Paddenstoelentocht Bergherbos

    ,,We gaan naar Landal Stroombroek,” zei Marcel weken geleden, waarop direct belletjes klingelden.
    ,,Stroombroek? Dat klinkt somehow bekend.”
    ,,Het ligt bij Doetinchem.”
    ,,Auw, dat veroorzaakt een denkbeeldige dreun.”
    ,,Hoezo?”
    ,,Het brengt me terug naar een niet gelukkige memory lane. Zomaar ineens rij ik opnieuw naar die afschuwelijke woongemeenschap in Hengelo, Gelderland, waar mijn ouders een nieuw leven wilden startten. Een rampzalig schooljaar op een nog ergere school volgde. Gelukkig verhuisden we een jaar later naar Zevenaar. Ik ademde weer.
    Dat was… Nu keek moi een weekend relaxen in de ogen en besloot: Open de prullenbak! Hup, daar gaat de doodongelukkige memory lane. Ik pak in voor een good-vibes-only-geheugenlaantje. Zin in.

Cadeau
We landden in een gezellig huisje en beseften met de vroeg ondergaande zon, dat een rondje Stroombroek geen kwaad kon. Daarmee stroomden de eerste good vibes mijn geheugen in, want de hemel gaf ons een fantastisch cadeau verpakt in een prachtige zonsondergang van geel, oranje, rood en paars.

    Terug in ons huisje, genoten we van een gourmet en startte ik een nieuwe puzzel.

    ,,Die puzzel moet dit weekend af. We gaan niet eerder naar huis,” zei manlief erbij.
    ,,Dan leg ik het laatste stuk nooit en blijven we steken in deze tijd van niks moeten en alles maggen. Ik kan wennen aan een leven van opstaan wanneer ik wil; van in mijn pyjama rondbanjeren of meteen aankleden; van de haard hoog opstoken of eerst een rondje wandelen in mijn uppie. Wat ik deed op de zaterdagochtend met zonneschijn na alle regen. Ik wandelde er in mijn uppie een rondje omheen en kreeg een zonknuffel die alle manieren van lichttherapie deed vervagen. Tikte ik toch mooi weer een item voor mijn good vibes geheugenlaatje aan.

Bergherbos korte versie

Bij thuiskomst brandde het hout in de haard en wachtte een heerlijk ontbijt. Met de zon op zijn gezicht, zei manlief vervolgens:
    ,,Zullen we jouw geluk nog eens beproeven en nu gaan wandelen. De voorspellingen voor nu zijn goed, voor vanmiddag niet."

    ,,Alle reden dus om mijn wandelschoenen opnieuw aan te schuiven." Met een langere route op de planning, trok ik de veters strakker aan. Onze bestemming was de rode wandelroute (7 km.) in het Bergherbos van Natuurmonumenten in Beek.

    Kort gezegd: het was een mooie en afwisselende wandeling. Een aanrader.
    Tot gauw, lieverdjes.

Spelen
Hahaha, gein, ik en kort. Ja, ik ben klein, maar nooit kort van stof.

    Al was deze wandeling er zeker een in de categorie: doen!

    We startten bij de gezellig uitziende Uitspanning ’t Peeske, waar de vijver met de weerkaatsing van de vis me enorm trok.

    We wandelden vervolgens Oerrr Speelnatuur in. Oef, tijdens weekendjes weg, heb ik niet zo’n trek in rennende en schreeuwende kinderen in mijn bubbel. Ze smaken me niet zo, al zag dit stukje natuur er aantrekkelijk uit. Echt op zijn Natuurmonumentens. Even speet het me dat ik mijn nieuw jas aan had. Ik had best even willen klimmen en klauteren.
    

