zondag 11 mei 2014

Zelfgemaakt

Geen nieuws: het is Moederdag! Dat weet zelfs Celine, want zo zei ze afgelopen woensdag: ‘Dat staat in mijn agenda.’
     ‘Dat zegt verder dan ook niets’, was mijn reactie. Wat alles te maken had met mijn gevoel. De afgelopen jaren kreeg ik nog wel eens orders van dat ik niet in de kamer mocht komen of hing er een dreigend briefje op de kastdeur: VERBODEN VOOR MAMA, NIET OPENEN!!! Ja, werkelijk, met drie uitroeptekens.  Dat hebben ze niet van een vreemde!!! Soms werd het opgeleukt met een doodskop. Nou ja, leuk? Dat had hij dan wel van een vreemde, lijkt me.
    Dit jaar hingen echter nergens briefjes, hoorde ik  geen verboden of klonken er geen waarschuwingen. Ik mocht overal komen. Jammer eigenlijk, want als ik de kamers niet in mag, kan ik daar ook niets doen. ‘Zelfdoen’ zou dan klinken en ik draag met liefde de stofzuiger en stofdoek over!

Toch was ik werkelijk bang dat Moederdag aan me voorbij zou gaan. Als er geen folders zouden zijn geweest, was ik het misschien ook zelf vergeten. Er was echter geen ontkomen aan. De ene folder hemelde de moeder nog meer op dan de andere. Ik steeg al bijna boven de hemel uit.
    De voorgestelde cadeaus hielden me echter met beide voeten op de grond. Moet ik werkelijk verwachten dat mijn kinderen een geurtje, ladyshave of vruchtensapmachine voor me kopen? Doe even normaal zeg! Ik wil niets zelfgekocht! Waar waren de folders van Pipoos en andere creatieve winkels? Waar worden de kinderen, als ze niet meer op de basisschool zitten, gestimuleerd om iets zelf te maken voor de ALLERLIEFSTE MAMA? En dan niet stiekem door papa gemaakt hè? Ik ben toch niet Marcels moeder?

Maar ja, ik krijg al zo vaak zelfgemaakte dingen. Zo is elke dag een feestdag  in huize Van Valen. Elke dag is Moeder-, Vader- of Kerstdag. Nou ja, elke dag Kerst, is wat overdone. Dagelijks tegen de kerstboom aan kijken? Daar moet ik even niet aan denken.
    De gedachte dat elke dag feest is, moet echter ook bij de kinderen geland zijn. Zij denken natuurlijk ook dat ik me met een overvloed aan knuffels, zoentjes en lieve woorden elke dag weer gekregen, voldoende gekoesterd weet. En dat voor 364 dagen. Die ene dag hoeven ze toch niets speciaals te doen?

Toch kreeg ik afgelopen woensdag het idee dat Celine even schrok toen ze ook zei : ‘Maar ik heb nog niets!’ Toch een beetje paniek in the house? Ik kon er wel om lachen, want ik had Marcel even eerder iets ingefluisterd. Tijdens onze avondmaaltijd werd dat haar weer toegefluisterd door papa. Waarop Benjamin natuurlijk razend nieuwsgierig  werd en ik fluisterde net hard genoeg dat Celine het ook hoorde:  ‘Ik krijg een steigerhouten vlinder voor Moederdag!’
    Celine keek me geschrokken aan: ‘Hoe weet jij dat?’
    ‘Omdat ik het een uur geleden met papa over een wandbord had en als jullie er dan toch één willen maken, dan wil ik een vlinder.’ Het meisje straalde. Blijkbaar was het niet erg dat ik het wist, het was tenslotte mijn eigen idee. Daarbij heeft madammeke al ervaring met steigerhout, want een poos geleden maakte ze een grote kist voor zichzelf. Ze heeft er zin in!
    Ik zag al voor me hoe ik op de zaak de boel onder handen zou gaan nemen en ondertussen in de ruimte ernaast het gezaag hoorde van de kinderen. Daar zijn ze goed in hoor, zagen! Daarna alles schuren en in elkaar schroeven. Zouden ze het ook inpakken of er ieder geval een strik omheen doen?
Terwijl iedereen hier warm liep en zelfs ik zin kreeg in een dagje op de zaak,  vroeg Marcel: ‘Wanneer gaan JULLIE dat wandbord maken?’ Keek Celine verward van Benjamin naar Marcel en zei: ‘WIJ?’