zondag 29 januari 2012

The Force

Dino’s zijn uit, Star Wars is hot!!!
Daarom zijn de dino’s verkocht via Marktplaats voor een tweede leven bij een vredelievend jongetje, dat nog nooit van Anakin Skywalker, Jar Jar Binks, Obi-Wan Kenobi of Darth Vader heeft gehoord.
Ik eigenlijk ook niet.

Hoe heeft ons lieve jungske de dinoliefde verloren? Een vriendje praatte hem Star Wars aan. Bedankt vriend!!! Wij zijn nou juist anti-war fans!

Het is dus Star Wars voor en na! Je zou eens moeten horen wat een schietgeluiden, geknetter, gedonder hier klinkt al spelend met zijn lego Star Wars. Wat er niet neer wordt gehaald in mijn hierdoor niet meer zo veilige en vredige woning.
Zo klinkt er ook Star Wars muziek uit zijn CD speler bij het wakker worden.
Van één ding geniet ik eerlijk gezegd wél. Vol overgave klinkt een stukje Star Wars: BOEM, BOEM. BOEM, BOEMBIEDOEM, BOEMBIEDOEM… op het drumstel. Wauw!

Toen ik vanochtend net was opgestaan, haren alle kanten op en zo enorm suf, stoof meneer de kamer binnen. “Hij doet het!” en straalde van oor tot oor. Niet begrijpend keek ik hem aan. “De film” zei hij.
“Welke film?” Marcel vertelt me dat terwijl wij sliepen er een film is gedownload. Inderdaad Star Wars. Boe!
“Mag ik kijken?” vraagt Benjamin en staat klaar in starthouding for lift off. Ik zeg even niets, hij staat daar zo mooi. Zou hij het lang volhouden zo te blijven staan?
Ondertussen dwalen mijn gedachten af naar afgelopen week…

We hadden een rond-de-tafel gesprek. Benjamin wenste dat hij force had. ‘Force’ komt uit Star Wars en is zonder iets aan te raken, iets optillen en met mentale-kracht ergens naar toe slingeren. Vergelijk het met smurfen. Je smurft iets naar de andere kant van de kamer. Handen steken vooruit, trillend door de kracht die ervan uit gaat en zo slinger je iets naar een andere plaats.
Zo wilde Benjamin de zout naar zich toe forcen. Marcel daagde hem uit: “Probeer het maar”, waarna we vol spanning zagen hoe Benjamin met alle force-power in hem de zout niet van zijn plek kreeg. Toch kwam de zout naar hem toe. Marcel zette ‘m voor zijn neus.
Celine lag dubbel!

Het blijft even stil naast mij. Zo bedenkt Benjamin het volgende geniale plan: “Misschien hoeven we dit jaar niet náár Frankrijk, maar force ik Frankrijk hiernaartoe.” Klinkt als muziek in mijn oren – die reis is me altijd te lang! Kom maar op, forcen jij!
Komt Marcel met een nog beter plan: “Kan ik jou niet naar je bed forcen?”
Even stilte, dan klinkt de kleine man paniekerig: “Neeeee, dat wil ik niet!!!”
Waarna Benjamin zich afvraagt of er Stars Wars in de hemel is. Wat?! War in heaven? Dat gaat niet samen, dan is het Star Peace en zie ik vredige sterrenstof omlaag dwarrelen. Een gevoel van rust en kalmte doet me bijna zweven.

Vergat ik met mijn dromerij, dat Benjamin nog steeds in lift off houding stond: als een sprinter voor de 100 meter, afwachtend of hij die film mag kijken. Daar klonk mijn “Ja”. Weg was hij - heb ik maar zo mijn zoon naar beneden geforced!

Als ik later beneden kom overvalt me een kijkbuis-slagveld! Ik kijk verbijsterd naar onze beeldbuis en vraag me af: Wil ik dit wel? Ben ik hier blij mee? Er blijft niets heel, zelfs mijn tv lijkt dit niet te gaan overleven. Afschuwelijk! Wat een strijdtoneel.

Niet veel later voegt Marcel zich bij me: “Hoelang blijft deze gekte?”
“Misschien wel héél lang! Ook volwassenen gaan hier helemaal in op.” Ik prakkiseer alleen nog: Kan iemand alsjeblieft de dino’s terug smurfen????

zondag 22 januari 2012

Wee en wel



zondag 22 januari 2012

Daar zit ik dan, in pyjama op bed. Wat een dag… was het afgelopen woensdag.