Verrassingen
We wandelden braaf door en liepen al snel langs een bosrand, met aan de ene kant de beschutting van het bos en aan de andere kant het weidse open veld. Ik hou van die combinatie.
    We ontdekten al snel een bankje, waaraan nooit een gebrek is in de bossen van Natuurmonumenten. Al snel volgde nog een, met ook daarop een bijzondere spreuk - om blij van de kleur en geëmotioneerd bij stil te staan:

Paddenstoelen
We wandelden door, genietend van de vele herfsttinten tot in de boomtoppen. Waar de bodem ineens onze aandacht trok. We stuitten op een enorme hoeveelheid paddenstoelen. Vanaf dat moment richtten onze ogen zich vooral op de bodem en zou ik per zin een schimmelfoto kunnen plaatsen.
    ,,Nu nog die rode met stippen,” merkte ik op na honderden beige, bruine en grijze paddenstoelen. Ver voorbij de helft van de route stuitten we erop en volgden er meer. Ook vonden we een kabouterzwembadje aan een stam. Het bevond zich in een holte waar eens een tak zat. Het leek wel of ik door het hout heen keek. De kabouter nooit gezien. Volgens mij bestaan die figuurtjes echt niet. Zoveel paddenstoelen gezien, maar nooit stak een puntmutsige er zijn koppie onderuit. Laat staan dat ik eentje in zijn zwembroek al baantje trekkend in een boomholte aantrof.

    Wel kreeg ik een blad, zo geënsceneerd als wat. Die dwarrelde er heus niet spontaan in, tenzij meetelt dat Marcel die spontaan in het zwembadje legde.

Uitkijktoren
We vervolgden de paddenstoelen, ik bedoel de route, tot we op ongeveer de helft van de route Uitkijktoren Hulzerberg bereikten.
    ,,Ik voel mijn benen al behoorlijk met deze heuvel-op-heuvel-af-route. Had ik maar mijn oude jas aan, dan kon ik een stukje heuvelaf rollen. Maar oké, moe of niet, ik wil daarboven staan, dus…”

    We klommen te toren in en genoten eenmaal boven van vergezichten in alle winstreken.
    Zoekend naar ijkpunten met behulp van Google Maps, herkende ik de brug bij Emmerich. Daarmee bepaalde ik welke richting welke plaats lag, tot Marcel boven me, in de rand wees. Daar stonden alle plaatsnamen.

    ,,Ik had het goed! Maar wie plaatst dat nou boven ons hoofd? Je kijkt toch niet in het dak?”

 

Duits

De route vervolgend betraden we na veel loofbos een ‘mikadobos*’, zoals Marcel het terecht noemde. Ik kreeg spontaan zin in dat spel. Maar ja, het was allemaal vies en vochtig en mijn jas was zo schoon. Dat paste wel heel goed bij de middeleeuwse markegrensweg de Laak, waarop we liepen. De tijd van de schone jonkvrouwen.

    Al goed, zo dichtbij Duitsland kon ik beter mijn Duits oefenen. Al komt bij mijn goed bedoelde ‘Gutentag’ er toch altijd ‘Bonjour’ uit.

    Al kan ik beter ‘Au revoir’ zeggen, want al zitten we nog midden in de wandeling, de rest was meer van hetzelfde: paddenstoelen, bospaden, bosranden en bankjes en oh ja, aan het eind regen.

    Maar daar heb je vast als meer dan genoeg van.

Liefs met nog wat foto's toe,

Irene

 

* het Mikadobos

Lady in Red

Lieve…, nee, te zoet.

Beste…, ieuw, hoe afstandelijk.

Hey Co, ja, dat klinkt à la moi. Welke Co? Ik ken vier of vijf Co’s of is dat in meervoud Koos? Afijn, Co weet wel wie hij is, nu mijn brief.

Hey Co,

Heb jij er enig idee van dat jij je zin kreeg en het nog niet eens door hebt? Het heeft alles te maken met onze ontmoeting van een poos geleden op de Prinses Ireneweg? Hoe grappig die naam. Jij zei iets van:
    ,,Ik herkende je bijna niet zonder je rode jas.”
    ,,Het regent, dus dan draag ik deze regenjas."
    ,,Maar dan herkent niemand je."
    ,,Ja, maar, die vrolijke bloemen vergeet je toch niet meer?”
    ,,Nou, jij bent eigenlijk vooral bekend als de vrouw in de rode jas en..."
    ,,De krullen," klonken we in koor en lachten erom. Al vroeg ik me plotseling af: Wie is deze vrouw in de regenjas? Om aan een identiteitscrisis te ontkomen besloot ik op zoek te gaan naar een nieuwe en echt goede, rode winterjas. De huidige was een noodoplossing en aan vervanging toe.

