zondag 28 augustus 2011

Om te gillen!



Het is bedtijd en ik ben zó moe, maar slapen? Oh nee! Stel dat hij weer komt? Onaangekondigd en ongevraagd was hij er gisteravond ook. Het zal me toch niet weer gebeuren?!

Ik zat in bed te lezen. Marcel sliep naast me; zoals altijd als eerste. Ik geniet dan van de stilte... Heerlijk! Meestal dan. Gisteren even niet. Ik wenste dat ik degene was die sliep, want dan had ik niet geweten wat me te wachten stond.

Ik zag een beweging die mijn eye catch-te. Ik keek op maar zag niets. Ik dacht dat ik het me had verbeeld en las verder. Maar niet lang, want daar liep een dikke vette akelige monsterlijke spin. Ik wilde bijna gillen, maar beheerste me. Wat dacht ik wel… er is toch geen brand? De kids slapen. Houden zo. Mijn gesmoorde kreun klonk echter net hard genoeg om mijn held op sokken te wekken en ik vertelde van dat vreselijke mormel. Zo van onder de radiator vandaan liep hij onder ons bed. Hoe durft ie!?

Marcel keek me suf aan en moet hebben gedacht: Ga slapen. Hij leek niet onder de indruk. De enige moeite die hij deed was vanuit bed even met de kop omlaag, onder het bed kijken en zeggen: “Ik heb gekeken, ik zie ‘m niet.”
   Logisch, hij had zijn lenzen niet in!

Dit was trouwens vast en zeker een broertje van de vreselijke griezel die ik maandag tegen kwam in het trapgat. Toen was Marcel er snel bij, gealarmeerd door mijn gilletje. Dat de kids er wakker van werden, was geen probleem. Het was toch tijd voor het weksignaal. Ik dacht dat Marcel die creep liefdevol naar buiten had gebonjourd, maar bleek hem dieronvriendelijk fijngeknepen in keukenrol en door de wc gespoeld te hebben. Alleen al dat hij dat beest durft te pakken, wat een held!
   Waarom heeft hij me toen wèl gered van dat afschrikwekkende misbaksel en nu niet?!
   Oké hij is onvindbaar. Why bother? Zo denkt hij vast.

Hoe dan ook moest ik er nog uit. Ik kroop naar de verste hoek. Deed een check, sprong met een boog van het bed af en sprintte ervandoor. Eenmaal terug dook ik van een afstandje op het bed en kroop op mijn plek. Brrr… Nu lag ik hier met die spin. Wat spookt die uit? Wordt ik wakker van gekriebel? Aaaarrrrrggghhhh. Straks is het een zij, legt eitjes en zit ik met nog meer gespuis!
   Wat een stress!

De volgende ochtend vertelde mannekelief aan onze kids, hoe ik als een angstige zot op het bed sprong. Mama voor gek zetten, dat vinden ze leuk! Hoor Benjamin hard lachen en zeggen:
   “Mama, een vogelspin kan ook lief zijn hoor!”

Dat zegt hij nou wel. Maar wie gilt hier het hardst als een schattig spinnetje over zijn plafond loopt en hij er vanuit zijn hoogslaper dicht op zit? Hij gilt het uit:
   “Een spin!”
   Wij komen aangesneld met vliegenmepper, tijdschrift en keukenrol om dit jongetje te redden. Wat blijkt, zelfs met een vergrootglas krijgen wij spinnemans niet gespot. En nu lacht dit kind mij uit?

Vanavond heeft mijn lieve Marcel even onder het bed gekeken en vond een stoffig boek, een stilstaand horloge en géén spin. Dat had ik kunnen weten.
   “Moet ik nog wat doen?” vraag hij en gaapt.
   Wat dacht je van: de spin vinden, de spin wél vangen, de spin KILLEN!

Maar nee hoor, hij ziet het niet zitten. Gaapt nog eens, gaat liggen, trekt het dekbed hoog, sluit zijn oogjes en slaapt!
   Wéér als eerste.

zondag 21 augustus 2011

Jeu de Boules



Het is weer zo ver: ik heb een flash back.
   Ben weer even in La France met mijn gedachten...

We lopen met de ziel onder de arm. Wat te doen? Het regent wéér?! Het is al dagen verre van wenselijk weer. Regen, zware bewolking en zon wisselen elkaar af en steeds moet de zon het onderspit delven. Echt jammer!

Nadat ik een bakkie op heb,  daarmee wat energie in mijn lijf heb gepompt (ik krijg echt een kick van cafeïne), besluiten we maar te gaan Jeu de Boulen. Weliswaar vergezeld van een miezerregentje, willen we ons niet laten kennen. We zijn toch geen suikerklontjes?! Nou ja, één iemand wel, maar ik noem geen naam.

Het suikerklontje en Celine gaan spelen tegen Benjamin en mij. De kleine man baalt. Hij heeft namelijk niet zo’n vertrouwen, zeg maar gerust: GEEN vertrouwen in mijn kunnen en voelt de nederlaag nu al als een vaststaand feit. Hij is zo goed voor mijn zelfvertrouwen hè?! NOT!
   Ik voelde me toch al niet zo happy, met een rainy-feeling door de regen, krijg ik zo iemand naast me. Echt heel fijn.Waarom zou ik mijn best nog doen? Lekker bemoedigend zeg! Heb ik nog zin om te spelen? Nee natuurlijk niet, wat denk jij nou?!

Of zal ik ze eens een poepie laten ruiken!!! Wie durft te twijfelen aan mijn kwaliteiten? Jij?! Pas op hoor!
   Van de een op de andere seconde, verander ik van een twijfelend geval naar een strijdlustige jeu de bouler. Kom maar op: Spelen! Is wat ik uitstraal!

