zondag 12 juni 2022

Woudenberg Wandelchallenge Lang


Als lid van de ANWB, ontdekte manlief de Woudenberg Wandelchallenge Lang in de Rlly app. Gebruikelijk betaal je €20,- voor deze wandeling, wij kregen één wandeling gratis en kozen deze.
    ,,Eens zien of de wandeling dat geld waard is,” zei Marcel.
    ,,Als we er aan het eind een kopje koffie en appelgebak voor krijgen, snap ik het. Of misschien krijgen we wel een medaille? Leuk!”
    ,,Laten we vooral afwachten. Misschien zit het in de opdrachten die we onderweg krijgen.”
    ,,Opdrachten? Moet ik me straks twintig keer opdrukken?”
    ,,Of jezelf optrekken aan een boomtak.”
    ,,Als de eerste opdracht ook maar die kant op neigt, ga ik de andere kant - rechtsomkeert. Ik kom om te wandelen en meer niet.”
    ,,Laten we dan maar even die paar honderd meter naar het startpunt afleggen," spoorde manlief me aan. Aan de hand van een pijltje op zijn beeldscherm, de routeplanner van deze wandeling, liepen we richting startpunt.

Hazelworm
,,Als je me aan het eind van de route vraagt, hoe de route was, dan zeg ik: het was een rode pijl."
    ,,Als je mij straks vraagt, hoe…. Ieuw, een hazelworm!” Ik wilde hem wat dichtbij bewonderen, maar hoe dichterbij, hoe meer ik huiverde. Ineens was ik er klaar mee. ,,En door.”
    Vergezeld van wolken en zon en lopend over bospaden kwamen we uit op open terrein met heide. De vijf zussen vielen me op, vijf bomen die op een eiland in de ruimte leken te staan. Daar schrijf ik nog wel een gedichtje à la moi bij. Let op.
    ,,Hier is het startpunt,” hoorde ik naast me. We keken vanaf een hoger geleden punt over het heidelandschap. De bankjes lieten we voor wat ze waren, we waren nog niet aan pauze toe.
    ,,We lopen toch wel rechts die trap af?”, vroeg ik.
    ,,Nee, we gaan links naar de eerste opdracht dat ‘Konijnen’ heet.” We liepen al snel door een sprookjesachtig stukje bos. Ik liep stilletjes door en keek af en toe naar de meest authentieke bomen in de hoop dat eentje iets zou zeggen, maar nee.
    Wel kregen we daar de eerste opdracht. Ik stroopte mijn mouwen vast op. Marcel las iets voor over konijnen en we kregen de vraag hoe de vrouwtjes konijnen heten. Mijn antwoord, die ik hier niet prijsgeef, was goed. Ik ga natuurlijk niet alle antwoorden voorzeggen. Dat verraad hoef je niet van mijn te verwachten.
    ,,We hoeven ons dus niet op te drukken?”
    ,,Nee.” We verlieten het open gebied en liepen het bos in tot het punt ‘Door de bomen het bos niet meer zien’ en de tweede opdracht voorgelezen werd. We moesten bedenken wat voor bomen daar stonden. Nu weet ik iets van sparren (uno), dennen (duo) en lariksen (legio) en hun naalden, dus ik had het opnieuw goed. Ik begon al losjes in mijn schoenen te lopen, nog even en ik liep er naast.




Deelpad
Door wandelend liepen we op een bepaald moment langs een rij bomen die op de foto mooier uitkwamen dan in het echt. Op de foto lijken de boomstammen grilliger. Mooi vind ik dat. Helaas moesten we op dit stuk pad uitkijken, want we liepen op een mountainbike pad. Ik voelde me er niet helemaal happy mee, want fietsers waren er zeker en het kon maar zo fout gaan. Wat ik niet eerder zag, was dat aan het eind van het pad een bordje stond met de tekst: Deel het pad.
    ,,Wat een tof bordje. Die kunnen we op iedere hoek van elke straat wel gebruiken."
    ,,Geen tijd voor, we krijgen een volgende opdracht." De vraag was, wanneer heide bloeit.
    ,,Makkie."



Uitkijkpunt
Een eindje verder gelopen kreeg ik dan toch een trap. Geen hoge of lange trap, maar toch een paar treden. Marcel nam het pad dat er achter lag. Ik beklom de treden met als beloning een bijzonder mooi uitzicht op mijn netvlies. Een nog grotere verrassing was de lieve tekst van Toon Hermans op het plaatje op het hek.



