zaterdag 18 december 2021

Lockdown

Nu locken mijn woorden down
zijn als Brugman uitgepraat
weten niets kroms recht te praten
brengen niets op het tapijt
meten niets breed uit.

Zelfs koetjes en kalfjes blijven uit
en vergeet de ekster
uit mijn nek valt niets te kletsen
vuile woorden klinken niet
ze zijn onvindbaar
niet uit mijn mond te halen
of met een pen te beschrijven.

Welk kruit verschieten
als een mus ontbreekt
een gladde tong mist
alle rap uit de tong verdwijnt
de mond niet volloopt
geen hart op de lippen ligt
maar ik er juist op bijt

En waarom?
Wéér een lockdown
Zucht!!!

zondag 12 december 2021

Wandelroute kastelen Walenburg, Sandeburg en Groenestein

    ,,Dus het wordt een 5?”
    ,,Ja, want we moesten twee keer omlopen,” zei Marcel met een toon die geen tegenspraak duldde.
    ,,De varkens maakten toch wel iets goed, al waren het geen schapen.”
    ,,Een beetje, maar niet genoeg voor een zes, want we liepen te lang over de weg.”
    Zo bepaalden we de score voor onze zaterdagmiddagwandeling. De 8,63 kilometer die zij beloofden, werd een kilometer of twee langer, maar ach, stiekem genoten we wel.

Plaatjes
De oplettende instaverhaalvolgers weten dat ik tijdens het wandelen veel geduld vraag van mijn manneke. Eenmaal uit de auto, staan we na een paar honderd meter – een heel enkele keer drie meter – stil voor een eerste-van-vele-kiekjes.
    Wat ik nooit eerder beschreef is dat ik eerst moet landen op de plek waar ik ben; even de omgeving ervaren, rond kijken, de route een stukje lopen en dan ineens zie ik een mooi iets, pak de phone uit mijn zak en schiet het eerste plaatje. Dat is het moment dat ik land en de phone amper nog de binnenkant van mijn jaszak ziet.
    Deze keer waren we zo’n honderd meter op weg en jawel, daar zag ik een mooi beeld. Gevolgd door meer boomgaarden en een paar sterke peren die zich nog vasthielden aan de tak. Daar bleef ik wat langer hangen en hoorde achter me:
    ,,De volgende keer neem ik een klapstoel mee.”
    ,,Neem dan het opklapkrukje mee dat we twee jaar geleden in een kerstpakket aantroffen.” Zie jij dus binnenkort iemand met een klapstoeltje aan de wandel? Dan is het mijn lief, lekker ding hè?


Loopplank
Ik liep ondertussen achter mijn lief aan en zag ineens een prachtige weerspiegeling. Daarin verloor ik me volledig tot we weer verder lopend en de boomgaarden achter ons gelaten, het grasland, beter gezegd modderland op liepen. De route liep een lang stuk rechtdoor al toonde het gebied veel afwisseling. Na een keer links en rechts liepen we langs een stuk grond waar varkens verbleven, tenminste dat stond er. We zagen ze niet, waarbij ik dacht: ze kunnen evengoed zeggen dat er olifanten verblijven.
    Aan het eind van het pad klonk:
    ,,Hier moeten we links en bijna direct rechts het water over.”
    ,,Dan moeten we over water lopen. Heb jij dat ooit gedaan? Zitten we wel goed?”
    ,,Ja, we zijn hier,” zei meneer en wees op de kaart de plek waar ik stond. Hij had het goed en toch geen brug.
    ,,Daar ligt wel iets aan de overkant, kijk maar.”
    ,,Tja, het is een loopplank.” Het lag meer in dan over het water, daarom vervolgde hij met: ,,Of die ons houdt?” Hij stapte er op al wist ik dat het van mij af hing of we hier overstaken of niet. Hij kon heus wel over het diepste punt stappen, denk ik.
    ,,Laat mij even kijken hoe stevig en diep de plank gaat.” Het leek me stevig genoeg al zakte het dieper weg en voelde ik het water in mijn schoen lopen. Natte voeten is één ding, maar uitglijden, gevolgd door een plons en Irene te water, vond ik niet zo'n leuk verhaal. Al zou het een fantastische blog worden, ik vond het water te nat en te koud. Dan maar een saai verhaal. Ik durfde niet over die plank en keerde om.
    We kozen op de gok een andere weg, hopend dat we dan wel de route terug vonden.




