Sexy topje

Daar gaat mijn vinger in de richting van haar buik en blijft tien centimeter ervoor steken. Ze schrikt en trekt haar buik in.
    ,Mama, ga weg!’, klinkt Celine verbouwereerd en fronst haar wenkbrauwen. Daarbij kijkt ze haar vader aan. Die zit tegenover haar. ,Papa, mama doet dit vaker. Zomaar ineens in mijn buik prikken.’ Ze steekt daarbij haar vinger over de tafel in mijn richting. Tot haar spijt, reageer ik totaal niet. Ik schrik niet, ik trek mijn buik niet in, ik kijk haar alleen aan met een blik van ‘you dare?’ Dat is de mama-blik die altijd maakte dat de kinderen stopten met dat wat ik niet wilde. Zo heerlijk, die blik, hij werkt nog steeds.

Bloot

Celine kijkt me eens zo boos aan en zoekt opnieuw steun bij haar papa.
    ,Maar mama deed toch niets? Haar vinger ging alleen maar richting jouw buik,’ antwoordt hij. ,Dat was niet tegen of in je buik.’

    Zo heerlijk; ik voel zijn steun van mijn kronkeligste grijze haar tot het puntje van mijn kleinste jubelteen. He really got my bips!
    ,Jouw blote buik roept dat gewoon bij me op. Kijk dan, super schattig dat korte shirtje, maar je blote buik piept er onderuit. Best uitdagend dus, zo aan mijn eettafel,’ zeg ik en kijk mijn meisje aan met een grote nep lach. ,Oké, ik ben ook gewoon jaloers op dat prachtige plattere buikje. Kijk mijn bolle, opgeblazen…’
    ,Mama, stop, jij bent helemaal oké,’ zegt Celine, terwijl ik in mijn dikkere buik knijp. Ze snoert me de mond, want ze haat het als ik lelijk praat over mijn body shames. Ik mag van haar niet bodyshamen, terwijl mijn body mij wel shamet. Hoe oneerlijk.

    ,Dus omdat jij jaloers bent, vind je dat je aan mijn buik moet zitten?’, pakt Celine het gesprek weer op. Ik zie wel dat haar mondhoek omhoog wil en dat ze geniet van het gegeven compliment, maar onze ruzietjes zijn gewoonweg hilarisch. Ze wil die even vasthouden.

    ,Nogmaals, ik zat niet aan jouw buik. Papa is mijn getuige. Ik ging in de richting van… Big difference.’
    ,Ja, maar andere keren prikte je er wel in.’
    ,Je zegt zelf, dat waren andere keren. Die tellen nu niet. Ik leef in het nu,' zeg ik en sluit mijn ogen.

24/7

Al die tijd blijft manlief stil.
    ,Papa, even dat je weet dat mama andere keren wel in mijn buik prikt. Ze stapte laatst mijn kamer in, liep op me af, prikte en liep weer weg. Zonder een woord.’
    ,Ja, dat doe ik soms gewoon?’
    ,Doe je dit ook op straat bij mensen met een kort shirtje of tijdens een interview, huh?’, vraagt dochterlief uitdagend.
    ,Hahaha, ik zie al voor me dat ik iemand een vraag stel en terwijl die vertelt, prik ik die in de buik. Dan ben ik niet langer de journalist, maar de prikkerlist. Nee, natuurlijk niet. Maar even één ding: zij zijn mijn dochter niet. En dan nog wat, heb jij werkelijk nooit gezien dat ik papa zes keer per dag in zijn buik prik?’ Waarop ik hem prompt buik-prik en hij met zijn mond vol spaghetti bevestigend knikt. Hij vertrekt geen spier. ,Zo dus…’
    Celine kijkt me aan met zulke hoog opgetrokken wenkbrauwen dat ik bang ben dat ze elk moment het plafond raken. Vervolgens kijkt ze Marcel diep in de ogen om te zien of ik lieg en hij meedoet. Ze vraagt zich tegelijkertijd vast af hoe het mogelijk is dat dit buikprikken aan haar voorbij gaat. Ze ziet zowat alles wat hier in huis gebeurd.'

    ,Celine, je hoeft niet zo bedenkelijk te kijken. Jij bent toch niet 24/7 bij ons, of wel? Er gebeuren dingen die jij niet ziet, zoals...’
    ,Ja, mam, laat maar.'

