‘Benjamin, laat me die Thunderking eens zien.’
‘Kijk!’ Uit zijn zak kwam de grote broer van rotje
tevoorschijn.
‘Is dit alles?’ Ik pakte de Thunderking uit de hand van mijn zoon – de
eerste keer dat ik vuurwerk vasthoud – en bekijk ‘m met open mond. ‘Wat is ie
klein!’
‘Hoe groot dacht je dan dat ie was?’
‘Ik had gedacht dat je het had over een staaf
buskruit die gedragen moet worden door twee personen. Thunderking klinkt namelijk groot, zeker omdat hij van zich laat
horen door middel van een oorverdovende knal.’
‘Ja mam, heb je gehoorbescherming mee?’
‘Oh nee, bijna vergeten!’ Ik loop snel terug
naar mijn keukenla voor oordoppen.
Voor die
oordoppen kon ik mooi mijn isolatie weer uittrekken. Terwijl manlief net zijn
handschoenen aan had en boxend in mijn richting kwam lopen. Hij krijgt altijd last
van vechtneigingen met die dikke handschoenen aan. Celine knoopte haar das wat
strakker om haar nek en een vriend van haar stapte de deur uit met zonder das. KOUD!
Ikzelf propte de oordoppen in mijn oren en duwde
mijn krullenbol opnieuw diep in mijn capuchon en knoopte daar mijn das weer
strak omheen. Alles best, maar het zal me niet gebeuren dat iemands sneeuwbal via
een onverwachte omweg in mijn nek beland.
Dit alles voor mijn zoon. Amper wakker klonk zondagochtend (vorige week):
‘Het heeft gesneeuwd!’ Hij stapte dolblij met
nog wat slaap in zijn ogen de kamer in. ‘Ik ga vandaag naar buiten en jij gaat
mee, mama.’
‘Hoe kom je daar nou bij? Ik naar buiten in
de sneeuw?’
‘Ik heb je nodig.’
‘Oh hoeraaaaa! Mijn zoon heeft me nodig,’ klonk
ik sarcastisch en deed een one-woman-wave.
‘Zeker om me te bombarderen met sneeuwballen. Mij niet gezien.’
‘Nee mam, ik wil een nieuwe video maken,’ legde
zoonlief uit.
‘Oh een video. Leuk!’
‘Ja, kom je mee?’
‘Krijg ik een glansrol?’
‘Nee mam, die is weggelegd voor de sneeuwpop.’
Serieus, een
sneeuwpop! Hij wel, of is een sneeuwpop een zij?
Tijd om dat uit te zoeken had ik niet, want inmiddels
werkten we gevijven als sneeuwschuivers aan één grote sneeuwpop. De vriend van
Celine leek meer te gaan voor een sneeuwblok. Hij maakte een sneeuwbal die vierkant
werd. Ik vroeg me ineens af waarom een sneeuwpop altijd rond is.
De volgende sneeuwronde maak ik een sneeuwblok!
Voor nu
bleef het bij een ronde sneeuwpop die in zijn 1.64 meter sneeuwigheid ongeveer
net zo lang was als ik ben. Hij stond, niet wetend dat hij op het punt stond opgeblazen
te worden, tegenover mij. Dat wilde ik zien.
Daar heb je het al. Benjamin voelde in zijn
jaszak en haalde trots de Thunderking
tevoorschijn. Hij kreeg een koude ere plek tussen sneeuwhoofd en –romp, werd
aangestoken en bleek de eerste rokende *hoest*sneeuw*proetst*pop te zijn die ik ken.
Gevolgd door een dof knalletje. Hoezo had ik gehoorbescherming nodig?
Twee Thunderkings en een rotje later bezweek
de pop niet helemaal.
Jaha, Benjamin had meer dan één stuk vuurwerk
bij zich. De crimineel. Ik bedoel maar: vuurwerk mag niet op 11 februari. Maar onze
brave zoon had eerder aan ons gevraagd of hij dit vuurwerk mocht gebruiken. En
weet je wat zijn ouders zeiden?
‘Ja!’, waarop Benjamin opsprong alsof de Thunderking in zijn bips was ontploft.
Ik schrok ervan.
‘Maar als er politie om de hoek komt scheuren,
ken ik je niet,’ zei ik nog even snel er achteraan.
‘Sterker nog,’ zei Marcel, ‘wij laten je
gewoon oppakken.’
‘Hooguit vragen we hoelang je moet zitten.’
‘Ja, jochie, dat wordt een strafblaadje!’
‘Oh, ik heb er zin in!’
Met toch een
glansrol voor moi… in Benjamins video!
Kijken!!!
Liken!!!
Delen!!!