 
Varkens
Gelukkig bewees zich één ding: de varkens. Die hadden we nooit gezien als we niet om liepen. Hun geknor inspireerde me tot het benoemen van een Knordag. Ik genoot van de ontmoeting.
    Daarna bevonden we ons met twee keer links bij het pad waar we eigenlijk vandaan moesten komen.
    Toch zakte, door de omweg, de score van deze wandeling met twee punten naar een 8.
    Even laten viel Kasteel Walenburg ons op. Het werd omgeven door een sloot en hek met ‘Verboden Toegang’. Ik liep tot het bord en een paar stappen er voorbij om een prachtige foto met water en bomen te maken. Het moest gewoon om daarna verder te wandelen richting het stralend witte Kasteel Sandenburg. Wat een plaatje. Wat een onderhoud. En wie wonen daar? Hoe is het om kasteelheer te zijn? Daar zou ik graag een blog over schrijven als de Sandenburgers me erover vertellen. Oh sorry, ik droomde a little bit away.




B-tour
Tot we opnieuw tegen een teleurstelling opliepen. Daar waar de route ons dichter naar het kasteel leidde hield een hek en vooral een bord ‘Verboden Toegang’ ons tegen.
    ,,En nu?”
    ,,Overnachten in het bos, want we kunnen niet verder.”
    Schreef ik net dat het zo leuk was die varkens te zien, weet ik niet wat daar zo leuk aan was als ik nu een hut moet bouwen om te overnachten en te leven op een fles water en acht, nee ieder vier bruine ballen. Zong ik ineens het liedje: ‘It’s gonna be a long night’ van The Kids From Fame en begon te knorren als een varken.
    Marcel, mijn route-held bedacht een B-tour, een omweg dus. Daarmee daalde de score met twee punten, de 8 werd POEF een 6. Al stelde de omweg niet teleur, want kijk de kleuring van de lucht en een paar mooie plekjes onderweg eens. Die mistten we als we de goede route liepen.
    Eenmaal het landgoed af, betraden we een weg die leidde langs Kasteel Groenestein. Herstel, we liepen langs de poort van het kasteel. Het kasteel bleef ongezien en de route over de weg duurde ons te lang, vandaar een puntje minder en bleef de score op een 5. De weg bracht onrust van voorbij rijdende auto's en vooral één brommer met een overdosis aan decibellen!!! Wat is er leuk aan een berg herrie die je minuten later nog in de verte hoort? Ik zie het niet; beter gezegd hoor het niet.
    Al goed, onze route ging rechts een natuurgebied in waar een bordje ons erop wees om vooral door te lopen. We mochten er na zonsondergang niet wandelen. En de zon gleed lager en lager.






 
Kromme Rijn
We vervolgden het pad tot aan de Kromme Rijn en liepen er een stukje langs. Het ging me te snel over in een wandelpad tussen weilanden door.
    Het eind kwam in zicht. Het restaurant waar onze auto stond kwam in beeld. Het was mooi, we voelden onze benen, wat kwam door de behoorlijk vochtige bospaden. Die liepen toch minder ontspannen. En toch genoten, want wandelen is altijd fijn. En thuis? Daar wachtte me een bakkie. Lekker. Zo blijft toch boven alles home sweet home.
    Mooie week voor jou!




Ps. We liepen de licht blauwe route. 
Aangevuld met rood, dat waren onze omwegen
en in zwart de delen die onbegaanbaar waren.

zondag 5 december 2021

Ouderwets gezellig

Hoe een oude doos van onder de kast een uurtje levendigheid bracht. Klinkt lekker hè? Vooral omdat ik die oude doos niet ben - ik pas niet eens onder de kast. Wendy noemde deze zin gisteravond en gaf daarmee mijn openingszin weg. Zij was gisteren met man Peter en zoon Tijmen bij ons. Dat staat gelijk aan fun in huis.
    Het is even geleden dat wij als gezinnen samen waren en vooral door Tijmen dat zij deze kant op kwamen en wij niet hun kant op reden. De laatste keer dat Tijmen hier was, verloor hij namelijk zijn hart op onze zolder. Hij wist goed raad met het drumstel, een mengpaneel en microfoon, de computer met Spotify en de wasmachine. Oh nee, niet de wasmachine. Die staat daar naast een berg was. Hij sloot er zijn ogen voor, dat kan ik ook.

Lunch
Na hun aankomst lunchten we en kletsen over kinderen, werk, kerk en zoveel meer. Tijmen at in no time zijn broodje op en had moeite met wachten op Marcel. Hij wilde zo graag naar boven, waarop Marcel zei dat hij wel alleen naar boven mocht. Hij kende er de weg. Het kind was zo blij, want hij kon eindelijk zijn programma ‘Sinterklaasradio’ maken.
    Zo zat hij, tien jaar oud, met een koptelefoon op zijn hoofd en praatte als een DJ het ene liedje aan het andere. Ik hoorde voor het eerst Sinterklaasliedjes van het Goede Doel en dat beide zangers Henk heetten. Ik leef blijkbaar onder een speculaaspop.

