zondag 26 juni 2022

Heidestein

Daar stonden we dan, aan de start van een wandeling, met bij het startpunt een lege schaapkooi.
    ,,Een schaapskooi zonder schapen is als een meer zonder water,” zei Marcel naast me. Wist je niet hè? Ook in hem zit poëtisme. Ik liet het even bezinken, keek beteuterd over het veld en zei:
    ,,Een schaapskooi zonder water, is als een brug zonder rivier - als een rivier zonder water. Zul je zien dat verderop die droge rivierbedding ligt.” Ik maakte geen foto, want een foto zonder schapen vond ik te leeg, gewoonweg saai en ja, ik was teleurgesteld. Al startte deze wandeling met deze vraag:
    ,,Irene, verheug jij je al op de schapen?"
    ,,Nee, ze komen toch niet naar mij, dus ze mogen wel wegblijven ook.” Ik kon niet vermoeden dat ze het letterlijk zouden nemen.


Verbod
Tot zover mijn lange intro, de rest hoop ik kort te houden. Ja echt!
    De wandeling liep over bospaden die leidden naar een meer. Dan komen woorden in me op als: waterreflecties en turnarounders (op de kop foto's). Zie je me al ondersteboven staan wankelen voor dat perfecte plaatje?
    Afijn, ik baalde, want botste tegen het bordje: VERBODEN TE BETREDEN. Echt mensen, ik luister altijd naar dat soort bordjes. Oké sinds deze wandeling, bijna altijd. Ik heb heel veel respect voor verboden. Baal er even vaak van, maar hé, regels zijn regels. Hoorde ik ineens in mijn herinnering iemand zeggen: 'doe eens niet zo braaf', stapte ik over het hekje naar het meer. Die turnarounder riep gewoon harder dan het bordje!


 
Tunnels
En door, want…
    ,,Marcel we lopen toch wel door die tunnel aan de overkant?”
    ,,Dat hoop ik wel.”
    We volgden de rode route en gelukkig; die leidde naar de tunnel en er doorheen, nadat we langs een heel aparte woning wandelden. Soms zijn er van die huizen, dan denk je: waarom woon ik daar nou niet?
    De tunnel, was een tunneltje, waarna we langs het meer wat omhoog liepen om via een trap de heuvel af te wandelen. Ware het niet dat we over een andere tunneltje liepen. Die wilde ik perse ook in en door.
    Het bleek een donkerdere tunnel te zijn, met op precies het punt dat ik dacht: oef, het is echt donker, het licht te zien. Zo heerlijk, dat licht. Als verhelderde het even alles, gaf het lucht en ruimte.
   En is dat niet precies wat wandelen doet? Maken dat je even loskomt van je zorgen en je de wereld en alle gekte daarop even vergeet?


Sokken
We liepen een eerste brug over en namen plaats op een bankje. Onder onze voeten las ik een vage tekst. Dat later, eerst bekeek ik de voorbijlopende wandelaars. Altijd leuk om te zien wat zij aan de voeten dragen, want dat verraadt veel over hen. Soms probeer ik ook de gesprekken te volgen. Hier was men daar te rustig voor. Heerlijk!
    Vlak voor vertrek las ik nog even de tekst onder mijn voeten: ‘bij twijvel doen’. Heerlijk die v. En ja, eerder vandaag voor ons vertrek twijvelde ik of ik mijn jurk moest verwisselen voor een broek, omdat die beter staat bij mijn wandelschoenen. Ik koos ervoor mijn jurk aan te houden en koos er vrolijke sokken bij. Ik strikte mijn schoenen en vertrok. Ik koos wel bewust voor deze sokken. Kijk maar hoe leuk: rechts de bloemetjes en links de bijtjes. Ik heb nog een onpaar, maar die een andere keer. Je ziet toch, ik heb deze nu al aan. Daar doe ik nu echt geen tweede paar overheen. Veel te warm.

 


Bruggen
Weer in de benen, liepen we een aantal bruggen voorbij. Na de stenen brug, volgde een betonnen brug (hoe bedenken ze het) en een brug van cortenstaal.
    ,,Ha! Marcel! Kijk dan, geen water onder de brug. Alsof ik het aanvoelde bij het startpunt.”
    ,,Nu nog een drooggevallen meer.”
    ,,Dat zou ik echt jammer vinden." Waarna de tekst op de brug me opviel.