Voorbeeld
Tijdens het afruimen van de tafel, laat het buik-prikken Celine niet los.
    ,Dus ik zie echt niet alles wat jullie doen?’
    ,Natuurlijk niet. Wil je overal bij zijn dan?’, vraag ik haar.
    ,No way, maar jij prikt papa zes keer per dan in de buik. Hoe kan ik dat niet zien?’
    ,Tja, het is nog wel onze liefdestaal. Ik weet het ook niet.’
    ,Ahw,’ klinkt Celine ineens heel lieflijk. ,Eigenlijk is dat heel lief. Ik wil dat ook, zes keer per dag iemand buikprikken, als ik iemand heb,’ zegt Celine op weg naar de trap.
    ,Nu snel die iemand vinden dan,’ merk ik op voordat ze boven is.

Vertrouwen
Weg is ze en ik sluit de huiskamerdeur. Ik draai me om naar Marcel.
    ,Ik moet dit straks wel rechtzetten, want ze gelooft me. Het wordt kwalijk als ze ontdekt dat hier niets van waar is. Ik wil dat ze weet dat ik betrouwbaar ben. Al vind ik jou zes keer per dag buik-prikken wel een heel leuk idee. Als ik daar vandaag nou eens mee begin, heb ik niet gelogen toch?’
    ,Als je dat maar laat.’
    Prik!

Vissen II

    ,,Eigenlijk is vissen echt iets voor jou. Ik zie jou hier wel zitten,” zei Marcel terwijl hij samen met mij genoot van een prachtig nabijgezicht. Een vergezicht konden we het niet noemen, want aan de overkant van de fortgracht van Fort Vechten ontnamen een wal en bomen ons dat zicht.

    Jaren geleden stonden we op hetzelfde plateau dat boven het water hangt en onderdeel is van het Klompenpad – Slagmaatpad. Wat ons betreft een aanrader, die wandeling. De plek trouwens ook.

Clou

Voor de rest dreef Marcels eerste opmerking nog op het water.

    ,,Hoe kom je erbij dat vissen iets voor mij is? Jij las mijn boek 'Vanuit mijn eierdopje’ en weet dat ik daarin beschreef dat de enige vis die ik al vissend op wil vissen de maquereaux au vin blanc is. Oké, de filet de maquereaux sauce tomate et basilic mag er ook zijn."

    Deze vorm van vissen heet in de volksmond overigens 'boodschappen doen'. En ja, hiermee geef ik een clou van een van de 26 blogs uit mijn boek weg, maar geef jij maar gewoon toe dat je toch niet van plan was mijn boek te kopen. Dat is dan 1-1. Wil je 'm toch kopen, dan hoor ik dat graag.

Mijmeren

Marcels opmerking zette me onverwacht aan het denken. Ik snapte hem wel. Hij weet dat ik van me-time hou en dat ik daar de laatste tijd meer behoefte aan heb. Hij gunt het me en zoekt naar manieren waarop ik lekker op mezelf ben. Daarin is dat vissen een geweldig idee.

    Ik zie mezelf wel zitten hoor, turend over het water, mijmerend over het leven, misschien zelfs nieuwe blogs schrijvend en luisteren naar het hoogste lied van de vogels in de bomen boven mij of hopend op de Kolibrie die hier zijn thuis heeft.

    Hoe lang zou het duren voor een vis bijt?

Deuren

Ik zag evengoed voor me dat ik morgen mijn boeltje inpak om zijn idee uit te voeren. Het lonkt. Dan ga ik eerst naar grote vriend Appie. Nee, niet voor zo’n blikje makreel, maar voor een Cesar Salade en een fles verse sap. Nee, een smoothie, die met ananas, banaan en kokos? Die is echt hemels!

    Oh wacht, terug, ik wil ook een bakje pijnboompitten. Ach wat zeg ik nou, dat doe ik nou altijd en hoor in gedachten mijn kinderen lachen. Ik bedoel granaatappelpitjes. Ik verheug me op al dit lekkers.

    Weer thuis, haal ik de koeltas van zolder. Die ligt voor het grijpen op de vriezer, waar ik meteen een paar ijsblokken uit gris. Hup in de tas, dan blijft al dat lekkers heerlijk koel.
    Even later dribbel ik de trap weer af en zoek in de keukenla naar bestek. Vervolgens stap ik via de serre de tuin in op weg naar de schuur waar ik…

    Wat wilde ik ook alweer pakken? Mijn zus zei eens daarover dat je dingen kunt vergeten als je door een deur stapt. Ik zocht meteen even op waar ze die onzin vandaan haalde en geloof het of niet; er is onderzoek naar gedaan, deuren doen ons werkelijk dingen vergeten. Zie mij: ik draai me om en weet dat als ik de koelkast zie, dat ik...

    Zie je? Ik weet het weer. Ik wilde het picknickkleed pakken.

