Fietshelm

Dat was schrikken! Een man viel out-of-almost-nothing op de grond. Hij schoof over zijn gezicht en vooral zijn neus over het fietspad. Het bloedde behoorlijk. Ik toverde een doek uit mijn fietstas. En vraag me terugdenkend af waarom hij die e-biker van rechts niet registreerde.
    Ze belde. Ze riep. Hij anticipeerde er totaal niet op. Dat bleek dan ook toen hij op het allerlaatst wel remde en even later met een bebloed gezicht weer opstond. Eigenlijk bevestigde hij wat ik al langer denk, maar dat later. Misschien genoot hij zo van de stralen van de zon, de warmte op zijn gezicht. De hele wereld lichtte er van op, van die zon. Tot, bam, de grond erg dichtbij was.

Samenloop
Onwillekeurig denk ik, wat als ik iets eerder was? Ik wil als ik te laat ben wel eens zeggen: ‘Ik ben een kilometer later’. Hier had ik een paar meter vroeger moeten zijn. Dan was dit ongeluk waarschijnlijk nooit gebeurd. Omdat ik in tegengestelde richting van die man fietste, had de vrouw die voor hem van rechts kwam, maar voor mij van links, moeten stoppen voor mij.
    Zo kan je invloed werken. Best heftig, dat besef. Al weet je niet dat je zoiets in de hand hebt.

    Wel heb ik in de hand of ik rechts voorrang geef, wanneer dat moet. Het links-rechts-links kijken stampte ik er bij onze kinderen in. Je kunt maar zo iets over het stuur zien. Bij rijles leerde ik dat al heb je voorrang, je neemt het pas als je het krijgt. Kijk of de ander je ziet.
    In dat geval, bedenk ik dat die vrouw doorhad dat die man niet anticipeerde. Ze riep namelijk erbij. Ze nam haar voorrang, waardoor de man op het laatst schrok en viel. Had ze geremd, dan…

    Laat maar. We kunnen allemaal wel eens wat. Nu krijgen jullie mijn blog. Die zat al in mijn zadel, ik zocht alleen nog de aanleiding. En bam, daar lag die.

Kwartiertje

Onwillekeurig bedenk ik dat iemand ooit opmerkte:
    ,,Jij hebt toch ook een e-bike?” Nee dus. Ik trappel me te pletter op een ouderwetse stadsfiets. Zie me mijzelf in het zweet fietsen. Met flinke tegenwind en regen de brug naar Schalkwijk trotserend voor een interview. Sta ik daar bezweet en buiten adem voor de deur en bel aan.
    Nee hoor, dat was ooit. Nu vertrek ik een kwartier vroeger. Daarmee kan ik de laatste vijftien minuten lopend afleggen en kom fris, fruitig en uitgewasemd aan. Dat is better, much better.

E-bikes
Een e-bike? Die komt er voor nu, bij mij niet in. In de verste kilometer niet. Ik zat een keer op die van mijn vader en schrok me een luide fietsbel. Met één trap op het pedaal, schoot ik meters vooruit. Ineens snapte ik waarom het zo mis kan gaan bij een valpartij. En dat die val harder raakt met meer vaart. Zie ze zoeven.
    Vaak als e-bikers me tijdens mijn gezwoeg inhalen, zitten ze prins(es) heerlijk. Rechtop en kin omhoog op de fiets. Het ziet er zo relaxed en volautomatisch uit dat e-fietsen. Ik mis eigenlijk het kopje thee en een koekje op het stuur. Maar opletten? Ik betwijfel dat.

    Zie mij daarnaast. Voorover gebogen, met mijn benen en bips in volle actie. En mijn rug hupst wat heen en weer in het ritme van mijn benen. Niet alleen zit er meer beweging in mij, het maakt me denk ik ook alerter. Ik heb daar een theorie bij, een Typisch Ireenorietje: Mensen die zich inspannen zetten daarmee tegelijkertijd hun hersenen aan. Daarmee zit er meer energie en alertheid tussen de oren, dan wanneer het gemakkelijk gaat.

Helm
Mijn gelijk hierin, maakt me eigenlijk niet uit. Ik voel me sowieso al niet meer zo veilig. Zelfs niet op de fietspaden van Houten, meervoudig Fietsstad van Nederland. Met name elektrisch vervoer gebruikers op die fietspaden lijken te denken dat ze door sneller te zijn, voorrang hebben. Het glipt er vaak nog net even tussendoor.

