maandag 11 september 2023

Hulpmiddelen ✔

    ,,Zus jij bent arts, zet even jouw handtekening hieronder,” zei ik tegen José, mijn oudste zus, terwijl Heidi, de middelste van ons drie, achter me gniffelde. Al zag ik Heidi niet, ik wist dat ze op haar tenen achter me stond en over mijn schouder meekeek om te zien of ik de ander zover kreeg dat ze tekende.
    ,,Waarom zou ik ‘m zetten?”
    ,,Nou, gewoon omdat.” Waarop José haar wenkbrauwen optrok. Ik vervolgde: ,,Oké, omdat daar staat: Naam en handtekening arts. Dat ben jij.”
    ,,En dan?”, zei ze.
    ,,Dan… Uhm… Dan heb ik een leuke blog,” zei ik met een brede glimlach en vol overtuiging. Waarna de topper een pen pakte en tekende. ✔
    ,,Zo, die is binnen,” hoorde ik Heidi achter me. Hard lachend liepen we richting de woonruimte van onze ouders.

Wonderman
Het plezier van deze handtekeningactie was er een in een rij van grappige situatie tijdens een bezoek aan mijn ouders vorige week. Zoals altijd liep ik achterom en duwde de deurklink van hun achterdeur omlaag. Tot mijn grote verbazing gaf de deur niet mee. Gelukkig bleek een deur verderop niet op slot. Daarmee stapte ik de onverwacht stille keuken van José in. Met flinke onzekerheid in mijn stem – ik reisde toch niet voor niets ruim twee uur – riep ik:
    ,,Volk!” Geen enkele geopende arm wachtte me op. Niemand stond verrast op uit de stoel. Ik pakte al bijna een zakdoek uit mijn zak, toen ik ineens mijn Amerikaanse zwager in de deuropening naar de huiskamer aantrof. Daarmee turfde ik mijn eerste knuffel...✔
    ,,Hallo?”, klonk ineens van verder weg de stem van Heidi, de vrouw van mijn Amerikaanse zwager. Alleen zij kan ‘hallo’ zeggen met die kinderlijk vragende klank. Knuffel twee was een feit...✔
    ,,Eindelijk ben je daar.” verzuchtte ik. Sinds de aanrijding van mijn vader en daarna de val waarmee hij zijn heup brak, moest zij alles van een afstand volgen. Nu zag ze met eigen ogen hoe onze 87-jarige wonderman het doet.
    Ik krijg nog rillingen als ik terugdenk aan het telefoontje: ‘Papa is aangereden. Hij ligt op de IC en haalt mogelijk de ochtend niet.' Kijk hem nu: Hij komt er steeds weer een beetje bovenop. Dat heeft voor ons alles te maken met zijn actieve levensstijl. Voor de aanrijding wandelde, fietste en tuinierde hij. Behalve het fietsen, pakte hij alles langzaamaan weer op. Ik eis dat als hij ooit weer fietst, dan wèl een helm draagt. Als hij inwoner van Houten was, bevroeg ik hem de helm op de kop. Laat hem maar navertellen hoe stom het is om geen helm te dragen op een e-bike. 

Vier
Zo dwaalden mijn gedachten, tot ineens achter me:
    ,,Hallo zus.” Daar stond José met een wasmand in haar handen.
    ,,Waar kom jij ineens vandaag?”, vroeg ik stomverbaasd en keek omhoog, alsof ze uit de lucht viel.
    ,,Van boven.”
    ,,Ja, dat dacht ik al. Jij engel.” Ze zette de wasmand bij mijn vader, zodat hij zijn eigen was kon vouwen - zo gaat dat in 2023 – en gaf me een knuffel. Tada, knuffel nummer drie en vier; die kwam van papa...✔✔

