zaterdag 26 november 2022

Piercings

Wil jij geloven dat ik twee piercings rijker ben? Eigenlijk al drie maanden, want zo lang geleden liet ik ze zetten. Ik slinger dit pas nu op dit wereldomvattende wonderlijke web, want ik moest zelf aan het idee wennen. Piercings et moi, is als Marcel die een tattoo neemt. Niks voor ons, toch?
    
Parlour
Fout! Ik koos voor twee piercings.
    Daarin moedigde Laura me vooral aan. Celine’s vriendin wees ons vanwege haar goede ervaringen met piercings op Black Sword Tattoo Parlour in Apeldoorn.
    Dat stukje 'Parlour' zocht ik op. Het is Engels voor salon. Het voelde direct goed, daarom maakte ik online een afspraak, waarbij Laura en Celine beloofden mee te gaan om mijn handen vast te houden.

Onheilspellend
Eenmaal bij de salon verraste de open uitstraling me. Het zag er vriendelijker uit dan de herinneringen van mijn netvlies en de vooroordelen in mijn kop. Mijn netvliezen verwachten zwart geblindeerde ramen, zoals bij de tattooshop aan de Amsterdamsestraatweg in Utrecht (zo’n dertig jaar geleden). Daar fietste ik als gezinsverzorgende vaak aan voorbij. Madam angsthazige ik, vond het onheilspellend.
    Al vind ik honden ook huiveringwekkend en in de avond vind ik het donker sinister. De laatste paar meters voordat ik thuis ben, zijn spookachtig. De brandgang lijkt in het donker een angstaanjagend zwarte gat. Brrrrr...

Huiselijk
Deze Parlour verraste me met het licht en de ruimte die je van buiten binnen zag. Snap je? De ongedwongen en gezellige sfeer binnen was zo fijn dat ik bijna mijn schoenen uit wilde doen en mijn huispak aan wilde trekken. Zo jammer dat ik die niet bij me had.
    Yara ontving ons vriendelijk en nam ons mee naar zijn stoel, waar een foto met zijn kinderen mijn blik ving. Yara is papa, wat leuk! Het vormde gelijk een leuk gespreksonderwerp.
    ,,Je mag in de stoel plaatsnemen, Irene.” Waarna een ongedwongen gesprek volgde en Yara alles klaarlegde voor de piercings.
    ,,Mama, moeten wij je hand vasthouden?”, vroeg Celine nog snel.
    ,,Nee hoor, I’m a big girl.”
    ,,Weet je zeker dat je deze piercings wilt?”, zei Yara.
    ,,Ja.” Wat het startsein voor Yara was en waarna hij alles wat hij deed uitlegde. 
    Toen de eerste piercing zat, vroeg hij:
    ,,Gaat het Irene?”
    ,,Ja, zeker.”
    ,,Dan ga ik door met de andere.”

Toekijken
En zo zaten een poosje later twee piercings in dit lijf. Ik vond de zorgzaamheid hartverwarmend. Dat ervoer Celine ook, want zij besloot terplekke dat zij ook een piercing wilde. Yara bood haar aan te gaan zitten, tenslotte waren we er nu toch. Zo wisselden we van plek en kon ik zien hoe het allemaal werkte. Interessant maar niet geschikt voor woorden hier. Iemand zou er maar zo onpasselijk van worden.
    To much details zeg maar.

Herhaling
Afgelopen week herhaalde ik mijn tocht naar de Parlour, want na twee maanden – het werden er drie – moest ik de piercings laten checken.
    ,,Dat ziet er goed uit,” zei de vrouw.
    ,,Dat wist ik."
    Bij thuiskomst klonk:
    ,,Marcel, kom maar op met die vlinderoorbellen, ik heb gaatjes! En voor de rest zoek ik zelf nog een paar leuke piercings. Die zitten gewoon lekkerder."



zaterdag 19 november 2022

Palm free wel zo goed?

