zondag 17 maart 2024

Onzichtbaar

Vliegen of onzichtbaar zijn? Die vraag klonk afgelopen week tijdens het programma ‘Lang leve de liefde’. Ik kijk niet vaak mee, maar deze keer zat ik naast Benjamin op de bank en riep spontaan:
    ,,Vliegen! See you in New Zealand.” Voordat zoonlief iets zei, stond ik op om mijn vleugels te spreiden.
    ,,Dat is veel te ver vliegen, mama.”
    ,,Wat denk jij nou? Ik maak sowieso tussenstops in Griekenland, India en Australië, landen waar ik al zo lang wil koekeloeren. Maar jij dan, vliegen of onzichtbaar zijn?”
    ,,Onzichtbaar! Dat zou jij ook moeten willen en dan onzichtbaar meevliegen in het vliegtuig naar New Zealand.”
    ,,Nee, nee, nee, dan vlieg ik nog altijd in een vliegtuig en ik ben niet vóór vliegen. Dat is mijn duurzame bijdrage aan deze wereld. Ik hoorde afgelopen week dat de impact van vliegen zwaarder weegt dan de invloed van vleeseten. Dus, doe mij een stoofpotje en houd de vliegtuigen aan de grond. Maar goed, jij wilt onzichtbaar zijn en dan?”
    ,,Dan gooi ik een baksteen op Poetin.”
    ,,Ik begrijp die gedachte wel."

Omvallen
Met het benoemen van deze eerste optie, duikelt het ene na het andere idee op in Mister Invisible’s brein. Het ene nog agressiever dan het andere. Misschien stop je nu liever met lezen…
    Zoonlief, alhoewel, lief? Zoon zou kinderen op straat omduwen. Al heel jong toonde hij zich geen kindervriend, maar ze omduwen gaat zelfs hem te ver. Pfoe, gelukkig. Wel huiver ik bij het idee van Benjamins invisibility en de dag dat hij kinderen doet omvallen, zoals ik out-of-nothing vroeger omviel bij een Ménière aanval. Ik ken het gevoel van onverwacht op de grond vallen, als uit het niets of door een wel erg onwaarschijnlijk harde plaatselijke… Ja, wat, een windvlaag?
    ,,Zo zielig, zo’n kind kan er ook niets aan doen dat die bestaat. Je moet de ouders hebben.”
    ,,Oh ja, van hen trek ik dan de broeken omlaag.”
    ,,Dus alle vrouwen moeten aan de jurk. Op naar blote-benen-dag!”

Aanrijding
    ,,Zie me zitten in mijn auto, of eigenlijk niet, want ik ben onzichtbaar en veroorzaak een aanrijding. Kijken ze in mijn auto, zit daar niemand.”
    ,,Rij je jouw eigen TT ervoor in de kreukels? Die zie ik niet, nee."
    ,,Oh ja…, nee, ik ook niet.”
    ,,Bovendien zie ik jou niet graag in de kreukels, zelfs niet als het onzichtbaar is.”
    ,,Een onzichtbaar iemand kan gewoon iets stelen,” hinkelt Benjamin weer naar een ander idee.
    ,,Tjonge, wat crimineel. Wat zou jij stelen?”
    ,,Mama, ik kan veel bedenken, maar zie je mij stelen? Alleen als je me met een mes op de keel vraagt wat ik zou stelen, dan toch de LEGO Ultimate collector's edition Millennium Falcon.”
    ,,Het zou eens geen LEGO zijn. Ik zie de doos al door de winkel vliegen. En je denkt dat ze die gelaten door de deur naar buiten laten zoeven?”
    ,,Jazeker, want de verbazing is zo groot, dat de verkopers vergeten de deuren te sluiten. Daarmee lijkt het pakket vogelvrij in mijn handen.”


Goor

Het lijkt wel of zoonlief hier al eerder over nadacht, want snel daarop volgen reëlere ideeën als: mensen achter het oor of op de schouders tikken en met het laatste vechtpartijen veroorzaken. Hij zou tijdens een bordspel alle pionnen verplaatsen of het licht aan en uit drukken op de meest random momenten. Blijkbaar voelt hij veel voor hard schreeuwen in een winkel of mensen er de stuipen op het lijf jagen en wat te denken van een natte vinger in iemands oor steken? Of al net zo goor: een scheet in iemands gezicht laten? Het idee van gewoonweg de bril van iemands neus halen, vind ik dan weer grappig bedacht. Ik hou er mijn bril bij vast.

