Het
is weer zo ver: ik heb een flash back.
Ben weer even in La France met mijn
gedachten...
We
lopen met de ziel onder de arm. Wat te doen? Het regent wéér?! Het is al dagen
verre van wenselijk weer. Regen, zware bewolking en zon wisselen elkaar af en
steeds moet de zon het onderspit delven. Echt jammer!
Nadat
ik een bakkie op heb, daarmee wat
energie in mijn lijf heb gepompt (ik krijg echt een kick van cafeïne),
besluiten we maar te gaan Jeu de Boulen. Weliswaar vergezeld van een
miezerregentje, willen we ons niet laten kennen. We zijn toch geen
suikerklontjes?! Nou ja, één iemand wel, maar ik noem geen naam.
Het
suikerklontje en Celine gaan spelen tegen Benjamin en mij. De kleine man baalt.
Hij heeft namelijk niet zo’n vertrouwen, zeg maar gerust: GEEN vertrouwen in
mijn kunnen en voelt de nederlaag nu al als een vaststaand feit. Hij is zo goed
voor mijn zelfvertrouwen hè?! NOT!
Ik voelde me toch al niet zo happy, met een
rainy-feeling door de regen, krijg ik zo iemand naast me. Echt heel fijn.Waarom
zou ik mijn best nog doen? Lekker bemoedigend zeg! Heb ik nog zin om te spelen?
Nee natuurlijk niet, wat denk jij nou?!
Of
zal ik ze eens een poepie laten ruiken!!! Wie durft te twijfelen aan mijn
kwaliteiten? Jij?! Pas op hoor!
Van de een op de andere seconde, verander ik
van een twijfelend geval naar een strijdlustige jeu de bouler. Kom maar op:
Spelen! Is wat ik uitstraal!
Maar
wat is dat? Het lijkt erop dat het jochie het goed heeft gezien? Ben ik echt de slechtste van ons allemaal? Ik zet me nog maar even meer
schrap en vecht tegen een opkomende nederlaag... Maar dan...
Daar
is een come-back!
Het buutje lijkt wel een magneetje. Bal na
bal worden door ons dichterbij gelegd. Benjamin en ik vechten ons een weg terug
en laten de ene na de andere juich horen.
Houden we dit vol? Lukt het ons de
tegenpartij te verslaan? Zien we daar zweetdruppels op hun voorhoofden
verschijnen en hun blikken die zich verstrakken in uiterste concentratie om ons
op afstand te houden?
“Kom Benjamin, gooien!”
Jaaaaaaa, uiteindelijk winnen we! Zelfs ik
ben verrast. We hebben de andere twee glansrijk ingemaakt met 13-7. Zij
begonnen veelbelovend, maar moesten het onderspit delven. Yes!
Hoor
ik daar iemand die inziet dat ik toch niet zo slecht ben een compliment
uitdelen? Dus niet... Wat ik wel zie is een jochie dat op me af sprint, in mijn
armen vliegt en zo doen we samen een vreugde dansje. Hij hoeft dan toch niets meer te zegen?! Zijn
blijdschap made my day!
De
verliezers? Die komen met smoesjes als: de baan was niet goed; de regen zo nat
– hoor ik daar het suikerklontje?; dat ene steentje lag in de weg; die kuil was
zo diep. Bla bla bla. Yeah, sure!
Eén
ding wordt me de volgende keer hoe dan ook verboden: een kopje koffie voordat
we gaan spelen! Hoezo, krijgen nu niet Benjamin en ik de eer, maar een kop
koffie? Mooi dat ik de volgende keer twee bakkies neem!
