Jaren geleden stonden we op hetzelfde plateau dat boven het water hangt en onderdeel is van het Klompenpad – Slagmaatpad. Wat ons betreft een aanrader, die wandeling. De plek trouwens ook.
Clou
Voor de rest dreef Marcels eerste opmerking nog op het water.
,,Hoe kom je erbij dat vissen iets voor mij is? Jij las mijn boek 'Vanuit mijn eierdopje’ en weet dat ik daarin beschreef dat de enige vis die ik al vissend op wil vissen de maquereaux au vin blanc is. Oké, de filet de maquereaux sauce tomate et basilic mag er ook zijn."
Deze vorm van vissen heet in de volksmond overigens 'boodschappen doen'. En ja, hiermee geef ik een clou van een van de 26 blogs uit mijn boek weg, maar geef jij maar gewoon toe dat je toch niet van plan was mijn boek te kopen. Dat is dan 1-1. Wil je 'm toch kopen, dan hoor ik dat graag.
Mijmeren
Marcels opmerking zette me onverwacht aan het denken. Ik snapte hem wel. Hij weet dat ik van me-time hou en dat ik daar de laatste tijd meer behoefte aan heb. Hij gunt het me en zoekt naar manieren waarop ik lekker op mezelf ben. Daarin is dat vissen een geweldig idee.
Ik zie mezelf wel zitten hoor, turend over het water, mijmerend over het leven, misschien zelfs nieuwe blogs schrijvend en luisteren naar het hoogste lied van de vogels in de bomen boven mij of hopend op de Kolibrie die hier zijn thuis heeft.
Hoe lang zou het duren voor een vis bijt?
Deuren
Ik zag evengoed voor me dat ik morgen mijn boeltje inpak om zijn idee uit te voeren. Het lonkt. Dan ga ik eerst naar grote vriend Appie. Nee, niet voor zo’n blikje makreel, maar voor een Cesar Salade en een fles verse sap. Nee, een smoothie, die met ananas, banaan en kokos? Die is echt hemels!
Oh wacht, terug, ik wil ook een bakje pijnboompitten. Ach wat zeg ik nou, dat doe ik nou altijd en hoor in gedachten mijn kinderen lachen. Ik bedoel granaatappelpitjes. Ik verheug me op al dit lekkers.
Weer thuis, haal ik de koeltas van zolder. Die ligt voor het grijpen op de vriezer, waar ik meteen een paar ijsblokken uit gris. Hup in de tas, dan blijft al dat lekkers heerlijk koel.
Even later dribbel ik de trap weer af en zoek in de keukenla naar bestek. Vervolgens stap ik via de serre de tuin in op weg naar de schuur waar ik…
Even later dribbel ik de trap weer af en zoek in de keukenla naar bestek. Vervolgens stap ik via de serre de tuin in op weg naar de schuur waar ik…
Wat wilde ik ook alweer pakken? Mijn zus zei eens daarover dat je dingen kunt vergeten als je door een deur stapt. Ik zocht meteen even op waar ze die onzin vandaan haalde en geloof het of niet; er is onderzoek naar gedaan, deuren doen ons werkelijk dingen vergeten. Zie mij: ik draai me om en weet dat als ik de koelkast zie, dat ik...
Zie je? Ik weet het weer. Ik wilde het picknickkleed pakken.
Zoekend naar dat kleed, stuit ik op de tent van Celine. Beter! Vissers zetten tentjes op, dat kan ik ook. Misschien blijf ik dan wel slapen. Daarmee sleep ik meteen een slaapzak, de luchtpomp en een luchtbed mee. Al met al is het een hele lading spullen, waarmee ik meer en meer vis-zin vang. De fietstassen zijn al snel gevuld en ik zwaai Marcel gedag. Doei!
Tien minuten later ben ik op bestemming plateau en zucht van opluchting. De plek is vrij. Ik zet het tentje op, geef alles een plekje, groet een enkele voorbijganger en een visser die teleurgesteld doorloopt. Hij wilde zeker ook hier zitten. Tja...
Na een flinke gat in de dag. Alle eten op, de flessen leeg, de zon bijna onder, ruim ik mijn boeltje op. Het wordt wel erg koud en ik vergat een extra deken. Hier slapen is geen goed plan. Het geeft niet, ik genoot van relaxte me-time. Ik fietst terug naar huis, waar ik flink geknuffeld word.
,,Gelukkig je bent er weer. Heb je nog wat gevangen?”, vraagt Marcel nieuwsgierig en kijkt in de koeltas.
,,Nee, natuurlijk niet. Zag jij mij een hengel in pakken?”
