Wonderbaarlijke vermenigvuldiging

Nietsvermoedend loop ik de kamer in en hoor Benjamin: “Ik snap hier niets van.”

“Alsof ik alles snap!” verzucht ik, waar Marcel opkijkt. Hij ziet hier waarschijnlijk net als ik een uitdaging: Zouden wij kunnen helpen?

“Wat is je probleem?” klinkt Marcel vanaf de bank.

Het mannetje vertelt: “Ik heb een aantal lego poppetjes veranderd…”

Hij bedoelt dan dat hij hier en daar wat ledematen of hoofden heeft afgerukt en herplaatst op of onder een andere romp. Het idee!

Zo worden Anakin Skywalker en Obi Wan, Anakin Wan & Obi Skywalker. Snap je?

Wordt ik even terechtgewezen door zoonlief: Anakin Skywalker wordt Anakin Kenobi, want het is  Obiwan Kenobi. Ja zeg, er zijn zoveel Star Wars figuren en ik heb ze nog lang niet allemaal de hand geschud. Sorry hoor!

Zou dat eigenlijk wel mogen - zomaar ongevraagd hoofden en ledematen verwisselen? Is dat niet een misdaad tegen de Star Wars raad. Strafbaar is mijn zoon dan zeker, want alle verwisselingen zijn niet bij te houden. Moet ik ‘m straks in de gevangenis opzoeken ook nog!

Eigenlijk gaat het vooral alleen om hoofden en helmen. De ene kijkt boos, weer een ander heeft opgetrokken wenkbrauwen, zijn broertje laat zijn tanden zien en daar heeft eentje de mondhoeken in mineur waar een volgende een big smile toont.

Vraag ik me ineens af, vanwaar die vijl?! Die ligt er gewoon tussen. Wil ik weten wat hij daarmee doet? Ineens ben ik blij dat de broekjes niet uit kunnen, anders zouden hier straks alleen maar meisjes lego-poppetjes lopen. Dat zijn dan weer mijn vreselijke gedachten, want hij gebruikt de vijl gewoon voor het veranderen van helmen en geweren. Niks ergs verder.

Kijk ik nog even naar de lego-koppen-verwisselingstrucs.

Het idee is best eng. Zou Benjamin maar zo op een nacht Marcels slanke kop op mijn romp plaatsen? Sta ik op met een baard en hij met krullen. Dat zal hij leuk vinden! Waar mijn echtgenoot normaal in no-time klaar is met zijn minimalistische haarcoupe, mag hij nu nogal wat werk verzetten om die krullen op orde te krijgen. Dan is ook mijn grote beroepsgeheim van wat al mijn haarproducten kosten ook bekend. Oh nee, die wisseltruc mag nooit plaatsvinden. Deur op slot!

Terug naar de kleine kerel die vertelde over zijn getransformeerde poppetjes: “Nu heb ik ze ook weer terugveranderd…” Oh, wat zullen ze blij zijn zeg. Gewoon weer helemaal zichzelf. Jar Jar weer helemaal blij, want hij kan gewoon niet goed opschieten met het onderlijf van Jaba de Hutt en Anakin wordt er serieus niet leuker op hoor als zijn achternaam Kenobi wordt. Trouwens, Anakin doodt Kenobi in deel-weet-ik-veel. Hoe moet dat dan? Ik voel een identiteitscrisis.

Gelukkig maar dat alles bij het oude is.

“Maar wat is dan het probleem?”

“Ik heb nu ineens heel veel geweren over!!!” zegt meneertje.

“Daar is toch niets mis mee?” is mijn onbegrijpelijk reactie.  Hij is gek op al die strijdmiddelen, en zomaar meer overhouden is toch vet!? Ik kijk of Marcel het probleem ziet. Geen vage blik.

Hij kijkt behoorlijk strak voor zich uit en vraagt: “ Heb je de mannetjes bij de vrouwtjes gelegd?”

Volgens mij keek ik behoorlijk wazig voor me uit. Ik miste hier iets, snapte het even niet. Het kwartje doet er even wat langer over voor het valt. Dan ineens: PLING! Gevallen!

“Oh ships…”  klinkt uit Benjamins strotje!

“Oh ships?” zeg ik. “Echt niet! Je wilde toch meer lego? Leg dan de mannetjesblokjes bij de vrouwtjesblokjes en tada! Meer lego! Nog beter: leg mannetjes geld bij vrouwtjes geld. Misschien groeit er dan een geldboom uit.” Het idee had van hem kunnen zijn. Euro tekens staan in zijn ogen.  

Zie ik al voor me hoe straks overal in huis stapeltjes geld liggen…

En elke dag het checken: is er al meer?

Back to the roots

Eén ding speelde deze week en brengt een dilemma met zich mee.