Kijkend in de schappen zag ik opnieuw deze margarine: Eat Plants Free of Palm. Het pakje valt op in al zijn zwartheid en vooral om de bloemetje en bijtjes. Al zie ik die laatste niet, jij? Ik denk ze er dus bij.

Boodschappenlijst
Ik deed jarenlang boodschappen voor iemand. Ze stuurde me dan ter inspiratie een screenshot van haar Jumbo boodschappenlijstje. Een van die keren trof ik een onscherp plaatje met Eat Plants Free of Palm op het lijstje en kon het totaal niet thuisbrengen. Waar zocht ik naar? Met de foto zo onduidelijk, stuurde ik een appje: Wat is Eat Plants Free of Palm?
Antwoordde ze: boter.
Ik: Ohhhhhh. 
   Zo gemakkelijk kan het zijn. Het was een van de vele voedingsmiddelen die ik leerde kennen door boodschappen te doen voor een ander. Van sommige dingen wist ik niet dat het bestond.

Geschreeuw
Pas een week of drie geleden kocht ik deze margarine voor onszelf. De tekst schreeuwde namelijk hard. Niet de tekst op het pakje hoor; het kaartje dat erbij hing riep '1+1 gratis'. Hoewel ik niet zo hard luister naar de hardste schreeuwers, die zijn meestal compleet doorgeslagen, liet ik me deze keer verleiden.
    En natuurlijk door die bloemetjes, weet je nog? Tel bij dit alles op dat ik ooit hoorde dat we moeten stoppen met het gebruik van palmolie en tada… ik doe iets goeds voor de wereld en haar problemen.
    Ik erken er maar meteen bij dat ik niet weet hoe het echt zit met die palmolie. Ik hou eigenlijk niet alles bij wat ik moet doen. Ik ben van stap na stap. Alles tegelijk lijkt me ondoenlijk en voor de rest sluit ik mijn ogen, want wat we allemaal moeten overweldigd soms.

Wel vet!
Mijn ogen kan ik dan wel sluiten, mijn mond niet. Mijn nieuwsgierigheid naar deze nieuwe margarine was groot. Niet het gras, maar de boter van de buren kan wel eens lekkerder zijn. Jaha, zo heb je het nog niet geproefd hè?
    Zie me een sneetje Petit Cereales besmeren met margarine en bestrooien met hagelslag: hmmmmmm. Lekker! De structuur bleek gladder en glimmerigger, zoals wij dat zeggen, dan de Blue Band die we kennen. Ik ontdekte dat die glans en smoothness zitten in de hoeveelheid vet - meer dus. Oei, ik lust die extra calorieën nou precies niet. Je weet nu toch onderhand wel waar ik die niet terug wil vinden?

Trouw
Die palm free margarine bleef toch onderdeel van onze gedekte tafel. We sticked to it. Het is gewoon lekker en blijkbaar beter voor… Tja, voor wie?
    Daarvoor checkte ik de verpakking. Lees je mee?

 
    Ter info: Ik duik niet verder in dit thema, dan wat daar staat. Alles wat ik hierna zeg, is gebaseerd op mijn gedachten, gektes, kronkels en huis-tuin-en-keuken wetenschap. Don’t shoot the messenger met de volgende gedachtenspinsels. Het gaat om een lach en niet om de ernst.

