Ik onderwerp me graag aan tests… Zelfs de tests uit de Penny
van mijn dochter.
Of ik belangrijk vind wat voor manege-type ik ben? Zó serieus
neem ik die tests nou ook weer niet.
Nu snap je mijn enthousiasme toen ik tijdens een
jeugdleidertraining, een test onder mijn neus kreeg. Ik stond te trappelen
(toch een manege-type!?); zat als eerste met pen in de aanslag. Hoe zou ik uit
deze test tevoorschijn komen?
Als doener, vormer, relatiebouwer of denker?
De uitkomst, was verrassend! Ik dacht mezelf te kennen; ben
toch duidelijk een doener?! Kom ik echter uit de test als denker. Huh?! Deze
test klopt dus niet… Of toch? Ik denk even aan iemand die eens zei: “Je moet
niet zoveel denken!” Had die persoon toch eerder deze eigenschap door dan ik
zelf?!
Naast mijn vraagtekens, ben ik vooral snel opgelucht, want
de score is bijna gelijk aan die van relatiebouwer. Op die plek, herken ik
mezelf dan toch meer. Zo ben ik niet helemaal teleurgesteld in mij. Wat een
opluchting.
Mijn trainer had al eerder de relatiebouwer in mij herkend.
Eigenlijk wel eng, te weten dat somebody has been watching me. Hij had het
opgemerkt door een opdracht die we in groepen van zes moesten doen.
De opdracht was: een zo hoog mogelijke toren bouwen van 20
vellen papier.
Hulpmiddelen: een 21e vel, een pen, een schaar en
plakband. Het 21e vel en een pen waren om een bouwtekening te maken.
De rest bleef nog even uit de buurt. Gewapend met 1 vel papier en pen, gingen
we naar buiten de (toen ook) stralende zon tegemoet. Heerlijk die zon. Doet een
mens zó goed! Iedereen is bij voorbaat al gezelliger en vrolijker. Let maar op
de sfeer als we omringd worden door meer zon. Minder werk voor een
relatiebouwer?! Of niet dan?
Nog voor we de opdracht begonnen (de bovenstaande test dus
nog niet gedaan) zei ik tegen mijn groepsleden: “Alles wel, maar ik ga niet
meedenken. Bouwconstructies bedenken is niet mijn ding. Straks bij de
uitvoering kunnen jullie op me bouwen.” Ik zag mezelf toch als een doener en
geen denker, weet je nog? Die denker zit blijkbaar in mijn kleine teen!?
Ik ging op de grond zitten, keek toe, luisterde mee en hield
de sfeer in het oog. Niet bewust als relatiebouwer, maar werd aldus wel
opgemerkt.
Na de bedenkfase, stond ik met plakband en schaar in de aanslag.
De een na de ander hield de hand op voor een stuk plakband en ik ritsratste* ze
los in sneltreinvaart. Een prima team! Ieder had zijn plek en leek tevreden,
wat voor mij het belangrijkste was.
Die toren? Daar ging het mij niet eens om… het ging om de
gezellie. Snap je dan ook dat in een clubje met alleen relatiebouwers, er nooit
een toren zou komen, maar het wel reuze gezellig zou zijn? Ik zie het al wel
voor me! Koekje erbij?!
Eenmaal thuis wilde manlief alles horen. Hij onderwierp zich
ook aan de test waar ik als denkende relatiebouwer uit kwam en kwam er als
doener uit! Yeah, no surprise!
Als er na wat
napraten in bed een korte stilte valt, knipt Marcel het licht uit, gaapt flink
en zegt: “Ik ben een doener. Kijk maar…” Gáááááp! “Een ogen-dicht-doener!”
Sloot zijn ogen en sliep!
Ik? Ik luisterde naar zijn regelmatige, zware ademhaling en
dacht: Hoe doet hij dat toch?! Valt maar zó in slaap. Ik lig nog drie kwartier
na te denken over alles wat ik die dag beleefde, hoorde en leerde.
Klopt die test dus toch: ik lig alleen maar te denken!
