘m op.”
   “Maar jij verdient ‘m want jij hebt gekookt!”, zegt meneer beheerst kalm en kijkt er indringend bij.
   De kids rollen met hun ogen en kermen luid.
   Ik ga zo slaan!

Marcel en ik hebben nóóit ruzie. Doch je merkt al dat we hier op het punt staan elkaar in de haren te gaan vliegen. Althans ik in die van Marcel, ware het dat hij weinig haar heeft om in te vliegen. Andersom zou beter werken, maar ik ben hier de felste.
   Wat nou ons grootste probleem is? We gunnen de ander meer dan onszelf. Hoe debiel kan je zijn? Of nee, lief natuurlijk!
   De uitzondering is salade: Daar ga ik helemaal voor en delen?! No way! Ik maak gewoon zoveel dat er heel veel overblijft voor moi!

However, je wil niet weten hoe vermoeiend het is dat je de ander niet gewoon iets kunt gunnen zonder dat die het jou weer terug gunt. Het is ten hemel schreiend.

Terwijl Marcel en ik elkaar nog steeds dat kipkluifje door de maag proberen te splitsen, blijkt Celine er helemaal klaar mee en zegt: 
   “Ik heb een getal onder de tien in mijn hoofd; wie het raadt, krijgt het kluifje.” Eindelijk iemand hier die haar kop gebruikt. Goed plan!!!
    “5,” is mijn eerste poging.
    “4,” vervolgt Marcel.
    “3,” zeg ik.
    “2,” noemt Marcel. Waarop Celine opgelucht uitroept.
    “Ja, papa heeft gewonnen!” Mijn manneke straalt en pakt triomfantelijk het laatste kipkluifje uit de pan. Steekt ‘m vervolgens uitdagend in zijn mond!

Ik vlieg op. Nu ben ik pas boos.
   “Wil jij ‘m dan toch?”, klinkt Marcel geschrokken.
   “Nee, ik wilde winnen!”

zondag 18 december 2011

Merry X-mas

It’s that time of year again.
De tijd dat ik bedenk dat mijn bolide wat extra’s nodig heeft. Je kan al niet om ‘m heen. Hoewel klein is ie vol karakter. Ook nog eens rood en met reclame op de behuizing schreeuwt het karretje “www.ritsratsreklame.nl”. Het geeft ‘m meer body hoor!

Maar er moet even meer op. Zo kijk ik Marcel smekend, met mijn aller schattigste look en hartoogjes aan. Hij denkt vast: wat wil ze nou weer?!

Wat ik wil? Nóg méér tekst op mijn voituurtje. Nóg méér opvallen.

Ik vertel hem mijn wens, en ja, een dag later komt mijn schatteke met de teksten thuis. Hij zegt dat ik het zelf wel op de auto kan plakken en is weg; zijn werk roept. Nu ben ik geen meester-beletteraarster; zeg maar gerust het gaat mij iets moeilijker af, maar als meneer RitsRats zegt dat ik het kan, kan ik het. Basta!
Een raampje van matfolie voorzien is een makkie. Bel gerust even. Ik kom langs en zorg voor minder inkijk. Eén ding heb ik vóór op de baas: ik ben goedkoper!

Nu ja, na het schoonmaken van de ramen plak ik de teksten op de zijruiten. Maar wat is dat? Een paar hoekjes willen niet vast blijven zitten. Ik bedenk een meesterlijke oplossing en na een uurtje lijkt het wèl vast te zitten. Zo staat er “Merry X-mas” op de zijramen! Leuk toch!?
Ik stap vervolgens vrolijk in, ben helemaal blij en ga op weg.

Tot ik plots een zacht getik tegen het achterraampje hoor. Wak?! Wat is dat? Er raakt een letter los! Nu ja, ik kijk er zodadelijk in de parkeergarage wel even naar. Tot ik ineens niets meer hoor en zie dat de ‘m’ weg is. Foetsie, hopelijk niet op de voorruit van mijn achtervolger. “Zou hij (of zij) met zo’n ‘m’ op de voorruit niet gelijk zin krijgen in een Big Mac?” vraagt Marcel later. Nou, ik wel!

Alle gekheid op een stokje. Ik rijd al balend door en bedenk: Help!!! Nu staat er “Merry X-as” op mijn auto. Ik schaam me dood. ‘As(s)’ is toch niet zo’n net Amerikaans woord voor ‘achterwerk’? Ik hoop stilletjes dat niemand het opmerkt, want je hebt van die programma’s waar de grappige dingen breeduit worden uitgemeten, bijvoorbeeld bij DWDD. Marcel wil mij als blogger in dat programma, niet als iemand die zijn zaak onderuithaalt?!

Ik pulk in de garage alle overgebleven letters van het raam, dan maar géén tekst, en stuur een berichtje naar Marcel dat ik toch niet zo’n goede beletteraar ben. Zijn verklaring luid: het gebruikte schoonmaakmiddel laat een vettig laagje achter en zo blijft de tekst niet goed plakken. Poeh, gelukkig ligt het niet aan mij, ik kan het wél. Yes! “Maar meneer de big boss: Dat kon ik ook niet weten! Ik run hier geen zaak!”

Hoe dan ook regelde Marcel een nieuwe tekst en heeft het ook nog zelf op mijn rode monster geplakt. De schat! Dan weet ik nu zeker dat het goed zit.

