Hulpmiddelen ✔

    ,,Zus jij bent arts, zet even jouw handtekening hieronder,” zei ik tegen José, mijn oudste zus, terwijl Heidi, de middelste van ons drie, achter me gniffelde. Al zag ik Heidi niet, ik wist dat ze op haar tenen achter me stond en over mijn schouder meekeek om te zien of ik de ander zover kreeg dat ze tekende.
    ,,Waarom zou ik ‘m zetten?”
    ,,Nou, gewoon omdat.” Waarop José haar wenkbrauwen optrok. Ik vervolgde: ,,Oké, omdat daar staat: Naam en handtekening arts. Dat ben jij.”
    ,,En dan?”, zei ze.
    ,,Dan… Uhm… Dan heb ik een leuke blog,” zei ik met een brede glimlach en vol overtuiging. Waarna de topper een pen pakte en tekende. ✔
    ,,Zo, die is binnen,” hoorde ik Heidi achter me. Hard lachend liepen we richting de woonruimte van onze ouders.

Wonderman
Het plezier van deze handtekeningactie was er een in een rij van grappige situatie tijdens een bezoek aan mijn ouders vorige week. Zoals altijd liep ik achterom en duwde de deurklink van hun achterdeur omlaag. Tot mijn grote verbazing gaf de deur niet mee. Gelukkig bleek een deur verderop niet op slot. Daarmee stapte ik de onverwacht stille keuken van José in. Met flinke onzekerheid in mijn stem – ik reisde toch niet voor niets ruim twee uur – riep ik:
    ,,Volk!” Geen enkele geopende arm wachtte me op. Niemand stond verrast op uit de stoel. Ik pakte al bijna een zakdoek uit mijn zak, toen ik ineens mijn Amerikaanse zwager in de deuropening naar de huiskamer aantrof. Daarmee turfde ik mijn eerste knuffel...✔
    ,,Hallo?”, klonk ineens van verder weg de stem van Heidi, de vrouw van mijn Amerikaanse zwager. Alleen zij kan ‘hallo’ zeggen met die kinderlijk vragende klank. Knuffel twee was een feit...✔
    ,,Eindelijk ben je daar.” verzuchtte ik. Sinds de aanrijding van mijn vader en daarna de val waarmee hij zijn heup brak, moest zij alles van een afstand volgen. Nu zag ze met eigen ogen hoe onze 87-jarige wonderman het doet.

    Ik krijg nog rillingen als ik terugdenk aan het telefoontje: ‘Papa is aangereden. Hij ligt op de IC en haalt mogelijk de ochtend niet.' Kijk hem nu: Hij komt er steeds weer een beetje bovenop. Dat heeft voor ons alles te maken met zijn actieve levensstijl. Voor de aanrijding wandelde, fietste en tuinierde hij. Behalve het fietsen, pakte hij alles langzaamaan weer op. Ik eis dat als hij ooit weer fietst, dan wèl een helm draagt. Als hij inwoner van Houten was, bevroeg ik hem de helm op de kop. Laat hem maar navertellen hoe stom het is om geen helm te dragen op een e-bike. 

Vier
Zo dwaalden mijn gedachten, tot ineens achter me:
    ,,Hallo zus.” Daar stond José met een wasmand in haar handen.
    ,,Waar kom jij ineens vandaag?”, vroeg ik stomverbaasd en keek omhoog, alsof ze uit de lucht viel.
    ,,Van boven.”
    ,,Ja, dat dacht ik al. Jij engel.” Ze zette de wasmand bij mijn vader, zodat hij zijn eigen was kon vouwen - zo gaat dat in 2023 – en gaf me een knuffel. Tada, knuffel nummer drie en vier; die kwam van papa...✔✔

Aanvraag
Waarschijnlijk wilde ik iets opschrijven, want ineens ontdekte ik het schrijfblok dat ondersteboven op tafel lag. Ik draaide het om en las: ‘Aanvraag hulpmiddelen’.
    ,,Wat heb jij daar?”, klonk Heidi die soms de wat-en-waarom-fase terugpakt.
    ,,Dit is een aanvraagformulier voor hulpmiddelen. Ik kan hier wel wat van gebruiken, eigenlijk.” Zuslief keek mee en zei:
    ,,Borstprothesen natuurlijk, van die uitneembare...✔”

    ,,Jij kent me. Niks geen siliconen in mijn petities. Mijn steunzolen zijn ook aan vervanging toe, dus...✔”
    ,,Een brace hoeft niet toch?”
    ,,Tutu, zeker wel. Ik kan wachten op die ontsteking in mijn pols. Met een brace stel ik hopelijk opnieuw die operatie uit...✔”

    ,,Ik durf het bijna niet te vragen: orthopedische schoeisel?”
    ,,Kruis maar aan, gezien de pijn in mijn voeten...✔”

    ,,Weet je wat, met al jouw kneuzerigheid strepen we maar meteen de elastische kousen aan. Zo klaar.”
    ,,Nee, niet die elastische kousen. Mij te benauwd. Streep wel ‘anders, namelijk’ aan...✔”

    ,,Hoezo? Wil je bilprothesen?”
    ,,Joh, hallo. Have you lately seen my a… bips? Girl, ziet die eruit of ze protheses blieven? Wat dacht je van een gehoorapparaat voor rechts. Dat oor gaat er ook langzaam aan...✔”

    Mijn zus keek me ineens triest aan terwijl ik, snif, een tissue zocht.
    ,,Werkt er eigenlijk wel iets goed aan jou?”
    ,,Uhm… think, think, think.” Na een korte stilte vervolgde ik ter afleiding: ,,Kom, eerst even José's handtekening zien te krijgen...✔"

Teleurstelling
José, bleek niet zo braaf als gedacht. Die slimmerik tekende met haar meisjesnaam. Dat maakt haar als arts onbekend, want ze gebruikt de naam van haar echtgenoot. Ach ja, al maakte ze de aanvraag gewoonweg ongeldig, de lol eromheen bleef staan. Meer nog:
I love my sissus. Dat zal niet veranderen...✔

Dwerg versus reus

,,You have it al under control, curl,” zei ik zaterdagochtend en klopte mezelf op mijn schouder. Maar ja, control en ik? De vraag is of iemand mij sowieso onder controle krijgt. Je voelt het al aankomen. De loop der dingen* veranderde. De controle sloeg af en nam een andere route dan ik plande. Wat boven water bleef, was mijn idee om de reus die huize Typisch Irene elk moment betrad, zo snel mogelijk te laten weten wie hier de baas is.
    ,,Ik, ik, ik,” klonk in mijn hoofd.