Nakie
    ,,Het lastige is wel dat je het koud krijgt als onzichtbare.”
    ,,Ook als moeder van de onzichtbare hoor. Ik krijg het vreselijk koud van al jouw ideeën. Wat een agressie en pesterijen spoken er door jouw kop.”
    ,,Ach, het zijn maar ideeën, daar krijg je het toch niet koud van? Wel van in je nakie lopen, want al ben ik dan onzichtbaar, mijn kleding is dat niet.”
    Daar dacht ik nooit eerder over na. Ineens dringt zich het beeld van 'die vrouw met de krullen en die rode jas' zich aan me op. Stel dat ik onzichtbaar word, dan blijft alleen 'die rode jas’ over. Dat is wel erg saai natuurlijk.
    Ik kies dus opnieuw de ruime lucht.
    Laat mij lekker vliegen.

zondag 25 februari 2024

Naakte chocolade

Ziedaar, de bewijzen van een heftige avond.
    Ik bedoel de bewijzen van een flinke zaterdagavondse-schranspartij. Bedenk even dat het een en ander ondertussen een plekje op het aanrecht vond, want iedere keer dat ik iets uit de koel- of troepkast opsnor, dump ik iets vies op het aanrecht of in de prullenbak. Het is pure ruilhandel: hier laat ik wat, daar neem ik wat.
    Zo laat ik de foto van het aanrecht onzichtbaar.

Kabouter
Bij het zien hiervan, hoor ik opnieuw het gesprek van gisteravond. Manlief en ik stonden op van de bank om de dag achter ons te laten:
    ,,Toch jammer dat deze rommel zichzelf nooit opruimt,” verzuchte ik.
    ,,Daar heb ik geen last van.”
    ,,Hoe bedoel je?”
    ,,Nou, als ik morgen beneden kom, is het weg.”
    ,,Jij gelooft dus in kabouters?”
    ,,Zeker weten.”
    ,,Dat wist ik niet.”
    ,,Jij vroeg er nooit naar.”
    ,,Nee, duh!”
    ,,Wat duh?”
    ,,Ik ben die kabouter.”
    ,,Echt niet, jij draagt geen puntmuts,” lacht hij en beklimt de trap naar boven.

Troep
Je snapt ‘m. Meestal als Marcel de herinneringen van de dag van zijn lijf wast, ruim ik nog even de rotzooi van de dag op. Daarmee ligt de kamer er netjes bij. Dat slaapt heerlijk lekkerder. Nu was ik echter zo moe, dat ik dacht: Morgen weer een dag.
    En warempel de volgende ochtend kroop ik van onder mijn dekbed vandaan, spiekte langs het rolgordijn naar buiten en ja hoor, daar lag een nieuwe dag. Ik trappelde in relax-outfit de slaapkamer uit, trippelde de trap af en BAM, de troep viel me zowat aan.
    Al snel bekeken een paar rommeldingen de binnenkant van de prullenbak en andere viezigheden vonden een plekje naast bekruimelde borden, hingen over een rijtje kommetjes of stonden op de kop te druppelen naast lotgenoten. Alles was al snel simsalabim POEF. Weg!
    Je weet: een opgeruimde kamer is een opgeruimd hoofd. Daarom vermijd ik vandaag de zolder. Daar wacht een andere berg me op. Dat is de enige berg waarvan ik zeker weet dat ik bergen kan verzetten, maar even niet vandaag.
    Komt Marcel met nog wat vochtig haar en een frisse geur de kamer in:
    ,,Zie je? Er bestaan kabouters.”

Chocoladewikkel
Over rommel gesproken. Ik was vorige week bij mijn ouders en kwam daarbij iets eerder aan dan mijn moeder.
    ,,Alsjeblieft papa, hier is een overlevingspakket voor de oude dag.”
    ,,Oh, een dienblaadje vol lekkerig- en nuttigheden." Achter ons klonk de deurbel. ,,Daar zal je jouw moeder hebben.” Ik draaide me om en opende de voordeur.
    ,,Wat leuk, dat jij hier bent, Heidi,” zei mama met een stralende glimlach op haar gezicht.
    ,,Ja, mama, maar mag het iets meer Irene zijn?”, lachte ik haar toe.
    ,,Och ja, natuurlijk.”
    ,,Geeft niks mama, kom lekker binnen. Hoe was het op de dagopvang?” In het gesprek dat volgde, wist mama niet meer te vertellen wat ze vandaag ondernam. Wel haalde ze een nieuw knutselwerkje uit haar rollator. Vervolgens ontdekte ze het overlevingspakketje voor mijn vader en bewonderde het met veel plezier. Ik liet haar even achter om papa extra handjes te bieden in de keuken, waarna we met thee en lekkers de huiskamer instapten.
    Ik ontdekte een naakte reep chocolade op papa's overlevingspakket. Mama zat nietsvermoedend in de stoel.
    ,,Mama, weet jij waar het papiertje van de chocolade reep is?”
    ,,Huh? Papier? Chocolade reep?”
    ,,Ja, kijk, deze chocoladereep ligt er nogal bloot bij.”
    ,,Nee, ik weet van niks.” Waarop papa en ik alle prullenbakken, kastladen en -deurtjes checkten. Hoe kon mama de verpakking zo goed verduisteren?

