Stembureau 21

Nooit eerder fietste ik om 03.45 uur door slapend Houten. Zeg maar als een bezetene, want die  intense stilte beangstigde me. Eenmaal binnen en de voordeur achter me gesloten, voelde ik sterker dan ooit: oost, west hier ben ik echt best.

    Een half uur later legde ik mijn hoofd op mijn kussen, maar slapen? Nope! In mijn hoofd en in de verhalen aan manlief herbeleefde ik de onwaarschijnlijk drukke verkiezingsdag van de Provinciale Statenverkiezing in stembureau 21.

Drukte
Ik verwachte niet zoveel stemmers bij deze verkiezing. Het tegendeel bleek waar. De voortdurende rij stemmers verbaasde alle stembureauleden. Als ik even langs de rij naar buiten keek, zag ik soms het einde van de rij om na een knipper met mijn wimpers het einde van de rij te zien verdwijnen achter het gebouw.
    Manlief en dochter die voor mijn gevoel uit het niets voor mijn neus stonden, beaamden de lengte van de rij. Dat ik hen niet eerder opmerkte, bewijst hoe gefocust ik mijn werk als ID-checker uitvoerde.

    Bij die van manlief klonk:
    ,,Wat tof om te zien dat jij werkelijk bent wie je bent. Maar hé, volgend jaar wel je paspoort verlengen.” Ik gaf manlief zijn paspoort terug en zei: ,,Meneer van Valen, u mag naar het volgende loket.”
    ,,Oh, dus nu ben ik een loket?”, klonk het stembureau lid naast me.
    ,,Uhm, excuses meneer de buurman." Ik keek mijn man aan en zei: ,,Je mag naar de meneer naast me.”
    ,,Ze zei meneer tegen me,” zei mijn buurman met op zijn gezicht een glimlach van stemtafel tot stemhokje. Oei, daar stond ook een rij...
    Gedurende de middag en avond gaf ik mijn buurman steeds een andere naam. Denk daarbij aan namen als grappenmaker, gekkerd, hoogheid, ROS-checker, lokbroek, mister, muppet, edelachtbare, mafketel, controle-meester en veel meer. Hij was niet altijd even blij met de benamingen, maar hé, bedenk jij maar eens een middag en avond lang nieuwe en vooral leuke namen, dan noteer ik die voor de volgende keer.

Wave
En soms klonk ineens:
    ,,Mensen daar is er weer één!”, waarna ik mijn buurman porde en hij op zijn beurt zijn buurman aantikte. Ieder van ons liet het werk vallen en ik telde af: ,,Drie, twee, één, nul!”, waarna we onder een luide ,,Jeeej!" een wave vormden met onze armen. Zo toonden wij onze trots voor een jongere die voor het eerst gebruikmaakte van diens stemrecht. Als ID-checker, pikte ik ze er met gemak uit. Omdat een confetti bom van de gemeente miste, deden wij een wave. Het zorgde uiteraard voor de nodige hilariteit, want de jongeren kregen ongevraagd aandacht. De een genoot ervan, een volgende bloosde, weer een ander schrok, maar allemaal liepen ze lachend naar mijn buurman.

    Ik denk dat dit plezier ons stembureau tot de feestelijkste maakte.

 
Doorstomen
Feestelijk of niet, tijd voor taart... Ik bedoel: tijd voor een pauze namen we niet. Wij konden het niet over ons hart verkrijgen om mensen langer in de rij te laten wachten dan ze al deden. We zagen al verkleumde handen bij het overhandigen van de paperassen. Pas toen ruim na etenstijd de stembiljetten op waren en we op nieuwe wachtten, bood dat tien minuten voor een hapje en plasje. Vervolgens pakten we door tot de rij na 21.00 uur weg was. Het kan dus wel!

    Wat ons overigens door het laatste half uurtje heen hielp, was Popkoor Mixsing (dank voor de foto). Het koor zong vanaf de trappen van het gebouw een aantal liedjes en brachten daarmee een hartverwarmende sfeer in het gebouw en een boost aan de stembureauleden. Zie ons swingen op de stoelen. Jammer dat ze stopten.