De nieuwe keuken was bezorgd. Ik stond versteld van wat er zomaar ineens de kamer in werd gesjouwd. Zou dat allemaal moeten passen op de plaats waar nu géén keuken is? Dat lukt nooit! Wat een bulk dozen! Shock! Weg dagelijks dansje op de dansvloer! Geen plaats meer voor! Een regendans, dat konden we doen, want het regende pijpenstelen; vandaar dan ook een berg modderpoten nadat de bezorgers weg waren. En bedankt!
   “Ogen dicht, slikken en over je heen laten komen” zei ik tegen mezelf. This too shall pass.

Terugkijkend gaf een week zonder keuken me amper zorgen: drie maaltijden (voor zes dagen) heb ik gekookt op het campinggasstelletje. Het was alsof we kampeerden, maar dan wel met eigen douche en wc. Wat een luxe!
   Alleen voor water moest ik heen en weer lopen tussen beneden- en bovenverdieping. Wat heb ik een trappen gelopen zeg. Dat is zelfs op de camping minder erg, want dan loopt Marcel één keer per dag heen en weer om de jerrycan te vullen.

De loodgietgast en electrimuts werden verwelkomd en weer weggebonjourd. Marcel beunde erbij en zo werd de open ruimte klaargestoomd voor wat komen ging. Onderwijl had ik mijn eigen werkzaamheden en afspraken. Zo ging het allemaal prima tot de bezorgbikkels me toch een last bezorgden! Ik was het overzicht even kwijt. Daar stond onze keuken in dozen. Laat het maar snel morgen zijn, dan kan de keukenbouwer los. Weg met die zichtbedervende zooi.

Ik kon het niet laten om inspectie uit te voeren over de dozen en vond: koelkast, oven, vaatwasser, aanrecht- en tafelblad en een enorm grote doos, wat was dat? Een Gutmann… De afzuigkap! Zo groot?! Echt schrikken! Gaat dat wel passen? Op de tekeningen paste het, nu zou ik toch haast gaan twijfelen aan de bouwtekeningen, hoe gedetailleerd ze ook zijn.

Met al dat spul was plotsklaps de huiskamer geen ‘thuis’ meer en zo namen Marcel en ik de boel waar: wat een onoverzichtelijke puinhoop, keken elkaar aan en dachten duidelijk hetzelfde. We sloten de boel af en vluchtten naar boven. Laptops onder de arm en bedhangen!!! Weer eens wat anders dan bankhangen. Ik kan het je aanraden. Ik doe het eigenlijk nooit, maar het was heel lekker. Eens een keer een bed-hangdagje, of nee een bed-hangweekje plannen. Nou ja, mij kennende moet ik écht ziek zijn om dat te doen. Laat ik het dan maar niet wensen of plannen. Dat voelt als de duivel verzoeken. Mij niet gezien.

Zie je ons al bedhangen? Marcel probeert een ontwerp te maken op CorelDraw en ik ben weer te vinden op facebook en hyves. Bijblijven hè? Op een bepaald moment zat ik méér op Marcels scherm te kijken en hij op de mijne. Zo kruislings kijkend naar elkaars beeldscherm moet een raar gezicht zijn geweest en zo zei ik:
“Laptopje ruilen?” En bood de mijne aan.
“Nee hoor,” we staarden alweer naar ons eigen beeldscherm.

De volgende dag werd meneer de Bouwer met open armen ontvangen. Doel: orde te scheppen in de chaos van dozen! Hoewel ik vooral boven bivakkeerde en bezig was, kwam ik af en toe beneden koekeloeren. En schrok me rot! Het was toch de bedoeling dat het beter zou worden? Niet een grotere beestenboel? En morgen nog een dag? Dan wordt het zeker een zwijnenstal! Laat ik hier een paar varkens los zouden zij zich enorm thuis voelen en heerlijk kunnen rollen door zaagsel en andere meuk.

En zo, borrelde er iets in me op… Ja, daar heb je het al, een enorme gilbehoefte kwam boven:  Aaaaargh @`#~&%^”$%^&*()_@!`~

Nu, zondagochtend. Zit ik hier in mijn huiskamer en kijk, en kijk, en kijk… mijn ogen uit. Daar staat het dan! Mijn, nee onze nieuwe keuken. En werkelijk het is een plaatje. Alle leed heeft plaats gemaakt voor… ja voor wat? Gekwijl, genot, plezier en opgeruimdheid, want het is klaar! Het is mooi, ik kijk en zie: het is zeer goed!