Verstoppertje
    
,,Papa, waarom zou mama het papier verstoppen en niet de chocolade? En mama, weet jij echt niet waar het papier van de chocolade is?” Na een schaapachtige glimlach, grijpt ze met haar hand in de hoek van de stoel. Ze lijkt iets te willen pakken, maar het lukt niet. Daarom help ik haar.
    Met het weghalen van een deken, duikelt een in elkaar gepropte chocoladewikkel op.
    ,,Mama, wilde jij de chocolade daar stiekem verstoppen?”
    Ze houdt haar gezicht omlaag en kijkt van onder haar wimpers naar mij op. Ze knikt een miniem klein knikje.
    ,,Ik ben wel een beetje in de war hè?” Ik buk voorover om haar een dikke knuffel te geven en lach hard.
    ,,Mams, later we er vooral om lachen. Ik hou van jou. Je brengt me namelijk op een idee."
    ,,Oh ja?"
    ,,Ja, als ik thuis weer eens een berg rommel te verwerken krijg, prop ik het in de hoek van de bank, daar waar Marcel zit. Dan ben ik ervan af. Eens zien of hij dan nog in kabouters gelooft of er spontaan zelf een wordt."

zondag 11 februari 2024

Bemoeial

Nietsvermoedend steek ik mijn sleutel in het sleutelgat en duw de deur open. Huh? Hij loopt vast. Wat is dit? Ik stap naar binnen, zet de volle boodschappentassen op de drempel naar de huiskamer en kijk achter de deur. Ah, een pakje. Die is natuurlijk voor Celine, want ik heb geen lopende bestelgeschiedenis.
    Wacht, het is aan mij gericht. Hang de slingers op, iemand dacht aan mij! Ik vind cadeautjes krijgen zó leuk, net als complimenten.

Thijs
Met het pakje in mijn hand, stap ik over de boodschappentassen de huiskamer in, pak een mesje om de zijkanten van het pakje open te snijden en ontdek al snel een fluffy pompom hartje. Met hartoogjes plopt in me op dat Marcel me liefde per post stuurde. So sweet!    
    Tot ik het kaartje lees dat vanonder de pluizenbol opduikelt. Huh? Thijs is blij met mij? Who the flups is Thijs? Ik ken er een, maar die zou dit niet doen, tenzij de organisatie waarbij hij betrokken is een Valentijnsactie opzette om anderen te verrassen. Goed idee eigenlijk, hier pak aan, Thijs.
    Ik check voor de zekerheid mijn adresboek en ontdek nog een (onbekende) Thijs, waarschijnlijk is hij het gevolg van een cc-plek in de mail. Dan vind je een plek in mijn adresboek onder het mom van: tada, weer een netwerkmuppet erbij. Voor de rest piept de naam Thijs vooral op als onderdeel van een achternaam en bij drie MatTHIJSsen, of is het meervoud Mathijzen?

Werkdag
Ondertussen weet ik zeker: dit hartje komt van meneer RitsRats.
    Die benaming blijft hilarisch en ontstond in de beginperiode van zijn zaak. Een vrouw belde toen en vroeg naar meneer RitsRats. Tja, als je niet weet dat hij Marcel heet, maar zijn zaak wel RitsRatsReklame, dan kun je bedenken dat hij niet Reklame heet. Sindsdien noem ik mijn lief nog regelmatig meneer RitsRats.
    Oh, kijk, daar komt hij net aangelopen. Ik huppel naar de voordeur, blij dat hij weer thuis is. Eigenlijk ben ik iedere ochtend net zo blij als hij vertrekt; hello me-time! Tot hij na acht uur afwezigheid weer thuiskomt. Dat is precies de tijd dat ik hem begin te missen.