Aanvraag
Waarschijnlijk wilde ik iets opschrijven, want ineens ontdekte ik het schrijfblok dat ondersteboven op tafel lag. Ik draaide het om en las: ‘Aanvraag hulpmiddelen’.
    ,,Wat heb jij daar?”, klonk Heidi die soms de wat-en-waarom-fase terugpakt.
    ,,Dit is een aanvraagformulier voor hulpmiddelen. Ik kan hier wel wat van gebruiken, eigenlijk.” Zuslief keek mee en zei:
    ,,Borstprothesen natuurlijk, van die uitneembare...✔”
    ,,Jij kent me. Niks geen siliconen in mijn petities. Mijn steunzolen zijn ook aan vervanging toe, dus...✔”
    ,,Een brace hoeft niet toch?”
    ,,Tutu, zeker wel. Ik kan wachten op die ontsteking in mijn pols. Met een brace stel ik hopelijk opnieuw die operatie uit...✔”
    ,,Ik durf het bijna niet te vragen: orthopedische schoeisel?”
    ,,Kruis maar aan, gezien de pijn in mijn voeten...✔”
    ,,Weet je wat, met al jouw kneuzerigheid strepen we maar meteen de elastische kousen aan. Zo klaar.”
    ,,Nee, niet die elastische kousen. Mij te benauwd. Streep wel ‘anders, namelijk’ aan...✔”
    ,,Hoezo? Wil je bilprothesen?”
    ,,Joh, hallo. Have you lately seen my a… bips? Girl, ziet die eruit of ze protheses blieven? Wat dacht je van een gehoorapparaat voor rechts. Dat oor gaat er ook langzaam aan...✔”
    Mijn zus keek me ineens triest aan terwijl ik, snif, een tissue zocht.
    ,,Werkt er eigenlijk wel iets goed aan jou?”
    ,,Uhm… think, think, think.” Na een korte stilte vervolgde ik ter afleiding: ,,Kom, eerst even José's handtekening zien te krijgen...✔"

Teleurstelling
José, bleek niet zo braaf als gedacht. Die slimmerik tekende met haar meisjesnaam. Dat maakt haar als arts onbekend, want ze gebruikt de naam van haar echtgenoot. Ach ja, al maakte ze de aanvraag gewoonweg ongeldig, de lol eromheen bleef staan. Meer nog:
I love my sissus. Dat zal niet veranderen...



maandag 4 september 2023

Dwerg versus reus

,,You have it al under control, curl,” zei ik zaterdagochtend en klopte mezelf op mijn schouder. Maar ja, control en ik? De vraag is of iemand mij sowieso onder controle krijgt. Je voelt het al aankomen. De loop der dingen* veranderde. De controle sloeg af en nam een andere route dan ik plande. Wat boven water bleef, was mijn idee om de reus die huize Typisch Irene elk moment betrad, zo snel mogelijk te laten weten wie hier de baas is.
    ,,Ik, ik, ik,” klonk in mijn hoofd.

Reus
Het zat zo: Celine heeft sinds kort een reus, dat is het synoniem voor ‘vriend’. Afgelopen zaterdag ontmoetten wij hem voor het eerst. Ik zag mezelf languit op de bank en zippend aan een cappuccino de 'triiiingggg' van de deurbel afwachten. Dat klinkt waarschijnlijker dan de gedachte dat ik mijn huis betrad terwijl hij uien snipperde in mijn keuken, toch?
    Dat ik Celine’s vriend een reus noem heeft trouwens alles te maken met zijn hoogte. Hij is 1 meter 95. I feel so dwarf. Al maakt het feit dat ik me identificeer met Happy alles goed. Wel vrees ik dat ik bij die reus al snel Grumpy wordt. Wie garandeert mij dat die gigant me niet over het hoofd ziet en over me heen wandelt in mijn eigen huis?
    De paniek sloeg toe bij al die gedachten.

Plan
Het zette me aan tot het maken van dit plan: Bij binnenkomst van de reus, stap ik op ons opstapje om me groter en imposanter te voelen. Gelukkig vroeg ik me op tijd af of ik daarmee wel hoog genoeg boven de reus uit torende. Nee dus, want mijn 1 meter 64 plus de 24 centimeter van de opstap hielden me nog altijd kleiner dan de reus. Daar ontstond paniek in het kwadraat.
    Tot ik bedacht dat de keukentrap met zijn twee treden de oplossing was. Het maakt me 1 meter 95+. Vanaf die hoogte zou ik speechen.

