Met een nieuwe keuken in het
verschiet, moet natuurlijk de oude keuken eruit! Ik werkte me een slag in de
rondte om als uitruimer, of beter gezegd ‘ontruimer’ de boel leeg te maken.
Toen ook de tafel verplaatst was, bezagen we de kamer: het was woest en leeg.
Tevredenheid lag om onze monden. De eerste hobbel genomen.
Zo met de tafel aan de kant ontstond er een grotere open ruimte, waardoor Marcel op het dwaze idee kwam om te willen dansen.
Zo met de tafel aan de kant ontstond er een grotere open ruimte, waardoor Marcel op het dwaze idee kwam om te willen dansen.
“Wat
zeg je schatje? Wil je dansen?” Dat was echt koddig. Marcel en dansen, zie je
het voor je? Ik niet! Toch stond hij daar midden in de open ruimte, hield zijn
handen op als een uitnodiging en keek me liefdevol aan. Ik viel niets liever
dan in zijn handen en gaf me over aan zijn charmes.
Liepen we toch gelijk tegen een probleem: geen van ons twee heeft ooit les gehad en dansen is niet echt ons ding. Ik wilde vroeger wel les, maar geld ontbrak en later hoefde het niet meer. Marcels kant van het verhaal? Ik zie hem niet stijldansen, maar ik zal het eens navragen.
Liepen we toch gelijk tegen een probleem: geen van ons twee heeft ooit les gehad en dansen is niet echt ons ding. Ik wilde vroeger wel les, maar geld ontbrak en later hoefde het niet meer. Marcels kant van het verhaal? Ik zie hem niet stijldansen, maar ik zal het eens navragen.
Afijn,
hier en nu in onze huiskamer, legde ik mijn rechterhand achter zijn rug, de
linker in zijn rechter hand en daar ging hij in een tango stijl. Je had hem
moeten horen neuriën in het juiste ritme. Ik volgde hem blindelings met mijn
hoofd tegen zijn borst. Een paar kleine stappen naar voren en een paar kleine
stappen naar achteren. We namen een aanloopje en voor ik het wist zwaaide hij
me drie keer om mijn eigen as om me vervolgens met een elegante zwieper naar
achter te laten leunen en hing uitdagend boven me.
Maar niet heus. Ik droomde even weg. Die stappen naar voor en naar achter dat was het enige ware aan dit bovenstaande, maar verder botste mijn knie keer op keer tegen zijn scheenbeen. En dan alleen naar voren en terug stappen, wat een grap! Dit kon je niet serieus noemen. Bij deze hebben we bewezen: dansen kunnen we niet!
Gelukkig had mijn charmeur een beter plan: we gingen schuifelen. Zo heet dat toch? Altijd nog beter dan dat geheadbang. Geeft in ieder geval minder last van de nek. En dus gingen mijn partner en ik slowen.
Tot ik behoorlijk moest lachen, want dit dansen begon met de uitspraak: “Nu hebben we eindelijk ruimte om te dansen,” maar zoveel ruimte hadden we niet nodig voor schuifelen. Een oppervlak van 40 x 40 cm is genoeg. Zelfs de meeste schilderwerken van mijn hand zijn groter dan dat!
Nu ja, misschien was dit weer een smoes om even lekker dicht bij elkaar te zijn, voordat morgen de beuk erin gaat. Keuken eruit, verleggen die leidingen en stopcontacten, gladmaken die muren, nieuw kleurtje erop en dan éindelijk de nieuwe keuken erin. Donderdag pas?!
Ergens tussendoor vergeet ik vast dat we even hebben gedanst bij het afscheid van de oude keuken. Want dan zit ik in de herrie, rommel en is het behelpen. Zo zet ik het op een gillen “Help!” en vergeet ik heel eventjes waar het om te doen is! Namelijk om de prachtige nieuwe keuken, waarvan de oven weer de goede temperatuur heeft, de afzuigkap het gewoon blijft doen, de kraan geen ‘drup-drup-drup’ meer zegt, de gaspitten weer vier pootjes hebben, het aanrecht weer glad en strak is en we zullen zitten aan de nieuwe tafel. Want ook die wordt vervangen. Yeah!!!
I dance ON that! (Voor de niet Engelstaligen: Dáár dans ik op! Op de tafel dus!)
Een vreugdedans!
Maar niet heus. Ik droomde even weg. Die stappen naar voor en naar achter dat was het enige ware aan dit bovenstaande, maar verder botste mijn knie keer op keer tegen zijn scheenbeen. En dan alleen naar voren en terug stappen, wat een grap! Dit kon je niet serieus noemen. Bij deze hebben we bewezen: dansen kunnen we niet!
Gelukkig had mijn charmeur een beter plan: we gingen schuifelen. Zo heet dat toch? Altijd nog beter dan dat geheadbang. Geeft in ieder geval minder last van de nek. En dus gingen mijn partner en ik slowen.
Tot ik behoorlijk moest lachen, want dit dansen begon met de uitspraak: “Nu hebben we eindelijk ruimte om te dansen,” maar zoveel ruimte hadden we niet nodig voor schuifelen. Een oppervlak van 40 x 40 cm is genoeg. Zelfs de meeste schilderwerken van mijn hand zijn groter dan dat!
Nu ja, misschien was dit weer een smoes om even lekker dicht bij elkaar te zijn, voordat morgen de beuk erin gaat. Keuken eruit, verleggen die leidingen en stopcontacten, gladmaken die muren, nieuw kleurtje erop en dan éindelijk de nieuwe keuken erin. Donderdag pas?!
Ergens tussendoor vergeet ik vast dat we even hebben gedanst bij het afscheid van de oude keuken. Want dan zit ik in de herrie, rommel en is het behelpen. Zo zet ik het op een gillen “Help!” en vergeet ik heel eventjes waar het om te doen is! Namelijk om de prachtige nieuwe keuken, waarvan de oven weer de goede temperatuur heeft, de afzuigkap het gewoon blijft doen, de kraan geen ‘drup-drup-drup’ meer zegt, de gaspitten weer vier pootjes hebben, het aanrecht weer glad en strak is en we zullen zitten aan de nieuwe tafel. Want ook die wordt vervangen. Yeah!!!
I dance ON that! (Voor de niet Engelstaligen: Dáár dans ik op! Op de tafel dus!)
Een vreugdedans!