Tellen
Na sluiting van het stembureau volgde een welverdiende pauze en kwamen we op adem terwijl anderen zich bogen over de opstelling van de teltafels.
    Zo'n dag in een superdruk stembureau vliegt voorbij. Ik schrok regelmatig van de tijd. Zo ook bij het tellen van de stembiljetten. Om 01.30 uur sloten we de telling van de Waterschappen af. Met die wetenschap stapte de interne klok over op stand verstand-op-oneindig en blik-op-nul. Gelukkig verliep het tellen van de Provinciale Staten sneller. We hadden het telsysteem goed in de vingers.

    Uiteindelijk brachten we het werk in stembureau 21 tot een goed, maar vooral laat einde om 03.30 uur. Ik bedenk nu dat ik ,,drie, twee, één, nul..., jeeej" had moeten roepen, al riep ieders bed harder.

    Nu dit verhaal verwerkt, verteld en herbeleefd is, kan ik vast goed slapen.

    Goodnight!

Bedpartner

Hoe heerlijk ik ook genoot van een weekend weg met twee vriendinnen en mijn zus, ik weet dat ik Celine maanden daarvoor echt bezeerde. I’m a bad momma. Ze vroeg me destijds:
    ,,Mama, zullen wij eens een weekendje weg gaan?”
    ,,Je bedoelt als jij en ik, met alleen ons twee?”
    ,,Ja, ik zie anderen dat doen. Het lijkt me heel leuk.”
    ,,Mij ook als papa er niet was. Je wilt dat ik hem verlaat?”
    ,,Ja.”
    ,,Maar dat wil ik niet. Ik verliet hem in ons bijna 30jarige huwelijk geen nacht, waarom dan nu ineens wel?”
    ,,Dus het is een nee.”
    ,,Ja.”

Belletje
Amper een week later rinkelde mijn telefoon; een van mijn besties belde:
    ,,Hiep hoi, vertel eens meid,”
    ,,Nou, ik dacht: ik bel jou even met een heel leuk idee.”
    ,,Je maakt me nieuwsgierig.”
    ,,Wil je met een andere vriendin, je zus en mij een weekendje weg?”
    ,,Ja,” zei ik zonder enige bedenktijd. ,,Dat wil ik. Wat een tof idee.”
    ,,Oh?”
    ,,Wat oh?”
    ,,Nou, ik belde jou als eerste, want ik verwachte dat ik al mijn skills in moest zetten om jou te overtuigen. Je antwoordde wel erg snel met ja. Dat verwachtte ik niet.”
    ,,Ik ook niet,” lachte ik. ,,Maar hé, je vraagt me of ik met de drie Powervrouwen in mijn leven een weekendje weg wil. Hoe kan ik daar nee op zeggen?”
    ,,Nou, je zei wel eens dat je Marcel niet alleen wilt laten.”
    ,,Wil ik ook niet, maar wel voor jullie.”

Rust
Eenmaal opgehangen kreeg ik het benauwd. Hoe legde ik dit uit aan Celine?

    Door het gesprek direct aan te gaan:
    ,,Celine, je gaat heel boos worden.”
    ,,Ik boos op jou?”
    ,,Ja, ik ga een weekendje weg met mijn drie Powervrouwen.”
    ,,Wel met hun en niet met mij? Wat is het verschil?”
    ,,Dat papa dan niet zo alleen is.”

    Achteraf gezien was hij dat wel. Waar ik vrijdagochtend vertrok, pakte Celine zaterdagochtend de trein voor een sleepover bij een vriendin. Ik hoefde me echter geen zorgen te maken over manlief, want zei hij:
    ,,Ik ga genieten van rust, uitslapen en serie kijken.”
    ,,Een ding is zeker: jij krijgt rust, want ik pak mijn snurk het eerst in.”
    ,,Heerlijk.”

