Benjamin is
gek op Country Cookies. Ken je die? Het is een luxe en vooral lekkere granen
koek met grove stukken chocolade er in. Die liefde voor deze Cookies heb ik
overgenomen tijdens de zomervakantie. Door de hitte in die regionen kon de
chocolade nog wel eens smelten, wat het alleen maar lekker smeuïger maakte. Ik
vergeet even het geknoei!
Ik at ze om twee redenen:
De eerste reden: Naast de heerlijk dagelijkse baguettes zijn
de vezels uit deze cookies wel een aangename afwisseling voor mijn darmen. Geen
stoelgangprobleem te bekennen deze vakantie en…
Reden nummer twee: Ze zijn gewoon zo ontzettend verrassend lekker!
Niks aan af te doen of toe te voegen. Ik neem er gelijk nog een.
Tot ik van de week ineens de volgende
nieuwsvraag hoorde: 'Is het verstandig klakkeloos cookies te accepteren?' Mijn cookie
valt pardoes uit mijn mond. Wat? Gaan we ons nu ineens afvragen of cookies
accepteren wel verstandig is?
Natuurlijk niet, je kan er super dik
van worden. Je moet niet klakkeloos maar eten wat je voorgehouden wordt. Dan
zijn Country Cookies niet eens het ergste, denk ik. Kokosmakronen, dat is heftig
spul. De calorieën vliegen je om de oren. Of strijkwafels, sorry ik bedoel
stoopwafels, maar wij noemen ze strijkwafels door een splaakgeblek van één van
onze kinderen, ooit járen gelden. Hoeveel calorieën die bevat weet ik niet. De
eierkoek is natuurlijk super Sonja proof, maar die mag weer alleen wanneer zij
het zegt en zo zijn er veel meer cookies die ik wel lust, maar toch maar niet
klakkeloos accepteer.
Ik zie een blik in mijn richting gaan
als ik klakkeloos een cookie wil accepteren die afzakt naar mijn heupen en
billen. Het voelt als word ik getaxeerd. Er klinkt nog net niet: “Zou je dat
wel doen?” Nog even en Marcel pakt zijn rolmaat erbij om mijn heupwijdte op te
meten en te checken of een cookies meer of minder verschil zal maken.
Leest hij mijn blogs wel goed? Hij
moet toch als geen ander weten dat ik sinds kort weer sport. Aquarobic is het
niet geworden, wel fitness. Zie mij weer twee keer per week in de sportschool
zweten, ploeteren en werken om mijn lijf weer sterker te krijgen. Ik ga
namelijk niet voor strakker, maar sterker! Daarnaast nog 1x per week beulen op
de crosstrainer thuis en over een paar maandjes mag ik een cookie extra. Hoor
ik daar applaus?
Dank je!
Waarom voel ik me bij de bovenstaande
vraag dan toch zó aangesproken? Is het omdat het voelt als inbreuk op mijn privacy?
Waar bemoeien ze zich mee zeg, stelletje radiodraaiers. Ik zet de radio dan ook
gelijk uit. Ik hoef me toch niet te laten bestoken door de media? En dan nog
wat: Waar moet het heen met het nieuws als cookies er zo toe doen? Dat is toch
belachelijk!?
Niet veel later vertelt Marcel: “Ik
heb je cookies weggegooid.”
“Hoezo heb jij mijn cookies weggegooid? Alsof ik het enige
koekiemonster ben in dit huis en waren ze dan over datum?”
Hij kijkt me lacherig aan en verteld
over kleine bestandjes die door een website op de computer worden achtergelaten:
cookies heten ze. Er zijn ook trackingcookies, wat voor mij meer klinkt als: trek
in cookies.
Snap jij het? Ben ik de enige nerd in
deze?
Als Marcel dan ook nog verteld over een
cookiewet en dat het vandaag ook in het nieuws was, gaat bij mij een lichtje
branden. Heb ik me toch op zitten te winden over cookies die me helemaal niets
zeggen en zag de media als een stelletje bemoeials? Het ging helemaal niet om
eetbare- maar computer-cookies. Ingewikkeld dus. Alhoewel...
Als Marcel maar zo wat cookies kan
deleten uit mijn computer, moet hij datzelfde kunnen doen met overtollige calorieën aan mijn lijf. Deleten
die hap!