Bemoeial
Terwijl manlief binnenstapt, houd ik het pluchen hartje bungelend in de lucht.
    ,,Oh, mijn pakje in aangekomen,” zegt hij, waarna ik hem de mond snoer met een kus plat op zijn be., uhm mond.
    ,,Dus toch van jou.”
    ,,Natuurlijk, van wie anders?”
    ,,Van Thijs.”
    ,,Thijs?”
    ,,Ja, kijk naar dit kaartje.” Marcel bekijkt het kaartje en kijkt me verbaasd aan, waarop ik mijn uitgedachte theorie uit het doosje doe: ,,Ik denk dat Thijs als inpakker zijn dank uitspreekt voor de bestelling bij Happy Happenings.”
    ,,Het zal wel”, zegt Marcel en valt stil. Ineens doorbreekt hij diezelfde stilte met:
    ,,Waar bemoeit Thijs zich eigenlijk mee?”
    ,,Met het inpakken dus.”
    ,,Door hem is mijn romantische idee om jou te verrassen gewoon verpest, want hij veroorzaakte verwarring. Al kon je weten dat ik iets zou sturen, want je zei maandag iets over een cadeautje en ik vroeg toen: ‘Mag het een dag later?” BAM, daar kreeg mijn lief een volgende smakkerd.
    Maar niet alleen Thijs blijkt een bemoeial, want kijkend naar de pakbon en bestelbevestiging ontdekt Marcel dat het fluffy hartje dat hij bestelde bij BOL.com, blijkbaar van Bananago.nl is. Daarbij staat Dockler als afzender op de pakbon, maar pakte Thijs het in namens Happy Happenings.”
    ,,Zoveel handen, het duizelt me," piep ik en ga erbij zitten, waarop Celine ineens opspringt en vraagt:
    ,,Is Thijs vrijgezel?”
    ,,Daar komen we maar op één manier achter."
    ,,Hoe dan?"
    ,,Met een #HappyHappenings. Nu moet ik alleen de blog schrijven."
    Bij deze.

zondag 4 februari 2024

Ben jij nou helemaal besnuffeld?

Vorige week, in de trein naar Utrecht, dacht ik even: Wat zij we toch een stelletje mafketels. Amper een zitplaats gevonden, zitten we nog sneller dan de trein het perron verlaat in onze eigen beeldschermwereldjes. Dit beeld kwam zo bij me binnen dat ik mijn telefoon in mijn jaszak liet glijden en voor me uit keek. Daarmee kruiste mijn blik die van een ander. Zijn ogen verkleinden zich en zijn mond verstrakte. Alle non-verbale grommunicatie aan hem zei: ‘wat moet je van me?’ Ik schrok er zo van, dat ik bijna mijn excuses aanbood voor het feit dat ik sowieso besta.

Herkenbaar?
Herken jij jezelf erin, dat het onvriendelijke gedrag van anderen, jou onvriendelijker maakt? Ik soms wel, tot mijn grote schaamte. Ik ga even in de hoek tot ik niet meer bloos...

    Ben ik weer!
    Een voorbeeld: Naarmate ik merk dat mensen niet opzij willen als ik aan kom lopen, ga ik ook minder opzij voor hen. Maar zo wil ik niet zijn! Ik wil mensen blijven benaderen met vriendelijkheid in een gemeende glimlach, met een verrassende compliment en/of een hartelijke groet. Kijk eens hoe mensen opleven als je zegt dat ze er leuk uit zien. Die vertellen het 's avonds met trots na.

Reminder
Maar goed, ik zat in de trein, omringd door 98% beeldschermkijkers en een negatieve connectie. Ineens besefte ik: zoveel beter ben jij niet tutta.
    Afgelopen week riep iemand me op straat toe, terwijl ik werkte als een wandelend kantoor. Ik liep na een interview weer naar huis en antwoordde ondertussen verschillende mails, appjes en telefoontjes die best konden wachten.
    Typisch, met die roep op straat, besefte ik opnieuw waarom ik wandel: voor mijn rust en ruimte. Het is mijn therapie. Ik moet dan alleen bereikbaar zijn voor de drie belangrijkste mensen in mijn leven. Prompt gleed mijn telefoon in mijn jaszak en zag ik wie mij passeerde. Dat elkaar zien en begroeten voelde zoveel fijner, dan wegduiken in mijn beeldscherm. Echt, het maakt de wereld leuker, probeer maar, je bent dan namelijk geen lucht meer. Je wordt gezien of herkend.