Slaappartner

Amper de rits van mijn koffer dicht, vloog de angst me aan. Met wie deel ik het best een slaapkamer of zelfs bed? Hoe kijken mijn twee besties naar mij als ze mijn gesnurk ontdekken? Ik durf dan niet te slapen, dat weet ik zeker. Dat wordt een weekend doorhalen. Ik schreef al eens eerder dat ik snurken zo niet-sexy vind en ervan baal dat mensen ontdekken dat ik alle behalve een schone slaapster ben. Tot ik bedacht: ik deel mijn kamer met mijn zus. Zij is familie! Familie laat je niet vallen omdat je snurkt. Daar is meer voor nodig. Familie blijft. Ja! Ik wist mijn slaapmaatje.

    ,,Maar ik snurk ook,” zei ze toen ik haar waarschuwde.
    Dat beaamde ik na één nacht. Zuslief klonk als de vrouwelijk versie van Marcel. De nacht achter me latend vroeg ik aan mijn zus:
    ,,Heb ik ook gesnurkt?”
    ,,Och jij snurkt zo lief.”
    ,,Mooi dan ben jij de grootste snurker,” antwoordde ik en voelde me opgelucht. Er valt dus naast me te slapen. Ik zag niet langer op tegen de tweede nacht. Zeker niet toen mijn zus vlak voor het slapengaan zei:
    ,,Slaap lekker meisje.” Zo lief uit de mond van mijn oudste zus. Ik ben de jongste van drie.

Oost west

Na een heerlijke nacht vroeg ik:
    ,,Snurkte ik vannacht weer zo lief?”
    ,,Nou nee, je ging toch wat meer tekeer. En ik?”
    ,,Jij snurkt zo ongelijkmatig, daar valt niet aan te wennen.” We lachten er om en stapten de dag in op weg naar Venlo. Na een mooie stadswandeling en verkwikt door een afsluitend drankje bij Foodhall Mout namen we afscheid van elkaar met knuffels en een laatste bonbon (van de 36). Als laatste bood mijn zus haar excuses aan:
    ,,Sorry voor mijn gesnurk.”
    ,,No worries, we zijn familie. Ik laat je never nooit vallen hoe hard je ook snurkt. Ik ben en blijf voor altijd en kies je met zekerheid een volgende keer weer als slaapmaatje. En nu naar huis, want oost west thuis snurkt uiteindelijk het best.”
    Enne, tot volgend jaar Powervrouwen. Zei iemand nou London?

Foetsie

Zo!

Ik heb mijn belangrijkste boeltje gepakt. Dat viel overigens niet mee, maar oké. Het leert me beseffen wat er eigenlijk echt toe doet: mijn haarproducten natuurlijk.

Gesloten

Hoe dan ook, de koffer is gepakt. Ik ben weg! Dat maar duidelijk is:

HÔTEL MOMMA

est ferme!

Dat telt. Ze zoeken het maar uit met de was, koken, schoonmaken en boodschappen doen. Ik ben weg, als in sim-salla-poef, foetsie!

Het zou tijd worden zeg, dat ze het allemaal lekker zelf uitzoeken en oplossen. Dit zal ze leren!

Ik sloot de voordeur - over en uit.

Houdoehè, zoals Benjamin altijd zegt als hij op zijn huis aan gaat.

Oh ships, er staat nog spaghetti voor twee in de koelkast...

Tikkie, jij bent!

    ,,Mama, mag ik vanavond komen eten?”, vroeg Benjamin me bijna twee weken geleden via app.
    ,,Ja, gezellig." A few hours later, zoals hij zelf regelmatig in zijn video’s schrijft, kreeg ik opnieuw een appje:
    ,,Ik heb covid."
    Wat heeft die jongen gedaan tussen: ‘mama mag ik vanavond komen eten’ en ‘ik heb covid’?

    Drie dagen later volgde Lara. Daar lagen ze dan mijn kindjes, ziek thuis en ik kon als hun (schoon)mammie niets doen. Zo is het dus om uitwonende kinderen te hebben. Het enige wat ik kon, was dagelijks checken hoe het ging.

