Waarschuwing vooraf:
voor, tijdens en na het lezen van deze blog mag je op geen enkele manier of weg contact zoeken met Benjamin over wat hier te lezen is. Ik mocht dit delen, maar hij wil er verder geen gevolgen aan ondervinden. Ik vraag je uitdrukkelijk dat te respecteren.
🙏
,,Maar wie ben jij en waar is Benjamin? Je lijkt op hem, maar je gedrag is niet Benjamin-like.” Tranen branden in mijn ogen: ,,Ik kan hem niet missen.” Hij kijkt me schattig glimlachend, maar gelaten aan.
Even daarvoor vroeg hij Celine:
,,Zullen we een spelletje doen?” Dit gebeurde de afgelopen weken vaker en opnieuw grijp ik me stomverbaasd vast aan het aanrecht. Het is ongekend dat Benjamin dit initiatief neemt.
,,Wie ben jij?”, vraag ik opnieuw. ,,Door wie ben jij bezeten?”
Ga er maar even bij zitten, dit is nog maar het begin.
Voor wie hem niet kent: zoonlief is een thuiswerker en zit als content creater dagenlang achter zijn computer. De enige wandelingen die hij tot een paar maanden geleden ondernam, waren die naar het toilet, zijn keuken en de supermarkt (een paar deuren verder). Natuurlijk vroeg ik hem wel eens een ommetje met me te lopen. Daarop keek hij me steevast aan alsof ik hem opgebakken pantoffels voorschotelde. Voor hem was er niets nuttelozer dan wandelen zonder doel.
De kans dat hij ooit wandelschoenen koopt acht ik kleiner dan dat ik hem werkelijk die pantoffels voorzet. Zijn wandelweerzin nam echter een loopje met hem, want laatst zei meneer na het avondeten:
,,Mama, jammer dat jij straks bezet bent, want ik wil wel een rondje wandelen.”
,,Ga dan met papa.”
,,Dan missen we jou,” klonk in koor, waarna ik Benjamins voorhoofd even voelde. Mijn hand bleek warmer, wat eerder dit jaar beduidend anders was. Net als zijn bleke witheid en ingevallen ogen is de koorts verdwenen.
,,Wie ben jij?”, stel ik toch weer even.
Regen
Drie weken geleden wilde hij ook wandelen.
,,We worden onherroepelijk ingehaald,” opperde ik toen.
,,Door wie?”
,,Een regenbui.”
,,We zijn toch geen suikerklontjes?” Daarmee trotseerden we regen en wind. Van zijn kant klonk geen piep of kreun. Weer thuis verstopten we onze benen onder een deken, waarbij vooral de mannen in huize Typisch Irene genoten van ‘Lang leven de liefde’. Ik geniet altijd het meest van hun gesproken ondertiteling.
Buiten adem
,,Mama, jammer dat jij straks bezet bent, want ik wil wel een rondje wandelen.”
,,Ga dan met papa.”
,,Dan missen we jou,” klonk in koor, waarna ik Benjamins voorhoofd even voelde. Mijn hand bleek warmer, wat eerder dit jaar beduidend anders was. Net als zijn bleke witheid en ingevallen ogen is de koorts verdwenen.
,,Wie ben jij?”, stel ik toch weer even.
Regen
Drie weken geleden wilde hij ook wandelen.
,,We worden onherroepelijk ingehaald,” opperde ik toen.
,,Door wie?”
,,Een regenbui.”
,,We zijn toch geen suikerklontjes?” Daarmee trotseerden we regen en wind. Van zijn kant klonk geen piep of kreun. Weer thuis verstopten we onze benen onder een deken, waarbij vooral de mannen in huize Typisch Irene genoten van ‘Lang leven de liefde’. Ik geniet altijd het meest van hun gesproken ondertiteling.
Buiten adem
Iets anders: de lift en roltrappen zijn geen bedenksels uit mijn bovenkamer. Als madam Benenwagen verkies ik altijd de trap. Alhoewel, tegenwoordig? Hoor mij piepen op de vijfde verdieping in de parkeergarage bij het Jeroen Bosch Ziekenhuis:
,,We nemen toch wel de lift?”