Bivakkeren

Zoekend naar dat kleed, stuit ik op de tent van Celine. Beter! Vissers zetten tentjes op, dat kan ik ook. Misschien blijf ik dan wel slapen. Daarmee sleep ik meteen een slaapzak, de luchtpomp en een luchtbed mee. Al met al is het een hele lading spullen, waarmee ik meer en meer vis-zin vang. De fietstassen zijn al snel gevuld en ik zwaai Marcel gedag. Doei!

    Tien minuten later ben ik op bestemming plateau en zucht van opluchting. De plek is vrij. Ik zet het tentje op, geef alles een plekje, groet een enkele voorbijganger en een visser die teleurgesteld doorloopt. Hij wilde zeker ook hier zitten. Tja...

Gemist

Na een flinke gat in de dag. Alle eten op, de flessen leeg, de zon bijna onder, ruim ik mijn boeltje op. Het wordt wel erg koud en ik vergat een extra deken. Hier slapen is geen goed plan. Het geeft niet, ik genoot van relaxte me-time. Ik fietst terug naar huis, waar ik flink geknuffeld word.

    ,,Gelukkig je bent er weer. Heb je nog wat gevangen?”, vraagt Marcel nieuwsgierig en kijkt in de koeltas.

    ,,Nee, natuurlijk niet. Zag jij mij een hengel in pakken?”

Toiletbelevenis

Wacht even, dit geloof je toch niet? Lees ik dit goed? Toiletteren als een rustgevend concept? Ja, ik lees het goed, kijk zelf maar naar dit artikel over de toiletten in Hoog Catharijne. 

Ear blowing
Hoe kan iets als poe…, ik bedoel drukken en pies…, plassen dus, rustgevend zijn? Die twee activiteiten zie ik bovenal als het legen van de dikke darm of de blaas, nadat die aangeven vol te zitten. Als dat gewoon smooth verloopt, durf ik het rustgevend te noemen. Voor de rest klinken klaterende urine en plonzende… je weet wellesen voor mij vooral niet als rustgevend.

    Oh wacht, daarom is die mind boosting muziek, bedoelen ze niet een ear boosting volume om het geklater en geplons te overstemmen? Of zijn de deuren zo goed geïsoleerd dat er geen geluid van andere toiletten te horen is?

    En dan dat well-being momentje’. Op het toilet? Seriously? Ik stel me zo’n welzijnsmomentje toch echt heel anders voor. Meer iets van mijn lijf in een luie ligstoel, met een glas muntthee op het tafeltje naast me, de laatste EVA in mijn hand en de zon. Ja die, ken je die nog? Mind blowing eigenlijk dit idee.

Oost west...
Anyway, hoe rustgevend, mind boosting, opgeruimd en ogenschijnlijk schoon de toiletten in Hoog Catharijne ook mogen zijn, ik kan er geen enkel gevoel van rust bij bedenken. Ze zullen voor mijn gevoel nooit schoon genoeg zijn om er zonder stress mijn billen op te laten rusten.
    Zelfs de toiletten waar ik wel zonder zorgen mijn achterste op leg, de twee toiletten thuis, geven mij niet dat gevoel van rust en mind boostingness. Al meen ik iedere letter van de woorden ‘Oost west, thuis poept ’t best’ als ik thuiskom na een kampeerweekend of -vakantie.
    Het blijven namelijk gewoon toiletten en hoe je ze ook inricht of van geluid voorziet, ze bestaan alleen om iets achter te laten en zo snel mogelijk te verwijderen. En hup, weer tot de orde van de dag.

Doorspoelen

Deze toiletten op Hoog Catharijne lijken al bijna meer op een mini beautycentrum of een zeer geschikte plek voor een toiletmeditatie. Zie je het al voor je? Zit je lekker met je blote bips op de bril. Is die voorverwarmd, trouwens?

    Hoor je ineens een mind boosting stemmetje zeggen:
    ,,Zet je voeten plat op de grond, maakt contact met de grond. Verplaats je aandacht…” Ik sla even de onderbenen, knieën en bovenbenen over, dan kom je uit bij: ,,... naar je billen. Voel hoe ze contact maken met de toiletzitting. Adem drie keer diep in en adem uit door je mond. Voel je kringspier…”
    Nee stop! Ik wil dit niet voor me zien, laat staan er aan denken. Voor wie toch gelooft in deze toiletmeditatie à la moi, mag het laten weten. Ik spreek wel wat in. Voor de rest zeg ik: doorspoelen!

Doei!

