zondag 7 november 2021

Woonwinkels

Waarom is meubels of toebehoren zoeken zo verschrikkelijk?!
    Sinds ik twee weken geleden viel voor de hanglampen bij Kwalitaria, wensen we gevieren een make-over van de huiskamer. De koele kleuren moeten ruimte maken voor warme kleuren, zonder de meubels te vervangen. Waarom wegdoen wat het nog doet? Het scheelt een berg afval en is daarom vast goed voor het milieu; het scheelt Markplaats-klanten over de vloer en het voorkomt oeverloos zoeken naar nieuwe meubels.

Boodschappenlijst
Met dat in gedachten, bedacht Marcel met ieders goedkeuring de wandkast te wrappen in een volledig andere stijl. Als man van de folies, plakt dat goed. Daarbij maakt het vernieuwen van de handvatten het geheel af. Het moet vooral stoerder ogen.
    Die handvatten noteerde ik.
    Kijkend naar de grote bank, verwachten we zoiets niet te vinden in de spannende stijl of kleur die wij voor ogen hebben. Bovendien hangen we er nog prima in. De saaie kleur halen we toch gewoon op met flink keurrijke, fleurige en fluffy kussens.        Hup op het lijstje gezet.
    ,,Nu we toch bezig zijn vervangen we de handlamp boven de tafel,” zei ik, doelend op de lampen die ik zo leuk vind bij ons stam-cafetaria.
    Lijst? Check!
    ,,Tussendoor wil ik even bij de Action dumbells van 0,5 kilo halen voor de handoefeningen die ik moet doen. Die hebben ze vast daar.” Daarmee was ons lijstje compleet:

Vliegensvlug

Daar gingen we afgelopen zondag, eerst naar de Action en Praxis dichtbij huis. We liepen fris en fruitig de winkels door, om niets te vinden. Zelfs geen gewichtjes (ondertussen maakte Marcel zelf iets).     Op de route naar Meubelboulevard Utrecht bezochten we Karwei en Gamma. Waar we door de jaren heen vaker leuke lampen vonden.
Bij de Gamma, viel me voor de derde keer op hoe snel Marcel uitstapte. Rij even mee de parkeerplaats op:
    Meneer reed richting een parkeerhaven, maar koos toch ineens voor de andere kant. Mijn hoofd zwiepte daarmee even verkeerd. Dat heb je met een evenwichtsprobleempje. Al snel stond mijn roer recht. Oh nee, dat was de auto. Marcel trok de sleutel uit het contact, drukte zijn gordel los en stond buiten. Ergens tussen het eerste en het laatste deed hij iets, waardoor hij, toen ik achter de auto vandaan piepte al drie auto’s verder stond te wachten. Hij keek zo van: wat kost jou zoveel tijd dan? Tutututut, schiet nou op.
    Gefrustreerd vroeg ik:
    ,,Ren jij de eerste stappen of zo?” Ik trok nog even mijn rugtas goed op mijn rug. Wat een gedoe met die dikke winterjas.
    ,,Ik stap gewoon uit, gooi mijn deur dicht, druk op de centrale deurvergrendeling, klaar.” Ik snapte het ineens: hij met zijn lange benen en grote stappen. Als we wandelen voel ik me soms net een klein meisje dat moeite doet om de ander bij te houden. Ik heb ook zulke korte beentjes.

Pestgedrag
Na ons vruchteloze bezoek aan de Gamma reed meneer al voordat ik mijn deur dicht had de parkeerhaven uit. De pestkop. Van schrik gleed de deur uit mijn hand en helemaal open.
    ,,Moeilijk hè, een deur dichtgooien!”
    ,,Jij baldadig mannetje. Ik had pas echt hard gelachten als de deur er uit zou vallen. Waarom zo snel gassen?”
    ,,Om jou te pesten.”
    ,,Tuurlijk! Zal ik jou eens pesten?”
    ,,Nou?”
    ,,We zijn vier winkels verder en bij alle vier vergaten we te kijken naar handgrepen.” Ik hoorde een zucht en zag een frons.

Prijskaartje
Volgende stop: Hornbach. Lopend naar de ingang, bukte Marcel zich ineens. Ik schrok enorm tot ik zag dat hij zijn veter strikte. Harder dan bedoeld zei ik:
    ,,Nou kun jij de pot op. Nu loop ik door!” en keek quasi boos. Waarop schuin achter me een vrouw zei:
    ,,Zo, zo, dat gaat goed!” Ze keek medelijdend naar Marcel. Of die vrouw door had dat het gedol was? Geen idee. Wij liepen al hard lachend de Hornbach in. Waar we in ieder geval met iets buiten kwamen. Iets voor de zaak. Meer niet, want de enige leuke deurknoppen kwamen op een totaal van €240,-.
    ,,Zo, zo, dat gaat goed”, klonk nu uit mijn mond. ,,Over my dead body! Wat hopelijk nog even duurt.”
    ,,Zullen we maar meteen kijken voor een nieuwe kast?”

Bedrukt
Inmiddels voelden we ons net als het weer: neerslag(tig) en bewolkt. Onze sjop-zin lag aan diggelen op het vriespunt. We hoopte bij IKEA onze slag te slaan, want als zij het niet hadden, wie dan wel? Lang verhaal kort: we verlieten de winkel met geen kussens, geen kast en geen deurknoppen! Uit frustratie liepen we nog even bij Kwantum en Leenbakker binnen, maar waarom eigenlijk?
    Voor kussens! Natuurlijk!
    Eenmaal thuis met een paar kussens in de rug, beseften we dat we onze koppen eerder in het zand, nee in de laptop hadden moeten steken. Dat had benzine gespaard, was beter voor het milieu en vooral voor ons humeur. Boy die kreeg het te verduren. Maar vergaten we alweer, want...
    We zijn geslaagd!