Puzzelen

Wat is het soms toch een gepuzzel, zeker als het in 1000 stukjes ligt en alle blauwe stukjes op elkaar lijken. Afwisselen naar groen werkt al niet veel beter. Dan nog de stukjes die het katje vormen. Al dat haar! Ja een katachtige, de puzzel toont een schattig poesje.

    Zei ik trouwens iets over een stijve nek? Puzzelen is niet goed voor je nek!

Ontstaan

Het begon allemaal bij een vrouw die ik interviewde. Het blijft een feestje mensen te ontmoeten. Hun verhalen te horen maakt het extra bijzonder en dan nog een hobby herkennen? Dat had ik nooit ingepuzzeld. Het is de slagroom. Bij het betreden van haar huiskamer, wilde ik bijna het interview skippen en puzzelen aan de Ark van Noach bestaande uit 3000 stukjes. Ik koos toch het interview om bij thuiskomst Celine te vragen:

    ‘Heb jij in je overvolle kamer een puzzel?’

    ‘Ja hoor mama!’ Ze stoof naar boven en kwam terug met een puzzel van 1000 stukjes.

Vrije tijd

Niet dat ik omkom in vrije tijd. Sterker nog, ik kan me beter sterk maken voor de eis van de dagelijkse 10.000 stappen. Veelal lukt het nog, maar soms is het te nat, ben ik te lekker bezig en ontbreekt af en toe de puf. Smoes één, te nat, is werkelijk belachelijk. Ik heb een nieuwe regenjas. De andere twee vragen om doorzetting. Dat lukt me met genoeg wil; ja, ik wil!

    Die keus gemaakt, nam ik de puzzel van Celine aan.

    ‘Ik doe mee hoor mama,’ zei madam en samen ontruimden we de eettafel om te ontdekken hoe groot de puzzel werd. We zochten alle randjes en legden ze in elkaar. De puzzel kostte een derde van de tafel waarbij vijf zitplaatsen overbleven. Precies genoeg zolang Benjamin geen vriendin heeft. Was manlief blij, want we kunnen aan tafel eten en puzzelen.

Unstopable

Celine en ik pakten ieder vrij moment om puzzelstukjes te passen. Zelfs tijdens het ontbijt en avondeten gingen onze ogen richting puzzel. We pasten hier en daar stiekem een stukje. Soms stond ik in mijn uppie over de tafel geboden, dan weer zat Celine in haar eentje te puzzelen. We lieten alleen los zodra de plicht riep. Die moest hard roepen.

    Zelfs ’s avonds vóór bedtijd paste ik puzzelstukjes in elkaar. Wist ik veel dat ik na een kwartiertje puzzelen ook nog eens veel beter slaap? Ontdekte ik ineens een tweede remedie tegen inslaaptrouble: de eerste is lezen tot de ogen zwaar worden en ik manlief zwaar hoor ademen, de andere is puzzelen in mijn enige uppie. Gedachteloze puzzelrust is wonderbaarlijk goed voor madam-ik-kom-moeilijk-tot-rust.

Testmoment

Tot ikzelf onderworpen werd aan een interview. Ons kind-aan-huis, ik schreef wel meer over onze huisvriendin, wilde me uithoren over de Whatsapp Buurtpreventie, de wijkagent, mijn gevoel van veiligheid en meer voor haar opleiding in de veiligheid. Ze kwam samen met een medestudent die eerder vertrok. Daarna viel het oog van ons kind-aan-huis op de puzzel.

    Wil je een lang verhaal kort? Ze vertrok pas toen ze echt moest eten om op tijd bij een afspraak te zijn. Tot die tijd sorteerde ze puzzelstukjes op vorm en kleur, wat het puzzelen versnelde en ging los.

    Ziehier de test om iemand te leren kennen: pak er een puzzel bij. Kijk wie rustig gaat voor het proces en ontdek wie met een blik op oneindig gaat voor het eindresultaat.

Wending

Een dag later, vergezelde ze ons naar onze kerstdienst. Achteraf snapte ik waarom; ze wilde verder puzzelen. De slimmerik. Ik had andere dingen aan mijn hoofd en Celine was bij haar lief, daarom ging kind-aan-huis ongestoord haar gang. Wat zeg ik? Vier uur later liet ze mij werkloos achter. De puzzel was gelegd. Het was klaar!