Alhoewel! Ik pak mijn tas, prop er een koek in, schuif een flesje ice tea (met bubbels) tussen mijn portemonnee en tut-tasje, check of ik mijn sleutels bij me heb, trek mijn regenjas aan en open de voordeur om te vertrekken.
    ,,Waar ga jij heen?”, vraagt Marcel onverwacht. Hij komt net thuis.
    ,,Ik ga naar de toiletten van Hoog Catharijne. Ik moet…”
    ,,Duh, waarom helemaal daar? Je kunt toch ook gewoon hier thuis?”
    ,,Ja, nee, maar het is niet voor een nummertje 1 of 2.”
    ,,Waarom dan?”
    ,,Ik kom maar niet toe aan het schrijven van dat artikel dat morgen af moet. Als ik het mag geloven is de sfeer in die toiletten zo goed, dat al laat ik er geen boodschap achter, de boodschap in het artikel misschien mind blowing wordt door de mind boosting muziek en rustgevende sfeer. Later!”

Wie ben jij?

Waarschuwing vooraf:

voor, tijdens en na het lezen van deze blog mag je op geen enkele manier of weg contact zoeken met Benjamin over wat hier te lezen is. Ik mocht dit delen, maar hij wil er verder geen gevolgen aan ondervinden. Ik vraag je uitdrukkelijk dat te respecteren.

🙏

Ik vroeg hem gisteren opnieuw:
    ,,Maar wie ben jij en waar is Benjamin? Je lijkt op hem, maar je gedrag is niet Benjamin-like.” Tranen branden in mijn ogen: ,,Ik kan hem niet missen.” Hij kijkt me schattig glimlachend, maar gelaten aan.
    Even daarvoor vroeg hij Celine:
    ,,Zullen we een spelletje doen?” Dit gebeurde de afgelopen weken vaker en opnieuw grijp ik me stomverbaasd vast aan het aanrecht. Het is ongekend dat Benjamin dit initiatief neemt.
    ,,Wie ben jij?”, vraag ik opnieuw. ,,Door wie ben jij bezeten?”

 

Pantoffels
Ga er maar even bij zitten, dit is nog maar het begin.
    Voor wie hem niet kent: zoonlief is een thuiswerker en zit als content creater dagenlang achter zijn computer. De enige wandelingen die hij tot een paar maanden geleden ondernam, waren die naar het toilet, zijn keuken en de supermarkt (een paar deuren verder). Natuurlijk vroeg ik hem wel eens een ommetje met me te lopen. Daarop keek hij me steevast aan alsof ik hem opgebakken pantoffels voorschotelde. Voor hem was er niets nuttelozer dan wandelen zonder doel.

    De kans dat hij ooit wandelschoenen koopt acht ik kleiner dan dat ik hem werkelijk die pantoffels voorzet. Zijn wandelweerzin nam echter een loopje met hem, want laatst zei meneer na het avondeten:
    ,,Mama, jammer dat jij straks bezet bent, want ik wil wel een rondje wandelen.”
    ,,Ga dan met papa.”
    ,,Dan missen we jou,” klonk in koor, waarna ik Benjamins voorhoofd even voelde. Mijn hand bleek warmer, wat eerder dit jaar beduidend anders was. Net als zijn bleke witheid en ingevallen ogen is de koorts verdwenen.
    ,,Wie ben jij?”, stel ik toch weer even.

Regen
Drie weken geleden wilde hij ook wandelen.
    ,,We worden onherroepelijk ingehaald,” opperde ik toen.
    ,,Door wie?”
    ,,Een regenbui.”
    ,,We zijn toch geen suikerklontjes?” Daarmee trotseerden we regen en wind. Van zijn kant klonk geen piep of kreun. Weer thuis verstopten we onze benen onder een deken, waarbij vooral de mannen in huize Typisch Irene genoten van ‘Lang leven de liefde’. Ik geniet altijd het meest van hun gesproken ondertiteling.

Buiten adem

Iets anders: de lift en roltrappen zijn geen bedenksels uit mijn bovenkamer. Als madam Benenwagen verkies ik altijd de trap. Alhoewel, tegenwoordig? Hoor mij piepen op de vijfde verdieping in de parkeergarage bij het Jeroen Bosch Ziekenhuis:
    ,,We nemen toch wel de lift?”
    ,,Ben jij gek, we nemen de trap!”, protesteerde zoonlief en trok me richting de trap.
    ,,Naar beneden gaat ook wel.”
    ,,Mama, we nemen straks gewoon de trap naar boven,” besliste hij. Zo gezegd, zo gehijgd. Weer boven hapte ik naar adem, terwijl Benjamin of de alien die bezit van hem nam, fluitend naar zijn TT liep.

Culinair

Laten we het over zijn voedsel hebben. Dat was voor meneer een overlevingsmiddel, tenzij het een favoriet gerecht was, zoals ‘Spaghetti di omi’. Ontbijt kende hij niet, of noem jij een cappuccino ontbijt? De andere maaltijden kwamen niet in de buurt van de schijf van vijf of vier of hoeveel schijven dan ook.
    Het maakt niet meer uit, want kijk, daar verschijnt weer een foto van zijn kant waardoor bij mij het water uit de mond loopt. Hij verstouwt hoeveelheden eten die ik bij mijn neef verwacht, maar niet bij hem.