    Het voelde alsof je me een uitdaging gaf, Co. Ik zeg:

    ,,Aangenomen." Want ja, ik voel me gelukkiger in de fantastische kleur rood. Het springt er uit, knalt door de donkere maanden heen en fleurt mijn omgeving op.
    Heb jij echter oog voor de damesmodekleuren van nu? Zie jij rood? En als je het al ziet, zie je dan ook een rode mantel? Ik vond die niet in Houten, wat de uitdaging alleen maar vergrootte.
    Bedankt vriend.

Lijstje
Gelukkig geef ik niet snel op en had Marcel, mijn lief, afgelopen zondag zin om Utrecht centrum onveilig maken. Daarmee zette ik meteen schoenen op de lijst. Niet omdat ik het zo leuk vind om kleding én schoenen te kopen. Bij het eerste ervaar ik de spiegel in de felverlichte kleedhokjes als genadeloos eerlijk en mijn voeten? Het is niet het Griekse karakter dat daarbij dwars zit, maar het feit dat ik naast de Prinses op de zandkorrel ook de Prinses op de brede voeten ben. Dan is het vinden van nette schoenen one big challenge. Maar ja, ik voel de zandkorrels onder de zolen van mijn huidige nette schoenen, dus…

Lomp
Eigenlijk baal ik ervan dat ik mijn heerlijke wandelschoenen niet overal onder aan kan. Ze staan als halve zolen onder een jurk of rok. Stel dat ik afgelopen woensdag op die rampenstampers dat ene feestje had bezocht? Al maakt het niet uit, want ik ben toch al getrouwd. En mijn lief loopt onverstoorbaar naast me als ik toch met die lompe schoenen onder een jurk wandel. Toch loop ik er graag als 100% vrouw graag vrouwelijk bij.

Hoopvol
Dus: jas + schoenen = uitdaging in het kwadraat. Daar gingen we, sjoppen (ja, het is shoppen, maar I love sjoppen more). Wat mij betreft was onze slagingskans even groot als het rijzen van brood zonder gist. Wat een beproeving. Maar geloof het of niet, Co, na wat pas- en zoekwerk slaagden we beide voor schoenen in de eerste winkel die we bezochten.
    ,,Jippie! Dat ging wel heel snel”, zei ik enthousiast toen we de drempel van Scapino over stapten in de richting van de Oude Gracht.
    ,,En door naar jouw jas,” klonk Marcel, waarna we alle kledingwinkels op onze route in en uit liepen, op één na, vanwege de walgelijke prijzen. Al mag een jas best wat kosten om een aantal jaar mee te gaan, het kan ook teveel zijn. Vervolgens bezochten we alle kledingzaken op onze route naar Hoog Catharijne en daarbinnen. Steeds vaker maakte ik gebruik van Marcels lange lengte. Niet door op zijn rug te springen hoor, maar hij zag met een eerste, tweede of derde blik soms direct of er sowieso iets roods in de winkel hing.
    Sporadisch vonden we iets, maar dat was niet getailleerd, te lang, niet rood rood, maakte me dik of de stof was te dun. We hielden vol tot stuitingstijd om blij met onze schoenen en ongelukkig zonder jas thuis te komen.

Online
Daar opende ik mijn laptop en zei:
    ,,Ik ga even naar Wehkamp.” Ik zocht op 'rode mantel' en bumpte bijna direct op een prachtige rode mantel in mijn maat. Die kukelde ik in de winkelmand, drukte op de bestelknop en haalde twee dagen later een pakket uit de pakket box. En raad eens wat?
    De jas is perfect! Je moet ‘m zien. Nee, je moet de vrouw in de rode jas en met die krullen eens zien. Ik ben mezelf weer en voldeed daarmee aan jouw uitdaging.

Factuurtje
Blijft daar één ding: waar stuur ik de rekening naartoe? Sterker nog, waar bezorg ik deze brief? Iets met geen adres. Bij gebrek daaraan dacht ik: dan bezorg ik de brief gewoon hier. Vind je vast niet erg?

