Engeltje

Je hebt van die dagen; die beginnen met goede zin, maar de all under control feeling verdwijnt maar zo.
    Zo stapte ik dinsdag de dag in met een flinke dot moed, ook al startte de dag wel belachelijk vroeg met de wekker die ons niet om 07.00 uur, maar om 06.30 uur wakker piepte. De rust verstoorder!

    Maar ja, de vlaggen moesten uit in de Buur- en Jacobitoren in Utrecht. Op 15 augustus herdenken we namelijk het formele einde van de Tweede Wereldoorlog.

Plannen

De avond ervoor vroeg ik betweter Google Maps naar de fietstijd van Utrecht naar ’t Goy. Na het vlaggen stond daar een klus voor Houtens Nieuws op de agenda. Op het scherm stond 27 minuten.

    ,,Dan ga ik morgen mooi even een beetje dwalen in Utrecht voordat ik naar ’t Goy fiets", zei ik tegen manlief. Die even later mijn fiets in de auto gooide. Dat gaat zo gemakkelijk met die grote Caddy XL. Natuurlijk gooide Marcel niet echt met de fiets, maar met die fiets in de achterbak, reden we wel de volgende ochtend zonder extra oponthoud naar Utrecht. Ik stalde mijn fiets bij de fietsenstalling in de Zadelstraat, waar om de hoek de Buurtoren wachtte op de Nederlandse vlag. Daarna reden we naar de Jacobitoren, waarna Marcel en ik afscheid namen met een zoen. Het had maar zo de laatste kunnen zijn…

Afveegdoek

Eerst trakteerde ik mezelf op een walgelijk dure Caffé Moccha van Starbucks en wandelde daarna via de Oude Gracht richting de Zadelstraat. Zie me op mijn gemakje dwalen en foto’s maken van waterspiegelingen.
    Tot ik dichtbij de fietsenstalling bedacht: laat ik maar vast op m’n elfendertigst naar ’t Goy fietsen. Er is wat voor te zeggen om niet binnen te komen met een oververhitte fietskop, waar geheid een vlieg-opper overheen komt. Ik ga voor een ontspannen start.
    Midden op de Mariaplaats zette ik mijn phone in de houder op de fiets, opende Google Maps en zag tot mijn schrik dat de routeplanner op de auto-modus stond. 't Goy was 27 minuten rijden met de auto. Met de fiets bleek, simsallapoef, de route ineens 55 minuten te duren en ik moest er over 45 minuten zijn.

Uitdaging

Dat betekende dat ik wel heel erg mijn best moest doen om Google in te halen. Ik appte de burgemeester bij wie ik in ’t Goy aan zou schuiven voor een 60-jarig huwelijksfeestje. Ik zei dat ik iets later zou zijn en vroeg hem het formele gesprek even uit te stellen.
    Ondertussen zette ik het op een racen, soms tot 23 km/uur, om bij aankomst in ’t Goy te zien dat ik 10 minuten sneller fietste dan Google aangaf. Ik was precies op tijd op mijn bestemming, maar dan wel met die oververhitte kop.

    Me daarvoor verontschuldigend pakte ik een theedoek uit mijn tas en depte mijn gezicht droog. Sinds de vakantie heb ik dus een leuke doek uit Saint Tropez. Daarmee denk ik bij het droogdeppen van mijn gezicht tijdens een vlieg-opper even terug aan onze heerlijke vakantie.

Geluk
Na het samenzijn fietste ik naar huis en kwam onderweg een van mijn favoriete mensen uit gemeente Houten tegen. Na een babbeltje vervolgenden we ieder onze weg.

    Ik voelde me vrolijk en voldaan en genoot nog na van mijn prestatie om op alleen beenkracht GoogleMaps in te halen. Wat een geluk; tot ik ineens een UPS busje als een malle vanuit een zijstraat richting het fietspad zag rijden. Ik had voorrang en verwachtte dat hij vaart minderde, maar nee. Hij reed onverminderd hard door. Ik draaide op het laatste moment mijn stuur naar links, waardoor ik niet tegen maar naast de deur van de bestuurder tot stilstand kwam. Op dat moment merkte hij me op.

    Ik zat hoog in mijn adrenaline en dacht dingen die ik hier niet schrijf. Het is wel iets erger dan sufferd - een beetje maar.

Ziekenhuis

Weer verder fietsend, besefte ik dat ik echt bijna met mijn snufferd in het busje en met mijn stuur in mijn buik terecht had kunnen komen. Bijna is gelukkig niet helemaal. Eigenlijk is het helemaal niet. Wat een dag!

    Een engeltje fluisterde me in de ochtend toe eerder te vertrekken, dan ik van plan was. Later schreeuwde het engeltje dat ik mijn stuur om moest gooien.

    ,,Dit is gewoonweg mijn geluksdag," zei ik later tegen manlief. Hij keek wat bevreemd, waarna ik vervolgde: ,,Ik lig namelijk niet in het ziekenhuis."

    (tekst gaat door onder de foto)

En dat engeltje? Die zat een dag later relaxt boven het water. Ik had namelijk all under control.