Geen nieuws: het is Moederdag! Dat
weet zelfs Celine, want zo zei ze afgelopen woensdag: ‘Dat staat in mijn
agenda.’
‘Dat zegt verder dan ook niets’, was mijn
reactie. Wat alles te maken had met mijn gevoel. De afgelopen jaren kreeg ik
nog wel eens orders van dat ik niet in de kamer mocht komen of hing er een dreigend
briefje op de kastdeur: VERBODEN VOOR MAMA, NIET OPENEN!!! Ja, werkelijk, met
drie uitroeptekens. Dat hebben ze niet
van een vreemde!!! Soms werd het opgeleukt met een doodskop. Nou ja, leuk? Dat
had hij dan wel van een vreemde, lijkt me.
Dit
jaar hingen echter nergens briefjes, hoorde ik geen verboden of klonken er geen waarschuwingen.
Ik mocht overal komen. Jammer eigenlijk, want als ik de kamers niet in mag, kan
ik daar ook niets doen. ‘Zelfdoen’ zou dan klinken en ik draag met liefde de
stofzuiger en stofdoek over!
Toch was ik werkelijk bang dat Moederdag
aan me voorbij zou gaan. Als er geen folders zouden zijn geweest, was ik het
misschien ook zelf vergeten. Er was echter geen ontkomen aan. De ene folder
hemelde de moeder nog meer op dan de andere. Ik steeg al bijna boven de hemel
uit.
De
voorgestelde cadeaus hielden me echter met beide voeten op de grond. Moet ik werkelijk
verwachten dat mijn kinderen een geurtje, ladyshave of vruchtensapmachine voor
me kopen? Doe even normaal zeg! Ik wil niets zelfgekocht! Waar waren de folders
van Pipoos en andere creatieve winkels? Waar worden de kinderen, als ze niet
meer op de basisschool zitten, gestimuleerd om iets zelf te maken voor de ALLERLIEFSTE
MAMA? En dan niet stiekem door papa gemaakt hè? Ik ben toch niet Marcels
moeder?
Maar ja, ik krijg al zo vaak
zelfgemaakte dingen. Zo is elke dag een feestdag in huize Van Valen. Elke dag is Moeder-, Vader-
of Kerstdag. Nou ja, elke dag Kerst, is wat overdone.
Dagelijks tegen de kerstboom aan kijken? Daar moet ik even niet aan denken.
De
gedachte dat elke dag feest is, moet echter ook bij de kinderen geland zijn. Zij
denken natuurlijk ook dat ik me met een overvloed aan knuffels, zoentjes en
lieve woorden elke dag weer gekregen, voldoende gekoesterd weet. En dat voor
364 dagen. Die ene dag hoeven ze toch niets speciaals te doen?
Toch kreeg ik afgelopen woensdag het
idee dat Celine even schrok toen ze ook zei : ‘Maar ik heb nog niets!’ Toch een
beetje paniek in the house? Ik kon er
wel om lachen, want ik had Marcel even eerder iets ingefluisterd. Tijdens onze avondmaaltijd
werd dat haar weer toegefluisterd door papa. Waarop Benjamin natuurlijk razend
nieuwsgierig werd en ik fluisterde net
hard genoeg dat Celine het ook hoorde: ‘Ik
krijg een steigerhouten vlinder voor Moederdag!’
Celine
keek me geschrokken aan: ‘Hoe weet jij dat?’
‘Omdat
ik het een uur geleden met papa over een wandbord had en als jullie er dan toch
één willen maken, dan wil ik een vlinder.’ Het meisje straalde. Blijkbaar was
het niet erg dat ik het wist, het was tenslotte mijn eigen idee. Daarbij heeft
madammeke al ervaring met steigerhout, want een poos geleden maakte ze een grote
kist voor zichzelf. Ze heeft er zin in!
Ik
zag al voor me hoe ik op de zaak de boel onder handen zou gaan nemen en
ondertussen in de ruimte ernaast het gezaag hoorde van de kinderen. Daar zijn
ze goed in hoor, zagen! Daarna alles schuren en in elkaar schroeven. Zouden ze
het ook inpakken of er ieder geval een strik omheen doen?
Terwijl iedereen hier warm liep en
zelfs ik zin kreeg in een dagje op de zaak, vroeg Marcel: ‘Wanneer gaan JULLIE dat
wandbord maken?’ Keek Celine verward van Benjamin naar Marcel en zei: ‘WIJ?’