    Wacht, nee. Na haar vertrek bracht ze binnen vijftien minuten drie nieuwe puzzels in één doos. Die bleef dicht tot vandaag, want met de kerstdagen wilde ik de tafel vrij kunnen gebruiken. Wel gaf Celine me een klein tussendoorpuzzeltje. Die telde 300 stukjes. Echt flauw, maar zeer geschikt om in één avondje uit te spelen. Het werd een latertje gisteravond, dat wel.

Wens

Neem ik mijn eerdere uitspraak over lekker slapen terug: ik sliep afgelopen nacht verschrikkelijk. Ligt dat in de spanning van een nieuw jaar op de drempel? De onbekende nieuwe uitdagingen, leuke verrassingen en spannende teleurstellingen? Ze liggen op de loer om uitgepuzzeld te worden.

    Waar soms de oplossing in één avond gevonden is, lijkt andere keren de uitkomst eindeloos ver weg. Ik blijf geloven dat op een dag het laatste stukje wordt gelegd.

    Wel leerde ik deze les: hoe graag ik ook alleen puzzel, soms is samen doen echt beter, sowieso gezelliger. Dat geldt vast net zo goed voor de oplossingen van de puzzels in het nieuwe jaar.

    Ik wens je ten diepste een mooie uitkomst voor 2020. Puzzel ze!

Onze kerstgroet nog niet gezien? Bekijk het hier:

Spiegel

Stond ik net met mijn handen in het afwaswater, ging de deurbel. Marcel beantwoorde de call, maar draaide zich eerst nog naar mij:

    ‘Goed luisteren, hier leer je van.’

    ‘Ah, leuk, een cursus afpoeieren.’ Mister Afwimpel opende de voordeur:

    ‘Goedenavond.’

    ‘Goedenavond meneer, goed dat ik u aantref! Hoe gaat het met u?’, klonk de ander. Oh boy, dat was de foutste openingszin. Alsof mijn lief zou zeggen hoe het met hem ging.

    ‘Wat wil je verkopen?’, vroeg hij beangstigend koel.

    ‘Ik wil niets verkopen.’

    ‘Dan zij we nu uitgepraat. Fijne avond.’ Marcel gooide de deur dicht en stapte de kamer weer in. Dat was niet bot. Zo doe je dat met ongevraagde verkopers. Waarom het gesprek aangaan? Ik hoop ooit mee te maken dat mijn lief juist iemand aan de praat houdt. Hij lijkt me er perfect toe in staat.

Vasthouden

Ik hield er geen rekening mee, dat ik die kans zelf kreeg.

    Ik wandelde vorige week om tien uur ‘s ochtends in Utrecht centrum. Kerstverlichting sierde de straten. Ik was zo goed als alleen. De rust waar het anders druk is, voelde goed. Klonk daar ineens:

    ‘Goedemorgen!’ Ik schrok op. Wie zei dat en tegen wie? Het gold voor mij.

    ‘O hoi.’

    ‘Wilt u een zeepje ruiken?’ In een nanoseconde stelde ik mezelf de vraag: speel ik dit mee of mag ze in de zeep zakken? Ik koos het eerste.

    ‘Ja hoor.’ De vrouw met een flinke laag make-up op duwde een zeepje onder mijn neus, gevolgd door een tweede geursel.

    ‘Welke vindt u het lekkerst?’

    ‘De eerste.’

    ‘Die krijgt u van me, loop u even mee naar binnen, dan doe ik het in een zakje.’

Instinker

Het begon ineens echt te stinken. Madam kon maar één doel hebben: dat is aan mij te verdienen. Ik bedacht mijn tegenprestatie: ik ging haar tijd verdoen. Het zeepje verdween in een zakje. Ze reikte het aan en keek tegelijkertijd naar mijn hand:

    ‘Mevrouw, verzorgt u uw nagels wel goed?’

    ‘Vast niet.’ Mevrouw tuttebel pakte een-af-andere blok waarmee ze mijn nagel prachtig glad en blinkend wreef. Ik had mijn zonnebril bijna nodig. Vervolgens smeerde madam een olie-tje op mijn nagelriem en kletste er mij-niet-overtuigend op los.

    ‘Mooi he, mevrouw, deze nagel? Dat kunt u altijd zo houden met dit setje dat 40 euro kost.’

    ‘Ja mooi, maar ik vind het niet nodig er zoveel geld voor neer te leggen.’

    ‘Alleen het blok dan, die is 15 euro?’

    ‘Nee, dank je.’

    ‘Heeft u nog even tijd?’

    ‘Ik heb tijd zat!’