Wereldverbetering
Na het lezen van de zijkanten zei ik:
    ,,Met deze boter beschermen we het regenwoud. Goed hè?”
    ,,Ja, heel goed,” beaamde manlief.
    ,,Maar over 50 jaar blijkt dat we de savannes verknalden.”
    ,,Hoezo?”, zei manlief en stak een lepel muesli in zijn mond.
    ,,Nou, voor de Sheaboter in deze margarine, killen we de vruchten van de Sheabomen. Haal de vruchten uit de boom en er komen vanzelf geen nieuwe bomen bij. De savanne is toch al niet zo dik begroeid, kijk maar naar de Lion King, dus met nog minder bomen is over 50 jaar die savanne kaler dan jouw hoofd.” Dat bedoel ik dus met huis-tuin-en-keuken wetenschap. Ik gebruik graag voorbeelden uit de praktijk.
    ,,Tja, daar zeg je wat.”
    ,,Zal ik nog eens wat zeggen?”
    ,,Ik weet niet of ik nog iets wil horen,” zei Marcel wrijvend over zijn hoofd.
    ,,Ik zegt het toch. Mijn idee is dat bij iedere nieuwe en goede ontdekking we een nieuw wereldprobleem ontketenen. Wat nu goed lijkt, blijkt later op een of andere manier slecht.”
    ,,Kom met een voorbeeld.”
    ,,Oké, we rijden straks allemaal in elektrische auto’s. Maar van allemaal gaat een keer de batterij kapot. Daar blijft een berg onverwerkbaar afval bij over, lekker hoor die meuk. Waar laten we dat nou weer achter? Nou? Hè? Kom maar met een antwoord meneer-ik-weet-op-alles-raad.”
    ,,Dat laten we in die kale savanne waar jij het net over had. Is die toch ergens goed voor."

zondag 6 november 2022

Bestemming onbekend

Dit wil ik vaker: meegevoerd worden naar…
    Tja dat wist ik dus niet. In die ongewissigheid startte ons weekendje weg. Weken geleden begon het me-verheugen:
    ,,Ik heb zin de boel-de-boel te laten met een weekendje weg.”
    ,,Bedoel je alleen je eigen boel of ook die van papa?,” vroeg Celine.
    ,,Stiekem, het eerste, maar papa mag mee,” zei ik waar manlief bij zat. Hij kent me.
    ,,Oh, heerlijk! Dan heb ik het huis voor mij alleen,” juichte Celine en hing nog net niet de slingers op.
    ,,Dat is mijn tekst! Maar ja, om dus een huis voor mij alleen te hebben, moet ik het huis uit, want een ander gaat niet” lachte ik.
    
Al snel zat manlief achter de computer. Hij zette er vaart achter met net zoveel zin in een weekendje knussige nikserigheid als ik. Onze eisen: een knus huisje met een openhaard (verplicht) en een sauna (graag).
    ,,Verras me maar eens, ik wil niet weten waar we heen gaan.”
    ,,Oh, oké, al is dat niet handig want ik log in met jouw account. Mag ik je telefoon?” Ik gaf manlief mijn phone en beloofde eventueel voorbij vliegende mails ongezien door te sturen.
    ,,Als ik je een keer smeek te zeggen waar we heen gaan, hou jij je mond stijf dicht. Beloofd?”
    ,,Deal.” Sindsdien geen woord meer gehoord.

Verrassing
De weken verstreken en soms prikte ik toch. Dan noemde ik een plaats- of parknaam.
    ,,We gaan naar een onbekend park,” zei hij: ,,En ik heb een extra verrassing voor je.”
    ,,Echt!?” Dat vergrootte de glans en nieuwsgierigheid. Tot hij vorige week vertelde dat die verrassing niet doorging. ,,Wat was het dan?”
    ,,Een massage in de beautysalon op het park. Het was volgeboekt.”
    ,,Potjandosie, maar zó lief.”

Ontknoping
Afgelopen vrijdag vertrokken we... 
    Omdat ik behoorlijk topografisch aangelegd ben, wist ik als snel dat we op de A12 richting Arnhem reden. Bij het verlaten van de A12 in noordelijke richting en gezien de reistijd bedacht ik:
    ,,We gaan richting Apeldoorn,” Marcel lachte. En even later: ,,Oh, de Veluwe by fall! Gaaf!” Ik riep plaatsnamen als Ugchelen en Otterloo?”
    ,,Je let niet op de borden hè? Anders wist je het.”
    ,,Nee, ik let op alles behalve borden, kijk wat een leuk kunstwerk in de tuin.” Buiten de borden om zag ik zoveel meer. Tot we Hoederloo in reden met vakantiepark Miggelenberg als eindpunt.