Jump!
Heb jij dat ook? Dat je jezelf lucht voelt als iemand je nadert en op het laatst diens hoofd van je wegdraait? Dan ben je uit beeld, lucht. Ik vind dat vreselijk. Je kunt alles zeggen van mensen, maar lucht zijn we niet. We zijn one-of-a-kind.
    Als mensen mij als lucht behandelen, dan moet ik de neiging onderdrukken om niet juist midden in het blikveld van die ander te springen. Wees niet bang, zo lenig en snel ben ik niet (meer). Wel ontstaat hier een nieuw voornemen: ik loop vanaf nu weer met meer aandacht in mijn wereldje. En passeer je mij, dan krijg je een glimlach en zeg ik ‘hallo’. Schrikt dat je af? Jammer dan, of neem een omweg, die extra stappen zijn voor jou. Ik wil hoe dan ook vriendelijkheid laten zegevieren boven onvriendelijkheid. Het maakt het zoveel leuker op straat, probeer maar. Let friendliness win!

Blaffen
Daarmee ben ik ineens drie stations verder en stap uit in Utrecht Centraal. Na een singelwandeling van een half uur, stap ik de kapsalon van Maik binnen, waar we al snel aan de praat raken.
    Blijkbaar deelt hij dezelfde frustratie, want hij verbaasde zich erover dat een buurvrouw laatst zo schrok toen hij haar begroette. Notabene een buur! Hoe dan? Waarom zou je schrikken als iemand 'hallo' zegt?
    ,,Weet je dat we kunnen leren van honden?”, zegt Maik vervolgens.
    ,,Hoezo dat?”
    ,,Als die elkaar tegenkomen besnuffelen ze elkaar.”
    ,,Wow, wacht! Je zegt toch niet dat mensen elkaar moeten gaan besnuffelen?” Daarbij zag ik ineens voor me hoe ik bepaalde mensen (die ik regelmatig tegenkom) besnuffel. No thanks! Slecht plan.
    ,,Wat ik wil zeggen is dat honden elkaar niet negeren, zoals mensen doen.”
    ,,Daar zeg je wat, het gaat er om dat je elkaar ziet.”
    ,,Precies, en weet je wat honden doen als ze merken dat de ander hen negeert?”
    ,,Je bedoelt dat honden het besnuffel soms negeren? Zijn honden dan niet net mensen?”
    ,,Nee, want ze blijven aandacht vragen door te gaan blaffen.”
    ,,Oh, maar dat kan ik ook. Ik kan blaffen. Je moet eens horen hoe ik Marcel afblaf.”

zondag 28 januari 2024

Live-blog huwelijk Max en Nina

We schrijven 9 september 2023 - live-blog bruiloft Max en Nina*

   ,,
Dus ik mag 'even' een live-blog schrijven en opdragen tijdens jullie trouwdienst. Was dit jullie eigen idee, Max en Nina?", vraag ik. (Ze knikken) ,,Normaal ben ik zeker drie uur bezig met het schrijven, schaven en schrappen tot een leesbaar verhaal. Dat is zeg maar mijn ding. Nu sta ik hier, super zenuwachtig te zijn, want alles moest in een uur. Maar oké, ik voel me tegelijkertijd vereerd, jullie geloven in me. Zie dit als mijn cadeau voor jullie.”

Tweedaagse
Wat een tof idee, jullie trouwdag te verdelen over twee dagen. Daarmee krijgen jouw prachtige prinsenpak en jouw schitterende prinsessenjurk een tweede ronde. Al zie ik dat jij vandaag een andere jurk draagt dan afgelopen donderdag, toch Nina? (Ze knikt)
    Terugkijkend op mijn huwelijk met Marcel, 30 jaar geleden, had ik dat ook best gewild. Lekker twee dagen in mijn trouwjurk rondbanjeren. Nou niet zeggen: ‘Dan doe je dat toch alsnog.’ Die jurk pas ik namelijk niet meer.
    Zei ik al dat jullie er fantastisch uitzien? Niet?
Nou, bij deze: Jullie zien er fantastisch uit!

Hemels
Ik spotte afgelopen donderdag de trouwfoto’s van jullie bezoek aan het gemeentehuis op social media. Die dag staat daarmee genoteerd als onvergetelijk, wat een van jullie moeders beaamde. Daar tellen we vandaag bij op. Vandaag startte voor ons gisteren met het versieren van de zaal en het repeteren van de muzikanten.
Het komt vandaag allemaal op jullie af. Geniet ervan. Het is alles bedoeld om van jullie huwelijksinzegening een hemels succes te maken. Lukt dat so far? (Ze knikken trots)

Reünie
Kijk ik even voor jullie terug op vandaag - toen jullie er nog niet bij waren. Om 09.30 uur stapten de muzikanten binnen, waarna al snel muziek en zang deze zaal vulden. In de hal klonk het geluid van waterkokers, glasgerinkel en gekwebbel. Een uur later begroetten familieleden, vrienden, bekenden en onbekenden elkaar. Zij zitten in al hun kleurrijkheid achter jullie. Draai je eens om en kijk hoe mooi. Ik spreek dan vast ook namens iedereen als ik zeg: Dank voor deze reünie.

