zaterdag 27 januari 2018

Soeplepel



Mijn hart klopt in de keel zodra ik de sleutel in het slot hoor. Hij is thuis! Meestal ben ik blij, nu voel ik intense bibberitis. Ik weet dat ik trouble beter direct toegeef maar huiver voor de gevolgen.
    ‘Schatje, wil jij op Fakebook mijn bewerking goedkeuren?’
    ‘Een bewerking goedkeuren op Nepbook? Waarom?’
    ‘Nou, eigenlijk heb ik er een soepzooitje van gemaakt.’
    ‘Wat heb je gedaan?’
    ‘Ik heb ons onttrouwd.’ Ik sla mijn ogen neer, durf mijn lief niet aan te kijken.
    ‘Onttrouwd? Hoe, waarom?’
    ‘Hoe is niet de vraag en het waarom is net zo nutteloos, het is gebeurd.’
    ‘Dus we zijn gescheiden?’
    ‘Voelt dat zo dan?’
    ‘Nou ja, jij hebt ons onttrouwd. Wil je echt onttrouwen?’
    ‘Nee, natuurlijk niet. Ik ben nog steeds weg van jou!’ Ik kijk met zwevende hartjes boven mijn hoofd naar mijn manneke. Die eigenlijk mijn man niet meer is, want ik heb hem onttrouwd. Ingewikkeld!

Marcel checkt ondertussen zijn facebookaccount en ziet dat hij wel getrouwd is maar niet meer met mij. Hij bekijkt vervolgens mijn profiel en ziet bij mij staan dat het ingewikkeld is (ja, echt, kijk zelf maar). Ik heb hem zelden zo moeilijk zien kijken.
    ‘Dus jij hebt ons onttrouwd en wil dat terugdraaien?’
    ‘Heel graag!’
    ‘Sla jij niet knetterhard één stap over?’ Gaat hij het werkelijk moeilijk maken?

Jij en ik weten zo bliksemgoed dat de oplossingen van mijn echtgenoot niet altijd even Ireen-friendly zijn. Vorige week nog - een maillot ophouden met bretels? Geen enkele vrouw heeft veel fantasie nodig om te weten hoe dat zit. Vre-se-lijk dus!
    Nu staat hij uitdagend tegenover me en krijgt al haast duivelsoortjes.

    ‘Wat moet ik doen om weer met jouw getrouwd te zijn?’
    ‘Wat dacht je van een huwelijksaanzoek?’
    ‘Oh leuk, gaan we dan echt nog een keer trouwen! Dan wel in een rode FIAT 500!’
    ‘Niet te hard uit huis rijden jij. Je weet mijn antwoord op jouw aanzoek nog niet.’
    ‘Zou je NEE zeggen dan?’ Mijn nieuw huwelijksvertrouwen zakt knetterzwaar in mijn kleine teen. ‘En dit allemaal door die stomme soeplepel.’ Marcel kijkt me aan alsof hij koude soep moet eten.
    ‘Soeplepel?’

Ik leg uit: ik was maandag zoals gewoonlijk aan de wandel, maar anders dan anders liep ik met een soeplepel in de hand.
    Dat krijg je als de avond ervoor de soeplepel sneuvelt. Ik had een heerlijk Pindasoeppie gemaakt en wilde die in twee soepkommen scheppen. Spannend hè? Terwijl ik de soeplepel uit het rekje met allerlei keukengereedschap wilde pakken, meng ik me in het gesprek aan tafel (achter me). Dus, ik draai me om, waarbij de soeplepel met een soepele zwaai mee komt om een tel later een halve soeplepel in mijn hand te houden. De andere helft, het lepelgedeelte, valt vlak naast mijn voet op de grond. Onherstelbaar kapot!

Daarom schafte ik een dag later een nieuwe aan en hield ‘m bij gebrek aan een tas in mijn hand. Heel awkward, typisch dus, maar ik maakte er vooral wat van. Zo verscheen een melige-soeplepel-wandelfoto op Feestbook.

