Waar Celine gewoonlijk de kamer binnen
komt fladderen blijft ze nu abrupt in de deuropening staan. Ik kijk op om te
zien wat er aan het handje is en zie haar ogen gericht op het tv-scherm, haar
mond staat open. Ze is duidelijk geschokt en staat erbij als een zoutpilaar. Waar
ze naar kijkt? Naar een commercial die ik al bijna kan nasynchroniseren, zó
vaak gezien. Zij blijkbaar niet.
We zien een frisse maar vooral ook beheerste
jonge vrouw met een lieve glimlach en lang donkerblond golvend haar. Ze vertelt
over haar moeder. Ze zegt daar haar moeder ‘gewoon haar moeder is.’ Zoals de meesten
van ons moeders zullen zijn, denk ik.
En
ik? Ik ben niet gewoon. Dat zal Celine beamen, geloof me. Ze vind me geschift,
maar ondanks dat gaat ze nog steeds graag met me op stap. Sterker nog, we doen
samen lekker gek als we op stap zijn. Haar motto is net als dat van mij: doe
eens gek, het leven is al ernstig genoeg. Toch ben ik bang dat ik binnenkort
bots tegen de fase waarin ze liever drie meter achter me loopt of helemaal niet
in mijn buurt gezien wil worden. Stiekem hoop ik dat ze die overslaat.
Terug naar de reclame waar de
dochter vertelt over haar moeder. Het blijkt dat haar mams door het gebruik van
een bepaalde shampoo ineens haar heeft dat schittert en voller wordt, ondanks
haar leeftijd. Ik zie van verre dat ze van hogere middelbare leeftijd is dan ik.
Toch wil ik dat mijn haar ook zo gaat
schitteren. Nu lijkt het alleen maar dunner en slapper te worden. Erger nog, ook
gr..... grij....
Ik
krijg het er ook gewoon niet uit. Nog één keer proberen… g-r-i-j-z-e-r. Paniek!
Waar is mijn tas? Ik moet NU naar de Etos.
Alhoewel ik eerst moet zien dat Celine
deze schokkende commercial overleefd. Ze is getuige van een moeder die door alleen
maar shampoo kleuriger, energieker en levendiger wordt. Ze stuitert, springt en
vliegt met haar auto bijna uit de bocht van enthousiasme. Dat alles door
shampoo!
Kleurloos
ben ik ook al niet. Zie me in de winter in mijn helder blauwe jas en nu in de
lente een kort oudroze jasje. Heerlijk kleur! Maar die energie… Doe mij daar
maar een dagelijks dubbeldikke extra portie van. Alle vitamines, kracht-, en
supervoer gaan de prullenbak in. Blijkbaar is alles dat ik nodig heb, deze
shampoo, it’s all in this bottle.
Ondertussen heb ik mijn tas gevonden
en zwaai hem over mijn schouder. Ik sta op het punt een voller, energieker en
levendiger leven tegemoet te treden. Uit de weg! Niets houdt me tegen. Behalve even
de teleurstelling dat het ‘voller’ natuurlijk juist niet op die plek zal gaan
zitten waar ik het liefst wat voller zou zijn. Voller als in een cupje meer. Even
slikken. Ik kan niet alles hebben, zo troost ik mijzelf.
Celine’s verbijstering wordt het grootst
zodra we de moeder als naaktmodel op een kruk zien zitten tijdens een
schilderscursus. Waar de dochter van verbazing bijna door het raam valt, rollen
Celine’s ogen zowat uit haar oogkassen. Ze gelooft haar ogen niet en kijkt me
verbouwereerd aan. Ik trek net mijn slippers aan. Ze vraagt perplex: ‘Mama,
waar ga jij heen?’
‘Naar
de Etos’, zeg ik laconiek en nog voor ik goed en wel bij de achterdeur ben staat
Celine voor mijn neus. Haar blik is doordringend, bijna ijzig: ‘Mama, ik
verbied je die shampoo te kopen!’ Geloof me, als die meid zo voor me staat, ben
ik stil. Met haar bijna tien centimeter langere lichaam en vollere… Uhm, voller
haar, kan ik niet anders dan even luisteren.
‘Huh?
Hoezo mag ik die shampoo niet?’
‘Dan
word je nog erger!’
