Hoe kwamen
we hier terecht?
Je kent het wel. Het gesprek begint ergens en
na een poosje, 45 seconden, 3 minuten of een kwartier later heb je het heel
ergens anders over. Sterker nog, je bent de route van het ene onderwerp naar
het andere helemaal kwijt. Verloren in het gesprek en je eindigt met: hoe
kwamen we hier terecht?
Zo begon ons
gesprek tijdens het avondeten over buikvet en waarom het ‘gevaarlijk’ vet is.
Ik weet al snel weer hoe dat zit door een klein onderzoekje op Google en besef,
gaan we weer, no news: ik moet meer bewegen.
Dat laatste toont mijn buikvet sowieso als de
beste en ik ben afgelopen week gelijk meer gaan bewegen (drie wandelingen, een
crosstrain-sessie en de andere dagen, ja ik beken: bankhangen).
Mijn troost in alles rondom buikvet is dat na het opnemen van mijn buikomvang de zaken er niet angstaanjagend slecht voor
staan. Er is hoop.
Vraag me echter
niet hoe het gesprek van buikvet uiteindelijk eindigde met het vervangen van
een processor. Bedenken hoe dat gesprek verliep is mij een te zwaar denkproces,
maar de sprong van buikvet naar processor bracht Marcel op het volgende idee: stel
nou dat ik eens out of inspiration
ben en een blog gewoon niet geschreven wil worden door mij. Dan kan ik jou
vragen het te doen. Toch? Geef ik je twee woorden, bijvoorbeeld buikvet en processor
met als opdracht daar een verhaal tussenin te schrijven.
Nadat Marcel
dit idee heeft ontlucht, springt hij ineens hoger op. Zijn enthousiasme spat er af en
geloof me, als het eraf spat, gaat het hard. Hij is niet zo vaak
dolenthousiast, maar nu zwaait hij vrolijk met zijn vork boven zijn bord. Hij
heeft een beter idee.
Een
uitdaging voor mij dus. Oh help, Marcel en zijn uitdagingen.
De vorige is niet eens zo lang geleden en resulteerde
in het blog waarmee ik het jaar 2016 uitluidde. Een blog die heel wat uren van
de vrije zaterdagmiddaguren in beslag nam. Wat kost het me deze keer?
Zij idee is
dit: niet ik geef jou twee woorden voor een verhaal ertussen. Nee, jij als
lezer mag mij één woord geven en van alle woorden die al mijn lezers geven maak
ik één samenhangend verhaal.
Ik voel
hiermee aan mijn grote teen aan dat er lezers zijn die met heel grappige
woorden op de proppen komen, weer anderen bedenken niet bestaande woorden en ik
ken er die woorden gebruiken die ik niet eens ken. Geen probleem, ik heb een
woordenboek.
Ja, ik denk sommige van mijn vrienden te
kennen. Ze zijn een stelletje… En dan zijn er die er alles aan zullen doen om
het mij moeilijk te maken. Ik hoor gegniffel en gesnif, ik verwacht een
uitdaging als geen ander.
En dat verwacht Marcel ook. Hij ziet een stelletje woordgrappenmakers die woorden noemen die ik gewoonweg niet zal gebruiken, omdat ze grof, asociaal of vies zijn. Daarom stelt hij een censuur-commissie in. Deze bestaat uit Marcel, mijn manlief en desgewenst onze kinders. Zij kennen mijn grenzen in woordgebruik en zullen zonder twijfel de foute woorden skippen.
We hebben even
geoefend op woorden en de keus voor wel of niet. We bedachten 579 woorden,
waarvan 578 werden geskipt. Dit heeft alles te maken met de jongste producent
van woorden. Hij zit nog in de fase van woorden met een P (je weet wel, poep en
zooi) en allerlei associaties. Ik denk dat ik hem skip!
En jij? Kom
maar op: 1 woord*
* Alle mogelijke
media mogen worden gebruikt: facebook, twitter, hieronder, snapchat enz. maar uiterlijk
tot donderdag.
Let op: mocht
je het 20.00 uur NOS journaal willen gebruiken als kanaal om je woord door te
geven: ik ben maandagavond naar paardrijden.
Mijn
voorkeur medium is die met een envelop en postzegel. In verband met beperkte
ruimte op de deurmat kun je het ook sturen naar RitsRatsReklame - google maar
even.
