zondag 18 mei 2014

Erger?



Waar Celine gewoonlijk de kamer binnen komt fladderen blijft ze nu abrupt in de deuropening staan. Ik kijk op om te zien wat er aan het handje is en zie haar ogen gericht op het tv-scherm, haar mond staat open. Ze is duidelijk geschokt en staat erbij als een zoutpilaar. Waar ze naar kijkt? Naar een commercial die ik al bijna kan nasynchroniseren, zó vaak gezien. Zij blijkbaar niet.

We zien een frisse maar vooral ook beheerste jonge vrouw met een lieve glimlach en lang donkerblond golvend haar. Ze vertelt over haar moeder. Ze zegt daar haar moeder ‘gewoon haar moeder is.’ Zoals de meesten van ons moeders zullen zijn, denk ik.
    En ik? Ik ben niet gewoon. Dat zal Celine beamen, geloof me. Ze vind me geschift, maar ondanks dat gaat ze nog steeds graag met me op stap. Sterker nog, we doen samen lekker gek als we op stap zijn. Haar motto is net als dat van mij: doe eens gek, het leven is al ernstig genoeg. Toch ben ik bang dat ik binnenkort bots tegen de fase waarin ze liever drie meter achter me loopt of helemaal niet in mijn buurt gezien wil worden. Stiekem hoop ik dat ze die overslaat.

Terug naar de reclame waar de dochter vertelt over haar moeder. Het blijkt dat haar mams door het gebruik van een bepaalde shampoo ineens haar heeft dat schittert en voller wordt, ondanks haar leeftijd. Ik zie van verre dat ze van hogere middelbare leeftijd is dan ik. Toch wil ik dat mijn  haar ook zo gaat schitteren. Nu lijkt het alleen maar dunner en slapper te worden. Erger nog, ook gr..... grij....
    Ik krijg het er ook gewoon niet uit. Nog één keer proberen… g-r-i-j-z-e-r. Paniek! Waar is mijn tas? Ik moet NU naar de Etos.

Alhoewel ik eerst moet zien dat Celine deze schokkende commercial overleefd. Ze is getuige van een moeder die door alleen maar shampoo kleuriger, energieker en levendiger wordt. Ze stuitert, springt en vliegt met haar auto bijna uit de bocht van enthousiasme. Dat alles door shampoo!
    Kleurloos ben ik ook al niet. Zie me in de winter in mijn helder blauwe jas en nu in de lente een kort oudroze jasje. Heerlijk kleur! Maar die energie… Doe mij daar maar een dagelijks dubbeldikke extra portie van. Alle vitamines, kracht-, en supervoer gaan de prullenbak in. Blijkbaar is alles dat ik nodig heb, deze shampoo, it’s all in this bottle.

Ondertussen heb ik mijn tas gevonden en zwaai hem over mijn schouder. Ik sta op het punt een voller, energieker en levendiger leven tegemoet te treden. Uit de weg! Niets houdt me tegen. Behalve even de teleurstelling dat het ‘voller’ natuurlijk juist niet op die plek zal gaan zitten waar ik het liefst wat voller zou zijn. Voller als in een cupje meer. Even slikken. Ik kan niet alles hebben, zo troost ik mijzelf.

Celine’s verbijstering wordt het grootst zodra we de moeder als naaktmodel op een kruk zien zitten tijdens een schilderscursus. Waar de dochter van verbazing bijna door het raam valt, rollen Celine’s ogen zowat uit haar oogkassen. Ze gelooft haar ogen niet en kijkt me verbouwereerd aan. Ik trek net mijn slippers aan. Ze vraagt perplex: ‘Mama, waar ga jij heen?’
    ‘Naar de Etos’, zeg ik laconiek en nog voor ik goed en wel bij de achterdeur ben staat Celine voor mijn neus. Haar blik is doordringend, bijna ijzig: ‘Mama, ik verbied je die shampoo te kopen!’ Geloof me, als die meid zo voor me staat, ben ik stil. Met haar bijna tien centimeter langere lichaam en vollere… Uhm, voller haar, kan ik niet anders dan even luisteren.
    ‘Huh? Hoezo mag ik die shampoo niet?’
    ‘Dan word je nog erger!’