Niksen?
Het niksen begon. Oh  nee, nog even niet. We wandelden na aankomst en vlak voor zonsondergang een route van 3,8 kilometer, om te checken of dat een leuke ochtendwandeling voor mij was. Best wel, al zat ik de volgende ochtend liever bij de haard met mijn creatieve stuff.
    Na het ontbijt en verleidt door de zon met minder mooi weer op de planning, besloten we meteen op weg te gaan naar het Deelerwoud. We strikten onze schoenen aan, vulden de flesje, haalden de externe batterij van de lader en stapten de auto in voor een wandeling van ruim acht kilometer. 
    Bij de beschrijving beloofde Natuurmonumenten een mooie tocht langs heide en bosrand, met vergezichten, de zekerheid op runderen en de mogelijkheid om reeën en herten te spotten.
    Laat daar een teleurstellinkje opspelen. We telden twee runderen en geen ander wild. Al zaten we nog wel een tijdje op een punt waar ze volgens de app echt zichtbaar zouden zijn.
    Dan denk ik weleens: die beesten zijn niet gek. Zij kennen deze plek en dit uitzichtpunt. Waar wij in stilte de ene kant op keken, liepen zij stilletjes achter ons langs, rijen dik! En maar lachen. Zou ik een selfie maken, dan zie je ze achter me voorbij gaan.
(blog gaat verder onder de foto's)



Stilte?
Zei ik stilletjes? Dat is wat gelogen, vanaf de start tot zo’n kilometer verderop hoorden we hard geluidsgeweld van helikopters. Tot we vier Chinook-transporthelicopters voorbij zagen vliegen. Ineens snapten we de vogelspotters langs de weg hiernaartoe. Het waren vliegtuigspotters bij Vliegbasis Deelen. Van wandelen leer je veel joh!

Wild
Terug bij het huisje en de lunch op, wilden we alvast een plek reserveren voor ons diner in het parkrestaurant. Dat bleek een slecht plan: het was volgeboekt en zelfs voor het hele weekend. Sterker nog, na anderhalf uur zoeken, bleken alle restaurants waar wij naar smaakten volgeboekt.
    ,,Hoezo een weekend niksen? Het wordt supermarkt, denk ik.”
    ,,Nee, we kunnen altijd naar de snackbar of pizza afhalen, kom we gaan naar het wildscherm. Het is schemertijd, als we een hert willen zien, dan toch nu.”
    ,,Ik denk dat ik nog eerder een hert op mijn bord zie. Maar oké Natuurmonumenten biedt opnieuw hoop."
    En natuurlijk de grond in geboord. Geen hert gezien.

Maaltijd
We liepen terug met de klok op half zes.
    ,,Marcel, eigenlijk heb ik helemaal niet zoveel trek na onze lunch van 14.30 uur. Wat denk je van toastjes, smeersels, fruitsalade en eventueel een snack uit de winkel?”
    ,,Je hebt een punt. Al moeten we dan hard lopen voor die snack, want naar ons huisje is 22 minuten en de winkel is verder. Die sluit om zes uur."
    Nooit eerder liep ik zo snel voor een banaan en kipsaté. De rest hadden we al in huis. Met nog vijf minuten te gaan, liepen we de half donkere winkel in, zochten de voedingsmiddelen en betaalden die.
    ,,Nu kunnen jullie sluiten, fijne avond” zwaaide ik naar de winkelmedewerkers. In het huisje maakten we het voortreffelijke maaltje voor onze kleine trek.
    Terugkijkend was het nikserig à la wij. Ben ik vooral benieuwd hoe het niksen morgen vorm krijgt.