    De reactie van één vriendin bleek zeer actueel. Ze schreef: IK WANDEL ALTIJD MET MIJN PARAPLU. Naar de lucht kijkend had ik beter een paraplu gekocht, het werd wel erg donker. Ik keek de soeplepel aan en dacht: onder jouw valt niet veel te schuilen. Als ie had kunnen antwoorden, had ie vast iets gezegd als: ik ben in ieder geval groot genoeg om je gehoorapparaat droog te houden. Dat is dan toch iets!
    Zo ontstond mijn band met Soeplepel.

Eenmaal thuis wijzigde ik mijn huwelijkse staat met Marcel in GETROUWD MET MARCEL EN SOEPLEPEL. Die mogelijkheid kent flutbook echter niet. Door het typen van SOEPLEPEL achter Marcel, verdween de verwijzing naar manlief. Zo onttrouwde ik mijn man met één gedachteloze klik.
    Hoe doen ze dat eigenlijk in Saoedi Arabië? Daar mag een man toch een harem hebben? Mogen zij dan meerdere pipoos noemen als huwelijkspartner op feestbook? Ik maak mooi een Saoedisch profiel aan, de taal kan toch niet zo’n probleem zijn?
    Natuurlijk overwoog ik even een account voor Soeplepel, maar dat werd me echt te gek.

Ondertussen besef ik heter dan soep gegeten kan worden dat ik beter mijn energie steek in het redden van mijn huwelijkse status met Marcel! Want hoewel die in de vermicelli lijkt te zijn gevallen mag mijn huwelijksaanzoek absoluut niet verkeerd vallen. Ik hou hoop, want Marcel kan hier vast geen ‘nee’ tegen zeggen…



zondag 21 januari 2018

Afzakkertje



Steeds vaker vraag ik me af of Marcel wel invoelt hoeveel het me kost om er (bijna) elke dag weer fantastisch uit te zien voor hem.
    Dat klinkt alsof ik er als een slons bij zou lopen als hij er niet was geweest; dat zeg ik niet! Ik zie er vooral goed uit voor mijn lief, maar ook zonder hem, stap ik graag de deur uit in de wetenschap dat ik mijn best heb gedaan. Als het niet is gelukt, is dat de schuld van, jawel, de krullen, die leiden hun eigen leven.

Alleen op zondagochtend verkies ik mij schoonheidsideaal ver van mijn lijf te laten. Meet me schaamteloos zingend in coupe-nu-even-niet en ongepimpte ogen ronddansend in mijn fitnessbroek, hemd en een vest: “…vrij zijn, onbezorgd en vrij zijn…” Je weet wel, die is van Marco Borsato, maar dan vals.

Niemand, zelfs Marcel, neemt me die zondagochtendritueel af, wetend dat ik maandag tot en met zaterdag mijn uiterlijke best weer doe.

Zo ook gisteren, vrijdagochtend. Ik koos vlot voor een jurkendag. Vergezeld van een verwarmende vest en maillot voelde het lekker winterproof voor mijn geplande fietsrit naar de Albert Heijn.
    Mijn coup en face waren net zo snel of langzaam als anders voorzien van hun producten en al gauw keek madam Van Valen me tip top in de spiegel aan. Marcel zou me verliefd aangestaard hebben.

Ik kwam voor de dag, pakte mijn tas, wandelde naar de schuur en voelde al snel dat mijn maillot niet helemaal op juiste hoogte bleef steken. In de schuur trok ik ‘m op en vertrok. Niet zeuren, doorgaan.
    Je moet weten dat ik een gru-we-lijke hekel heb aan omkleden. Er moet echt een knetter goede reden zijn om mij midden op de dag te laten wisselen van kleding.
    Schilderen is zo’n reden, want ik ben nogal een klieder. Of tuinieren vanwege de onuitwasbare vlekken. Schilder en tuinbroek zijn daarom één en dezelfde vlekkenbroek, dat dan ook weer. Voor de rest geldt: omkleden? No way!