,,Ben jij gek, we nemen de trap!”, protesteerde zoonlief en trok me richting de trap.
,,Naar beneden gaat ook wel.”
,,Mama, we nemen straks gewoon de trap naar boven,” besliste hij. Zo gezegd, zo gehijgd. Weer boven hapte ik naar adem, terwijl Benjamin of de alien die bezit van hem nam, fluitend naar zijn TT liep.
,,We nemen toch wel de lift?”
,,Ben jij gek, we nemen de trap!”, protesteerde zoonlief en trok me richting de trap.
,,Naar beneden gaat ook wel.”
,,Mama, we nemen straks gewoon de trap naar boven,” besliste hij. Zo gezegd, zo gehijgd. Weer boven hapte ik naar adem, terwijl Benjamin of de alien die bezit van hem nam, fluitend naar zijn TT liep.
Laten we het over zijn voedsel hebben. Dat was voor meneer een overlevingsmiddel, tenzij het een favoriet gerecht was, zoals ‘Spaghetti di omi’. Ontbijt kende hij niet, of noem jij een cappuccino ontbijt? De andere maaltijden kwamen niet in de buurt van de schijf van vijf of vier of hoeveel schijven dan ook.
Het maakt niet meer uit, want kijk, daar verschijnt weer een foto van zijn kant waardoor bij mij het water uit de mond loopt. Hij verstouwt hoeveelheden eten die ik bij mijn neef verwacht, maar niet bij hem.
Het maakt niet meer uit, want kijk, daar verschijnt weer een foto van zijn kant waardoor bij mij het water uit de mond loopt. Hij verstouwt hoeveelheden eten die ik bij mijn neef verwacht, maar niet bij hem.
Eerder genoemde televisieprogramma werkt tegenwoordig trouwens ook inspirerend: Hij zag laatst een koppel gebakken ei eten.
,,Mama heb je eieren?”
,,Ja, zal ik er eentje voor je bakken?”
,,Nee, twee en papa wil ook.” Waarna naar voorbeeld van de koppels in het programma: augurken, kaasblokjes en stroopwafels verorberd werden alsof ze hier nooit te eten krijgen.
Klap
,,Mama heb je eieren?”
,,Ja, zal ik er eentje voor je bakken?”
,,Nee, twee en papa wil ook.” Waarna naar voorbeeld van de koppels in het programma: augurken, kaasblokjes en stroopwafels verorberd werden alsof ze hier nooit te eten krijgen.
Klap
En uitslapen? Dat doet deze vreemde ook niet meer. Zijn wekker gaat vroeg, waarop ontbijt volgt, ja echt en daarna bezoekt hij the gym. Of all places. Ben ik nog steeds de enige die zich afvraagt wie deze jongeman is? Jarenlange beweeghaat veranderde in dagelijkse workouts.
Zijn gewicht groeit daarbij mee. Waar hij eerder dit jaar zes kilo afviel, telt hij er weer acht bij. Hij hoopt door te groeien tot waarden die hij voor onmogelijk hield. Het zou mooi zijn, want zijn lengte kan het hebben. Maar ja, met de bouw van zijn paps, is alles boven de 62 kilo enorme winst.
Zijn gewicht groeit daarbij mee. Waar hij eerder dit jaar zes kilo afviel, telt hij er weer acht bij. Hij hoopt door te groeien tot waarden die hij voor onmogelijk hield. Het zou mooi zijn, want zijn lengte kan het hebben. Maar ja, met de bouw van zijn paps, is alles boven de 62 kilo enorme winst.
Crohn
Natuurlijk kwam dit alles niet uit de lucht vallen. Eerder dit jaar kreeg zoonlief een klap in de vorm van de ziekte van Crohn. Hij belandde verzwakt in het ziekenhuis, kreeg zware medicatie en duidelijke waarschuwingen van de arts. Vreemde ogen zetten zoonlief aan tot een andere mindset. En eerlijk? Ik zie een betere versie van Benjamin. Daarmee blijft nog maar een vraag overeind:
,,Mag ik je houden?”
,,Mag ik je houden?”