Reus
Het zat zo: Celine heeft sinds kort een reus, dat is het synoniem voor ‘vriend’. Afgelopen zaterdag ontmoetten wij hem voor het eerst. Ik zag mezelf languit op de bank en zippend aan een cappuccino de 'triiiingggg' van de deurbel afwachten. Dat klinkt waarschijnlijker dan de gedachte dat ik mijn huis betrad terwijl hij uien snipperde in mijn keuken, toch?

    Dat ik Celine’s vriend een reus noem heeft trouwens alles te maken met zijn hoogte. Hij is 1 meter 95. I feel so dwarf. Al maakt het feit dat ik me identificeer met Happy alles goed. Wel vrees ik dat ik bij die reus al snel Grumpy wordt. Wie garandeert mij dat die gigant me niet over het hoofd ziet en over me heen wandelt in mijn eigen huis?

    De paniek sloeg toe bij al die gedachten.

Plan
Het zette me aan tot het maken van dit plan: Bij binnenkomst van de reus, stap ik op ons opstapje om me groter en imposanter te voelen. Gelukkig vroeg ik me op tijd af of ik daarmee wel hoog genoeg boven de reus uit torende. Nee dus, want mijn 1 meter 64 plus de 24 centimeter van de opstap hielden me nog altijd kleiner dan de reus. Daar ontstond paniek in het kwadraat.

    Tot ik bedacht dat de keukentrap met zijn twee treden de oplossing was. Het maakt me 1 meter 95+. Vanaf die hoogte zou ik speechen.

Rechten
Onverwacht hoorde ik dat de reus eerder thuis zou zijn dan ik. Mijn plan om de keukentrap alvast klaar te zetten vóór ons vertrek faalde daarmee, want Celine kan in al haar enthousiasme over mijn plan net iets teveel zeggen. I doubted a lot en nam dat risico niet.
    Daarom voerde ik vooraf een ander idee uit: Ik plaatste de opstap bij de bank. Dat viel niet op, want dat ding slingert standaard rond voor mini-me. Daarmee stapte ik bij binnenkomst in huis op de opstap en vervolgens op de bank en vroeg de reus die werkelijk uien snipperde eens even bij me te komen. Zo oogde de reus ineens een kleine man.

    Ik stak mijn hand op en schudde die van hem:

    ,,Ik ben Irene. Leuk dat jij Celine’s hart steelt, maar luister, hoor eens even hier mannetje, al ben jij de reus, ik ben hier de bomb, ik bedoel mom. Al ben jij de langste, ik ben hier de baas.”
    Marcel mompelde iets, wat ik niet verstond.
    ,,Hoe eenzijdig ook, we spreken het volgende af: Waag het niet mij aan te spreken met 'u'. Durf je dat toch, dan is daar,” mijn vinger wees naar de voordeur, ,,de deur. Je stapte daar binnen, maar voor je het weet sta je weer buiten.”

    De reus knikte braaf. Ik vervolgde:

    ,,Ik hoop dat Celine je wees op het opgeven van alle rechten bij het betreden van mijn deurmat en de ruimten daar voorbij. Je kunt nog weg. Doe je dat niet, dan kan alles wat je hier zegt, zingt, doet en zelfs laat, tegen of vóór je gebruikt worden. Ik heb er al helemaal zin in. Maar geen zorgen, ik ben voor jou, dus…”

Uitrekenen

De reus bleef in al zijn welgopgevoedheid voor me staan. Geen angstzweetdrubbel bewandelde zijn voorhoofd. Terwijl het bij mij uitbrak, want al bereidde ik mijn speech zo goed voor, ik vergat mijn tekst. Zo voelde ik me ineens weer een dwerg. Dopey deze keer. Hopend dat ik de woorden weer hervond, besloot ik van de bank te stappen en de tafel te dekken. Tot ineens:
    ,,Oh ja Ruben, ik bedoel reus, ik weet weer wat ik wilde zeggen. Al ben jij goed in wis- en natuurkunde en reken jij me er maar zo uit. Ik ben goed in schrijven en schrijf jou er met gemak uit.” Waarna ik mijn voorhoofd fronste. ,,Nee, nee, nee, ik schrijf je er gewoon in. Bij deze dus: welkom in mijn gezin.”

* ‘De loop der dingen’ is in mijn ogen kotsbaar Nederlands.

Dat woord ‘der’ kan echt niet meer, maar ja, 

het klinkt zomaar ineens toch best lekker.

Engeltje

Je hebt van die dagen; die beginnen met goede zin, maar de all under control feeling verdwijnt maar zo.
    Zo stapte ik dinsdag de dag in met een flinke dot moed, ook al startte de dag wel belachelijk vroeg met de wekker die ons niet om 07.00 uur, maar om 06.30 uur wakker piepte. De rust verstoorder!

    Maar ja, de vlaggen moesten uit in de Buur- en Jacobitoren in Utrecht. Op 15 augustus herdenken we namelijk het formele einde van de Tweede Wereldoorlog.

Plannen

De avond ervoor vroeg ik betweter Google Maps naar de fietstijd van Utrecht naar ’t Goy. Na het vlaggen stond daar een klus voor Houtens Nieuws op de agenda. Op het scherm stond 27 minuten.