    ,,Gek hè, dat het vaker mis gaat,” verzucht ik klagend bij Marcel. Hij is zo’n heerlijke klaagmuur.
    ,,Dan doe je alles toch lopend?”, reageert hij doodleuk.
    ,,Naar Schalkwijk?”
    ,,Oh ja, da’s wel ver.”
    ,,Dus… Jij bent mijn probleemoplosser. Kom maar door.”
    ,,Tja, ik weet het ook eigenlijk niet. Offe, maar dat wil je niet horen.”
    ,,Ik weet het, een fietshelm.” Marcel knikt.
    ,,Maar ja, je krullen hè?” Waarop ik knikkend snif.
    ,,Ik mag mijn krullen niet belangrijker vinden dan mijn veiligheid. Daarom bedacht ik al: als ik overweeg met een helm voor gek te fietsen, dan moet het goed. Goed gek. Ik moet alleen nog wennen aan dat idee. Geef me even. Ik ben wat kilometers later.”
    Ondertussen laat ik Marcel zien welke helmen ik vond.
    Hij kan niet kiezen, jij wel?

Routepaaltjes

Beste kabouter van Utrechts Landschap,

Nou niet meteen boos worden. Laat me uitleggen waarom ik je ‘kabouter’ noem.
    Weet je trouwens dat mijn zoon vroeger ‘pabouter’ zei? Geen idee waarom hij de ‘k’ niet hoorde, al is er wel meer dat hij (nog steeds) niet wil horen. Voor de rest is deze 23-jarige een heerlijke pabout… zoon. Ik hou van ‘m. Ben trots op ‘m. Maar dat terzijde.
    Waarom ik jou kabouter noem? Nou, ik zie jou en je collega’s nooit in het bos, zoals ik daar ook nooit kabouters aantref. Laat staan bij ons thuis. Omdat ik jullie en kabouters nooit ontmoet, kan het niet anders dan dat jullie één en hetzelfde zijn: Utrechtse Kabouters.

    Zo niet, mijn oprechte excuses. Dan klinkt het vervolgens zo in deze blief*:

Beste meneer/mevrouw, 
    Zie je dat? Ik kan het wel. Grappig, ik zeg altijd dat Nederlands nooit mijn favoriete vak was, maar nu ik dit zo schrijf, herinner ik me ineens dat ik het heerlijk vond als we een opstel, verslag, werkstuk of brief moesten schrijven. Ik verheugde me er altijd op en knutselde de prachtigste verslagen. Terwijl ik het Nederlands als taal intens moeilijk vond en nog vind. Daarom maak zelfs ik die zich ‘tekstschrijver’ mag noemen nog altijd hier en daar een voutje. Hoor me zingen met Rag'n'Bone Man: I’m only human after all.

    Oké ter zake, maan ik mezelf. Ik drijf alweer veel te ver af. Dan nu de echte blief, hou je vast. Ik word serieus. Dat is vies, maar nodig.

Serieus
Beste meneer/mevrouw van Utrechts Landschap,
    Er moet me iets van mijn hart. Hoewel ik vandaag enorm genoot van onze wandeling rondom Landgoed Stameren en het lichte hoogteverschil in de benen voelde, schrok ik van de afwezigheid van de gele streepjes op verschillende routepaaltjes.
    Sowieso kreeg ik het idee dat jullie met verschillende maten, nee, met verschillende palen wijzen. De ene paal stond er groengeel gecoat bij, met daarop de routestreepjes in verschillende kleuren, andere paaltjes straalden deels wit af met en/of zonder routestreepjes. Trouwens, ook jullie prachtige logo, met dat hert, mistte hier en daar of toonde zich zwaar gehavend.
    Wij zagen trouwens meerdere herten. Zo leuk! Een paar staken het wandelpad over en een andere hupste langs de bosrand en heide weg. We herkenden hem aan zijn witte achterste(tje). Ik wenste dat ik ook zo’n...
    Ho! Denk je dat het mij gaat om zo’n wit achterste? Zeer zeker niet!

    Ik wenste dat ik zo'n heerlijk zwierig hupsje en lenigheid in mijn achterste had. Dat zit er bij mij echter niet in. Maar oké, ik geef toe: ik heb een wit achterste. ’s Zomers wil ik heus wel eens zonnebaden, maar hé, nooit in mijn blote b*ps. Bewijsmateriaal heb ik echter niet. Ik zeg altijd maar zo: foto’s die je niet maakt, zijn het veiligst.