Rechten

Onverwacht hoorde ik dat de reus eerder thuis zou zijn dan ik. Mijn plan om de keukentrap alvast klaar te zetten vóór ons vertrek faalde daarmee, want Celine kan in al haar enthousiasme over mijn plan net iets teveel zeggen. I doubted a lot en nam dat risico niet.
    Daarom voerde ik vooraf een ander idee uit: Ik plaatste de opstap bij de bank. Dat viel niet op, want dat ding slingert standaard rond voor mini-me. Daarmee stapte ik bij binnenkomst in huis op de opstap en vervolgens op de bank en vroeg de reus die werkelijk uien snipperde eens even bij me te komen. Zo oogde de reus ineens een kleine man.
    Ik stak mijn hand op en schudde die van hem:
    ,,Ik ben Irene. Leuk dat jij Celine’s hart steelt, maar luister, hoor eens even hier mannetje, al ben jij de reus, ik ben hier de bomb, ik bedoel mom. Al ben jij de langste, ik ben hier de baas.”
    Marcel mompelde iets, wat ik niet verstond.
    ,,Hoe eenzijdig ook, we spreken het volgende af: Waag het niet mij aan te spreken met 'u'. Durf je dat toch, dan is daar,” mijn vinger wees naar de voordeur, ,,de deur. Je stapte daar binnen, maar voor je het weet sta je weer buiten.”
    De reus knikte braaf. Ik vervolgde:
    ,,Ik hoop dat Celine je wees op het opgeven van alle rechten bij het betreden van mijn deurmat en de ruimten daar voorbij. Je kunt nog weg. Doe je dat niet, dan kan alles wat je hier zegt, zingt, doet en zelfs laat, tegen of vóór je gebruikt worden. Ik heb er al helemaal zin in. Maar geen zorgen, ik ben voor jou, dus…”

Uitrekenen
De reus bleef in al zijn welgopgevoedheid voor me staan. Geen angstzweetdrubbel bewandelde zijn voorhoofd. Terwijl het bij mij uitbrak, want al bereidde ik mijn speech zo goed voor, ik vergat mijn tekst. Zo voelde ik me ineens weer een dwerg. Dopey deze keer. Hopend dat ik de woorden weer hervond, besloot ik van de bank te stappen en de tafel te dekken. Tot ineens:
    ,,Oh ja Ruben, ik bedoel reus, ik weet weer wat ik wilde zeggen. Al ben jij goed in wis- en natuurkunde en reken jij me er maar zo uit. Ik ben goed in schrijven en schrijf jou er met gemak uit.” Waarna ik mijn voorhoofd fronste. ,,Nee, nee, nee, ik schrijf je er gewoon in. Bij deze dus: welkom in mijn gezin.”

* ‘De loop der dingen’ is in mijn ogen kotsbaar Nederlands.
Dat woord ‘der’ kan echt niet meer, maar ja, 
het klinkt zomaar ineens toch best lekker.

zaterdag 19 augustus 2023

Engeltje

Je hebt van die dagen; die beginnen met goede zin, maar de all under control feeling verdwijnt maar zo.
    Zo stapte ik dinsdag de dag in met een flinke dot moed, ook al startte de dag wel belachelijk vroeg met de wekker die ons niet om 07.00 uur, maar om 06.30 uur wakker piepte. De rust verstoorder!
    Maar ja, de vlaggen moesten uit in de Buur- en Jacobitoren in Utrecht. Op 15 augustus herdenken we namelijk het formele einde van de Tweede Wereldoorlog.