    Eerder genoemde televisieprogramma werkt tegenwoordig trouwens ook inspirerend: Hij zag laatst een koppel gebakken ei eten.
    ,,Mama heb je eieren?”
    ,,Ja, zal ik er eentje voor je bakken?”
    ,,Nee, twee en papa wil ook.” Waarna naar voorbeeld van de koppels in het programma: augurken, kaasblokjes en stroopwafels verorberd werden alsof ze hier nooit te eten krijgen.

Klap

En uitslapen? Dat doet deze vreemde ook niet meer. Zijn wekker gaat vroeg, waarop ontbijt volgt, ja echt en daarna bezoekt hij the gym. Of all places. Ben ik nog steeds de enige die zich afvraagt wie deze jongeman is? Jarenlange beweeghaat veranderde in dagelijkse workouts.
    Zijn gewicht groeit daarbij mee. Waar hij eerder dit jaar zes kilo afviel, telt hij er weer acht bij. Hij hoopt door te groeien tot waarden die hij voor onmogelijk hield. Het zou mooi zijn, want zijn lengte kan het hebben. Maar ja, met de bouw van zijn paps, is alles boven de 62 kilo enorme winst.

Crohn

Natuurlijk kwam dit alles niet uit de lucht vallen. Eerder dit jaar kreeg zoonlief een klap in de vorm van de ziekte van Crohn. Hij belandde verzwakt in het ziekenhuis, kreeg zware medicatie en duidelijke waarschuwingen van de arts. Vreemde ogen zetten zoonlief aan tot een andere mindset. En eerlijk? Ik zie een betere versie van Benjamin. Daarmee blijft nog maar een vraag overeind:
    ,,Mag ik je houden?”

Gotham City versus Bloemenpracht met hekwerk

     ,,Mama, dit is een rip-off!”
    ,,Dat weet iedereen,” antwoord ik mijn snuggere dochter. Het ‘ladies & gentleman’ waarmee ik start, is zó Benny Productions en de rest van de video verwijst naar ‘Brick Built Benny’, de YouTube kanalen van zoonlief, Benjamin.

LEGO set
Hij keek enorm uit naar 1 april. Jaja, mijn verjaardag. Al ging hij daar compleet aan voorbij. Hij keek namelijk uit naar het uitkomen van de nieuwste LEGO set: ‘Batman: De animatieserie Gotham City’. Het was geen grap. Hij wilde die set voorafgaand aan mijn verjaardagsfeestje ophalen in de LEGO store in Hoog Catharijne en dan mij feliciteren.
    Hij verheugde zich er wéken op om die set te halen, te bouwen en te reviewen. Hij was zo heerlijk en geweldig enthousiast. Je begrijpt dan ook zijn teleurstelling toen ziekte en koorts die plannen volledig dwarsboomden.

Achteroverdrukken

Uiteraard wist hij Marcel en mij voor zijn LEGO karretje te spannen. Zie ons op 1 april tegen twaalven de trein instappen, op Utrecht Centraal uitstappen, Hoog Catharijne in lopen en even over twaalf met een flinke LEGO doos de winkel weer uit wandelen om op huis aan te gaan. Later in de week leverden we het pakket af bij zoonlief die ietwat opgeknapt aan het werk ging.

    Wat je vast niet weet, is dat bij dure LEGO sets altijd een cadeau pakketje zit. Deze keer was dat ‘Bloemenpracht met hekwerk’. Ik dacht: fan-tas-tisch! Die confisqueer ik stiekem. Wat zoonlief niet weet, deert zoonlief niet.
    ,,Nee!", zei mijn geweten. Dit achteroverdrukken lukte me gewoonweg niet. Wel richtte ik bij het afleveren van het grote pakket de aandacht op het kleine setje en hield daarbij mijn kin wat lager en keek Benjamin met smekende en knipperende oogjes aan. Ik opende mijn mond, maar voordat er ook maar een geluid uit kwam, klonk:
    ,,Ja, mama, die mag jij hebben.”
    ,,Cool, dan bouw ik dit setje tijdens ons weekendje weg. Ik stuur je wel een fotootje als het klaar is.”

Slapen
Zie mij een paar dagen later in onze vakantiebungalow zitten. Lekker bij de openhaard en het pakketje openen.