Ondertussen fiets ik in 7 minuten naar de Appie en vermaak me net als anders het langst tussen de preien en sinaasappelen op de groenteafdeling. Elke Appie fan weet dat die afdeling direct na de ingang is. Na een kwartier daar rondlummelen blijkt mijn maillot zover gezakt dat ie halverwege mijn bil hangt.
    Een gangpad verder constateer ik dat de maillot al bijna onder mijn billen hangt (foto unincludded). Ik moet de neiging om ‘m ter plekke uit te trekken onderdrukken. Daarbij is het buiten koud; met blote benen op de fiets is echt geen optie!

Ineens paniek! Hoever kan die maillot nog zakken tot ie onder mijn jurk vandaan piept?
    Thuis is dit de oplossing: ik duik achter het aanrecht, trek mijn jurk omhoog, trek maillot omhoog, jurk weer omlaag en voilà! Madam stapt er oogverblindend achter vandaan. Niemand zag iets (of zag ik nou de achterbuur van achter de jaloezieën gluren? Nu ja, dan kon ze er vast om lachen. Heb ik mijn doel bereikt: een lach op haar dag!).

Bij mijn grote vriend Albert is geen aanrecht zonder mankracht te bekennen, is geen kleedhokje te vinden (waarom eigenlijk niet?) en een hoekje om in weg te duiken (ik zou wel weten met wie) bestaat net zo min. Wat een hopeloze supermarkt zo zonder afzakker-ophijs-plek!
    Wel checkte ik even ongezien of het kruis van de maillot onder jurkniveau bleef. Gelukkig bleef die hangen op tien centimeter boven onderkant jurk. Pfieuw!

Geloof me, ik ben nooit sneller door de winkel gevlogen als deze keer. Ik wilde alleen maar naar huis om ondanks mijn omkleedhaat een andere legging aan te trekken. De maillot liet ik afzakken in de afvalbak.

’s Avonds vertelde ik Marcel over dit alles en dat het allemaal zijn schuld is. Ik wilde er tenslotte voor hem zo fantastisch goed uitzien en kijk hoe dat afliep: met mijn maillot bijna op de knieën. Hij lachtte er hard om. De smiecht.
    ‘Hé, jij, grapjas! Kom liever met de oplossing? Of met meer geld.’
    ‘Hoezo meer geld?’, klink ineens verbaasd en verging hem het lachen.
    ‘Omdat het altijd de HEMA maillots zijn die afzakken, zelfs als ze vier maten te groot zijn. Ik verkies een Kunert Soft Wool Cotton maillot. Die zakt natuurlijk nooit af. Maar dat prijskaartje, daar zakt jouw broek dan weer van af!’
    ‘Maar schatje, ik weet toch altijd raad.’
    Yeah, sure. Zal mij benieuwen met jouw gemis aan ervaring als het gaat om het dragen van een maillot, laat staan een afzakkertje. Zullen we afspreken dat jij bij het uitspreken van jouw oplossing één dag een maillot gaat dragen?’
    ‘Nee!’, is natuurlijk zijn medelevenloze antwoord.
    ‘Maar je weet wel de oplossing?’
    ‘Natuurlijk!’, klinkt hij akelig zelfverzekerd.
    ‘Vertel.’
    ‘Bretels!’


zondag 14 januari 2018

Sexy

Daar lag ze dan sexy te zijn op onze bank.
    Nee, niet ik natuurlijk! Ik zit wel op de bank, maar sexy is echt iets anders.

Ze was nog maar een paar dagen deel van ons gezin, maar voelde zich helemaal thuis. Ze hing dagenlang languit en op haar gemak op de bank. Wat ze ‘s nachts uitspookte weet niemand, maar veel uithalen kon ze niet. Daarom vertrouwde ik haar blind wanneer zij beneden bleef slapen terwijl wij boven ons bed in doken.

Wel lag ze regelmatig mijn huisgenoten of mij in de weg en moest gewoon even moven. Niet dat ze dan meewerkte. Ze gedroeg zich als een willoze puber; liet zich gewoon slap hangen en wij mochten het werk doen.
    Ze lag vooral in de weg bij het maken van snaps of selfies. Hoe ze het deed? Geen idee, maar dan weer zagen we haar been of een oor in beeld, vervolgens haar hele hebben en houden of alleen haar kolossale schaduw.