Routepaaltjes

Even terug dwalen naar de routepaaltjes: Dat het verschillende soorten zijn, komt onlogisch over. Meer nog, door verschillen in materiaal blijven de routestreepjes wel of niet zitten. Het is dat we de route, voor ons de gele, ook online konden volgen, anders moesten we hier en daar de route gokken of terug lopen. Beide opties dragen uiteraard niet bij aan wandelplezier. Eerder aan afhaken.
    Afijn, waar ik naartoe wil? Ik weet iemand die kan zorgen voor unanimiteit in de plaatjes en de opdrukken. Of in ieder geval iemand met grote kennis over belettering die blijft zitten. En weet je waar die zit? In dezelfde stad als waar jullie landschap naar verwijst: Utrecht. Statsie woar. Lekker dichtbij de Heuvelrug. Hij kan zorgen voor folie met een stevigere of betere lijmlaag die niet loslaat op gecoate ondergrond, ongeacht het weer. Dat bedrijf is RitsRatsReklame en staat al ruim 25 jaar voor kwaliteit. Ze zeggen daar niet voor niets:

    'Routepaaltjes? Op RitsRats kun je Rekenen.'
    Ga naar www.ritsratsreklame.nl. Geen zorgen, ik hoor vanzelf wel of jullie er zaken mee doen. Manlief vraagt bij het aannemen van de klus, mij om mee te gaan, want een wandelende klus? Dat is dus echt helemaal mijn ding.

Mooi weekend verder en tot de volgende blief.
Met giechelende groet,
Irene, die van Typisch Irene.
Logisch toch?

* combinatie van blog en brief = blief.

Pic de Gleize, Gap

Wat schrijf ik
als woorden schieten
maar tekort
Als zinnen zeggen
maar te weinig
Als beelden beschrijven
maar ontoereikend
De indruk zwaar
eronder
ik

… lees je op Instagram bij foto’s van onze bergwandeling van Col naar Pic de Gleize in Gap. Voor de niet Frans sprekenden: ‘pic’ is bergtop , ‘col’ is het hoogste punt tussen twee bergen. Als ik dat fout heb, do't shoot, zo leerde ik van manlief. Mijn Frans reikt niet verder dan ‘une baguette et s’il vous plait’ en waarschijnlijk schrijf ik dat zelfs verkeerd. Wat telt is dat je me begrijpt, want een check doe ik niet. Ik wil zonder verdere afleiding door, wat al geen koud kunstje is, want mijn gedachten vliegen alweer alle kanten op.

Plattelandswandelaars
Ik pak er even mijn vakantieschrijfsels bij, want wat schreef ik over deze wandeling? Ah kijk:
    Zei ik pauze-dag? Wat is dat? Komt Marcel aan:

    ,,Zullen we deze beklimming naar Pic de Gleize doen? Het moet prachtig en ‘moyen’ zijn.”

Ik herinner me dat ik dacht: ‘Moyen’ (gemiddeld)? Kunnen wij dat aan als korte afstandswandelaars op super vlak land en vergezichten die reiken tot het volgende bos, de snelweg en windturbines in de verte? Ik hou van ons egale landje en het einder dat houvast biedt. Of de kilometers die we in het Hollandse in onze benen propten voldoende zijn voor deze ‘moyen’ bergwandeling in La France, betwijfel ik daarom zeer. Het gaat volgens het boekje om zes kilometer in tweeënhalf uur met een stijging we 443 meter tot de top op 2161 meter.
    ,,We gaan gewoon en ontdekken al doende of we moyenwandelaars zijn,” klonk ik stoer en bond mijn schoenen onder.

Geklingel
De autoroute naar Col de Gleize kwam als boven moyen uit mijn test. Onze camping lag op 800 meter hoogte en de Col op 1691. Per 100 meter stijging toonde de weg zich smaller en haarspelderiger dan mij lief is. Als ik het stuur in handen had, draaide die rechtsomkeert. Gelukkig beheerde manlief het stuur en reed met een zelfverzekerdheid die als het ware de auto deed opbollen hoger en hoger tot de Col waar we onze rugzakken opbonden en go!
    Amper 50 meter op weg, ontdekten we een vrouw die met verf en kwast de omgeving vastlegde. Ik legde haar weer vast op mijn manier. Het zag er zo sereen uit, een gevoel dat de bergen sowieso in me opriepen.
    Per stijgende decameter steeg onze verbazing en verwondering over deze wandeling en op zo’n twee kilometer kwamen we overeen: dit is onze mooiste wandeling ooit. De vergezichten reikten met elke stijging verder en dieper. Het boslandschap maakte ruimte voor ruigere grond en grasland. Gedurende de hele route vergezelde geklingel ons; dan weer dichterbij dan weer verder weg. Tot een kudde runderen met hun logge lijven ons de weg ontnam. Vijf van hen droegen een bel.