Plannen
De avond ervoor vroeg ik betweter Google Maps naar de fietstijd van Utrecht naar ’t Goy. Na het vlaggen stond daar een klus voor Houtens Nieuws op de agenda. Op het scherm stond 27 minuten.
    ,,Dan ga ik morgen mooi even een beetje dwalen in Utrecht voordat ik naar ’t Goy fiets", zei ik tegen manlief. Die even later mijn fiets in de auto gooide. Dat gaat zo gemakkelijk met die grote Caddy XL. Natuurlijk gooide Marcel niet echt met de fiets, maar met die fiets in de achterbak, reden we wel de volgende ochtend zonder extra oponthoud naar Utrecht. Ik stalde mijn fiets bij de fietsenstalling in de Zadelstraat, waar om de hoek de Buurtoren wachtte op de Nederlandse vlag. Daarna reden we naar de Jacobitoren, waarna Marcel en ik afscheid namen met een zoen. Het had maar zo de laatste kunnen zijn…

Afveegdoek
Eerst trakteerde ik mezelf op een walgelijk dure Caffé Moccha van Starbucks en wandelde daarna via de Oude Gracht richting de Zadelstraat. Zie me op mijn gemakje dwalen en foto’s maken van waterspiegelingen.
    Tot ik dichtbij de fietsenstalling bedacht: laat ik maar vast op m’n elfendertigst naar ’t Goy fietsen. Er is wat voor te zeggen om niet binnen te komen met een oververhitte fietskop, waar geheid een vlieg-opper overheen komt. Ik ga voor een ontspannen start.
    Midden op de Mariaplaats zette ik mijn phone in de houder op de fiets, opende Google Maps en zag tot mijn schrik dat de routeplanner op de auto-modus stond. 't Goy was 27 minuten rijden met de auto. Met de fiets bleek, simsallapoef, de route ineens 55 minuten te duren en ik moest er over 45 minuten zijn.

Uitdaging
Dat betekende dat ik wel heel erg mijn best moest doen om Google in te halen. Ik appte de burgemeester bij wie ik in ’t Goy aan zou schuiven voor een 60-jarig huwelijksfeestje. Ik zei dat ik iets later zou zijn en vroeg hem het formele gesprek even uit te stellen.
    Ondertussen zette ik het op een racen, soms tot 23 km/uur, om bij aankomst in ’t Goy te zien dat ik 10 minuten sneller fietste dan Google aangaf. Ik was precies op tijd op mijn bestemming, maar dan wel met die oververhitte kop.
    Me daarvoor verontschuldigend pakte ik een theedoek uit mijn tas en depte mijn gezicht droog. Sinds de vakantie heb ik dus een leuke doek uit Saint Tropez. Daarmee denk ik bij het droogdeppen van mijn gezicht tijdens een vlieg-opper even terug aan onze heerlijke vakantie.

Geluk
Na het samenzijn fietste ik naar huis en kwam onderweg een van mijn favoriete mensen uit gemeente Houten tegen. Na een babbeltje vervolgenden we ieder onze weg.
    Ik voelde me vrolijk en voldaan en genoot nog na van mijn prestatie om op alleen beenkracht GoogleMaps in te halen. Wat een geluk; tot ik ineens een UPS busje als een malle vanuit een zijstraat richting het fietspad zag rijden. Ik had voorrang en verwachtte dat hij vaart minderde, maar nee. Hij reed onverminderd hard door. Ik draaide op het laatste moment mijn stuur naar links, waardoor ik niet tegen maar naast de deur van de bestuurder tot stilstand kwam. Op dat moment merkte hij me op.
    Ik zat hoog in mijn adrenaline en dacht dingen die ik hier niet schrijf. Het is wel iets erger dan sufferd - een beetje maar.

Ziekenhuis
Weer verder fietsend, besefte ik dat ik echt bijna met mijn snufferd in het busje en met mijn stuur in mijn buik terecht had kunnen komen. Bijna is gelukkig niet helemaal. Eigenlijk is het helemaal niet. Wat een dag!
    Een engeltje fluisterde me in de ochtend toe eerder te vertrekken, dan ik van plan was. Later schreeuwde het engeltje dat ik mijn stuur om moest gooien.
    ,,Dit is gewoonweg mijn geluksdag," zei ik later tegen manlief. Hij keek wat bevreemd, waarna ik vervolgde: ,,Ik lig namelijk niet in het ziekenhuis."

