,,We zijn cassettebandjes vergeten.”
,,Ik herinner me niet dat mijn ouders die in de jaren 80 in hun Dyaantje hadden. Zo wel, dan overstemden het gekakel van vrouw en drie dochters alle geluid van ieder bandje.”
,,Respect voor die man, ik heb aan één van die dochters mijn oren al vol.”
,,Straks staan we onderweg stil met die auto van 7 juli 1983,” sneed ik een ander onderwerp aan.
,,Dan mag jij duwen, want jij weet niet wanneer je de koppeling moet laten opkomen,” antwoordde Marcel.
,,Klopt! Maar vergeet niet dat die auto 2 pk’s meer telt dan ik.”
,,Al goed, met één been buiten de deur zet ik ‘m in beweging en aan de praat.”
Ik zag het al voor me.
Sinaasappelhuid
Al klonk in deze inleiding weinig vertrouwen, toch geloofden we er in dat de Citroën Dyane 6, ook wel Deux Chevaux (2CV), die op ons wachtte goed ouderhouden was. In reactie op deze blog 2CV bood www.eendjehuren.nl ons een Dyane 6 aan om herinneringen op te halen aan vroegere tijden tegen betaling van deze blog.
Terugdenkend aan toen, voel ik onzekerheid. Mijn ouders hadden geen geld voor dure garages, daarom onderhield een beun-de-auto onze Dyane 6. Stiekem vertrouwde ik het niet en vreesde voor een ontploffing, want vonken + benzine = BOEM! Da’s pech, Irene weg.
Die angst voelde ik niet bij de Dyane 6 die vorige week klaarstond, al stond ie op de oprit met een sinaasappelhuidje op de wielkast, zag ik roest op verschillende plekken en toonde de benzinedop slijtage. De auto mocht er niet gelikt uit zien, het zou niet kloppen.
Routeplanner
Met het gebruik van deze auto kregen we een puzzelroute die vijf uur zou duren.
,,Vijf uur? Poke die choke even op!”, lachte ik. Het had te maken met het feit dat de auto gemiddeld 30 km per uur rijdt. Dat bleek op landwegen, dijken en provinciale wegen van dorp naar dorp snel genoeg. En drempels?
,,Dan mag jij duwen, want jij weet niet wanneer je de koppeling moet laten opkomen,” antwoordde Marcel.
,,Klopt! Maar vergeet niet dat die auto 2 pk’s meer telt dan ik.”
,,Al goed, met één been buiten de deur zet ik ‘m in beweging en aan de praat.”
Ik zag het al voor me.
Sinaasappelhuid
Al klonk in deze inleiding weinig vertrouwen, toch geloofden we er in dat de Citroën Dyane 6, ook wel Deux Chevaux (2CV), die op ons wachtte goed ouderhouden was. In reactie op deze blog 2CV bood www.eendjehuren.nl ons een Dyane 6 aan om herinneringen op te halen aan vroegere tijden tegen betaling van deze blog.
Terugdenkend aan toen, voel ik onzekerheid. Mijn ouders hadden geen geld voor dure garages, daarom onderhield een beun-de-auto onze Dyane 6. Stiekem vertrouwde ik het niet en vreesde voor een ontploffing, want vonken + benzine = BOEM! Da’s pech, Irene weg.
Die angst voelde ik niet bij de Dyane 6 die vorige week klaarstond, al stond ie op de oprit met een sinaasappelhuidje op de wielkast, zag ik roest op verschillende plekken en toonde de benzinedop slijtage. De auto mocht er niet gelikt uit zien, het zou niet kloppen.
Met het dak gedeeltelijk open, wenste ik die helemaal open.
,,Oh, ik durf te vragen: mag ik op de rugleuning van de achterbank zitten. Like the old days?" Onder het toeziend oog van de eigenaar kropen manlief en ik na elkaar op de achterbank en ontdekten de geweldig vering van de auto. Drempels beloofden een feestje te worden, maar eerst die foto op de achterbank: KLIK!
Choke
Vervolgens werd het een en ander uitgelegd. Daar klonken herkenbare woorden als choke en verzuipen. Mijn gedachten dreven naar mijn vader die genoemde woorden aanvulde met de bougies. Hoe vaak die kapot waren? In al mijn auto’s wilde ik weten waar die bougies zaten, dan ook in deze 2CV. Daarom ging de klep open en verraste een paar splinternieuwe kabels me. Zie je wel? Veilig!
De choke is een trekknop die Marcel voor het starten uit moest trekken om samen met wat gas de auto te starten. Eenmaal op weg, moest die choke-knop weer ingedrukt worden. Het hoe en wanneer moest hij maar onthouden. Het leek mij een gevoelskwestie. Wat volgde was een uitleg over de pook, die de versnellingen regelt.