Gemis

Op datzelfde moment klonk geknor in mijn buik.
    ,,Lunchtijd!", riep moi.

    We vonden een plek onder een boom met uitzicht op de kudde. Achter ons de helling naar de top, voor ons het dal en in onze handen une baguette. Al gauw vervolgden we met nieuwe energie onze route. Met steilere paden en alleen nog losliggende stenen onder ons, steeg onze concentratie en het gehijg. Dit was dus moyen… en het uitzicht? Fenomenaal!
    Op de foto’s mis je de wind die met je krullen speelt, het temperatuurverschil en de vesten. Die vesten misten wij ook. Dat besefte ik toen mensen met vesten aan ons in omgekeerde richting tegemoet wandelden. Natuurlijk, boven is het kouder. Oeps, vergeten. Dan de kou maar omarmen in de wetenschap dat het op campingniveau ruim 31 graden is.

    Ook mis je op de foto’s de grootsheid en diepte van het uitzicht en de minuscule auto’s in het dal. Eens kijken of ik het in elf woorden weet te vatten:

Bergen
maken stil
ik nietig wezentje
wat dacht ik eigenlijk?
grootheidswaanzinnigheidsverlies

Die is leuk voor ‘hangmannetje’.

    We mogen best vaker op een berg staan, omlaag kijken en bedenken waar we nou toch allemaal mee bezig zijn. Ach nee, ik wil pessimisme over de wereld, mijn uitzicht hier niet laten bederven. En door, want daar…

    Ja, we zijn er, op de pic!
    Stilte

    Allesoverheersende stilte.

Pauzedag
Ik legde een steen. We overwogen door te gaan en er acht kilometer van maken. Maar nee, dit was onze grens, we deden hier al tweeënhalf uur over en moesten nog terug. Bovendien: de route door, droeg het predicaat ‘facile’ (moeilijk). Toch maar niet.
    In mijn vakantieschrijfsels staat:

 

Mooiste

Beklimming ooit

Bijzonderste wandeling gelopen

Uitzicht wonderlijk, stilstaan op

Top

Dan morgen maar pauzedag.

En ik lach, dat is waar ook. Voordat we naar Frankrijk vertrokken, spraken we af, regelmatig een pauzedag in te lassen. Een rustig-aan-dag, want wij neigen naar onszelf uitputten. Gewoon omdat we alles willen zien, de hele omgeving willen kennen, doorpakken. Om vermoeider dan we gingen thuis te komen. Maar vertel eens, hoe blijf je hangen op de camping als de omgeving zo mooi is? Wij kunnen het niet…

    Wij willen alles, nou ja alles?

    Het moyenne.

ps. meer foto's en later vandaag de laatste foto's van deze wandeling.

Binnencamping

   ,Is dit serieus?, vraag ik verbaasd terwijl Marcel en ik naar het NOS journaal kijken. ,Het is dat het augustus is, dan kan het onmogelijk een 1-aprilgrap zijn. Maar echt, Marcel, dit menen ze toch niet? Een binnencamping?’

   ,Hahaha, wat een nepcamping,' lacht hij hard.

   Natuurlijk snap ik het ontstaan ervan wel. Kampeerders zijn de afhankelijkheid van het Nederlandse weer zat. Sterker nog, ik sta vooraan in dit begrijpen.

Modderpoel
Dit jaar met Pinksteren kampeerden wij in de meest modderige omstandigheden ooit. De koeienvlaaien dreven nog net niet door de tent, maar dat we bij de boer kampeerden roken we eens zo duidelijk. In de tent, ja!

   Voor mij was de maat toen vol. Mogelijk eindigde daarmee definitief ons kamperen in Nederland. Hallo, Zuid Frankrijk met je hittezekerheid en weinig regen. Dat kamperen blijft nog wel (even).

Buitenleven

Kamperen, het leven in de buitenlucht op een paar vierkante pixels en dealen met wat je krijgt, blijft voor ons zijn charme houden. Ja, het kan tegenvallen, dan nemen we ons verlies. Of het is fantatisch, dan genieten we van het beetje buitenruimte dat we innemen.