Luchtigheid

Ineens uit het niets… een hoest! En nog een paar. Ik negeerde het tot de volgende ochtend:
    ,,Ik heb longen en een luchtpijp.”
    ,,Ja, al ruim 50 jaar,” reageerde Marcel nuchter.
    ,,Ja, maar ik voel ze voor het eerst in al hun luchtigheid. Ik voel… Ho! Blijf uit mijn buurt,” zei ik en stak mijn armen voor me uit. Ik stoof naar de la met tests, waarbij ik me gedroeg alsof iemand me probeerde te tikken. Ik wist beter: ik was al getikt. Dit gevoel in mijn luchtwegen kon maar één ding betekenen.
    De FlowFlex test gaf sneller dan snel uitsluitsel. Binnen twee minuten verscheen de tweede rode streep.

    ,,Ik ben zwanger van corona." Marcel en Celine deinsden terug.

    ,,Eindelijk heeft een van ons twee prijs," zei Marcel.

    ,,Nu moet ik minimaal vijf dagen zonder knuffel. Zo niet langer. In ieder geval maximaal tien. Had ik dat geweten, dan had ik gisteren langer en meer geknuffeld."

    Het aftellen startte op maandag de 13de. Zie je wel? Ik geloofde al nooit dat het in de vrijdag zat van vrijdag de 13de. Anyway, aftellen doen we met stickertjes. Iedere dag een paar!

Afblazen
Ik appte Benjamin en Lara dat ook ik getikt was.
    ,,We wisten het drie jaar te ontlopen en nu ineens hebben we het alle drie,” merkte Lara op. Daar zei ze iets. Vier van mijn vijf gezinsleden verheugden zich in het feit dat corona ons nooit wist te tikken.
    Nu verdween die blijdschap. Mijn agenda moest leeggemaakt worden. Ik schoof interviews door; belde afspraken af en cancelde met pijn twee tentoonstellingen. Ik zou ‘Kiezen voor Vincent’ in ’t Van Gogh museum en ‘Vermeer’ in het Rijksmuseum bezoeken. De laatste kan ik waarschijnlijk op mijn buik schrijven, die is vooralsnog volgeboekt. Ik was nog wel zo lekker vroeg met reserveren daarvan en verheugde me al weken op dit uitje met mij en mezelf.

    Bovenop alles, moest ik binnen blijven. Niet meer wandelen... dat is hui.. Nou nee, niet huilen. Ik was domweg te ziek om maar aan wandelen te denken. Het mooie weer van maandag en dinsdag ging volledig aan me voorbij. Ik leefde op mijn eigen eilandje, uit de buurt van de rest en opgekruld in bed. Een hoopje organisme, zoals Celine me blijkbaar noemde bij een vriendin.

Knuffeltijd
Tot Marcel donderdag thuis kwam en in de deuropening bleef staan.
    ,,Sinds ik in de auto stapte voel ik me minder goed,” zei hij met een schorre krakende stem.
    ,,Heel snel terug naar je werk,” zei ik dollend.

    ,,Misschien keert de situatie zich dan weer.” Marcel pakte een test.
    ,,We weten het eigenlijk al hè? Je bent getikt.”

    Dacht je dat ik mijn testresultaat snel kreeg? Bij Marcel kleurde de T-streep binnen een minuut en volgde de C-streep met vertraging. Die volgorde zag ik nooit eerder.
    Terwijl meneer op de bank plofte en zich onder een deken hulde, kroop ik heel dichter tegen hem aan.
    ,,Ik weet dat je hier helemaal geen zin in hebt, maar ik wil dit heel even. Daarna ben ik weer weg. Toch wel fijn dat je corona hebt, schatje. Nu mag ik dichterbij.”

Huidhonger

Vergat ik Celine helemaal en totaal. Ze stond als vastgenageld in de kamer met al haar honger naar knuffels en moest toezien dat wij mogen knuffelen en zij niet. Haar lippen pruilden, haar ogen werden vochtig, haar armen hingen doelloos langs haar lichaam.
    ,,Ik ga me ook maar even testen."