zondag 11 mei 2014

Zelfgemaakt

Geen nieuws: het is Moederdag! Dat weet zelfs Celine, want zo zei ze afgelopen woensdag: ‘Dat staat in mijn agenda.’
     ‘Dat zegt verder dan ook niets’, was mijn reactie. Wat alles te maken had met mijn gevoel. De afgelopen jaren kreeg ik nog wel eens orders van dat ik niet in de kamer mocht komen of hing er een dreigend briefje op de kastdeur: VERBODEN VOOR MAMA, NIET OPENEN!!! Ja, werkelijk, met drie uitroeptekens.  Dat hebben ze niet van een vreemde!!! Soms werd het opgeleukt met een doodskop. Nou ja, leuk? Dat had hij dan wel van een vreemde, lijkt me.
    Dit jaar hingen echter nergens briefjes, hoorde ik  geen verboden of klonken er geen waarschuwingen. Ik mocht overal komen. Jammer eigenlijk, want als ik de kamers niet in mag, kan ik daar ook niets doen. ‘Zelfdoen’ zou dan klinken en ik draag met liefde de stofzuiger en stofdoek over!

Toch was ik werkelijk bang dat Moederdag aan me voorbij zou gaan. Als er geen folders zouden zijn geweest, was ik het misschien ook zelf vergeten. Er was echter geen ontkomen aan. De ene folder hemelde de moeder nog meer op dan de andere. Ik steeg al bijna boven de hemel uit.
    De voorgestelde cadeaus hielden me echter met beide voeten op de grond. Moet ik werkelijk verwachten dat mijn kinderen een geurtje, ladyshave of vruchtensapmachine voor me kopen? Doe even normaal zeg! Ik wil niets zelfgekocht! Waar waren de folders van Pipoos en andere creatieve winkels? Waar worden de kinderen, als ze niet meer op de basisschool zitten, gestimuleerd om iets zelf te maken voor de ALLERLIEFSTE MAMA? En dan niet stiekem door papa gemaakt hè? Ik ben toch niet Marcels moeder?

Maar ja, ik krijg al zo vaak zelfgemaakte dingen. Zo is elke dag een feestdag  in huize Van Valen. Elke dag is Moeder-, Vader- of Kerstdag. Nou ja, elke dag Kerst, is wat overdone. Dagelijks tegen de kerstboom aan kijken? Daar moet ik even niet aan denken.
    De gedachte dat elke dag feest is, moet echter ook bij de kinderen geland zijn. Zij denken natuurlijk ook dat ik me met een overvloed aan knuffels, zoentjes en lieve woorden elke dag weer gekregen, voldoende gekoesterd weet. En dat voor 364 dagen. Die ene dag hoeven ze toch niets speciaals te doen?

Toch kreeg ik afgelopen woensdag het idee dat Celine even schrok toen ze ook zei : ‘Maar ik heb nog niets!’ Toch een beetje paniek in the house? Ik kon er wel om lachen, want ik had Marcel even eerder iets ingefluisterd. Tijdens onze avondmaaltijd werd dat haar weer toegefluisterd door papa. Waarop Benjamin natuurlijk razend nieuwsgierig  werd en ik fluisterde net hard genoeg dat Celine het ook hoorde:  ‘Ik krijg een steigerhouten vlinder voor Moederdag!’
    Celine keek me geschrokken aan: ‘Hoe weet jij dat?’
    ‘Omdat ik het een uur geleden met papa over een wandbord had en als jullie er dan toch één willen maken, dan wil ik een vlinder.’ Het meisje straalde. Blijkbaar was het niet erg dat ik het wist, het was tenslotte mijn eigen idee. Daarbij heeft madammeke al ervaring met steigerhout, want een poos geleden maakte ze een grote kist voor zichzelf. Ze heeft er zin in!
    Ik zag al voor me hoe ik op de zaak de boel onder handen zou gaan nemen en ondertussen in de ruimte ernaast het gezaag hoorde van de kinderen. Daar zijn ze goed in hoor, zagen! Daarna alles schuren en in elkaar schroeven. Zouden ze het ook inpakken of er ieder geval een strik omheen doen?
Terwijl iedereen hier warm liep en zelfs ik zin kreeg in een dagje op de zaak,  vroeg Marcel: ‘Wanneer gaan JULLIE dat wandbord maken?’ Keek Celine verward van Benjamin naar Marcel en zei: ‘WIJ?’


zondag 4 mei 2014

Copy-paste

Even niet storen! Ik werk de administratie bij en moet mijn hoofd erbij houden. Ik maak lijsten up to date; voeg hier wat bij, haal daar wat weg en zet alles op alfabetische volgorde. Als laatste nog even twee lijsten in één document bij elkaar voegen en klaar! Da’s een makkie: copy – paste en zo zullen ze samen één worden. Wauw, dat klinkt romantisch, als sluiten ze een huwelijk.