   Staat dat eigenlijk niet voor hoe het leven is? Dealen met wat je krijgt en daar iets van maken?!
   Wel bedacht ik al dat als wij klaar zijn met dat pixel-leven en rondlopen met toiletrollen onder de oksel, er nog altijd stacaravans, blokhutten, appartementen en/of hotels bestaan. Ik krijg er al bijna zin in.

Binnenleven
Maar binnen kamperen? Dat is beslist out of any question. Kijk zelf eens naar dit NOS nieuwsitem over een binnencamping. Keer op keer vullen verbazing en ongeloof mijn hersenen. Kijk naar het nep licht en die pixels. Die zijn wel heel klein. Het lijkt op eten bij je buren op schoot. Met al dat nep, vraag ik me onwillekeurig af of de buren wel echt zijn?

   Dus... al komt er zon binnen, het licht klopt niet, het gras is nep, de bomen zijn... Wacht, staat daar nou een kunstkerstboom zonder versiering? Hoe nep!  Maar hé, als je dan toch gek doet, doe het dan goed: versier die boom! Dat is dan weer echt!

Nep sterren

Ook aan het klimaat is gedacht, want er is airco. Dat maakt zelfs de temperatuur nep. Per seconde dat ik kijk, kan ik er met mijn hoofd minder bij: zoveel nep kan het niet aan.

   Dan vraagt Marcel zich ineens af:

   ,Wie doet 's avonds het licht uit? En hoe laat dan? Gaat daar automatisch een nepzon onder en komt er een nepmaan op?' Na een korte stilte vervolgt hij: ,Oh, dan komen er vast ook nepsterren bij en laten ze er een paar vallen, dan kunnen ze er een nepwens bij doen.'

Commerciële leed

   ,De commercie zal zeker niet blij zijn met die binnenzooi,' vul ik aan.

   ,Hoezo? Hier wordt een camping-eigenaar heus rijk van,' merkt Marcel op.

   ,Ja, maar de Kruidvat, Etos en allerlei anderen verkopen geen zonnebrand producten meer. De petten, zonnehoeden en parasollen worden net zo nutteloos. Terwijl ze zo onlosmakelijk bij de echte summervibes horen,' opper ik terwijl ik mijn armen voor de tweede keer insmeer met zonnebrandfactor 30 en mijn zonnehoed steviger op mijn krullen druk.

Insecten

Tot ineens een vlieg om mijn hoofd kringelt en maar blijft klieren. Ik word er bijna agressief van.

   ,Rotbeest verdwijn!', roep ik uit en val bijna met kampingstoel en al om. ,Marcel, in die binnencamping zijn natuurlijk geen insecten of alleen neppe.'

   ,Dat zal wel ja.'

   ,Oké, inpakken, dat overtuigt me toch wel...'

Agressie

Niet! Zelfs mijn afgrijzen voor vliegen, wespen en spinnen en de agressie die ik soms voel bij kamperen, maken buiten kamperen juist af. De agressie verwaait buiten snel. Op een binnencamping blijft dat vast alleen maar hangen. Er komt geen lucht bij.

   Dat is foute boel, daar is niks nep aan!

Sexy topje

Daar gaat mijn vinger in de richting van haar buik en blijft tien centimeter ervoor steken. Ze schrikt en trekt haar buik in.
    ,Mama, ga weg!’, klinkt Celine verbouwereerd en fronst haar wenkbrauwen. Daarbij kijkt ze haar vader aan. Die zit tegenover haar. ,Papa, mama doet dit vaker. Zomaar ineens in mijn buik prikken.’ Ze steekt daarbij haar vinger over de tafel in mijn richting. Tot haar spijt, reageer ik totaal niet. Ik schrik niet, ik trek mijn buik niet in, ik kijk haar alleen aan met een blik van ‘you dare?’ Dat is de mama-blik die altijd maakte dat de kinderen stopten met dat wat ik niet wilde. Zo heerlijk, die blik, hij werkt nog steeds.

Bloot

Celine kijkt me eens zo boos aan en zoekt opnieuw steun bij haar papa.
    ,Maar mama deed toch niets? Haar vinger ging alleen maar richting jouw buik,’ antwoordt hij. ,Dat was niet tegen of in je buik.’