Dansen met Pink

    ,,Pling!”, zegt mijn telefoon. Ik pluk ‘m uit mijn bipszak (kontzak staat zo… niet fijn). Kijk, een appje van mijn lief:

Kort en krachtig Radio2 met daarachter een !. Hij gebruikt die nooit. Ik ben de misbruiker met vaak !!! op een rij. Je kent me. Natuurlijk zijn er dan geen over voor hem; ik maak ze op. Dan nog wat: Waarom voelt één ! bij hem dwingender dan mijn !!!? Hij maakt blijkbaar een hardere statement, want hij zegt alleen Radio2! en ik open de app, druk op ►, spring van mijn stoel en app al dansend naar mijn lief:

Zo dansen we samen apart. Wij latten (living apart together) niet, wij datten (dancing-apart-together). Hij in de zaak in Utrecht en ik thuis. Heerlijk!

Danstherapie
Een dag later:
    ,,Pling!” Opnieuw een appje van mijn lief. Dan maar meteen mijn reactie erbij:

Al lijk ik alleen te dansen, niets is minder waar. Celine danst mee. Bij haar borrelt dezelfde fun-and-happy-making-vibe als ze dit lied van Pink hoort. Het nummer ‘Never gonna not dance again’ op Spotify zet ons in beweging als nooit tevoren.

    Of is het Fatima Bouyaziden? Zij deelde een aantal weken geleden een update waarin ze aangaf te dansen. Ik dacht aan dansles en vroeg haar wat voor les. Ze bedoelde echter dat ze een half uur per dag thuis danst! Ik doe het haar niet na.

    Een dag nadat zij me hierover vertelde, liet Marcel Pinks nummer horen vanwege een schitterende muzikale twist die hij erin hoort. Ik hoorde ‘m ook, ik snap hem. Al zette het hele lied me direct in beweging. Zie me roeren in de pannen met een wiebel in mijn bootie. Ik dacht bij dit nummer direct aan Fatima en deelde het met haar.
    Kun jij er stil bij blijven staan?

Playlist

Marcel vertelde me dat dit nummer het nergens beter doet dan in Nederland. Logisch toch? Ik draai dat nummer tig keer per dag en dans er iedere dip mee weg. Dat doet dansen. Ik maakte zelfs een lijst aan in Spotify met de naam ‘Just dance a little’ en propte er Pinks nummer in. Vooralsnog als enig nummer, want ik dans de 3.45 minuten nog niet in volle kracht uit. En ► daar ga ik weer. Op de dag dat ik ‘m op volle kracht uit dans, zet ik ‘m nog een keer in die lijst. Hij danst zo lekker.

Winkel op stelten
Vandaag dacht ik: ik bekijk de clip eens:

Olalala, Ton, oh nee, ik mocht zijn naam niet meer gebruiken, Henk ziet me de Appie al binnenkomen op skeelers en in haar kledij. Hoe kijkt men bij de koeling als ik tegen een vriesdeur dans als Pink? Al klinkt het woest aantrekkelijk met weer een opvlieger op komst. Zou Pink…
    Hoe oud is die meid? Oh, 43, een beetje jong voor de overgang. Mazzelaar.
    Die knuffelbeer op haar rug vind ik dan wel weer super schattig. Ik draag een kleinere aan mijn rugzak, ooit gezien? Het draagt sweet memories.
    Hoe Pink vervolgens naast dat kind op de grond ligt te trappen en janken, vind ik priceless. Celine lag  ook één keer zo in de Appie. Ik pakte het direct te goed aan, want ik nam me voor een volgende keer te doen wat Pink hier doet. Het was niet nodig, madammeke herhaalde het niet meer. Jammer, ik verheugde me.

