Bewust Bewegen

Ken je dat? Je hoort ergens een liedje, kent het niet en wil het later opzoeken. Ik probeer dan een herhalende zin te onthouden. Die zin vergeet ik echter, omdat ik onderweg een bekende tegenkom, de phone gaat of ik moet een boodschappje doen. Aan de woorden somedays it rains had ik niets meer. Tot ik vanavond zocht op rainy days en mother in a song en bam! Daar popte ‘Days like this’ van songwriter Van Morrison op het scherm. De versie van Dermot Kennedy herkende ik als het liedje dat ik hoorde tijdens de les 'Bewust Bewegen' van Nastasja.
    Nastasja was jaren geleden mijn manueel fysiotherapeut. Ze is super al ervoer ik haar behandelingen vaak niet als fijn. Helaas stopte ze als mijn therapeut. Niet omdat ik uitbehandeld of niet meer te behandelen was – al weet iedereen dat ik sowieso niet te helpen ben - wel omdat ze me niet meer kon behandelen. Zij en ik hadden zo’n enorme klik vol humor dat ze soms door het lachen de behandeling moest staken. Dan lag ik schuddend van het lachen op de behandeltafel of zij lag krom van het lachen ernaast. Zij, ik en behandelen, was geen goede drie-eenheid. Ze droeg me over aan een collega. Die was serieus!

Liefdevoller
Veel behandelingen later ontdekte ik in Nastasja’s praktijk de training Mindful Fysiotherapie. In mijn woorden is dat een trainging om meer bewust van jezelf in het moment en vooral zachter voor jezelf te leven. Ik besloot ervoor te gaan en leerde werkelijk liefdevoller met mezelf om te gaan. Het werkte zo goed dat ik stopte met de fysio-behandelingen.
    Om eerder dit jaar te beseffen dat mijn lijf weer vastliep. Ik was niet meer zo lief voor mijn lijf en wilde dat veranderen. Ik overwoog yoga tot iets in me zei dat ik op de site van www.fysiotherapiehoutenzuid.nl moest kijken en ik ‘Bewust Bewegen’ ontdekte.

Zachter
Dat probeerde ik uit en hoorde tijdens de proefles regelmatig:
    ,,Kan het zachter?” Ik herinnerde me die woorden van eerder en bleef. Samen met andere vrouwen… Hé, waar zijn de mannen? Die zijn ook welkom. Al zijn die misschien eerder gevlucht, want er zijn dames van een bepaalde leeftijd. Iets met wisselende stemmingen, emotionele buien en vlieg oppers en daar heel open over, of zelfs er kleding voor uit trekken. Die herkenning werkt verzachtend. Mannen blijf maar weg!!!
    Voor de rest leer ik er wonderlijke dingen, zoals mezelf van mijn rug naar mij zij en buik draaien door alleen met één voet te werken. Ook wordt mijn nek leniger na oefeningen die voor mijn idee niets met mijn nek te maken hebben.
    ,,Ja, het kan zachter!”

Preek

Een week of twee geleden begon de les met serieuze mededelingen. Het RIVM verscherpte de maatregelen en Nastasja leeft die regels na, daarom voert ze de QR code check in. Ze vertelde ook over haar zorg in het algemeen. Ik voelde mee in haar zorg om haar cliënten en haarzelf als behandelaar. En dat terwijl haar hart zo naar haar medemens uitgaat. Ze eindigde haar huishoudelijke mededingen met:
    ,,Tot zover mijn preek,” en drukte de muziek aan. Daarin klonk in zin één de deprimerende tekst: ‘…there'll be days like this’. Ik moest er enorm om lachen. Het klopte bij de ietwat bedrukte sfeer, maar zorgde vooral voor een dosis gelach in de zaal. Zo gaat dat bij Nastasja, alles lekker spontaan en eerlijk.

Fitnesbal

Iedere les komt de fitnessbal erbij en bij alle oefeningen klinkt:
    ,,Heb je een dag dat je denkt: leuk Nastasja maak jij het jezelf lekker moeilijk, ik doe dat vandaag niet, dan is dat oké. Vindt je echter dat je een tandje harder kunt…bla bla bla”, dan volgt een zwaardere optie, gevolgd door:
    ,,Kan het zachter?” Iets met bewustzijn van je eigen intentie. Hoe bijzonder is het dat als een oefening niet lukt, maar je hebt wel de intentie, dat je brein al activeert.
    Wil jij weten hoeveel intenties ik sindsdien heb?
   

Omrollen

 Vaak kies ik voor de lichtste versie van oefeningen. Het is gewoon het zachtst en soms lukt iets domweg helemaal niet.

   Laatst moesten we op onze zij op de fitnesbal liggen. Leunend op je voet was het de bedoeling met de heup en zij op of meer tegen de bal te liggen en één hand leunde op de grond. Ja tuurlijk! Bij wie dat lukte mochten ze ook nog het bovenste been wat omhoog doen. Wacht! Eerst zien te blijven liggen.

    Vóór mij zag ik iemand net zo hard worstelen als ikzelf. De herkenning was zo treffend. Ik proestte het uit. Het enige dat mij nog lukte was op mijn buik over de bal te hangen en de tranen uit mijn ogen te lachen. En Nastasja zei:
    ,,Kan het zachter?”
    ,,Nee!” Deze lach, zo hard, zo intens? Die moest harder… voelde als de beste therapie in tijden.

    Doe mij die vaker!

Tot volgende week Nastasja. Ik verheug me.