Nou niet meteen boos worden. Laat me uitleggen waarom ik je ‘kabouter’ noem.
Weet je trouwens dat mijn zoon vroeger ‘pabouter’ zei? Geen idee waarom hij de ‘k’ niet hoorde, al is er wel meer dat hij (nog steeds) niet wil horen. Voor de rest is deze 23-jarige een heerlijke pabout… zoon. Ik hou van ‘m. Ben trots op ‘m. Maar dat terzijde.
Waarom ik jou kabouter noem? Nou, ik zie jou en je collega’s nooit in het bos, zoals ik daar ook nooit kabouters aantref. Laat staan bij ons thuis. Omdat ik jullie en kabouters nooit ontmoet, kan het niet anders dan dat jullie één en hetzelfde zijn: Utrechtse Kabouters.
Zo niet, mijn oprechte excuses. Dan klinkt het vervolgens zo in deze blief*:
Beste meneer/mevrouw,
Zie je dat? Ik kan het wel. Grappig, ik zeg altijd dat Nederlands nooit mijn favoriete vak was, maar nu ik dit zo schrijf, herinner ik me ineens dat ik het heerlijk vond als we een opstel, verslag, werkstuk of brief moesten schrijven. Ik verheugde me er altijd op en knutselde de prachtigste verslagen. Terwijl ik het Nederlands als taal intens moeilijk vond en nog vind. Daarom maak zelfs ik die zich ‘tekstschrijver’ mag noemen nog altijd hier en daar een voutje. Hoor me zingen met Rag'n'Bone Man: I’m only human after all.
Zie je dat? Ik kan het wel. Grappig, ik zeg altijd dat Nederlands nooit mijn favoriete vak was, maar nu ik dit zo schrijf, herinner ik me ineens dat ik het heerlijk vond als we een opstel, verslag, werkstuk of brief moesten schrijven. Ik verheugde me er altijd op en knutselde de prachtigste verslagen. Terwijl ik het Nederlands als taal intens moeilijk vond en nog vind. Daarom maak zelfs ik die zich ‘tekstschrijver’ mag noemen nog altijd hier en daar een voutje. Hoor me zingen met Rag'n'Bone Man: I’m only human after all.
Oké ter zake, maan ik mezelf. Ik drijf alweer veel te ver af. Dan nu de echte blief, hou je vast. Ik word serieus. Dat is vies, maar nodig.
Beste meneer/mevrouw van Utrechts Landschap,
Er moet me iets van mijn hart. Hoewel ik vandaag enorm genoot van onze wandeling rondom Landgoed Stameren en het lichte hoogteverschil in de benen voelde, schrok ik van de afwezigheid van de gele streepjes op verschillende routepaaltjes.
Sowieso kreeg ik het idee dat jullie met verschillende maten, nee, met verschillende palen wijzen. De ene paal stond er groengeel gecoat bij, met daarop de routestreepjes in verschillende kleuren, andere paaltjes straalden deels wit af met en/of zonder routestreepjes. Trouwens, ook jullie prachtige logo, met dat hert, mistte hier en daar of toonde zich zwaar gehavend.
Wij zagen trouwens meerdere herten. Zo leuk! Een paar staken het wandelpad over en een andere hupste langs de bosrand en heide weg. We herkenden hem aan zijn witte achterste(tje). Ik wenste dat ik ook zo’n...
Ho! Denk je dat het mij gaat om zo’n wit achterste? Zeer zeker niet!
Ik wenste dat ik zo'n heerlijk zwierig hupsje en lenigheid in mijn achterste had. Dat zit er bij mij echter niet in. Maar oké, ik geef toe: ik heb een wit achterste. ’s Zomers wil ik heus wel eens zonnebaden, maar hé, nooit in mijn blote b*ps. Bewijsmateriaal heb ik echter niet. Ik zeg altijd maar zo: foto’s die je niet maakt, zijn het veiligst.
Routepaaltjes
Even terug dwalen naar de routepaaltjes: Dat het verschillende soorten zijn, komt onlogisch over. Meer nog, door verschillen in materiaal blijven de routestreepjes wel of niet zitten. Het is dat we de route, voor ons de gele, ook online konden volgen, anders moesten we hier en daar de route gokken of terug lopen. Beide opties dragen uiteraard niet bij aan wandelplezier. Eerder aan afhaken.
Afijn, waar ik naartoe wil? Ik weet iemand die kan zorgen voor unanimiteit in de plaatjes en de opdrukken. Of in ieder geval iemand met grote kennis over belettering die blijft zitten. En weet je waar die zit? In dezelfde stad als waar jullie landschap naar verwijst: Utrecht. Statsie woar. Lekker dichtbij de Heuvelrug. Hij kan zorgen voor folie met een stevigere of betere lijmlaag die niet loslaat op gecoate ondergrond, ongeacht het weer. Dat bedrijf is RitsRatsReklame en staat al ruim 25 jaar voor kwaliteit. Ze zeggen daar niet voor niets:
Routepaaltjes
Afijn, waar ik naartoe wil? Ik weet iemand die kan zorgen voor unanimiteit in de plaatjes en de opdrukken. Of in ieder geval iemand met grote kennis over belettering die blijft zitten. En weet je waar die zit? In dezelfde stad als waar jullie landschap naar verwijst: Utrecht. Statsie woar. Lekker dichtbij de Heuvelrug. Hij kan zorgen voor folie met een stevigere of betere lijmlaag die niet loslaat op gecoate ondergrond, ongeacht het weer. Dat bedrijf is RitsRatsReklame en staat al ruim 25 jaar voor kwaliteit. Ze zeggen daar niet voor niets:
'Routepaaltjes? Op RitsRats kun je Rekenen.'
Ga naar www.ritsratsreklame.nl. Geen zorgen, ik hoor vanzelf wel of jullie er zaken mee doen. Manlief vraagt bij het aannemen van de klus, mij om mee te gaan, want een wandelende klus? Dat is dus echt helemaal mijn ding.
Mooi weekend verder en tot de volgende blief.
Met giechelende groet,
Irene, die van Typisch Irene.
Logisch toch?
* combinatie van blog en brief = blief.
Ga naar www.ritsratsreklame.nl. Geen zorgen, ik hoor vanzelf wel of jullie er zaken mee doen. Manlief vraagt bij het aannemen van de klus, mij om mee te gaan, want een wandelende klus? Dat is dus echt helemaal mijn ding.
Mooi weekend verder en tot de volgende blief.
Met giechelende groet,
Irene, die van Typisch Irene.
Logisch toch?
* combinatie van blog en brief = blief.