    (tekst gaat door onder de foto)

En dat engeltje? Die zat een dag later relaxt boven het water. Ik had namelijk all under control.


vrijdag 11 augustus 2023

Kou trotseren

Nog helemaal in vakantie-vibe en nog een vierde vrije week te gaan – die luxe raad ik iedereen aan – stond uiteraard wandelen en cultuursnuiven op onze to do list. Zo bedacht Marcel, nee, hij ontdekte ‘Stadswandeling Amsterdam-Noord: de trendy stad.' Het beloofde ons een overtocht met een pont, de NDSM-werkplaats en meerdere hoogtepunten. Dank je Frank!
    ,,Deze wandeling lijkt me wel wat,” zei manlief en las het een en ander voor.
    ,,Klinkt zeker goed," klonk ik, waarop we de trein naar Utrecht pakten en overstapten op de trein naar Amsterdam.

Guur
Daar verraste de onverwacht gure wind en de meegevoerde kou ons behoorlijk.
    ,,Ik ben niet echt gekleed op deze wind,’ piepte ik hardop en zag tot mijn opluchting dat Marcel iets dikker gekleed was. Gelukkig voor hem, want hij kan slechter tegen kou dan ik. Vlieg-oppers veroorzaken tegenwoordig dat ik liever kou lijd dan hitte trotseer. Alleen voelde het in Amsterdam even andersom. Het korte en te dunne vestje boven een slap hemdje liet teveel wind door.
    ,,En hup!”, zei ik hardop en stapte doortastend de weg op, alsof ik daarmee toonde dat ik iedere tegenslag op deze dag onder mijn voeten vertrap. ,,Ik ben geen watje, hooguit een suikerklontje en misschien zelfs dat niet. Heb je een paraplu mee?”
    ,,Nee," hoorde ik naast me.
    Het deerde me niet. Ik stapte met grote passen richting de pont die ons over het IJ naar Amsterdam-Noord voerde. Dat we niet hoefden in te checken of betalen verraste ons. Het bestaat nog: voor niets gaat de zon op en vaart de pont over het IJ.

Foto-blog
Gelukkig haalden verschillende verrassende plekken op deze zeven kilometer tellende route de kou af en toe uit de lucht. Ik show die hoogtepunten graag in beeld.
    Hier zie je de Willem 1 sluis en de Voortuin van Noord waar een heerlijke buurtvergadertafel staat. We lunchten daar lekker.


Het heen-en-weertje om de Sixhaven, met onder andere een woonboot van baksteen en het Mandela Huisje, lonkte uiteraard. Helaas was het laatste gesloten. Ik zipte daar anders graag van een lekker warme cappuccino of verfrissende takkenthee? Helaas...

 
 

  

 

De route verder lopend, volgden we de Van der Pekstraat waar alle huizen hetzelfde waren. 
    ,,Zouden dit woningbouwvereniging woningen zijn?” De huizen boeiden al snel niet meer, want mijn aandacht verplaatste zich naar de uithangborden, betergezegd: uithangarmen met teksten. Teksten en ik zijn als hout en vuur in een kacheltje, wat ik terplekke zittend bij ons kacheltje onder de veranda bedenk.


 

Een grote en mooie verrassing volgde bij de Ceuvel.  Kijk die halve boot omgetoverd tot bank en het 200 meter lange vlonder pad langs boten op het droge. Die boten fungeerden als ateliers en werkplekken voor creatieveling. Hoe bijzonder is dat?





