Daarom zijn de dino’s verkocht via Marktplaats voor een tweede leven bij een vredelievend jongetje, dat nog nooit van Anakin Skywalker, Jar Jar Binks, Obi-Wan Kenobi of Darth Vader heeft gehoord.
Ik eigenlijk ook niet.
Hoe heeft ons lieve jungske de dinoliefde verloren? Een vriendje praatte hem Star Wars aan. Bedankt vriend!!! Wij zijn nou juist anti-war fans!
Zo klinkt er ook Star Wars muziek uit zijn CD speler bij het wakker worden.
Van één ding geniet ik eerlijk gezegd wél. Vol overgave klinkt een stukje Star Wars: BOEM, BOEM. BOEM, BOEMBIEDOEM, BOEMBIEDOEM… op het drumstel. Wauw!
Toen ik vanochtend net was opgestaan, haren alle kanten op en zo enorm suf, stoof meneer de kamer binnen. “Hij doet het!” en straalde van oor tot oor. Niet begrijpend keek ik hem aan. “De film” zei hij.
“Welke film?” Marcel vertelt me dat terwijl wij sliepen er een film is gedownload. Inderdaad Star Wars. Boe!
“Mag ik kijken?” vraagt Benjamin en staat klaar in starthouding for lift off. Ik zeg even niets, hij staat daar zo mooi. Zou hij het lang volhouden zo te blijven staan?
Ondertussen dwalen mijn gedachten af naar afgelopen week…
We hadden een rond-de-tafel gesprek. Benjamin wenste dat hij force had. ‘Force’ komt uit Star Wars en is zonder iets aan te raken, iets optillen en met mentale-kracht ergens naar toe slingeren. Vergelijk het met smurfen. Je smurft iets naar de andere kant van de kamer. Handen steken vooruit, trillend door de kracht die ervan uit gaat en zo slinger je iets naar een andere plaats.
Zo wilde Benjamin de zout naar zich toe forcen. Marcel daagde hem uit: “Probeer het maar”, waarna we vol spanning zagen hoe Benjamin met alle force-power in hem de zout niet van zijn plek kreeg. Toch kwam de zout naar hem toe. Marcel zette ‘m voor zijn neus.
Celine lag dubbel!
Het blijft even stil naast mij. Zo bedenkt Benjamin het volgende geniale plan: “Misschien hoeven we dit jaar niet náár Frankrijk, maar force ik Frankrijk hiernaartoe.” Klinkt als muziek in mijn oren – die reis is me altijd te lang! Kom maar op, forcen jij!
Komt Marcel met een nog beter plan: “Kan ik jou niet naar je bed forcen?”
Even stilte, dan klinkt de kleine man paniekerig: “Neeeee, dat wil ik niet!!!”
Waarna Benjamin zich afvraagt of er Stars Wars in de hemel is. Wat?! War in heaven? Dat gaat niet samen, dan is het Star Peace en zie ik vredige sterrenstof omlaag dwarrelen. Een gevoel van rust en kalmte doet me bijna zweven.
Vergat ik met mijn dromerij, dat Benjamin nog steeds in lift off houding stond: als een sprinter voor de 100 meter, afwachtend of hij die film mag kijken. Daar klonk mijn “Ja”. Weg was hij - heb ik maar zo mijn zoon naar beneden geforced!
Als ik later beneden kom overvalt me een kijkbuis-slagveld! Ik kijk verbijsterd naar onze beeldbuis en vraag me af: Wil ik dit wel? Ben ik hier blij mee? Er blijft niets heel, zelfs mijn tv lijkt dit niet te gaan overleven. Afschuwelijk! Wat een strijdtoneel.
Niet veel later voegt Marcel zich bij me: “Hoelang blijft deze gekte?”
“Misschien wel héél lang! Ook volwassenen gaan hier helemaal in op.” Ik prakkiseer alleen nog: Kan iemand alsjeblieft de dino’s terug smurfen????