Pannenkoeken

Na een hele tijd op zolder vonden we het nog te vroeg om afscheid te nemen en boden aan om pannenkoeken te bakken. Marcel mocht die bakken.
    Wendy wilde de tijd doden door UNO te spelen met Tijmen. Hij ontdekte echter Monopoly en smeekte ons die te spelen. Al was de tijd te krap, we gaven de jongen zijn zin.
    Zie Peter, Wendy, Tijmen en mij spelen. Wendy belandde in een half uur tijd zes keer in de gevangenis, Tijmen kocht de ene na de andere straat, Peter kreeg weinig kansen om zijn bezittingen te vergroten en ik kreeg na het kopen van de Kalverstraat een boost waarna ik Tijmen volgde in het aankopen van straten. Tot Marcel riep:
    ,,Over twee minuten zijn de pannenkoeken klaar.”
    ,,Alleen Groote Markt is nog te koop, dat moet lukken,” zei Wendy.
    ,,Wie die krijgt is de winnaar,” antwoordde ik. We speelden ineens het spel een tandje sneller: Celine nam de bank over van Wendy, zodat zij zich alleen op het spel kon richten. Ook nam Celine de KANS en ALGEMENE FONDS kaarten onder haar hoede en las die zo nodig voor. De dobbelstenen en onderhandelingen vonden in rap tempo plaats. Steeds als iemand in de buurt van de Groote Markt kwam, telde iedereen de stappen mee en steeds klonk een vierstemmige ‘aaaahhhhh’ als iemand er net niet op kwam.

Winnaar
Marcel zette ondertussen poedersuiker, jam, chocoladepasta en kokosrasp, een stapel borden, bestek en placemats op tafel. We speelden als zotten verder.
    ,,Het gaat ‘m niet worden,” zei Wendy. ,,We gooien ieder nog twee keer en dan is het klaar. Ik wil wèl warme pannenkoeken.” We gooiden allemaal een keer; Peter, ik, Tijmen en Wendy en nog eenzelfde rondje tot Wendy de laatste worp nam en precies uit kwam op de Groote Markt.
    ,,Ja! We hebben een winnaar!”, riep ik uit, waarna Wendy haar armen in de lucht gooide. ,,Nu opruimen.”

Tafeldekken
Amper de doos dicht en het spel onder de tafel, schoof Marcel een placemat naar Tijmen.
    ,,Doorgeven!”, zei hij, waarop zes placemats over de tafel doorgeschoven werden; gevolgd door borden en bestek. Het leek een goed geoliede lopende band.
    ,,Een vierkant bord voor ronde pannenkoeken? Dit kan mijn hoofd niet aan,” lachte Wendy. Ik had harder gelachen als Marcel vierkante pannenkoeken serveerde.
    Ineens zei Celine:
    ,,Hebben jullie wel eens gekeken naar het woord ‘belangrijk’. Het is rijk van belang.” Waarna woorden als belatafeld, betoeterd, besuikerd, belachelijk en potjandikkie genoemd werden.
    ,,Ik vind betoeterd geweldig en zie voor me hoe een auto vóór iemand staat en toetert of dat iemand met een toeter aan de mond de ander in het gezicht blaast,” zei ik. ,,Dat is betoeterd."
    Bij potjandikkie deelde Celine deze theorie: Je hebt een pot en je hebt Jan. Jan wil iets dat in die pot zit en gaat er in. Het potje klapt uit elkaar en wat roept hij dan? Potjandikkie!
    ,,Niet echt een sterk verhaal," zei Wendy.

BH
Peter at ondertussen een mandarijn. Hij zei in alle rumoer ineens:
    ,,Er valt een stukje mandarijn in mijn bh.”
    ,,Dat is pas een sterk verhaal," zei ik. Of het waar is checkte ik niet. Ben jij betoeterd?
    Wel lachten we nog lang en gelukkig: Op vriendschap!

