Hyves
en facebook zijn niet genoeg – nu MOET skype er ook bij
Moet?
Ik steiger bij ‘MOET’. Niets moet!
Van
wie het moest? Van een vriendin; ze zat me ermee op mijn facebookhuid. Evengoed
kreeg ze haar zin. Als je lang genoeg pusht ga ik blijkbaar overstag. Watje!
Heb
ik tijd voor skype? Nee! Aangezien ik druk ben met hyves, facebook en vooral
daarnaast heel wat andere minder internetterige bezigheden ben ik een druk
bazinnetje! Ik hoor nóg iemand doodleuk zeggen:
“Zoek
afleiding!”
“Wie ik?”
“Zoek rust!” Zou zijn collega juist zeggen. Tegenstrijdige
belangen en dat aan mijn lijf!
Dan
toch skype? Ja! Het is te doen om mijn zus, die zoals je kan weten in Amerika woont.
Feitelijk nam mijn vriendin het gewoon voor haar op, de lieverd!
Met
een webcamloze laptop schoot het echter niet op. Ik wilde bij aanschaf van dit
apparaat géén webcam. Wie wil mij nou zien?! Bovendien hou ik niet van die
webcammerige beelden die schokken en vreemd lijken en me daarbij nog begluurd
voelen ook. Ik gruwel!
Tot
Marcel thuis kwam met een mega oud webcammetje van zijn werk.
Hieperdepiep-boeh! Hij spande blijkbaar samen met vriendin en zus? Nu kon ik
niet meer onder een skype-account uit. Dan maar gelijk zuslief opgezocht! Ik
snap verder niets van skype, tegelijkertijd WIL ik het ook niet snappen.
Hoe wist ik nou wanneer ze me geaccepteerd heeft en of ze online… “ringring”
klinkt juist een melding en zie ik op de taakbalk: Heidi is online. Eén vraag
beantwoord!
Oef,
nu snel de webcam aansluiten, contact maken en beeldkletsen. Maar hoe bevestig
ik dat begluurdertje aan mijn laptop zonder klem, magneet, klittenband, zuignap
of whatever? Handig, dit
webflutdingetje!
Denk,
denk, denk… Crêpeblakband! Dat is het! Eenmaal gevonden ga ik aan het plakken,
zoals mijn vader de klusser (echt niet) vroeger ook zoveel vastplakte met
plakband en touw (zo vader zo dochter).
Als
het bespiedertje vast zit, maak ik contact. Zie daar: mijn zus! Ik ben blij
verrast:
“Daar ben je!”
“Irene, je geluid moet harder.” Natuurlijk moet
dat even uitgelegd worden.
“Ja, ik hoor je nu,” ze is zienderogen blij
met te zien, “maar ik kan je niet zien!”
“…(zucht)...”
Valt
ook nog de webcam van schrik naar achter. Was die zó blij haar te zien dat ie
omviel?!
“Weet je wat je wél ziet?” vraag ik lacherig.
“Een witte waas.”
“Dat is ons plafond.”
Dan buigt Celine zich over de webcam.
“Kijk, ik heb Celine aan het plafond
geplakt, dat leek me beter dan achter het behang.” Het gesprek ging
nergens over, maar het contact telde eens te meer. Dit was ons eerste gesprek
in vier maanden!!!
Ondertussen
ziet mijn zus het ene na het andere stuk crepeplakband op zich afkomen want ik
wil dat bespioneerapparaatje wél zo hebben dat mijn bloedverwant me ziet. Al
plakkend kletsen we door en ik verheug me op een langer gesprek tot ze doodleuk
zegt:
“Ik moet weer gaan!”
Wakkerdewak?
Bèn ik éindelijk hier, éindelijk contact, met bloed, zweet en bijna tranen
bezig om dat beeldmonstertje te bevestigen, moet ze weg!?
“Nice talking to you, sis?!” We nemen
afscheid met een big smile, gepraat hebben we amper, gelachen des te meer. Het
was wel echt een contact zoals wij zijn, anders dan je verwacht, genoten to the
fullest! See you zoen.
Nu MOET ik serieus nadenken over de webcam… Zal ik
Marcel LIEF aankijken, alweer. Nu voor een mini-laptopje incl. cammetje. Wég
loonsverhoging – ik verkies betaling in natura.
Alhoewel
ik hem beter ken. Hij zoekt wel even een knijper!