Moet ik het nu wéér over kikkers gaan hebben? Gaat Paddentrek in de herhaling? Of ga ik een ‘Guppy’s II’ schrijven? Val ik dan niet teveel in herhaling? Heb ik niet iets beters te schrijven?

Nee!

Want  de afgelopen maand stond nu eenmaal in het teken van een aquarium. Benjamin wil nog steeds  guppy’s en die komen er hier nog steeds niet in… Waarom dan wel een aquarium aangeschaft? Da’s echt onbegrijpelijk!

Dat kan ook alleen in dit rare gezin. Geloof me!

Wat is er namelijk in de tussentijd gebeurd?

Papa heeft tegen onze zoon zoiets gezegd als: “Als jij nou eens bewijst goed voor kikkerdril te kunnen zorgen, dan komen er misschien wel guppy’s.”

Mijn oren klapperden. Hoorde ik dat goed?! “Wat zeg jij nou? Wat denk je dat dit jongske gaat doen en waar we over een paar maanden mee zitten? Guppy’s dus! Bedankt slimmerik!!!” Hij denkt écht dat onze zoon het er niet goed vanaf gaat brengen. Ik? Ik ga afwachten, denk dat mijn man onze zoon te laag inschat.

Dan ineens de langverwachte vruchtbare dag. Zoonlief kwam dolgelukkig thuis, vloog als een doldwaze de schuur in en kwam er even snel weer uit met een netje, emmertje en andere toebehoren die al dágen klaar liggen. Hij had al eerder kikkers gespot, nu ook kikkerdril! Jippie-a-jee!

Als snel kwam hij terug met kikkerdril dat in het aquarium werd gedropt en ging weer als vanouds met kikkers spelen die hij in de sloot bij school had gevangen. Hij bouwt werkelijk een fort voor ze. Het idee, spelen met kikkers! Ik heb het kind een winterlang niet zo horen kwaken, ik bedoel kwekken over deze springertjes!

Wel denken paps en mams iets geleerd te hebben over kikkers: volgens ons willen ze altijd terug naar waar ze vandaag komen. Vandaar dat we bij het vallen van de nacht een paar kikkers bij de pui troffen. Wij vermoeden dat ze terug willen naar hun sloot en de weg erheen loopt dwars door ons huis. Ze ruiken waarschijnlijk dat de sloot inderdaad in het zuiden ligt en hopen waarschijnlijk nu dat ik mijn huis voor ze openstel. Mooi niet. Ze gaan er maar mooi om heen, zoals ook om het huis van onze buren, de straat over, achter de boerderij langs…

Hebben die beesten even een TOMTOMmetje nodig zeg!

Ahwel, ik besluit te gaan slapen en ontdek dat er de volgende ochtend geen kikker meer te zien is. Zouden ze de weg gevonden hebben of onderweg overreden zijn door… STOP! Ik wil er niet over denken. Word ik nu medeplichtig aan doodslag?!

Dan ineens, met die theorie in gedachten, krijg ik het Spaans benauwd.

We hebben een deal (gelezen op internet):  zodra de kikkervisjes achterpoten krijgen moeten ze teruggeplaatst worden in de sloot. Doch als onze theorie klopt: dat kikkers altijd terug willen naar hun roots, naar daar waar ze vandaag komen, wat gebeurt er dan met de tot ontwikkeling gekomen kikkerdril in de slaapkamer hier boven mij. Ze veranderen sinds eergisteren in kikkervisjes. Ja ja, die drillertjes zijn uit hun eitjes en wiebelen rondom hun dril. Sommigen zijn er los van gekomen en drijven vlak onder het wateroppervlak. Ik hoor ze denken: “Even volhouden, even doorgroeien en dan spring ik…”

Lig ik een dezer nachten lekker te slapen en ontdek niet Marcel maar een kikker naast me op het kussen. Als ie maar niet denkt dát ik ‘m ga kussen. No way! Ik jaag ‘m mij kamer uit, mijn huis uit en sleep al zijn broertjes en zusjes mee. Weg met die amfibieën, ver weg het liefst! Kwaak je weg!

Zie ik al voor me hoe elke avond een rijtje kikvorsen bij de pui staan… Ze kijken me met hun bolle kraaloogjes verdrietig aan. Ze willen terug naar hun roots. Rest mij dus nog één ding: Marcel, Benjamin en het aquarium buiten zetten, daar zijn je roots!

Skyfall

Heb je enig idee hoe pijnlijk diep het ravijn, hoe wijd de kloof tussen zoon en moeder KAN zijn? Het is gewoon shocking. Mijn eigen vlees en bloed! Wat zit er in zijn bloedbeeld?