zondag 28 november 2021

Hoerenboom

Hoe ik binnen 24 uur mijn schoondochter ernstig teleurstelde. Herstel: dubbel teleurstelde.
    Mijn kerstengel in eigen persoon, Benjamin, is gek op kerst en zet het liefst in september de boom op. Zo vroeg hij weken geleden boven zijn bord ‘Spaghetti di Omi’:
    ,,Wanneer zetten we de boom op?”
    ,,Na 5 december.”
    ,,Wij doen niet aan Sinterklaas.”
    ,,Nee, weg met die ouwe.”
    ,,Waarom dan niet 1 december?”
    ,,Oké, 1 december als het op zondag valt. Krijg ik vrijstelling om tijdens het eten mijn agenda te checken?”
    ,,Nou vooruit,” klonk Benjamin cynisch.
    ,,Oeps, het valt op woensdag. Dan toch maar op 5 december.”
    ,,Wat? Mam, waarom niet zondag 28 november?”
    ,,No way.” Waarna Benjamin opstond om vla te pakken. ,,Als we uitgaan van 1 december en jij mijn koffie maakt, vervroeg ik het met één dag. Of maak al mijn bakkies en per bakkie trek ik het één dag vooruit.”
    ,,Dan maak ik meteen 26 bakkies. Staat ie morgen.”
    ,,Ho! Je kunt het maximaal vervroegen naar 28 november, dus drie bakkies is voldoende.” Ik kreeg mijn bakkie en geen bakkie volgde. Daarmee schreef ik op 30 november: kerstboom optuigen.

Eigenaar
Tot twee weken geleden:
    ,,Mama, jullie willen toch een nieuwe kerstboom?”
    ,,Ja.”
    ,,Als we zondag gaan, kan ik mee. Kunnen we kijken of we eentje met sneeuw kopen.”
    ,,Meekijken + meebeslissen = meebetalen.”
    ,,Deal.”
    We vonden een boom, maar deelden de kosten niet 50/50. Daarmee werd ik boomeigenaar en vroeg zoonlief:
    ,,Zet je ‘m op?”
    ,,Ben jij gek, 30 november staat ie.”
    
Hoerenboom
Gelukkig was ik te nieuwsgierig naar de boom met lichtjes en hoe dat in elkaar stak. Ik zette ‘m een dag later toch op met als resultaat een dolgelukkige zoon. Ook stuurde ik Lara een appje. Zij wil namelijk een piek. Ik niet:




Het verhaal achter die rode bal? Lara zei vorig jaar dat ze een hoerenboom wilde.
    ,,Wat? Mijn huis uit!”, riep ik. Al roep ik dat vaker, ze blijft gewoon.
    ,,Maar rode ballen zijn mooi.”
    ,,Echt niet.” Wel kreeg ze met kerst een rode kerstbal om in de boom te hangen. Ik gun het meiske wel iets.

Inkopen

Terug naar maandag en Benjamin:
    ,,Er zit nog geen bal in de boom, mam.”
    ,,Haal jij de kerstspullen uit de schuur?”
    ,,Die ouwe troep?”
    ,,Daar heb je een punt. Tijd voor vernieuwing.” Dinsdag kwam ik thuis met nieuwe ballen en slingers en hing alleen de slingers en één bal in de boom.
    ,,In dit tempo is de boom met kerst nog niet vol mama.”
    ,,Neem het gerust over.” Wat hij niet deed. Het was ook niet nodig, want een dag later kroop de kerstsfeer in mijn kop en gaf ik alle nieuwe spullen een plekje. Er bleef echter één plekje open tussen alle crème, toffee en bruine ballen. De plek voor Lara’s rode bal.


Opvallender
Ze hing ‘m gisteravond op tot ik tijdens het eten zei:
    ,,Hij moet midden voor, nu valt ie niet op.” Omdat madammeke na het eten geen aanstalten maakte om van de bank te komen - als je naast Benjamin zit, wil je natuurlijk niet van de bank - pakte ik de bal en hing ‘m bijna op zijn plek. Het is dat het haakje uit mijn vingers gleed en de bal zonder enige stuiter maar met een doffe plof de grond raakte en brak, anders hing die nu.
    Mijn handen schoten naar mijn mond, mijn ogen werden groot en zagen Lara. Je denkt dat Calimero zielig kan kijken? Lara wint en mijn schuldgevoel groeide. Wel stond Lara op en knuffelde me.
    ,,Je houdt nog wel van me?”
    ,,Natuurlijk, al ben ik héél verdrietig.”
    ,,Je krijgt een nieuwe bal.”