Terugblik
Dan het moment dat jullie binnenkwamen.
    Stilte vulde de ruimte. Oh nee, jullie opa speelde op de piano. Wat een mooie start van de ochtend. Terwijl achterin de kerk een kind zijn druiven liet vallen. Het ging aan jullie voorbij; letterlijk achter jullie rug om. Onze predikant nam het woord en las uit de Bijbel. Vrij vertaald zei ze: geniet van elkaar, geniet dagelijks, het gaat namelijk snel.
    Dat is echt zo. Kijk maar naar je ouders. Zij dobberen nog steeds, na een start als deze, in hun huwelijksbootje. Daarin ken ik gedeelde herinneringen. Max, jouw ouders kwamen eens bij ons op bezoek. Wij waren nog maar net getrouwd, jouw ouders al wat langer. Aan tafel flapte ik er iets uit van:
    ,,Wil je er een augurk bij? Al moet je uitkijken met je antwoord, want nog maar pas getrouwd, wacht iedereen op het bericht dat jullie een kind verwachten."
    "Ik ben zwanger," zei je moeder vervolgens. Jij was onderweg, Max. 

Kleinkind
En jouw ouders, Nina. Tja, toen jij ontstond kende ik hen niet. Wel weet ik dat je ouders een feestelijk jaar achter de rug hebben met het huwelijk van je broer en zijn vrouw en het kind dat zij kregen. Het maakte je ouders ineens opa en oma. Voor de dienst fluisterde iemand me toe (ik wist niet of ik dit mocht zeggen, maar ze zei het zelf in haar toespraak, dan mag ik ook):
    ,,Er mag best een kleinkind komen."
    We leggen er geen druk op hoor. Nee, we leven bij de dag. Bij vandaag, daar staan jullie. Een hond blafte instemmend vanuit de zaal. Hoorde je het tijdens de dienst?

Afsluiter
Zoals onze predikant afsloot met 'amen', sluit ook ik bijna af. Maar eerst nog even dit:
    Lieve Max en Nina, dit is de start van jullie leven als meneer en mevrouw. Zo noemde onze predikant jullie al, maar klopt het? Neem jij zijn naam aan, Nina? Neem jij haar naam aan, Max? Of nemen jullie beide namen aan en in welke volgorde dan? Er is zoveel mogelijk.
    Ach, het maakt het niet uit voor mijn wens voor jullie: Ik wens jullie God dichtbij - samen met Hem lukt het, dat geloof ik. Enne, iemand zei al eerder iets met 'hangry'.
    Ja, dat!
    Kom, hup door met de dienst en dan...
    Eten! Ja, zin in.

* Max en Nina zijn pseudoniemen, wel heb ik toestemming tot plaatsing.

zondag 14 januari 2024

Kinderachtig

Manlief stond op van de bank, liep richting de eettafel, deed er een rondje omheen, drentelde naar de deur richting de hal en stapte de kleinste kamer in.
    ,,Is dat werkelijk jouw manier om extra stappen te zetten?”, riep ik hem na. ,,Via een omweg?” Dat probeerde ik overigens ook afgelopen zondag na een bezoek aan de (schone)ouders. Al was dat geen omweg, maar de terugweg. Waar we lopend heen gingen, verwachtten we met Benjamin terug te rijden. Die bezocht eerder op de dag de IKEA en had wat spullen achterin zijn pas gewrapte Audi TT liggen.
    ,,Ik weet niet of jij mee kan, mama. De achterbank ligt plat.”
    ,,De achterbank die sowieso te ieniemienie is om op te zitten? Dan neem ik de trein wel en kan papa met jou mee.” Eenmaal bij de auto, bleek zelfs voor hem geen plek. Ik mompelde iets.
    ,,Wat zei je?”, vroeg manlief.
    ,,Oh niks.”
    ,,Wacht even, wilde jij dat ik met Benjamin mee ging en jij met de trein, zodat jij vandaag meer stappen zou zetten?”
    ,,Tralalala,” zong ik en keek de andere kant op naar de lucht. Leuk weetje is dat als Marcel en ik dezelfde wandeling lopen, het stapverschil ongeveer twintig procent is - in zijn nadeel gelukkig. Marcel moet dus kleinere stappen zetten, wat hij soms doet. Gelukkig beseft hij dat het er niet uit ziet.