Kijk, ik hou van films als “The Holiday”, “Nottinghill”en zoveel meer. Je kent ze wel: lekker zoet, lekker niet-spannend en heel anti-bloederig. Ik kijk ze graag samen, met een niet nader te noemen huisgenoot. Deze medebewoner vindt het vast niet leuk als ik zijn naam vermeld. Je zou eens denken dat hij een softie is…

Meest favoriet bij moi zijn echter Kostuumdrama’s. Nog amper een woord vuil gemaakt aan enig titel ben ik NU in staat te stoppen met schrijven en een van deze films te kijken. Lekker in mijn enige uppie languit op de bank. Niet storen! Zie me wegzwijmelen bij “Pride & Prejudice” of “Sense and Sensibility”. Traagheid ten top. Ieder ander valt er bij in slaap terwijl ik geen seconde mis. Als ik door knipperen met mijn ogen iets mis, spoel ik terug. Ik raak in extase. Heerlijke kijkplezier for one!

Daarnaast de keus van mijn kleine jongen. Hij kiest “Spider Man”, waar je ziet hoe iemand wordt doorboord door een glider. Ik weet ook niet wat dat is, maar hij legt uit: een zwevend ding, waar allemaal bommen aan zitten en het heeft uitschuifbare punten. In dit geval schuiven die punten precies uit het ding als het op de slechterik afkomt – hij wordt doorboord! Benjamin roept uit: “Cool”. Ik verschuil me achter een kussen.

Een andere favoriet is “Indiana Jones 1”. Hier zien we een mens verleppen. Dacht ik dat hij het over een oude vrouw had, maar nee, iemands gezicht wordt rood en verandert in een soort rode pudding. Wat hij daarvan vindt? “Lekker!” Pudding? Ja, maar dit toch niet?! Vervolgens vliegt er een hoofd uit elkaar en bloed spat in het rond. “Spetterend.”

“Indiana Jones 2”, heb ik zelf vroeger gezien en raad onze filmfreak aan vooral te kijken vanwege de oogballen in de soep. Ik was echter vergeten hoe de skeletten naar beneden komen vallen in een grot of schorpioenen, torren, krekels, sprinkhanen, kevers, mieren (allemaal mega groot) die over iemand heen lopen. Vergeet de uitgerukte harten en mensen die door krokodillen uit elkaar worden gerukt niet. Heb ik dat gezien? Heb ik ervan genoten hoe er gekoelde apenhersenen worden gegeten? “Nee, ik hoef geen ijsje!” zeg ik kokhalzend, naast me klinkt: “Gaaf!”

Dan naar “Star Wars 3”. Het ergste deel van de zes. Onze knappe Anakin Skywalker (Hayden Christensen) verbrand daarin voor je ogen. Echt naar. Hij overleeft het maar net en wordt getransformeerd tot Darth Vader. Eens goed en KNAP (!!!) is hij nu the bad ugly one.

Vervolgens wordt in deel vier iemands arm afgerukt en blijft achter in een plas bloed. Erger nog: een romp wordt doorgesneden door een lightsaber. De luguberheid viel mee, er was geen spatje bloed. Toch huiver ik, waar Benjamin geniet: “Vet!”

Nu is Benjamins wens: “Skyfall” en doet nieuwsgierig navraag op school. Ongetwijfeld zijn er klasgenoten die de film al gezien hebben. Als hij aan het eind van de dag sip thuiskomt, ben ik super nieuwsgierig wat er aan de hand is. Hij had gehoord dat er erg spannende stukken voorkomen in de film. Zó eng dat zelfs zijn vriendje, die wel ergens tegen kan, het ronduit schokkend vond. Ik was verbaasd, wat is er dan zo schokkend? “Ze doen ‘het’ in de film en zoenen ook nog!”

Stel je voor dat hij een nachtmerrie krijgt van de liefdesscènes in de film. Da’s echt angstaanjagend. Je zou eens moeten zien hoe zuslief en hij zich achter kussens verschuilen voor alleen maar een kus-scene. En dan dit in “Skyfall”?!

Hij is er nog niet uit en speelt nog wat. Gebruikelijk klinken er bijbehorende crash geluiden, ontploffen er bommen en vliegen de granaten me om de oren. Veel herrie en ellende dus. Echter nu speelt hij vredig en liefdevol met een zelfontworpen lego helikopter en poppetje. Heel vredig vliegt de helikopter door de lucht terwijl het mannetje op de rand staat. Hij houdt zich vast aan de deur en vliegt stoer mee.

Ik denk aan Mr. Darcy, die op weg is om zijn liefde te bewijzen aan Elisabeth en oefent nog even zijn tekst: ““In vain have I struggled. It will not do. My feelings will not be repressed. You must allow me to tell you how ardently I admire and love you.”

Dan ineens: “Kaboem, knal, knetter, dreun.” De helikopter begint te hellen, raakt met een propeller de grond en crasht. Ik schrik me het apezuur en herken als gestoken door een bij ineens dat het poppetje niet mr. Darcy is, maar 007!!!

