zondag 21 april 2013

Back to the roots



Eén ding speelde deze week en brengt een dilemma met zich mee.
Moet ik het nu wéér over kikkers gaan hebben? Gaat Paddentrek in de herhaling? Of ga ik een ‘Guppy’s II’ schrijven? Val ik dan niet teveel in herhaling? Heb ik niet iets beters te schrijven?

Nee!
Want  de afgelopen maand stond nu eenmaal in het teken van een aquarium. Benjamin wil nog steeds  guppy’s en die komen er hier nog steeds niet in… Waarom dan wel een aquarium aangeschaft? Da’s echt onbegrijpelijk!
Dat kan ook alleen in dit rare gezin. Geloof me!

Wat is er namelijk in de tussentijd gebeurd?
Papa heeft tegen onze zoon zoiets gezegd als: “Als jij nou eens bewijst goed voor kikkerdril te kunnen zorgen, dan komen er misschien wel guppy’s.”
Mijn oren klapperden. Hoorde ik dat goed?! “Wat zeg jij nou? Wat denk je dat dit jongske gaat doen en waar we over een paar maanden mee zitten? Guppy’s dus! Bedankt slimmerik!!!” Hij denkt écht dat onze zoon het er niet goed vanaf gaat brengen. Ik? Ik ga afwachten, denk dat mijn man onze zoon te laag inschat.

Dan ineens de langverwachte vruchtbare dag. Zoonlief kwam dolgelukkig thuis, vloog als een doldwaze de schuur in en kwam er even snel weer uit met een netje, emmertje en andere toebehoren die al dágen klaar liggen. Hij had al eerder kikkers gespot, nu ook kikkerdril! Jippie-a-jee!

Als snel kwam hij terug met kikkerdril dat in het aquarium werd gedropt en ging weer als vanouds met kikkers spelen die hij in de sloot bij school had gevangen. Hij bouwt werkelijk een fort voor ze. Het idee, spelen met kikkers! Ik heb het kind een winterlang niet zo horen kwaken, ik bedoel kwekken over deze springertjes!

Wel denken paps en mams iets geleerd te hebben over kikkers: volgens ons willen ze altijd terug naar waar ze vandaag komen. Vandaar dat we bij het vallen van de nacht een paar kikkers bij de pui troffen. Wij vermoeden dat ze terug willen naar hun sloot en de weg erheen loopt dwars door ons huis. Ze ruiken waarschijnlijk dat de sloot inderdaad in het zuiden ligt en hopen waarschijnlijk nu dat ik mijn huis voor ze openstel. Mooi niet. Ze gaan er maar mooi om heen, zoals ook om het huis van onze buren, de straat over, achter de boerderij langs…
Hebben die beesten even een TOMTOMmetje nodig zeg!

Ahwel, ik besluit te gaan slapen en ontdek dat er de volgende ochtend geen kikker meer te zien is. Zouden ze de weg gevonden hebben of onderweg overreden zijn door… STOP! Ik wil er niet over denken. Word ik nu medeplichtig aan doodslag?!

Dan ineens, met die theorie in gedachten, krijg ik het Spaans benauwd.
We hebben een deal (gelezen op internet):  zodra de kikkervisjes achterpoten krijgen moeten ze teruggeplaatst worden in de sloot. Doch als onze theorie klopt: dat kikkers altijd terug willen naar hun roots, naar daar waar ze vandaag komen, wat gebeurt er dan met de tot ontwikkeling gekomen kikkerdril in de slaapkamer hier boven mij. Ze veranderen sinds eergisteren in kikkervisjes. Ja ja, die drillertjes zijn uit hun eitjes en wiebelen rondom hun dril. Sommigen zijn er los van gekomen en drijven vlak onder het wateroppervlak. Ik hoor ze denken: “Even volhouden, even doorgroeien en dan spring ik…”

Lig ik een dezer nachten lekker te slapen en ontdek niet Marcel maar een kikker naast me op het kussen. Als ie maar niet denkt dát ik ‘m ga kussen. No way! Ik jaag ‘m mij kamer uit, mijn huis uit en sleep al zijn broertjes en zusjes mee. Weg met die amfibieën, ver weg het liefst! Kwaak je weg!

Zie ik al voor me hoe elke avond een rijtje kikvorsen bij de pui staan… Ze kijken me met hun bolle kraaloogjes verdrietig aan. Ze willen terug naar hun roots. Rest mij dus nog één ding: Marcel, Benjamin en het aquarium buiten zetten, daar zijn je roots!