zondag 26 juni 2022

Heidestein

Daar stonden we dan, aan de start van een wandeling, met bij het startpunt een lege schaapkooi.
    ,,Een schaapskooi zonder schapen is als een meer zonder water,” zei Marcel naast me. Wist je niet hè? Ook in hem zit poëtisme. Ik liet het even bezinken, keek beteuterd over het veld en zei:
    ,,Een schaapskooi zonder water, is als een brug zonder rivier - als een rivier zonder water. Zul je zien dat verderop die droge rivierbedding ligt.” Ik maakte geen foto, want een foto zonder schapen vond ik te leeg, gewoonweg saai en ja, ik was teleurgesteld. Al startte deze wandeling met deze vraag:
    ,,Irene, verheug jij je al op de schapen?"
    ,,Nee, ze komen toch niet naar mij, dus ze mogen wel wegblijven ook.” Ik kon niet vermoeden dat ze het letterlijk zouden nemen.


Verbod
Tot zover mijn lange intro, de rest hoop ik kort te houden. Ja echt!
    De wandeling liep over bospaden die leidden naar een meer. Dan komen woorden in me op als: waterreflecties en turnarounders (op de kop foto's). Zie je me al ondersteboven staan wankelen voor dat perfecte plaatje?
    Afijn, ik baalde, want botste tegen het bordje: VERBODEN TE BETREDEN. Echt mensen, ik luister altijd naar dat soort bordjes. Oké sinds deze wandeling, bijna altijd. Ik heb heel veel respect voor verboden. Baal er even vaak van, maar hé, regels zijn regels. Hoorde ik ineens in mijn herinnering iemand zeggen: 'doe eens niet zo braaf', stapte ik over het hekje naar het meer. Die turnarounder riep gewoon harder dan het bordje!


 
Tunnels
En door, want…
    ,,Marcel we lopen toch wel door die tunnel aan de overkant?”
    ,,Dat hoop ik wel.”
    We volgden de rode route en gelukkig; die leidde naar de tunnel en er doorheen, nadat we langs een heel aparte woning wandelden. Soms zijn er van die huizen, dan denk je: waarom woon ik daar nou niet?
    De tunnel, was een tunneltje, waarna we langs het meer wat omhoog liepen om via een trap de heuvel af te wandelen. Ware het niet dat we over een andere tunneltje liepen. Die wilde ik perse ook in en door.
    Het bleek een donkerdere tunnel te zijn, met op precies het punt dat ik dacht: oef, het is echt donker, het licht te zien. Zo heerlijk, dat licht. Als verhelderde het even alles, gaf het lucht en ruimte.
   En is dat niet precies wat wandelen doet? Maken dat je even loskomt van je zorgen en je de wereld en alle gekte daarop even vergeet?


Sokken
We liepen een eerste brug over en namen plaats op een bankje. Onder onze voeten las ik een vage tekst. Dat later, eerst bekeek ik de voorbijlopende wandelaars. Altijd leuk om te zien wat zij aan de voeten dragen, want dat verraadt veel over hen. Soms probeer ik ook de gesprekken te volgen. Hier was men daar te rustig voor. Heerlijk!
    Vlak voor vertrek las ik nog even de tekst onder mijn voeten: ‘bij twijvel doen’. Heerlijk die v. En ja, eerder vandaag voor ons vertrek twijvelde ik of ik mijn jurk moest verwisselen voor een broek, omdat die beter staat bij mijn wandelschoenen. Ik koos ervoor mijn jurk aan te houden en koos er vrolijke sokken bij. Ik strikte mijn schoenen en vertrok. Ik koos wel bewust voor deze sokken. Kijk maar hoe leuk: rechts de bloemetjes en links de bijtjes. Ik heb nog een onpaar, maar die een andere keer. Je ziet toch, ik heb deze nu al aan. Daar doe ik nu echt geen tweede paar overheen. Veel te warm.

 


Bruggen
Weer in de benen, liepen we een aantal bruggen voorbij. Na de stenen brug, volgde een betonnen brug (hoe bedenken ze het) en een brug van cortenstaal.
    ,,Ha! Marcel! Kijk dan, geen water onder de brug. Alsof ik het aanvoelde bij het startpunt.”
    ,,Nu nog een drooggevallen meer.”
    ,,Dat zou ik echt jammer vinden." Waarna de tekst op de brug me opviel.



Verleden brug

De bruggen voorbij besefte ik dat ergens onderweg de loofbomen plaats maakten voor naaldbomen met hun eigen unieke sfeer, licht en bodem onder de voeten. We moesten een hek door en een ander hek over, waarna ik al snel een brug-it-was ontdekte.
    ,,Ooit was het een brug-to-be, maar ja, da’s pech: brug weg. Dan is het een brug-it-was.”
    ,,Sterker nog, hier staat een tree-it-was,” hoorde ik Marcel zeggen en draaide me om.
    ,,Hang jij er vooral lekker tegen aan."


Heide
Om uit te komen op de heide, waar open luchten, zandpaden, lage begroeiing en hier en daar bomen de ruimte vulden. Het veroorzaakte weer een andere manier van genieten en zwaarder lopen. Tot we bij een meertje kwamen en zwaluwen laag over het water zagen scheerden. Een andere wandelaar wist ons te vertellen dat de zwaluwen Schaatsenrijdertjes van het water haalden. Het zag er bijzonder uit. Alsof ze over het water dansten: ze kwamen in volle vaart aanvliegen, vlogen op het water af, raakten het, vlogen op, raakten het weer, vlogen op en raakten het oppervlak nog eens om weer weg te vliegen. Ik kreeg ze niet op beeld. Net als de schapen bleven ze uit mijn buurt. Ze willen me niet - ik wordt geskipt, net als vroeger op de basisschool.






Verscheidenheid
Tegen het eind van de wandeling ontdekten we een aantal borden bij elkaar, bosvervuiling dus, en gebeurde dat wat altijd gebeurt als Marcel tekst- of reclameborden ziet: hij checkt hoe het gemaakt is. Dat krijg je met een sign-maker aan je zij. Waar ik als schrijver, iedere tekst moet lezen, voelt hij ieder bord.
    ,,En door!”, riep ik hem terug naar het bos, waar we verrast werden door verschillende dieren. Ze zitten er allemaal: boommarters, vleermuizen, egels, dassen, hazen, wezels, een camouflaatje, reeën, moffel en meer, maar nog steeds geen schapen.
    ,,Wacht, dat is wel een hele vreemde schaap,” zei ik en lokte de katachtige. ,,Leuk dat jij ons even uitzwaait." Het kreeg een aai en een zwaai terug.
    We waren rond en hebben één raad: ga wandelen bij Heidestein, Zeist. Het is afwisselend, speels, kent hoogteverschillen, waterpartijen, bruggetjes, tunneltjes en een kakafonie aan vogel- en andere natuurgeluiden. Het was een genot!

    Tot wandels! Wij gaan er met Eendje op stap, maar dat volgende week.