Met lieve groet,

Hulpmiddelen ✔

    ,,Zus jij bent arts, zet even jouw handtekening hieronder,” zei ik tegen José, mijn oudste zus, terwijl Heidi, de middelste van ons drie, achter me gniffelde. Al zag ik Heidi niet, ik wist dat ze op haar tenen achter me stond en over mijn schouder meekeek om te zien of ik de ander zover kreeg dat ze tekende.
    ,,Waarom zou ik ‘m zetten?”
    ,,Nou, gewoon omdat.” Waarop José haar wenkbrauwen optrok. Ik vervolgde: ,,Oké, omdat daar staat: Naam en handtekening arts. Dat ben jij.”
    ,,En dan?”, zei ze.
    ,,Dan… Uhm… Dan heb ik een leuke blog,” zei ik met een brede glimlach en vol overtuiging. Waarna de topper een pen pakte en tekende. ✔
    ,,Zo, die is binnen,” hoorde ik Heidi achter me. Hard lachend liepen we richting de woonruimte van onze ouders.

Wonderman
Het plezier van deze handtekeningactie was er een in een rij van grappige situatie tijdens een bezoek aan mijn ouders vorige week. Zoals altijd liep ik achterom en duwde de deurklink van hun achterdeur omlaag. Tot mijn grote verbazing gaf de deur niet mee. Gelukkig bleek een deur verderop niet op slot. Daarmee stapte ik de onverwacht stille keuken van José in. Met flinke onzekerheid in mijn stem – ik reisde toch niet voor niets ruim twee uur – riep ik:
    ,,Volk!” Geen enkele geopende arm wachtte me op. Niemand stond verrast op uit de stoel. Ik pakte al bijna een zakdoek uit mijn zak, toen ik ineens mijn Amerikaanse zwager in de deuropening naar de huiskamer aantrof. Daarmee turfde ik mijn eerste knuffel...✔
    ,,Hallo?”, klonk ineens van verder weg de stem van Heidi, de vrouw van mijn Amerikaanse zwager. Alleen zij kan ‘hallo’ zeggen met die kinderlijk vragende klank. Knuffel twee was een feit...✔
    ,,Eindelijk ben je daar.” verzuchtte ik. Sinds de aanrijding van mijn vader en daarna de val waarmee hij zijn heup brak, moest zij alles van een afstand volgen. Nu zag ze met eigen ogen hoe onze 87-jarige wonderman het doet.

    Ik krijg nog rillingen als ik terugdenk aan het telefoontje: ‘Papa is aangereden. Hij ligt op de IC en haalt mogelijk de ochtend niet.' Kijk hem nu: Hij komt er steeds weer een beetje bovenop. Dat heeft voor ons alles te maken met zijn actieve levensstijl. Voor de aanrijding wandelde, fietste en tuinierde hij. Behalve het fietsen, pakte hij alles langzaamaan weer op. Ik eis dat als hij ooit weer fietst, dan wèl een helm draagt. Als hij inwoner van Houten was, bevroeg ik hem de helm op de kop. Laat hem maar navertellen hoe stom het is om geen helm te dragen op een e-bike. 

Vier
Zo dwaalden mijn gedachten, tot ineens achter me:
    ,,Hallo zus.” Daar stond José met een wasmand in haar handen.
    ,,Waar kom jij ineens vandaag?”, vroeg ik stomverbaasd en keek omhoog, alsof ze uit de lucht viel.
    ,,Van boven.”
    ,,Ja, dat dacht ik al. Jij engel.” Ze zette de wasmand bij mijn vader, zodat hij zijn eigen was kon vouwen - zo gaat dat in 2023 – en gaf me een knuffel. Tada, knuffel nummer drie en vier; die kwam van papa...✔✔

Aanvraag
Waarschijnlijk wilde ik iets opschrijven, want ineens ontdekte ik het schrijfblok dat ondersteboven op tafel lag. Ik draaide het om en las: ‘Aanvraag hulpmiddelen’.
    ,,Wat heb jij daar?”, klonk Heidi die soms de wat-en-waarom-fase terugpakt.
    ,,Dit is een aanvraagformulier voor hulpmiddelen. Ik kan hier wel wat van gebruiken, eigenlijk.” Zuslief keek mee en zei:
    ,,Borstprothesen natuurlijk, van die uitneembare...✔”

    ,,Jij kent me. Niks geen siliconen in mijn petities. Mijn steunzolen zijn ook aan vervanging toe, dus...✔”
    ,,Een brace hoeft niet toch?”
    ,,Tutu, zeker wel. Ik kan wachten op die ontsteking in mijn pols. Met een brace stel ik hopelijk opnieuw die operatie uit...✔”