Kolossaal is echt niet overdreven gezegd, want madam wist belachelijk veel ruimte op onze flinke zevenzits hoekbank in te nemen. Alsof ze er overal als de beren bij wilde zijn. Tuttebel.
    Niet dat Tuttebel haar naam is. Ze heet Teddeline. Benjamin mag daar geen grom over horen en leest gelukkig mijn blog niet (hij zal van een heleboel zeggen dat het niet waar is of anders is. Wat ik op mijn beurt bloggersvrijheid noem).

Al goed, meet Teddeline:
    Haar bestaan begon met één wens van Senna (Benjamins vriendin): ze droomde ervan een grote teddyberin van Benjamin te krijgen. In al zijn verliefdheid hield Benjamin voor ogen dat die berin groot, groter, grootst moest zijn.

Bijkomstigheid was dat Senna tien dagen naar Amerika was. Zo moest mijn jongske zijn meiske (die hij normaal elke 2 à 3 dagen ziet) ineens zo lang missen. Vreselijk voor ons thuisblijvers, want wij keken tegen zijn kop met hangende oogleden boven dikke wallen en mondhoeken in afgezakte stand. Echt zielig.

De dagen aftellend verloor hij zichzelf gelukkig in de berinnenzoekactie en betrok zelfs ons erbij. We gingen gewillig mee naar Utrecht en bezochten verschillende winkels. Geen berin was groot genoeg. Tot hij in onze hometown viel voor Teddeline!
    Zo belandde ze op onze bank in al haar sexyness en was dagenlang getuige van onze gesprekken, gelach of zelfs tranen.

De afwezigheid van Senna voelde ik zelfs en maakte daarom elke dag een paar snapchat foto’s voor haar. Alleen heb ik heel veel foto’s direct kunnen verwijderen, want Teddeline bleek er weer op de achtergrond bij te staan. Hup, daar ging weer een foto de prullenbak in en Teddeline werd verplaatst.
    Ze mocht zich dan wel thuis voelen, ze moest wel haar plek weten en dat is niet op de foto als die voor Senna was. Senna, mocht Teddeline nog lang niet zien.

Tot Teddeline ineens onder de arm van Benjamin het huis uit werd gesleept en haar weg vond naar Senna. Eindelijk kon ik deze foto naar Senna sturen:



Ik schreef in het appje:
"Heb je deze foto al gezien? Sexy berin op de bank… Zo lag ze dagenlang op onze bank. Ze verpestte nogal eens een snap die ik naar je wilde sturen. Zo zie je maar, zelfs bij jouw afwezigheid hield ik rekening met je.

Haar antwoord volgde snel: "
"Volgens Benjamin is de beer een hem en geen haar. Dat was een eis. Dus hij heet Teddie."

Oh ja? Hier is mijn reply:
"Benjamin kan me wat. Een hij kan er nooit zo sexy bij liggen. Dat kan alleen een zij, een berin. Kijk die heupen! Teddeline! Dat is haar naam! Basta!"

Senna gaf me gelijk, zo vond ik haar aan mijn heup. Ik mocht er alleen niets over zeggen tegen Benjamin. Prima hoor, hoewel ik echt niet bang ben voor zijn reactie. Hij en ik vinden elkaar zelden in elkaars zienswijze. Wat blijft?

Dit: we zijn daartegen bestand. Ik weet namelijk vanwege private-inside-information dat hij toch wel van me houdt. Maar ik meestest van hem!
    En daarmee verdwijnen heel wat berinnen op onze weg!



zaterdag 6 januari 2018

Reclame



    ‘Is dít jullie kerstkaart!’ Mijn vriendin draaide ‘m twee keer om. Een lach klonk op. ‘Echt iets voor jullie.’
    ‘Dat ie maar opvalt hè?’
    ‘Hij is geweldig! Hoewel ik in eerste instantie dacht dat het reclame was.’

Twee dagen later verscheen de eerste foto van lasagne op mijn facebooktijdlijn. Dat is dan weer echt iets voor haar! Uitproberen die hap en delen! Niemand kon vermoeden waarom zij een schaal lasagne deelde, maar dat zou niet lang duren. De andere kaarten lagen in het sorteercentrum van Post NL.