    ‘Gaat u dan even zitten. Ik zie dat u last heeft van rimpels.’ Alsof ik dat zelf al niet wist, hield ze me een spiegel voor.

    ‘Och, ze horen erbij.’

    ‘Wat gebruikt u op de huid rond uw ogen?’ Ik wist dat als ik dat zou zeggen, ik zeker geen vrienden werd met deze kletser.

‘Nivea dagcrème.’

    ‘U moet speciale serum gebruiken. Kijkt u die rimpels eens.’ Kwam weer die spiegel erbij.

    ‘Ik ken mijn rimpels.’

    ‘Dat wilt u toch niet? Kijk er goed naar.’ Plopte de spiegel weer op. ‘Mag ik wat serum op uw ooghoek smeren? U wilt toch dat uw huid langer meegaat?’

    ‘Doe je best maar.’ Ze smeerde iets onder mijn rechteroog en tada! Daar was de spiegel.

    ‘Kijk hoe de rimpels verminderd zijn.’

    ‘Ik zie het, ze zijn minder ja.’ Ze bleef doordrammen over hoe goed dit spul was, legde van alles uit over collageen en andere stofnamen en wiebelde geregeld de spiegel voor me langs. Ik stond bijna op het punt dat ding door de winkel te meppen, tot ineens de echte boodschap uit haar mouw schuimde:

    ‘Deze serum kost online 400 euro. Wij verkopen het voor 140 euro.’

    ‘En ik koop het niet.’

    ‘Mevrouw, kijk dan goed in de spiegel.’ Hij bleef komen, die spiegel.

    ‘Ja, ik zie mij.’

    ‘U gebruikt het serum zeven dagen lang en dan een jaar niet. Het werkt als een facelift.’

    ‘Ik hoef geen facelift.’

    ‘Maar uw huid moet nog even mee.’ Tada, de spiegel.

    ‘Dat valt wel mee hoor.’

    ‘Zo oud bent u toch niet?’

    ’Dat ik 47 ben, doet er niet toe. Die serum wil ik gewoon niet.’ Ze viel even stil…

    ‘Om u over te halen, biedt ik u 50% korting.’

    ‘Ik denk dat ik maar weer ga.’ Ik stapte van de kruk en pakte mijn tas van de grond. ‘Ik heb alleen maar je tijd zitten te verdoen. Ik wilde al niets kopen toen ik binnenkwam.’ Even verdween de vriendelijke glimlach…

Gevoeligheid

Weer buiten, vroeg ik me af wie valt voor deze nonsens.

    Had de verkoopster echter meer Irene kennis, dan had ze mijn echte gevoeligheid moeten aanspreken: iets met krullen en dat die goed moeten zitten. Maar ja, bij de eerste en elke volgende blik in de spiegel zag ik: dat zat allang en helemaal goed!

Zuinigjes

Even mijn hart luchten: ik heb nieuwe schoenen! Zo, dat lucht op!

    Eindelijk verving ik de versleten schoenen voor nieuwe. Nu niet meteen denken dat ik net als alle andere vrouwen… Herstel, even voorkomen dat vrouwen over elkaar buitelen om mij de haren uit mijn hoofd te trekken of hun stilettohak in mijn voet drukken.

    Daarom zeg ik: ik heb niet net als veel vrouwen drie kasten vol schoenen. Ik heb twee paar winterschoenen: wandelschoenen en nette schoenen. Nieuwe nette schoenen.

Zuinig

Eigenlijk heb ik me nooit afgevraagd waarom ik maar twee paar winterschoenen heb. Wel maakt het kiezen gemakkelijk: ga ik vandaag voor degelijk of netjes of allebei? Van ieder één aan, is ook een optie. Klaar! Nu ik mezelf er zo op wijs, denk ik dat het komt door mijn liefde voor sandalen.

    Nee, die draag ik niet in de winter. Zie je me al lopen? Wel hou ik van warmte, daar besteed ik duidelijk liever geld aan. Ik tel vier paar sandalen. Mijn teentjes jubelen vrolijk in mijn sloffen. Ze verheugen zich op de warme seizoenen. Ik verheug me het meest.

    In mijn kast liggen nog een paar fel roze Nikes en een paar pumps. De eerste droeg ik jaren geleden bij fitness, de andere draag ik soms. Ik loop niet graag op hakken.