Aan de Papaver verrasten twee hele grote kringloopwinkels ons, met helaas die schildersezel die niet te koop was. Zoveel gezien, zoveel laten liggen en dat wat ik bereid was mee te zeulen, gewoon omdat ik het zo tof vond, was n.t.k. (niet te koop), zoals het briefje erop aangaf. Hoe dan ook keken we onze ogen uit bij Neef Louis Design en Van Dijk en Ko. Daarmee deel ik deze tip: google eens naar Van Dijk en Ko en zie hoe zij meubels opknappen. Mijn droomkast stond er, alleen weet ik niet waar ik die in huis kwijt kan en een groter huis staat niet op mijn horizon.

  


Een plek die ik in al zijn afschuwelijkheid bewonderde was de hellingbaan. De kraan waar we op uitkeken bleek een mini-hotel. Grappig hè? En kun jij voorbij aan alle graffiti? Het lijkt of alles wat maar beklad kan worden, bespoten of beschilderd is. Wat een kleuren, wat apart en daarom juist indrukwekkend. Niet mooi, maar toch bijzonder. Snap je?



Vervolgden we onze tocht naar binnen in het NDSM-gebouw (Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij). Ik zwijmelde bij het idee van urbex. Dat was het zeker, al bouwde men een groot gedeelte van de hal vol met studio’s, ateliers en werkplekken voor creatieve geesten. Leuk voor hen, want wat een bijzondere plek; jammer voor mij en het beeld van het gebouw. Gelukkig vonden we nog plekken en ruimte waar roest en ijzer te vinden waren tot in de hoogste nok.




En de wind bleef maar in de weg waaien. Gelukkig vonden we BBrood waar we uit de wind genoten van een verkwikkende cappuccino. We besloten daarna een hoek van de route af te snijden en de veerpont terug te nemen. Die lag namelijk om de hoek. Eenmaal terug op Centraal Station Amsterdam pakten we de trein.

Op naar de volgende flop, ik bedoel wandeling... 
Wil jij die meebeleven? Let me know!

vrijdag 14 juli 2023

Anek-kadootje #1 Trendsetter

Blijk ik toch zomaar ineens de trendsetter!
    Hoezo?
    Nou, Mark Rutte las natuurlijk mijn laatste blog en dacht: maar dat kan ik ook. Ik hang mijn koffer aan het torentje. Ik stop ermee. Wat Irene kan, kan ik ook. En bam, daar ging die. En met hem nog een paar.
    Zie me stralen en voorbeeldig zijn, als in ik-ging-hen-voor. Dan was dat stoppen zo gek nog niet, want met zijn stop heb ik ineens een eerste anek-kadootje te delen. Dat voelt best oké.

Petje af
Of hij stopte om dezelfde redenen als ik?
    I think so. Als de inspiratie op is, dan is het op. Ga er maar aan staan om het goed te doen voor 17.530.000 mensen. Ik doe het hem niet na. Ik doe het al niet goed bij alle mensen in mijn omgeving. Dus, hé, petje af voor hoe ver hij kwam.
    Ik zou er niet eens aan zijn begonnen.
    Wacht, hoe lang deed hij dit werk? De NOS schrijft: ,,Rutte is bijna 13 jaar premier van Nederland en 17 jaar politiek leider van de VVD.”  Poep, hield hij het langer vol dan ik. Nou ja, ik troost me nog steeds met het feit dat ik de trent sette en hij volgde. Dat is een mooi groen vinkje achter mijn naam. ✔ Oké, zwart, ook goed. Het vinkje telt.

Redenen
Gisteravond boven de spaghetti, bedachten we wat de echte reden is dat Mark stopt. Hij verbergt iets; spreekt zich niet helemaal helder uit en dus doe ik het:

* Ik denk dat hij een vriendin heeft.
    Dat maakt alles logisch, toch? Mag die man ook eens thuisblijfvriend zijn? Altijd maar staan voor dit land en nachten doorwerken. Ik deed dat één keer tot een uur of vier. Nou, dat heb ik geweten… Mijn man deed geen oog dicht, vroeg zich almaar af waar ik bleef en ik? Ik was twee dagen van de leg. De volgende keer na het tellen van de stemmen, neem ik twee dagen vrij en meld het eerder als het laat wordt. Of eigenlijk vroeg, want 03.45 uur is gewoon vroeg. 
    Dus Mark heeft een vriendin. Ik vind het leuk voor hem.