    Zo heerlijk; ik voel zijn steun van mijn kronkeligste grijze haar tot het puntje van mijn kleinste jubelteen. He really got my bips!
    ,Jouw blote buik roept dat gewoon bij me op. Kijk dan, super schattig dat korte shirtje, maar je blote buik piept er onderuit. Best uitdagend dus, zo aan mijn eettafel,’ zeg ik en kijk mijn meisje aan met een grote nep lach. ,Oké, ik ben ook gewoon jaloers op dat prachtige plattere buikje. Kijk mijn bolle, opgeblazen…’
    ,Mama, stop, jij bent helemaal oké,’ zegt Celine, terwijl ik in mijn dikkere buik knijp. Ze snoert me de mond, want ze haat het als ik lelijk praat over mijn body shames. Ik mag van haar niet bodyshamen, terwijl mijn body mij wel shamet. Hoe oneerlijk.

    ,Dus omdat jij jaloers bent, vind je dat je aan mijn buik moet zitten?’, pakt Celine het gesprek weer op. Ik zie wel dat haar mondhoek omhoog wil en dat ze geniet van het gegeven compliment, maar onze ruzietjes zijn gewoonweg hilarisch. Ze wil die even vasthouden.

    ,Nogmaals, ik zat niet aan jouw buik. Papa is mijn getuige. Ik ging in de richting van… Big difference.’
    ,Ja, maar andere keren prikte je er wel in.’
    ,Je zegt zelf, dat waren andere keren. Die tellen nu niet. Ik leef in het nu,' zeg ik en sluit mijn ogen.

24/7

Al die tijd blijft manlief stil.
    ,Papa, even dat je weet dat mama andere keren wel in mijn buik prikt. Ze stapte laatst mijn kamer in, liep op me af, prikte en liep weer weg. Zonder een woord.’
    ,Ja, dat doe ik soms gewoon?’
    ,Doe je dit ook op straat bij mensen met een kort shirtje of tijdens een interview, huh?’, vraagt dochterlief uitdagend.
    ,Hahaha, ik zie al voor me dat ik iemand een vraag stel en terwijl die vertelt, prik ik die in de buik. Dan ben ik niet langer de journalist, maar de prikkerlist. Nee, natuurlijk niet. Maar even één ding: zij zijn mijn dochter niet. En dan nog wat, heb jij werkelijk nooit gezien dat ik papa zes keer per dag in zijn buik prik?’ Waarop ik hem prompt buik-prik en hij met zijn mond vol spaghetti bevestigend knikt. Hij vertrekt geen spier. ,Zo dus…’
    Celine kijkt me aan met zulke hoog opgetrokken wenkbrauwen dat ik bang ben dat ze elk moment het plafond raken. Vervolgens kijkt ze Marcel diep in de ogen om te zien of ik lieg en hij meedoet. Ze vraagt zich tegelijkertijd vast af hoe het mogelijk is dat dit buikprikken aan haar voorbij gaat. Ze ziet zowat alles wat hier in huis gebeurd.'

    ,Celine, je hoeft niet zo bedenkelijk te kijken. Jij bent toch niet 24/7 bij ons, of wel? Er gebeuren dingen die jij niet ziet, zoals...’
    ,Ja, mam, laat maar.'

Voorbeeld
Tijdens het afruimen van de tafel, laat het buik-prikken Celine niet los.
    ,Dus ik zie echt niet alles wat jullie doen?’
    ,Natuurlijk niet. Wil je overal bij zijn dan?’, vraag ik haar.
    ,No way, maar jij prikt papa zes keer per dan in de buik. Hoe kan ik dat niet zien?’
    ,Tja, het is nog wel onze liefdestaal. Ik weet het ook niet.’
    ,Ahw,’ klinkt Celine ineens heel lieflijk. ,Eigenlijk is dat heel lief. Ik wil dat ook, zes keer per dag iemand buikprikken, als ik iemand heb,’ zegt Celine op weg naar de trap.
    ,Nu snel die iemand vinden dan,’ merk ik op voordat ze boven is.

Vertrouwen
Weg is ze en ik sluit de huiskamerdeur. Ik draai me om naar Marcel.
    ,Ik moet dit straks wel rechtzetten, want ze gelooft me. Het wordt kwalijk als ze ontdekt dat hier niets van waar is. Ik wil dat ze weet dat ik betrouwbaar ben. Al vind ik jou zes keer per dag buik-prikken wel een heel leuk idee. Als ik daar vandaag nou eens mee begin, heb ik niet gelogen toch?’
    ,Als je dat maar laat.’
    Prik!

