We zitten weer aan tafel. Serieus deze keer.
Ons gesprek gaat over borstkanker en dat het zoveel
voorkomt. Ik besef dat ik mezelf écht vaker aan een borstzelfonderzoek moet
onderwerpen en daarin een voorbeeld ben voor Celine.
Dat is dan het tweede wat sinds kort in gevoerd gaat worden.
Laatst bij de tandarts kreeg ik de opdracht vaker te flossen. Niks voor mij.
Dat gepier in mijn bekkie, dat touwtje dat blijft steken. Ik heb er écht een
hekel aan. Maar oké, ik ga er voor.
Zo komt er steeds meer bij van wat ik er ‘even’ bij doe:
even bij de infraroodlamp, even nek-oefeningen, even mijn droge huid insmeren,
even brood klaarmaken voor man en kinderen (die tegen de tijd dat ik
uitgesmeerd ben, al klaar zijn met ontbijten, waar ik mijn eerste hap neem),
even een ochtendgebedje en nu ook even flossen. Al die eventjesjes maken dat ik
ondertussen een uur eerder op moet staan om het allemaal gedaan te krijgen.
Dat terwijl ik geen ochtendmens ben. Geeuw!
Evengoed kan niet flossen je leven drie jaar verkorten, zei
meneer de tandarts en pakte er een ‘prachtige’ illustratie bij. Een of ander
ziekmakend gedrochtje dat tussen je tanden zit en niet met de borstel weg te
halen is, kan via ontstoken tandvlees in de bloedbaan komen en zo een
ontsteking aan je hart veroorzaken. Oef!
Marcel waarschuwde me vervolgens: “Als je volgend jaar weer
niet voldoende flost, krijg je een enger filmpje…” Nou, dat filmpje hoeft niet
hoor; drie van ons gaan dagelijks flossen. Marcel houdt ik verantwoordelijk
voor zichzelf. Ik hoef zijn handje daar toch zeker niet bij vast te houden?!
Terug naar dat borstzelfonderzoek…
Ik ken mij. Hoe krijg ik dit één keer per maand in mijn
systeem? Marcel ziet de smartphone als prima hulpmiddel. Die blijkt heel goed
in het onthouden van dingen die ik niet mag vergeten. Zodoende wil ik een
herinnering invoeren voor eens in de vier weken.
Is dat niet mogelijk! Lekker zo’n Galaxy. Weg ermee! Wat heb
ik daar nou aan? Afspraken zijn in te stellen op dagelijks, om de week, een
vaste dag in de maand en ga zo maar door tot het jaar
tweeduizend-weet-ik-wanneer, maar 1x per vier weken? Noppes, dat kent ie niet.
Vanzelfsprekend oppert Marcel het idee om te kijken of er
een borstzelfonderzoekschema app is. Hij met zijn apps!
Ik zoek op ‘borstonderzoek’ en kom bij apps die ik hier maar
niet benoem. Hoewel die over een borstvergroting…
“Zal ik wat aan die app
hebben?”
“Ja”, zegt Marcel, “waarschijnlijk is het een vergrootglas.”
Ik gniffel al bij het idee dat ik de hele dag met twee smartphones voor mijn
borst rondloop. Borstvergroting zonder extra risico’s, daar ga ik voor!
Aansluitend vind ik apps over alle vrouwelijke ongemakken,
zwanger worden en zwangerschappen. Kijk ik Marcel aan: “Er bestaat vast een app
om zwanger te worden, of om te testen of je zwanger bent!” Marcel ziet al voor
zich, dat ik over de smartphone moet plassen en even later weet we of we zwanger zijn (“ringtone”) of niet (stilte). Gaat ie af… Kijken we ongelovig naar
het schermpje, oh mijn schoonmoeder belt.
Nu ja, denkend aan apps wacht ik nog altijd op die ene!
Ik zie zoveel mensen, constant met de smartphone in de hand,
we krijgen er sms-nekken van. Wat zou het bij een regenbui toch geweldig zijn
als we zo konden blijven rondlopen. Een druk op die ene app en tadaaaa: daar is
je plu. Leve de smartphones ook als het regent, je hebt ‘m gewoon nog in je
hand!
I’m smsing in the rain!