Repeat
Zie je die winkelwagen van Pink? Zo vol is de mijne nooit. Wat maakt het ook uit als de wereld vanavond vergaat? Zoals Pink zingt. Tja, dan loop ik er misschien ook liever bij zoals zij. Gewoon gek doen en nergens meer tegen of voor vechten. Waar zij de drank op geeft, zeg ik: die gaf ik al op vanaf 1 april 1972. Mijn leven is one-long-dry-january. En waar Pink alles, behalve haar dansschoenen opgeeft, zeg ik:
    ,,Oei, die moet ik nog kopen.” Al dans ik graag op blote voeten, slofsokken, wandelschoenen of slippers. Mij gaat het om de swing in de bips! Zonder swing die doet fladderen is er niets aan. En al haal ik nog niet die half uur van Fatima, ik ga iedere dag een stukje verder.
    Als dat niet door de kamer is, dan in de auto naast manlief. Hij was er vandaag getuige van hoe ik de auto deed schommelen op de snelweg. Ik lachte daarbij naar automobilisten en vrachtwagen chauffeurs naast me. Hup in de lucht die armen als de benen geen ruimte krijgen. Tot het lied stopt.
    ,,Hij stopt altijd te snel. Maar wat zegt Pink eigenlijk aan het eind?”
    ,,Why'd it stop?”
    Precies, daarom ► en door in een loop! Wordt het vanzelf een half uur!!!

Dit is samenwerken

Sinds ik me kan verschuilen achter 'Typisch Irene', werk ik zowaar meer samen met Marcel, ik bedoel meneer RitsRats. Je weet wel, die man van RitsRatsReklame. Waar hij me vroeger wel eens, maar vooral schoorvoetend vroeg of ik hem kan helpen met een klus, vraagt hij het nu op de(ze) vrouw af.
    Meer dan vroeger stel ik me dienstbaar op en check of ik geen interview of schrijfwerk heb. Zo niet, dan vergezel ik hem graag. Het lijkt er op dat zijn durf om mij te vragen en mijn wil om te helpen veranderde met mijn mogelijkheid om een factuur te sturen. Het gaat me daarbij niet om het geld, maar wat dan wel?

Factureren

Ik vroeg Marcel of hij dit vraagstuk kon ontrafelen?
    ,,Irene, het gaat er om dat jij jouw bedrijf en werk serieus neemt en dat ook verlangt van de mensen waar jij voor werkt. Dat is waarom je trots bent op je verdiensten bij Houtens Nieuws. Je voelt je serieus genomen. Ieder ander die bereid is jou te betalen voor jouw werk, bewijst dat jij serieus genomen wordt. Die beloning vertaalt zich toevallig in euro's. Daarom vraag ik of je mee wilt helpen bij het wijzigen van de tarieven in parkeergarages en fietsstallingen.”
    Bam! Ik zie werk!

Offerte

    ,,Oh dat is ons jaarlijkse uitje. Ja, ik wil mee. Daarbij stuur ik deze mondelinge offerte: vanaf het moment dat ik mijn schoenen strik, telt mijn uurtje-factuurtje.”
    ,,Wat? Dan zijn we niet eens onderweg.”
    ,,Precies en omdat ik voor jou op pad ga, moet ik schoenen aan. Als het anders was, bleef ik lekker in mijn dekentje op de bank. Zie jij daar schoenen bij?”
    ,,Dan tellen je jas, das en handschoenen aantrekken zeker ook.”
    ,,Je snapt het! Weet je wat? Je krijgt korting in de vorm van mijn plaspauze. Die bereken ik niet, want ja, die zat er toch al aan te komen en doe ik op mijn sokken.”

Vakantie
Even later zitten we in de auto, waar ik bijkom van de snelheid waarin ik mijn schoenen en winterkleding aan trok. En dat in de vakantie!
    ,,Oh, Marcel, ik bedoel meneer RitsRats, het is wel vakantie hè?”
    ,,Ja, en?”
    ,,Dan telt een vakantietoeslag van 100%.”
    ,,In dat geval breng ik je meteen thuis.”
    ,,Heb je dan iemand anders die jou kan helpen?” Meneer rijdt door naar Leidsche Rijn.