    ,,Ik durf het bijna niet te vragen: orthopedische schoeisel?”
    ,,Kruis maar aan, gezien de pijn in mijn voeten...✔”

    ,,Weet je wat, met al jouw kneuzerigheid strepen we maar meteen de elastische kousen aan. Zo klaar.”
    ,,Nee, niet die elastische kousen. Mij te benauwd. Streep wel ‘anders, namelijk’ aan...✔”

    ,,Hoezo? Wil je bilprothesen?”
    ,,Joh, hallo. Have you lately seen my a… bips? Girl, ziet die eruit of ze protheses blieven? Wat dacht je van een gehoorapparaat voor rechts. Dat oor gaat er ook langzaam aan...✔”

    Mijn zus keek me ineens triest aan terwijl ik, snif, een tissue zocht.
    ,,Werkt er eigenlijk wel iets goed aan jou?”
    ,,Uhm… think, think, think.” Na een korte stilte vervolgde ik ter afleiding: ,,Kom, eerst even José's handtekening zien te krijgen...✔"

Teleurstelling
José, bleek niet zo braaf als gedacht. Die slimmerik tekende met haar meisjesnaam. Dat maakt haar als arts onbekend, want ze gebruikt de naam van haar echtgenoot. Ach ja, al maakte ze de aanvraag gewoonweg ongeldig, de lol eromheen bleef staan. Meer nog:
I love my sissus. Dat zal niet veranderen...✔

Dwerg versus reus

,,You have it al under control, curl,” zei ik zaterdagochtend en klopte mezelf op mijn schouder. Maar ja, control en ik? De vraag is of iemand mij sowieso onder controle krijgt. Je voelt het al aankomen. De loop der dingen* veranderde. De controle sloeg af en nam een andere route dan ik plande. Wat boven water bleef, was mijn idee om de reus die huize Typisch Irene elk moment betrad, zo snel mogelijk te laten weten wie hier de baas is.
    ,,Ik, ik, ik,” klonk in mijn hoofd.

Reus
Het zat zo: Celine heeft sinds kort een reus, dat is het synoniem voor ‘vriend’. Afgelopen zaterdag ontmoetten wij hem voor het eerst. Ik zag mezelf languit op de bank en zippend aan een cappuccino de 'triiiingggg' van de deurbel afwachten. Dat klinkt waarschijnlijker dan de gedachte dat ik mijn huis betrad terwijl hij uien snipperde in mijn keuken, toch?

    Dat ik Celine’s vriend een reus noem heeft trouwens alles te maken met zijn hoogte. Hij is 1 meter 95. I feel so dwarf. Al maakt het feit dat ik me identificeer met Happy alles goed. Wel vrees ik dat ik bij die reus al snel Grumpy wordt. Wie garandeert mij dat die gigant me niet over het hoofd ziet en over me heen wandelt in mijn eigen huis?

    De paniek sloeg toe bij al die gedachten.

Plan
Het zette me aan tot het maken van dit plan: Bij binnenkomst van de reus, stap ik op ons opstapje om me groter en imposanter te voelen. Gelukkig vroeg ik me op tijd af of ik daarmee wel hoog genoeg boven de reus uit torende. Nee dus, want mijn 1 meter 64 plus de 24 centimeter van de opstap hielden me nog altijd kleiner dan de reus. Daar ontstond paniek in het kwadraat.

    Tot ik bedacht dat de keukentrap met zijn twee treden de oplossing was. Het maakt me 1 meter 95+. Vanaf die hoogte zou ik speechen.

Rechten
Onverwacht hoorde ik dat de reus eerder thuis zou zijn dan ik. Mijn plan om de keukentrap alvast klaar te zetten vóór ons vertrek faalde daarmee, want Celine kan in al haar enthousiasme over mijn plan net iets teveel zeggen. I doubted a lot en nam dat risico niet.
    Daarom voerde ik vooraf een ander idee uit: Ik plaatste de opstap bij de bank. Dat viel niet op, want dat ding slingert standaard rond voor mini-me. Daarmee stapte ik bij binnenkomst in huis op de opstap en vervolgens op de bank en vroeg de reus die werkelijk uien snipperde eens even bij me te komen. Zo oogde de reus ineens een kleine man.