* En/of Mark kocht eindelijk eens een pan, om toch eens voor zichzelf en die vriendin te koken en ontdekte hoe leuk dat is. Hij is de keuken niet meer uit te slaan. Zie hem staan, 's ochtends in zijn blote bips en een schort om terwijl hij fluitend een luxe ontbijt maakt zijn vriendin en zichzelf. Vervolgens staat hij 's avonds in de keuken voor een nieuw culinaire hoogstandje.
    Binnenkort geef hij een kookboek uit. Komt hij daar de kamer mee in stappen. Oh nee, daar werkt hij niet meer, maar toch. Een kookboek met de titel ‘Van kamer naar keuken’. Heb ik ‘m daar mooi even mee geholpen.

Legit
Wat mij betreft zijn dit behoorlijk legite redenen om de koffer te sluiten, de microfoon uit te zetten, de kamer te verlaten, het binnenhof achter te laten en hup de keuken in! Tot niet meer ziens.
    Hij heeft mij in ieder geval weer aan de schrijf. Hebben we elkaar zomaar even een dienst bewezen. En zoals we nog niet weten wanneer we Rutte weer zien, sluit ik ook maar af met: I see you when I see you.*

* Uitspraak uit de film ‘While you were sleeping’.
    Dan ook maar meteen: Slaap lekker!

zaterdag 24 juni 2023

Dramatisch afscheid

Bij een afscheid zei mijn vader altijd:
    ,,Er is een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is nu gekomen." Tot nu wist ik niet waar het vandaan kwam, maar blijkbaar zit ene P.A. de Genestet achter de spreuk. Hoe dan ook is het een waarheid als een koe. Wat op zich alweer een rare uitdrukking is, maar ik ben hier vandaag niet om te filosoferen of door te draven over het een of ander. Ik wil ook niet afdwalen of me laten afleiden, waar ik letterlijk en figuurlijk zo goed in ben. Nee, ik kom to the point.

Krachtig
Daarmee bewijs ik voor eens en altijd: ook dat kan ik. Lekker kort en krachtig zijn.
    Ik grijp wel even mijn waarheid-als-een-koe bij de hoorns en zeg:
    ,,Zoals vrienden op huis aan gaan na een heerlijk avondje genieten van lekkere hapjes, verfrissende drankjes, gezellige praatjes, een paar traantjes, hard gelach en stiekem geroddel, zet ik een punt. Een dikke vette punt achter 639 blogs. Daarmee haal ik net niet de 12,5 jaar. Toch jammer.
    Maar geen afscheid zonder een beetje drama, dus zakdoekjes erbij. Daar komt ie:

(tekst gaat door onder de foto)

Het was leuk!

zondag 11 juni 2023

Snertwatch

Het is noooooooooooit goed! En dat noooooooooooit ook niet goed is, weet ik. Al die ooooooooooo’s mag niet in schrijversland. Maar hé, dit is míjn blog en in míjn blog schrijf ik lekker wat ík wil om het vervolgens op het WildeWarrigeWeb te knallen. Bam!
    Daarbij hanteer ik een regel die mijn corrector me leerde bij het schrijven van ‘Vanuit mijn Eierdopje’. Ze zei:
    ,,Ik weet dat je met de Engelse woorden knipoogt naar je Nieuw Zeelandse roots, maar…,” altijd die maars, ,,eigenlijk mag je geen Engels in Nederlandse teksten gebruiken. Als je dat toch wilt, zet ze dan italic. Daarmee toon je dat je weet dat je afwijkt van de regel.”
    Ik wijk zo graag af van de regels...