Het dochtersbestand staat geopend voor mij neus en wil ik plakken in het moederbestand. Had ik het net over een huwelijkssluiting? Vergeet het maar, moeder en dochter kunnen niet trouwen!
Ik druk op CTRL A (alles selecteren) en vervolgens op CTRL C (kopiëren). Daarna klik ik het dochtersbestand weg en verschijnt het moederbestand voor me. Volg je me nog?
    Ik ga op het hokje staan waar dochterlief bij moeder moet worden gevoegd en druk op CTRL V (plakken) et voilá… het gekopieerde rooster verschijnt niet op het scherm. Wel komt er een melding op het scherm die ik zonder meer weg klik. Ik probeer het nog eens, maar moeder en dochter willen elkaar gewoon niet kennen. Ik zei toch, ze kunnen niet trouwen. De melding verschijnt ondertussen voor de derde keer op mijn scherm en ik doe wat zij zeggen. Daarbij wordt het hele oorspronkelijke bestand vervangen door het nieuwe bestand.  Dat wil ik niet! Wat doe ik fout?

Misschien heb ik met CTRL A gewoon teveel gekopieerd, daarom selecteer ik bij een nieuwe poging alleen die rijen en kolommen waar tekst in staat en plak dat in het moederbestand. Weer gebeurt er niets. Ik begin aan mezelf te twijfelen. Ik kan toch wel met een computer overweg? Of is mijn computer in staking? Heeft ie een burn-out? Het kan natuurlijk niet aan mij liggen.

Nou moet je weten dat ik van het behoorlijk geduldige ben. Marcel kan wat dat betreft van me leren. Hij leeft regelmatig op voet van oorlog met zijn computer, geloof me. Omdat ik daar liever niet bij ben, verlaat ik zachtjes de zolder. Mooi niet dat ik getuige wil zijn van hoe zijn computer door het raam de weg naar buiten vindt.
    Liever ben ik er getuige van dat het apparaat op het terras uit elkaar klettert. Het lijkt me heerlijk om te zien hoe het ding neerkomt, vergezeld door gerinkel van glas en een klap op het terras, gevolgd door draadjes, schroefjes, boutjes en chipjes die in het rond vliegen. Het zal in ieder geval een beter gezicht zijn dan Marcels gezicht.
    Nu sta ik echter op het punt mijn laptoppie door de pui naar buiten te knallen. Ik ben zo ongelooflijk chagrijnig geworden dat...

Wacht, heb ik al gegeten? Nee dus! Mijn ontbijt staat onaangeroerd op het aanrecht. Je zal zien dat ik een ander mens ben na mijn maaltje. Zo werkt het bij Celine ook. Als zij als vuurspuwende draak binnenstapt na een schooldag en spuugt op school,  tegenwind en de veters van haar schoenen die niet los willen, weet ik dat een stuk fruit en wat lekkers zullen helpen. Ik zet het haar voor, blijf in stilte toekijken en word getuige van de transformatie van draak naar schaapje. Prachtig!

Nu zit ik aan mijn ontbijt en voel bij elke hap mijn frustratie bedaren. Ik blijf nog wel even uit de buurt van mijn laptop. Tot Marcel wakker is. Ik vertel hem mijn probleem en voel me enorm onzeker worden. Het gaat toch niet zoals met mijn auto? Je kent het wel, keer op keer wil die niet starten. Uiteindelijk gooi je de boel op slot en doet alles op de fiets. Als meneer later thuiskomt, draait hij de sleutel om in het contact en ‘Broem, broem’ gaat het! Even extra gassen, alsof hij zeker wil weten dat ook ik hoor dat er niets aan het handje is.

Nu pakt hij mijn laptop erbij en doet hetzelfde als ik: CTRL C, CTRL V.
    ‘Ja, dat deed ik ook!’, zeg ik zwaar beledigd terwijl moeder- en dochterbestand samen komen in één bestand. ‘Wat?’
    Marcel kijkt er triomfantelijk bij, waar ik alleen maar bozer word.
    ‘Jij deed niets anders dan wat ik deed!’, waarop hij me laat zien dat ik één regel teveel had geselecteerd. Ik ben echt boos, kan wel janken. waar Marcel glundert van trots. Hij mag blij zijn, dat hij te lang en te sterk voor me is, want het liefst smijt ik hém nu door het raam naar buiten.