    Ik stak mijn hand op en schudde die van hem:

    ,,Ik ben Irene. Leuk dat jij Celine’s hart steelt, maar luister, hoor eens even hier mannetje, al ben jij de reus, ik ben hier de bomb, ik bedoel mom. Al ben jij de langste, ik ben hier de baas.”
    Marcel mompelde iets, wat ik niet verstond.
    ,,Hoe eenzijdig ook, we spreken het volgende af: Waag het niet mij aan te spreken met 'u'. Durf je dat toch, dan is daar,” mijn vinger wees naar de voordeur, ,,de deur. Je stapte daar binnen, maar voor je het weet sta je weer buiten.”

    De reus knikte braaf. Ik vervolgde:

    ,,Ik hoop dat Celine je wees op het opgeven van alle rechten bij het betreden van mijn deurmat en de ruimten daar voorbij. Je kunt nog weg. Doe je dat niet, dan kan alles wat je hier zegt, zingt, doet en zelfs laat, tegen of vóór je gebruikt worden. Ik heb er al helemaal zin in. Maar geen zorgen, ik ben voor jou, dus…”

Uitrekenen

De reus bleef in al zijn welgopgevoedheid voor me staan. Geen angstzweetdrubbel bewandelde zijn voorhoofd. Terwijl het bij mij uitbrak, want al bereidde ik mijn speech zo goed voor, ik vergat mijn tekst. Zo voelde ik me ineens weer een dwerg. Dopey deze keer. Hopend dat ik de woorden weer hervond, besloot ik van de bank te stappen en de tafel te dekken. Tot ineens:
    ,,Oh ja Ruben, ik bedoel reus, ik weet weer wat ik wilde zeggen. Al ben jij goed in wis- en natuurkunde en reken jij me er maar zo uit. Ik ben goed in schrijven en schrijf jou er met gemak uit.” Waarna ik mijn voorhoofd fronste. ,,Nee, nee, nee, ik schrijf je er gewoon in. Bij deze dus: welkom in mijn gezin.”

* ‘De loop der dingen’ is in mijn ogen kotsbaar Nederlands.

Dat woord ‘der’ kan echt niet meer, maar ja, 

het klinkt zomaar ineens toch best lekker.

Engeltje

Je hebt van die dagen; die beginnen met goede zin, maar de all under control feeling verdwijnt maar zo.
    Zo stapte ik dinsdag de dag in met een flinke dot moed, ook al startte de dag wel belachelijk vroeg met de wekker die ons niet om 07.00 uur, maar om 06.30 uur wakker piepte. De rust verstoorder!

    Maar ja, de vlaggen moesten uit in de Buur- en Jacobitoren in Utrecht. Op 15 augustus herdenken we namelijk het formele einde van de Tweede Wereldoorlog.

Plannen

De avond ervoor vroeg ik betweter Google Maps naar de fietstijd van Utrecht naar ’t Goy. Na het vlaggen stond daar een klus voor Houtens Nieuws op de agenda. Op het scherm stond 27 minuten.

    ,,Dan ga ik morgen mooi even een beetje dwalen in Utrecht voordat ik naar ’t Goy fiets", zei ik tegen manlief. Die even later mijn fiets in de auto gooide. Dat gaat zo gemakkelijk met die grote Caddy XL. Natuurlijk gooide Marcel niet echt met de fiets, maar met die fiets in de achterbak, reden we wel de volgende ochtend zonder extra oponthoud naar Utrecht. Ik stalde mijn fiets bij de fietsenstalling in de Zadelstraat, waar om de hoek de Buurtoren wachtte op de Nederlandse vlag. Daarna reden we naar de Jacobitoren, waarna Marcel en ik afscheid namen met een zoen. Het had maar zo de laatste kunnen zijn…

Afveegdoek

Eerst trakteerde ik mezelf op een walgelijk dure Caffé Moccha van Starbucks en wandelde daarna via de Oude Gracht richting de Zadelstraat. Zie me op mijn gemakje dwalen en foto’s maken van waterspiegelingen.
    Tot ik dichtbij de fietsenstalling bedacht: laat ik maar vast op m’n elfendertigst naar ’t Goy fietsen. Er is wat voor te zeggen om niet binnen te komen met een oververhitte fietskop, waar geheid een vlieg-opper overheen komt. Ik ga voor een ontspannen start.
    Midden op de Mariaplaats zette ik mijn phone in de houder op de fiets, opende Google Maps en zag tot mijn schrik dat de routeplanner op de auto-modus stond. 't Goy was 27 minuten rijden met de auto. Met de fiets bleek, simsallapoef, de route ineens 55 minuten te duren en ik moest er over 45 minuten zijn.