Daar raakte de auto-eigenaar mij kwijt.
,,Choke, poke, jij rijdt!” Niets in die prachtige oude auto werkt zoals ik het nu ken, dat kan mijn adhd-kop even niet aan, dacht ik. En hoor wat Marcel riep tijdens een oefenrondje-er-om-heen:
,,Oh ja, de auto heeft natuurlijk geen rembekrachtiging en geen stuurbekrachtiging.” Waarna hij overdreven hangend aan het stuur de banden omdraaide en met behoorlijk armzwaaien de auto in de tweede versnelling zette. Dat beeld reed de hele dag mee. Het leek me allemaal zwaar, wat overtroffen werd door het geprutteprutteprutteprut bij het starten en het geratel van de motor bij het rijden. Een heerlijk herkenbaar geluid, terwijl ik bijna tegen Marcel aan zat op de voorbank. Heerlijk knus in die auto.
Vervolgens werd het een en ander uitgelegd. Daar klonken herkenbare woorden als choke en verzuipen. Mijn gedachten dreven naar mijn vader die genoemde woorden aanvulde met de bougies. Hoe vaak die kapot waren? In al mijn auto’s wilde ik weten waar die bougies zaten, dan ook in deze 2CV. Daarom ging de klep open en verraste een paar splinternieuwe kabels me. Zie je wel? Veilig!
De choke is een trekknop die Marcel voor het starten uit moest trekken om samen met wat gas de auto te starten. Eenmaal op weg, moest die choke-knop weer ingedrukt worden. Het hoe en wanneer moest hij maar onthouden. Het leek mij een gevoelskwestie. Wat volgde was een uitleg over de pook, die de versnellingen regelt.
Daar raakte de auto-eigenaar mij kwijt.
,,Choke, poke, jij rijdt!” Niets in die prachtige oude auto werkt zoals ik het nu ken, dat kan mijn adhd-kop even niet aan, dacht ik. En hoor wat Marcel riep tijdens een oefenrondje-er-om-heen:
,,Oh ja, de auto heeft natuurlijk geen rembekrachtiging en geen stuurbekrachtiging.” Waarna hij overdreven hangend aan het stuur de banden omdraaide en met behoorlijk armzwaaien de auto in de tweede versnelling zette. Dat beeld reed de hele dag mee. Het leek me allemaal zwaar, wat overtroffen werd door het geprutteprutteprutteprut bij het starten en het geratel van de motor bij het rijden. Een heerlijk herkenbaar geluid, terwijl ik bijna tegen Marcel aan zat op de voorbank. Heerlijk knus in die auto.
Met het gebruik van deze auto kregen we een puzzelroute die vijf uur zou duren.
,,Vijf uur? Poke die choke even op!”, lachte ik. Het had te maken met het feit dat de auto gemiddeld 30 km per uur rijdt. Dat bleek op landwegen, dijken en provinciale wegen van dorp naar dorp snel genoeg. En drempels?
,,Waar blijft de volgende? Laat mij maar deinen."
Doordat ik de route moest voorlezen en puzzelvragen en bijbehorende foto’s van borden, kerken, straten en andere bezienswaardigheden in de gaten moest houden, vergat ik foto’s te maken van de choke-knop, de versnellingspook en andere inwendige onvergetelijke plekjes. Het was dan ook een in-en-outside-full-car-experience. Kijk even mee, waarbij we zochten naar de knop van de ruitenwissers.
Marcel draaide de sleutel om, gevolgd door stilte na alle mooi en nostalgie. Ik wil nog een keer, maar dan de Romantische route. Maar weet je wat?
Eerst jij!
Doordat ik de route moest voorlezen en puzzelvragen en bijbehorende foto’s van borden, kerken, straten en andere bezienswaardigheden in de gaten moest houden, vergat ik foto’s te maken van de choke-knop, de versnellingspook en andere inwendige onvergetelijke plekjes. Het was dan ook een in-en-outside-full-car-experience. Kijk even mee, waarbij we zochten naar de knop van de ruitenwissers.
Afleiding
Omdat ik stiekem af en toe teveel buiten keek, reden we soms verkeerd en zagen daardoor iets meer dan de officiële route. Het boeide niet, want we hadden tot 20.00 uur de tijd. Daarom stapten we af en toe uit voor een lekkere picknickplek, hapje en drankje. We bezochten de beeldentuin bij Landgoed Havixhorst waar Marcel de auto op afstand wilde openen en het raampje zo open schoof. We genoten van Hasselt en bij Zwolle van de Zieleschepen. We vraten zo’n 85 kilometer op, om uit te komen bij het beginpunt. Marcel draaide de sleutel om, gevolgd door stilte na alle mooi en nostalgie. Ik wil nog een keer, maar dan de Romantische route. Maar weet je wat?
Eerst jij!