    ,,Dan ga ik morgen mooi even een beetje dwalen in Utrecht voordat ik naar ’t Goy fiets", zei ik tegen manlief. Die even later mijn fiets in de auto gooide. Dat gaat zo gemakkelijk met die grote Caddy XL. Natuurlijk gooide Marcel niet echt met de fiets, maar met die fiets in de achterbak, reden we wel de volgende ochtend zonder extra oponthoud naar Utrecht. Ik stalde mijn fiets bij de fietsenstalling in de Zadelstraat, waar om de hoek de Buurtoren wachtte op de Nederlandse vlag. Daarna reden we naar de Jacobitoren, waarna Marcel en ik afscheid namen met een zoen. Het had maar zo de laatste kunnen zijn…

Afveegdoek

Eerst trakteerde ik mezelf op een walgelijk dure Caffé Moccha van Starbucks en wandelde daarna via de Oude Gracht richting de Zadelstraat. Zie me op mijn gemakje dwalen en foto’s maken van waterspiegelingen.
    Tot ik dichtbij de fietsenstalling bedacht: laat ik maar vast op m’n elfendertigst naar ’t Goy fietsen. Er is wat voor te zeggen om niet binnen te komen met een oververhitte fietskop, waar geheid een vlieg-opper overheen komt. Ik ga voor een ontspannen start.
    Midden op de Mariaplaats zette ik mijn phone in de houder op de fiets, opende Google Maps en zag tot mijn schrik dat de routeplanner op de auto-modus stond. 't Goy was 27 minuten rijden met de auto. Met de fiets bleek, simsallapoef, de route ineens 55 minuten te duren en ik moest er over 45 minuten zijn.

Uitdaging

Dat betekende dat ik wel heel erg mijn best moest doen om Google in te halen. Ik appte de burgemeester bij wie ik in ’t Goy aan zou schuiven voor een 60-jarig huwelijksfeestje. Ik zei dat ik iets later zou zijn en vroeg hem het formele gesprek even uit te stellen.
    Ondertussen zette ik het op een racen, soms tot 23 km/uur, om bij aankomst in ’t Goy te zien dat ik 10 minuten sneller fietste dan Google aangaf. Ik was precies op tijd op mijn bestemming, maar dan wel met die oververhitte kop.

    Me daarvoor verontschuldigend pakte ik een theedoek uit mijn tas en depte mijn gezicht droog. Sinds de vakantie heb ik dus een leuke doek uit Saint Tropez. Daarmee denk ik bij het droogdeppen van mijn gezicht tijdens een vlieg-opper even terug aan onze heerlijke vakantie.

Geluk
Na het samenzijn fietste ik naar huis en kwam onderweg een van mijn favoriete mensen uit gemeente Houten tegen. Na een babbeltje vervolgenden we ieder onze weg.

    Ik voelde me vrolijk en voldaan en genoot nog na van mijn prestatie om op alleen beenkracht GoogleMaps in te halen. Wat een geluk; tot ik ineens een UPS busje als een malle vanuit een zijstraat richting het fietspad zag rijden. Ik had voorrang en verwachtte dat hij vaart minderde, maar nee. Hij reed onverminderd hard door. Ik draaide op het laatste moment mijn stuur naar links, waardoor ik niet tegen maar naast de deur van de bestuurder tot stilstand kwam. Op dat moment merkte hij me op.

    Ik zat hoog in mijn adrenaline en dacht dingen die ik hier niet schrijf. Het is wel iets erger dan sufferd - een beetje maar.

Ziekenhuis

Weer verder fietsend, besefte ik dat ik echt bijna met mijn snufferd in het busje en met mijn stuur in mijn buik terecht had kunnen komen. Bijna is gelukkig niet helemaal. Eigenlijk is het helemaal niet. Wat een dag!

    Een engeltje fluisterde me in de ochtend toe eerder te vertrekken, dan ik van plan was. Later schreeuwde het engeltje dat ik mijn stuur om moest gooien.

    ,,Dit is gewoonweg mijn geluksdag," zei ik later tegen manlief. Hij keek wat bevreemd, waarna ik vervolgde: ,,Ik lig namelijk niet in het ziekenhuis."

    (tekst gaat door onder de foto)

En dat engeltje? Die zat een dag later relaxt boven het water. Ik had namelijk all under control.

Kou trotseren

Nog helemaal in vakantie-vibe en nog een vierde vrije week te gaan – die luxe raad ik iedereen aan – stond uiteraard wandelen en cultuursnuiven op onze to do list. Zo bedacht Marcel, nee, hij ontdekte ‘Stadswandeling Amsterdam-Noord: de trendy stad.' Het beloofde ons een overtocht met een pont, de NDSM-werkplaats en meerdere hoogtepunten. Dank je Frank!
    ,,Deze wandeling lijkt me wel wat,” zei manlief en las het een en ander voor.
    ,,Klinkt zeker goed," klonk ik, waarop we de trein naar Utrecht pakten en overstapten op de trein naar Amsterdam.

Guur
Daar verraste de onverwacht gure wind en de meegevoerde kou ons behoorlijk.
    ,,Ik ben niet echt gekleed op deze wind,’ piepte ik hardop en zag tot mijn opluchting dat Marcel iets dikker gekleed was. Gelukkig voor hem, want hij kan slechter tegen kou dan ik. Vlieg-oppers veroorzaken tegenwoordig dat ik liever kou lijd dan hitte trotseer. Alleen voelde het in Amsterdam even andersom. Het korte en te dunne vestje boven een slap hemdje liet teveel wind door.
    ,,En hup!”, zei ik hardop en stapte doortastend de weg op, alsof ik daarmee toonde dat ik iedere tegenslag op deze dag onder mijn voeten vertrap. ,,Ik ben geen watje, hooguit een suikerklontje en misschien zelfs dat niet. Heb je een paraplu mee?”
    ,,Nee," hoorde ik naast me.

    Het deerde me niet. Ik stapte met grote passen richting de pont die ons over het IJ naar Amsterdam-Noord voerde. Dat we niet hoefden in te checken of betalen verraste ons. Het bestaat nog: voor niets gaat de zon op en vaart de pont over het IJ.

Foto-blog
Gelukkig haalden verschillende verrassende plekken op deze zeven kilometer tellende route de kou af en toe uit de lucht. Ik show die hoogtepunten graag in beeld.

    Hier zie je de Willem 1 sluis en de Voortuin van Noord waar een heerlijke buurtvergadertafel staat. We lunchten daar lekker.

Het heen-en-weertje om de Sixhaven, met onder andere een woonboot van baksteen en het Mandela Huisje, lonkte uiteraard. Helaas was het laatste gesloten. Ik zipte daar anders graag van een lekker warme cappuccino of verfrissende takkenthee? Helaas...

