zondag 30 oktober 2011

Winterdip



 Heb je het gemerkt?
   Mijn blog-inspiratie is ietsjes oppig. Dat frustreert me ontiegelijk! Geef me mijn inspiratie terug! Leuke of melige dingen zien & beschrijven is zó leuk. Blijkbaar staan mijn ogen de verkeerde kant op. Keren die hap!

Ik bedenk: zou de hevige vermoeidheid, oorzaak zijn voor mijn inspiratieloze inspiratie? Flinke dips gepaard gaand met méga gegaap, ogen zó zwaar dat luciferstokjes bezwijken onder het gewicht van mijn oogleden… Ik wil slápen, héél lang: een dag, een week of liefs een winterslaap. Lijkt me écht top!

Even de muziek uitzetten. Die helpt me niet bepaald bij mijn inspiratie zoektocht. Integendeel, het leidt af met mijn concentratie van nul. Wil ik bijvoorbeeld koffie maken, je weet wel Wiener Melange van Nescafé (wat geen koffie mag heten), giet ik er koud water op, omdat ik vergat de waterkoker aan te zetten. Of wil ik voor Marcel thee maken, zet de waterkoker wél aan, maar door andere afleidingen, vergeet ik het in te schenken. Loopt Marcel zelf maar weer.
   ‘Ach, schatje, ik bedoel het zo goed!’

Moet ik me nu zorgen maken om mij, want…hier blijft het niet bij. Ik lijk prikkeldraad de laatste tijd. Als je denkt veilig te zijn, hupsakee prik ik alweer. Waar ik die prikkelbaarheid het meest bij merk? Bij mijn inwonend knaapje; hij is een steengoede human-beatbox. Uit zijn strotje klinken de hé-le dag door impulsgeluiden waarmee hij percussie nadoet. Waar zit de batterij? Dan kan ik hem even uitzetten.

Nu vermoed ik dat mijn geduldige-ik, vertrokken is naar een zonovergoten oord, mij achterlatend. Zó gemeen! Alsof de kou en de komende winter mij zo goed doen. Getgetget, niet dus! Waar mijn geduld lekker geniet van zon en opgewekt wordt door vitamine D, voel ik me alleen maar somber. Waar ik nog niet zo lang geleden het leven omarmde. Veel was mooi, goed, happy, gezellig. Maar nu? Nu ben ik inspiratieloos! Kan het erger?

Ja dus!
   Bij dit alles ben ik ook nog super passief. Niet vooruit te branden, moet me gewoon een potje zitten schamen in een hoekje, want dit is echt schandalig. Waar Marcel (misschien jij ook) behoorlijk hard aan het werk zijn, doe ik de dingen zó langzaam dat zelfs een slak het nog sneller voor elkaar zou krijgen. Ik moet maar eens een rotje in mijn kontje steken. Misschien brand dat mij vooruit?!

Ondanks die passiviteit heb ik wel een enorme trek. Ik kan wel twee olifanten op! Elke maaltijd weer. Hoe kan ik een toegenomen eetlust hebben als ik in slak-stand sta? Ben ik juist zo trots op mijn prachtige gewicht, komt mijn lijf weer met smachten naar snoep, koek, meer brood en een extra bord warm eten. Niettemin ga ik de sterkste zijn, let op. Iedere keer dat je mij ziet, zal ik niet aangekomen zijn! I am going to be the champion in deze! Yeah!

Genoeg geklaag.
   Ik prakkiseer me suf wat er nou eigenlijk aan de hand is en ineens, kijkend naar mijn tuin: blaadjes die vallen, planten die langzaam de winterslaap in gaan. Ik bedenk: het is flurry* wéér herfst. Het wordt kouder, donker bij het opstaan. ’s Avonds ook weer eerder donker. Vandaag nog eerder door de klok die vannacht terugging. Ook dat nog!

Ineens weet ik wat het is. Herkenning… Ik spring op. Hoera!!! Dit heb ik elk jaar.
This too shall pass – volgend jaar als het lente wordt.

Ik heb weer mijn winterdip.
   Rest mij met mijn somber vermoeide prikkelbare concentratie en passieve sociale contacten te vechten tegen mijn toegenomen eetlust te wachten tot de lente komt.

(* flurry = in plaats van een scheldwoord dat ik liever niet noem)