Bed en goed

Werk afgeven, is echt niet mijn ding, hulpvragen nog minder! Toch moest ik woensdag hulptroepen inschakelen om de bedden op te maken. Ik had het beddengoed er wel afgehaald, maar het weer opmaken zat er niet in door schouderproblemen. Baal, baal!

Mijn manneke, de anti-huisman, kreeg het onder zijn hoede. Voor mij is dan zaak uit de buurt te blijven. Stel dat ik commentaar ga hebben. Hij kan dit! Dit wordt lachen! Hij heeft het al eens eerder moeten doen.

Wel zielig hoor. Werkt hij zich al een slag in de rondte en zet alles op alles om zijn overdrukke B.V. draaiend te houden. Daarbij helpt natuurlijk een sterke vrouw achter hem. Ahum! Dat zeggen ze toch? Ik zeg er niets verkeerd mee… toch?

Jawel dus!

Ik moest mijn taken verzaken, hoe sterk! Nu mocht hij MIJN werk doen. Oef, dat is erg!

Huwelijkse voorwaarden kennen we niet, behalve die ene: Ik maak elke ochtend zijn brood. Naast een ongeschreven voorwaarde: de één bemoeit zich NIET met het werk van de ander. Dit omdat degene op zijn/haar plek de beste is. Basta! Ik thuis, hij uit!

En nu moet hij thuis invallen… Hij is amper op weg naar boven of ik hoor: “Wat moet er op het bed?” Daarom loop ik met ‘m mee en pak het benodigde beddengoed. In elke kamer wordt het netjes op de bedden gelegd.

Het moet nu wel heel gek lopen wil ons tweepersoonsdekbedhoes teruggevonden wordt op Celine’s bed, waarbij het dekbed verloren raakt. Wij belanden onder de dino’s met een tweeepersoonsdekbed die dubbel opgepropt zit en Benjamin verdwijnt onder een paardenhoes. Zie het al voor me, dat wordt schapen tellen.

Ondertussen vult onze slaapkamer zich al met gezucht, gesteun en gekreun. Al kruipend van de ene hoek naar de andere wordt het onderlaken om het matras gedaan: “Hij past niet!”

Hij zit inderdaad wat strak: “Dat komt wel goed lieverd.”

Heeft hij het onderlaken goed, vraagt hij: “Of ligt het laken niet strak genoeg?” Nu hij ernaar vraagt mag ik reageren: “Bij mij ligt ie strakker.”

“Zie je wel, ik doe het noooooit goed!” waarop ik opper dat als hij niets had gevraagd ik niets had gezegd. Echt niet!

Dan de kussenslopen, een diepe zucht. “Moet dat allemaal om die ene kussen?”

“Ja, het witte eerst en dan die met het hart.” Ik zie al voor me dat hij het andersom zou doen, al is het maar om mij te pesten en loop weg. Ik moet hem toch het gevoel geven dat ik hem deze klus toevertrouw?!

Ik roep nog na dat ik Agaath* niet ben en bekrachtig dat met: “Ik ben Irene hoor!”

Hoor ik van onder het dekbed: “Ja, dat is al erg genoeg!”

“En bedankt!”

Even later hoor ik overleg met dochterlief: “We doen het samen of je doet het alleen.” Ze heeft blijkbaar nu geen tijd en maakt daarmee een keus. Dat moet ik de volgende keer ook zo brengen. Leuk leerpuntje. Zal ze het ook op tijd doen???

Nog één bed te gaan, voor mijn bikkel. Hij haalt het kind erbij, die juist lekker zit te spelen. Onder luid protest, maar stiekem wel wetend dat het leuk wordt klinkt: “Ik kan het niet eens!” zegt papa: “ik ook niet!”

Ik loop mee, want zij zijn een goed team. De kleine kerel moet zijn eigen kussen in twee slopen doen, wat hem lukt. Zie het bolletje in de slopen; heeft ie het kussen dwars in de slopen. Dat is nog een hele kunst. Zegt papa: “Het is jouw kussen, dus als je het zo lekker vind, vind ik het best.”

Goeie! Moet je zien hoe goed hij het ineens kan, terwijl papa van links naar rechts over de hoogslaper dendert. Het verrast me dat hij zijn kop niet stoot tegen het plafond. Dat is mij al zeker wel drie keer gebeurd… Ezel!

De samenwerking gaat perfect, zeker bij het vullen van het dekbedhoes. Het gaat gesmeerd. Zodoende, denk ik dat deze mannekes het elke week maar moeten doen.

Als ik dan even in onze slaapkamer wat moet pakken, zie ik ons bed…

Nee, ik zeg niks en vooral ik DOE niks!

*Agaath, is de gefingeerde naam van een vroegere Hoofd Huishouding van een instelling, die enorme controles uitoefende over gedane werk en er was altijd wel iets niet goed.