    ,,Marcel, zullen we er een LEGO video van maken?", opperde ik, waarop manlief van enthousiasme zowat van de bank stuiterde. Dat doet hij ook als ik... Nee! Niet alles wat in huize Van Valen gebeurt, is geschikt voor het wilde waanzinnige web. Hoe dan ook glunderde manlief van plezier bij het ontgrendelen van zijn telefoon en het vereeuwigen van mijn bouwkunsten.
    ,,Je hoeft niet alles op te nemen, dat doet Benjamin volgens mij ook niet."
    ,,Dat is waar," zei manlief, nam een stukje op en plofte terug op de bank. Hij opende zijn boek in de telefoon en vertrok naar leesland. Niet doorvertellen hoor, maar het werd al snel dromenland, want niemand kan met gesloten ogen een boek lezen op een zwart scherm. Hij sliep dus gewoon zijn boek terwijl ik me zomaar afvroeg of hij wel echt drie boeken in een weekend leest. Daarbij zijn ze nog saai ook, want altijd klinkt aan het eind:

    ,,Allemaal dood!”
    Zo ver weg was meneer echter niet, want ineens klonk:

    ,,Oh wacht, ik moet je weer filmen. Bijna vergeten.”
    ,,Nee, bijna verslapen,” herstelde ik hem.

LEGO master

Waar Benjamin met zekerheid úren aan zijn Gotham City bouwde, was ik met zo'n uurtje klaar.
    ,,Tadaa!” Die herhaalde ik voor de opname en plofte op de bank. Daarmee gaf ik de beurt aan Marcel die de opnames editte. Verschil moet er zijn: waar Benjamin het zelf doet, heb ik er personeel voor.
    Terwijl manlief zijn edit-skills inzette, bekeek ik Benjamins review van Gotham City en groeide mijn schaamte met de seconde. The Master himself geeft zoveel info over zijn stad, daar bouwde ik compleet aan voorbij. Ik bedoel maar: geen idee hoeveel blokjes dit setje telt. Dat mag jij lekker zelf doen aan de hand van deze foto, want ik breek het setje dus niet af om het te tellen. Ik ben gek, maar niet zo gestoord. 

    Ook vergat ik de pros en cons. Waarbij ik snap dat 'pros' staat voor de voordelen, maar opende het werkelijk wijsneuzerige web om 'cons' op te zoeken. Die staan voor contra's, tegens. Natuurlijk, dat wist ik wel. Omdat ik die vergat in de video, bouw ik ze er even hier in:

    Pros: Kijk hoe leuk al die bloemen en kleuren, dat is altijd pro!
    Cons: Pijnlijke vingertoppen, van het bouwen. Hoeveel eelt heeft Benjamin eigenlijk op zijn vingers?
    ,,Klaar!”, klonk Marcel ineens en toonde mij het resultaat van zijn video.
    ,,Dat mag er wel… Nee! Dat mag er helemaal niet zijn! En dan gaat het niet om mijn slechte werk in vergelijking met Meester Brick Built Benny. Ik moet vliegensvlug naar die andere Meester. Kijk dat haar!

    ,,Meester Maik, pak je scharen erbij, ik kom er aan!”

En voor wie het zien wil: de review van 'Batman: De animatieserie Gotham City' van de master himself.

Onzichtbaar

Vliegen of onzichtbaar zijn? Die vraag klonk afgelopen week tijdens het programma ‘Lang leve de liefde’. Ik kijk niet vaak mee, maar deze keer zat ik naast Benjamin op de bank en riep spontaan:
    ,,Vliegen! See you in New Zealand.” Voordat zoonlief iets zei, stond ik op om mijn vleugels te spreiden.
    ,,Dat is veel te ver vliegen, mama.”
    ,,Wat denk jij nou? Ik maak sowieso tussenstops in Griekenland, India en Australië, landen waar ik al zo lang wil koekeloeren. Maar jij dan, vliegen of onzichtbaar zijn?”
    ,,Onzichtbaar! Dat zou jij ook moeten willen en dan onzichtbaar meevliegen in het vliegtuig naar New Zealand.”
    ,,Nee, nee, nee, dan vlieg ik nog altijd in een vliegtuig en ik ben niet vóór vliegen. Dat is mijn duurzame bijdrage aan deze wereld. Ik hoorde afgelopen week dat de impact van vliegen zwaarder weegt dan de invloed van vleeseten. Dus, doe mij een stoofpotje en houd de vliegtuigen aan de grond. Maar goed, jij wilt onzichtbaar zijn en dan?”
    ,,Dan gooi ik een baksteen op Poetin.”

    ,,Ik begrijp die gedachte wel."