Smartwatch
Ondertussen startte ik mijn blog met: Het is noooooooooooit goed. Dat gaat over mijn smartwatch en de bijbehorende activity apps. Ze zijn leuk en aardig en zetten aan tot meer bewegen, maar ondertussen ervaar ik ze als dwingende doorgedraaide bitches. Kun je nagaan, dat zeg ik die jarenlang oplette of ik de 10.000 stappen per dag wel haalde en zo nodig nog een ommetje maakte om tegen middernacht het getal in ieder geval rond te maken. Ik geef nu toe, dat was gestoord. Al zullen sommigen zeggen:
    ,,Dat ben je nog steeds.” En ik die dan uitroept:
    ,,Yes!”
    Het maakt me verder niet uit. Ik haal nog bijna dagelijks ruim 10.000 stappen. Niet omdat ik dat wil vanuit enige opgelegde dwangmatigheid, het gebeurt gewoon. Ten eerste omdat ik zoveel mogelijk lopend doe of omdat ik zo actief ben dat ik het magische getal gewoonweg ongezien bereik. Ik vind dat ik eigenlijk toch gewoon goed bezig ben. Ja, ik ben trots op mij.
    Super! Ik blijf actief.

Vervanger
Bij mijn vroegere Fitbit toonde het scherm onder hard gebuzzz aan mijn pols een digitaal beeldvullend vuurwerkshowtje met ballonnen, confetti en een voorbijvliegende vogel bij het cijfer 10.000. Dat was voordat ie op zwart ging
    Zoekend naar een nieuwe polsband ontdekte Marcel de (toen) beste uit de test en gaf me die cadeau op 1 april; mijn verjaardag voor wie dat maar niet onthoudt. Nu ruim twee maanden later ben ik nog steeds wel blij met de 'Samsung Galaxy Watch4', maar…. Ja hoor, weer een maar.
    De batterij is... Hoe zal ik het zeggen. Niet top. Eigenlijk vind ik 'm slecht. Met dat wat het ding doet, trekt ie het nog maar net tot ik ga slapen en dan vertelt dat ding mij of ik wel of niet actief genoeg ben? Joh, ik ga soms nog door als dat ding al op de lader ligt. Waarmee?
    Lezen natuurlijk, wat denk jij nou?

Volhouder
Iet anders; als ik een wandeling van tien kilometer wil opnemen, redt dat apparaat het zeker niet langer dan die wandeling. Dat is jammer, want hoewel ik alles niet perse op de minuut nauwkeurig wil bijhouden, voor sommige wandelingen vind ik de kaart die er dan bij komt wel leuk. Zeker als ik die wandeling voor een blog wil gebruiken. Maar nee, als ik een wandeling opneem, is dat ding dood aan het eind van de wandeling. Jammer… en vooral maf dat een apparaat dat ruim 50 jaar jonger is dan ik ben, het minder lang volhoudt dan ik. Het maakt mij eens zo fit.
    Super! Ik ben actief, zelfs actiever dan mijn tracker.

Overspannen
Feit blijft dat ik de tracker een dwangmatige overprikkelende bitch vind.
    Stel, ik wandel in de ochtend anderhalf uur door het bos, daarna zet ik het op een housekeepen waar de stofpollen bij vluchten, ik vul mijn koelkast en fruitschaal met vers gekochte boodschappen en wurm een kliko vol onkruid en snoeisel de tuin uit. Als ik daarna, in de avond op de bank plok, zegt die trut na 50 minuten:
    ,,Blijf in beweging." Moet je mij eens horen:
    ,,Hou jij je freeking bzzzz, jij perfectionistische dwangbuis. Ik ben kapot! Gevloerd! Over en uit! Leer jij dit eens zeggen: Wauw! Jij was lekker bezig zeg. Neem je rust, dat verdien je. Dat gedram, bah! Of zeg even: Goed bezig meid. Je let op jezelf, dat doordraven is niet goed voor je. Neem deze pauze, adem even in-2-3-4 en uit-2-3-4-5-6.” Maar nee, dat is niet ingeprogrammeerd. Al lieg ik wel een beetje, want weet je wat op het scherm van mijn watch verschijnt als ik zo dadelijk na het uploaden van deze blog opsta en amper drie stappen zet?

 Mooi! Kan ik direct weer gaan zitten!