Maar wat is dat? Het lijkt erop dat het jochie het goed heeft  gezien? Ben ik echt de slechtste van  ons allemaal? Ik zet me nog maar even meer schrap en vecht tegen een opkomende nederlaag... Maar dan...

Daar is een come-back!
   Het buutje lijkt wel een magneetje. Bal na bal worden door ons dichterbij gelegd. Benjamin en ik vechten ons een weg terug en laten de ene na de andere juich horen.
   Houden we dit vol? Lukt het ons de tegenpartij te verslaan? Zien we daar zweetdruppels op hun voorhoofden verschijnen en hun blikken die zich verstrakken in uiterste concentratie om ons op afstand te houden?
   “Kom Benjamin, gooien!”
   Jaaaaaaa, uiteindelijk winnen we! Zelfs ik ben verrast. We hebben de andere twee glansrijk ingemaakt met 13-7. Zij begonnen veelbelovend, maar moesten het onderspit delven. Yes!

Hoor ik daar iemand die inziet dat ik toch niet zo slecht ben een compliment uitdelen? Dus niet... Wat ik wel zie is een jochie dat op me af sprint, in mijn armen vliegt en zo doen we samen een vreugde dansje. Hij hoeft  dan toch niets meer te zegen?! Zijn blijdschap made my day!

De verliezers? Die komen met smoesjes als: de baan was niet goed; de regen zo nat – hoor ik daar het suikerklontje?; dat ene steentje lag in de weg; die kuil was zo diep. Bla bla bla. Yeah, sure!

Eén ding wordt me de volgende keer hoe dan ook verboden: een kopje koffie voordat we gaan spelen! Hoezo, krijgen nu niet Benjamin en ik de eer, maar een kop koffie? Mooi dat ik de volgende keer twee bakkies neem!






zondag 7 augustus 2011

Google Goggles

Een vreselijke dag!
 
Oh, mijn Galaxy! Ik ben gehecht geraakt aan dat apparaat. Het heeft dan ook alles te maken met de leuke mogelijkheden:

1. Ik kan doorlopend op Hyves en Facebook! Tja, dan kan het al niet meer stuk.

2. Ik kan blogs schrijven waar en wanneer ik wil, want met een app voor notities en een tekstverwerkend programma, kan ik direct mijn inspiratie kwijt. Nog beter dan het voorgaande!

3. Vanaf nu gaat er één tas minder mee op vakantie; boeken zijn niet meer nodig. Met een boekenkast in de phone en Marcel die 4700 boeken te importeren heeft, kunnen wij ons hart ophalen. Lezen vanaf de smartphone is niet verkeerd. Zelfs donkerte is geen probleem: de phone geeft zelf licht. Wat een uitkomst!

4. Dan de Apps niet te vergeten. Hoe vaak Marcel niet thuis is gekomen vanaf zijn werk en me zegt welke apps ik moet hebben. Toe maar, zet er maar op! Zo ook een vriendin, (ik noem je naam niet hoor, Evelyne) geeft me nogal eens tips over apps. Van lachwekkende, tot nuttige. We Whattsappen wat af!

Pas nog zei Marcel: “Het duurt niet lang, dan kan je dingen scannen en herkent een app het.” Nou, in de vorm van Appie, heb ik er al super veel aan. Ik scan een streepjescode en olé het is geplaatst in mijn boodschappenlijstje. Geweldig! Zet de boel op looproute, en ik zou, als ik niet met verschillende mensen even een praatje maak, nog sneller klaar kunnen zijn bij Appie Heijn. Nog even en dan hoef ik alleen de achterklep open te doen en een app doet alles in de auto.

Nu hoopt Marcel op een app met foto herkenning. Je kent het wel: Je ziet een beestje dat je niet kent. Neem een foto, upload ‘m en een app weet wat het is: een Kaalkop-Hieperdepiephoera-Kevertje of zo. Marcel zegt nog: “Het zal niet lang duren, dan bestaat het.” En ik: “Ja hoor schatje, vast!” Zucht, wéér een nieuwe app.

Wat blijkt? Het bestaat! Het heet: Google Goggles! Deze app is in de Bèta fase, of een slechtere fase, waarin hij nog verfijnd en geperfectioneerd moet worden. Hij werd gedownload door manlief waarna hij een foto maakte van een vork. Wachtte even en kreeg als optie: een geweer?! Hij nam een foto van de vork op het tafelkleed en kreeg als optie allerlei dingen die meer op het tafelkleed leken. Ik kijk bedenkelijk: de Bèta fase? Hoe gewoon is een vork en Goggles herkent die al niet?! Leuke app, schat!

Maar wacht! Een schilderwerk dat ik heb nageschilderd van een beroemde schilder, werd herkend. De eerste optie was het originele schilderij! Hoor ik daar applaus?

Dan houdt Marcel zijn Galaxy voor mij en kijk ik aller charmantst. ‘Klik’ klinkt er van de andere kant van de tafel. Marcel en Benjamin, die hem al enkele minuten op de hielen volgt, kijken stilletjes, vooral in spannende afwachting naar het schermpje.

Ineens…
Een oorverdovend gelach! Zo hard, zo vreselijk intens. Twee mannen rollen zowat over de tafel van het lachen. Helemaal in een deuk loopt Marcel om de tafel naar mij. Ik voel angst opborrelen. Wil ik wel zien wat er komen gaat? Krijgt mijn eigenwaarde een deuk?

Marcel houdt zijn Galaxy ondertussen onder mijn neus…
Mijn glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. Eén ding weet ik zeker.
Ik ga Google Goggles NOOIT EN TE NIMMER OP MIJN SMARTPHONE DOWNLOADEN.
Ze mogen ‘m houden in welke fase hij ook zit!