 

 

  

 

De route verder lopend, volgden we de Van der Pekstraat waar alle huizen hetzelfde waren. 

    ,,Zouden dit woningbouwvereniging woningen zijn?” De huizen boeiden al snel niet meer, want mijn aandacht verplaatste zich naar de uithangborden, betergezegd: uithangarmen met teksten. Teksten en ik zijn als hout en vuur in een kacheltje, wat ik terplekke zittend bij ons kacheltje onder de veranda bedenk.

 

Een grote en mooie verrassing volgde bij de Ceuvel.  Kijk die halve boot omgetoverd tot bank en het 200 meter lange vlonder pad langs boten op het droge. Die boten fungeerden als ateliers en werkplekken voor creatieveling. Hoe bijzonder is dat?

Aan de Papaver verrasten twee hele grote kringloopwinkels ons, met helaas die schildersezel die niet te koop was. Zoveel gezien, zoveel laten liggen en dat wat ik bereid was mee te zeulen, gewoon omdat ik het zo tof vond, was n.t.k. (niet te koop), zoals het briefje erop aangaf. Hoe dan ook keken we onze ogen uit bij Neef Louis Design en Van Dijk en Ko. Daarmee deel ik deze tip: google eens naar Van Dijk en Ko en zie hoe zij meubels opknappen. Mijn droomkast stond er, alleen weet ik niet waar ik die in huis kwijt kan en een groter huis staat niet op mijn horizon.

  

Een plek die ik in al zijn afschuwelijkheid bewonderde was de hellingbaan. De kraan waar we op uitkeken bleek een mini-hotel. Grappig hè? En kun jij voorbij aan alle graffiti? Het lijkt of alles wat maar beklad kan worden, bespoten of beschilderd is. Wat een kleuren, wat apart en daarom juist indrukwekkend. Niet mooi, maar toch bijzonder. Snap je?

Vervolgden we onze tocht naar binnen in het NDSM-gebouw (Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij). Ik zwijmelde bij het idee van urbex. Dat was het zeker, al bouwde men een groot gedeelte van de hal vol met studio’s, ateliers en werkplekken voor creatieve geesten. Leuk voor hen, want wat een bijzondere plek; jammer voor mij en het beeld van het gebouw. Gelukkig vonden we nog plekken en ruimte waar roest en ijzer te vinden waren tot in de hoogste nok.

En de wind bleef maar in de weg waaien. Gelukkig vonden we BBrood waar we uit de wind genoten van een verkwikkende cappuccino. We besloten daarna een hoek van de route af te snijden en de veerpont terug te nemen. Die lag namelijk om de hoek. Eenmaal terug op Centraal Station Amsterdam pakten we de trein.

Op naar de volgende flop, ik bedoel wandeling... 

Wil jij die meebeleven? Let me know!

Anek-kadootje #1 Trendsetter

Blijk ik toch zomaar ineens de trendsetter!

    Hoezo?

    Nou, Mark Rutte las natuurlijk mijn laatste blog en dacht: maar dat kan ik ook. Ik hang mijn koffer aan het torentje. Ik stop ermee. Wat Irene kan, kan ik ook. En bam, daar ging die. En met hem nog een paar.

    Zie me stralen en voorbeeldig zijn, als in ik-ging-hen-voor. Dan was dat stoppen zo gek nog niet, want met zijn stop heb ik ineens een eerste anek-kadootje te delen. Dat voelt best oké.

Petje af
Of hij stopte om dezelfde redenen als ik?

    I think so. Als de inspiratie op is, dan is het op. Ga er maar aan staan om het goed te doen voor 17.530.000 mensen. Ik doe het hem niet na. Ik doe het al niet goed bij alle mensen in mijn omgeving. Dus, hé, petje af voor hoe ver hij kwam.

    Ik zou er niet eens aan zijn begonnen.
    Wacht, hoe lang deed hij dit werk? De NOS schrijft: ,,Rutte is bijna 13 jaar premier van Nederland en 17 jaar politiek leider van de VVD.”  Poep, hield hij het langer vol dan ik. Nou ja, ik troost me nog steeds met het feit dat ik de trent sette en hij volgde. Dat is een mooi groen vinkje achter mijn naam. ✔ Oké, zwart, ook goed. Het vinkje telt.

Redenen
Gisteravond boven de spaghetti, bedachten we wat de echte reden is dat Mark stopt. Hij verbergt iets; spreekt zich niet helemaal helder uit en dus doe ik het:

* Ik denk dat hij een vriendin heeft.

    Dat maakt alles logisch, toch? Mag die man ook eens thuisblijfvriend zijn? Altijd maar staan voor dit land en nachten doorwerken. Ik deed dat één keer tot een uur of vier. Nou, dat heb ik geweten… Mijn man deed geen oog dicht, vroeg zich almaar af waar ik bleef en ik? Ik was twee dagen van de leg. De volgende keer na het tellen van de stemmen, neem ik twee dagen vrij en meld het eerder als het laat wordt. Of eigenlijk vroeg, want 03.45 uur is gewoon vroeg. 

    Dus Mark heeft een vriendin. Ik vind het leuk voor hem.

* En/of Mark kocht eindelijk eens een pan, om toch eens voor zichzelf en die vriendin te koken en ontdekte hoe leuk dat is. Hij is de keuken niet meer uit te slaan. Zie hem staan, 's ochtends in zijn blote bips en een schort om terwijl hij fluitend een luxe ontbijt maakt zijn vriendin en zichzelf. Vervolgens staat hij 's avonds in de keuken voor een nieuw culinaire hoogstandje.

    Binnenkort geef hij een kookboek uit. Komt hij daar de kamer mee in stappen. Oh nee, daar werkt hij niet meer, maar toch. Een kookboek met de titel ‘Van kamer naar keuken’. Heb ik ‘m daar mooi even mee geholpen.

Legit
Wat mij betreft zijn dit behoorlijk legite redenen om de koffer te sluiten, de microfoon uit te zetten, de kamer te verlaten, het binnenhof achter te laten en hup de keuken in! Tot niet meer ziens.