Zakenvrouw
Onderweg bedenkt meneer RitsRats dat we ook nog wel even een bouwbord kunnen plaatsen. Al kan hij het ook wel alleen, mijn extra handje helpt. Gelukkig gaat het om een handje, want mijn hand is niet groot en vooral niet sterk. En dan nog wat:
    ,,Bij het helpen plaatsen van een bouwbord breng ik risicotarief in rekening.”
    ,,Hoe dat zo?”
    ,,Ik hielp twee keer eerder: de eerste keer kwam mijn ringvinger ergens tussen en de tweede keer had ik zulke verkleumde handen dat ik niet voelde dat ik mijn middelvinger kneusde. Tel die vingers, dan kom ik nu uit bij mijn wijsvinger. Ik bereken niet alleen een risicotarief, maar ook betaal jij het gemiste werk als ik niet meer kan schrijven.”
    ,,Tjonge, jij bent echt een zakenvrouw.”

Vreemde vogel
Ineens trapt Marcel het gaspedaal in en kijk ik op zijn teller.
    ,,Wil jij ook een factuur van het Centraal Justitieel Incassobureau?”
    ,,Nee, maar iedere minuut met jou telt. Ik schiet liever op.”
    ,,Oh jee. Ik zie jou al harder lopen met die lange benen van jou. Wat dan voor jou nog lopen is, geldt voor mijn korte beentjes als rennen. Dit wordt een conditietraining.”

    ,,Dan kun je tenminste zeggen dat jij sport tijdens het werk. Zal de baas blij mee zijn.”
    ,,Joehoe! Ik ben mijn baas.” Klink best lekker, trouwens.
    ,,Geen zorgen, na dat sporten kun je bijkomen op het dak van Parkeergarage Berlijnplein. Jij wilt zekerste weten de vogel zien die daar op het dak staat.”
    ,,En het werk dan?”
    ,,Dat kan ik wel even allen.”
    ,,Als jij maar beseft dat het voor mij werktijd is.”

    

Niet dat het uitmaakt, want ik ga het dak niet op. De beheerder houdt ons aan de praat, waardoor ik het dak vergeet. Ach ja, dan hoeft Marcel mij er ook niet af te roepen met:
    ,,Kom van dat dak af!” Wel zegt ie als we wegrijden: ,,Dat dak bezoek je volgend jaar maar.”
    ,,Jij denkt dat ik een jaar wacht? Mooi niet! Die vreemde vogel wil ik eerder zien.”

Belangrijkste werk
Eerst iets anders: ik moet helaas stoppen met schrijven.
    Ik moet een factuurtje schrijven. Zo klopt ie toch?

Wetsvoorstel

Even bomen

Amper die titel genoteerd, bemoeit manlief zich ermee in plaats van eerst de kat uit de boom te kijken. Hoor hem bomen:
    ,,Er was eens een boom, hij had takken en geen bladeren. Hij was heel verdrietig…”
    ,,Zo begint jouw blog?”
    ,,Ja, mooi hè?”
   ,,Prachtig! Maar waarom was die boom verdrietig?”
    ,,Dat moet ik nog bedenken, maar ik heb al wel een eind,” zegt ie al stuiterend op de bank. Hij is blij.
    ,,Nou vertel.”
    ,,…en zo had hij toch zijn bladeren terug.”
    ,,Wow, dat gaat deep! Vertel je me komende week het verhaal ertussen, dan heb ik volgende week weer een blog.”
    ,,Moet dat?”
    ,,Ja. Laat me nu even mijn eigen boom opzetten.”
    ,,Ik heb liever dat je er een afbreekt.”
    ,,Je bedoelt de kerstboom?”
    ,,Ja.”
    ,,Dat kun jij ook doen?”
    Stilte

Rijdende Rechter
De kerstboom staat mij echter niet in de weg, een andere wel, die van mijn buren. Daar zou ik maar zo een zaak van kunnen maken bij de Rijdende Rechter. Maar ja, die boom staat niet op mijn erfgrens en belangrijker is dat ik niet goed word van dat gebakkelei en geruzie in dat programma. Marcel kijkt vaker.
    ,,Zouden wij een zaak winnen als het over de Eik van de buren gaat?”, vraag ik hem.
    ,,Nee, die is verjaard als in: de boom is te oud.”
    ,,Oké, ik kan tegen mijn verlies, maar niet bij de Rijdende Rechter.”
    ,,Dan zou ik hem zeker niet bellen.”
    ,,Nee, ik heb een beter plan."