Het hoorde voor mij bij het bankje waarop een bordje vertelde van Judith die in 2018 op 91-jarige leeftijd overleed. Zij was de liefde voor iemand. Zij was de zon en de wind, zoals ik hoop dat iedereen zonnen en de wind in diens leven heeft. De zon om je te verwarmen en de wind om je haar te verwarren. Heerlijk!
    Bij dit uitkijkpunt volgde de volgende opdracht. De vraag was hoe de boerderij die achter ons lag zich op het spectrum van noord, oost, zuid of west bevond. We wisten door de wandelpijl waar het noorden lag en dus lag de boerderij zuidoost. Volgens de app niet. Ik pakte er mijn telefoon bij en legde een kompas, naast de pijl van Marcel. Ze wezen beide het noorden als dezelfde plek aan.
    ,,Wat een suffe fout zeg van de makers. Door hen verdwijnt nu mijn bakkie op het eindpunt."


Rode Beuken
We liepen weg bij het uitkijkpunt zo het bos in, waar een beukenlaan en vooral het uitzicht naar boven ons verraste. De rode beuk is een van mijn favorieten bomen, qua kleur, kijk omhoog en zie het zelf.
    We wandelden verder op onze tocht tot de volgende vraag over de leeftijd van paarden. Als Celine erbij was wisten we het zeker, nu gokte ik toch het verkeerde antwoord.
    ,,Dit gaat niet zo goed meer hè? Daar ging mijn appeltaart.”
    Waarna we een schuurtje ontdekten, dat gemaakt leek te zijn van de planken van een oude treinwagon. Er stond inderdaad NS op en verderop troffen we een laan aan met een hek waarop de tekst: Den Treek – Henschoten stond.
    ,,Marcel, hier ergens verblijft de schaapskudde waar onze adoptieschaap Wolly deel van uitmaakt. Zij is er een van de kudde De Treeker Wissel. Zou dat hier zijn?”
    ,,Geen idee,” zei hij al doorlopend. ,,Wel heb ik een opdracht: in het veld hiernaast staat een bepaald gewas. Welke is dat?” Kijkend naar het gewas wist ik één ding zeker: het was geen mais. Het verschil tussen tarwe en mais ken ik echt wel. Zei de app dat het mais was. Kijk zelf even op de foto en zie geen mais. Hoe het dan kan dat de app een andere mening had? Schuin achter ons zagen we nog een veld vol graan. Teruglopen zag ik achter vele struiken en één doorkijk daartussen, een maisveld liggen.
    ,,Dus dat telt voor deze opdracht? Een bijna onzichtbaar veld, tegenover een openliggend veld. Wat snappen de makers niet? Ik vermoed dat ik hiermee mijn medaille ook op mijn buik kan schrijven.”



Vereeuwigen
We wandelden verder over bospaden, langs weilanden en over de heide. Tot de vraag: waar staan de blauwe stippen op de bomen voor? Mijn antwoord, dat die bomen gekapt moesten worden bleek fout. Heb ik een vraag terug: waar staan vier blauwe linten in een struik voor?
    We liepen vervolgens een heel ander stuk terrein op. Hier lagen heel wat omgezaagde bomen, vloog een roofvogel boven het terrein, vloog een gele vlinder van bloem naar bloem. Het liet zich niet door mijn camera vangen, waar de vingerhoedskruid met een lieveheersbeestje zich met veel geduld lieten vereeuwigen.



Afwisselend
We naderden het eind van de route via afwisselende paden, vonden nog een bankje dat over de heide uitkeek, zagen een bruiloftsfeestje op de heide waarbij een poffertjeskar het feest afmaakte. Even verderop zagen we een soort toeristentreintje staan, waarmee de bruiloftsgasten waarschijnlijk hier gebracht waren.
    Bleeft nog één opdracht die ik van frustratie maar vergat. Wat maakte het ook uit, ik won toch al niets meer. We konden aan het eind van de wandeling in de app zien hoe onze score was, we waren twaalfde van-de-weet-ik-hoeveel. Door het plaatsen van een foto maakten we kans op nog een gratis wandeling.
    Maar eerlijk? Deze wandeling was mooi, afwisselend en leuk met die opdrachten, alleen moeten de makers echt de feiten checken. Of ik er €20,- voor over zou hebben? Nee dus.
    ,,Al wil ik deze wandeling nog wel eens doen in het najaar als de heide bloeit.”
    ,,Ik weet niet hoor," zei Marcel.
    ,,Het was toch mooi?”
    ,,Mooi? Die rode pijl heb ik nu echt wel gezien hoor."