Omvallen

Met het benoemen van deze eerste optie, duikelt het ene na het andere idee op in Mister Invisible’s brein. Het ene nog agressiever dan het andere. Misschien stop je nu liever met lezen…
    Zoonlief, alhoewel, lief? Zoon zou kinderen op straat omduwen. Al heel jong toonde hij zich geen kindervriend, maar ze omduwen gaat zelfs hem te ver. Pfoe, gelukkig. Wel huiver ik bij het idee van Benjamins invisibility en de dag dat hij kinderen doet omvallen, zoals ik out-of-nothing vroeger omviel bij een Ménière aanval. Ik ken het gevoel van onverwacht op de grond vallen, als uit het niets of door een wel erg onwaarschijnlijk harde plaatselijke… Ja, wat, een windvlaag?
    ,,Zo zielig, zo’n kind kan er ook niets aan doen dat die bestaat. Je moet de ouders hebben.”
    ,,Oh ja, van hen trek ik dan de broeken omlaag.”
    ,,Dus alle vrouwen moeten aan de jurk. Op naar blote-benen-dag!”

Aanrijding

    ,,Zie me zitten in mijn auto, of eigenlijk niet, want ik ben onzichtbaar en veroorzaak een aanrijding. Kijken ze in mijn auto, zit daar niemand.”
    ,,Rij je jouw eigen TT ervoor in de kreukels? Die zie ik niet, nee."
    ,,Oh ja…, nee, ik ook niet.”
    ,,Bovendien zie ik jou niet graag in de kreukels, zelfs niet als het onzichtbaar is.”
    ,,Een onzichtbaar iemand kan gewoon iets stelen,” hinkelt Benjamin weer naar een ander idee.
    ,,Tjonge, wat crimineel. Wat zou jij stelen?”
    ,,Mama, ik kan veel bedenken, maar zie je mij stelen? Alleen als je me met een mes op de keel vraagt wat ik zou stelen, dan toch de LEGO Ultimate collector's edition Millennium Falcon.”
    ,,Het zou eens geen LEGO zijn. Ik zie de doos al door de winkel vliegen. En je denkt dat ze die gelaten door de deur naar buiten laten zoeven?”
    ,,Jazeker, want de verbazing is zo groot, dat de verkopers vergeten de deuren te sluiten. Daarmee lijkt het pakket vogelvrij in mijn handen.”

Goor
Het lijkt wel of zoonlief hier al eerder over nadacht, want snel daarop volgen reëlere ideeën als: mensen achter het oor of op de schouders tikken en met het laatste vechtpartijen veroorzaken. Hij zou tijdens een bordspel alle pionnen verplaatsen of het licht aan en uit drukken op de meest random momenten. Blijkbaar voelt hij veel voor hard schreeuwen in een winkel of mensen er de stuipen op het lijf jagen en wat te denken van een natte vinger in iemands oor steken? Of al net zo goor: een scheet in iemands gezicht laten? Het idee van gewoonweg de bril van iemands neus halen, vind ik dan weer grappig bedacht. Ik hou er mijn bril bij vast.

Nakie
    ,,Het lastige is wel dat je het koud krijgt als onzichtbare.”
    ,,Ook als moeder van de onzichtbare hoor. Ik krijg het vreselijk koud van al jouw ideeën. Wat een agressie en pesterijen spoken er door jouw kop.”
    ,,Ach, het zijn maar ideeën, daar krijg je het toch niet koud van? Wel van in je nakie lopen, want al ben ik dan onzichtbaar, mijn kleding is dat niet.”
    Daar dacht ik nooit eerder over na. Ineens dringt zich het beeld van 'die vrouw met de krullen en die rode jas' zich aan me op. Stel dat ik onzichtbaar word, dan blijft alleen 'die rode jas’ over. Dat is wel erg saai natuurlijk.

    Ik kies dus opnieuw de ruime lucht.

    Laat mij lekker vliegen.

Naakte chocolade

Ziedaar, de bewijzen van een heftige avond.

    Ik bedoel de bewijzen van een flinke zaterdagavondse-schranspartij. Bedenk even dat het een en ander ondertussen een plekje op het aanrecht vond, want iedere keer dat ik iets uit de koel- of troepkast opsnor, dump ik iets vies op het aanrecht of in de prullenbak. Het is pure ruilhandel: hier laat ik wat, daar neem ik wat.

    Zo laat ik de foto van het aanrecht onzichtbaar.

Kabouter
Bij het zien hiervan, hoor ik opnieuw het gesprek van gisteravond. Manlief en ik stonden op van de bank om de dag achter ons te laten:
    ,,Toch jammer dat deze rommel zichzelf nooit opruimt,” verzuchte ik.
    ,,Daar heb ik geen last van.”
    ,,Hoe bedoel je?”
    ,,Nou, als ik morgen beneden kom, is het weg.”
    ,,Jij gelooft dus in kabouters?”
    ,,Zeker weten.”
    ,,Dat wist ik niet.”
    ,,Jij vroeg er nooit naar.”
    ,,Nee, duh!”
    ,,Wat duh?”
    ,,Ik ben die kabouter.”
    ,,Echt niet, jij draagt geen puntmuts,” lacht hij en beklimt de trap naar boven.