Kleinigheidje
Vandaag stond een wandeldate met vriendin Agnes en haar man op de agenda. Bijna klaar om te gaan, besefte ik dat ik een kleinigheidje vergeten was. Daarbij moet je weten dat ik het niet nodig vind dat wie mij bezoekt een presentje meeneemt. Jij bent mijn cadeau. Omdat anderen het wel doen, nam ik me voor hier beter in te worden. Ik zakte deze keer, ik kocht niets.
    Opnieuw schoten mijn handen naar mijn mond en werden mijn ogen groot. Ineens besefte ik: onder de kerstboom ligt mijn oplossing. Ik griste er een pakje eronderuit, ontdeed het van het kerstpapier en pakte het opnieuw in.
    ,,Wat is het?”, vroeg Celine.
    ,,Dat zeg ik niet.”
    ,,Voor wie was het?”, vroeg Benjamin.
    ,,Dat zeg ik ook niet.”
    ,,Waarom haal je het papier eraf?”, vroeg Marcel.
    ,,Daar staat de naam op.”
    ,,Maar het is niet meer voor degene die het zou krijgen, dus vertel?”
    ,,Oke, voor Lara.”
    ,,Dus eerst laat je mijn bal kapot vallen en nu lever ik een cadeau in?”
    ,,Oeps, bedenk maar iets waar ik het mee goedmaak.”
    Zul je zien, komt ze met dit idee: ze wil volgend jaar die hoerenboom.





zondag 21 november 2021

Bewust Bewegen

Ken je dat? Je hoort ergens een liedje, kent het niet en wil het later opzoeken. Ik probeer dan een herhalende zin te onthouden. Die zin vergeet ik echter, omdat ik onderweg een bekende tegenkom, de phone gaat of ik moet een boodschappje doen. Aan de woorden somedays it rains had ik niets meer. Tot ik vanavond zocht op rainy days en mother in a song en bam! Daar popte ‘Days like this’ van songwriter Van Morrison op het scherm. De versie van Dermot Kennedy herkende ik als het liedje dat ik hoorde tijdens de les 'Bewust Bewegen' van Nastasja.
    Nastasja was jaren geleden mijn manueel fysiotherapeut. Ze is super al ervoer ik haar behandelingen vaak niet als fijn. Helaas stopte ze als mijn therapeut. Niet omdat ik uitbehandeld of niet meer te behandelen was – al weet iedereen dat ik sowieso niet te helpen ben - wel omdat ze me niet meer kon behandelen. Zij en ik hadden zo’n enorme klik vol humor dat ze soms door het lachen de behandeling moest staken. Dan lag ik schuddend van het lachen op de behandeltafel of zij lag krom van het lachen ernaast. Zij, ik en behandelen, was geen goede drie-eenheid. Ze droeg me over aan een collega. Die was serieus!

Liefdevoller
Veel behandelingen later ontdekte ik in Nastasja’s praktijk de training Mindful Fysiotherapie. In mijn woorden is dat een trainging om meer bewust van jezelf in het moment en vooral zachter voor jezelf te leven. Ik besloot ervoor te gaan en leerde werkelijk liefdevoller met mezelf om te gaan. Het werkte zo goed dat ik stopte met de fysio-behandelingen.
    Om eerder dit jaar te beseffen dat mijn lijf weer vastliep. Ik was niet meer zo lief voor mijn lijf en wilde dat veranderen. Ik overwoog yoga tot iets in me zei dat ik op de site van www.fysiotherapiehoutenzuid.nl moest kijken en ik ‘Bewust Bewegen’ ontdekte.

Zachter

Dat probeerde ik uit en hoorde tijdens de proefles regelmatig:
    ,,Kan het zachter?” Ik herinnerde me die woorden van eerder en bleef. Samen met andere vrouwen… Hé, waar zijn de mannen? Die zijn ook welkom. Al zijn die misschien eerder gevlucht, want er zijn dames van een bepaalde leeftijd. Iets met wisselende stemmingen, emotionele buien en vlieg oppers en daar heel open over, of zelfs er kleding voor uit trekken. Die herkenning werkt verzachtend. Mannen blijf maar weg!!!
    Voor de rest leer ik er wonderlijke dingen, zoals mezelf van mijn rug naar mij zij en buik draaien door alleen met één voet te werken. Ook wordt mijn nek leniger na oefeningen die voor mijn idee niets met mijn nek te maken hebben.
    ,,Ja, het kan zachter!”

Preek
Een week of twee geleden begon de les met serieuze mededelingen. Het RIVM verscherpte de maatregelen en Nastasja leeft die regels na, daarom voert ze de QR code check in. Ze vertelde ook over haar zorg in het algemeen. Ik voelde mee in haar zorg om haar cliënten en haarzelf als behandelaar. En dat terwijl haar hart zo naar haar medemens uitgaat. Ze eindigde haar huishoudelijke mededingen met:
    ,,Tot zover mijn preek,” en drukte de muziek aan. Daarin klonk in zin één de deprimerende tekst: ‘…there'll be days like this’. Ik moest er enorm om lachen. Het klopte bij de ietwat bedrukte sfeer, maar zorgde vooral voor een dosis gelach in de zaal. Zo gaat dat bij Nastasja, alles lekker spontaan en eerlijk.

