We gaan niet verhuizen & niet verbouwen!
Dat je het maar weet!
Wie hierover begon? Ik niet. Marcel wel.
We hebben genoeg van onze keuken. Hier en daar zijn dingen kapot, wankel of gewoon aan het lekken; drup, drup, drup hoor ik de hele dag. Mijn inwonende Meesterschilder (jammer genoeg is hij geen fysiotherapeut, maar oké, hij is super lief!) heeft ‘m meerdere malen van nieuwe kleurtjes voorzien en met z’n glazen deuren en speciale handvaten is het een Bruynzeel keuken incognito. Nu (na 12 ½ jaar) is ie klaar voor vervanging.
We bladeren keukenmagazines door, bezoeken keukenzaken en vinden onze droomkeuken. Ik laat het bezinken, waar Marcel gaat broeden. Hij komt tot de beste ideeën nadat hij zich heeft kunnen beraden op extra wensen en mogelijkheden.
Niet veel later, kijkt hij me doodernstige, bijna bang makend doordringend aan en zegt: “Denk even serieus na over het volgende: Denk je dat we hier nog wonen over zeg, een jaar of vijf, tien?” Ik ben verwonderd? Verhuizen? Hoe bedenkt die man het! Dit broeden heeft een averechts effect gehad.
Dan legt hij het uit: “Waarom een nieuwe keuken overwegen, als we hier niet lang blijven wonen?” Ah, ik begrijp zijn gedachtekronkel en denk serieus na. Dat kan ik hoor! Ik zet de denker in mij aan het werk...
Al rap antwoord ik: “Nee, wij gaan niet verhuizen binnen nu en tien jaar. Ik moet er niet aan denken, ik zit hier goed.”
“Wil je dan niet een kamer extra?” is zijn vervolg vraag.
“Ja, dat wel”, repliceer ik.
Je moet weten dat ik een plek had op zolder. Die is inmiddels ingepikt door een djembé, keyboard, extra gitaar en nu ook drumstel. Het is een heuse muziekstudio geworden, echt leuk! Vindt niet iedereen.
Voor mijn eigen kamertje wacht ik wel tot één van de kids het huis uit gaat. Oké, dat kan nog even duren, want ze willen hier blijven wonen. Jaja, met partners, kinderen en waarschijnlijk ook nog mijn kleinkinderen. HELP!!!
Next question: “Denk je dat we snel zullen uitbouwen?”
Ik kijk peinzend naar onze pui en denk hardop: “Weet ik niet, maar als we dat doen, wordt het een verlenging van de huiskamer en niet als kamer voor mij” Daarmee is direct besloten dat we voorlopig ook niet gaan uitbouwen.
En zo is de keuken een feit en alles in kannen en kruiken. In januari komt ie!
Marcel blijft zijn ideeën spiegelen en bedenkt: Het tuinhuisje in de achtertuin kan plaats maken voor een grote schuur. Een deel van die schuur wordt ter vervanging van het tuinhuisje en het andere deel mijn eigen kamer. Voel je ‘m? Het is niet zomaar een kamer waar we over praten, nee…
Het gaat om mijn atelier(tje)!
In menig film zie je kunstenaars zich terugtrekken in hun schuur verbouwd tot atelier. Prachtig! Nu ik meer weet van de plannen, richt ik ‘m al in: aan één kant ramen en bovenin een lichtkoepel, een potkacheltje verwarmd de ruimte en twee daglichtlampen geven het juiste licht. Al verder dromend, zie ik de schildersezel staan, een erfstuk van mijn opa. Ik zie de kast met alle benodigdheden, doeken – al dan niet af. In de hoek een luie stoel en een klein tafeltje. Bij de buitendeur een mooi uithangbordje. Ja, dit is helemaal mijn plekje om me te verliezen in schilderen. Ik krijg er zin in!!!
Of mijn droomtuinhuisje er komt? Natuurlijk!
Eens even googlen wat zo iets nou kost…
…………………………………………………………………
…………………………………………………………………
O…
Eerst zien dat ik grip krijg op de greeploze keuken van Siematic en daarna op mijn bankrekening!