Verleden brug

De bruggen voorbij besefte ik dat ergens onderweg de loofbomen plaats maakten voor naaldbomen met hun eigen unieke sfeer, licht en bodem onder de voeten. We moesten een hek door en een ander hek over, waarna ik al snel een brug-it-was ontdekte.
    ,,Ooit was het een brug-to-be, maar ja, da’s pech: brug weg. Dan is het een brug-it-was.”
    ,,Sterker nog, hier staat een tree-it-was,” hoorde ik Marcel zeggen en draaide me om.
    ,,Hang jij er vooral lekker tegen aan."


Heide
Om uit te komen op de heide, waar open luchten, zandpaden, lage begroeiing en hier en daar bomen de ruimte vulden. Het veroorzaakte weer een andere manier van genieten en zwaarder lopen. Tot we bij een meertje kwamen en zwaluwen laag over het water zagen scheerden. Een andere wandelaar wist ons te vertellen dat de zwaluwen Schaatsenrijdertjes van het water haalden. Het zag er bijzonder uit. Alsof ze over het water dansten: ze kwamen in volle vaart aanvliegen, vlogen op het water af, raakten het, vlogen op, raakten het weer, vlogen op en raakten het oppervlak nog eens om weer weg te vliegen. Ik kreeg ze niet op beeld. Net als de schapen bleven ze uit mijn buurt. Ze willen me niet - ik wordt geskipt, net als vroeger op de basisschool.






Verscheidenheid
Tegen het eind van de wandeling ontdekten we een aantal borden bij elkaar, bosvervuiling dus, en gebeurde dat wat altijd gebeurt als Marcel tekst- of reclameborden ziet: hij checkt hoe het gemaakt is. Dat krijg je met een sign-maker aan je zij. Waar ik als schrijver, iedere tekst moet lezen, voelt hij ieder bord.
    ,,En door!”, riep ik hem terug naar het bos, waar we verrast werden door verschillende dieren. Ze zitten er allemaal: boommarters, vleermuizen, egels, dassen, hazen, wezels, een camouflaatje, reeën, moffel en meer, maar nog steeds geen schapen.
    ,,Wacht, dat is wel een hele vreemde schaap,” zei ik en lokte de katachtige. ,,Leuk dat jij ons even uitzwaait." Het kreeg een aai en een zwaai terug.
    We waren rond en hebben één raad: ga wandelen bij Heidestein, Zeist. Het is afwisselend, speels, kent hoogteverschillen, waterpartijen, bruggetjes, tunneltjes en een kakafonie aan vogel- en andere natuurgeluiden. Het was een genot!

    Tot wandels! Wij gaan er met Eendje op stap, maar dat volgende week.











zaterdag 18 juni 2022

Abonnement

Zette ik net mijn tanden in een heerlijke Temaki Maguro (sushi handrol), verpestte madam-m'n-meiske 
de smakelijkheid door een onverwacht smakeloos onderwerp aan te snijden:
    ,,Momma, dat ik 70 cent moet betalen om bij 2theLoo of andere openbare toiletservices te plassen, à la…”
    ,,Kind het is complete geldklopperij dat men inkomsten genereert via onze menselijke uitscheidingsbehoeften. Het is werkelijk iets dat wij niet kunnen vermijden. Eigenlijk is het nog erger, heb jij er ooit om gevraagd om te plassen en poepen? Bestond er geen beter bedenksel dan dit oncharmante toiletgebeuren?”
    ,,Pfoe, momma, moet dat meteen weer zo filosofisch? Ik was nog niet uitgepraat en bam, daar kom jij er weer doorheen.”
    ,,Ja, ADHD hè, zoals jij zegt. Excuses, ik ben een lompe os. Ik hou mijn mond wel weer. Weet je wat? Ik neem een hap!”
    ,,Dank je. Dus dat ik 70 cent moet betalen vind ik eigenlijk niet het ergste. Echter het gemist aan toiletpapier is een ander ding. Dat maakt het boodschapje dan wel prijzig.”
    