Plan Boom
Daartoe triggerde de actie ‘Plan Boom’. Het liefst zou ik heel toepasselijk op een stapel boomstammen staan en mijn boodschap uitroepen, tegenwoordig kun je beter politici taggen. Dat doe ik straks maar op facebook. Ik pleit namelijk voor een nieuw wetsvoorstel. Daarmee verandert direct mijn titel, want die trekt vast meer lezers. Sorry Marcel van Gooswilligen, Marije Werelds, Sander Bos, Ria Frowijn, Wouter van den Berg en Andries Vlot voor de tags, maar ik wil jullie aandacht als politici dus. En Andries, dit is misschien iets voor jouw partijprogramma. Jullie moeten werk maken, sorry, mogen werk maken van mijn wetsvoorstelidee.
    Daarbij staat bomenaan, ik bedoel bovenaan dat ‘Plan Boom’ echt geweldig is! Hoe groener Houten, hoe beter, want dan is ons stadje zuurstof- en schaduwrijker. Daarbij is er geen betere schaduw dan die van een boom. Plant ze!

    Sterker nog; jaren geleden kweekte ik uit een kersenpit en appelpit twee boompjes. Het resultaat staat nu in mijn voortuin en ik verheug me op het zoveelste jaar bloesem en vruchten, al zijn die niet te eten. Wat telt is vergroening!

Sprookje
En toch een grote MAAR, dat me bij dit sprookje brengt:

~ Er was eens een prinses.

Ze trouwde met haar prins en woonde in een 

kasteelementje (= kasteel + appartementje) in zijn Statsie. 

Plotseling, hoe kon dat nou, kwam er een kleintje bij. 

Daarom zochten de prins en prinses met een huizenkoppelaar naar een kasteeltje

dat voldeed aan verschillende wensen.

Hun grootste wens: een kasteeltuin op het zuiden. 

Toen de klok twaalf sloeg, klonk:

,,Ik vond in Houten een vier-onder-een-kaps kasteeltje dat aan al jullie wensen voldoet,

behalve de tuin.

Die ligt op het noordoosten,

maar baadt door zijn lengte van ’s ochtends tot ’s avonds in de zon.

Neem het weekend een kijkje en bel me maandag als je binnen wilt kijken.

Hij gaat woensdag in de verkoop.” 

Dat weekend in 1999 vielen wij voor dat huis en Houten.

Nu bijna 30 jaar

nog gelukkiger en minder lang.

Eik

Toen zagen we geen probleem in het Eikenboompje van de buren. Met de nadruk op TOEN. Het boompje had niet veel te bomen en ving niet veel wind. Wij baadden van ochtend tot avond in de zon. Nu, 24 jaar later, is de zon er nog steeds, maar moeten we die vooral pakken vóór een uur of zes in de avond, want dan verstopt ze zich onherroepelijk achter de joekel van een Eik en piept de volgende ochtend pas weer tevoorschijn. Kiekeboe!
    Voelen jullie ‘m? Zien jullie waar ik heen wil met die prachtige actie ‘Plan Boom’? Laat mensen vooral bomen planten. Geef de vogels weer ruimte om te landen en ons een heerlijke schaduw. Want geen betere schaduw dan die van een boom. Maar kom ook met een wetsvoorstel waarin staat dat bomen in de tuinen van particulieren niet hoger mogen groeien dan de huizen zelf.

    Zo kan de prins die om een uur of vijf/zes thuiskomt van het werk ook nog volop genieten van de zon die haar stralen deelt en de fluitende vogels in de bomen.

    Hup naar de Tweede Kamer hiermee, oh, wil iemand de minister president even taggen. Dan weet hij er ook van.

    Ik wacht dat wetsvoorstel wel even af.
    ,,Kun je mooi ondertussen de kerstboom afbreken”, hoor ik naast me.

~een laatst foto dan maar ~