Vissen II

    ,,Eigenlijk is vissen echt iets voor jou. Ik zie jou hier wel zitten,” zei Marcel terwijl hij samen met mij genoot van een prachtig nabijgezicht. Een vergezicht konden we het niet noemen, want aan de overkant van de fortgracht van Fort Vechten ontnamen een wal en bomen ons dat zicht.

    Jaren geleden stonden we op hetzelfde plateau dat boven het water hangt en onderdeel is van het Klompenpad – Slagmaatpad. Wat ons betreft een aanrader, die wandeling. De plek trouwens ook.

Clou

Voor de rest dreef Marcels eerste opmerking nog op het water.

    ,,Hoe kom je erbij dat vissen iets voor mij is? Jij las mijn boek 'Vanuit mijn eierdopje’ en weet dat ik daarin beschreef dat de enige vis die ik al vissend op wil vissen de maquereaux au vin blanc is. Oké, de filet de maquereaux sauce tomate et basilic mag er ook zijn."

    Deze vorm van vissen heet in de volksmond overigens 'boodschappen doen'. En ja, hiermee geef ik een clou van een van de 26 blogs uit mijn boek weg, maar geef jij maar gewoon toe dat je toch niet van plan was mijn boek te kopen. Dat is dan 1-1. Wil je 'm toch kopen, dan hoor ik dat graag.

Mijmeren

Marcels opmerking zette me onverwacht aan het denken. Ik snapte hem wel. Hij weet dat ik van me-time hou en dat ik daar de laatste tijd meer behoefte aan heb. Hij gunt het me en zoekt naar manieren waarop ik lekker op mezelf ben. Daarin is dat vissen een geweldig idee.

    Ik zie mezelf wel zitten hoor, turend over het water, mijmerend over het leven, misschien zelfs nieuwe blogs schrijvend en luisteren naar het hoogste lied van de vogels in de bomen boven mij of hopend op de Kolibrie die hier zijn thuis heeft.

    Hoe lang zou het duren voor een vis bijt?

Deuren

Ik zag evengoed voor me dat ik morgen mijn boeltje inpak om zijn idee uit te voeren. Het lonkt. Dan ga ik eerst naar grote vriend Appie. Nee, niet voor zo’n blikje makreel, maar voor een Cesar Salade en een fles verse sap. Nee, een smoothie, die met ananas, banaan en kokos? Die is echt hemels!

    Oh wacht, terug, ik wil ook een bakje pijnboompitten. Ach wat zeg ik nou, dat doe ik nou altijd en hoor in gedachten mijn kinderen lachen. Ik bedoel granaatappelpitjes. Ik verheug me op al dit lekkers.

    Weer thuis, haal ik de koeltas van zolder. Die ligt voor het grijpen op de vriezer, waar ik meteen een paar ijsblokken uit gris. Hup in de tas, dan blijft al dat lekkers heerlijk koel.
    Even later dribbel ik de trap weer af en zoek in de keukenla naar bestek. Vervolgens stap ik via de serre de tuin in op weg naar de schuur waar ik…

    Wat wilde ik ook alweer pakken? Mijn zus zei eens daarover dat je dingen kunt vergeten als je door een deur stapt. Ik zocht meteen even op waar ze die onzin vandaan haalde en geloof het of niet; er is onderzoek naar gedaan, deuren doen ons werkelijk dingen vergeten. Zie mij: ik draai me om en weet dat als ik de koelkast zie, dat ik...

    Zie je? Ik weet het weer. Ik wilde het picknickkleed pakken.

Bivakkeren

Zoekend naar dat kleed, stuit ik op de tent van Celine. Beter! Vissers zetten tentjes op, dat kan ik ook. Misschien blijf ik dan wel slapen. Daarmee sleep ik meteen een slaapzak, de luchtpomp en een luchtbed mee. Al met al is het een hele lading spullen, waarmee ik meer en meer vis-zin vang. De fietstassen zijn al snel gevuld en ik zwaai Marcel gedag. Doei!

    Tien minuten later ben ik op bestemming plateau en zucht van opluchting. De plek is vrij. Ik zet het tentje op, geef alles een plekje, groet een enkele voorbijganger en een visser die teleurgesteld doorloopt. Hij wilde zeker ook hier zitten. Tja...

Gemist

Na een flinke gat in de dag. Alle eten op, de flessen leeg, de zon bijna onder, ruim ik mijn boeltje op. Het wordt wel erg koud en ik vergat een extra deken. Hier slapen is geen goed plan. Het geeft niet, ik genoot van relaxte me-time. Ik fietst terug naar huis, waar ik flink geknuffeld word.