Fitnesbal
Iedere les komt de fitnessbal erbij en bij alle oefeningen klinkt:
    ,,Heb je een dag dat je denkt: leuk Nastasja maak jij het jezelf lekker moeilijk, ik doe dat vandaag niet, dan is dat oké. Vindt je echter dat je een tandje harder kunt…bla bla bla”, dan volgt een zwaardere optie, gevolgd door:
    ,,Kan het zachter?” Iets met bewustzijn van je eigen intentie. Hoe bijzonder is het dat als een oefening niet lukt, maar je hebt wel de intentie, dat je brein al activeert.
    Wil jij weten hoeveel intenties ik sindsdien heb?
   
Omrollen
 Vaak kies ik voor de lichtste versie van oefeningen. Het is gewoon het zachtst en soms lukt iets domweg helemaal niet.
   Laatst moesten we op onze zij op de fitnesbal liggen. Leunend op je voet was het de bedoeling met de heup en zij op of meer tegen de bal te liggen en één hand leunde op de grond. Ja tuurlijk! Bij wie dat lukte mochten ze ook nog het bovenste been wat omhoog doen. Wacht! Eerst zien te blijven liggen.
    Vóór mij zag ik iemand net zo hard worstelen als ikzelf. De herkenning was zo treffend. Ik proestte het uit. Het enige dat mij nog lukte was op mijn buik over de bal te hangen en de tranen uit mijn ogen te lachen. En Nastasja zei:
    ,,Kan het zachter?”
    ,,Nee!” Deze lach, zo hard, zo intens? Die moest harder… voelde als de beste therapie in tijden.
    Doe mij die vaker!

Tot volgende week Nastasja. Ik verheug me.

zaterdag 13 november 2021

Anek-kadootjes

Op mijn beeldscherm duikelen al langer een paar Anek-kadootjes (grappige situaties) over elkaar heen voor de eerste plek. Ze kunnen me wat, ik koppel ze.

Languit
Stel je Marcel voor op de bank. Herstel: stel hem voor, maar liggend op de bank. Lukt het of heb ik hem teveel voorgesteld als de man met beide benen op de grond?
    Ga even zitten voor de volgende schokkende mededeling:
    Marcel heeft een zeer relaxte band met onze bank. Zie hem liggen, laaaaaaaanguit, met geen been op de grond. In al zijn lengte ligt hij daar. Gelukkig is de bank langer, zodat er plek overblijft voor mij.

Gave
Zo liggend struint meneer regelmatig rond op Fakebook. Hij houdt graag alles bij, maar deelt zelf niets. Zelfs geen likes, dus niet huilen dat hij jou niet liked, hij liked zelfs mij niet. Dat hij me volgt weet ik wel, want dan klinkt:
    ,,Hé, ik zie dat er een foutje staat. Dat is niet goed.”
    ,,Oh, nee,” zucht ik hard. ,,Sloop er echt een foutje uit mijn zicht? Wanneer schrijf ik nou eens perfect? Wat is fout?”
    ,,Dat.”
    ,,Ja, wat dat?”
    ,,Het woordje dat. Het is die kleding, niet dat.”
    ,,Nee, het is toch het kleding, niet de?”
    ,,Irene het is de kleding. Dus die!”
    ,,Oh.” Waarna we stilvallen en meneer na twee minuten uitroept:
    ,,Ik heb een gave.”
    ,,Wat dan?”
    ,,Ik noem een fout en POEF, opgelost!”

Onderweg
Gaan we terug naar Celine’s kinderfeestje. Ik blijf het lekker zo noemen. Ik wandelde met haar boodschappenlijstje door de appie om te eindigen op het zelfscanplein. Ik was een piep verwijderd van betalen tot ik dit las:
    ‘U wordt mogelijk gecontroleerd, er is een medewerker onderweg.’
    Komt die medewerker m/v met de auto, trein of fiets? En hoelang moet ik wachten als die in de file staat? Heeft die medewerker wel ingecheckt met zijn of haar OV-kaart? Geen woord over een QR-code, geeft alleen maar gezeik. Poep, zei ik er toch iets over.