    Hij heeft mij in ieder geval weer aan de schrijf. Hebben we elkaar zomaar even een dienst bewezen. En zoals we nog niet weten wanneer we Rutte weer zien, sluit ik ook maar af met: I see you when I see you.*

* Uitspraak uit de film ‘While you were sleeping’.

    Dan ook maar meteen: Slaap lekker!

Dramatisch afscheid

Bij een afscheid zei mijn vader altijd:
    ,,Er is een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is nu gekomen." Tot nu wist ik niet waar het vandaan kwam, maar blijkbaar zit ene P.A. de Genestet achter de spreuk. Hoe dan ook is het een waarheid als een koe. Wat op zich alweer een rare uitdrukking is, maar ik ben hier vandaag niet om te filosoferen of door te draven over het een of ander. Ik wil ook niet afdwalen of me laten afleiden, waar ik letterlijk en figuurlijk zo goed in ben. Nee, ik kom to the point.

Krachtig

Daarmee bewijs ik voor eens en altijd: ook dat kan ik. Lekker kort en krachtig zijn.

    Ik grijp wel even mijn waarheid-als-een-koe bij de hoorns en zeg:

    ,,Zoals vrienden op huis aan gaan na een heerlijk avondje genieten van lekkere hapjes, verfrissende drankjes, gezellige praatjes, een paar traantjes, hard gelach en stiekem geroddel, zet ik een punt. Een dikke vette punt achter 639 blogs. Daarmee haal ik net niet de 12,5 jaar. Toch jammer.

    Maar geen afscheid zonder een beetje drama, dus zakdoekjes erbij. Daar komt ie:

(tekst gaat door onder de foto)

Het was leuk!

•

Snertwatch

Het is noooooooooooit goed! En dat noooooooooooit ook niet goed is, weet ik. Al die ooooooooooo’s mag niet in schrijversland. Maar hé, dit is míjn blog en in míjn blog schrijf ik lekker wat ík wil om het vervolgens op het WildeWarrigeWeb te knallen. Bam!

    Daarbij hanteer ik een regel die mijn corrector me leerde bij het schrijven van ‘Vanuit mijn Eierdopje’. Ze zei:
    ,,Ik weet dat je met de Engelse woorden knipoogt naar je Nieuw Zeelandse roots, maar…,” altijd die maars, ,,eigenlijk mag je geen Engels in Nederlandse teksten gebruiken. Als je dat toch wilt, zet ze dan italic. Daarmee toon je dat je weet dat je afwijkt van de regel.”

    Ik wijk zo graag af van de regels...

Smartwatch

Ondertussen startte ik mijn blog met: Het is noooooooooooit goed. Dat gaat over mijn smartwatch en de bijbehorende activity apps. Ze zijn leuk en aardig en zetten aan tot meer bewegen, maar ondertussen ervaar ik ze als dwingende doorgedraaide bitches. Kun je nagaan, dat zeg ik die jarenlang oplette of ik de 10.000 stappen per dag wel haalde en zo nodig nog een ommetje maakte om tegen middernacht het getal in ieder geval rond te maken. Ik geef nu toe, dat was gestoord. Al zullen sommigen zeggen:
    ,,Dat ben je nog steeds.” En ik die dan uitroept:
    ,,Yes!”
    Het maakt me verder niet uit. Ik haal nog bijna dagelijks ruim 10.000 stappen. Niet omdat ik dat wil vanuit enige opgelegde dwangmatigheid, het gebeurt gewoon. Ten eerste omdat ik zoveel mogelijk lopend doe of omdat ik zo actief ben dat ik het magische getal gewoonweg ongezien bereik. Ik vind dat ik eigenlijk toch gewoon goed bezig ben. Ja, ik ben trots op mij.

    Super! Ik blijf actief.

Vervanger
Bij mijn vroegere Fitbit toonde het scherm onder hard gebuzzz aan mijn pols een digitaal beeldvullend vuurwerkshowtje met ballonnen, confetti en een voorbijvliegende vogel bij het cijfer 10.000. Dat was voordat ie op zwart ging

    Zoekend naar een nieuwe polsband ontdekte Marcel de (toen) beste uit de test en gaf me die cadeau op 1 april; mijn verjaardag voor wie dat maar niet onthoudt. Nu ruim twee maanden later ben ik nog steeds wel blij met de 'Samsung Galaxy Watch4', maar…. Ja hoor, weer een maar.
    De batterij is... Hoe zal ik het zeggen. Niet top. Eigenlijk vind ik 'm slecht. Met dat wat het ding doet, trekt ie het nog maar net tot ik ga slapen en dan vertelt dat ding mij of ik wel of niet actief genoeg ben? Joh, ik ga soms nog door als dat ding al op de lader ligt. Waarmee?

    Lezen natuurlijk, wat denk jij nou?

Volhouder
Iet anders; als ik een wandeling van tien kilometer wil opnemen, redt dat apparaat het zeker niet langer dan die wandeling. Dat is jammer, want hoewel ik alles niet perse op de minuut nauwkeurig wil bijhouden, voor sommige wandelingen vind ik de kaart die er dan bij komt wel leuk. Zeker als ik die wandeling voor een blog wil gebruiken. Maar nee, als ik een wandeling opneem, is dat ding dood aan het eind van de wandeling. Jammer… en vooral maf dat een apparaat dat ruim 50 jaar jonger is dan ik ben, het minder lang volhoudt dan ik. Het maakt mij eens zo fit.

    Super! Ik ben actief, zelfs actiever dan mijn tracker.

Overspannen

Feit blijft dat ik de tracker een dwangmatige overprikkelende bitch vind.
    Stel, ik wandel in de ochtend anderhalf uur door het bos, daarna zet ik het op een housekeepen waar de stofpollen bij vluchten, ik vul mijn koelkast en fruitschaal met vers gekochte boodschappen en wurm een kliko vol onkruid en snoeisel de tuin uit. Als ik daarna, in de avond op de bank plok, zegt die trut na 50 minuten:

    ,,Blijf in beweging." Moet je mij eens horen:
    ,,Hou jij je freeking bzzzz, jij perfectionistische dwangbuis. Ik ben kapot! Gevloerd! Over en uit! Leer jij dit eens zeggen: Wauw! Jij was lekker bezig zeg. Neem je rust, dat verdien je. Dat gedram, bah! Of zeg even: Goed bezig meid. Je let op jezelf, dat doordraven is niet goed voor je. Neem deze pauze, adem even in-2-3-4 en uit-2-3-4-5-6.” Maar nee, dat is niet ingeprogrammeerd. Al lieg ik wel een beetje, want weet je wat op het scherm van mijn watch verschijnt als ik zo dadelijk na het uploaden van deze blog opsta en amper drie stappen zet?