Koud

Gek hè, de ontdekking dat mijn schoenvoorkeur mijn liefde voor warmte verraadt. Tel daarbij op dat ik schoenen kopen in de winter niks vind. Alles, kleding, jassen en schoenen zijn zo donker. Niks gezellig, alles donker en koud. Ik krijg er koude voeten van. En eenmaal koude voeten, duurt het een eeuwigheid voordat ze warm zijn. Daarom draag ik steeds vaker lange kousen onder mijn broek, daarom draag ik een broek. Ik trek die kousen lekker op tot vlak onder mijn knie in de hoop dat ze mijn beentjes warm houden.

Kuiten

De waarheid is dat ik laarzen wilde, die zijn lekker warm om de beentjes. Als ze om mijn kuiten passen, dan wel. Mijn kuiten zijn echter huge!!! Men noemde ze vroeger fietskuiten, maar ik ben geen fietser. Dat ene jaar dat ik als dertienjarige 26 kilometer per dag fietste van huis naar school en terug, veroorzaakte toch niet zulke onderbenen? Zo wel, dan heb ik nog meer reden om dat ene jaar te haten.

    Anyway, laarzen schreef ik op mijn kuit, ze kunnen niet tot bovenaan dicht. Natuurlijk wel als ik er drie extra geldbuideltjes bij neerleg, maar hé, dan zijn het laarzen die ik tien jaar draag. Ik wil vaker afwisselen. Nu zeggen ze al: daar heb je haar weer, die met de krullen en de rode jas. Daar worden dan die laarzen bij opgeteld.

Bevestiging

Daarom korte zwarte laarsjes. Die passen overal bij.

    Over passen gesproken, tijdens het onderzoeken of ik ze geschikt vond, appte ik mijn hoofdsponsor. Zijn oordeel over mijn schoeisel is belangrijk. Ik hoopte op een snelle reactie, maar om hem wat ruimte te gunnen liep ik nog een extra rondje, keek nog wat rond of er echt niets leukers was en...

    Pling!

  

Mooi, schoenen uit, de doos in en naar de kassa. Die bleek onbemand.

    ‘Ik kom er aan hoor,’ klonk al snel links van me.

    ‘Neem je tijd,’ riep ik terug. Ik ben van geduldig wachten. Meestal wel. Wie haast heeft moet niet achter mij in de rij staan. Sterker nog, ik laat me niet opjutten door snelheidsduivels. Dan had je maar eerder moeten zijn.

Verrassend

Stond toch ineens de verkoper tegenover me. Hij checkte of de schoenen in orde waren.

    ‘Moeilijk hé om de juiste schoenen te vinden als je tussen de 30 en 40 bent?’

    ‘Hoe bedoelt u?’

    ‘Je wilt niet te hippe schoenen maar ook niet van die degelijke oma-schuiten.’ Hij zei het tactischee, maar bedoelde dit wel.

    ‘Meneer, ik ben niet tussen de 30 en 40.’

    ‘Je kunt niet onder de 30 zijn, maar je bent toch niet ouder dan 40?’

    ‘Als je het zo stelt, sta ik zelfs ver aan de verkeerde kant van de 40.’ Als in een reflex schoten mijn handen boven de toonbank, onder zijn kin. Zijn ogen werden zo groot, dat ze bijna uit zijn oogkassen schoten. Ik wilde ze opvangen voordat ze ergens in een schoenendoos stuiterden. Hij hapte naar adem.

    ‘Je sport zeker veel?’

    ‘Als je wandelen meetelt, sport ik zes dagen in de week. Zaterdag is mijn rustdag.’

    ‘Dus wandelen is jouw geheim?’

    ‘Geen idee eigenlijk.’ Het pinautomaat zei piep, waarna ik mijn pasje eruit haalde.

    ‘Wat dan wel?’

    ‘Nivea.’

    ‘Nee.’

    ‘Dan is dit het: ik ben een gelukkig mens.’ Ik krijg een tasje aangereikt.

    ‘Blijf gelukkig!’

    ‘Jij ook!’

Deze man maakte mijn dag. Weg winterdip! Als sokken in de wasmachine. Schoenen kopen is leuk. Volgende week ga ik weer! Oh wacht. Ineens snap ik waarom vrouwen zoveel schoenen kopen!

Glimlach

Niets

Dan deze paar woorden

Die enkele zinnen vormen

Het maakt nog geen verhaal

Ik weet, het voelt als...

Laat maar

We kunnen beter glimlachen

Dat blijkt minder vermoeiend

Dan nors te kijken

Tot volgende week,