Uitdaging

Dat betekende dat ik wel heel erg mijn best moest doen om Google in te halen. Ik appte de burgemeester bij wie ik in ’t Goy aan zou schuiven voor een 60-jarig huwelijksfeestje. Ik zei dat ik iets later zou zijn en vroeg hem het formele gesprek even uit te stellen.
    Ondertussen zette ik het op een racen, soms tot 23 km/uur, om bij aankomst in ’t Goy te zien dat ik 10 minuten sneller fietste dan Google aangaf. Ik was precies op tijd op mijn bestemming, maar dan wel met die oververhitte kop.

    Me daarvoor verontschuldigend pakte ik een theedoek uit mijn tas en depte mijn gezicht droog. Sinds de vakantie heb ik dus een leuke doek uit Saint Tropez. Daarmee denk ik bij het droogdeppen van mijn gezicht tijdens een vlieg-opper even terug aan onze heerlijke vakantie.

Geluk
Na het samenzijn fietste ik naar huis en kwam onderweg een van mijn favoriete mensen uit gemeente Houten tegen. Na een babbeltje vervolgenden we ieder onze weg.

    Ik voelde me vrolijk en voldaan en genoot nog na van mijn prestatie om op alleen beenkracht GoogleMaps in te halen. Wat een geluk; tot ik ineens een UPS busje als een malle vanuit een zijstraat richting het fietspad zag rijden. Ik had voorrang en verwachtte dat hij vaart minderde, maar nee. Hij reed onverminderd hard door. Ik draaide op het laatste moment mijn stuur naar links, waardoor ik niet tegen maar naast de deur van de bestuurder tot stilstand kwam. Op dat moment merkte hij me op.

    Ik zat hoog in mijn adrenaline en dacht dingen die ik hier niet schrijf. Het is wel iets erger dan sufferd - een beetje maar.

Ziekenhuis

Weer verder fietsend, besefte ik dat ik echt bijna met mijn snufferd in het busje en met mijn stuur in mijn buik terecht had kunnen komen. Bijna is gelukkig niet helemaal. Eigenlijk is het helemaal niet. Wat een dag!

    Een engeltje fluisterde me in de ochtend toe eerder te vertrekken, dan ik van plan was. Later schreeuwde het engeltje dat ik mijn stuur om moest gooien.

    ,,Dit is gewoonweg mijn geluksdag," zei ik later tegen manlief. Hij keek wat bevreemd, waarna ik vervolgde: ,,Ik lig namelijk niet in het ziekenhuis."

    (tekst gaat door onder de foto)

En dat engeltje? Die zat een dag later relaxt boven het water. Ik had namelijk all under control.

Kou trotseren

Nog helemaal in vakantie-vibe en nog een vierde vrije week te gaan – die luxe raad ik iedereen aan – stond uiteraard wandelen en cultuursnuiven op onze to do list. Zo bedacht Marcel, nee, hij ontdekte ‘Stadswandeling Amsterdam-Noord: de trendy stad.' Het beloofde ons een overtocht met een pont, de NDSM-werkplaats en meerdere hoogtepunten. Dank je Frank!
    ,,Deze wandeling lijkt me wel wat,” zei manlief en las het een en ander voor.
    ,,Klinkt zeker goed," klonk ik, waarop we de trein naar Utrecht pakten en overstapten op de trein naar Amsterdam.