Unicorn

Ah, daar is de medewerker. Het is… Oh, wacht, misschien blijft ze liever anoniem. Voor het gemak gebruik ik mijn eigen naam. Dat is een prima en mooi pseudoniem al vermoed ik dat het verwarring geeft, daarom deze uitleg: Ik ben ik en mij en zij is Irene en zij. Handig toch? En zij, Irene, checkte mijn boodschappen.
    ,,Wat een leuke Unicorntaart heb je, voor wie is die?”
    ,,Voor mijn dochter.”
    ,,Die dochter die bij de Sterpoelier werkt?”
    ,,Ja, ik heb er maar één.”
    ,,Hoe oud wordt ze?”
    ,,23.” Irene keek daarop een beetje nieuwsgierig. Ik snapte het wel en zei: ,, Celine is gek op unicorns en wilde deze taart. Ik vind dat prima, want wat is er eigenlijk tegen? Zit er niet in ieder van ons nog een kindje dat af en toe even wil spelen en unicorntaart eten?” De ander begreep het en keek me aan met een blik van verstandhouding. Heb ik weer een vriendin gemaakt. Tijd om te spelen hadden we echter niet. Celine wilde die taart en ik wilde er mijn tanden in zetten. Al vraag ik nu: welke tanden? Want boy, die taart was zoet! Mijn tanden vielen spontaan uit mijn mond.

Paardenbiks
Een andere boodschappenronde liep ik even langs eerder genoemde Sterpoelier die een blik wierp in mijn karretje.
    ,,Wat is dit nou?” vroeg hij, nadat hij Weetabix voor mijn neus hield.
    ,,Dat zie je toch?”
    ,,Wie eet deze paardenbiks?”
    ,,Ik zei de gek.”
    ,,Dat zocht ik niet achter jou.”
    ,,Jij dacht zeker dat ik dagelijks opgetut achter een luxe ontbijt zit: gekookt eitje, vers sapje, ovenbroodjes en de krant, Houtens Nieuws natuurlijk!”
    ,,Nou nee, dat ontbijt zie ik niet voor me, maar paardenbiks nog minder.”
    ,,Toevallig vind ik het heerlijk.”

Zoeter
Al loog ik een beetje. Ik eet het nog maar pas en ontdekte dat ik het best saai vond. Kijkend in Marcels muesli-ontbijt, zag ik rozijnen.
    ,,Mag ik een rozijn van jou?”
    ,,Ja hoor.” En hup daar ging een rozijn van zijn bakje naar de mijne.
    ,,Dat smaakt beter.” Waarna meneer meteen meer rozijnen uitzocht en aan mij gaf.
    ,,Kwartet! Maar dat was niet mijn bedoeling. Nu heb jij geen rozijnen meer.”
    ,,Hoeveel denk je er nodig te hebben?” Kijkend in mijn bakkie antwoorde ik:
    ,,Ik denk een stuk of zestien.” De volgende dag bleek dat ik me vertelde. Het moesten er twintig zijn. Nu was het zoeter, gelukkig niet zo zoet dat ik mijn tanden weer verloor. Ik heb ze nog! Hoera!

Ziel
Maar even hè, ben ik de enige die zich ongemakkelijk voelt als een ander uitgebreid kijkt naar wat je kocht en je tas volledig doorzoekt? Het voelt voor mij of iemand in mijn ziel kijkt.
    Gelukkig mistten deze keer maandverband, tampons en Tena Lady.

zondag 7 november 2021

Woonwinkels

Waarom is meubels of toebehoren zoeken zo verschrikkelijk?!
    Sinds ik twee weken geleden viel voor de hanglampen bij Kwalitaria, wensen we gevieren een make-over van de huiskamer. De koele kleuren moeten ruimte maken voor warme kleuren, zonder de meubels te vervangen. Waarom wegdoen wat het nog doet? Het scheelt een berg afval en is daarom vast goed voor het milieu; het scheelt Markplaats-klanten over de vloer en het voorkomt oeverloos zoeken naar nieuwe meubels.