 Mooi! Kan ik direct weer gaan zitten!

Pitzooi

Mijn geloof in de pit is ernstig beschadigd. Wat een pitzooi!

    Het was in mijn kop klaar als een appelpitje: eerst was er de boom, die geeft vruchten, met daarin pitten en stop je die in de grond, dan krijg je een…? Boom, precies!

Pitoyabel*
Of niet! Wikifarmer vertelde me zomaar ineens dat de zaad van een appelboom voorlopig en mogelijk zelfs helemaal never nooit niet vrucht geeft. Nou bewees ik jaren geleden al het tegendeel met het zaaien van Elstarpitten. Kijk mijn boompje eens staan.
    Destijds las en schreef ik dat een Elstarpit, niet per definitie ook Elstarappeltjes belooft of dat zelfs tien pitten van verschillende Elstars mogelijk tien verschillende appels voorbrengen. Waarom nou geen peer?

Proeverij
Het idee van tien appels klinkt overigens top als ik er maar naamtags bij krijg. Dan organiseer ik een tien-smakentest om te ontdekken welke appel de beste concurrent is van de verdwenen Breaburn. Sinds die verdween, loop ik huilend** over de groenteafdeling, want alle andere geproefde appelen ten spijt, ze komen qua stevige bite en zoetzure smaak niet in de buurt van mijn favoriet.

Pit
Tot ik een paar weken geleden mijn tanden zette in een Sprank. De eerste hap fleurde mijn dag op van de winkelkar tot mijn fruitschaal. Ik vond een goede concurrent van de Breaburn, peuzelde die op tot zeven pitjes overbleven.
    Benieuwd naar meer roddels van Wikifarmer las ik: bomen die uit pitten groeien, zijn vatbaarder voor ziekten dan de geënte soorten bij de professionele appelkwekers. Met een schok dacht ik: heeft de pit nog enig bestaansrecht? To pit or not to pit? Blijkbaar not, want pitten blijven werkloos achter. Hoe kon dit gebeuren? Wat hebben we gedaan? Wat een verdriet.

Bonk
Ik droogde mijn tranen snel, want ik las ook: het is wel leuk om een appelboom uit zaad te kweken. 

    Klopt! Dat leerde ik met die eerder getoonde appelboom. Die pit had zin en daarom geloof ik ook in de Sprankpitjes. Hup de grond in op 29 mei. Ook al mag ik geen vruchtjes verwachten; ik weet dat de Elstarpitboom ze wel voortbrengt en ze komen er weer aan. De appeltjes worden ieder jaar iets groter. Vorig jaar zo groot als een bonk (je weet wel, zo’n grote knikker) en ze zijn heerl… 'Heerlijk' zou leuk staan, maar eerlijk? Ze zijn weeïg, melig en na een sprankeltje zoet toch echt zuur. De vogels genieten er eens te meer van, want ze hoeven niet te delen. Ziedaar het doel van de pit!

Spruiten
Al goed, de Sprankpitten zitten in de aarde, een papiertje aan een saté prikker verraadt de plantdatum en ik wacht. Oh, daarmee heb ik tijd om Wikifarmer te raadplegen over het vervolgproces.

    Oef, heb ik het zaaiproces blijkbaar totaal verkeerd aangepakt. De farmer zegt dat ik drie dozijn appelzaden moest verzamelen, want er komen er maar een tot vier tot groei. Ik zaaide er vijf en had die blijkbaar moeten drogen. Vervolgens moest ik ze twee tot drie maanden op vochtige bodem in de koelkast leggen met regelmatige controles van de vochtigheid. Kan ik hier betaald voor krijgen? Wat een klus.
    Na die paar maanden moet ik de beste spruitjes… Huh? Zei ik eerder voor de grap iets over peren, worden het spruiten! Dat is pure magie - de pitten vergroenterden van fruit naar groente.

Ingewikkeld

Nog verder lezend ontdek ik dat de zaadjes rivierzand blieven. Ik zie me al fietsen naar de Lek, waar ik direct weet waar ik even een bakkie en kokoskoekje doe. Eenmaal de zaadjes in die duurgezochte grond en wat compost, moet de pot bij kamertemperatuur en vochtig bij het raam neergezet worden. Pfoe, heb ik dat tenminste goed gedaan.

    Als de spruitjes 50 centimeter zijn, passen ze niet meer in de pan. Dan maar in de tuin. Hoera!
    Maar ja, ik moet dat laatste nog zien. Ik deed alles verkeerd door de pitjes simpelweg in een potje potgrond te zetten. Maar kijk hieronder: van pitjes groeiden ze tot spruitjes en inmiddels heb ik vier spruitjes in aparte potjes. Wie weet welke de sterkste wordt? Hoe dan ook lijkt het allemaal niet zo verkeerd, toch? Voor zolang het duurt hou ik ze in de pitten, ik bedoel in de gaten, volg je mee?

* Pitoyabel = jammerlijk. Leuk woord dat met ‘pit’ begint, geinig toch?