    ,,Gelukkig je bent er weer. Heb je nog wat gevangen?”, vraagt Marcel nieuwsgierig en kijkt in de koeltas.

    ,,Nee, natuurlijk niet. Zag jij mij een hengel in pakken?”

Toiletbelevenis

Wacht even, dit geloof je toch niet? Lees ik dit goed? Toiletteren als een rustgevend concept? Ja, ik lees het goed, kijk zelf maar naar dit artikel over de toiletten in Hoog Catharijne. 

Ear blowing
Hoe kan iets als poe…, ik bedoel drukken en pies…, plassen dus, rustgevend zijn? Die twee activiteiten zie ik bovenal als het legen van de dikke darm of de blaas, nadat die aangeven vol te zitten. Als dat gewoon smooth verloopt, durf ik het rustgevend te noemen. Voor de rest klinken klaterende urine en plonzende… je weet wellesen voor mij vooral niet als rustgevend.

    Oh wacht, daarom is die mind boosting muziek, bedoelen ze niet een ear boosting volume om het geklater en geplons te overstemmen? Of zijn de deuren zo goed geïsoleerd dat er geen geluid van andere toiletten te horen is?

    En dan dat well-being momentje’. Op het toilet? Seriously? Ik stel me zo’n welzijnsmomentje toch echt heel anders voor. Meer iets van mijn lijf in een luie ligstoel, met een glas muntthee op het tafeltje naast me, de laatste EVA in mijn hand en de zon. Ja die, ken je die nog? Mind blowing eigenlijk dit idee.

Oost west...
Anyway, hoe rustgevend, mind boosting, opgeruimd en ogenschijnlijk schoon de toiletten in Hoog Catharijne ook mogen zijn, ik kan er geen enkel gevoel van rust bij bedenken. Ze zullen voor mijn gevoel nooit schoon genoeg zijn om er zonder stress mijn billen op te laten rusten.
    Zelfs de toiletten waar ik wel zonder zorgen mijn achterste op leg, de twee toiletten thuis, geven mij niet dat gevoel van rust en mind boostingness. Al meen ik iedere letter van de woorden ‘Oost west, thuis poept ’t best’ als ik thuiskom na een kampeerweekend of -vakantie.
    Het blijven namelijk gewoon toiletten en hoe je ze ook inricht of van geluid voorziet, ze bestaan alleen om iets achter te laten en zo snel mogelijk te verwijderen. En hup, weer tot de orde van de dag.

Doorspoelen

Deze toiletten op Hoog Catharijne lijken al bijna meer op een mini beautycentrum of een zeer geschikte plek voor een toiletmeditatie. Zie je het al voor je? Zit je lekker met je blote bips op de bril. Is die voorverwarmd, trouwens?

    Hoor je ineens een mind boosting stemmetje zeggen:
    ,,Zet je voeten plat op de grond, maakt contact met de grond. Verplaats je aandacht…” Ik sla even de onderbenen, knieën en bovenbenen over, dan kom je uit bij: ,,... naar je billen. Voel hoe ze contact maken met de toiletzitting. Adem drie keer diep in en adem uit door je mond. Voel je kringspier…”
    Nee stop! Ik wil dit niet voor me zien, laat staan er aan denken. Voor wie toch gelooft in deze toiletmeditatie à la moi, mag het laten weten. Ik spreek wel wat in. Voor de rest zeg ik: doorspoelen!

Doei!

Alhoewel! Ik pak mijn tas, prop er een koek in, schuif een flesje ice tea (met bubbels) tussen mijn portemonnee en tut-tasje, check of ik mijn sleutels bij me heb, trek mijn regenjas aan en open de voordeur om te vertrekken.
    ,,Waar ga jij heen?”, vraagt Marcel onverwacht. Hij komt net thuis.
    ,,Ik ga naar de toiletten van Hoog Catharijne. Ik moet…”
    ,,Duh, waarom helemaal daar? Je kunt toch ook gewoon hier thuis?”
    ,,Ja, nee, maar het is niet voor een nummertje 1 of 2.”
    ,,Waarom dan?”
    ,,Ik kom maar niet toe aan het schrijven van dat artikel dat morgen af moet. Als ik het mag geloven is de sfeer in die toiletten zo goed, dat al laat ik er geen boodschap achter, de boodschap in het artikel misschien mind blowing wordt door de mind boosting muziek en rustgevende sfeer. Later!”