Celine is er achter: dat wordt heel lang sparen voor haar
droomvervulling!
Waarvan ze droomt? Een paard natuurlijk! Hinnik!
Mijn hoopsmorende opmerking: “Dream nog even on!” klinkt
natuurlijk alles behalve liefdevol, maar ik wil dit niet sponsoren. Ik zie een
paard niet zitten! Als zij ‘m écht wil, mag zij ervoor sparen. Als ze dan groot
is, kan ze van haar zuur gespaarde centjes deze droom waarmaken. My blessing is
hers.
Door het blad “MijnGeld” van de ING worden we bevestigd in
hoe duur een paard is. Dat is niet mis! Celine kijkt verschrikt naar het
artikel. Zó duur?
Zie ik daar haar droom vervliegen? Toch zielig!
Hoe dan ook stelde ik Celine een paar jaar geleden op de
proef. “Jij mag van een paard gaan dromen als je bewijst voor een konijn te
kunnen zorgen.”
Klein beginnen is toch niet gek en deze beessies kunnen met
mijn allergie voor hooi en stro geen probleem geven, want ze kunnen buiten
bivakkeren! We kochten er twee – elk kind één. Zo konden ze beiden leren zorgen
voor een dier.
Oh wat waren ze blij met de konijnen. Het waren zulke
schatjes en twee vrouwtjes, tot bleek dat er één een mannetje was. Ik wist niet
hoe snel ik naar de dierenarts moest voor een ingreep! Het zijn wél konijnen en
een wonderbaarlijke vermenigvuldigingen was niet mijn wens. Zo jong als ze
waren; in één ding had het stel al snel zin.
Voor de dierenarts was dit kassa; voor mij pingping. Zo’n
klein beessie, zulk hoge kosten?! Het zou verboden moeten zijn. Daarbij elk
jaar twee keer inentingen. Tadaa… nog een keer kassa & pingping.
Inmiddels zijn ze weg. Ondergetekende had er genoeg van om
alleen op te draaien voor de zorg van deze zoogdiertjes. De kids vonden andere
dingen belangrijker. Dingen als spelen, spelen en spelen. Zo daagde ik ze uit:
“Jullie krijgen twee weken de tijd om te bewijzen dat je deze diertjes waard
bent, anders gaan ze de deur uit!”
Drie weken later waren ze weg! De nieuwe eigenaar nam ze
maar naar de boerderij, waar ze een veelheid aan andere huisdieren hadden maar
deze langtandigen nog ontbraken. Zo eindigde hoofdstuk huisdier. En ik besloot:
nooit meer een huisdier in dit huis!
Behalve de drie apen die hier bij me wonen, die verzorg ik
met liefde.
Terug naar het blad “Mijn Geld” Celine bekeek stilletjes de
pagina met kosten van dieren en zei: “Dan kan ik beter een ezel kopen!” Waarop
ik vragend het papier overneem.
“Waarom dan wel een ezel?”
Zegt ze: “Die is goedkoper.”
“Ja, € 680,- goedkoper op jaarbasis. Wauw, dat is echt véél
goedkoper!”
Na even denken besluit Celine: “Ik koop toch een merrie.”
“Waarom?” is mijn vraag.
“Die hoeft niet gecastreerd te worden.” Uhm…
“Wat dacht je van steriliseren? Of wil je veulens?”
Krijg ik als reactie: “Oh ja, dan krijg ik vanzelf meer
paarden,” zegt ze met een big smile! Dan even stilte.
“Oh nee, dan kost het weer heel veel voer en stalling. Toch
maar geen merrie!” Is de droom vervlogen? Laat ze het eindelijk los?
Als ik het rijtje kosten bekijk, ben ik toch geen ezel als
ik zeg: “Koop een cavia?! Die kost
€ 260.- (voor zo’n klein mormel nog wel!).”
Roept er eentje uit: “Jaaaaaaaaaaaaaaaa” een cavia. Die koop
ik!”
Vul ik aan met: “Als je het huis uit bent!”
Laat dat nou gelukkig nog geen droom van Celine zijn, waarop
ik zeg: “Dream on your horse-dream!”
ps. Hier is Celine drie. Hier werd haar liefde voor paarden
geboren. Ze is nu 13. Houdt het dan ook al langer vol dan ik toen durfde hopen!
In één ding ga ik met haar mee: het zijn prachtdieren! Mocht ze er ooit één
kopen en oppas zoeken als zij op vakantie gaat: Ja meissie! Ik zorg wel voor
‘m. Dat is bij deze beloofd! Maar leer me wel eerst hoe en wat!