Controle

Je begrijpt het al, we houden elkaars stappen nauwlettend in de gaten. Dat gaat voorbij de gekte van minimaal 10.000 stappen per dag - die ik stiekem nog wel heb. Het afgelopen jaar liet ik het wat los, want ook ik werd de regen zeik nat, ik bedoel schijt zat. Toch geloof ik in de noodzaak van de persoonlijke 10.000 stappen. Daarbij kijk ik jaloers naar het dunne lichaam van manlief en denk: laat mij vooral winnen, iedere dag. Ik heb dat meer nodig dan hij. Dat is zijn geluk.
    Dat vergelijken van onze stappen startte overigens na het herstel van Marcels salmonellabesmetting en de galblaasellende. Sindsdien lijkt hij energieker en zet meer stappen, wat hij vaker trots laat zien. Daarbij valt op dat hij me tot drie keer toe voorbij wandelde. En weet je op welk moment manlief de scores vergelijkt? Om 23.36 uur als ik in mijn nakie klaarsta om te douchen. Hij weet dat ik me dan niet weer aankleed voor een extra rondje eromheen, zodat ik win. Weet je wat hij kan krijgen? Een rondje om het bed in mijn sexy pyjama, zodra die er is.

Voornemen
Wat? Vind je het kinderachtig dat ik na drie keer verliezen hier een keiharde wedstrijd van maak? Zal ik jou eens wat zeggen? Marcel is langer en sterker dan ik. Hij kan tegen een boom plassen, heeft de grootste auto, verdient het meeste geld, slaapt altijd als eerste, ligt ook nu weer op de bank zijn boek te slapen, kan als enige klussen en zo veel meer. Mag ik dan niet eens de beste stapper zijn?
    Ja dus! Daarom werd mijn voornemen voor 2024 deze: iedere dag de meest stappen te zetten. Voor wie mij kent, het hoeft maar een beetje, is duidelijk dat Quitters day niet door mij bestaat. Dat is de tweede vrijdag van januari, de dag waarop alle goede voornemens over boord gaan. Bijna alle… Niet de mijne. Ik ga dit zo hard nailen dat ik Blue Monday er nu al uit loop.
    Marcel zal blij zijn met Quitters day. Hij klaagde al een paar keer dat het zo druk was in de sportschool, dat alle apparaten steeds bezet waren en over de kou onderweg. Tja, de kou doet niet aan Quitters day, wel zei ik:
    ,,Lieverdje, de sportbabes en kasten geven op, de crosstrainer is yours en ik ook.” Ik plofte naast hem op de bank.
    ,,Hoe sta jij eigenlijk vandaag in je stappen?”
    ,,10435”, zei ik na een blik op mijn schermpje, waarop meneer opveerde en wild heen en weer schudde met zijn arm. ,,Lukt het?”
    
,,Dat weet ik niet, even kijken, 9987,” en daar ging hij weer los met zijn arm om al snel te ontdekken dat het niet opliep naar 9988.
    ,,Je smartwatch en ik laten zich niet neppen hè?”
    ,,Nee,” klonk hij met een snif. ,,En ik heb het koud. Ik ga mijn vest halen.”
    ,, Zal ik dat even doen?” Ik stond op van de bank en haalde zijn vest uit de slaapkamer.
    ,,Wacht even, is dit jouw manier om stappen te maken?”
    ,,Tralalala,” zong ik en keek de andere kant op naar mijn schildwerk. Manlief stond ook op van de bank, liep richting de eettafel, deed er twee rondjes omheen, drentelde naar de deur richting de hal en stapte de kleinste kamer in.
    Ik vroeg me zomaar af: moet hij wel echt?

zondag 7 januari 2024

Glkkg nwjr

    ,Met die titel moet je blog beginnen,’ zei Marcel.
    ,Waarom?, antwoorde ik met gefronste wenkbrauwen.
    ,Nou, tegen de tijd dat je alle letters ertussen schrijft, is het jaar alweer om.’
    ,Goed punt. Ik ben nog steeds 38, maar hoe kan Celine 25 zijn?’

Terugblik
Zo startten we het jaar met een maffe gedachtegang en dacht ik nog even terug aan 2023: Wat een raar jaar! Daarin staan twee intense gebeurtenissen met stip bovenaan. Eerst de aanrijding van mijn vader. We werden naar Enschede geroepen, want papslief zou mogelijk de volgende dag niet halen. Ik stond als jongste dochter twee dagen aan zijn zijde, in afwachting van mijn oudste zus om terug te komen van vakantie, waar de middelste van ons drie in Amerika woont. Met de eerste weer thuis, vertrok ik naar eigen huis om mijn ouders wekelijks te bezoeken tot de zomervakantie. Daar kreeg ik de lichamelijke waarschuwing van ‘dimmen dame.’
    Gelukkig verliep papa’s genezing wonderbaarlijk goed. Zelfs nadat hij ook nog eens zijn heup brak, is hij mooi weer up and runn… Nou ja, niet meer aan het rennen. Hij vertraagde. Toch is hij weer alive and kick… Natuurlijk kickt hij niet meer zo hard. De kick zit vooral in het feit dat niemand durfde hopen dat hij zou staan waar hij nu staat. Thank God.