,,Geloof me, mijn boodschappen bij de Appie zijn heel wat duurder, ruilen?”
   ,,Nee, momma, toch maar niet.”
   ,,Wat zeik je dan?”, zei ik met een grote glimlach.

Demonstreren
Celine heeft natuurlijk wel gelijk, tegenover die grof betaalde 70 cent mogen toch wel een paar velletjes toiletpapier hangen.
    ,,We kunnen ook mondiaal demonstreren tegen oplopende plaskosten en afwezigheid van toiletpapier door geen gebruik meer te maken van openbare toiletten. Al weet ik dan niet waar we onze boodschapjes dan laten. De winkelkar, fiets, boodschappentassen of auto vind ik geen opties en ik wil niets horen over de achterkant van een boom. Aan mijn bips geen wildplasboete van €150,-.”
    Tijd om een maki zalm in de soya te dopen.

Abonnement
Celine pakte het gesprek ineens op een nieuw niveau door.
    ,,Je weet dat ADHD-ers toch echt wel moeten als ze moeten.”
    ,,Wat dacht je van vrouwen in de overgang? Wow, je zou maar een ADHD-er in de overgang zijn. Pfoe, da's een zwaar leven!”
    ,,Een hele dag onderweg vraagt daarom om een paar keer moeten. Zeg iets van drie keer, dat is super kassa voor de 2theLoo-achtigen.”
    ,,Om precies te zijn is dat €2,10 kassa. Wacht, ik weet de oplossing!”
    ,,Wat, waarvoor, waarvan?”
    ,,Een oplossing voor overplassigheid: het zeikabonnement.”

Inspiratie
Er viel een stilte, want we duikelden in een volgende bestelronde dat om onze volledige focus en concentratie vroeg. Na het invoeren van onze keuzes stuurden we onze bestelling door en pakten het gesprek weer op:
    ,,Hoe zie je zo’n zeikabonnement voor je, momma?”
    ,,Als een tienrittenkaart.”
    ,,En na tien keer mag je een keer gratis plassen?”
    ,,Dat is een mogelijkheid. Of je krijgt een tampon of maandverbandje gratis. Al heeft een vrouw als ik daar ook niet veel meer aan. Geef mij dan maar een gratis toiletrol, wie weet waar dat van past komt met al die hormonale tranendallen. Trouwens, een 1+1 gratis zeikactie en daaropvolgende op=op actie kan ook aanslaan.”
    ,,Waar slaat op=op op?”
    ,,Weet ik ook nog niet, maar hé, we zitten nog in de ontwerp fase hè! Trouwens zo’n zeikabonnement werkt vast ook goed op social media. Na een aantal keer zeiken per maand, mag je alleen nog zeikloze reacties plaatsen. Iets met #doeslief. Dat lijkt me wel wat.”
    ,,Stop! Momma, je moet een op=op actie bedenken.”
    ,,Hoezo ik? Laat 2theLoo dat lekker zelf doen. Ik gaf ze het idee van een tienrittenkaart of 1+1 actie al. Laat ze lekker zelf de rest uitscheiden. En ik hoef niet eens 70 cent voor mijn ideeën.”
    ,,Momma, je geeft toch niet zomaar je ideeën weg?”
    ,,Natuurlijk niet. Ik eis een jaar gratis plassen voor jou en mij!”

zondag 12 juni 2022

Woudenberg Wandelchallenge Lang


Als lid van de ANWB, ontdekte manlief de Woudenberg Wandelchallenge Lang in de Rlly app. Gebruikelijk betaal je €20,- voor deze wandeling, wij kregen één wandeling gratis en kozen deze.
    ,,Eens zien of de wandeling dat geld waard is,” zei Marcel.
    ,,Als we er aan het eind een kopje koffie en appelgebak voor krijgen, snap ik het. Of misschien krijgen we wel een medaille? Leuk!”
    ,,Laten we vooral afwachten. Misschien zit het in de opdrachten die we onderweg krijgen.”
    ,,Opdrachten? Moet ik me straks twintig keer opdrukken?”
    ,,Of jezelf optrekken aan een boomtak.”
    ,,Als de eerste opdracht ook maar die kant op neigt, ga ik de andere kant - rechtsomkeert. Ik kom om te wandelen en meer niet.”
    ,,Laten we dan maar even die paar honderd meter naar het startpunt afleggen," spoorde manlief me aan. Aan de hand van een pijltje op zijn beeldscherm, de routeplanner van deze wandeling, liepen we richting startpunt.