** Niet checken bij de prutser die daar werkt, ik mag zijn naam niet meer noemen, maar je weet wel. Die ene lange man. Als je bij hem checkt, zal hij zeggen dat ik helemaal niet jankend rondloop. Hij zal me eerder beschuldigen van in de weg lopen of teveel kletsen, zoals donderdag. Niet met hem overigens. Oh wacht, dat is het. Hij was jaloers…

Co-writer

Waar ik bij anderen hoor en lees dat de koters aan hun mama's vroegen:
    ,,Mama, wat wil jij voor moederdag." Hoorde ik andersom:
    ,,Momma, jij mag de komende weken niet zomaar mijn kamer in." Daar hing het bordje 'Niet binnenkomen' op de deur. Er hing nog net geen rood/wit lint voor de deur of een schreeuwerig rood verbodsbord 'Verboden toegang'. Daar is best gemakkelijk aan te komen met een man die reclame maakt. Wat betreft dat bordje 'Niet binnenkomen', zie ik liever de tekst op de achterkant. Daar staat 'Kom binnen'.
    Al wist ik luid en duidelijk waar het om te doen was, toch stond ik menigmaal met mijn mondhoeken omlaag, de ogen wat vochtiger dan gebruikelijk en een tissue die langs mijn loopneus veegde. Ik snotterde wat af, met dat irritante bordje 'Niet binnenkomen' voor mijn neus. Waar Celine mij graag opzoekt, vind ik het op mijn beurt heerlijk om haar kamer af en toe eens in te banjeren:

    ,Hello!", klinkt dan, waarop steevast antwoord komt.

Geheimhoudingsplicht
Ondertussen kostte het Celine de grootste moeite om haar mond te houden. Geheimhouding is niet haar grootste kracht als het gaat om feestelijke verrassingen. Deze keer lukte het haar wonderwel, wat voor mij betekende dat ze aan een heel bijzonder cadeau werkte.
    Hoe dichter bij Moederdag hoe nieuwsgieriger ik werd. Wel grappig dat ik gedurende de weken soms onverwachte vragen kreeg als:
    ,,Momma, wat moeten mensen echt niet doen als ze bij jou in huis zijn?"
    ,,Wat dacht je van het heilige der heilige betreden?"
    ,,Oh ja," klonk madam dan. Ter verduidelijking: dat is de enige plek in huis die ik beschouw als 'de mijne'. In alles wat ik in huis aan ruimte deel en opoffer, is een derde van de serre mijn domein. Daar eis ik dat niemand ongevraagd aan mijn spullen zit of rondneust. Het is mijn holy spot. Mensen schrikken nog wel eens als ik ineens achter hen sta en roep: 'Wat doe je in het heilige der heilige?' Wees niet bang, ik weet bij wie ik die schrikreactie kan oproepen en bij wie niet.

Moederdag
Toen was het ineens moederdag. Dacht je dat ik mijn cadeau meteen bij het ontbijt kreeg? Nee hoor, momma moest wachten tot papa zijn nest uit kwam. Ik keek een aflevering Grey's Anatomy, at een zelfgemaakt ontbijt, want die op bed is al jaren verleden tijd en tuinierde even.
    ,,Momma," hoorde ik ineens vanuit de serre. ,,Kom je? Pappa is wakker." En hup daar huppelde ik de serre en onze huiskamer in met mijn zanderige handen. Ik waste ze, waarna ze fris en fruitig een cadeau vasthielden. Ik vermoedde een heel mooi schilderwerk of tekening van madammeke. Ze is zo creatief als wat. Zelfs het cadeaupapier is vaak een kunstwerk.
    ,,Momma, deze keer mag je het papier er echt wel afrukken hoor. Zo mooi is het niet. Het gaat nu echt om het cadeau." En hup, daar scheurde ik het papier eraf.

Magazine
Ineens had ik 'Momma Magazine' in handen. Een brok, een slik, bijna een traan en stilte volgden. Daar stond ik op de cover.
    ,,Ik ben niet voor niets de journalist. Die hoeft niet in de spotlight," zei ik.
    ,,Kijk maar gewoon verder momma."
    Binnenin trof ik verschillende rubrieken, zoals een column van de hoofdredacteur; Celine van Valen. Ze bejubelde mijn plek als momma en schreef dat ze blij is dat ik er ben als basis in haar leven. Snif...

Fanclub
    Madammeke, riep voor de rubriek 'Fanclub' haar vriendinnen op een bijdrage te schrijven over mij. Meiden die allemaal meer dan welkom zijn en blijven, omdat ze zo heerlijk zichzelf zijn, zoals ik ben wie ik ben.
    ,,Ik zie jullie gauw weer lieverds."

    Horoscoop
Wat volgde was een horoscoop. Ik lachte me slap. Ik geloof niet in die onzin. Ik weet nog dat way-back, ik was veertien of zo, een buurmeisje via de achterdeur de keuken in stapte met een smoel als een oorwurm.
    ,,Ik krijg een rotdag," zei ze boos.
    ,,Hoe dat zo?", vroeg mijn moeder.
    ,,Dat zegt mijn horoscoop."
    ,,Aha, dus omdat je horoscoop dat zegt, handel je er nu al naar. Tjonge je horoscoop krijgt gelijk." Ik vond dat zo'n wijze opmerking. Al vind ik ze nonsens, deze horoscoop is heel leuk. Hopelijk kun jij het lezen met een klik op de foto. Zo niet? Dat moet je mijn Magazine komen lezen.

Adverteren
Ik ben overigens bang dat ik nog een factuur te betalen krijg. In mijn magazine las ik keiharde reclame voor mijn zaak en mijn boek. Zelfs op de cover (achterkant), zo'n dure plek.
    De bladzijde omgeslagen trof ik een test: 'Hoe momma-proof ben jij?' Ik deed de test en bleek heel momma-proof te zijn. De mannen in mijn gezin komen er uit als twee D-personen met als uitslag: dan ben je pappa of 30 jaar te laat. Of Benjamin op me zou vallen als ik 30 jaar jonger was? Ik weet het niet. Hij zou me weleens te braaf kunnen vinden. Celine was net als ik momma-proof in de categorie A.

Roddels
Na de test volgde een interview met Celine. Naast de vraag wat je echt niet moet doen in mijn huis gaf ze antwoord op vragen als: hoe is het om bij momma te wonen; wat momma gedurende de dag doet; of we wel eens een dagje samen hebben; of het wel eens minder leuk is bij momma in huis (natuurlijk, ik kan nurks zijn hoor) en zo meer. Ik vond het (h)eerlijk om te lezen.
    Maar die roddels? Tja, roddels zijn alleen maar roddels, die deel ik lekker. Ik bedoel maar: als er ook maar iets van waar was, dan was het voor my eyes only. Maar roddels geloven we toch niet? Die is gek; zie je mij al een terrasje pakken met de burgemeester?