Intens
Die man weer volledig op de rit, liep manlief een salmonella besmettingen op. Blijkbaar was het een van de ergste varianten die bestaat. Zo ziek, zo zwak, zo vermagerd zag ik mijn lief nooit. Weer goed genoeg opgeknapt, belandde hij na een dag werken in het ziekenhuis met een ontstoken galblaas. Naast de acht kilo gewichtsverlies, verloor hij zijn galblaas om na twee dagen thuis, opnieuw het ziekenhuis van binnen te bekijken. Hij had complicaties.
    Gelukkig is het eind goed al goed. Marcel is werkelijk up and running. Eigenlijk zelfs gezonder dan voor de salmonella vergiftiging. We vermoeden dat die galblaas al langer rommelde. Wie zal het zeggen?

Vervolg
Denk je nu ook, nu is het klaar met de mannen in jouw leven?
    Nee dus, ook zoonlief kreeg wat tegenslag. Daar maak ik geen woorden aan vuil. Dat mag hij zelf doen in deze video op zijn Youtubekanaal. Overigens is dochterlief ook weer single…
Pfoe! Kom maar op met 2024 en nieuwe kansen voor hullie.

Lichtjes

Zoals beschreven op onze kerstkaart, dendert de trein door. Ik zou werkelijk alle medeklinkers moeten overslaan om de tijd bij te houden. Al hou ik graag nog even vast aan de warmte van lichtjes. Dat is waarom onze kerstboom (inmiddels uitgekleed) nog in de huiskamer staat. Alleen de lichtjes en sneeuwballen sieren hem. De lichtjes brengen sfeer in de donkerte. Misschien laat ik ‘m wel staat tot kerst, voor je weet is het weer: Mrr chrstms & Hpp nw yr!

Sexy
Absurd, natuurlijk, maar ja, zo verliep ook één van mijn laatste gesprekken vóór kerst. Tijdens mijn heen-en-weertje naar interviews wandelde ik regelmatig langs kerstboomverkoper Marco Kleijn. Ik leerde hem kennen tijdens een interview. Ik bleef door zijn en mijn eigen drukte niet vaak hangen. Tot mijn laatste klus ingeleverd was en hij ook zowat door zijn bomenvoorraad heen bleek.
    ,Je verkoopt echt mooie bomen. Als ik geen nepperd had, kocht ik er één. Ze zijn hun prijs meer dan waard.’
    ,Je kijkt nu wel naar een van de grotere en duurdere bomen. Die zet ik uiteraard nooit vooraan. Daar haken klanten op af. Het is net als het kopen van een bed.’
    ,Wat heeft een bed hier mee te maken?’, vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
    ,Nou, ik was eerder dit jaar op zoek naar een bed en liep bij Auping langs. Meer dan langs werd het niet, want het bed in de etalage was al zo duur, dat ik dacht: dan is wat binnen staat onbetaalbaar. Ik kocht een bed bij de concurrent.’
    ,Aha. En kocht je box-springs? Twee losse? Dat kan ik je aanraden, want sinds wij twee losse bedden hebben, voel ik manlief ’s nachts niet meer het bed uit gaan. Dat is zalig!’
    ,Dan heb je zeker ook losse dekbedden en jat hij je dekbed niet meer.’
    ,Precies! Voor mij zijn de koude nachten nooit meer koud. Al dragen vlieg-oppers daar zwaar aan bij. Wel blijft daar één probleem.’
    ,Laat me raden: gesnurk van je man.’
    ,Was dat maar waar. Ik ben de boosdoener. Mijn achtergrondmuziek maakt me echt minder sexy. Met mijn leeftijd blijft er zo weinig sexy-ness over!’
    ,Je maakt toch gewoon alles goed met een sexy pyjama.’
    ,Hoor wat je zegt: hoor jij sexy in pyjama?’
    ,Je hebt een punt. Ik ken geen sexy pyjama’s’
    ,Ik heb geen punt, maar een idee! Met het eindigen van je kerstbomen business, heb je alle tijd om een sexy pyjama te ontwerpen. Laat het me weten als die er is, ik wil het eerste exemplaar. Een zien of die alle snurkschade doet vergeten. Let’s keep in touch!’