Hazelworm
,,Als je me aan het eind van de route vraagt, hoe de route was, dan zeg ik: het was een rode pijl."
    ,,Als je mij straks vraagt, hoe…. Ieuw, een hazelworm!” Ik wilde hem wat dichtbij bewonderen, maar hoe dichterbij, hoe meer ik huiverde. Ineens was ik er klaar mee. ,,En door.”
    Vergezeld van wolken en zon en lopend over bospaden kwamen we uit op open terrein met heide. De vijf zussen vielen me op, vijf bomen die op een eiland in de ruimte leken te staan. Daar schrijf ik nog wel een gedichtje à la moi bij. Let op.
    ,,Hier is het startpunt,” hoorde ik naast me. We keken vanaf een hoger geleden punt over het heidelandschap. De bankjes lieten we voor wat ze waren, we waren nog niet aan pauze toe.
    ,,We lopen toch wel rechts die trap af?”, vroeg ik.
    ,,Nee, we gaan links naar de eerste opdracht dat ‘Konijnen’ heet.” We liepen al snel door een sprookjesachtig stukje bos. Ik liep stilletjes door en keek af en toe naar de meest authentieke bomen in de hoop dat eentje iets zou zeggen, maar nee.
    Wel kregen we daar de eerste opdracht. Ik stroopte mijn mouwen vast op. Marcel las iets voor over konijnen en we kregen de vraag hoe de vrouwtjes konijnen heten. Mijn antwoord, die ik hier niet prijsgeef, was goed. Ik ga natuurlijk niet alle antwoorden voorzeggen. Dat verraad hoef je niet van mijn te verwachten.
    ,,We hoeven ons dus niet op te drukken?”
    ,,Nee.” We verlieten het open gebied en liepen het bos in tot het punt ‘Door de bomen het bos niet meer zien’ en de tweede opdracht voorgelezen werd. We moesten bedenken wat voor bomen daar stonden. Nu weet ik iets van sparren (uno), dennen (duo) en lariksen (legio) en hun naalden, dus ik had het opnieuw goed. Ik begon al losjes in mijn schoenen te lopen, nog even en ik liep er naast.




Deelpad
Door wandelend liepen we op een bepaald moment langs een rij bomen die op de foto mooier uitkwamen dan in het echt. Op de foto lijken de boomstammen grilliger. Mooi vind ik dat. Helaas moesten we op dit stuk pad uitkijken, want we liepen op een mountainbike pad. Ik voelde me er niet helemaal happy mee, want fietsers waren er zeker en het kon maar zo fout gaan. Wat ik niet eerder zag, was dat aan het eind van het pad een bordje stond met de tekst: Deel het pad.
    ,,Wat een tof bordje. Die kunnen we op iedere hoek van elke straat wel gebruiken."
    ,,Geen tijd voor, we krijgen een volgende opdracht." De vraag was, wanneer heide bloeit.
    ,,Makkie."



Uitkijkpunt
Een eindje verder gelopen kreeg ik dan toch een trap. Geen hoge of lange trap, maar toch een paar treden. Marcel nam het pad dat er achter lag. Ik beklom de treden met als beloning een bijzonder mooi uitzicht op mijn netvlies. Een nog grotere verrassing was de lieve tekst van Toon Hermans op het plaatje op het hek.



