Toen was het zo ver.
Ik
moest voor een MRI scan naar het ziekenhuis op 21 oktober jl. De avond ervoor
lees ik nog eens de folder.
Eerst staat daar de vraag: of ik metalen voorwerpen in mijn lichaam heb.
Ik
dacht het niet, toch? Ik mag toch hopen dat er bij de operatie van vorig jaar
niets is blijven zitten? Dan is deze MRI nog niet eens zo gek, weten we dat ook
gelijk. *
Er volgt een hele
lijst met zaken die niet mee mogen of afgeraden worden:
Giropasjes - die kunnen door het magnetisch veld beschadigd
raken. Okidoki, die blijven thuis. Geen denken aan dat ik straks niet kan
pinnen?!
Sieraden - heb ik zelden om, behalve de trouwring, die
altijd! Nu maar achtergelaten in het kleedhokje.
Piercings - heb ik maar gelijk even uit mijn navel, tong
en neus gehaald.
Horloge - die heb ik weken geleden aan Celine gegeven
en zij is ‘m nu kwijt.
Gehoorapparaten - hoe weten zij nou dat ik slechthorend ben?
Niet dat het uitmaakt, ik heb helemaal géén gehoorapparaat.
Bril - helaas, die draag ik wel. Ik wilde over op
lenzen, maar dat was geen succes.
Aansteker
- wat een domme opmerking. Ik rook niet, maar ze denken toch niet werkelijk dat
ik in die tunnel mijn eerste sigaret ga proberen? Ik ga mezelf niet vergassen
zeg!
Sleutels - oké
die leg ik bij mijn pasjes. Of nee, hoe kom ik anders in mijn auto?
Dan lees ik dit:
Gebruik op de dag van het onderzoek geen oog-make-up of haarlak (hier zitten
kleine metaaldeeltjes in) en draag comfortabele kleding zonder metalen knopen
of ritsen.
Bestaat het dan, kleding zonder knopen of
ritsen? Ik werp een blik in mijn kast.Jaaaaa! Ik heb kleding zonder knopen en
ritsen: een legging, een shirt en daaroverheen een jurk en géén bh, vanwege de
beugels.
Maar eh, zonder
make-up de deur uit? Wie bedacht dat er ook metaaldelen in moeten? Moet ik op
pad met van die slome oogjes; erger nog: geen haarlak! Eén van mijn
lijfspreuken is: ALS JE HAAR MAAR GOED
ZIT! Zonder kokosnootolie of andere duurdere goedjes én veel haarlak de
deur uit? No way! Maar nu?
Dan zet ik maar een
zonnebril op, want ik wil toch echt niet zo bloot gezien worden.
Irene incognito, dat wordt het!
Terwijl ik de
folder zo verder lees en loop te dollen met Marcel, valt mijn oog op de QR-code
stickers waarmee Marcel eerder thuis kwam. Ze zijn voor op mijn auto, mijn
agenda, mijn smartphone, mijn… bedenk een leuke plek, ik heb er de stickers
voor.
Marcel ziet me er naar kijken en zegt:
“Je moet zo’n QR-code op je huid plakken.”
“Die zien ze toch niet, want ik mag mijn
kleren aanhouden.”
“Maar
zij hoeven ‘m ook niet te zien, als die MRI ‘m maar ziet…
We zien al voor ons
dat het apparaat bij de plek komt waar ik die code heb opgeplakt en steeds
stopt. Komt na zoveel pogingen om verder te gaan met scannen, die vriendelijke
radioloog naar me toe en zegt dat er iets vreemds aan de hand is. Ik
nietsvermoedend:
“Wat dan? Is er iets ernstigs aan de hand?”
“Nee,” zegt hij, “maar steeds als we op dat
stuk van uw (yak, “uw” - zeg maar “je”) lichaam komen, verschijnt er een
melding en gaan we direct naar www.irenevanvalen.nl."
“Oh ja? Leuke blogs hè? Zegt het
voort!”, klink ik triomfantelijk!
Op naar hogere
kijkcijfers, is mijn idee.
(p.s. Over de uitslag wordt niet
gecommuniceerd.
Alleen dit: bij het horen van de
uitslag, blijkt er drommels écht een metaalsplinter in mijn lijf te zitten. Wat
een leuk aandenken aan een operatie vorig jaar. Moet ik hier blij mee zijn?
Moet die er niet uit?)