Boodschappenlijst
Met dat in gedachten, bedacht Marcel met ieders goedkeuring de wandkast te wrappen in een volledig andere stijl. Als man van de folies, plakt dat goed. Daarbij maakt het vernieuwen van de handvatten het geheel af. Het moet vooral stoerder ogen.
    Die handvatten noteerde ik.
    Kijkend naar de grote bank, verwachten we zoiets niet te vinden in de spannende stijl of kleur die wij voor ogen hebben. Bovendien hangen we er nog prima in. De saaie kleur halen we toch gewoon op met flink keurrijke, fleurige en fluffy kussens.        Hup op het lijstje gezet.
    ,,Nu we toch bezig zijn vervangen we de handlamp boven de tafel,” zei ik, doelend op de lampen die ik zo leuk vind bij ons stam-cafetaria.
    Lijst? Check!
    ,,Tussendoor wil ik even bij de Action dumbells van 0,5 kilo halen voor de handoefeningen die ik moet doen. Die hebben ze vast daar.” Daarmee was ons lijstje compleet:

Vliegensvlug

Daar gingen we afgelopen zondag, eerst naar de Action en Praxis dichtbij huis. We liepen fris en fruitig de winkels door, om niets te vinden. Zelfs geen gewichtjes (ondertussen maakte Marcel zelf iets).     Op de route naar Meubelboulevard Utrecht bezochten we Karwei en Gamma. Waar we door de jaren heen vaker leuke lampen vonden.
Bij de Gamma, viel me voor de derde keer op hoe snel Marcel uitstapte. Rij even mee de parkeerplaats op:
    Meneer reed richting een parkeerhaven, maar koos toch ineens voor de andere kant. Mijn hoofd zwiepte daarmee even verkeerd. Dat heb je met een evenwichtsprobleempje. Al snel stond mijn roer recht. Oh nee, dat was de auto. Marcel trok de sleutel uit het contact, drukte zijn gordel los en stond buiten. Ergens tussen het eerste en het laatste deed hij iets, waardoor hij, toen ik achter de auto vandaan piepte al drie auto’s verder stond te wachten. Hij keek zo van: wat kost jou zoveel tijd dan? Tutututut, schiet nou op.
    Gefrustreerd vroeg ik:
    ,,Ren jij de eerste stappen of zo?” Ik trok nog even mijn rugtas goed op mijn rug. Wat een gedoe met die dikke winterjas.
    ,,Ik stap gewoon uit, gooi mijn deur dicht, druk op de centrale deurvergrendeling, klaar.” Ik snapte het ineens: hij met zijn lange benen en grote stappen. Als we wandelen voel ik me soms net een klein meisje dat moeite doet om de ander bij te houden. Ik heb ook zulke korte beentjes.

Pestgedrag
Na ons vruchteloze bezoek aan de Gamma reed meneer al voordat ik mijn deur dicht had de parkeerhaven uit. De pestkop. Van schrik gleed de deur uit mijn hand en helemaal open.
    ,,Moeilijk hè, een deur dichtgooien!”
    ,,Jij baldadig mannetje. Ik had pas echt hard gelachten als de deur er uit zou vallen. Waarom zo snel gassen?”
    ,,Om jou te pesten.”
    ,,Tuurlijk! Zal ik jou eens pesten?”
    ,,Nou?”
    ,,We zijn vier winkels verder en bij alle vier vergaten we te kijken naar handgrepen.” Ik hoorde een zucht en zag een frons.

Prijskaartje
Volgende stop: Hornbach. Lopend naar de ingang, bukte Marcel zich ineens. Ik schrok enorm tot ik zag dat hij zijn veter strikte. Harder dan bedoeld zei ik:
    ,,Nou kun jij de pot op. Nu loop ik door!” en keek quasi boos. Waarop schuin achter me een vrouw zei:
    ,,Zo, zo, dat gaat goed!” Ze keek medelijdend naar Marcel. Of die vrouw door had dat het gedol was? Geen idee. Wij liepen al hard lachend de Hornbach in. Waar we in ieder geval met iets buiten kwamen. Iets voor de zaak. Meer niet, want de enige leuke deurknoppen kwamen op een totaal van €240,-.
    ,,Zo, zo, dat gaat goed”, klonk nu uit mijn mond. ,,Over my dead body! Wat hopelijk nog even duurt.”
    ,,Zullen we maar meteen kijken voor een nieuwe kast?”

Bedrukt
Inmiddels voelden we ons net als het weer: neerslag(tig) en bewolkt. Onze sjop-zin lag aan diggelen op het vriespunt. We hoopte bij IKEA onze slag te slaan, want als zij het niet hadden, wie dan wel? Lang verhaal kort: we verlieten de winkel met geen kussens, geen kast en geen deurknoppen! Uit frustratie liepen we nog even bij Kwantum en Leenbakker binnen, maar waarom eigenlijk?
    Voor kussens! Natuurlijk!
    Eenmaal thuis met een paar kussens in de rug, beseften we dat we onze koppen eerder in het zand, nee in de laptop hadden moeten steken. Dat had benzine gespaard, was beter voor het milieu en vooral voor ons humeur. Boy die kreeg het te verduren. Maar vergaten we alweer, want...
    We zijn geslaagd!