Het hoorde voor mij bij het bankje waarop een bordje vertelde van Judith die in 2018 op 91-jarige leeftijd overleed. Zij was de liefde voor iemand. Zij was de zon en de wind, zoals ik hoop dat iedereen zonnen en de wind in diens leven heeft. De zon om je te verwarmen en de wind om je haar te verwarren. Heerlijk!
    Bij dit uitkijkpunt volgde de volgende opdracht. De vraag was hoe de boerderij die achter ons lag zich op het spectrum van noord, oost, zuid of west bevond. We wisten door de wandelpijl waar het noorden lag en dus lag de boerderij zuidoost. Volgens de app niet. Ik pakte er mijn telefoon bij en legde een kompas, naast de pijl van Marcel. Ze wezen beide het noorden als dezelfde plek aan.
    ,,Wat een suffe fout zeg van de makers. Door hen verdwijnt nu mijn bakkie op het eindpunt."


Rode Beuken
We liepen weg bij het uitkijkpunt zo het bos in, waar een beukenlaan en vooral het uitzicht naar boven ons verraste. De rode beuk is een van mijn favorieten bomen, qua kleur, kijk omhoog en zie het zelf.
    We wandelden verder op onze tocht tot de volgende vraag over de leeftijd van paarden. Als Celine erbij was wisten we het zeker, nu gokte ik toch het verkeerde antwoord.
    ,,Dit gaat niet zo goed meer hè? Daar ging mijn appeltaart.”
    Waarna we een schuurtje ontdekten, dat gemaakt leek te zijn van de planken van een oude treinwagon. Er stond inderdaad NS op en verderop troffen we een laan aan met een hek waarop de tekst: Den Treek – Henschoten stond.
    ,,Marcel, hier ergens verblijft de schaapskudde waar onze adoptieschaap Wolly deel van uitmaakt. Zij is er een van de kudde De Treeker Wissel. Zou dat hier zijn?”
    ,,Geen idee,” zei hij al doorlopend. ,,Wel heb ik een opdracht: in het veld hiernaast staat een bepaald gewas. Welke is dat?” Kijkend naar het gewas wist ik één ding zeker: het was geen mais. Het verschil tussen tarwe en mais ken ik echt wel. Zei de app dat het mais was. Kijk zelf even op de foto en zie geen mais. Hoe het dan kan dat de app een andere mening had? Schuin achter ons zagen we nog een veld vol graan. Teruglopen zag ik achter vele struiken en één doorkijk daartussen, een maisveld liggen.
    ,,Dus dat telt voor deze opdracht? Een bijna onzichtbaar veld, tegenover een openliggend veld. Wat snappen de makers niet? Ik vermoed dat ik hiermee mijn medaille ook op mijn buik kan schrijven.”



Vereeuwigen
We wandelden verder over bospaden, langs weilanden en over de heide. Tot de vraag: waar staan de blauwe stippen op de bomen voor? Mijn antwoord, dat die bomen gekapt moesten worden bleek fout. Heb ik een vraag terug: waar staan vier blauwe linten in een struik voor?
    We liepen vervolgens een heel ander stuk terrein op. Hier lagen heel wat omgezaagde bomen, vloog een roofvogel boven het terrein, vloog een gele vlinder van bloem naar bloem. Het liet zich niet door mijn camera vangen, waar de vingerhoedskruid met een lieveheersbeestje zich met veel geduld lieten vereeuwigen.



Afwisselend
We naderden het eind van de route via afwisselende paden, vonden nog een bankje dat over de heide uitkeek, zagen een bruiloftsfeestje op de heide waarbij een poffertjeskar het feest afmaakte. Even verderop zagen we een soort toeristentreintje staan, waarmee de bruiloftsgasten waarschijnlijk hier gebracht waren.
    Bleeft nog één opdracht die ik van frustratie maar vergat. Wat maakte het ook uit, ik won toch al niets meer. We konden aan het eind van de wandeling in de app zien hoe onze score was, we waren twaalfde van-de-weet-ik-hoeveel. Door het plaatsen van een foto maakten we kans op nog een gratis wandeling.
    Maar eerlijk? Deze wandeling was mooi, afwisselend en leuk met die opdrachten, alleen moeten de makers echt de feiten checken. Of ik er €20,- voor over zou hebben? Nee dus.
    ,,Al wil ik deze wandeling nog wel eens doen in het najaar als de heide bloeit.”
    ,,Ik weet niet hoor," zei Marcel.
    ,,Het was toch mooi?”
    ,,Mooi? Die rode pijl heb ik nu echt wel gezien hoor."