Later vraagt Benjamin mij wat “Merry X-mas”  betekent en waarom ‘as’ zo erg is. Ik leg het uit en ook dat ‘X’ ook wel kan staan voor ‘groot’, begint het kleine kereltje te lachen!!!
“Dus eigenlijk wenste je iedereen een vrolijke dikke kont!”
“Ja, Benjamin fijn dat jij het snapt en voor je ziet.”
Wat jij als lezer voor je ziet, wil ik niet weten. Als het mijn zitwerk maar niet is!

Afijn, mijn auto scheurt, eh schreeuwt: “Merry X-mas”!
Dat is dan nu mijn wens voor jou.
 Fijne kerstvoorbereidingen & tot volgende week!

 

zondag 11 december 2011

Eierdopje

Vanaf 2 mei 2014 is mijn boek ‘Vanuit mijn eierdopje’ te koop.

Deze blog, waarin een vriendin me wijst op hoe klein mijn wereldje eigenlijk is en daarmee een behoorlijke aandeel kreeg in de titel van mijn boek, is daarin te lezen. Je vindt 'm naast 25 andere grappige blogs.
Ik garandeer je een lach, bij het lezen ervan. Eigenlijk vooral een nog grotere lach bij het lezen van mijn boek. Daar zijn mijn beste blogs te vinden.

Wil je mijn boek bestellen? Stuur me dan via het contactformulier een mail.

Enne, een echte fan bestelt mijn boek uiteraard!

zondag 4 december 2011

Albert Heijn kan beter!



Mijn grote vriend Albert Heijn sloot tijdelijk zijn deuren. Ik had mooi het nakijken. En waarom? Het moest moderner. Niet dat ik daarom heb gevraagd, maar goed.

Wat ik me wel afvraag is, waarom er niet meer rekening met mij wordt gehouden. Ik ben grootverbruiker bij Albert! Hoeveel guldens en euro’s ik niet alleen al in bovengenoemde zaak heb gepompt? Laat Marcel het maar niet horen. Ik doe zo mijn best jouw en mijn  economie te redden, maar een beetje hulp van anderen zou zeker helpen.

In afwachting van de vernieuwde winkel, werd ik heel benieuwd naar wat komen zou. Zelfscan kassa’s? Denken ze nou werkelijk dat ik daar warm voor loop? Dat ik het praatje bij de kassa opgeef voor zo’n onpersoonlijke manier van shoppen? Echt niet! Ik koos altijd met de grootste zorg mijn kassa uit: Marga here I come. Ze werkt zo lekker rustig; jaagt me niet op. Net als twee van haar collega’s.

Hoe wist Albert trouwens dat ik drie dagen nodig had om dat knopje in mijn kopje om te zetten. Toen ik éindelijk weer (juich, jippie, hoera!!!) mijn eigen winkel betrad liet ik me meetronen door een van de vriendelijke medewerkers. Ze legde me het hoe en wat uit over de zelfscan, we hadden zelfs nog een persoonlijker gesprekje dan ooit en voor ik het wist liep ik de winkel door als zelfscanner. Ik bedacht al snel dat de kinderen dit wel heel erg leuk zouden vinden: boodschap in ontvangst nemen, met dat apparaatje ervoor, druk op de knop en ‘bliep’ weer een boodschap gescand, in de tas doen en huppeldepup naar de volgende boodschap.
   Ga ik als thuis-blijf-moeder met mijn tijd mee of niet?

Een paar dagen later ging Benjamin met me mee. We liepen bij Albert binnen en ja hoor, het jochie had er binnen no-time plezier in! De ‘bliepjes’ waren niet van de lucht. ‘Bliep’, ‘bliep’, ‘bliep’ klonk steeds sneller. Het is dat ik de portemonnee beheer en zo beslis wat er in het karretje kwam, anders had ik natuurlijk nooit genoeg aan één bankpasje, eh karretje. Hij zou als ik hem erop los liet, zeker de economie redden en mij straatarm maken.

Bij de betaalautomaat zegt één van mijn favoriete caissières geshockeerd: 
   “Nou ja! Daar gaat ons gezellig praat je bij de kassa.” 
   “Hoezo? We raken NU toch ook te klets of niet?!” Dat gaat helemaal geen gemis te worden!
   “Maar”, vroeg ze, al kijkend in mijn karretje, “waarom heb je de boodschappen niet gelijk in de tassen gedaan?”
   “Ik ben op de fiets en er is nog geen zelf-fietstassen-vullende-machine bedacht.” Anyway, die machine zou het toch niet goed doen in mijn ogen. De bananen onderop en daar bovenop de pakken melk. Nee, “zelf doen” is mijn motto!

Al lerende heb ik een paar tips voor Albert:
  1. Als iemand, net als ik het boodschappenlijstje van de app ‘Appie’ gebruikt, heb je in de ene hand natuurlijk je Galaxy en in de andere dat zelfscangeval. Handen vol! Hoe pak je nu de boodschappen uit de schap? Kom maar op met dat houdertje op het karretje voor de smartphone.
  2. Beter nog: synchroniseer  ‘Appie’ met dat zelfscan-ding. Twee apparaten gekoppeld  et voilà; één vrije hand.
Help mij ook nog denken aan het milieu, als ik nu ook nog met de fiets door de winkel mag. Maak mij de eerste zelf-scannende-fietstassen-vullende-superblije-trouwe Albert Heijn klant die zo de winkel uit fietst na de laatste ‘bliep’!