Guur
Daar verraste de onverwacht gure wind en de meegevoerde kou ons behoorlijk.
    ,,Ik ben niet echt gekleed op deze wind,’ piepte ik hardop en zag tot mijn opluchting dat Marcel iets dikker gekleed was. Gelukkig voor hem, want hij kan slechter tegen kou dan ik. Vlieg-oppers veroorzaken tegenwoordig dat ik liever kou lijd dan hitte trotseer. Alleen voelde het in Amsterdam even andersom. Het korte en te dunne vestje boven een slap hemdje liet teveel wind door.
    ,,En hup!”, zei ik hardop en stapte doortastend de weg op, alsof ik daarmee toonde dat ik iedere tegenslag op deze dag onder mijn voeten vertrap. ,,Ik ben geen watje, hooguit een suikerklontje en misschien zelfs dat niet. Heb je een paraplu mee?”
    ,,Nee," hoorde ik naast me.

    Het deerde me niet. Ik stapte met grote passen richting de pont die ons over het IJ naar Amsterdam-Noord voerde. Dat we niet hoefden in te checken of betalen verraste ons. Het bestaat nog: voor niets gaat de zon op en vaart de pont over het IJ.

Foto-blog
Gelukkig haalden verschillende verrassende plekken op deze zeven kilometer tellende route de kou af en toe uit de lucht. Ik show die hoogtepunten graag in beeld.

    Hier zie je de Willem 1 sluis en de Voortuin van Noord waar een heerlijke buurtvergadertafel staat. We lunchten daar lekker.

Het heen-en-weertje om de Sixhaven, met onder andere een woonboot van baksteen en het Mandela Huisje, lonkte uiteraard. Helaas was het laatste gesloten. Ik zipte daar anders graag van een lekker warme cappuccino of verfrissende takkenthee? Helaas...

 

 

  

 

De route verder lopend, volgden we de Van der Pekstraat waar alle huizen hetzelfde waren. 

    ,,Zouden dit woningbouwvereniging woningen zijn?” De huizen boeiden al snel niet meer, want mijn aandacht verplaatste zich naar de uithangborden, betergezegd: uithangarmen met teksten. Teksten en ik zijn als hout en vuur in een kacheltje, wat ik terplekke zittend bij ons kacheltje onder de veranda bedenk.

 

Een grote en mooie verrassing volgde bij de Ceuvel.  Kijk die halve boot omgetoverd tot bank en het 200 meter lange vlonder pad langs boten op het droge. Die boten fungeerden als ateliers en werkplekken voor creatieveling. Hoe bijzonder is dat?

Aan de Papaver verrasten twee hele grote kringloopwinkels ons, met helaas die schildersezel die niet te koop was. Zoveel gezien, zoveel laten liggen en dat wat ik bereid was mee te zeulen, gewoon omdat ik het zo tof vond, was n.t.k. (niet te koop), zoals het briefje erop aangaf. Hoe dan ook keken we onze ogen uit bij Neef Louis Design en Van Dijk en Ko. Daarmee deel ik deze tip: google eens naar Van Dijk en Ko en zie hoe zij meubels opknappen. Mijn droomkast stond er, alleen weet ik niet waar ik die in huis kwijt kan en een groter huis staat niet op mijn horizon.

  

Een plek die ik in al zijn afschuwelijkheid bewonderde was de hellingbaan. De kraan waar we op uitkeken bleek een mini-hotel. Grappig hè? En kun jij voorbij aan alle graffiti? Het lijkt of alles wat maar beklad kan worden, bespoten of beschilderd is. Wat een kleuren, wat apart en daarom juist indrukwekkend. Niet mooi, maar toch bijzonder. Snap je?

Vervolgden we onze tocht naar binnen in het NDSM-gebouw (Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij). Ik zwijmelde bij het idee van urbex. Dat was het zeker, al bouwde men een groot gedeelte van de hal vol met studio’s, ateliers en werkplekken voor creatieve geesten. Leuk voor hen, want wat een bijzondere plek; jammer voor mij en het beeld van het gebouw. Gelukkig vonden we nog plekken en ruimte waar roest en ijzer te vinden waren tot in de hoogste nok.

En de wind bleef maar in de weg waaien. Gelukkig vonden we BBrood waar we uit de wind genoten van een verkwikkende cappuccino. We besloten daarna een hoek van de route af te snijden en de veerpont terug te nemen. Die lag namelijk om de hoek. Eenmaal terug op Centraal Station Amsterdam pakten we de trein.

Op naar de volgende flop, ik bedoel wandeling... 

Wil jij die meebeleven? Let me know!