Invulverhaal
Tot slot volgde een favoriete rubriek: het Invulverhaal.
    Het item dat me terugbrengt naar ons als gezin, onderweg naar Zuid Frankrijk. De laatste jaren bedacht Celine steeds invulverhalen. Zij schreef een tekst en liet er woorden uit. Ach, kijk maar hier onder: in blauw mijn invullingen naar de opdrachten die tussen haakjes staan. Zo zijn Celine en ik ineens co-writers van deze blog: 

Het is ochtend. Het fluit (manier van geluid maken) in de woonkamer. Papa tijgert (manier van bewegen) in zijn luchtbed (iets waar je op kunt slapen). Papa, Mama, Celine en Benjamin zijn een,  nee, drie  etmalen (periode) weg naar Trutjeshoek  (Plaatsnaam), Gelderland.  Heerlijk een tijdje weg, om te vieren dat het Papa’s en Momma’s 30^e trouwdag is. Al 30 jaar een bloedstollend (bijvoeglijk naamwoord) huwelijk. Papa is nurks (emotie). Hij vind het fascinerend (bn) dat hij zo vroeg wakker is geworden. Het is maar liefst 05.34 uur (tijdstip)! Hij springt als een bommetje (manier van voortbewegen) weer terug in bed. Momma wordt er wakker van. “Wat de kwak (uitroep)” snatert (manier van roepen) ze. “Het is snurktijd (tijdstip)!” Maar dan denkt ze aan de cadeautjes. ”Halleluja (uiting van blijheid)! Ik hoop dat ik een rood Fiat 500tje (voorwerp) krijg! Ik ben immers ook jarig”. Ze buitelt (manier van voortbewegen) uit bed en trekt de kleerkast open. Een kuub (hoeveelheid) verpakkingschips (voorwerp) komt over haar heen. “Zo! Dat was de eerste 1 aprilgrap, kom maar op met de rest (uitroep van onverschilligheid)”. Ze pakt een plunjebroek (voorwerp) en trekt het aan. Ze koprolt (manier van voortbewegen) naar de woonkamer. Daar loopt ze spaak (manier van vallen) over de 3.875 (hoeveelheid) slingers en ballonnen die in de woonkamer liggen. Celine schrikt. “Woopsiepoepsie (Excuus), maar het staat wel gezellig toch? Je houdt van kleurtjes (smoes).” Momma kijkt haar verfrommelt (blik) aan. Gelukkig is het feest, dus Momma vind het prima. “Wacht, wat nu als we jullie huwelijksdag eens na gaan spelen?!” “Wolla (manier van uitroepen),” roept Benjamin. “Dat is wonderschoon (uitroep)!” Celine’s scherpe oogopslag en geopende neusgaten (gelaatstrek) worden groot. “Oké dan, grut (ander woord voor kinderen). Maar dan zal ik jullie eerst eens vertellen hoe dat vroeger ging.” “Toen het woord verkering een heel gewoon woord was dat iedereen gebruikte, eeuwen (hoeveelheid tijd) geleden, in een gehucht (land, stad, dorp, straat, staat, continent) hier ver vandaan, leerde ik jullie zaaddonor (ander woord voor vader) kennen. Het was een fleurige (weersomstandigheid) dag. Ik had,  nee, het was hommeles (ander woord voor ruzie) met mijn toenmalige nep vriendje (omgang tussen mensen) en ik was wrevelig (negatieve emotie). We gingen naar het land waar ze de lieflijkste taal spreken (land) met de jongeren van de  kerk, wel honderden (getal) mensen waren mee. We zouden met de touringcar (vervoersmiddel) gaan. Wel vier (getal) uren achter elkaar! Gelukkig was er wel het uitzicht. Maar goed, ik was dus ontgoocheld (emotie). Ik ijsbeerde (voortbewegen) door de bus (vervoersmiddel) tot ik een uitgestoken voet (iets om op te zitten) vond om op te zitten, want toen tuimelde (manier van vallen) ik plotseling over ongelooflijk slanke en lange benen (zichtbaar lichaamsdeel). Op dat moment gebeurde het: Cupido schoot een nieuwe pijl (manier van zeggen dat je verliefd bent). Ik keek in zijn lachende gezicht en blauwe ogen (gelaatstrekken) en zag de ontspannen no-nonsense houding (karaktertrek) van Papa. Ik kon het nog niet weten, maar wist zeker: Hij was de bink (mannelijk persoon)! Met hem wilde ik een huisje in Zuid Limburg (voorwerp) kopen. Hij mocht mijn keukenschort (kledingstuk) strik na strik losknopen (manier van uitdoen). Met hem wilde ik kaas met Marmite en sushi combimenu’s (eten) eten! Een leven opbouwen. Gelukkig wilde Papa dat ook. Zo kwam het dat hij me eens met de recyclede Ferrari (vervoersmiddel) kwam ophalen bij mijn werk: een bejaardenoord (bedrijf). Hij kwam huppelend bij de voordeur (manier van voortbewegend) naar me toe en pakte me bij mijn ellenboog (zichtbaar lichaamsdeel) vast. Toen begon jij me te liefkozen (seksuele activiteit). Opeens hoorden we een schorre en zware vrouwen- (bn) stem: “Jakkes (scheldwoord)! Wat moet dat daar? Zomaar koketteren en avances maken (ander woord voor flirten) in de ingang van ons gebouw (ruimte in een gebouw)?! “Voddig stel (scheldwoord)! Nokken jullie (Manier waarop je iemand wegstuurt)!” We hosten (manier van voortbewegen) uit de zorginstelling (gebouw) en ik sprong bij Marcel op de rug. Hij huppelde (manier van voortbewegen) naar ons lichtblauwe bolidetje (vervoersmiddel)! En dat was onze allereerste smakkerd (seksuele activiteit), waarna nog velen volgden en we samen door het leven meanderden.. Steeds beter en heerlijker volgenden wij onze weg samen. Kijk ons zitten!

Celine, super bedankt voor dit machtige Moederdag cadeau.

Je bent echt een topgriet.

Je verraste me echt enorm. X