Troep
Je snapt ‘m. Meestal als Marcel de herinneringen van de dag van zijn lijf wast, ruim ik nog even de rotzooi van de dag op. Daarmee ligt de kamer er netjes bij. Dat slaapt heerlijk lekkerder. Nu was ik echter zo moe, dat ik dacht: Morgen weer een dag.
    En warempel de volgende ochtend kroop ik van onder mijn dekbed vandaan, spiekte langs het rolgordijn naar buiten en ja hoor, daar lag een nieuwe dag. Ik trappelde in relax-outfit de slaapkamer uit, trippelde de trap af en BAM, de troep viel me zowat aan.

    Al snel bekeken een paar rommeldingen de binnenkant van de prullenbak en andere viezigheden vonden een plekje naast bekruimelde borden, hingen over een rijtje kommetjes of stonden op de kop te druppelen naast lotgenoten. Alles was al snel simsalabim POEF. Weg!

    Je weet: een opgeruimde kamer is een opgeruimd hoofd. Daarom vermijd ik vandaag de zolder. Daar wacht een andere berg me op. Dat is de enige berg waarvan ik zeker weet dat ik bergen kan verzetten, maar even niet vandaag.

    Komt Marcel met nog wat vochtig haar en een frisse geur de kamer in:

    ,,Zie je? Er bestaan kabouters.”

Chocoladewikkel

Over rommel gesproken. Ik was vorige week bij mijn ouders en kwam daarbij iets eerder aan dan mijn moeder.
    ,,Alsjeblieft papa, hier is een overlevingspakket voor de oude dag.”

    ,,Oh, een dienblaadje vol lekkerig- en nuttigheden." Achter ons klonk de deurbel. ,,Daar zal je jouw moeder hebben.” Ik draaide me om en opende de voordeur.

    ,,Wat leuk, dat jij hier bent, Heidi,” zei mama met een stralende glimlach op haar gezicht.
    ,,Ja, mama, maar mag het iets meer Irene zijn?”, lachte ik haar toe.
    ,,Och ja, natuurlijk.”

    ,,Geeft niks mama, kom lekker binnen. Hoe was het op de dagopvang?” In het gesprek dat volgde, wist mama niet meer te vertellen wat ze vandaag ondernam. Wel haalde ze een nieuw knutselwerkje uit haar rollator. Vervolgens ontdekte ze het overlevingspakketje voor mijn vader en bewonderde het met veel plezier. Ik liet haar even achter om papa extra handjes te bieden in de keuken, waarna we met thee en lekkers de huiskamer instapten.

    Ik ontdekte een naakte reep chocolade op papa's overlevingspakket. Mama zat nietsvermoedend in de stoel.
    ,,Mama, weet jij waar het papiertje van de chocolade reep is?”
    ,,Huh? Papier? Chocolade reep?”
    ,,Ja, kijk, deze chocoladereep ligt er nogal bloot bij.”
    ,,Nee, ik weet van niks.” Waarop papa en ik alle prullenbakken, kastladen en -deurtjes checkten. Hoe kon mama de verpakking zo goed verduisteren?

Verstoppertje

    ,,Papa, waarom zou mama het papier verstoppen en niet de chocolade? En mama, weet jij echt niet waar het papier van de chocolade is?” Na een schaapachtige glimlach, grijpt ze met haar hand in de hoek van de stoel. Ze lijkt iets te willen pakken, maar het lukt niet. Daarom help ik haar.
    Met het weghalen van een deken, duikelt een in elkaar gepropte chocoladewikkel op.
    ,,Mama, wilde jij de chocolade daar stiekem verstoppen?”
    Ze houdt haar gezicht omlaag en kijkt van onder haar wimpers naar mij op. Ze knikt een miniem klein knikje.
    ,,Ik ben wel een beetje in de war hè?” Ik buk voorover om haar een dikke knuffel te geven en lach hard.

    ,,Mams, later we er vooral om lachen. Ik hou van jou. Je brengt me namelijk op een idee."

    ,,Oh ja?"

    ,,Ja, als ik thuis weer eens een berg rommel te verwerken krijg, prop ik het in de hoek van de bank, daar waar Marcel zit. Dan ben ik ervan af. Eens zien of hij dan nog in kabouters gelooft of er spontaan zelf een wordt."