Mijn eigen reactie op het ontwerp van onze kerstkaart was die van: wie bedenkt nou een receptkaart?
    Marcel dus! Vooral onder zware druk van mij. De tijd begon te dringen. Post NL bezorgde inmiddels met vertraging.

Eén ding snap ik niet. We tellen elf en een halve maand om een kerstgroet te bedenken en vanuit Huize Creatief Irene wordt heel wat verwacht. Daar klonk echter begin december:
    ‘You Muppets! Het is kerstkaarten tijd! Wie heeft het beste idee?’
    ‘Mam, nu even niet, ik ben aan het chatten!’
    ‘Ik ga naar Senna.’
    ‘Ik moet heel nodig naar het toilet!’
    ‘Wat? Kom op peoples: Think, think, think!’
    Ik wend me tot Marcel, de man van de beste ideeën, dat bewees hij jaar na jaar.

En bam! Op het allerlaatste moment, bijna bezweken onder mijn zware druk ontstond het idee van een receptkerstkaart met ons favoriete recept. Hoewel dat woordje ons, niet helemaal klopt: twee van ons vinden het recept het lekkerste dat er is, één van ons verkiest KIPPAKKETJES MET SPERZIEBONEN en Celine belt omi om te vragen wat zij eten en of ze mee mag eten. Weg is ze, op haar fiets.

Toch werd het recept van mijn lasagne onze kerstkaart en bij het aannemen en uitpakken van het pakketje vers gedrukte kerstwensen á la menukaart viel ik er compleet voor. Het is een fantastische kaart, want hij zal opvallen tussen alle andere kaarten door zijn opdruk, formaat, gewicht en de gaatjes.
    Ja! Er moesten gaatjes in voor in de receptenmap. Daarmee waren ze ineens verstuurklaar.

Hoor ik nu ineens weer de woorden van mijn vriendin:
    ‘Hij is geweldig! Hoewel ik in eerste instantie dacht dat het reclame was.’ Zij was niet de enige die dacht dat het reclame was. Er waren gelukkig meer mensen die de kaart omdraaiden en onze namen herkenden.

Voor wie de kaart niet omkeerde blijft deze vraag: wat doen wij massaal met reclame?
    Inderdaad! Het vindt (ongelezen?) zijn weg naar de papierkliko! Nu vraag ik me af hoeveel mensen in onwetendheid onze kerstgroet weg hebben gemikt en hoeveel hoofden nu op de kop in de papierbak grabbelen naar die kaart?
    Over foto’s gesproken, die kiekjes mogen uiteraard ook gedeeld worden.

Is het daarom dat er nog maar één lasagnefoto is verschenen op freetboek? En als het er meer worden, zal ik er dan nog zelf zin in hebben?
    ‘Dat is dan einde lasagne! Zelfs ik begin die kerstkaart leuk te vinden.’ Celine stuitert zowat van blijdschap van de bank.
    ‘Hohoho,’ zegt mijn lief blijkbaar nog in kerststemming, ‘maar ik raak er nooit op uitgesmaakt.’
    ‘Maar als mama het niet meer wil maken, wie dan wel?’, klinkt Celine uitdagend. Tja, er is maar één chefkok die met de ovenschaal zwaait. De rest kookt er niets van.
    ‘Ik!,’ zegt Marcel triomfantelijk. Kijk hem zwaaien met het recept in zijn hand.

Voor wie net als Celine sowieso niet gek is op lasagne, laat het zoeken naar die kerstkaart lekker sudderen. Beter laat je deze hele blog staan, wat natuurlijk smaakt als mosterd na de blog. Het had beter als openingszin gebruikt kunnen worden. Driedubbel sorry dan maar, want hier komt toch nog één keer onze kaart voorbij. De groet, die mag jij dan weer tot je nemen!



Ps. Stel dat de papierkliko inclusief kaart al geleegd is en je wilt de originele kerstkaart alsnog/weer ontvangen? Laat het weten in recept, ik bedoel reactie, dan stuur ik ‘m je toe! Bij onbekend adres vul je beter even het contactformulier rechtsboven in of stuur een privébericht.